Με αφορμή τις διαδηλώσεις στις ΗΠΑ: Ο φετιχισμός του ατομικού ανθρώπου και τα μέτρα περιορισμού

Πολλά μπορούμε να γράψουμε και να πούμε για τα μέτρα της καραντίνας στον καιρό του κορωνοϊού. Για την ακρίβεια πάμπολλα. Και στα πλαίσια αυτής της κουβέντας είναι λογικό να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε, να τσακωθούμε και να τα ξαναβρούμε.

Ωστόσο μέσα από κάποιες αντιδράσεις τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ φάνηκε ξεκάθαρα κάτι που μέχρι ώρας το λέγαμε ορισμένοι και σε πολλούς κακοφαινόταν.

Πριν λίγες μέρες στις ΗΠΑ είδαμε ένοπλους ακροδεξιούς στην πολιτεία του Μίσιγκαν να απαιτούν άρση των μέτρων της καραντίνας, γιατί αυτά ακριβώς αντιβαίνουν και παραβιάζουν την «ατομική ελευθερία τους στο να δρουν και να μετακινούνται «δίχως περιορισμούς». Είδαμε επίσης πλακάτ Αμερικανών γεμάτα οργή να δηλώνουν πως: «Κοινωνική απομόνωση = Κομμουνισμός» την ίδια ώρα που οι νεκροί στις ΗΠΑ λόγω κορωνοϊού ξεπερνούσαν τις 4.500 την ημέρα.

Οι διαδηλώσεις σε πολιτείες των ΗΠΑ για τον τερματισμό των περιοριστικών μέτρων οργανώνονται συνήθως από υπερ-συντηρητικούς ψηφοφόρους, υπερασπιστές του δικαιώματος στην “ελεύθερη” οπλοκατοχή, υποστηρικτές του Tea Party. Συχνά έρχονται σε αντιπαράθεση με γιατρούς και νοσηλευτές που επιχειρούν να πείσουν τους λάτρεις της “ελευθερίας” του ατόμου, της μετακίνησης, της αγοράς, ότι πρέπει να υπάρχει και κοινωνική ευθύνη.

Μια μικρογραφία όλων των τεκταινόμενων στις ΗΠΑ την είχαμε ζήσει βέβαια νωρίτερα κι εδώ. Οι μύδροι του νεοναζί Λαγού, πρώην βουλευτή της ΧΑ, περί περιορισμού της ελευθερίας των Ελλήνων «με το πρόσχημα του κορωνοϊού» είχαν ως πρακτική απόληξη την προβοκατόρικη υποκίνηση εντάσεων μεταξύ μερίδων πιστών τις παραμονές του Πάσχα, αυτή τη φορά με το πρόσχημα της επίθεσης «ενάντια στην χριστιανική πίστη». Αντίστοιχα φαινόμενα παρουσιάστηκαν και σε άλλους κύκλους ακροδεξιών στην Ευρώπη.

Το ίδιο διάστημα ωστόσο αντίστοιχα επιχειρήματα υιοθετούσαν και χώροι που δεν εντάσσονται στην ελληνική ακροδεξιά αλλά λένε ότι βρίσκονται απέναντι της. Ποιος δεν άκουσε τις περισπούδαστες «αριστερές» τοποθετήσεις για το πρόσχημα του κορωνοϊού που μπήκε σφήνα στην περίπου «επαναστατική κίνηση των μαζών»;

Ποιος ξεχνά ότι όσοι εξ αριστερών τάχθηκαν υπέρ των μέτρων για να σωθεί πρωταρχικά ο λαός, χαρακτηρίστηκαν ειρωνικά ως «νεογκοτζαμάνηδες»;

Κι ήταν τέτοιος ο επαναστατικός συλλογισμός ορισμένων που έκαναν (κι ακόμη κάνουν) απεύθυνση για μαζικές κινητοποιήσεις την Πρωτομαγιά κόντρα στον «αυταρχισμό των μέτρων της καραντίνας».

Δίπλα σ’ αυτούς ακκίζονται και κάποιοι αναρχικοί που δεν αντέχουν άλλο τη «δικτατορία των επιστημόνων και των γιατρών». Βλέπετε τρικυμία μπορεί να υπάρχει και στο ποτήρι, πόσο μάλλον στο μυαλό…

Πέρα όμως από την κοινοτυπία μεταξύ των μεν και των δε στα επιχειρήματα και τις κατευθύνσεις απέναντι στη συγκυρία της καραντίνας, βρίσκεται κάτι πολύ βαθύτερο, που παρά τις ιδεολογικές διαβεβαιώσεις και τα επιμέρους μανιφέστα δείχνει να ενώνει κι όχι να χωρίζει.

Κι εκεί ακριβώς οι περισσότεροι από τους παραπάνω, παρά τα διαφορετικά τους χαρακτηριστικά, δεν τέμνονται αλλά συγκλίνουν. Γιατί το σημείο εκκίνησης είναι κοινό.

Κι εδώ ας γίνουμε λίγο πιο συγκεκριμένοι.

Ο φετιχισμός του ατομικού δικαιώματος, της ατομικής ελευθερίας να κάνουμε ό,τι γουστάρουμε και εν γένει η φιλοσοφία του ατομικού ανθρώπου που νοιώθει ότι είναι ελεύθερος όσο “αυτοπροσδιορίζεται” και δεν βλέπει παραπέρα από τη μυτούλα του, είναι το κοινό σημείο μεταξύ μεταμοντέρνων “επαναστατών” όσο και του βαθέως πυρήνα των ακροδεξιών.

Με άλλα λόγια η νοοτροπία του “κάνω ό,τι γουστάρω γιατί είναι ατομικό μου δικαίωμα”, είτε φοράει ακροδεξιά είτε «αριστερή-αναρχική» προβιά είναι ένα και το αυτό πράγμα και συνιστά την πεμπτουσία της αστικής ιδεολογίας, που πάνω στην ιερότητα του ατομικού δικαιώματος εκμεταλλεύεται και σκοτώνει το συλλογικό δικαίωμα και τη συλλογική ύπαρξη που λέγεται “ανθρώπων κοινωνία”.

Παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις στο αφήγημα εναντίον της καραντίνας και της επιστημονικής κοινότητας (χτύπημα στο κίνημα ή χτύπημα στην πίστη), τα ελατήρια μοιάζουν να είναι παρόμοια αν όχι ολόιδια. Και τα ελατήρια αυτά είναι η ραχοκοκαλιά της αστικής ιδεολογίας, του ατομικού ανθρώπου και του ατομίστικου «εγώ» που αδυνατεί να αντιληφθεί το συλλογικό «εμείς». Είναι ο homo homini lupus, ο άνθρωπος που είναι λύκος για τον άλλον άνθρωπο, και όχι συνάνθρωπος, μέλος της ίδιας κοινότητας, συνυπεύθυνος και αλληλεξαρτώμενος.

Σημασία δεν έχει τι δηλώνεις πως είσαι αλλά τι δηλώνει έμπρακτα η στάση σου σε καταστάσεις έκτακτες και περίπου οριακές, ακριβώς όπως σήμερα. Κάποτε ο Λένιν είχε γράψει ότι στις σύγχρονες κοινωνίες υπάρχουν δυο ιδεολογίες, η αστική (ατομιστική) και η προλεταριακή (συλλογική) και ότι όσο η μία υποχωρεί τόσο η άλλη ενισχύεται.

Εφόσον λοιπόν η επαναστατική συνείδηση δεν (πρέπει να) είναι η τυπολατρία της ιδεολογίας αλλά κυρίως η αλληλοσύνδεση συνείδησης και πράξης στον ορίζοντα του συλλογικού και της κοινωνικής προόδου, καλό είναι κάποιοι να ξανασκεφτούν τα λεγόμενα και τα γραφόμενα τους γιατί παρά τις διαβεβαιώσεις τους, φαίνεται ότι πρακτικά δεν διαφοροποιούνται από την ακροδεξιά και τον αστικό εγωκεντρισμό στην πράξη.

Κι αν αυτό δεν είναι εφικτό τότε ας σκεφτούμε κι εκείνο. Αν στη μεριά της κοινωνίας των πολλών βρίσκει χώρο η κόπρος της άλλης μεριάς – δηλαδή του αστισμού, τότε καλό είναι να χαραχτούν γραμμές και να ξεβρωμίσουμε από εκείνο που δεν πρέπει να είμαστε τόσο για λόγους αρχής όσο και για λόγους ανάγκης. Τα στρατόπεδα της κοινωνίας ενίοτε ξεχωρίζουν από τα συνθήματα τους αλλά πάντοτε διακρίνονται καλύτερα από την πρακτική τους (και τα ελατήρια της) στη συγκυρία των κρίσιμων στιγμών.

Ακριβώς όπως σήμερα.

Στη Νέα Υόρκη, ο ιός είναι δύο φορές φονικότερος για τους μαύρους και τους λατίνους

Την ανισότητα αυτή αποκάλυψαν επίσημες πηγές την Τετάρτη, κατά την ανακοίνωση 779 νέων θανάτων από τον ιό στην πολιτεία, δεύτερη συνεχόμενη μέρα που οι θάνατοι αγγίζουν αριθμούς ρεκόρ.

Στη Νέα Υόρκη, ο κορωνοϊός σκοτώνει μαύρους και λατίνους με διπλάσιο ρυθμό σε σύγκριση με τους λευκούς, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύτηκαν την Τετάρτη από την πολιτεία.

Η ανισότητα αυτή, όπως τόνισε την Τετάρτη ο δήμαρχος Bill de Blasio, αντικατοπτρίζει τις μακρόχρονες και επίμονες οικονομικές ανισότητες και διαφορές στην πρόσβαση στην υγεία.

“Υπάρχουν ξεκάθαρες ανισότητες στο πως η ασθένεια αυτή επηρεάζει τους ανθρώπους στην πόλη μας” είπε ο κ. de Blasio. “Η αλήθεια είναι ότι οι αρνητικές επιπτώσεις του κορωνοϊού – ο πόνος που προκαλεί, ο θάνατος που προκαλεί – συμβαδίζουν με πολλούς τρόπους με άλλες προφανείς ανισομέρειες σχετικές με την πρόσβαση στη δημόσια υγεία, τις οποίες αντιμετωπίζουμε για χρόνια και δεκαετίες”.

Το ποσοστό θανάτων των λατίνων στην πόλη είναι περίπου 22 άνθρωποι ανά 100.000. Το ποσοστό των μαύρων είναι 20 ανά 100.000. Το ποσοστό των λευκών είναι 10 ανά 100.000. Και των ποσοστό των Ασιατών είναι 8 ανά 100.000. Τα ποσοστά έχουν αναπροσαρμοστεί με βάση το μέγεθος και την ηλικία του πληθυσμού.

Σύμφωνα με τις δηλώσεις του κυβερνήτη Andrew M. Cuomo, την Τετάρτη πέθαναν στη Νέα Υόρκη άλλοι 779 άνθρωποι, δεύτερη συνεχόμενη μέρα που οι αριθμοί αγγίζουν ύψη-ρεκόρ. Την ίδια στιγμή ο δήμαρχος αναγνωρίζει ότι οι θάνατοι μπορεί να είναι αρκετά υψηλότεροι από τα καταγεγραμμένα νούμερα.

Ο κ. de Blasio είπε την Τετάρτη ότι στην πόλη περίπου 100 με 200 άνθρωποι τη μέρα πεθαίνουν στο σπίτι και πιθανόν είναι θύματα του ιού, αλλά δεν περνούν από τεστ και δεν καταγράφονται στους θανάτους.

“Αυτό σπάνιζε στη Νέα Υόρκη” είπε ο δήμαρχος γι’ αυτούς που πεθαίνουν στο σπίτι τους. “Προφανώς έχουν αυξηθεί και το μόνο που άλλαξε είναι ο Covid-19”.

Την Τετάρτη, επίσης, εμφανίστηκε μια αχτίδα ελπίδας στα στατιστικά στοιχεία που αφορούν  τη νοσηλεία στα νοσοκομεία: ο αριθμός των ασθενών με κορωνοϊό στα νοσοκομεία έχει αυξηθεί κατά 3% από την Τρίτη, πέμπτη συνεχόμενη μέρα κατά την οποία ο αριθμός αυξήθηκε λιγότερο από 10%, πράγμα που δείχνει ότι η καμπύλη του ιού μπορεί και να μειώνεται.

Ο κ. de Blasio εκλέχτηκε το 2013 χρησιμοποιώντας μια ρητορική για το πως η Νέα Υόρκη είχε εξελιχθεί σε προπύργιο ανισότητας. Τα τελευταία έξι χρόνια της διοίκησής του, ο δήμαρχος  προσπάθησε να διορθώσει αυτήν την ανισορροπία, μέσω προγραμμάτων παιδικών σταθμών για όλους, αυξήσεων του βασικού μισθού των δημοτικών υπαλλήλων και πληρωμένων αναρρωτικών αδειών.

Η έξαρση του κορωνοϊού έχει αποκαλύψει και άλλες αντιθέσεις ανάμεσα στους έχοντες και τους μη έχοντες της Νέας Υόρκης, από την πρόσβαση σε τεστ, στην πρόσβαση σε κρεβάτια και μέσα προσωπικής προστασίας στα νοσοκομεία.

Στη Νέα Υόρκη, οι λατίνοι αντιπροσωπεύουν το 34% αυτών που έχουν πεθάνει από τον ιό αλλά το 29% του πληθυσμού, σύμφωνα με δεδομένα του τομέα υγείας του δήμου. Οι μαύροι αντιπροσωπεύουν το 28% των θανάτων αλλά το 22% του πληθυσμού.

Οι φυλετικές αντιθέσεις στους θανάτους στη Νέα Υόρκη είναι παρόμοιες με αυτές σε άλλες περιοχές της πολιτείας αλλά είναι στην πραγματικότητα μικρότερες συγκριτικά με άλλες πολιτείες και πόλεις, όπου έχουν καταμετρηθεί τεράστιες φυλετικές διαφορές στα κρούσματα και τους θανάτους του κορωνοϊού.

Στο Σικάγο για παράδειγμα, οι μαύροι αποτελούν το 72% των θανάτων, τη στιγμή που αποτελούν κάτι λιγότερο από το ένα τρίτο του πληθυσμού.

Ο κ. Cuomo δήλωσε την Τετάρτη ότι κάποιες από τις διαφορές θα μπορούσαν να οφείλονται στο γεγονός ότι οι φτωχότεροι, σε σύγκριση με τους πιο ευκατάστατους πολίτες, έχουν περισσότερα χρόνια προβλήματα υγείας για τα οποία δεν έχουν λάβει ποτέ περίθαλψη, πράγμα που τους κάνει πιο ευάλωτους στον κορωνοϊό.

Αλλά είπε επίσης ότι οι μαύροι και οι λατίνοι μπορεί να αποτελούν μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων στην πρώτη γραμμή, με αποτέλεσμα να βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο.

“Είναι η πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων Λατίνοι και Αφροαμερικανοί;” αναρωτήθηκε ο κυβερνήτης. “Οι οποίοι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να πάνε εκεί κάθε μέρα και να οδηγήσουν τα λεωφορείο, να οδηγήσουν το τρένο, να εμφανιστούν στη δουλειά και να εκθέσουν σε τελική ανάλυση τον εαυτό τους στον κορωνοϊό. Ενώ πολλοί άλλοι που είχαν την επιλογή απλώς απείχαν”.

Ο κ. Cuomo δεσμεύτηκε την Τετάρτη να διεξάγει περισσότερα τεστ σε μειονότητες και φτωχότερες κοινότητες καθώς και μια έρευνα με σκοπό να βρεθεί το γιατί υπάρχουν αυτές οι διαφορές.

Μια μελέτη του Scott M. Stringer, ελεγκτή του Δήμου, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι 75% των εργαζομένων πρώτης γραμμής της πόλης – υπάλληλοι σούπερ μάρκετ, οδηγοί λεωφορείων και τρένων, καθαριστές και νηπιαγωγοί – προέρχονται από μειονότητες. Περισσότεροι από 60% αυτών που δουλεύουν ως καθαριστές είναι λατίνοι και περισσότεροι από 40% των εργαζομένων στις μεταφορές είναι μαύροι.

Εάν η Νέα Υόρκη είναι το επίκεντρο του κορωνοϊού στη χώρα, οι μειονότητες και οι φτωχότερες συνοικίες βρίσκονται στον πυρήνα.

Στατιστικά δεδομένα του τμήματος υγείας δείχνουν ότι οι επισκέψεις στα επείγοντα για συμπτώματα σχετιζόμενα με τη γρίπη εκτοξεύτηκαν σε γειτονιές που το τυπικό μέσο οικογενειακό εισόδημα είναι λιγότερο του μέσου εισοδήματος της πόλης που βρίσκεται στα 60.000 δολάρια, σύμφωνα με μια ανάλυση των New York Times. Εκτός από μία, όλες οι υπόλοιπες συνοικίες του τοπ 20 των χαμηλότερων ποσοστών σε θετικά τεστ ανήκουν σε πλούσιες περιοχές.

“Παρακολουθούμε σε πραγματικό χρόνο τις φυλετικές ανισότητες και την πανδημία της φτώχειας” είπε ο Michael Blake, βουλευτής από το Μπρονξ του οποίου η εκλογική περιφέρεια ταυτίζεται με μια από τις φτωχότερες περιοχές της χώρας.

Ο κ. Blake και άλλοι εκλεγμένοι ζήτησαν από τον κυβερνήτη και τον δήμαρχο να στήσουν σε περιοχές σαν το νότιο Μπρονξ και το νοτιοδυτικό Κουίνς περισσότερα κέντρα που θα διεξάγουν γρήγορα τεστ, όπως επίσης και ένα νοσοκομείο και προσωρινές κατοικίες για υγειονομικό και στρατιωτικό προσωπικό.

Ο κ. de Blasio και ο Δρ. Oxiris Barbot, ο επίτροπος υγείας της πόλης, δήλωσαν ότι μέλη της ισπανικής κοινότητας της πόλης μπορεί να έχουν αποθαρρυνθεί από το να αναζητήσουν περίθαλψη εξ’ αιτίας της αντιμεταναστευτικής ρητορικής που έχει κυριαρχήσει στο δημόσιο διάλογο τα τελευταία χρόνια.

“Πιστεύω πως η επικράτηση της αντιμεταναστευτικής ρητορικής στη χώρα έχει πραγματικές επιπτώσεις στην υγεία της κοινότητάς μας”, δήλωσε ο κ. Barbot  την Τετάρτη.

Ο κ. de Blasio δήλωσε ότι η πόλη θα αυξήσει τις προσπάθειές της για να σιγουρέψει ότι τα δημόσια νοσοκομεία της πόλης, όπου πολλοί φτωχοί και ανασφάλιστοι προσφεύγουν για θεραπεία, θα έχουν όλα τα μέσα που διαθέτουν, συμπεριλαμβανομένων αναπνευστήρων και εξοπλισμού ατομικής προστασίας. Η πόλη θα διευκολύνει επίσης όσους τηλεφωνούν στις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης, δίνοντας τους τη δυνατότητα να συνομιλούν με εργαζόμενους στη δημόσια υγεία στη γλώσσα τους.

“Το σημαντικότερο είναι να εξασφαλιστεί πως όλοι θα έχουν πρόσβαση στη δημόσια υγεία ανεξάρτητα από την προέλευση τους, το ΑΦΜ τους, το εισόδημά τους” είπε ο κ. de Blasio.

Ο δήμαρχος είπε την Τρίτη ότι η διάθεση στατιστικών δεδομένων σχετικών με την εθνικότητα δεν αποτέλεσε προτεραιότητα στην ατμόσφαιρα της κρίσης.

Αλλά ο Eric Adams, ο πρόεδρος του δημοτικού διαμερίσματος του Brooklyn, είπε πως η μη δημοσίευση των δεδομένων κλόνισε την εμπιστοσύνη των μειονοτικών κοινοτήτων. “Υπήρξε μια διαδημοτική απάντηση στον Covid-19 και μια απάντηση από το Manhattan”, είπε. “Η κατανομή των πόρων θα έπρεπε να γίνεται με βάση τις περιοχές που έχουν μεγαλύτερες ανάγκες”.

Ο Malo Hutson, επίκουρος καθηγητής στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πανεπιστημίου Κολούμπια και διευθυντής του εργαστηρίου Αστικής Κοινωνίας και Ισότητας στην Υγεία δήλωσε πως αποτελεί τρομακτική πρόκληση για τον δήμαρχο, το να μειώσει τις ανισότητες που έγιναν καταφανείς με το ξέσπασμα της πανδημίας.

“Είναι ένα πράγμα να φέρνεις ένα ζήτημα στο φως και να λες ότι υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό μαύρων και φτωχών που έχουν εκτεθεί στον ιό και άλλο να κάνεις πολιτική με αυτό” δήλωσε ο καθηγητής.

Των Jeffery C. Mays και Andy Newman

Πηγή: New York Times

Μετάφραση: antapocrisis

Από τον Ιό του Χριστιανισμού στον Ιό του Μπολσεβικισμού: Οι φόβοι του Χίτλερ και η θυσία του μάρτυρα Μπελογιάννη

Όταν ο χριστιανισμός πρωτογεννήθηκε ήταν κίνημα των φτωχών προλεταρίων και τρομοκρατούσε τις εξουσίες με την ισχύ και την ταχύτητα μετάδοσης του. Αιώνες αργότερα, ο Χίτλερ, ταυτίζοντας Χριστιανισμό και Μπολσεβικισμό, θα αναφέρει: ” Ο μπολσεβικισμός δεν είναι απλά ουρλιαχτά των μαζών…αλλά κοσμοαντίληψη (Weltanshaung)… Ο Μπολσεβικισμός αν δεν περιοριστεί η ανάπτυξη του, θα οδηγήσει τον πλανήτη σε μία μεταμόρφωση τόσο ολοκληρωτική, όσο έκανε ο Χριστιανισμός σε 300 χρόνια..Οι άνθρωποι θα βλεπουν στον Λένιν τον ιδρυτή ενός νέου παγκόσμιου δόγματος, λατρεύοντας τον σαν τον Βούδα…”. (Λόγος στους βιομηχανους του Ντύσελντορφ, 1932)

Το τί επιλέγει κανείς να κρατήσει από τον Χριστιανισμό είναι το πραγματικό δείγμα της δικής του… υπόστασης. Ο Χίτλερ και οι ναζί κρατήσαν τον μεσσιανισμό του Ενός, το μίσος για τον Εβραίο, την λατρεία των ειδώλων.
Μπορεί, δε, η Γερμανία να παρήγαγε με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, όμως στην κοινωνία κυριαρχούσε ο ανορθολογισμός (Η πίστη, όχι η λογική κινεί τα Όρη, θα πει ο Μουσολίνι). Ο φασισμός θα συνεχίσει τον πόλεμο ενάντια στην επιστήμη: η τεχνική ανάπτυξη δεν θα εξαφανίσει την μεταφυσική, γιατί ακριβώς η καπιταλιστική κοινωνία ενισχύει(!) τις κοινωνικές αιτίες ύπαρξης της θρησκείας. Ο Λένιν έγραφε για τις κοινωνικές ρίζες της θρησκείας, στην καπιταλιστική κοινωνία : ”Η κοινωνική καταπίεση των εργαζομένων μαζών,που εμφανίζεται σαν πλήρης αδυναμία τους μπροστά στις τυφλές δυνάμεις του καπιταλισμού,που προκαλεί κάθε μέρα και κάθε ώρα χίλιες φορές περισσότερο πιο σκληρά δεινά πιο άγρια βασανιστήρια στους απλούς εργαζόμενους ανθρώπους,από εκείνα που προκαλούν οι πόλεμοι,οι σεισμοί κλπ , να που βρίσκεται η πιο βαθιά σύγχρονη ρίζα της θρησκείας.”. Οι φασίστες φρόντισαν να κρατήσουν όλα όσα εκείνα θα οδηγούσαν στην βαρβαρότητα.

Είναι και οι μαρξιστές εικονολάτρες;

Ένας έλληνας Κομμουνιστής, ο μεγάλος Νίκος Μπελογιάννης, θα δικαστεί ως “σοβιετικός πράκτορας” στην Ελλάδα μετά τον Εμφύλιο. Ο Μπελογιάννης θα πεί ότι οι κομμουνιστές θυσιάζονται σαν τους πρώτους Χριστιανούς, για έναν κόσμο που γνωρίζουν ότι δεν θα δούν, αλλά θα δουν τα παιδιά τους, εδώ στην γη. Έναν κόσμο στο μπόι του Ανθρώπου. Θα εκτελεστεί ως Μάρτυρας μίας άλλης μεταδοτικής Ιδέας..

Βέβαια, θα πούνε κάποιοι, και οι Μαρξιστές είναι με τα Ευαγγέλια, τα είδωλα, τις Εικόνες. Βέβαια, στη Χριστιανική εικόνα, η όψη του Σωτήρα, με πρόσωπο γεμάτο εικόνα, αίμα και πόνο, θυμίζει την ανθρωπιά. Η θρησκευτική εικ’ονα δείχνει στον άνθρωπο την ίδια του την όψη, αλλά την στολίζει με την χρυσή λατρεία της θρησκευτικής αφοσίωσης, τονίζει ο Ιλιένκωφ. Στην θρησκευτική αυτοσυνείδηση, η εικόνα λειτουργεί ως καθρέπτης, όμως ο άνθρωπος ξεχνάει ότι αυτοπαρατηρείται, οτι στην εικόνα του Θεού βλέπει αυτό που ο άνθρωπος πραγματικά είναι, όχι πρέπει να είναι, μία καθολική εικόνα όλων των πλευρών του. Ο Μπελογιάννης, όπως όλοι οι κομμουνιστές μάρτυρες, πέθανε σαν άνθρωπος που υπερασπίζεται τις πεποιθήσεις του, για λογαριασμό άλλων: όπως περίπου ο Ιησούς, φανερώνοντας την υπεράνθρωπη ουσία κάθε αγωνιστή την στιγμή της εκτέλεσης..

Η σχέση του Ευαγγελιστή Ιωάννη με την εξουσία ήταν τουλάχιστον περίεργη

Χθες, η σειρά Βίβλος έκλεισε με τον Ιωάννη να γράφει την Αποκάλυψη. Το Τέρας με τα 7 κεφάλια, στο οποίο “εδόθη η εξουσία πάνω στη γη”, το οποίο στο Κεφάλαιο ΧΙΙ καβαλά μία πορφυρή γυναίκα. Η πορφυρή γυναίκα είναι η Ρώμη, η μεγάλη πόλη που βασιλεύει πάνω στους βασιλιάδες της γης, ενώ την εποχή που γραφόταν το βιβλίο βασιλεύει ο έκτος Ρωμαίος αυτοκράτορας, ύστερα απ΄ αυτόν θα βασιλεύσει ένας άλλος για σύντομο διάστημα, κι ύστερα θα γυρίσει ένας που “εκ των επτά έστι”, που τραυματίστηκε και που θεραπεύτηκε, που είναι ο Νέρων. Ο “Ιωάννης” προλέγει την επιστροφή και βασιλεία του Νέρωνα στο τέλος της οποίας, ο Θεός φανερώνεται, νικά τον Νέρωνα, τον αντίχριστο, καταστρέφει τη μεγάλη πόλη με φωτιά και φυλακίζει το διάβολο για χίλια χρόνια. Η Αποκάλυψη δεν ήταν κάποιο αποκρυφιστικό εργαλείο, αλλά μία αυθεντική έκρηξη οργής ενός πρωτοχριστιανού απέναντι στην δολοφονική εξουσία.

Ο κόκκινος αλέκτωρ έχει προμηνύσει την στιγμή που φοβόταν ο Χίτλερ, την διάδοση μίας νέας κοσμοαντίληψης, στο μπόι των ανθρώπων που θα μπορούν στα εικονίσματα να βλέπουν τον εαυτό τους. Και ίσως ήδη τρις αρνηθήκαμε το μέλλον, για να ζούμε στο κόσμο των ονείρων. Ας κρατήσουμε όλα όσα από τον Χριστιανισμό οδηγούν στην Ανάσταση της συλλογικής ανθρωπότητας: το σκοτωμένο θεριό με τα 7 Κεφάλια.

Καλή Ανάσταση.

Ο εξευτελισμός της επιστημονικής κοινότητας

Η κυβέρνηση χρηματοδότησε ως μέτρο στήριξης των επιστημονικών κλάδων της χώρας τη διενέργεια προγραμμάτων τηλεκατάρτισης. Από μόνο του δεν ακούγεται άσχημο. Ό,τι μαθαίνει κανείς καλό δεν είναι;

180.390 επιστήμονες που βοηθούν στην ανάπτυξη της χώρας αναμένεται να λάβουν μία επιδότηση 600 ευρώ συνολικά ώστε να παρακολουθήσουν προγράμματα 100 διδακτικών ωρών. Διδακτικών ωρών. Διδακτικών. Το κράτος δηλαδή πληρώνει για να διευρύνουν οι επιστήμονες της χώρας τις γνώσεις και τις δεξιότητές τους. Δεν ακούγεται κακό. Τουλάχιστον στους περισσότερους.

Αντί να σπαταληθούν τα χρήματα σε ένα σκέτο επίδομα στήριξης, αντιθέτως θα αξιοποιηθούν ώστε να μείνουν και οι γνώσεις και δεξιότητες που θα αφήσει η κατάρτιση. Μέχρις αυτό το σημείο, μπορεί κανείς να διαφωνεί ως προς τη χρησιμότητα της επιπλέον κατάρτισης ενός διπλωματούχου των καλύτερων σχολών της χώρας (Πολυτεχνεία, Ιατρικές, Νομικές κλπ), ωστόσο θα απαντήσει κάποιος άλλος με τη γνωστή φράση του Σόλωνα «Γηράσκω δ’ αἰεί πολλά διδασκόμενος».

Μέχρι στιγμής όλα καλά. Αν αφήσουμε την κουβέντα εδώ δεν έχει γίνει και τίποτα περίεργο. Ποιοι είναι όμως αυτοί οι φορείς που θα αναλάβουν το ρόλο της διδασκαλίας στην όλη διαδικασία; Λογικά για να επιμορφωθούν οι επιστήμονες της χώρας, οι φορείς που θα το αναλάβουν θα είναι τουλάχιστον ισότιμοι ή ιδανικά ανώτεροι (σε ακαδημαϊκό επίπεδο προσφοράς γνώσεων) από τους φορείς που τους έχουν χρίσει επιστήμονες. Δηλαδή θα πρέπει να είναι τουλάχιστον το ίδιο καλοί με τα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα.

Οι γιατροί θα παρακολουθήσουν ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα που θα τους προσφέρει νέες γνώσεις πέραν από αυτές που τους παρείχε ήδη η 6ετής φοίτηση στην Ιατρική Σχολή. Ίσως δεν είναι αρκετές οι γνώσεις τους, ας τους χειροκροτήσουμε τουλάχιστον μία ακόμη φορά τώρα που θα τις διευρύνουν.

Οι μηχανικοί θα παρακολουθήσουν κάποιο αντίστοιχο πρόγραμμα που λογικά θα διευρύνει τις δεξιότητές που έχουν ήδη αναπτύξει κατά την 5ετή φοίτηση για τη λήψη του Διπλώματος τους.

Αντιστοίχως οι δικηγόροι μετά την 4ετή τους φοίτηση στις Νομικές σχολές και τους 18 μήνες δικηγορικής άσκησης θα έχουν την ευκαιρία όχι απλώς να επιμορφωθούν αλλά και να πληρωθούν κι αυτοί τα 600 ευρώ. Στην τελική υπερβαίνουν τη μέση αμοιβή ενός ασκούμενου δικηγόρου.

Τέλος οι ερευνητές της χώρας, ειδικά αυτοί που όντως καθημερινά διευρύνουν όχι μόνο τις δικές τους γνώσεις αλλά και τις γνώσεις της επιστημονικής κοινότητας παγκοσμίως, θα έχουν την ευκαιρία να ανοίξουν τους ορίζοντές τους.

Για να επιτευχθούν τα παραπάνω, 10 διαφορετικές θεματικές ενότητες που καλύπτουν χοντρικά όλους τους κλάδους είναι διαθέσιμες προς επιλογή. Μέχρι στιγμής όλα φαίνεται να έχουν μία συγκεκριμένη λογική, κάποιο νόημα, ειδικά για όσους δεν είναι αρνητικοί στην ιδέα της μετεκπαίδευσης.

Μένει λοιπόν να δούμε σε ποιον θα αναθέσει το κράτος την επιμόρφωση των επιστημόνων, που το ίδιο το κράτος θεωρεί επιστήμονες, αναγνωρίζοντας προφανώς την επιστημονική ιδιότητα του Διπλώματος που τους έχει ήδη απονείμει μέσω των πολυετών σπουδών στα ΑΕΙ της χώρας.

Μέσα σε λίγες μέρες από την έναρξη του προγράμματος ξεπήδησαν παντού διαφημίσεις από Κέντρα Εκπαίδευσης ή ΙΕΚ που αναλαμβάνουν (με επιδότηση 470 ευρώ από το κράτος) την επιμόρφωση των επιστημόνων της χώρας. Ναι, εκπαιδευτικά κέντρα τα οποία είναι κοινώς αποδεκτό τόσο στην ακαδημαϊκή κοινότητα όσο και στην αγορά εργασίας, και μέχρι προσφάτως και στους νόμους του Ελληνικού Κράτους, κατώτερα από τα Πανεπιστήμια, αναλαμβάνουν να επιμορφώσουν τους απόφοιτους της Νομικής, του Πολυτεχνείου, της Ιατρικής κλπ.

Για να το κάνουμε πιο λιανά, το ΙΕΚ Ακμή θα επιμορφώσει το δερματολόγο που συμβουλευόμαστε π.χ για τα σπυράκια στο πρόσωπό μας. Το KΕΚ Περγαμηνή θα παρέχει κατάρτιση στο δικηγόρο που εμπιστευόμαστε να μας εκπροσωπήσει σε ένα δικαστήριο κι έχει ρίξει τόσο διάβασμα μέσα στις … περγαμηνές των νόμων. Το ΙΕΚ Πράξις θα διευρύνει τις δεξιότητες ενός μηχανικού ή ενός ερευνητή ώστε να βελτιωθεί στις πολύπλοκες πράξεις που απαιτεί το επιστημονικό του αντικείμενο.

Δε θα αναλύσουμε ιδιαίτερα τους λόγους για τους οποίους η κυβέρνηση έκανε αυτή την επιλογή. Το αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι τα εν λόγω ιδιωτικά κέντρα εκπαίδευσης θα εισπράξουν 180.390 × 470 = 84.783.300 ευρώ. Θα σπαταλήσουμε δηλαδή περίπου 85 εκατομμύρια επιπλέον. Ο νοών νοείτω

Η εν λόγω επιλογή έχει οδηγήσει σε κωμικοτραγικές καταστάσεις. Τα προγράμματα άρχισαν προ μερικών ημερών με τεράστια προχειρότητα παίζοντας με τα νεύρα χιλιάδων επιστημόνων:

  • Οι πλατφόρμες τηλεκπαίδευσης εξαρχής αντιμετώπιζαν προβλήματα σύνδεσης.
  • Το πρόγραμμα απαιτεί την ολοκλήρωση 100 διδακτικών ωρών ενώ το υλικό αντιστοιχεί σε πολύ λιγότερες ώρες. Το αποτέλεσμα είναι να επαναλαμβάνεται η ίδια εκπαιδευτική ενότητα 5 και 6 φορές ώστε να συμπληρωθεί ο απαιτούμενος χρόνος. Σε επικοινωνία των “μαθητών επιστημόνων” με τα κέντρα κατάρτισης τους ζητήθηκε να αφήσουν το μάθημα να εξελίσσεται το βράδυ ενώ κοιμούνται!
  • Τα μαθήματα περιλαμβάνουν τεστ πολλαπλής επιλογής όπου σε πολλές περιπτώσεις όλες οι επιλογές είναι ακριβώς ίδιες, δείγμα της προχειρότητας με την οποία στήθηκε το όλο σύστημα.

Άγνωστες πτυχές της επιστήμης των Μηχανικών Υπολογιστών

Πέραν όμως των παραπάνω τεχνικών προβλημάτων, το περιεχόμενο των μαθημάτων είναι όχι απλώς πολύ κατώτερο των γνώσεων που έχει ήδη προσφέρει το Πανεπιστήμιο, πολλές φορές θυμίζοντας ακόμα και μαθήματα Λυκείου, ιδιαίτερα στους τομείς της Πληροφορικής, αλλά και παρωχημένο. Έτσι αν αναζητήσει κανείς στα social media το hashtag #Σκοιλ_Ελικικου (που αντιστοιχεί σε ένα από τα εκατοντάδες λάθη των μαθημάτων που έγινε viral) μπορεί να βρεί πολλά κωμικοτραγικά παραδείγματα.

Αρκεί πάντως να αναλογιστεί κανείς ότι ένας κάτοχος διδακτορικού στα Συστήματα των Υπολογιστών επιμορφώνεται με τα μαθήματα που το ελληνικό κράτος πλήρωσε 85 εκατομμύρια ευρώ, για να ενημερωθεί ότι η δισκέτα παίρνει το γράμμα Α ή ότι δύο από τα τέσσερα πιο σημαντικά social networks σήμερα είναι το Ηi5 και το MySpace!

Πέρα από την αστεία διάσταση όλων αυτών, υπάρχει και μία άλλη διάσταση. Αυτή του εξευτελισμού των επιστημόνων της χώρας από την Κυβέρνηση. Αυτή της προσβολής του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας. Αυτή του διασυρμού της εγχώριας επιστημονικής και ακαδημαϊκής κοινότητας παγκοσμίως. Αυτή που επιδοτώντας με 85 εκατομμύρια ευρώ τον απόπατο του (ιδιωτικού) εκπαιδευτικού συστήματος, τον εξισώνει με ιστορικά Ιδρύματα όπως το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Και δυστυχώς αυτή είναι επίσημη θέση της Ελληνικής Δημοκρατίας αφού το ελληνικό κράτος όχι απλώς νομοθέτησε (την εξίσωση με Κολλέγια προ μηνών) αλλά επιδοτεί πλέον την κατρακύλα των Πτυχίων και Διπλωμάτων στον πάτο των κουρελόχαρτων των ιδιωτικών ΙΕΚ, Κέντρων Κατάρτισης και των Κολλεγίων.

Η ελληνική Ακαδημαϊκή κοινότητα και οι Διοικήσεις των Πανεπιστημίων της χώρας δεν έχουν βγάλει ούτε μία ανακοίνωση. Αλήθεια οι Ακαδημαϊκοί της χώρας δεν έχουν τίποτα να πούνε για τους αποφοίτους τους; Θεωρούν ότι το μάθημα που οι ίδιοι διδάσκουν στα ελληνικά ΑΕΙ χρίζει επιπρόσθετης μάθησης από τυχάρπαστα εκπαιδευτικά κέντρα μηδενικής ακαδημαϊκής αξίας; Έτσι αξιολογούν το έργο τους; Για τους ερευνητές με τους οποίους συνεργάζονται; Για τους μεταπτυχιακούς, διδακτορικούς φοιτητές και μεταδιδάκτορες με τους οποίους επιδιώκουν δημοσιεύσεις σε παγκοσμίου φήμης επιστημονικά συνέδρια; Για τον εξευτελισμό και την προσβολή όλων των παραπάνω που θα κοστίσει 85 εκατομμύρια ευρώ, που θα μπορούσαν να εξοικονομηθούν ή να δωθουν αλλούδεν έχουν να δηλώσουν απολύτως τίποτα; Αν εξαιρέσουμε μερικούς Δικηγορικούς Συλλόγους αντίστοιχη σιγή έχουν ακολουθήσει και τα Επιστημονικά και Τεχνικά Επιμελητήρια της χώρας, με το ΤΕΕ οριακά να επικροτεί κάθε κίνηση υποτίμησης των Διπλωματούχων.

Ίσως άλλωστε αυτό που φταίει διαχρονικά, πέρα από τον κορονοϊό δηλαδή, για την ανεργία ή τις χαμηλές αμοιβές πολλών επιστημόνων να είναι η υπο-κατάρτιση τους. Γι’αυτό και η κυβέρνηση ως μέτρο στήριξης επιδοτεί την κατάρτιση ώστε να λύσει το πρόβλημα. Αν λοιπόν αυτό είναι το πρόβλημα, τότε οι επιστήμονες με την ολοκλήρωση του προγράμματος και με το πέρας της υγειονομικής κρίσης θα είναι πλέον πιο καταρτισμένοι, επομένως θα βρίσκουν πιο εύκολα δουλειά και θα δικαιούνται τουλάχιστον να ανοίξουν την κουβέντα για αυξήσεις.

Τι, όχι;

Ζήτω η Αριστεία! Η ελληνική κοινωνία μεγαλώνει τα παιδιά της μέσα στην ψευδαίσθηση της Αριστείας κυνηγώντας όνειρα σπουδών. “Δεν έγινα γιατρός ούτε δικηγόρος ούτε φαρμακοποιός” λέει ο ΛΕΞ και το τραγουδάνε τόσο τα παιδιά της σημερινής κοινωνίας όσο και οι 30άρηδες που έγιναν γιατροί και δικηγόροι.

Γιατί άραγε; Τι καταφέραμε τόσα χρόνια;

Ίσως τελικά η Αριστεία να είναι ζήτημα τιμής, 85 μύρια…

Πηγή: medium.com

Ξαναβλέποντας τον Ιησού του Τζεφιρέλλι: Το νόημα της Ανάστασης

Ο Χριστός, όταν είπε “Εγώ είμαι ο Θεός” (ή ο υιός του, διαλέξτε υπόσταση) διέλυσε την ουσία του Θεού, ενός όντος που ζούσε κάπου στα Ουράνια ως σκληρός κριτής, στην ουσία του καθημερινού ανθρώπου. Εγώ, ο άνθρωπος θα πει, είμαι ο υιός του Θεού, και ο Θεός είναι ποιμένας μου. Το μήνυμα είχε δύο αποδέκτες: τον άνθρωπο, να χειραφετηθεί και να αναλάβει ευθύνη της θεϊκής του ουσίας, και τις επίγειες εξουσίες, καθώς η μόνη εξουσία που θα δέχονταν οι Εβραίοι θα ήταν ο Θεός, κανένας κάτω από αυτόν. Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα του μηνύματος: η χειραφέτηση του Ανθρώπου, ώστε μέσα στην αλλοτρίωση μίας κοινωνίας εκμεταλλευτικής και απάνθρωπης, να μην χάσει ο άνθρωπος την βαθύτερη ουσία, εκείνα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που τον κάνουν κάτι «θεϊκό», αξιοθαύμαστο, υπερ-άνθρωπο. Η θυσία απεικονίζει ακριβώς αυτή την υπέρβαση της κλίμακας: ο Χριστός θυσιάζεται ως άνθρωπος, και επιστρέφει στο Θεό. Η ικανότητα της θέωσης του ανθρώπου περνάει μέσα από την ύψιστη υπόθεση της συλλογικής προσφοράς και θυσίας: άλλο το πώς το μήνυμα αργότερα στρεβλώθηκε και αξιοποιήθηκε από κάθε λογής εξουσίες και εξουσιαστές.

Δεκαοκτώ περίπου αιώνες αργότερα, ο Λουδοβίκος Φοϋερμπαχ, θα επαναλάβει αυτά τα λόγια. Παίρνοντας το νήμα από τον Χέγκελ, ο πατέρας της ανθρωπολογίας θα κηρύξει την ανάγκη για την “άρση” της θεολογικής ουσίας στην ανθρώπινη. Η αρχή της αληθινής φιλοσοφίας είναι ο διπλανός θνητός άνθρωπος, όχι κάποιος υπερβατικός και μακρινός Θεός, μία ύπαρξη πνευματική, απόλυτη. Όλες οι κουβέντες για την ηθική, το δίκαιο, την ελευθερία δεν ανάγονται στην βούληση κάποιου εξωκοσμικού όντος, αλλά στον ίδιο τον σωματικό άνθρωπο, τον διπλανό μας, τον Ψαρά Πέτρο: ο άνθρωπος είναι η βάση και το έδαφος του απόλυτου. Το αίτημα είναι ο εξανθρωπισμός του Θεού και η αυτογνωσία του κάθε ατόμου ως ανθρώπου.

Η θρησκεία για τον Φοϋερμπαχ δεν είναι κάτι υπερβατικό: ανάγεται σε εκείνη την μορφή του ανθρώπινου πνεύματος, που ο Χέγκελ ονόμασε “συναίσθημα“. Το συναίσθημα είναι ανθρώπινη ουσία της θρησκείας, ο δικός σου Θεός. Μέσα από ανθρώπινα συναισθήματα, τα εντελώς προσωπικά στον καθένα, ανοίγει ο δρόμος προς τον θεό. Η Θεία ουσία, που θαυμάζει ο άνθρωπος, δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από την δική του ουσία, την οποία για λίγο την «ξεκόβει» απο τον ίδιο, θεωρεί όλα τα στοιχεία της ξένα προς αυτόν. Η Αγάπη είναι η δύναμη των συναισθημάτων που προκύπτει από αυτήν την αυτογνωσία, η οποία θα ενώσει τους ανθρώπους: όλοι μέσα μας έχουμε Αγάπη, έχουμε Θεό, αυτός δεν είναι στα ουράνια. Μέσα από την συνεχή “άρνηση” του Θεού και αναγνώριση της θείας ουσίας στον Άνθρωπο, η συζήτηση επιστρέφει σε αυτό που δογματικά θέτει ο Προτεσταντισμός: την εντεινόμενη άρνηση του να βασίζεται κανείς στον Θεό, την επιστροφή του ανθρώπου στον εαυτό του.

Ο Μαρξ θα ξεκινήσει από αυτούς τους δασκάλους ανατρέποντας τους. Θα προχωρήσει και άλλο την κριτική της θρησκείας, ισχυριζόμενος ότι δεν πρέπει να αποτελεί μόνο κριτική του Ουράνιου κόσμου, αλλά κυρίως του επίγειου. Δεν έχει νόημα ούτε η κριτική στην θρησκευτική δεισιδαιμονία ούτε στην ατομική αυτογνωσία του μεμονωμένου ανθρώπου: η ουσία του ανθρώπου δεν βρίσκεται κάπου βαθιά μέσα του, αλλά στις σχέσεις που διαμορφώνει με τους άλλους γύρω του. «Ο άνθρωπος, στην φανταστική πραγματικότητα του Ουρανού,… βρήκε μόνο την ανταύγεια του ίδιου του εαυτού του…», έναν εαυτό, όμως, που δεν έχει ακόμα κερδίσει ή που τον έχει χάσει, και έτσι τον ντύνει με Θεϊκά και διαβολικά φτιασίδια. Η θρησκεία είναι «ο ανάστροφος κόσμος», δηλαδή ο αγώνας ενάντια στην ουράνια (επέκεινα) θρησκεία είναι έμμεσα ένας αγώνας ενάντια στον εδώ, τον πολύ γήινο κόσμο. Η «θρησκευτική αθλιότητα είναι η έκφραση της πραγματικής αθλιότητας και συνάμα… η διαμαρτυρία εναντίον της», ο «φανταστικός ήλιος που κινείται γύρω απο τον άνθρωπο, εφόσον αυτός δεν κινείται ο ίδιος γύρω από τον εαυτό του». Η άρση της φαντασιοπληξίας της θρησκείας είναι η απαίτηση για την γήινη ευδαιμονία.

Έτσι, η πραγματική αυτοσυνειδησία του ανθρώπου δεν αφορά την ατομική ψυχή του, αλλά την κατανόηση και ανατροπή των κοινωνικών σχέσεων μέσα στις οποίες ζεί. Μέσα στην κοινωνία, τις τάξεις της και το πλέγμα της εξουσίας που την οργανώνει, οι άνθρωποι ζουν, γίνονται θεοί και διάβολοι, ενώ η θρησκεία δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία φυγή από αυτόν τον σκληρό κόσμο της ταξικής σύγκρουσης και επιβολής. Ο τείχος των δακρύων του καταπιεσμένου πλάσματος. Για αυτό το λόγο, όσο από τον άνθρωπο διαφεύγουν οι πραγματικοί λόγοι της προσωπικής του αλλοτρίωσης, που προκαλεί αυτό το σύστημα της μετατροπής σε πράγμα/εμπόρευμα του ίδιου του ανθρώπου, τόσο δεν θα μπορεί να δημιουργήσει εκείνους τους όρους να ανακτήσει την πραγματικά χαμένη ανθρώπινη/θεϊκή ουσία του.

Ο Ένγκελς, το άλλο μισό του Μάρξ, κάνει εξίσου σκληρή κριτική στον Φοϋερμπάχ: Λέει ” Ο ίδιος ο Φοϋερμπαχ, που σε κάθε σελίδα κηρύσσει την κατάδυση στο συγκεκριμένο, γίνεται πέρα για πέρα αφηρημένος, μόλις προσπαθεί να μιλήσει για μία επικοινωνία των ανθρώπων πέρα από την γενετήσια“.[…] …ξεκινάνει από τον άνθρωπο. Αλλά για τον κόσμο στον οποίο ζει ο άνθρωπος αυτός, δεν γίνεται απολύτως κανένας λόγος”. Σκληρός ο Ένγκελς σε όσους ανακαλύψαν τις «μεγάλες αλήθειες της βιολογικής φύσης του ανθρώπου».

Επειδή, δε, το Προλεταριάτο βρίσκεται στην απάνθρωπη κορύφωση της εκμετάλλευσης, διατηρεί την ανθρωπιά του, ακριβώς γιατί ξεκάθαρα την χάνει όταν πουλιέται σαν εμπόρευμα και πράγμα. Οι προλετάριοι, οι σύγχρονοι Χριστιανοί, γνωρίζουν χωρίς αυταπάτες τον σταυρό που κουβαλάνε, γνωρίζουν ότι είναι στο κέντρο του σκλαβοπάζαρου της εργατικής δύναμης, γνωρίζουν ότι το δικό τους ξέσκισμα κουβαλάει όλη την κοινωνία. «Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» θα πρέπει να είναι η συνείδηση τους απέναντι στους εκμεταλλευτές, διδάσκει η εκκλησία. Δεν είναι, όμως, τίποτα «θεοί», αλλά ενσαρκώνουν την ουσία του γένους του ανθρώπου στο ακραίο σημείο αλλοτρίωσης, είναι «εμπορεύματα με αυτοσυνειδησία». Είναι απλοί άνθρωποι, οι περισσότερο αλλοτριωμένοι και αποκλεισμένοι της κοινωνίας, με τις λιγότερες αυταπάτες και μηδενική ιδιοκτησία: έχουν όλα τα χαρακτηριστικά για να είναι το κλειδί του αινίγματος των εκμεταλλευτικών σχέσεων, «πολύ ανθρώπινα» για να ζήσουν καταρχήν οι ίδιοι καλύτερα. Απελευθερώνοντας τον εαυτό τους «αναγκαστικά» τσακίζουν και την υπαγωγή της ανθρωπότητας κάτω από τις αλυσίδες της ατομικής ιδιοκτησίας: ο διαχωρισμός δημόσιο και ιδιωτικό εξαφανίζεται από αυτούς που ήταν αντικείμενα, όχι υποκείμενα, της ιδιοκτησίας. Το βασίλειο των Ουρανών επι της γής και το αναποδογύρισμα του Φοϋερμπαχ.

Ας μην είμαστε, όμως, πολύ σκληροί στον Φοϋερμπαχ: στην χειρότερη, επανέφερε την συζήτηση στον συγκεκριμένο άνθρωπο και τις ανάγκες του. Λίγο πολύ, μίλησε με τα λόγια του Χριστού, τον οποίο προσπαθούσε να εξηγήσει σαν άνθρωπο που θυσιάζεται για τους άλλους: να ένας θεός – ο Άνθρωπος της απόλυτης συλλογικής θυσίας. Το πρόβλημα του Φοϋερμπαχ δεν το έλυσε δογματικά ούτε ο ίδιος ο Χριστός: Τα τω Καίσαρος τω Καίσαρι, τα του Θεού τω Θεώ, θα πεί προσπαθώντας να γλιτώσει την εκτέλεση, εντελώςανθρώπινα. Ο Ιούδας, απογοητευμένος που ο ηγέτης του προδίδει τον Λαό του Ισραήλ, και δεν θα τον οδηγήσει στη σύγκρουση με τους Ρωμαίους, προδίδει τον Δάσκαλο του, εξίσου πολύ ανθρώπινα. Μέσα από αυτήν την κόλαση του Πραγματικού, ανάμεσα στις δύο πολύ ανθρώπινες πτυχές της κοινωνίας του ανθρώπου, μπορούμε μόνο να βγούμε αν συνεχώς παλεύουμε ενάντια στην αναστροφή του Θεού στην γή: την πανταχού παρούσια Εξουσία, που οργανώνεται σε σύστημα, με εκπροσώπους και χίλια εργαλεία, απέναντι στις μάζες των ανθρώπων που παράγουν. Στην τελική, εξουσίες συγκεκριμένες και όχι η αφηρημένη κακία εκτέλεσε τον Ιησού..

«Μα δεν το γνωρίζουν… ο Θεός έχει πεθάνει!» γελάει κάτω από τα μουστάκια του ο Νιτσεϊκός Ζαρατούστρα. Η αναγγελία του θανάτου αποτελεί την εισαγωγική κραυγή της υποχώρησης της ανθρώπινης ουσίας και της εισόδου στην κοινωνική δυστοπία της βιομηχανίας, μία ζούγκλα των μετρίων, μία ατέρμονη αναμονή του Υπερανθρώπου, που η βούληση του θα τσακίσει οποιαδήποτε άλλη, έναν κόσμο που κάθε Θεός, κάθε θετικό πνευματικό στοιχείο, εξαφανίζεται. Η ιστορία δείχνει πώς αυτό που πέθανε είναι η ελπίδα για μία ανθρωπιά στο υπάρχον σύστημα. Όμως, το τέλος ενός συστήματος δεν αποτελεί τέλος της ιστορίας της ανθρωπότητας και αυτό δεν μπορεί να δεί ο Νίτσε: η ασυμφωνία Ουράνιου και επίγειου κόσμου αποτελεί μία ελιτίστικη κριτική του πιστού, του μέτριου, του εγκλωβισμένου και όχι των κοινωνικών σχέσεων. Λες και η υποταγή στην πίστη αποτέλεσε επιλογή.

Ο Θεός δεν θα πεθαίνει, όσο αυτοί που τον χρειάζονται, οι πάσης φύσεως εξουσιαστές, συνεχίζουν να χρειάζονται είδωλα και ο μέσος άνθρωπος συνεχίζει να χρειάζεται ένα τείχο δακρύων για να κλάψει την άθλια ζωή του.  Ο Θεός δεν πεθαίνει, ούτε όσο ο άνθρωπος δεν ανακτά την ουσία του. Ο κύκλος του ανθρώπου μέσα σε μία ανθρώπινη κλίμακα, σε μία χαμοζωή της επιβίωσης, είναι κατανοητή: η θέωση δεν είναι το άλμα έξω από αυτήν γενικά και αόριστα. Όμως, καμία αλλαγή δεν είναι δυνατή χωρίς την υπέρβαση αυτής της ανθρώπινης κλίμακας.

Στα λόγια ενός σύγχρονου Χριστού, που πέθανε στη φυλακή των ιταλών φασιστών, και υπερέβη την ανθρώπινη κλίμακα:

«Είμαι πεισμένος, πως ακόμα και όταν όλα έχουν χαθεί ή μοιάζουν να έχουν χαθεί, πρέπει ήρεμα να ξαναρχίζουμε το έργο μας από την αρχή. Είμαι πεισμένος πως πρέπει πάντα να στηριζόμαστε στον εαυτό μας και στις δικές μας δυνάμεις, να μην περιμένουμε τίποτα από κανέναν και έτσι να μην προμηθευόμαστε απογοητεύσεις. …υπάρχουν περίπου αυτοί που με θεωρούν σατανά και άλλοι που με θεωρούν περίπου άγιο. Εγώ δεν θέλω να κάνω ούτε τον μάρτυρα, ούτε τον ήρωα. Πίστευω απλά πως είμαι ένας μέσος άνθρωπος, που έχει τις δικές του βαθιές πεποιθήσεις και που δεν τις αλλάζει με τίποτα στον κόσμο».

Αυτό είναι το όποιο νόημα της Ανάστασης, είτε ο θυσιαζόμενος λέγεται Ιησούς είτε λέγεται Γκράμσι: η όρθωση του αναστήματος του «απλού» και «μέσου» ανθρώπου, απέναντι σε κάθε εξουσία που προσπαθεί να πείσει για την δυστοπία της απανθρωπιάς και της εκμετάλλευσης.

Το Τέλος του Σάντερς και ίσως το ξεκίνημα για μια μαζική ανεξάρτητη Αριστερά

Η επιδημία του COVID-19 έχει φανερώσει την θλιβερή ανικανότητα του ιδιωτικοποιημένου συστήματος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των ΗΠΑ να ανταπεξέλθει σε μια γενική υγειονομική κρίση, καθώς και τις αποτυχίες των αποδυναμωμένων από την λιτότητα, δημόσιων Συστημάτων Υγείας της Ευρώπης. Παρόλο που οι ενέργειες, η αδράνεια και οι ανόητες φλυαρίες του Ντόναλντ Τραμπ έχουν αυξήσει ανυπολόγιστα τον αριθμό των θανάτων, μια σοβαρή ιατρική και οικονομική καταστροφή ήταν αναπόφευκτη από τη στιγμή που ο ιός αφέθηκε ελεύθερος να πολλαπλασιάζεται στην ανυπεράσπιστη αμερικανική κοινωνία. Ο Τραμπ δεν ήταν αυτός που δημιούργησε τις συνθήκες που έκαναν τις ΗΠΑ τόσο ευάλωτες στον φονικό ιό. Αυτό αποτελεί ένα από τα πολλά εγκλήματα του καπιταλισμού, ο οποίος στο τελικό του στάδιο μεθοδικά στραγγίζει οτιδήποτε έχει απομείνει από τον δημόσιο τομέα και ιδιωτικοποιεί κάθε πιθανό χώρο για το απώτερο  όφελος των Αρχόντων του Κεφαλαίου- της κυβερνώσας ολιγαρχίας.

Ο Μπέρνι Σάντερς υποστήριξε ότι αντιτίθεται στην  ολιγαρχία, θέτοντας υποψηφιότητα για το χρίσμα ως  υποψήφιος πρόεδρος με τους Δημοκρατικούς. Παρόλα αυτά παραδόθηκε υπάκουα στον Τζον Μπάιντεν, στην προσωποποίηση του «ευχάριστου» δολώματος για το κατεστημένο και πρωταθλητή της ιθύνουσας τάξης, από τη στιγμή που ανατράπηκε η δυναμική των προκριματικών εκλογών.

O Σάντερς δήλωσε ότι θα επιστρέψει στα καθήκοντα του ως γερουσιαστής κάνοντας «την δουλειά που χρειάζεται να γίνει για να προστατέψει τον λαό στην πιο κρίσιμη στιγμή».

Αλλά η σκληρή αλήθεια λέει ότι ο Σάντερς παραδόθηκε χωρίς όρους σε ένα Δημοκρατικό κόμμα, το οποίο στην εποχή του Τραμπ είναι, ο εκλογικός αντιπρόσωπος του μεγαλύτερου μέρους μιας διχασμένης αμερικάνικης άρχουσας τάξης-της ολιγαρχίας. Χωρίς προειδοποίηση, ο Σάντερς «αποστράτευσε τις λεγεώνες» του, παρόλο που υποστήριζε ότι συνέχιζε να οδηγεί ένα «με βαθιές ρίζες, πολυφυλετικό, πολλών γενεών κίνημα το οποίο πίστευε ότι η αλλαγή δεν έρχεται από τα πάνω αλλά πάντοτε από τα κάτω». Ο Σάντερς ευχαρίστησε τους γενναιόδωρους υποστηρικτές του, όπου κοντά στα δύο εκατομμύρια εξ αυτών είχαν δωρίσει τουλάχιστον 167 εκατομμύρια δολάρια στην προεκλογική του εκστρατεία. Αμέτρητα εκατομμύρια δεν έχουν ξοδευτεί, και πολλά περισσότερα θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν ακόμη και από έναν ιδιαιτέρως στενό κύκλο πιστών οπαδών του Σάντερς αν ο αυτοπεριγραφόμενος ως σοσιαλιστής Σάντερς ήταν ειλικρινής στο να ηγηθεί ενός κινήματος έξω από τον κατεστημένο διπολισμό Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών. Ωστόσο, ο Σάντερς αποσύρεται, και αρνείται να επιστρέψει πίσω τα χρήματα που δεν δαπανήθηκαν στην προεκλογική του εκστρατεία ή ακόμα και τις λίστες των ψηφοφόρων του, στα μέλη των κινημάτων που τον στήριξαν ή σε οποιονδήποτε άλλον εκτός του Δημοκρατικού κόμματος.

Στους κύκλους του Σάντερς είναι ευρέως γνωστό ότι ο μεγαλύτερος φόβος του είναι να τον θυμόμαστε σαν τον Ραλφ Νέιντερ, τον πρώην υποψήφιο για την προεδρία με το Πράσινο Κόμμα, ο οποίος ακόμη κακολογείται επειδή υποτίθεται ότι το 2000, με την ανεξάρτητη υποψηφιότητά του, έδωσε τις εκλογές στον Τζωρτζ Μπους. Ωστόσο, ο Νέιντερ ήταν το τελευταίο πρόβλημα του Δημοκρατικού Αλ Γκορ και μάλλον δεν έχει τίποτα για το οποίο πρέπει να ντραπεί. Από την έκδοση του βιβλίου του «Unsafe at Any Speed: The Designed-In Dangers of the American Automobile» το 1965 και την εντυπωσιακή ανάπτυξη των Ερευνητικών Ομάδων Δημόσιου Ενδιαφέροντος (PIRGS) οι δύο δεκαετίες αργότερα, ο Νέιντερ συνεχίζει να είναι επικριτικός απέναντι την ολιγαρχία και στα 86 του χρόνια πάει κόντρα στο σύστημα χωρίς να είναι τμήμα του.

Όμως, ο Σάντερς, ο οποίος πάντα κατέβαινε με τους Δημοκρατικούς, δεν μπορεί να φανταστεί την ζωή του μακριά από τον κατεστημένο διπολισμό. Παρόλη την κατηγορηματική προς την λιτότητα ατζέντα του, ο Σάντερς παραμένει ο άνθρωπός τους από τα μέσα. Αυτό το μήνα σταμάτησε την παράσταση και έγινε δεκτός πίσω στην “οικογένεια”- στο ένα από τα δύο κόμματα που οι άρχοντες του κεφαλαίου μπορούν άξια να αποκαλούν «δική μας υπόθεση» ή αλλιώς “Cosa nostra”.

O Σάντερς τα παράτησε νωρίς αυτή την φορά, με γλώσσα τόσο αντιφατική και ανειλικρινής όσο αυτή που χρησιμοποιεί και ο Τραμπ. «Θα παραμείνω στην ψηφοφορία σε όλες τις υπόλοιπες πολιτείες και θα συνεχίσω να συγκεντρώνω αντιπροσώπους”, δήλωσε στην ομιλία παραίτησης του. «Ενώ ο Αντιπρόεδρος Μπάιντεν θα είναι τελικά ο υποψήφιος, πρέπει να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για τη συγκέντρωση όσο το δυνατόν περισσότερων αντιπροσώπων στο Συνέδριο των Δημοκρατικών». Αλλά φυσικά, δεν μπορείς να συνεχίσεις να μαζεύεις πραγματικά ψήφους και εκπροσώπους, ενώ ταυτόχρονα παραχωρείς τη νίκη σε έναν υπηρέτη του κατεστημένου. Με αυτόν τον τρόπο κάνεις, ακόμα και την σε αναστολή εκστρατεία του Σαντερς, ακατάλληλη ακόμη και για ψήφους διαμαρτυρίας.

Για δεύτερη φορά σε δύο προεδρικές αναμετρήσεις, ο Σάντερς επιβεβαίωσε την άποψη του Μπρους Ντίξον που τον χαρακτήριζε «μαντρόσκυλο» των Δημοκρατικών. «Τα μαντρόσκυλα φυλάνε το κοπάδι», έγραφε ο Ντίξον, ο συνιδρυτής του Black Agenda Report που πέθανε τον περασμένο Ιούνιο, «και ο υποψήφιος – μαντρόσκυλο έχει τον ρόλο του να εγκλωβίζει ακτιβιστές και ψηφοφόρους στο Δημοκρατικό στρατόπεδο, οι οποίοι ίσως σε διαφορετική περίπτωση πήγαιναν προς τα αριστερά και έξω από το Δημοκρατικό Κόμμα, είτε μένοντας σπίτι, είτε δημιουργώντας κάτι έξω από τον διπολισμό των δύο κομμάτων». Αυτός ακριβώς είναι ο Σάντερς.

Ο Σάντερς αποσύρθηκε από τον αγώνα την στιγμή που η ορμή του σταμάτησε. Ήταν η ίδια ακριβώς στιγμή μιας συνδυασμένης υγειονομικής και οικονομικής καταστροφής στην ιστορία των ΗΠΑ, που πνίγει το έθνος στο λαιμό- θα ήταν μια διδακτική στιγμή, αν  η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και η οικονομική ανισότητα ήταν ποτέ η πρώτη  προτεραιότητα του Σάντερς. Αναγνώρισε όντως την κρίση η οποία άρχιζε να διογκώνεται: «Όσον αφορά την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αυτή η τρέχουσα, τρομακτική κρίση στην οποία βρισκόμαστε τώρα έχει αποκαλύψει σε όλους πόσο παράλογο είναι το τρέχον σύστημα ασφάλισης υγείας, το οποίο βασίζεται σε ασφαλιστικά πακέτα που παρέχονται από τους εργοδότες. Η τρέχουσα οικονομική ύφεση που βιώνουμε όχι μόνο οδήγησε σε τεράστια απώλεια θέσεων εργασίας, αλλά έχει επίσης οδηγήσει σε εκατομμύρια Αμερικανούς να χάσουν την ασφάλιση υγείας τους».

Και αμέσως μετά, παραιτήθηκε από τον αγώνα, και από τη δυνατότητα να μιλήσει σε όλο το έθνος για τα σημαντικά πράγματα που προέκυψαν, επικαλούμενος τα καθήκοντα τους ως γερουσιαστής, καθήκοντα στα οποία θα μπορούσε να ανταποκριθεί και ως υποψήφιος, αφού έτσι κι αλλιώς οι προσωπικές εκστρατείες δεν επιτρέπονται σε περίοδο έκτακτης ανάγκης. Η πρώιμη αυτή επιστροφή του Σάντερς, του «Άσωτου Υιού», στην αγκαλιά του Κόμματος, του επιτρέπει να αποφύγει τη σκληρή πολιτικό-οικονομική κριτική στον καπιταλισμό που θα έπρεπε να ασκήσει μια «αριστερή» υποψηφιότητα για την προεδρία, καθώς ξεδιπλώνεται μια πρωτόγνωρη κρίση.

Μπροστά στην καταστροφή, η λογική της ρητορείας του Σάντερς θα τον ανάγκαζε να ξεπεράσει τα όρια του εντός καπιταλισμού λόγου – τη μόνη γλώσσα που επιτρέπουν οι Δημοκρατικοί – τόσο στην ανάλυση όσο και στην καμπάνια του. Ο Σάντερς επέλεξε να τελειώνει μια ώρα αρχύτερα, καθώς έτσι μπορούσε ακόμα να επιστρέψει στο «σπίτι του», το Κόμμα.

Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία Δημοκρατικοί, θα χαθούν στην λήθη της πολιτικής του Δημοκρατικού Κόμματος, προσποιούμενοι ότι ο Τραμπ έφερε όλη αυτή την κρίση, και είναι ο πραγματικός υπεύθυνος για όλες τις αρρώστιες του καπιταλισμού, παρά το γεγονός ότι η Δημοκρατική Εθνική Επιτροπή επέμενε να πραγματοποιεί τις ψηφοφορίες εν μέσω εξάπλωσης της επιδημίας. Οι ηλικιωμένοι έγχρωμοι θα προδώσουν τις δικές τους ριζοσπαστικές απόψεις  – όπως κάνουν σε κάθε πρώτο γύρο εκλογών – και θα απομείνουν με τον Μπάιντεν ως τον μοναδικό υποψήφιο που μπορεί να νικήσει τον Τραμπ, παρόλο που ο Σάντερς ήταν αυτός που ταίριαζε σε αυτή την περιγραφή. Όμως οι κρίσεις αλλάζουν και μετασχηματίζουν τις κοσμοθεωρίες των ανθρώπων. Ένας πυρήνας υποστηρικτών του Σάντερς, οι οποίοι μπορεί να είναι αρκετά εκατομμύρια, καθώς και πολλοί άλλοι που δεν θεωρούσαν τους εαυτούς τους ριζοσπαστικούς -έως ότου είδαν ότι «το σύστημα» τους άφησε γυμνούς στον COVID-19 και την συνεπακόλουθη οικονομική εξαθλίωση- ίσως αναφωνήσουν «εύρηκα!» και βγουν από τους Δημοκρατικούς ψυχή τε και πνεύματι. Το μόνο ερώτημα είναι: θα υπάρχουν εναλλακτικά, ανεξάρτητα πολιτικά οχήματα για να εκφράσουν τον θυμό και τη δράση τους,  που να είναι ικανά να αντιμετωπίσουν μια τέτοια εισροή που δεν έχει ξανά υπάρξει από τη δεκαετία του ’60;

Όπως έχει επισημάνει το Black Agenda Report στις τελευταίες δυο προεκλογικές εκστρατείες, το καλύτερο αποτέλεσμα από τις προκριματικές εκλογές θα ήταν μια μαζική έξοδος από το Δημοκρατικό Κόμμα, του αυταπατώμενου αριστερού κομματιού αυτού του συστημικού διπολισμού. (Το μεγαλύτερο μέρος των Ρεπουμπλικάνων έχει επιλέξει το σωστό «σπίτι» για το ρατσιστικό τους ποιόν: Το κόμμα της Λευκής Ανωτερότητας). Οι νεότεροι αφροαμερικάνοι δεν έχουν εγκαταλείψει την ιστορική τάση των Μαύρων για την υπεράσπιση της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ειρήνης, και μερικοί πήραν μέρος στο νέο ξέσπασμα των πολιτικών κινημάτων κατά την διάρκεια των αγώνων του “Black Lives Matters”. Έχουν πολλά να αναλογιστούν ακόμα, κατά την αναγκαστική απομόνωση της εποχής του COVID-19- και ίσως να γίνουν η Μαύρη Αριστερή Γενιά του 21ου αιώνα.

Πηγή: Black Agenda Report

Μετάφραση: antapocrisis

Σημειώσεις για την επιδημία

Απομονωμένος, όπως και χιλιάδες άλλοι στο Παρίσι, ο φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού, παρουσιάζει την δική του οπτική στην κατάσταση την οποία έχει προκαλέσει η  πανδημία του Covid-19. Σύμφωνα με τον ίδιο, είναι παράλογο να σκέφτεται κανείς ότι ένας υγειονομικός κίνδυνος μπορεί από μόνος του να δημιουργήσει οτιδήποτε πολιτικά ριζοσπαστικό. Για να ανατραπεί η κοινωνική τάξη, πρέπει να κινητοποιηθούν και άλλες δυνάμεις εκτός από έναν ιό. 

Πάντα πίστευα ότι η τρέχουσα πραγματικότητα, την οποία καθορίζει μια πανδημία, δεν είναι τίποτα εξαιρετικό. Ξεκινώντας  από την πανδημία του AIDS (που επίσης οφείλεται σε ιό), περνώντας στην γρίπη των πουλερικών, στον ιό του Έμπολα, στον ιό SARS 1, για να μην αναφέρουμε τους περισσότερους κοινούς ιούς της γρίπης, και την επιστροφή της ιλαράς, ή της φυματίωσης, την οποία τα αντιβιοτικά δεν θεραπεύουν πλέον, γνωρίζουμε ότι η παγκόσμια ενιαία αγορά, σε συνδυασμό με την ύπαρξη μεγάλων περιοχών που δεν έχουν επαρκή ιατρική περίθαλψη, και η χαμηλή πειθαρχία ανά τον κόσμο στους απαραίτητους εμβολιασμούς, δημιουργούν αναπόφευκτα σοβαρές και καταστροφικές επιδημίες (στην περίπτωση του  AIDS, έχουμε αρκετά εκατομμύρια θανάτους). Εξαιρώντας το γεγονός ότι η σημερινή πανδημία χτυπάει αυτή την φορά σε μεγάλη κλίμακα τον  σχετικά αναπτυγμένο κόσμο, γνωστό σε όλους ως δυτικό -γεγονός από μόνο του άνευ καινοτόμου νοήματος που όμως προκαλεί αρκετούς ύποπτους θρήνους και επαναστατικές ανοησίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης-  δεν έχω δει κάτι πέρα από τα ήδη προφανή μέτρα προστασίας και τον αναγκαίο χρόνο που χρειάζεται για να εξαφανιστεί ο ιός.

Εξάλλου, το ίδιο το όνομα αυτής της επιδημίας  υποδηλώνει ότι κατά κάποιο τρόπο αυτή «δεν είναι τίποτα καινούργιο στον ορίζοντα». Το αληθινό όνομά της είναι  SARS 2, δηλαδή «Σοβαρό οξύ αναπνευστικό σύνδρομο 2», ονομασία που στην πραγματικότητα της δίνει την ταυτότητα «της δεύτερης φοράς», μετά την επιδημία SARS 1, η οποία εξαπλώθηκε παγκοσμίως την άνοιξη του 2003. Αυτή η ασθένεια είχε χαρακτηριστεί ως «η πρώτη άγνωστη ασθένεια του 21ου αιώνα». Επομένως, είναι εμφανές ότι η σημερινή επιδημία δεν είναι σε καμία περίπτωση η εμφάνιση κάτι ριζικά νέου ή ανήκουστου. Πρόκειται για την δεύτερη επιδημία του ίδιου είδους μέσα στον αιώνα, η οποία τοποθετείται στο ίδιο γενεαλογικό δέντρο με την προηγούμενη.  Στο σημείο, μάλιστα, που η μόνη σοβαρή κριτική που έχει γίνει σήμερα σχετικά με τα ζητήματα πρόβλεψης προς τις αρχές, είναι ότι δεν υποστηρίχθηκε σοβαρά, μετά τον SARS 1, η έρευνα που θα έδινε στον ιατρικό τομέα τα πραγματικά μέσα δράσης εναντίον του SARS 2. Αποτελεί  μια σοβαρή κριτική, η οποία καταγγέλλει την έλλειψη συνεισφοράς του Κράτους σε σχέση με την επιστήμη, μια σχέση πολύ σημαντική στην παρούσα κατάσταση. Αλλά κι αυτή ανήκει σε αυτά που έπρεπε να γίνουν στο παρελθόν….

Στο μεταξύ, δεν μπορούσα να δω καμμιά εναλλακτική στην πράξη παρά να προσπαθήσω, όπως και όλος ο υπόλοιπος κόσμος, να κλειστώ στο σπίτι. Επίσης δεν υπάρχει καμιά άλλη εναλλακτική, από το να παροτρύνω και τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Ο σεβασμός αυτού του αυστηρού κανόνα είναι ακόμα πιο απαραίτητος, εφ’ όσον αποτελεί το θεμελιώδη τρόπος προστασίας των πιο ευάλωτων: σίγουρα όλων όσων παρέχουν ιατρικές υπηρεσίες και φροντίζουν ασθενείς, αυτών που βρίσκονται άμεσα στο μέτωπο και θα πρέπει να μπορούν να βασιστούν σε μια μόνιμη πειθαρχία του πληθυσμού, ειδικά των ήδη νοσούντων στον ιό, αλλά και των πιο ευάλωτων, όπως των ηλικιωμένων και ιδιαίτερα όσων βρίσκονται στα γηροκομεία και σε μονάδες φροντίδας. Επίσης, όλων εκείνων που πηγαίνουν στις δουλειές τους και κινδυνεύουν έτσι να νοσήσουν. Μαζί με την αναγκαία πειθαρχία αυτών που μπορούν να κάνουν πράξη τη συμβουλή «μείνετε σπίτι», πρέπει επίσης να βρεθούν και να παρασχεθούν τρόποι προστασίας σε αυτούς που έχουν λίγο ή και καθόλου σπίτι, έτσι ώστε να βρουν ένα καταφύγιο.

Πρέπει επίσης να σκεφτεί κανείς μια γενική επίταξη συγκεκριμένων ξενοδοχείων και την δημιουργία «ταξιαρχιών», νέων εθελοντών που θα εξασφαλίσουν να διανέμουν τις προμήθειες, όπως έχει ήδη γίνει για παράδειγμα στη Νίκαια.

Αυτές οι υποχρεώσεις είναι, πράγματι, ολοένα και πιο επιτακτικές, αλλά δεν φαίνεται να εμπεριέχουν, τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο, μεγάλες προσπάθειες ανάλυσης ή μια νέα σκέψη. Είναι στα πλαίσια της λεγόμενης «λαϊκής βοήθειας».

Μα κοίτα να δεις που, πραγματικά, διάβασα πολλά πράγματα, άκουσα πολλά πράγματα, ακόμα και από το περιβάλλον μου, τα οποία με ενοχλούν. Με ενοχλούν γιατί προκαλούν θόρυβο και γιατί είναι ακατάλληλα, δεδομένης της πραγματικά απλής κατάστασης, στην οποία βρισκόμαστε. Πολλοί άνθρωποι οι οποίοι, όπως μου επισημαίνει η  Elisabeth Roudinesco, δεν σκέφτονται την αποτελεσματική καταπολέμηση αυτής της τραγωδίας, αλλά την απόλαυσή της.

Αυτές οι πομπώδεις ανακοινώσεις, οι θλιβερές εκκλήσεις, οι εμφατικές αναλύσεις, είναι διαφορετικών ειδών, αλλά όλες έχουν ένα κοινό: εκτός από την προαναφερθείσα κρυφή απόλαυση της σημερινής κατάστασης, έχουν και μια παράξενη περιφρόνηση για τη φοβερή απλότητα και για την απουσία κάθε καινούργιου στοιχείου στην επιδημία.

Είτε είναι χωρίς λόγο δουλικές προς τις εξουσίες, οι οποίες στην  πραγματικότητα  δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά μόνο να διαχειρίζονται την ίδια τη φύση του φαινομένου.

Είτε ακόμα, αναδεικνύουν τον πλανήτη και τα μυστήριά του, τα οποία όμως δεν μας οδηγούν πουθενά.

Είτε να φορτώνουν τα πάντα στην πλάτη του καημένου του Μακρόν, ο οποίος κάνει -όχι χειρότερα και όχι καλύτερα από κάποιον άλλον- τη δουλειά του, ως αρχηγός κράτους σε περίοδο πολέμου ή επιδημίας.

Είτε ακόμα καλούν για την ιδρυτική στιγμή μιας ανήκουστης επανάστασης η οποία δεν μπορούμε να φανταστούμε τι σχέση θα έχει με την εξόντωση του ιού, για την οποία επίσης οι «επαναστάτες» μας δεν διαθέτουν το παραμικρό καινούργιο μέσο.

Είτε δείχνουν μια απαισιοδοξία για το τέλος του κόσμου.

Είτε εκνευρίζονται για το ότι η γενική αρχή του «πρώτα ο εαυτός μου», χρυσός κανόνας  της σύγχρονης ιδεολογίας, δεν εξυπηρετεί αυτή την περίοδο κανένα συμφέρον και δεν προσφέρει καμία βοήθεια, ενώ μπορεί και να φανεί ακόμη ως συνωμοσία του κακού.

Θα έλεγε κανείς ότι η δοκιμασία της επιδημίας διαλύει παντού την εγγενή λειτουργία της Λογικής και καλεί τα άτομα να επιστρέψουν σε θλιβερές συνήθειες -μυστικισμός, φαντασιοπληξίες, προσευχές, προφητείες και κατάρες- πράγματα που στον Μεσαίωνα ήταν συνηθισμένα, την εποχή που η πανούκλα θέριζε τον κόσμο.

Με αυτό τον τρόπο, νιώθω κάπως υποχρεωμένος να εκφράσω κάποιες απλές ιδέες. Με χαρά θα έλεγα ότι αυτές οι ιδέες είναι καρτεσιανές.

Ας συμφωνήσουμε ότι πρέπει να ξεκινήσουμε με τον ορισμό του προβλήματος, καθώς αν ένα πρόβλημα ορίζεται λάθος, με λάθος τρόπο θα αντιμετωπίζεται.

Μια επιδημία ενέχει την εξής περιπλοκή: αποτελεί πάντα ένα σημείο άρθρωσης φυσικών και κοινωνικών επιλογών. Η ολοκληρωμένη ανάλυση της πρέπει να είναι εγκάρσια: να βρούμε δηλαδή τα σημεία στα οποία οι δύο ειδών αποφάσεις, οι φυσικές και οι κοινωνικές, τέμνονται και από εκεί να αντλήσουμε τα συμπεράσματα.

Για παράδειγμα, το αρχικό σημείο της επιδημίας ξεκίνησε πιθανότατα στις αγορές της επαρχίας της Ουχάν. Οι κινέζικες αγορές είναι μέχρι και σήμερα γνωστές για αυτά που εκθέτουν, και συγκεκριμένα για την προτίμησή τους στην υπαίθρια μαζική πώληση διαφόρων ειδών ζώων. Η υπόθεση, η οποία ακόμα και σήμερα θεωρείται η πιο αξιόπιστη, είναι ότι εκεί βρέθηκε ο ιός μια δεδομένη στιγμή, σε ζωική μορφή, η οποία κληρονομήθηκε από τις νυχτερίδες σε ένα πυκνοκατοικημένο μέρος και με μάλλον υποτυπώδεις συνθήκες υγιεινής.

Η φυσική πορεία του ιού τον οδήγησε από το ένα είδος στο άλλο και τελικά στο ανθρώπινο είδος.

Πώς ακριβώς; Δεν ξέρουμε ακόμα, και μόνο η επιστημονική έρευνα θα μας το απαντήσει.

Ας στιγματίσουμε, παράλληλα όμως, όλους εκείνους που εξαπολύουν στο Διαδίκτυο ρατσιστικούς μύθους, συνοδευόμενους από ψεύτικες φωτογραφίες, από τις οποίες προκύπτει ότι οι Κινέζοι τρώνε σχεδόν ζωντανές τις νυχτερίδες.

Αυτή η μεταφορά του ιού μεταξύ ζωικού και ανθρώπινου είδους σε τοπικό επίπεδο, αποτελεί και την προέλευση της όλης υπόθεσης. Μετά από την οποία όμως, λειτουργεί μόνο ένα βασικό σχέδιο του σύγχρονου κόσμου: Η είσοδος του κρατικού καπιταλισμού της Κίνας σε μία αυτοκρατορική  θέση, πιο συγκεκριμένα σε μια ισχυρή και διεθνή παρουσία στην παγκόσμια αγορά. Ως εκ τούτου, υπήρχαν αμέτρητα μέσα μετάδοσης του ιού, προτού η κινεζική κυβέρνηση καταφέρει να περιορίσει το σημείο προέλευσης ολοκληρωτικά- στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια ολόκληρη επαρχία των 40 εκατομμυρίων ανθρώπων- πράγμα που όμως κατάφερε στο τέλος με επιτυχία. Ωστόσο, αυτό συνέβη πολύ αργά και η επιδημία δεν αποτράπηκε ιδιαίτερα από το να «ξεφύγει» στους δρόμους, στα αεροπλάνα  και στα πλοία, καθώς και σε όλο τον κόσμο.

Μία αποκαλυπτική λεπτομέρεια αυτού που αποκαλώ διπλή έκφραση μιας επιδημίας: Σήμερα, ο SARS 2 έχει περιοριστεί στην Ουχάν, όμως υπάρχουν πολλά νέα κρούσματα στην Σανγκάη, κυρίως λόγω των Κινέζων που επιστρέφουν από το εξωτερικό. Η Κίνα αποτελεί έναν τόπο όπου παρατηρείται ένας δεσμός, στην αρχή λόγω του αρχαϊκού και στη συνέχεια του μοντέρνου της χαρακτήρα ανάμεσα στη φύση και τη κοινωνία. Αυτός ο δεσμός απαντάται στο συνδυασμό από τη μια των κακοδιατηρημένων αγορών σε μια αρχαία μορφή (που είναι και το πλέον κατάλληλο περιβάλλον για την εμφάνιση του ιού), και από την άλλη στη διασπορά του στον πλανήτη, ξεκινώντας από το σημείο προέλευσης του μέχρι την παγκόσμια καπιταλιστική αγορά.

Μετά από αυτό, μπαίνουμε στο στάδιο όπου τα κράτη προσπαθούν, τοπικά, να περιορίσουν αυτή τη διάχυση. Σημειώστε ότι η προσπάθεια αυτή παραμένει βασικά εθνική, παρόλο που η επιδημία είναι παγκόσμια. Παρά την ύπαρξη διακρατικών αρχών, είναι σαφές ότι τα τοπικά αστικά κράτη είναι αυτά που βρίσκονται σε συνεχή πίεση.

Φτάνουμε, εδώ, σε μια σημαντική αντίφαση του σύγχρονου κόσμου: η οικονομία, συμπεριλαμβανομένης της μαζικής διαδικασίας παραγωγής προϊόντων, είναι μέρος της παγκόσμιας αγοράς. Γνωρίζουμε ότι η απλή κατασκευή ενός κινητού τηλεφώνου κινητοποιεί εργασία και πόρους, συμπεριλαμβάνοντας την εξόρυξη υλικών, σε τουλάχιστον επτά διαφορετικά κράτη.

Από την άλλη όμως, οι πολιτικές εξουσίες παραμένουν ουσιαστικά εθνικές. Και η αντιπαλότητα των ιμπεριαλισμών, των παλαιών (Ευρώπη και ΗΠΑ) και των νέων (Κίνας, Ιαπωνίας), απαγορεύει κάθε διαδικασία συγκρότησης ενός παγκόσμιου καπιταλιστικού κράτους. Η επιδημία είναι επίσης μια εποχή κατά την οποία αυτή η αντίφαση μεταξύ οικονομίας και πολιτικής είναι προφανής. Ακόμα και οι ευρωπαϊκές χώρες δεν μπορούν να προσαρμόσουν τις πολιτικές τους στον ιό, εγκαίρως και συντονισμένα.

Στο έπακρο αυτής της αντίφασης, τα εθνικά κράτη προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την επιδημία, με το να σέβονται όσο το δυνατόν περισσότερο τους μηχανισμούς του Κεφαλαίου, αν και η φύση του κινδύνου, τα υποχρεώνει να τροποποιήσουν το στυλ και τις αποφάσεις της εξουσίας.

Γνωρίζουμε εδώ και πολύ καιρό, ότι σε περίπτωση πολέμου μεταξύ χωρών, το κράτος πρέπει να επιβάλλει όχι μόνο στις λαϊκές μάζες αλλά και στους ίδιους τους αστούς, σημαντικούς περιορισμούς για να σώσει τον εθνικό καπιταλισμό. Οι βιομηχανίες σχεδόν εθνικοποιούνται υπέρ μιας απεριόριστης παραγωγής αναγκαίων εξοπλισμών, αλλά εκείνη τη στιγμή, δεν παράγουν κέρδος. Πολλοί αστοί στρατεύονται ως αξιωματικοί και εκτίθενται στον κίνδυνο του θανάτου. Οι επιστήμονες ψάχνουν νύχτα και μέρα να εφεύρουν νέα όπλα. Πολλοί διανοούμενοι και καλλιτέχνες υποχρεούνται να τροφοδοτούν την εθνική προπαγάνδα κλπ.

Αντιμέτωποι με μια επιδημία, αυτό το είδος κρατικού αντανακλαστικού είναι αναπόφευκτο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, σε αντίθεση με όσα λέγονταν πριν και γίνονταν πριν, οι δηλώσεις του Μακρόν ή του Φιλίπ, «δείχνουν» ένα κράτος που έχει ξαφνικά γίνει κράτος «πρόνοιας», αυξάνεται η δαπάνη υποστήριξης για τους άνεργους ή για τους αυτοαπασχολούμενους των οποίων οι δραστηριότητες έχουν σταματήσει, δεσμεύονται δισεκατομμύρια χρήματα του δημόσιου ταμείου, ή ακόμα ανακοινώνονται «εθνικοποιήσεις».

Όλα αυτά δεν είναι εκπληκτικά ή παράδοξα. Και από αυτό προκύπτει ότι η αναφορά του Μακρόν για το ότι «είμαστε σε πόλεμο», είναι σωστή: Πόλεμος ή επιδημία, το κράτος αναγκάζεται, μερικές φορές να υπερβαίνει το κανονικό παιχνίδι της ταξικής του φύσης, να εφαρμόζει πρακτικές πιο αυταρχικές και πιο παγκόσμιες, για να αποφευχθεί μια στρατηγική καταστροφή. Ως εκ τούτου χρησιμοποιεί επίσης το ξεθωριασμένο λεξικό του “έθνους”, σε ένα είδος γελοιογραφικού Γκωλισμού, το οποίο είναι σήμερα επικίνδυνο, αφού ο εθνικισμός παντού στρώνει το «κρεβάτι» της ακροδεξιάς.

Όλες αυτές οι ρητορείες είναι μια απόλυτα λογική συνέπεια της κατάστασης, σκοπός της οποίας είναι να περιοριστεί η επιδημία – να κερδηθεί ο πόλεμος, για  να χρησιμοποιήσω τη μεταφορά του Μακρόν – όσο το δυνατόν πιο σίγουρα, διατηρώντας παράλληλα την καθεστηκυία τάξη. Δεν είναι σε καμία περίπτωση κωμωδία, είναι μια ανάγκη που επιβάλλεται από τη διάδοση μιας θανατηφόρου ασθένειας που όμως διασταυρώνεται με τη φύση (εξ ου και ο εξέχοντας ρόλος των επιστημόνων σε αυτό το θέμα), αλλά και την κοινωνική τάξη (εξ ου και η αυταρχική παρέμβαση, που δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, από το κράτος).

Η εμφάνιση μεγάλων ελλείψεων στην προσπάθεια αυτή, είναι αναπόφευκτη. Έτσι έχουμε και την έλλειψη προστατευτικών μασκών, και  την έλλειψη προετοιμασίας για την επέκταση της νοσοκομειακής χωρητικότητας. Αλλά ποιος μπορεί πραγματικά να καυχηθεί ότι είχε «σχεδιάσει» τέτοια πράγματα;

Από πολλές απόψεις, το κράτος δεν προέβλεψε την τρέχουσα κατάσταση, είναι αλήθεια. Μπορούμε ακόμη να πούμε ότι με την αποδυνάμωση, εδώ και δεκαετίες, του εθνικού συστήματος υγείας και, πραγματικά, όλων των τομέων του κράτους που εξυπηρετούσαν το κοινωνικό συμφέρον, πράτταμε λες και μια καταστροφική πανδημία ή κάτι αντίστοιχο, δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να επηρεάσει την χώρα μας. Αυτό είναι βέβαια το μεγάλο λάθος, όχι μόνο του Μακρόν υπό τη σημερινή του ιδιότητα, αλλά και όλων εκείνων που έχουν προηγηθεί τουλάχιστον τριάντα χρόνια. Και είναι πολύ πιθανό το ζήτημα της αποσυγκρότησης και της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων υπηρεσιών – που αποτελεί επίσης αμφισβήτηση προς την ιδιωτική ιδιοκτησία και επομένως ερώτημα του κομμουνισμού – να επανέρχεται, ως άποψη, λόγω της επιδημικής κρίσης.

Εν τω μεταξύ, είναι παρ’ όλα αυτά δίκαιο να πούμε εδώ ότι κανείς δεν είχε προβλέψει, ούτε φανταστεί, την ανάπτυξη στη Γαλλία μιας πανδημίας αυτού του τύπου. Εκτός ίσως μερικών απομονωμένων μελετητών. Πολλοί πιθανώς πίστευαν ότι αυτή η ιστορία θα μπορούσε να συμβεί στη σκοτεινή Αφρική ή στην ολοκληρωτική Κίνα, αλλά όχι στη δημοκρατική Ευρώπη. Και σίγουρα ούτε οι αριστεροί – ή τα κίτρινα γιλέκα, ή ακόμα και οι συνδικαλιστές – δικαιούνται ιδιαιτέρως να σχολιάζουν αυτό το σημείο και να συνεχίζουν να κάνουν θόρυβο για τον Μακρόν, τον γελοίο τους στόχο. Ούτε αυτοί άλλωστε είχαν προβλέψει κάτι τέτοιο. Το αντίθετο: με την επιδημία να έχει ήδη ξεσπάσει στην Κίνα, και με τα κρούσματα να πολλαπλασιάζονται, μέχρι πολύ πρόσφατα, γίνονταν ανεξέλεγκτες συγκεντρώσεις και χωρίς προστασία διαδηλώσεις. Αυτό θα έπρεπε να τους απαγορεύει σήμερα να διαμαρτύρονται θορυβωδώς για την καθυστέρηση των μέτρων που πάρθηκαν από την εξουσία. Καμία πολιτική δύναμη στην πραγματικότητα στη Γαλλία, δεν υπογράμμισε την ανάγκη των μέτρων, πριν από το κράτος του Μακρόν και τη θέσπιση αυταρχικών περιορισμών.

Από την πλευρά του κράτους, η αστική εξουσία, ρητά και δημόσια, επιβάλλει μέτρα για τα πιο γενικά συμφέροντα από τα στενά συμφέροντα της αστικής τάξης, διατηρώντας μολαταύτα στρατηγικά για το μέλλον την πρωτοκαθεδρία και την κυριαρχία των ταξικών συμφερόντων, τα οποία στη γενική τους μορφή αντιπροσωπεύει αυτό το κράτος.

Με άλλα λόγια, η συγκυρία υποχρεώνει το κράτος να μην μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση παρά μόνο με την ενσωμάτωση των συμφερόντων της τάξης, της οποίας είναι αντιπρόσωπος, στα γενικότερα συμφέροντα και αυτό λόγω της ύπαρξης ενός γενικού “εχθρού”, ο οποίος μπορεί να είναι, σε καιρό πολέμου, ο ξένος εισβολέας, και στην παρούσα κατάσταση είναι ο ιός Sars 2.

Αυτού του είδους η κατάσταση (πόλεμος ή επιδημία) είναι ιδιαίτερα «ουδέτερη» πολιτικά. Οι πόλεμοι του παρελθόντος προκάλεσαν επανάσταση μόνο σε δύο περιπτώσεις, εκκεντρικές θα μπορούσαμε να πούμε, δεδομένου ότι ήταν στις ιμπεριαλιστικές χώρες: την Ρωσία και την Κίνα.

Στη ρωσική υπόθεση, ήταν επειδή η τσαρική εξουσία βρέθηκε, από κάθε άποψη, και για μεγάλο χρονικό διάστημα, καθυστερημένη, συμπεριλαμβανομένου κιόλας του προβλήματος προσαρμογής της εξουσίας αυτής στη συγκρότηση του καπιταλισμού στην τεράστια αυτή χώρα. Και υπήρχε, από την άλλη πλευρά, με τους Μπολσεβίκους, μια σύγχρονη πολιτική πρωτοπορία, ισχυρά συγκροτημένη, από αξιόλογους ηγέτες.

Στην περίπτωση της Κίνας, ο εσωτερικός επαναστατικός πόλεμος προηγήθηκε του παγκόσμιου πολέμου και το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν ήδη, το 1937, κατά την εισβολή των Ιαπώνων, επικεφαλής ενός πραγματικού λαϊκού στρατού.

Από την άλλη πλευρά όμως, σε καμία από τις άλλες δυτικές δυνάμεις ο πόλεμος δεν προκάλεσε μια νικηφόρα επανάσταση.

Ακόμα και στη χώρα που ηττήθηκε το 1918, στη Γερμανία, η Εξέγερση των Σπαρτακιστών καταπνίγηκε πολύ γρήγορα. Είναι μια ασυνεπής και επικίνδυνη ονειροπόληση να φανταζόμαστε ότι ο σύγχρονος καπιταλισμός, ο οποίος απολαμβάνει την κατάρρευση της κομμουνιστικής υπόθεσης παντού, και που μπορεί ως εκ τούτου να παρουσιάζεται ως η μόνη δυνατή ιστορική μορφή σύγχρονων ταξικών κοινωνιών, να μπορεί σοβαρά να κινδυνεύσει από αυτά που συμβαίνουν σήμερα.

Το μάθημα από όλα αυτά είναι ξεκάθαρο: η τρέχουσα επιδημία, ως τέτοια, ως επιδημία, δεν θα έχει σημαντικές πολιτικές συνέπειες σε μια χώρα όπως η Γαλλία. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι η μπουρζουαζία μας σκέφτεται, δεδομένης της ανόδου της αδιαμόρφωτης γκρίνιας και των πρόχειρων μεν, ευρέως διαδεδομένων δε συνθημάτων, ότι ήρθε η ώρα να απαλλαγούμε από τον Μακρόν, αυτό δεν θα αποτελούσε απολύτως καμία σημαντική αλλαγή. Οι “πολιτικώς ορθοί” υποψήφιοι κάνουν ήδη ουρά στα παρασκήνια, όπως και οι υποστηρικτές των πιο μουχλιασμένων μορφών ενός απαρχαιωμένου και απωθητικού “εθνικισμού”.

Όσο για εμάς, που θέλουμε μια πραγματική αλλαγή στα πολιτικά δεδομένα της χώρας αυτής, πρέπει να επωφεληθούμε από την επιδημική κρίση και ακόμη και από τον – απόλυτα αναγκαίο- περιορισμό, για να εργαστούμε διανοητικά γράφοντας και επικοινωνώντας για τις νέες πολιτικές μορφές, σχεδιάζοντας νέους πολιτικούς χώρους. Να στοχαστούμε επίσης πάνω στη διεθνιστική ανάπτυξη ενός τρίτου σταδίου του κομμουνισμού, μετά από το πρώτο λαμπρό στάδιο της δημιουργίας του, και το ισχυρό, πολύπλοκο αλλά τελικά ηττημένο από την εμπλοκή του με τα κρατικά πειράματα, δεύτερο στάδιο.

Θα πρέπει επίσης να γίνει μια αυστηρή κριτική οποιασδήποτε ιδέας, που υποστηρίζει, ότι φαινόμενα όπως μια επιδημία ανοίγουν την πόρτα σε κάτι πολιτικά καινοτόμο από μόνα τους. Πέρα από τα καινούρια επιστημονικά δεδομένα σχετικά με την επιδημία, θα προκύψουν απλώς καινούργιες πεποιθήσεις οι οποίες θα αφορούν τα νοσοκομεία και τη δημόσια υγεία, τα σχολεία και την ισότιμη εκπαίδευση, την φροντίδα των ηλικιωμένων και άλλα αντίστοιχα θέματα. Αυτά θα είναι και τα μόνα ζητήματα στα οποία θα μπορούμε να εκφράσουμε τελικά μια αντιπαράθεση με τις επικίνδυνες αδυναμίες του αστικού κράτους οι οποίες φανερώθηκαν άλλωστε από την τρέχουσα κατάσταση.

Παρεμπιπτόντως, θα πρέπει να πούμε με γενναίο τρόπο δημόσια ότι τα λεγόμενα «κοινωνικά δίκτυα» δείχνουν για ακόμη μια φορά, ότι πρωταρχικά –εκτός από το γεγονός ότι πλουτίζουν όλο και περισσότερο τους μεγαλύτερους εκατομμυριούχους των καιρών μας- είναι ένας τόπος εξάπλωσης της εγκεφαλικής παράλυσης, των ανεξέλεγκτων φημών, της ανακάλυψης αναχρονιστικών «καινοτομιών», όταν δεν πρόκειται απλώς για φασιστικό σκοταδισμό.

Ας μην δώσουμε σημασία, ειδικά, και κυρίως μέσα στην απομόνωση, σε τίποτα άλλο εκτός από τις αλήθειες που επαληθεύονται από την επιστήμη και τις προσγειωμένες απόψεις μιας νέας πολιτικής, που πηγάζει από την πραγματική εμπειρία.

Πηγή: Quartier General

Μετάφραση: antapocrisis

Μάσκες, τεστ και άλλες ιστορίες: Επιστήμη κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της Πολιτικής

Ο Economist που δύσκολα μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει για “στείρα αντιπολίτευση” στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, λέει για τις μάσκες το προφανές: “Ο κόσμος καλό θα ήταν να φορά μάσκες αλλά όχι αν αυτό αποβαίνει σε έλλειψη προστατευτικού υλικού για τους υγειονομικούς”.

Ας θυμηθούμε από πού ξεκίνησε η συζήτηση στην Ελλάδα:

1. Όταν δεν υπήρχαν μάσκες ούτε για δείγμα μέσα στα νοσοκομεία, η οδηγία ήταν ότι η μάσκα δεν προστατεύει τον γενικό πληθυσμό, επομένως δεν συστήνεται η χρήση τους.

2. Όταν βρέθηκαν κάποιες μάσκες αλλά δεν είχαμε ακόμα πλήρη επάρκεια, η σύσταση παρέμεινε ίδια στον γενικό πληθυσμό, αλλά η αιτιολογία ήταν ότι η λάθος χρήση μπορεί να μολύνει. Η χρήση τους δεν είναι πλέον από επιστημονικής άποψης λάθος, αλλά αφού ο γενικός πληθυσμός δεν ξέρει πώς να τις χρησιμοποιήσει, δεν προτείνεται.

Όταν λοιπόν μεταφέρθηκε και στην Ελλάδα η διεθνής συζήτηση γύρω από τη χρήση των μασκών στον γενικό πληθυσμό (και εντωμεταξύ είχαν λυθεί και τα βασικά προβλήματα παροχής ΜΑΠ στα νοσοκομεία), έγινε αποδεκτό ότι η μάσκα γενικά προστατεύει, αν κανείς τη βάζει και τη βγάζει με σωστό τρόπο.

Στο θέμα αυτό είχαμε άλλη μια φορά την εφαρμογή της αρχής “Επιστήμη κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της πολιτικής και οικονομικής ανάγκης”.

Όπως ακριβώς και στο θέμα της διενέργειας μαζικών διαγνωστικών ελέγχων, οι επιστημονικές συστάσεις, αν απομονωθούν από το ευρύτερο πλαίσιο, μπορούν να στηρίξουν ΚΑΘΕ πολιτική ΚΑΘΕ κυβέρνησης και ΚΑΘΕ δημόσιας αρχής.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας δεν υποστηρίζει τη γενικευμένη χρήση μάσκας, παρά μόνο από τους νοσούντες, από όσους τους φροντίζουν και από το υγειονομικό προσωπικό. Η Βρετανική κυβέρνηση συμφωνεί. Το Αμερικανικό Κέντρο Πρόληψης Νοσημάτων (CDC) στην αρχή αποθάρρυνε τη χρήση μάσκας, αλλά από τις αρχές Απριλίου άλλαξε τις συστάσεις του, φτάνοντας να προτείνει μέχρι και τη χρήση απλής υφασμάτινης μάσκας στο γενικό πληθυσμό. Το Ευρωπαϊκό Κέντρο Πρόληψης Νοσημάτων στις τελευταίες του αναφορές είναι πλέον θετικό σε χρήση μάσκας στην κοινότητα, ειδικά σε κλειστούς χώρους, αγορές, μέσα μεταφοράς.

Σε χώρες της Ασίας, της Κίνας συμπεριλαμβανομένης, η χρήση μάσκας ενθαρρύνεται ακόμα και σε περιόδους που δεν εξελίσσεται κάποια επιδημία. Εκεί όμως δεν λείπουν οι μάσκες για το υγειονομικό προσωπικό, όπως έλειψαν στη Δύση και στην Ελλάδα.

Προφανώς κάποιες κοινές παραδοχές υπάρχουν, αλλά το εύρος των διαφοροποιήσεων είναι μεγάλο. Είναι μεγάλη και η απόσταση που διανύουν οι εθνικές αρχές από τις αρχικές μέχρι τις πιο πρόσφατες συστάσεις.

Γιατί προκύπτουν τόσες πολλές και διαφορετικές πολιτικές;

Από τη μια γιατί δεν υπάρχει κατηγορηματική επιστημονική απάντηση στο πώς ακριβώς μεταδίδεται ο ιός από αερομεταφερόμενα σταγονίδια ή από μολυσμένες επιφάνειες. Ξέρουμε ό,τι ισχύει γενικά, ανακαλύπτουμε σιγά σιγά ό,τι ισχύει συγκεκριμένα για τον νέο ιό.

Από την άλλη, κάθε χώρα έχει διαφορετικές δυνατότητες σε εξοπλισμό, υποδομή, προσωπικό, νοσοκομεία, μέσα προστασίας. Υιοθετεί λοιπόν καταλλήλως και τις επιστημονικές οδηγίες που την «βολεύουν».

Αυτή η ασάφεια στα επιστημονικά δεδομένα, μπορεί να «παράξει» τις πιο διαφορετικές οδηγίες, ανάλογα με τις πολιτικές και οικονομικές παραμέτρους που κυριαρχούν σε κάθε χώρα.

Αυτό συνέβη και στη χώρα μας.

Στην Ελλάδα αντιμετωπίσαμε την πανδημία έχοντας τεράστια τύχη και ελάχιστη πραγματική προετοιμασία, παρά τις περί αντιθέτου διαβεβαιώσεις των ΜΜΕ και τα εικοσιτετράωρα λιβανιστήρια προς την κυβέρνηση και ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που έχει αναδειχθεί σε ηγέτη-πρότυπο όλου του πλανήτη. Ο πλανήτης φυσικά δεν το ξέρει, αλλά αρκεί να το εμπεδώσουμε εμείς.

Η ελάχιστη πραγματική προετοιμασία για παράδειγμα αφορούσε την προνοητικότητα προμήθειας Μέσων Ατομικής Προστασίας (ΜΑΠ) από την πρώτη στιγμή που φάνηκε ότι θα έχουμε επιδημική κρίση. Τότε, που ήταν δυνατή η προμήθειά τους. Αντ’ αυτού ο υπουργός Κικίλιας και ο πρόεδρος του ΕΟΔΥ Αρκουμανέας, καθ’ ύλην αρμόδιοι (αλλά επί της ουσίας άσχετοι με την υγεία), έκαναν δηλώσεις για το πόσο θωρακισμένοι είμαστε.

Από τα μέσα Μάρτη που εδέησαν να «κινητοποιηθούν» οι κρατικοί μηχανισμοί, προφανώς οι μάσκες ήταν σε παγκόσμια έλλειψη, οι δε ισχυρές χώρες κουρσεύαν στην κυριολεξία ιατροφαρμακευτικό εξοπλισμό τρίτων χωρών.

Η κατάληξη ήταν όχι απλά να μην υπάρχουν μάσκες για το γενικό πληθυσμό και να έχει εκτοξευτεί η τιμή τους στη μαύρη αγορά, αλλά να μην αρκούν και για τα ίδια τα νοσοκομεία. Οι διοικητές των νοσοκομείων μετέρχονταν κάθε μέσου για να εξασφαλίσουν λίγες παρτίδες, ειδικά στις μάσκες υψηλότερης προστασίας, ώστε να διατηρήσουν εντός μάχης τους γιατρούς και νοσηλευτές που αντιμετώπιζαν τα ύποπτα εμπύρετα κρούσματα.

Και αυτή είναι η καλή περίπτωση γιατί στην κακή, είχαμε και διοικητές που όντας το ίδιο άσχετοι με την δημόσια υγεία με τους προϊσταμένους τους, αποφάσιζαν ότι μία και μόνη απλή χειρουργική μάσκα, μούσκεμα μετά από ώρες χρήσης, αρκεί. Και είχαμε και τα τραγελαφικά περιστατικά με τις μάσκες χαμηλής ποιότητας από τη Νότια Κορέα, που ήρθαν, μοιράστηκαν, προκάλεσαν τις επώνυμες διαμαρτυρίες γιατρών, έγιναν αφορμή να κατηγορήσει ο κ. Κοντοζαμάνης σε πανελλήνια ζωντανή μετάδοση τους γιατρούς για διασπορά ψευδών ειδήσεων, και εν σιωπή, ξαφνικά, αυτές οι «απολύτως ασφαλείς μάσκες», αποσύρθηκαν.

Ο κ. Κοντοζαμάνης δεν ανακάλεσε, αλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΓΙΑ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ.

Ποιο είναι το συμπέρασμα;

Ότι σε ένα κράτος που δεν έχει προνοήσει για τα βασικά, με αποτέλεσμα να υπάρχει έλλειψη σε ΜΑΠ, οι οδηγίες ποικίλουν. Εξελίσσονται ανάλογα με τις οικονομικές και τεχνικές δυνατότητες. Το ίδιο έγινε με τα τεστ, το ίδιο έγινε με τα πρωτόκολλα προστασίας, το ίδιο έγινε με τη δειγματοληψία, το ίδιο έγινε και με την «πτυσσόμενη» διάρκεια της καραντίνας του εκτεθειμένου προσωπικού. Το ίδιο θα γινόταν και με το triage, αν φτάναμε ποτέ σε αυτό το σημείο καθώς και με το ποιος θα μπει σε κλίνη ΜΕΘ, αν αυτές δεν αρκούσαν.

Ένα άλλο παράπλευρο συμπέρασμα είναι το όνειδος μιας Ελλάδας που την έφτασαν στο σημείο να μην μπορεί να παράξει στοιχειώδη πράγματα. Γιατί η βιομηχανία διαλύθηκε με ευρωπαϊκές εντολές, το βαμβάκι ξεριζώθηκε με την ΚΑΠ, και το όνειρο της ελληνικής άρχουσας τάξης ήταν και παραμένει να γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης. Το να μπορεί η χώρα να παράξει -έστω για ώρα ανάγκης- ιατροφαρμακευτικό εξοπλισμό, είναι πλέον όνειρο θερινής νυκτός. Αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο έγκλημα, που όμως δεν πρέπει κανείς να το θέσει, γιατί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΓΙΑ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ.

Επανερχόμενοι στο τι κάνει και τι δεν κάνει η επιστήμη ας δούμε το παράδειγμα, των εμβολίων. Οι ιοί SARS και MERS εμφανίστηκαν το 2002 και το 2003 αντίστοιχα, αλλά ενώ ο πρώτος επεκτάθηκε και στις προηγμένες χώρες της Δύσης, ο δεύτερος περιορίστηκε κυρίως στη Μέση Ανατολή. Οπότε για τον πρώτο ιό, η έρευνα προχώρησε μέχρι ένα σημείο, ενώ για τον δεύτερο η έρευνα σταμάτησε νωρίς. Ακόμα χειρότερα, ο χαμηλός αριθμός κρουσμάτων άρα και απωλειών (λιγότεροι από 1000 θάνατοι από τον κάθε ιό), δεν προμήνυε υψηλά κέρδη για τις εταιρείες, οπότε η έρευνα για εμβόλιο, στην ουσία σταμάτησε. Ο Τζέισον Σβαρτς από τη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Χάρβαρντ παραδέχτηκε ότι «αν δεν είχαμε παρατήσει το πρόγραμμα για το εμβόλιο SARS θα ήμασταν σε πολύ καλύτερη θέση στην έρευνά μας για το εμβόλιο του νέου ιού SARS-CoV-2».

Σε αντίθεση με τον νέο κορωνοϊό για τον οποίο – εξαιτίας των απωλειών αλλά και των συνεπειών της πανδημίας στην οικονομία – διατίθενται δισεκατομμύρια δολάρια για να βρεθεί εμβόλιο, για τους παλιότερους κορωνοϊούς το ενδιαφέρον ήταν ανύπαρκτο μόλις η επιδημία υποχωρούσε.

Ας μην ακούσουμε λοιπόν ξανά για το πόσο «αντικειμενικά» είναι τα επιστημονικά ευρήματα, όταν αυτά σε μεγάλο βαθμό καθορίζονται από τις πολιτικές και οικονομικές προτεραιότητες.

Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει καθαρή και ανόθευτη επιστήμη που υπαγορεύει τι ακριβώς πρέπει να γίνει, παρά μόνο στο επίπεδο των κλινικών και βιο-ιατρικών δεδομένων. Σε μια επιδημία, ακούμε και κάνουμε αυτά που μας λένε οι ειδικοί, η διαχείριση ωστόσο μιας υγειονομικής κρίσης ποτέ και πουθενά δεν είναι απολύτως «επιστημονική».

Από τα διαγνωστικά τεστ μέχρι την εύρεση εμβολίου και από τη χρήση μάσκας στον γενικό πληθυσμό μέχρι τη σύσταση νοσηλείας ή όχι, η «επιστημονική» διαχείριση εξελίσσεται και διαμορφώνεται από τις οικονομικές και τεχνικές δυνατότητες, άρα υπακούει σε αυτές.

Κατά τον εικοστό αιώνα το κίνημα της κοινωνικής αμφισβήτησης αντιπαρατέθηκε με το δόγμα της αντικειμενικής και ουδέτερης επιστήμης. Τόσο ο καπιταλισμός, όσο και οι χειρότερες εκδοχές του «υπαρκτού σοσιαλισμού», έσκιζαν αγανακτισμένα τα ιμάτιά τους για την ιεροσυλία. Ωστόσο η αποδοχή μιας καθαρής και ουδέτερης αλήθειας οδηγεί αναπόφευκτα στη μονοκρατορία της μίας και αδιαίρετης σκέψης που κυριάρχησε στο κλείσιμο του αιώνα. «Ένα δόγμα, μία αγορά, ένα σύστημα» υπό επιστημονικό μανδύα.

Σήμερα, από τη μια κάνει θραύση κάθε είδους παραδοξότητα, μεταφυσική και μπουρδολογία. Υποτιμώντας την πανδημία, παίζοντας ως μαθητούδια δημοτικού με τα δεδομένα, επικαλούμενοι στατικές αριθμητικές συγκρίσεις ανάμεσα στις αιτίες θανάτων, αναρωτιούνται οι θιασώτες της συνωμοσιολογίας, κάθε φορά, «τι μας κρύβουν»;

Από την άλλη καλούμαστε να αποδεχτούμε το τι λέει η επιστήμη, κλείνοντας τα μάτια στις σκοπιμότητες που την ορίζουν. Παραβλέποντας ότι ειδικα η εφαρμοσμένη επιστήμη καθορίζει τα ευρήματα και τις συστάσεις της αναγκαστικά ανάλογα με τις πολιτικές προτεραιότητες και τα οικονομικά δεδομένα.

Απομένει ένας δύσβατος δρόμος που από τη μια απορρίπτει με περιφρόνηση κάθε αντι-επιστημονική παραδοξολογία και συνωμοσιολογία και από την άλλη θέτει στη βάσανο της κριτικής κάθε «καθαρή επιστημονική» σύσταση που κρύβει από πίσω της την οικονομική ανάγκη και την πολιτική σκοπιμότητα.

Πράγμα ομολογουμένως δύσκολο. Ειδικά στην Ελλάδα που πίσω από τον Τσιόδρα και την Επιτροπή Ειδικών παίζει κρυφτό και ξεπλένει ευθύνες ένα ολόκληρο πολιτικο-οικονομικό σύστημα με διαχρονικές και εγκληματικές πράξεις και παραλείψεις.

Μια τραγωδία σε εξέλιξη: η πανδημία στη Νέα Υόρκη

Σε μια σαρωμένη από την επιδημία πόλη, λίγες περιοχές χτυπήθηκαν τόσο σκληρά όσο το κέντρο του Κουίνς.

Ο Anil Subba, Νεπαλέζος οδηγός Uber από το Τζάκσον Χάιτς του Κουίνς, πέθανε λίγες μόνο ώρες αφότου οι γιατροί στο νοσοκομείο Ελμχερστ έκριναν ότι ενδεχομένως να είναι αρκετά δυνατός για να τον βγάλουν από τον αναπνευστήρα.

Στην διπλανή γειτονιά, την Κορόνα, ο Edison Forero, 44 ετών από την Κολομβία, εργαζόμενος σε εστιατόριο, εξακολουθούσε να φλέγεται απ’ τον πυρετό όταν ο συγκάτοικός του, του ζήτησε να φύγει από το ενοικιαζόμενο δωμάτιό του, όπως είπε.

Όχι πολύ μακριά από εκεί, στο Τζάκσον Χάιτς, η Raziah Begum, χήρα και νταντά από το Μπαγκλαντές, ανησυχεί ότι θα αρρωστήσει σύντομα. Οι δύο από τους τρεις συγκάτοικούς της έχουν ήδη τα συμπτώματα του Covid-19, της ασθένειας που προκαλείται από τον κορωνοϊό. Όλοι στο διαμέρισμα είναι άνεργοι και τρώνε ένα γεύμα την ημέρα, είπε.

«Πεινάμε πάρα πολύ, αλλά είμαι ακόμα πιο τρομοκρατημένη που θα αρρωστήσω», δήλωσε η κυρία Begum, 53 ετών, που έχει διαβήτη και υψηλή αρτηριακή πίεση.

Σε μια πόλη που καταστρέφεται από τον κορωναϊό, λίγες περιοχές χτυπήθηκαν τόσο όσο το κεντρικό Κουίνς, όπου στα 79 περίπου τετραγωνικά χιλιόμετρα με πυκνούς θύλακες μεταναστών, κατέγραψε πάνω από 7.000 κρούσματα τις πρώτες εβδομάδες της επιδημίας.

Σε όλη τη Νέα Υόρκη, την Πέμπτη υπήρξε ένα σχετικά ενθαρρυντικό σημάδι: Οι εισαγωγές στα νοσοκομεία παρέμειναν σχεδόν στα ίδια επίπεδα για πρώτη φορά από τότε που ξεκίνησε η καραντίνα. Παρ’ όλα αυτά, οι αξιωματούχοι προειδοποίησαν ότι ήταν πολύ νωρίς για να κρίνουν εάν η τάση αυτή θα διατηρούνταν.

Οι θάνατοι συνέχισαν να ανεβαίνουν και η πολιτεία έφτασε σε ένα νέο ημερήσιο ρεκόρ, στους 799, σύμφωνα με στοιχεία που κυκλοφόρησαν την Πέμπτη.

Ο κυβερνήτης Φίλιπ Μέρφι του Νιου Τζέρσεϋ, στο οποίο υπήρξαν περισσότεροι θάνατοι από οποιαδήποτε άλλη πολιτεία εκτός της Νέας Υόρκης, δήλωσε επίσης ότι η καμπύλη της μόλυνσης φαίνεται να βελτιώνεται στην πολιτεία του. Αυτός και ο κυβερνήτης Άντριου Κουόμο της Νέας Υόρκης είπαν ότι τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης θα πρέπει να παραμείνουν σε ισχύ για να διατηρηθεί αυτή η αρχική πρόοδος.

Μια ουρά ανθρώπων που φορούν μάσκες περιμένουν να μπουν στο PLS, κατάστημα χρηματικών συναλλαγών στο Τζάκσον Χάιτς στο Κουίνς

Τον τελευταίο μήνα, που ο ιός επεκτάθηκε στη Νέα Υόρκη, πήρε στο διάβα του πλούσιους και φτωχούς, διάσημους και ανώνυμους. Αλλά καθώς ο αριθμός των νεκρών αυξάνεται, η μόλυνση αποκαλύπτει τις μεγάλες ανισότητες της πόλης, διαδιδόμενος πολύ γρηγορότερα στις γειτονιές μεταναστών εργατών απ’ ότι στις υπόλοιπες.

Μια ομάδα γειτονικών συνοικιών – Κορόνα, Έλμχερστ, Ανατολικό Έλμχερστ και Τζάκσον Χάιτς – έχουν αναδειχθεί ως το επίκεντρο της έκρηξης της Νέας Υόρκης.

Από την Τετάρτη, αυτές οι κοινότητες, με συνολικό πληθυσμό περίπου 600.000, είχαν καταγράψει περισσότερες από 7.260 κρούσματα κορωνοϊού, σύμφωνα με στοιχεία του τμήματος Υγιεινής και Ψυχικής Υγείας της Νέας Υόρκης. Το Μανχάταν, με σχεδόν τριπλάσιο πληθυσμό, εμφάνισε περίπου 10.860 περιπτώσεις.

Οι υγειονομικοί υπάλληλοι δεν έχουν δημοσιοποιήσει δεδομένα σχετικά με τη φυλή ή την εθνότητα των ασθενών και οι υπάλληλοι του Τμήματος Πολεοδομίας προειδοποίησαν ότι δεν πρέπει να βγουν συμπεράσματα βασισμένα από τους ταχυδρομικούς κώδικες που συνοδεύουν τις νοσοκομειακές εισαγωγές. Για αυτό και η πόλη δημοσιοποίησε περιορισμένες πληροφορίες σχετικά με τα στατιστικά στοιχεία των κρουσμάτων.

Ωστόσο, οι εργαζόμενοι στην υγειονομική περίθαλψη και οι ηγέτες της κοινότητας λένε ότι είναι αναμφισβήτητο πως η πανδημία έχει επηρεάσει δυσανάλογα τους Λατίνους εργάτες, τους εργαζόμενους σε εστιατόρια και καθαριότητα, που αποτελούν το μεγαλύτερο μερίδιο του πληθυσμού σε μια περιοχή που συχνά υμνείται ως ένα από τα πιο πολυπολιτισμικά μέρη της γης. Οι Λατίνοι αποτελούν το 34% των θανάτων στη Νέα Υόρκη, το μεγαλύτερο ποσοστό οποιασδήποτε φυλετικής ή εθνοτικής ομάδα, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσαν κρατικοί αξιωματούχοι την Τετάρτη.

Οι γειτονιές έχουν επίσης μεγάλες κοινότητες Ινδών, Μπαγκλαντεσιανών, Κινέζων, Φιλιππινέζων και Νεπαλέζων, καθώς και μια σειρά από άλλες εθνικότητες που έχουν καταστραφεί από την πανδημία.

Το νοσοκομείο του Έλμχερστ στο κέντρο της πόλης ήταν ένα από τα πρώτα και απ’ τα πιο χτυπημένα από τον ιό. Δεκάδες ασθενείς με Covid-19 έχουν φράξει τους διαδρόμους καθώς περιμένουν κρεβάτια, τρομοκρατημένοι, μόνοι τους και συχνά ανίκανοι να επικοινωνήσουν στα Αγγλικά.

Το Νοσοκομείο στο Ελμχερστ, δημόσια δομή υγείας, ήταν από αυτά που χτυπήθηκαν πολύ νωρίς και πολύ δυνατά από την έκρηξη της επιδημίας στη Νέα Υόρκη.

«Είμαστε το επίκεντρο του επικέντρου», δήλωσε ο δημοτικός σύμβουλος Ντάνιελ Ντρομ, ο οποίος εκπροσωπεί το Έλμχερστ και το Τζάκσον Χάιτς. Λύγισε καθώς μετρούσε τις απώλειες, οι οποίες περιλάμβαναν πέντε φίλους και κάποιες δεκάδες εκλογέων του. «Έχει κλονιστεί όλη η γειτονιά», είπε.

Οι αρμόδιοι της πόλης και της πολιτείας, ανακοινώνοντας τον καθημερινό αριθμό θανάτων, δεν αποκαλύπτουν πού ακριβώς συμβαίνουν. Ωστόσο, οι ηγέτες και οι οργανωτές κοινοτήτων έχουν κάνει τους δικούς τους υπολογισμούς, ανοίγοντας ένα παράθυρο στον δυσανάλογο αντίκτυπο του ιού στις κοινότητες των μεταναστών. Μερικά από τα πιο διάσημα ονόματα στα Κουίνς περιλαμβάνουν τον Επίσκοπο Αντόνιο Τσέκο, έναν πάστορα στην Επισκοπική Εκκλησία του Αγίου Μάρκου στο Τζάκσον Χάιτς, την Λορίνα Μπόρχας, τρανσέξουαλ ακτιβίστρια και τον Καμάλ Αχμέντ, πρόεδρο της κοινότητας του Μπαγκλαντές.

Η ένωση εργαζομένων στα ταξί της Νέας Υόρκης, δήλωσε ότι 28 οδηγοί έχουν πεθάνει – η συντριπτική τους πλειονότητα είναι μετανάστες που ζουν στο Κουίνς. Το Make the Road New York, οργάνωση νομικής υπεράσπισης των Λατίνων εργατών της περιοχής, δήλωσε ότι οκτώ από τα μέλη της στο Κουίνς είχαν πεθάνει. «Μια τραγωδία εξελίσσεται», δήλωσε ο συν-διευθυντής, Ξαβιέ Βαλντέζ.

Η κρίση έχει μεταμορφώσει τη γειτονιά. Η λεωφόρος Ρούζβελτ, η ζωτική εμπορική αρτηρία που σε φυσιολογικές συνθήκες πήζει από εστιατόρια τάκος, πάγκους με αρέπα (στμ κολομβιανό μπέργκερ), υπαίθρια «σαλόνια» αισθητικής και καταστήματα που πωλούν εφημερίδες σε δεκάδες γλώσσες, έχει ερημώσει. Η ανοίκεια σιωπή διακόπτεται εναλλάξ από σειρήνες και το κροτάλισμα των τρένων στις υπερυψωμένες ράγες.

Η Βίβιαν Γκρουγιόν, στην άκρη αριστερά, πουλά μάσκες, γάντια και καθαριστικά κάτω από τη γραμμή 7 του τρένου στη Λεωφόρο Ρούζβελτ, στο Τζάκσον Χάιτς.

Κάποιοι λίγοι πωλητές του δρόμου επέστρεψαν, αλλά τώρα πουλάνε μάσκες και φορούν ολόσωμες φόρμες προστασίας. Με τις εκκλησίες και τα τζαμιά κλειστά, οι οικογένειες των νεκρών μπορούν να θρηνήσουν μόνο στο σπίτι.

Η υπερβολική πληθυσμιακή πυκνότητα που χαρακτηρίζει αυτό το κομμάτι του Κουίνς ενδέχεται να ήταν και η αιτία του δράματός του. Οι γιατροί και οι ηγέτες της κοινότητας λένε ότι η φτώχεια, τα υπερκορεσμένα διαμερίσματα και η αδράνεια της κυβέρνησης άφησαν τους κατοίκους ιδιαίτερα ευάλωτους στον ιό.

«Δεν νομίζω ότι η πόλη επικοινώνησε σωστά το μέγεθος του κινδύνου», δήλωσε η Κλόντια Ζαμόρα, προσωρινή αναπληρώτρια διευθύντρια της New Immigrant Community Empowerment, ομάδας υπεράσπισης και κέντρο εργασίας στο Τζάκσον Χάιτς.

Στις αρχές Μαρτίου, είπε, αξιωματούχοι υγείας της πόλης έστειλαν φυλλάδια με συμβουλές για το πλύσιμο των χεριών, αλλά όχι τους κοινωνικούς λειτουργούς και τις πολύγλωσσες αφίσες που θα μπορούσαν να είχαν κάνει κατανοητό τον επικείμενο κίνδυνο.

Πλέον υπάρχουν και άρρωστοι εργάτες όπως ο Άνχελ, 39 ετών, εργάτης οικοδομών από τον Ισημερινό, ο οποίος ζήτησε να χρησιμοποιηθεί μόνο το όνομά του λόγω της μεταναστευτικής του κατάστασης.

Όπως και πολλοί άλλοι, είπε ότι εργαζόταν σε ένα εργοτάξιο στο Μανχάταν έως ότου αρρώστησε. Είπε ότι τον έδιωξαν από το νοσοκομείο Έλμχερστ επειδή τα συμπτώματά του δεν θεωρήθηκαν απειλητικά για τη ζωή του και ότι υποφέρει στο διαμέρισμα του στην Κορόνα, το οποίο μοιράζεται με άλλους τρεις εργαζόμενους. «Δεν έχω κανέναν να με βοηθήσει», είπε.

Οι αξιωματούχοι της πόλης απορρίπτουν τον υπαινιγμό ότι άφησαν τις γειτονιές των μεταναστών στο έλεος της τύχης τους. Το υπουργείο Υγείας, δήλωσαν οι αξιωματούχοι, δημιούργησε ενημερωτικά δελτία για τον κορωναϊό σε 15 γλώσσες. Οι υπάλληλοι διοργάνωσαν πολύγλωσσες δημόσιες εκστρατείες στους σταθμούς του μετρό και στην τηλεόραση και παρείχαν συνεχή ενημέρωση στα εθνικά μέσα, συμπεριλαμβανομένης της ανάγκης κοινωνικής αποστασιοποίησης.

Ο Ρόνι Μπαρτζόλα, ένας 28χρονος Εκουαδοριανός Αμερικανός από το γειτονικό Κιού Γκάρντενς, ο οποίος εργάζεται για την υπηρεσία διανομής τροφίμων Caviar, είναι ένας από τους λίγους τυχερούς που έχουν ακόμα δουλειά. Λούζει τα χέρια του με απολυμαντικό καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, αλλά ανησυχεί για τη μητέρα και την αδελφή του. Και οι δύο είναι άρρωστες στο σπίτι, χωρίς τη δυνατότητα να ελεγχθούν. «Είναι αδύνατο να απομονωθεί κανείς όταν μοιραζόμαστε όλοι το ίδιο διαμέρισμα», είπε.

Οι εξαδέλφες Ιντένια και Κίμπερλυ Φερέρα κάθονται έξω από το σπίτι τους στη συνοικία Κορόνα του Κουίνς, υπακούοντας στις οδηγίες να μην βγαίνουν στο δρόμο.

Ο κύρος Σούμπα, ένας επί χρόνια οδηγός για υπηρεσίες, όπως η Uber και η Via, σταμάτησε να οδηγεί τον περασμένο μήνα, αφότου πήρε έναν άρρωστο επιβάτη σε κούρσα, είπε ένας ξάδερφος του, ο Μιουνίντρα Νεμπάγκ, ο οποίος πρόσθεσε ότι ο κ. Σούμπα, 49 ετών, ήταν διαβητικός. Η σύζυγός του και δύο από τα παιδιά του μολύνθηκαν επίσης.

Ο Ανίλ Σούμπα, δεύτερος από δεξιά, Νεπαλέζος οδηγός στην Uber από το Τζάκσον Χάιτς πέθανε στις 31 Μαρτίου από κορωνοϊό.

Εκατοντάδες ακόμα μετανάστες από το Νεπάλ είναι άρρωστοι, ανέφερε, συμπεριλαμβανομένου κι άλλου οδηγού της Uber, ο οποίος πέθανε την Τετάρτη. «Κάποιοι είναι στη ΜΕΘ, μερικοί σε αναπνευστήρα, άλλοι βρίσκονται στην ουρά περιμένοντας», δήλωσε ο κ. Νεμπάγκ. «Νιώθουμε πολύ λυπημένοι».

Πολλοί κάτοικοι είχαν προβλήματα υγείας πολύ πριν έρθει ο κορωνοϊός. Ο Δρ. Ντέιβ Κόσκι, επικεφαλής αξιωματούχος υγείας της New York City Health and Hospitals Corporation, δήλωσε ότι τα ποσοστά διαβήτη, υψηλής αρτηριακής πίεσης και άλλων χρόνιων παθήσεων στο κεντρικό Κουίνς ήταν σε σημαντικά υψηλότερα επίπεδα από τον μέσο όρο της πόλης.

Λόγω της κρίσης, πολλοί κάτοικοι δεν έχουν ασφάλιση υγείας και εξαρτώνται από τα δημόσια νοσοκομεία, ακόμα και για διαγνωστικές διαδικασίες ρουτίνας, δήλωσε η Νταϊάνα Μπαρόν, γιατρός στο Grameen VidaSana, μια κλινική στο Τζάκσον Χάιτς για γυναίκες που βρίσκονται στη χώρα παράνομα.

«Τους λένε να παραμείνουν στο σπίτι και να καλέσουν το γιατρό τους», είπε, αναφερόμενος στις κατευθυντήριες γραμμές για τους ανθρώπους που πιστεύεται ότι έχουν κορωνοϊό. «Αλλά δεν έχουν γιατρό. Φοβούνται και πηγαίνουν στα επείγοντα».

Κάποιοι εργάτες είναι απαραίτητο να συνεχίσουν να δουλεύουν, όπως αυτοί που δουλεύουν στις παραδόσεις τροφίμων.

Η Πατρίτσια Ριβέρα, μεξικανή μετανάστρια, δήλωσε ότι κρατούσε αποστάσεις από το σπίτι της μητέρας της στο Ανατολικό Έλμχερστ, καθώς ο ιός πρόσβαλλε επτά από τους ενοίκους του τον περασμένο μήνα, μολύνοντας τους όλους εκτός από έναν. Αλλά τότε η μητέρα της, που αγωνιζόταν να αναπνεύσει, έπρεπε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο.

Η κ. Ριβέρα, 38 ετών, την πήγε στο Ιατρικό Κέντρο του Flushing Hospital, αλλά επέστρεψε στο σπίτι ανησυχώντας ότι θα μολύνει το δικό της γεμάτο σπίτι, το οποίο περιλαμβάνει και έναν θείο 70 ετών. Βρήκε μερικές μάσκες τύπου N95 που δόθηκαν σε έναν νεαρό του σπιτιού σε μια οικοδομική εργασία και τις έδωσε στην οικογένειά της.

«Όλοι νιώθουμε φόβο», είπε η κυρία Ριβέρα, η οποία εργάζεται σε ένα πλυντήριο, μεταφέροντας ρούχα από και προς τα σπίτια σε καραντίνα.

Για πολλούς, ο φόβος να αρρωστήσουν ενισχύεται από την προοπτική να μείνουν άστεγοι. Η 33χρονη Γιοχάνα Μαρίν, σερβιτόρα από το Τζάκσον Χάιτς, δήλωσε ότι πέρασε αρκετές μέρες στο νοσοκομείο.

«Νόμιζα ότι θα πέθαινα και δεν θα έβλεπα ξανά την οικογένειά μου στην Κολομβία», είπε.

Όταν βγήκε, είπε, η ιδιοκτήτρια που της ενοικίαζε ένα δωμάτιο αρνήθηκε να την αφήσει να μείνει εκεί. Η κ. Μαρίν βρήκε καταφύγιο στο διαμέρισμα μιας θείας που, όπως λέει, την πιέζει τώρα να φύγει.

Ο κ. Ντρομ, δημοτικός σύμβουλος, δήλωσε ότι τέτοιες ιστορίες ήταν όλο και συχνότερες και κάλεσε την πόλη να μετατρέψει τα κενά δωμάτια ξενοδοχείων σε προσωρινή στέγη για όσους βγήκαν από τα νοσοκομεία ή για ασθενείς με ήπια συμπτώματα τα οποία κινδύνευαν να μολύνουν άλλους. Δημοτικοί υπάλληλοι της πόλης λένε ότι εργάζονται για την αντιμετώπιση του προβλήματος.

Η πρόκληση της διαχείρισης των νεκρών είναι σημαντική, καθώς οι αρχές συζητούν την εκσκαφή προσωρινών τάφων και οι οικογένειες καλούν τα προξενεία για να τους βοηθήσουν να επαναπατρίσουν τους νεκρούς στις χώρες καταγωγής τους.

Εν τω μεταξύ, οι ανάγκες των ζωντανών συνεχίζουν να αυξάνονται. Χιλιάδες έχουν χάσει τη δουλειά τους, και οι μετανάστες χωρίς έγγραφα παραμονής έχουν αποκλειστεί από τη βοήθεια της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.

Σε μια αποθήκη τροφίμων στην κοντινή περιοχή Φλάσινγκ, η οποία έχει δημιουργηθεί από τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό La Jornada, η μεγάλη πλειοψηφία των ωφελούμενων ήταν, μέχρι πρόσφατα, ανύπαντρες μητέρες. Τώρα τα δύο τρίτα είναι άντρες που προσπαθούν να θρέψουν τις οικογένειές τους, δήλωσε ο διευθυντής του, Πέδρο Ροντρίγκεζ, ο οποίος ανησυχεί ότι ο αριθμός των ανέργων κατοίκων, θα αποδειχθεί σύντομα συντριπτικός. «Έρχεται τσουνάμι», λέει.

Παρά την αυξανόμενη απελπισία, πολλοί βρίσκουν τρόπους να βοηθήσουν τους άλλους. Μεξικανές γιαγιάδες μοιράζονται συνταγές για παραδοσιακές θεραπείες βοτάνων, πακιστανοί οδηγοί παραδίδουν σπιτικά γεύματα και εθελοντές από το Νεπάλ – συμπεριλαμβανομένου του κ. Νεμπάγκ, του ξαδέλφου του οδηγού που πέθανε – διανέμουν προστατευτικά μέσα σε όσους πρέπει να συνεχίσουν να εργάζονται.

Για χιλιάδες ανθρώπους, ωστόσο, η ζωή έχει περιοριστεί στις διαστάσεις των μικρών ενοικιαζόμενων δωματίων.

Η κυρία Μπέγκαμ, η πρώην νταντά από το Μπαγκλαντές, είπε ότι είναι γεμάτη φόβο. Περνά τις μέρες της καθαρίζοντας το μπάνιο του διαμερίσματος και αποφεύγοντας τους άρρωστους συγκατοίκους της. Ο ιδιοκτήτης απαιτεί το ενοίκιο του Απριλίου και απειλεί με έξωση.

Για βοήθεια, η κ. Μπέγκαμ στρέφεται στο Κοράνι δίπλα στο κρεβάτι της. «Προσεύχομαι κάθε μέρα», λέει. «Προσεύχομαι ο κορωνοϊός να φύγει από την Αμερική».

Των Annie Correal και Andrew Jacobs

Πηγή: New York Times

Μετάφραση: antapocrisis

Τι έκανε και τι δεν εκανε ο ΣΥΡΙΖΑ για τη δημοσια υγεία

Η πανδημία, πέρα από την πρωτοφανή υγειονομική κρίση που προκαλεί, δοκιμάζει και γκρεμίζει  ιδεολογήματα και πολιτικές, κλυδωνίζει συστήματα υγείας και ολόκληρα κοινωνικά μοντέλα, υποχρεώνει όλους σε ξεκάθαρες τοποθετήσεις και απαντήσεις, σε αναμέτρηση με το παρελθόν και αναστοχασμό για το μέλλον.

Η χώρα μας, με ένα δημόσιο υγειονομικό σύστημα, που σε καμία περίπτωση δεν ήταν θωρακισμένο, «βρίσκεται στη δίνη της κρίσης». Υποστελεχωμένο και γερασμένο, οικονομικά στραγγαλισμένο, με τους νέους γιατρούς εκπατρισμένους κατά χιλιάδες, με τις μεγαλύτερες πανευρωπαϊκά ιδιωτικές δαπάνες των νοικοκυριών για την υγεία. Με ένα κρατικοδίαιτο ιδιωτικό κεφάλαιο στο χώρο της υγείας που κερδίζει πόντους από κάθε πόντο ξηλώματος του ΕΣΥ. Κι όμως αυτό το συστηματικά και συνειδητά υποβαθμισμένο και λοιδωρημένο δημόσιο σύστημα, αποδεικνύεται στην πράξη η μοναδική ασπίδα του λαού απέναντι στην πανδημία.

Η σκόπιμη υποστελέχωση της Δημόσιας Υγείας, ώστε η ταλαιπωρία των ασθενών να οδηγεί στην απαξίωση του ΕΣΥ και στην προσφυγή στην ιδιωτική υγεία ως «αναπόφευκτη» κατάληξη, ήταν ένα διαχρονικό σχέδιο. Εκτελέστηκε αυτό το σχέδιο με πάθος και επιμονή από όσους βρέθηκαν σε θέσεις ευθύνης για τη δημόσια υγεία, λειτουργώντας ως εκπρόσωποι του ιδιωτικού κεφαλαίου στο χώρο της υγείας. Υπηρετήθηκε και από όσους υπάκουαν πειθήνια στις απαιτήσεις των δανειστών και της Ε.Ε. για διαδοχικές απανωτές μειώσεις των δημοσίων δαπανών στην υγεία, ώστε να εκτοξεύονται οι ιδιωτικές δαπάνες και να απελευθερώνεται χώρος κερδοφορίας για την ιδιωτική υγεία.

Το πρώτο επίσημο κρούσμα κορωνοϊού στην Ελλάδα στις 28 Φεβρουαρίου βρήκε το δημόσιο σύστημα υγείας σε μια κατάσταση που δεν προέκυψε από παρθενογένεση. Οι ευθύνες για την προ-κορωνοϊού κατάσταση βαραίνουν ασφαλώς τη ΝΔ (και παλιότερα και το ΠΑΣΟΚ) που μεροληπτεί προκλητικά εναντίον του ΕΣΥ επί χρόνια. Αφορούν όμως και τον  ΣΥΡΙΖΑ, που επί τεσσεράμιση χρόνια, είτε έκανε αλλαγές που επιδείνωσαν την κατάσταση που παρέλαβε από τους προκατόχους του, είτε δεν έκανε αλλαγές που θα μπορούσαν να φέρουν το ΕΣΥ σε καλύτερη θέση μπροστά στην πανδημία.

Η αντιπαράθεση στον βασικό αντίπαλο της Δημόσιας Υγείας που είναι η κυβέρνηση της ΝΔ και τα σχέδιά της για έμμεση ή άμεση ιδιωτικοποίηση των συστημάτων υγείας και ασφάλισης, δεν πρέπει να κρύψει την κριτική για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ που κινήθηκε σε όμοιες ράγες με αυτές του καθαρού νεοφιλελευθερισμού.

Έργα και Ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ στην Υγεία

1. Επί ΣΥΡΙΖΑ η δημόσια δαπάνη για την υγεία συρρικνώθηκε ακόμα περισσότερο φτάνοντας στο ιστορικό χαμηλό 5% του ΑΕΠ το 2019, από τα χαμηλότερα ποσοστά στην ΕΕ. Το Μνημόνιο διαρκείας που υπέγραψε με τα σφιχτά πρωτογενή πλεονάσματα τουλάχιστον μέχρι το 2022, δεσμεύει εσαεί τη χώρα σ’ αυτά τα επίπεδα. Η πανδημία όμως, αποδεικνύει ότι βασική προϋπόθεση για να λειτουργεί ένα δημόσιο σύστημα υγείας και να προσφέρει υπηρεσίες σε έκτακτες καταστάσεις, είναι η επαρκής κρατική χρηματοδότηση που εξασφαλίζει τη στελέχωση και τον εξοπλισμό του, αλλά και τη δυνατότητα ταχείας μεγέθυνσης για να καλύψει τις έκτακτες υγειονομικές ανάγκες. Τι έκαναν οι «φανατικοί οπαδοί της δημόσιας υγείας» στον τομέα αυτό επί 4,5 χρόνια; Πώς θωράκισαν χθες το ΕΣΥ για να κάνουν σήμερα εύκολη και εκ του ασφαλούς αντιπολίτευση; Μια απλή αναζήτηση των στοιχείων της πρόσφατης έκθεσης ΟΟΣΑ και Ευρωπαϊκής Επιτροπής αρκεί για να διαπιστώσει κανείς σε ποιες θέσεις κατρακύλησε η χώρα μας σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, στους σχετικούς δείκτες χρηματοδότητης.

Στο πλαίσιο του προγράμματος οικονομικής προσαρμογής, από το οποίο η χώρα εξήλθε τον Αύγουστο του 2018, τέθηκαν σε εφαρμογή πολιτικές για τη συγκράτηση του κόστους και τη μείωση της σπατάλης. Η κυβέρνηση διατήρησε το ανώτατο όριο των δημόσιων δαπανών για την υγεία στο 6% του ΑΕΠ και επέβαλε περικοπές δαπανών σε ολόκληρο τον τομέα της υγείας. Ως εκ τούτου, οι δημόσιες δαπάνες για την υγεία κατ’ άτομο μειώθηκαν σημαντικά. Πιο πρόσφατα, η μετέπειτα ανάπτυξη περιορίστηκε και ο κρατικός προϋπολογισμός για την υγεία το 2019 έφτασε στα 9,1 δισ. ΕΥΡΩ ή λίγο κάτω από το 5% του ΑΕΠ. Οι υποχρεώσεις που συνεχίζει να έχει η Ελλάδα μετά την έξοδό της από το πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής απαιτούν τη διατήρηση του πλεονάσματος του προϋπολογισμού στο 3,5% τουλάχιστον έως το 2022. Αυτό σημαίνει ότι η αύξηση των δημόσιων δαπανών για την υγεία θα συνεχίσει πιθανότατα να δεσμεύεται από δημοσιονομικούς περιορισμούς. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι είναι απίθανο να μειωθούν βραχυπρόθεσμα οι δαπάνες σε άμεσες ιδιωτικές πληρωμές. 

Έχοντας ψηφίσει το τρίτο Μνημόνιο, μαζί με το διαρκές Μνημόνιο υποτέλειας των πρωτογενών πλεονασμάτων, παίρνει συγχαρητήρια και εύσημα από τους θεσμούς. Οι «καλές προθέσεις» και η ιεράρχηση της Δημόσιας Υγείας σε «ύψιστη κυβερνητική προτεραιότητα» εξαερώθηκαν μπροστά στους κόφτες της τρόικα.

Για ποιο λόγο κατηγορεί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ τη ΝΔ;

Απλώς και μόνο επειδή αυτή λαχταρά να γίνει πιο γρήγορα αυτό που θα γινόταν, αν συνέχιζε την «αριστερή» διαχείριση του νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων ο ΣΥΡΙΖΑ;

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι απλά δεν φρόντισε να θωρακίσει το ΕΣΥ ενόψει της «επέλασης των νεοφιλελεύθερων βαρβάρων της ΝΔ», αλλά τους έστρωσε το δρόμο με ροδοπέταλα. Έχει ευθύνες, έβαλε κι αυτός το «προοδευτικό» λιθαράκι του για το αθωράκιστο και ανοχύρωτο απέναντι στην πανδημία ΕΣΥ.

Ιδεολογικά, με τη λογική του μικρότερου κακού, με το «τι να κάνουμε, αυτά έχουμε, σ’ αυτά θα προσαρμοστούμε», με τη νομιμοποίηση του ευρωμνημονιακού βρόγχου που σφίγγει έως ασφυξίας τα δημόσια κοινωνικά αγαθά. Θεσμικά-νομοθετικά με δεκάδες υπουργικές αποφάσεις, προεδρικά διατάγματα και νομοσχέδια που βήμα-βήμα εφάρμοζαν όλες τις μνημονιακές δεσμεύσεις και την ουσία του νεοφιλευθερισμού για την υγεία.

2. Επί ΣΥΡΙΖΑ οι μεικτές δαπάνες υγείας έφτασαν να σημειώνουν αθροιστική πτώση στο 30% σε σύγκριση με την προ-μνημονιακή περίοδο, κατατάσσοντας τη χώρα στην 21ηθέση της σχετικής λίστας. Πάνω από το ένα τρίτο των δαπανών υγείας προέρχεται από τα νοικοκυριά, το τέταρτο μεγαλύτερο ποσοστό στην ΕΕ, με τις άτυπες πληρωμές (φακελάκι) να αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το ένα τέταρτο των άμεσων ιδιωτικών δαπανών.

Συνολικά, στην Ελλάδα μόνο το 61% των δαπανών για την υγειονομική περίθαλψη προέρχεται από δημόσιες πηγές, ενώ το 35% χρηματοδοτείται απευθείας από τα νοικοκυριά. Το ποσοστό αυτό κυμάνθηκε ανάμεσα στο 28% το 2010, που ήταν το χαμηλότερο σημείο, έως το 37% το 2014, που ήταν το υψηλότερο σημείο. Τα υψηλά ποσοστά οφείλονται κυρίως στις συμμετοχές των ασφαλισμένων για τα φάρμακα και στις άμεσες πληρωμές για υπηρεσίες που δεν περιλαμβάνονται στη δέσμη παροχών, επισκέψεις σε ειδικούς ιατρούς, νοσηλευτική περίθαλψη, καθώς και οδοντιατρική περίθαλψη.

Ποια ακριβώς μέτρα πάρθηκαν από την «κυβέρνηση της Αριστεράς» για να σταματήσουν να επιβαρύνονται οι ασθενείς από την τσέπη τους;

Με πόση υποκρισία κατηγορούν τη ΝΔ ότι «μεροληπτεί υπέρ της ιδιωτικής υγείας» εν μέσω πανδημίας, όταν και οι ίδιοι εφάρμοσαν όμοια πολιτική;

3. Ο ΣΥΡΙΖΑ ενίσχυσε την αντικοινωνική και επικίνδυνη λογική «κόστος-οφέλος» στην Υγεία. Η ΕΣΑΝ ΑΕ που επιβλέπει και επιβάλλει τη λογική των «ματωμένων εξιτηρίων» –που ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργούσε–  συνέχισε να λειτουργεί κανονικότατα.  Μάλιστα, πήγε ένα βήμα παραπέρα, με τη θέσπιση των DRG’s πιλοτικά σε 18 νοσοκομεία, μετεξέλιξη των –γερμανικής έμπνευσης– ΚΕΝ (Κλειστά Ενοποιημένα Νοσήλεια), που η κυβέρνηση της ΝΔ σχεδιάζει να επεκτείνει σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας. Τα DRG’s προβλέπουν συγκεκριμένη κοστολόγηση κάθε ιατρικής πράξης, συγκεκριμένο χρόνο νοσηλείας για κάθε πάθηση επιβάλλοντας κυρώσεις σε όποιον γιατρό ή νοσκομείο τον υπερβαίνει, με τη λογική ελέγχου και μείωσης δαπανών και κόστους για ασφαλιστικά ταμεία και κράτος.

Επίσης φτιάχνει ένα ενιαίο σύστημα «κοστολόγησης της νοσηλείας-περίθαλψης» πάνω στο οποίο μπορούν να βασιστούν, να λειτουργήσουν και να χρεώνουν τους ασθενείς οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες στις οποίες μελλοντικά θα παραχωρηθούν κλίνες δημόσιων νοσοκομείων για τη νοσηλεία των πελατών τους.

Σε τι διαφέρουν τα παραπάνω απ’ τις προτάσεις του ΠΙΣ για βελτίωση της «αποδοτικότητας των Δημοσίων Νοσοκομείων που αποτελεί σήμερα απαγορευμένη έννοια»;

4. Ο ΣΥΡΙΖΑ έστρωσε το δρόμο ίδρυσης ιδιωτικών νοσοκομείων, μέσω δωρεών και χορηγιών, τον δρόμο των ΣΔΙΤ. Γιατί οι «δωρεές» από τους ιδιώτες ακούγονται ωραίες και συγκινητικές, αλλά δεν γίνονται χωρίς ανταλλάγματα και -κυρίως- χωρίς σκοπιμότητες. Το παιδιατρικό νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, δωρεά του ιδρύματος Νιάρχος, η ίδρυση του περίφημου νοσοκομείου Σαντορίνης που ανήκει στην ΑΕΜΥ Α.Ε – Ανώνυμη Εταιρεία Μονάδων Υγείας ΑΕ, και πολυδιαφημίστηκαν, είναι ή όχι πρότυπες κρατικοδίαιτες ιδιωτικές μονάδες υγείας υπό την «εποπτεία του Υπουργείου Υγείας»; “Το σύνολο των Δημοσίων Νοσοκομείων θα πρέπει να υπάγονται απευθείας σε ένα νέο εξειδικευμένο Δημόσιο Οργανισμό, το «ΕΣΥ ΝΠΔΔ», ο οποίος θα αναλάβει την οργάνωση, διοίκηση και λειτουργία όλης της προσφοράς Δημοσίων Υπηρεσιών Υγείας στη χώρα, πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας. Το «ΕΣΥ ΝΠΔΔ» θα αποτελεί τον μητρικό φορέα…”

Σε τι διαφέρει το μοντέλο «δημόσιας» υγείας του ΣΥΡΙΖΑ απ’ το μοντέλο που πρότεινε ο ΠΙΣ και διακαώς θέλει να εφαρμόσει η ΝΔ;

Σε τι διαφέρουν τα παραπάνω νοσοκομεία από το καταγγελόμενο ως δήθεν «πρώτο ιδιωτικό νοσοκομείο της χώρας», νοσοκομείο Κομοτηνής, που ίδρυσε η ΝΔ;

Οι πρώην κυβερνητικοί κατηγορούν τους σημερινούς κυβερνητικούς που μίλησαν ευθαρσώς για ΣΔΙΤ, που ενισχύουν απρόκλητα -εν μέσω πανδημίας- με εκατομμύρια ευρώ τον ιδιωτικό τομέα, που διπλασιάζουν τα ενοίκια των ιδιωτικών ΜΕΘ κτλ.

Ποια μέτρα πήραν άραγε οι ίδιοι για τη θωράκιση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας που να μην επιτρέπουν ούτε τώρα ούτε σε καμιά επόμενη κυβέρνηση στο μέλλον, την πριμοδότηση του ιδιωτικού κεφαλαίου;

Με ποια μέτρα εκφράστηκε στην πράξη η περίφημη «μεροληψία υπέρ του δημοσίου»; Κι αν τη Μνημονιακή περίοδο «ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν» γιατί στη «μετα»Μνημονική περίοδο δεν ξεδίπλωσαν το σχέδιό τους;

5. Η πολυδιαφημισμένη καθολική υγειονομική κάλυψη και πρόσβαση των ανασφάλιστων δεν είναι τελικά και τόσο καθολική. Η Ελλάδα επί ΣΥΡΙΖΑ είχε το δεύτερο υψηλότερο επίπεδο μη καλυπτόμενων αναγκών  ιατρικής περίθαλψης –κυρίως λόγω κόστους στην ΕΕ (μετά την Εσθονία), με το ποσοστό να διπλασιάζεται για τα φτωχότερα νοικοκυριά.

Παρά το θετικό και πολυδιαφημισμένο μέτρο της καθολικής πρόσβασης των ανασφάλιστων στα νοσοκομεία, δεν υπήρξε η αντίστοιχη κρατική χρηματοδότηση και στελέχωση των νοσοκομείων για να ανταπεξέλθουν στις αυξημένες ανάγκες.

O κ. Ξανθός, παραδέχτηκε, ότι η πρόσθετη δαπάνη για την περίθαλψη των ανασφάλιστων ανέρχεται μόλις στα 250 εκ., που αντιστοιχεί σε 100 ευρώ, δηλαδή ένα εμβόλιο πνευμονιόκοκκου και ένα για τη γρίπη για κάθε ανασφάλιστο τον χρόνο!

H ίδια η Ε.Ε υπογραμμίζει ότι η νομοθεσία του 2016 αποτέλεσε σημαντικό βήμα. Εξακολουθεί, ωστόσο, να υπάρχει διαφορά ως προς τα επίπεδα πρόσβασης: όσοι καλύπτονται από τη νομοθεσία μπορούν να έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης μόνο στις δημόσιες δομές, ενώ υπηρεσίες όπως οι διαγνωστικές εξετάσεις παρέχονται σε μεγάλο βαθμό από ιδιωτικούς παρόχους συμβεβλημένους με τον ΕΟΠΥΥ και είναι διαθέσιμες για τον ασφαλισμένο πληθυσμό σε βάση επιμερισμού του κόστους.

6. Επί ΣΥΡΙΖΑ συνεχίστηκαν και διευρύνθηκαν οι ανισότητες πρόσβασης στο δημόσιο σύστημα υγείας. Σύμφωνα, πάλι με την ΕΕ ένα στα δέκα νοικοκυριά δεν είχε δυνατότητα πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας όταν τις χρειαζόταν. Μη καλυπτόμενες ανάγκες αναφέρθηκαν επίσης από σχεδόν ένα στα πέντε νοικοκυριά στο φτωχότερο πεμπτημόριο εισοδήματος, αλλά μόλις από το 3% των πλουσιότερων νοικοκυριών, γεγονός που αποκαλύπτει το μεγαλύτερο χάσμα όσον αφορά την εισοδηματική ανισότητα. Τα στοιχεία αναφέρονται σε μη καλυπτόμενες ανάγκες για ιατρική εξέταση ή αγωγή λόγω κόστους, απόστασης που πρέπει να διανυθεί ή χρόνου αναμονής. Το κόστος αποτελεί το κυριότερο εμπόδιο στην πρόσβαση στην περίθαλψη, ιδίως για τα άτομα με χαμηλό εισόδημα.

7. Η μεταρρύθμιση στην Πρωτοβάθμια Υγεία, με τις ΤΟΜΥ και τον θεσμό του οικογενειακού γιατρού είχε σαν στόχο τη μείωση της πρόσβασης των ασθενών σε ειδικούς γιατρούς, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια περίθαλψη, με κριτήριο την περαιτέρω μείωση των κρατικών δαπανών.Το καλοκαίρι του 2019 περισσότερες από τις μισές (127) από τις 239 σχεδιαζόμενες τοπικές μονάδες υγείας είχαν ιδρυθεί σε όλη τη χώρα, καλύπτοντας 2 εκατομμύρια κατοίκους. Η βασική πηγή χρηματοδότησης είναι τα προγράμματα ΕΣΠΑ που έχουν ημερομηνία λήξης και θεωρητικά υπάρχει η κρατική υποχρέωση στη συνέχεια για ανάληψη της χρηματοδότησης από το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Το προσωπικό τον ΤΟΜΥ είναι επικουρικοί-συμβασιούχοι, επίσης με ημερομηνία λήξης.

Όλο το εγχείρημα σε σύντομο χρονικό διάστημα θα βρεθεί κυριολεκτικά στον αέρα. Αυτό είναι το πολυδιαφημισμένο στρατηγικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για την Πρωτοβάθμια. Με προσωρινό προσωπικό, με αβέβαιη τη χρηματοδότηση, με φιλοσοφία τη μνημονιακή δέσμευση του gatekeeping. Πλάι σ’αυτά, η αποδυνάμωση των Κέντρων Υγείας των μητροπόλεων και της περιφέρειας, με μετακινήσεις προσωπικού στα νοσοκομεία για κάλυψη των εκεί αναγκών, χωρίς ακτινολογικά ή μκροβιολογικά εργαστήρια, σε ακατάλληλα κτίρια, λόγω υποχρηματοδότησης.

8. Επί ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε ο αριθμός κλινών ΜΕΘ να παραμένει στα χαμηλότερα επίπεδα της Ευρώπης, με το 25% αυτών να παραμένει διαρκώς κλειστό και εκτός λειτουργίας. «Το 2015 παραλάβαμε 438 κρεβάτια ΜΕΘ. Τον Ιούλιο 2019 παραδώσαμε 568 κρεβάτια» ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Το Δεκέμβριο του 2019 επί ΝΔ, τα επισήμως καταγραμμένα κρεβάτια μειώθηκαν στα 555, λόγω έλλειψης προσωπικού. Ακόμα κι έτσι, η χώρα συνέχισε να υπολείπεται κατά πολύ από τις 2.000 αναγκαίες κλίνες ΜΕΘ και τις 1.500 κλίνες ΜΑΦ που είναι ο στόχος για να πλησιάσει έστω τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, ενώ η κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ δεν έφτασε καν τις κλίνες ΜΕΘ στο σημείο που ήταν το 2010. Αποτελούν ακραία υποκρισία και πολιτικαντισμό οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για εδώ και τώρα διπλασιασμό των ΜΕΘ. Αντίστοιχη πορεία ακολούθησε επί ΣΥΡΙΖΑ ο αριθμός των κοινών κλινών νοσηλείας, κολλημένος στις 400 κλίνες ανά 100.000 κατοίκους, από 500 που ήταν προ κρίσης.

Τέλος, επί ΣΥΡΙΖΑ δεν επαναλειτούργησε ούτε ένα κλεισμένο ή συγχωνευμένο νοσοκομείο απ’ αυτά που οι Σαμαράς, Βενιζέλος, Γεωργιάδης, Βορίδης και Λοβέρδος είχαν κλείσει. Τα δάκρυα για τα κλειστά νοσοκομεία θα ήταν κατανοητά, αν δεν μεσολαβούσαν τεσσεράμισι χρόνια κυβερνητικής θητείας κατά την οποία δεν άνοιξε ούτε ένα από αυτά.

9. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσέλαβε ελάχιστους μόνιμους γιατρούς και νοσηλευτές, κατά πολύ λιγότερους απ’ όσους συνταξιοδοτήθηκαν και εγκατέλειψαν το ΕΣΥ. Τα οργανικά κενά του ΕΣΥ (Νοσοκομεία – Κέντρα Υγείας – ΕΚΑΒ), προ covid, σε νοσηλευτικό και παραϊτρικό βοηθητικό προσωπικό ξεπερνούσαν τις 30.000, ενώ των ειδικευμένων γιατρών τις 10.000, με βάση στοιχεία από τις ομοσπονδίες, που δεν αμφισβητεί κανένα κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ καυχιέται –διά στόματος Πολάκη– ότι επί θητείας του προσλήφθηκαν «με κάθε δυνατό τρόπο και μέσο» περίπου 20.000 εργαζόμενοι στο ΕΣΥ. Η αλήθεια είναι ότι η πλειοψηφία των «προσλήψεων» αυτών είναι συμβασιούχοι με ημερομηνία λήξης, με διετείς συμβάσεις, ΕΣΠΑ, κοινωφελή προγράμματα ΟΑΕΔ, που αρκετές φορές διπλο/τριπλο-μετρώνται στις προσλήψεις εργαζόμενοι που έληξε η σύμβασή τους και την ανανέωσαν ή την επέκτειναν για λίγους μήνες.

Οι προσλήψεις μόνιμων γιατρών τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια ήταν κάτω από 1.000, τη στιγμή που οι συνταξιοδοτήσεις την αντίστοιχη περίοδο ήταν περίπου 2.500. «Η κυβέρνησή σας πάγωσε τις 4.000 μόνιμες προσλήψεις γιατρών και λοιπού προσωπικού, που η δική μας είχε προκηρύξει για φέτος. Τώρα πρέπει να τις προχωρήσει, γιατί τώρα είναι η ώρα της επένδυσης στο ΕΣΥ και στη Δημόσια Υγεία» , ανέφερε ο κ. Τσίπρας, «κατακεραυνώνοντας» τη ΝΔ.

Διερωτώμαστε για ποιο λόγο ο κ. Τσίπρας δεν προχώρησε ο ίδιος σε αυτή την «επένδυση» επί 4,5 ολόκληρα χρόνια ή έστω μετά την «έξοδο από τα Μνημόνια» τον Αύγουστο του 2018, που άρθηκε ο κανόνας 1:5 και έγινε 1:1;

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ευτελούς δικομματικού επικοινωνιακού παιχνιδιού και εμπαιγμού υγειονομικών και κοινωνίας: προκηρύσσω 950 μόνιμες θέσεις γιατρών, λίγα 24ωρα πριν τις εκλογές, γνωρίζοντας ότι η ΝΔ θα τις παγώσει ή θα τις καθυστερήσει, για να έχω τη δυνατότητα πλασαρίσματος την επόμενη μέρα ως αντιπολίτευση της «Δεξιάς που παγώνει τις προσλήψεις που θα κάναμε, αν μας ψηφίζατε».

10. Επί ΣΥΡΙΖΑ η αναλογία συμβασιούχων γιατρών / μόνιμων γιατρών έφτασε στο υψηλότερο σημείο 2:5. Ο κ. Πολάκης καμαρώνει ότι παρέλαβε 800 επικουρικούς γιατρούς και παρέδωσε 3.500, ξεχνώντας ότι το κόμμα του είχε προεκλογικά υποσχεθεί την κατάργηση αυτού του «απαράδεκτου και ντροπιαστικού θεσμού ομηρίας» και την αντικατάστασή του από μόνιμο προσωπικό.

Όμως, στα πλαίσια της μνημονιακής προσαρμογής αυτά ξεχάστηκαν, για να ξανατολμήσει προχθές ο κ. Τσίπρας να καταγγείλει την ΝΔ ότι είναι απαράδεκτο να δίνουμε αυτή τη μάχη με προσλήψεις συμβασιούχων «μιας χρήσης», διατηρώντας τις ίδιες ιδεοληψίες για «λιγότερο κράτος» στην Υγεία.

Να γιατί ισχυριζόμαστε ότι οι πολιτικές είναι όμοιες, ότι η κατεύθυνση είναι κοινή, ότι ο ένας έστρωσε το δρόμο για τον άλλον.

Και τα δύο κόμματα, δήλωσαν με αυτόν τον τρόπο προς τους νέους γιατρούς, ότι αν μείνουν στην Ελλάδα, το μέλλον τους στη Δημόσια Υγεία είναι, μετά από χρόνια ταλαιπωρίας, το πολύ να βρουν θέση ως επικουρικοί. Με την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα για το εργασιακό τους μέλλον και τον βιοπορισμό των οικογενειών τους να κρέμεται ως σπάθη πάνω από το κεφάλι τους.

11. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πήρε κανένα μέτρο για το φρενάρισμα του brain drain. Αντιθέτως συνέχισε την ίδια πολιτική που διώχνει ακόμα περισσότερους νέους επιστήμονες στο εξωτερικό. Την τελευταία δεκαετία υπολογίζεται ότι έχουν φύγει συνολικά πάνω από 20.000 έλληνες γιατροί, κυρίως για χώρες της Β. Ευρώπης. Μια αποστέρηση, που γίνεται περισσότερο αισθητή σήμερα εν μέσω εθνικής υγειονομικής κρίσης. Εκατοντάδες θέσεις ειδικευόμενων –ακόμα και σε μεγάλα νοσοκομεία της Αθήνας– είναι κενές. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι μέσα στην επόμενη δεκαετία, τα νοσοκομεία θα έχουν αποψιλωθεί πλήρως από ειδικευόμενους και νέους επιμελητές.

Η εικόνα των 60άρηδων γιατρών, που ανήκουν στις «ευπαθείς ομάδες» και καλούνται να δουλεύουν σε πτέρυγες covid, τα σχέδια για επίταξη συνταξιούχων 70άρηδων, είναι δραματικές εικόνες που συνθέτουν το παζλ μιας ρημαγμένης υγειονομικά και επιστημονικά χώρας.

Ένα βιολογικά γερασμένο ΕΣΥ, χωρίς «ενδιάμεση»  γενιά, είναι λειτουργικά γερασμένο και καταδικασμένο σε κατάρρευση όταν η παλιά γενιά αποστρατευθεί.

Ενδεικτικά, ο Ιατρικός Σύλλογος Αθήνας, από τον Ιανουάριο του 2015 έως τον Δεκέμβριο του 2019, εξέδωσε συνολικά 6.270 πιστοποιητικά για εύρεση εργασίας στο εξωτερικό, εξ αυτών 4.522 για ειδικευμένους και 1.748 για ανειδίκευτους γιατρούς. Σε τι διαφέρει η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ απ’ αυτή της ΝΔ;

Μετατρέπουν τις Ιατρικές Σχολές των ελληνικών Πανεπιστημίων σε γραφεία διασύνδεσης και ευρέσεως εργασίας για την Δύση, και τα Υπουργεία Υγείας σε γκισέδες σφραγίσματος διαβατηρίων.

Χαρίζουν τσάμπα στις πλούσιες χώρες του Βορρά το πληρωμένο ακριβά από το ελληνικό κράτος και τις ελληνικές οικογένειες, εξειδικευμένο και υψηλής ποιότητας επιστημονικό δυναμικό.

Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ούτε ο κ. Μητσοτάκης ούτε ο κ. Τσίπρας δεν αφιέρωσαν ούτε ένα λεπτό απ’ τις ομιλίες τους στο κάλεσμα για επαναπατρισμό των ελλήνων γιατρών του εξωτερικού, με δέσμη ισχυρών κινήτρων.

Έστω για τα μάτια του κόσμου.

12. Ο ΣΥΡΙΖΑ θεσμοθέτησε νομικά την πλήρη απαξίωση των ελάχιστων νέων επιστημόνων που έμειναν στην χώρα για να βοηθήσουν. Παγίωσε την εικόνα του αναλώσιμου και υπερεκμεταλλευόμενου επικουρικού-συμβασιούχου γιατρού με διετή σύμβαση εργασίας, που περιφέρεται από νοσοκομείο σε νοσοκομείο μπαλώνοντας κενά, που καλύπτει «πάγιες και διαρκείς ανάγκες» αλλά έχει μερικά μισθολογικά και επαγγελματικά δικαιώματα και πετιέται σαν στυμένη λεμονόκουπα μετά τη λήξη της σύμβασης.

Οι μηδαμινές μόνιμες θέσεις επιμελητών Β’ που προκηρύχθηκαν, τα μισθολογικά αντικίνητρα, τα απαγορευτικά φορολογικά και ασφαλιστικά πλαίσια για έναρξη ελεύθερου επαγγέλματος που εντάθηκαν με το νόμο Κατρούγκαλου, έκαναν ακόμα πιο ασφυκτικό το πλαίσιο για το επιστημονικό και επαγγελματικό μέλλον ενός νέου γιατρού.

Επίπρόσθετα, οι αλχημείες του ΚΕΣΥ για τους ειδικευόμενους που δεν θα διορίζονται σε ένα συγκεκριμένο νοσοκομείο αλλά σε μια ολόκληρη περιφέρεια, η νομιμοποίηση του rotation και της περιφοράς τους από πόλη σε πόλη για να καλύπτουν τρύπες ανάλογα με τα κενά του συστήματος, το απαράδεκτο logbook (βιβλιάριο προσόντων), ο εξαναγκασμός τους στο κυνήγι συνεδρίων και η πλήρης εξάρτηση από τις φαρμακευτικές εταιρίες για να μαζέψουν μόρια είναι μερικά μόνο από τα κατορθώματα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Και ακόμα παραπέρα, η αξιολόγηση (με βάση της υλικοτεχνικές δυνατότητες και τη στελέχωση που είναι γνωστό ότι υστερούν) και κατάταξη των νοσοκομείων σε κατηγορίας Α και Β, που καταργεί τη δυνατότητα κάποιων μικρότερων νοσοκομείων να παρέχουν αναγνωρισμένη εκπαίδευση ειδικότητας, οδηγώντας τα στο κλείσιμο, έκανε τους «άριστους» της ΝΔ να ζηλέψουν το μεταρρυθμιστικό ζήλο του ΣΥΡΙΖΑ.

13. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εφάρμοσε την δεσμευτική για την πολιτεία απόφαση του ΣτΕ για επαναφορά του ιατρικού μισθολογίου στα προ-Μνημονίων επίπεδα, παραπέμποντάς την στη δεύτερη-φορά-αριστερά. Η απόφαση του ΣτΕ που εκδόθηκε στις 27/02/18, παρότι δικαίωνε αναδρομικά μόνο όσους γιατρούς είχαν προσφύγει ατομικά ή ομαδικά, έκρινε ως άδικη και αντισυνταγματική την μισθολογική περικοπή στο ειδικό ιατρικό μισθολόγιο (που έφτανε έως και 50%) του μνημονιακού νόμου 4093/12, υποχρεώνοντας την κυβέρνηση –με βάση το Σύνταγμα– να επαναφέρει από 28/02/18 τους μισθούς των γιατρών στα προ- Μημονίων επίπεδα, αποκαθιστώντας τις απώλειες.

Με πολιτική απόφαση του κ. Τσίπρα, για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους και εν μέσω προεκλογικής περιόδου, δόθηκαν τα αναδρομικά 25 μηνών σε όσους γιατρούς δούλευαν στο ΕΣΥ την περίοδο 13/11/2014 ως 31/12/2016, ως αντιστάθμισμα για την μη συμμόρφωση της κυβέρνησης με την κατηγορηματική απόφαση του ΣτΕ και το επιτακτικό αίτημα της ΟΕΝΓΕ για άρση της μισθολογικής περικοπής του ν. 4093/12 στους σημερινούς μισθούς.

Άρα κ. Τσίπρα μας δουλεύετε κατάμουτρα όταν κατηγορείτε τη σημερινή κυβέρνηση ότι «δεν έχει ούτε στο ελάχιστο εφαρμόσει όσα οι άνθρωποι με τις πράσινες και λευκές μπλούζες ζητούν με αγωνία». Μήπως δεν είχαμε απαιτήσει αγωνιωδώς την αυτονόητη υποχρέωσή σας να συμμορφωθείτε με τις αποφάσεις του ΣτΕ;

14. Νομιμοποίησε την «αμυντική ιατρική» και έδωσε το πράσινο φως για βιομηχανία ανυπόστατων δικαστικών διώξεων απέναντι στους γιατρούς με την κατάργηση του τεκμηρίου αθωότητας. Με υπουργική απόφαση Πολάκη (ΦΕΚ (1373/22-4-2019 τΒ΄), υποχρέωσε τον ΠΙΣ σε αυτόματη αναστολή της άδειας άσκησης ιατρικού επαγγέλματος εάν ασκηθεί ποινική δίωξη εναντίον του γιατρού και μέχρι να εκδοθεί τελική δικαστική απόφαση, ανεξαρτήτως αν είναι αθωωτική ή καταδικαστική!

Καταργείται δηλαδή αυτόματα το τεκμήριο αθωότητας των γιατρών της χώρας, αντιβαίνοντας ακόμα στην πάγια αρχή του ευρωπαϊκού πολιτισμού και την ενσωμάτωσή του στον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Πρόκειται για απαράδεκτη προσπάθεια στοχοποίησης και διαπόμπευσης του ιατρικού κόσμου και καταστροφής της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας, χωρίς επαρκή δικαστική τεκμηρίωση.

Καθιστά τον μαχόμενο γιατρό ανυπεράσπιστο θύμα σε πιθανές πολιτικές ή προσωπικές σκοπιμότητες, σε ανυπόστατη προσβολή της προσωπικότητας και της επαγγελματικής του φήμης. Γιατί τέτοια απαξίωση απέναντι στους «ήρωες με τις πράσινες και άσπρες μπλούζες»;

15. Ο ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοσε την εγκύκλιο Χουλιαράκη, ευνοώντας προκλητικά τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες εις βάρος των μαχόμενων γιατρών και της δημόσιας περίθαλψης. Αυτές οι διατάξεις αφορούν τον καταλογισμό σε «αμελείς υπαλλήλους» αποζημιώσεων που καταβάλλει σε πολίτες το δημόσιο και οργανισμοί του δημοσίου και μάλιστα αναδρομικά για ιατρικές επιπλοκές που έχουν ήδη επισυμβεί και αποζημιώσεις που έχουν ήδη καταβληθεί εδώ και αρκετά χρόνια. Ήταν ανενεργές πέντε χρόνια μέχρι που ο κ. Χουλιαράκης τις ενεργοποίησε.

Δεν αποτελεί σύμπτωση το γεγονός ότι δύο μήνες νωρίτερα, τον Νοέμβριο του 2017, συγκεκριμένες ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες είχαν αρχίσει να βομβαρδίζουν τους νοσοκομειακούς γιατρούς με διαφημιστικές προσφορές για ιδιωτικά ασφαλιστήρια συμβόλαια αστικής ευθύνης και αποζημιώσεων.

Ο μαζικός εξαναγκασμός των νοσοκομειακών γιατρών να κάνουν ιδιωτική ασφάλεια αστικής ευθύνης για ιατρικές επιπλοκές (το ύψος των ασφαλίστρων αναμένεται να εκτοξευθεί αμέσως τουλάχιστον στα 10 χιλιάδες ευρώ ετησίως) οδηγεί άμεσα είτε στην ομαδική παραίτηση είτε στη λευκή απεργία, στην άρνηση δηλαδή εκτέλεσης ιατρικών πράξεων με διάφορα προσχήματα, με αποτέλεσμα την κατάργηση παροχής δωρεάν περίθαλψης στον πληθυσμό. Ας φανταστούμε τις συνέπειες μιας τέτοιας εγκυκλίου στις σημερινές συνθήκες, αν ένας ασθενής δικδικήσει αποζημίωση από την ιατρική ομάδα που θα θεωρηθεί υπεύθυνη για την μη νοσηλεία του σε κλίνη ΜΕΘ.

16. Ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε από κοινού με τη ΝΔ, με τη δικαιολογία της επιβολής προστίμου από την ΕΕ, τον εκτρωματικό νόμο 4498/2017 για το ωράριο που κάνει λάστιχο τους γιατρούς και διαλύει τη λειτουργία νοσοκομείων και Κ.Υ. Ο νόμος καθιερώνει την «ατομική δήλωση συναίνεσης» (opt out) από τον γιατρό για την παραβίαση του ανώτατου εβδομαδιαίου ορίου ωρών εργασίας. Η δήλωση αυτή θα ζητείται όπου οι ώρες εργασίας είναι άνω των 48 και ως τις 60 εβδομαδιαίως. Μάλιστα αναφέρεται ανερυθρίαστα πως αυτό θα ισχύει για τρία χρόνια μέχρι να γίνουν οι αναγκαίες προσλήψεις. Συμπερασματικά, νομιμοποίηση του καταναγκασμού σε υπερεργασία που ούτως ή άλλως γίνεται σήμερα σε πολλά τμήματα λόγω της υποστελέχωσης.

Κάτω από την πίεση των κινητοποιήσεων της Ομοσπονδίας των νοσοκομειακών γιατρών και των Ενώσεών τους, ο νόμος ανεστάλη προσωρινά  με απόφαση του Γ.Γραμματέα του Υπουργείου.  Η τριετής αναστολή του νόμου αυτού λήγει στις 18/11/2020, συμπίπτοντας με την κυβερνητική θητεία της ΝΔ, που θα έχει πεδίο δόξης λαμπρό να ενεργοποιήσει το νόμο του ΣΥΡΙΖΑ και να τον εφαρμόσει μέχρι κεραίας και μετά χαράς διαλύοντας ό,τι θα έχει μείνει όρθιο.

Για ποιον λόγο δεν κατήργησε τελείως αυτόν τον εκτρωματικό νόμο ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να τον αναστείλει προσωρινά;

Η ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση του δημόσιου συστήματος Υγείας είναι διακομματική και διαχρονική. ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ έβαλαν και συνεχίζουν να βάζουν, ο καθένας το δικό του λιθαράκι στο συνεχιζόμενο έγκλημα της διάλυσης. 

Η αντιστροφή της κατάστασης προϋποθέτει συγκρούσεις και ρήξεις. Κανείς δεν μπορεί να υπηρετεί δύο αφέντες. Το δίλημμα είναι ξεκάθαρο: Ή με την δημόσια υγεία και την υπεράσπιση του λαού ή με τα συμφέροντα των υπερεθνικών οργανισμών και των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων.