Είναι πολιτικό ζήτημα ο κορωνοϊός;

Είναι ζήτημα ατομικής ευθύνης η πρόληψη του κορωνοϊού ισχυρίζονται τα κυβερνητικά στελέχη, το πολιτικό προσωπικό, οι δημοσιογράφοι και ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Πρόκειται για μισή αλήθεια και συχνά η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από ψέμα. Προφανώς μια επιδημική κρίση απαιτεί και την ατομική ευθύνη. Αλλά δεν αρκεί. Ένας επιθετικός ιός, με χιλιάδες θύματα σε λίγους μήνες και άγνωστη εξέλιξη, δεν είναι ένα σκέτα ταξικό ζήτημα. Η διαχείρισή του όμως είναι πολιτική. Και δεν μπορούμε να κρύβουμε την πολιτική διάσταση κάτω από το χαλάκι της ατομικής ευθύνης.

Πού συνίσταται λοιπόν η πολιτική και ταξική διάσταση της διαχείρισης της επιδημικής κρίσης;

Πρώτον. Τα νοσοκομεία λειτουργούν ήδη στο κόκκινο εδώ και χρόνια, με τρομακτικά κενά, ελλείψεις προσωπικού και υποδομής, οριακούς προϋπολογισμούς και προσωπικό που είναι σε μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Μια υγειονομική κρίση θα έθετε εν αμφιβόλω ακόμα και ένα εύρωστο και σφριγηλό σύστημα υγείας. Πολύ περισσότερο, το σημερινό -ένα βήμα πριν την κατάρρευση- σύστημα υγείας, είναι σαφές ότι δεν θα αντέξει την επιδημική κρίση.

Ένα πούλμαν προσκυνητών από την Ηλεία στους Αγίους Τόπους, έθεσε εκτός λειτουργίας το μεγαλύτερο νοσοκομείο της Δυτικής Ελλάδας, το ΠΓΝΠ, νοσοκομείο αναφοράς για τον κορωνοϊό.

Στην Ιταλία χθες διέρρευσε από τους αναισθησιολόγους της Λομβαρδίας ότι οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας θα δώσουν προτεραιότητα στους νεότερους που έχουν επιστημονικά περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης. Φτάσαμε στον 21ο αιώνα, αλλά ο κοινωνικός κανιβαλισμός ξαναμπαίνει στην ημερήσια διάταξη, στην καρδιά της πολιτισμένης Ευρώπης.

Στην Ελλάδα οι ΜΕΘ είναι ήδη κορεσμένες, με ένα μόνο κρεβάτι να καταλαμβάνεται από κρούσμα του ιού Covid-19. Τι θα γίνει σε τυχόν αύξηση των κρουσμάτων;

Η επιδημική έξαρση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με ένα σύστημα υγείας που ήδη σε κανονικές συνθήκες λειτουργεί στο όριό του, διαλυμένο πλέον από τις πολιτικές που χτύπησαν ανελέητα τον κοινωνικό χαρακτήρα του.

Αυτό είναι πολιτικό ζήτημα.

Δεύτερον. Συμφωνούν όλοι ότι το κλείσιμο σχολείων θα βοηθήσει στην χρονική καθυστέρηση της εξάπλωσης της επιδημίας. Το τεράστιο πρόβλημα στο γενικό κλείσιμο των σχολείων είναι κοινωνικό: πού θα μείνουν τα παιδιά, ειδικότερα των μικρότερων ηλικιών.

Θέματα σχετικά με την κάλυψη της διδακτέας ύλης είναι δευτερεύοντα.

Υπάρχει στα αλήθεια δυνατότητα γενικευμένων και πολυήμερων γονικών αδειών σε μια τέτοια περίπτωση; Όταν στον σημερινό ιδιωτικό τομέα ακόμα και οι άδειες εγκυμοσύνης είναι υπό αίρεση;

Ο αγριανθρωπισμός στην ιδιωτική αγορά εργασίας είναι ο απόλυτος και μοναδικός κανόνας.

Το γενικό κλείσιμο σχολείων, ενώ θα μπορούσε να συμβάλει στην πιο ομαλή κατανομή της εξάπλωσης της επιδημίας στον χρόνο, προσκρούει σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση της αγοράς εργασίας. Η νομοθεσία μπορεί να προβλέπει άδεια μετ’ αποδοχών σε ειδικές και έκτακτες περιστάσεις, αλλά ο πραγματικός συσχετισμός δύναμης και οι κυβερνητικές προτεραιότητες, κάνουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο απίθανο.

Και αυτό είναι επίσης ένα πολιτικό ζήτημα.

Τρίτον. Επίσης συμφωνούν όλοι ότι τα ποσοστά θνησιμότητας του Covid-19 αυξάνονται στις ευπαθείς ομάδες (πνευμονοπαθείς, καρδιοπαθείς, διαβητικοί, καρκινοπαθείς κλπ). Η μόνη λύση προληπτικά είναι να μείνουν σπίτι τους.

Ένα μεγάλο ποσοστό όμως εργασιακά ικανών αλλά υγειονομικά ευπαθών ομάδων πηγαίνει στη δουλειά του, κυκλοφορεί σε μέσα μεταφοράς, μπαίνει σε μετρό, συνωστίζεται σε χώρους εργασίας ή εξυπηρέτησης.

Υπάρχει δυνατότητα άδειας με πλήρεις αποδοχές για τους ευπαθείς εργαζόμενους; Όταν ξέρουμε ότι υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι που «απαγορεύεται να αρρωστήσουν» γιατί ρισκάρουν την ίδια τους τη δουλειά; Όταν οι ιδιωτικές εταιρείες ήδη ξεκίνησαν να υποχρεώνουν υπαλλήλους με γρίπη να πάρουν πολυήμερη κανονική άδεια ή και άδεια άνευ αποδοχών;

Σε αυτή την εργασιακή ζούγκλα μπορούν να προστατευθούν οι εργαζόμενες ευπαθείς ομάδες, μένοντας στο σπίτι τους, χωρίς να ρισκάρουν τη θέση εργασίας τους και τον οικογενειακό τους προγραμματισμό;

Μπορεί η κυβέρνηση, το κράτος, η συντεταγμένη πολιτεία να εγγυηθεί την προστασία τους; Ή προτιμά να τα αφήνει όλα στο αόρατο χέρι της αγοράς;

Και αυτό είναι ένα πολιτικό ζήτημα.

Τέταρτον. Μια γενικευμένη μείωση της οικονομικής δραστηριότητας θα είναι καταστροφική για πλήθος επιχειρήσεων και ελευθέρων επαγγελματιών. Αντικειμενικά, πολλοί τομείς της οικονομίας θα χτυπηθούν. Από τις μεταφορές και τον τουρισμό μέχρι τις εμπορικές επιχειρήσεις και τον τομέα εστίασης και διασκέδασης, η οικονομική δραστηριότητα αναπόφευκτα θα πληγεί.

Μπορεί το κράτος να εγγυηθεί σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις ή και ελεύθερους επαγγελματίες ότι αυτή η μείωση της οικονομικής δραστηριότητας δεν θα είναι σε βάθος χρόνου καταστροφική;

Τα μέτρα που ανακοίνωσε το οικονομικό επιτελείο δεν είναι καν ασπιρίνες απέναντι στον κορωνοϊό. Είναι απλώς μια μικρή αναβολή της είσπραξης των δημοσίων εσόδων. Απαιτούνται μεγάλες φοροαπαλλαγές και ελαφρύνσεις, όχι σκέτα διευκολύνσεις σε αποπληρωμές. Οι εργαζόμενοι που θα πληγούν χρειάζονται οικονομική ενίσχυση και η κοινωνία χρειάζεται οριζόντια μείωση της έμμεσης φορολογίας.

Μπορεί να γίνει αυτό ή προσκρούει στην απαίτηση των δανειστών για υψηλά και αιματηρά πρωτογενή πλεονάσματα; Όταν η χώρα μονίμως συμμορφώνεται σε αυτές τις απαιτήσεις, μπορεί να προστατεύσει όσους πληγούν οικονομικά από μια γενικευμένη μείωση της οικονομικής δραστηριότητας;

Η απάντηση είναι και αυτή πολιτικό ζήτημα

Πέμπτον. Η μείωση των ρυθμών ανάπτυξης και των οικονομικών μεγεθών θα είναι σημαντική σε όλο τον κόσμο. Ήδη τη Δευτέρα σημειώθηκε κατάρρευση σε χρηματιστηριακές αξίες και τιμές πετρελαίου και οι προβλέψεις για τους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας είναι μαύρες.

Στην Ελλάδα, από το τελευταίο τρίμηνο του 2019, πριν την εμφάνιση του κορωνοϊού καταγράφτηκε ραγδαία πτώση της ανάπτυξης, γελοιοποιώντας τις προσδοκίες της αγοράς και των ΜΜΕ ότι με …τον Μητσοτάκη η ελληνική οικονομία θα εκτιναχτεί σαν συμπιεσμένο ελατήριο.

Οι αναλυτές ξεκίνησαν να μετρούν την επίπτωση του Covid-19 στην οικονομική επιβράδυνση, το κόστος που θα έχουν τυχόν μέτρα όπως εργασία από το σπίτι, γενικές άδειες μετ’ αποδοχών, κλείσιμο σχολείων, χώρων συγκέντρωσης κλπ.

Είναι κοινό μυστικό ότι τα πιο αυστηρά μέτρα για τον περιορισμό του ρυθμού εξάπλωσης του ιού, βρίσκουν απέναντί τους το οικονομικό κυβερνητικό επιτελείο, τους μεγαλόσχημους εκπρόσωπους της αγοράς, το ιδιωτικό κεφάλαιο. Ανησυχούν για τις επιπτώσεις των υγειονομικά αναγκαίων αποφάσεων στην οικονομία.

Μετρούν και ξαναμετρούν, και αποφαίνονται ότι το κόστος από γενικευμένα μέτρα προστασίας του πληθυσμού θα είναι μεγάλο.

Από την άλλη μεριά της ζυγαριάς όμως, βρίσκονται ανθρώπινες ζωές.

Είναι προτιμότερα αυστηρά μέτρα σήμερα έστω και με οικονομικό κόστος, ή αντίθετα, διαχείριση στο όριο, μέτρα με το σταγονόμετρο, αποφάσεις που αναβάλλονται για αύριο, φέρνοντας έτσι την πιθανότητα μιας επιδημικής κρίσης πιο κοντά;

Οι προτεραιότητες σε αυτό το δίλημμα είναι και αυτές πολιτική υπόθεση.

Έκτον. Η ατομική ελευθερία, η τόσο θεοποιημένη στον καπιταλισμό δεν είναι από μόνη της μέτρο της κοινωνικής απελευθέρωσης και της ανθρώπινης προόδου. Η ελευθερία, σύμφωνα με μια άλλη κοσμοθεωρία, είναι η γνώση της αναγκαιότητας. Δεν είναι η ατομική δυνατότητα να κάνεις ή να μην κάνεις κάτι. Ο τρόπος που έχουμε μάθει να ορίζουμε την ελευθερία στην περίπτωση μιας υγειονομικής κρίσης μπορεί να γίνει καταστροφικός.

Η περίπτωση της Ιταλίας αποδεικνύει ότι η αγνόηση μέτρων πρόληψης και προστασίας είναι εγκληματική. Προφανώς και δεν συνιστά πολιτική ή κοινωνική ανυπακοή, παρά τις απόπειρες μαρξιστών της δεκάρας να κερδίσουν δέκα λεπτά διεθνούς δημοσιότητας.

Το κοινωνικό μας σύστημα υποβαθμίζει διαρκώς το κοινό καλό, το συλλογικό συμφέρον, την ευθύνη για τον άλλο και ειδικά την ευθύνη για τις ευπαθείς ομάδες.

Έχουμε στα αλήθεια μια κοινωνία που έμαθε να νοιάζεται για τον διπλανό, τον άλλον, τον αδύναμο, τον ηλικιωμένο, τον ευάλωτο; Ή αντίθετα έχουμε μια κοινωνία που καθημερινά διαπαιδαγωγείται στο μότο «ο θάνατός σου η ζωή μου»;

Η κοινωνία διαπαιδαγωγείται σκληρά, απάνθρωπα, καθημερινά, επί μακρόν και συντεταγμένα στο θατσερικό μότο «δεν υπάρχουν κοινωνίες, υπάρχουν μόνο άτομα».

Αυτά όμως είναι τα δόγματα των αρίστων που κυβερνούν. Με αυτά διαπαιδαγωγείται η κοινωνία. Και σήμερα της ζητείται ξάφνου να επιδείξει υπευθυνότητα, υπεύθυνη συλλογική συμπεριφορά, ενσυναίσθηση.

Αυτή είναι η πεμπτουσία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Με νοιάζει ο εαυτός μου, όχι ο διπλανός μου. Πολύ περισσότερο όχι ο αδύναμος διπλανός μου.

Και αυτό δεν είναι σκέτα ένα πολιτικό ζήτημα. Είναι και πολιτικό, και ηθικό και ιδεολογικό.

Σημαίνουν όλα τα παραπάνω ότι η ατομική ευθύνη δεν παίζει ρόλο;

Προφανώς και κατηγορηματικά όχι.

Αλλά δεν μπορούμε πια να κρύβουμε τις πολιτικές και κοινωνικές πλευρές της επιδημίας κάτω από το χαλί.

Γράμμα ενός γιατρού σε κατ’ οίκον περιορισμό λόγω κορωνοϊού

Προς τους κύριους Μητσοτάκη, Κικίλια, Τσίπρα, Ξανθό, Πολάκη

Η πρόσφατη έξαρση της επιδημίας του κορωνοϊού στην περιοχή μας, στη Δυτική Ελλάδα, μετά το ένατο καταγεγραμμένο κρούσμα και τη σχετική αναστάτωση που προκλήθηκε, φέρνει στην επιφάνεια τις  ανεπάρκειες του δημόσιου συστήματος υγείας και υπογραμμίζει και την άμεση και επιτακτική ανάγκη λήψης έκτακτων μέτρων ενίσχυσής του.

Το νοσοκομείο του Ρίου (ΠΓΝΠ), νοσοκομείο αναφοράς για τον κορονοϊό και απ’ τα μεγαλύτερα της χώρας, κυριολεκτικά παρέλυσε από την Τρίτη 3/3/2020 μετά την έκθεση πολλών εργαζομένων στον 66χρονο ασθενή από την Αμαλιάδα. Το 1/5 των γιατρών της Παθολογικής κλινικής τέθηκε σε καραντίνα. Η επακόλουθη αθρόα προσέλευση ασθενών  προς εξέταση και πιθανή νοσηλεία προκάλεσε κυριολεκτικά έμφραγμα στη λειτουργία του νοσοκομείου, με τους εναπομείναντες γιατρούς να επιβαρύνονται ακόμα περισσότερο.

Η κατάσταση όσον αφορά τη στελέχωση είναι ενδεικτική. 55 κενές οργανικές θέσεις μόνιμων γιατρών, 110 ειδικευόμενων και 175 νοσηλευτών. Η πρόσφατη έκτακτη προκήρυξη του ΕΟΔΥ για τριμηνίτες συμβασιούχους (των 600 ευρώ), περιλαμβάνει 6 θέσεις νοσηλευτών και 3 γιατρών (παθολόγος ή λοιμωξιολόγος ή  πνευμονολόγος).

Σταγόνα στον ωκεανό.

Προηγήθηκε η πολυαναμενόμενη προκήρυξη 950 σχεδόν μόνιμων γιατρών πανελλαδικά της 07/02/20 (βρίσκεται σε εξέλιξη και δεν αναμένεται να ολοκληρωθεί σε λιγότερο από ενάμιση χρόνο). Για το δικό μας νοσοκομείο αναφοράς για τον κορωνοϊό προβλέπει τρεις θέσεις λιγότερες (!) από την αρχική προκήρυξη του καλοκαιριού (2 θέσεις λιγότερες ΜΕΘ και 1 θέση λιγότερη Αναισθησιολόγου, πρόκειται για ειδικότητες πρώτης γραμμής).

Οι λειτουργικές – πραγματικές ανάγκες είναι πολύ μεγαλύτερες απ’ αυτές που αποτυπώνονται στο ξεπερασμένο οργανόγραμμα του νοσοκομείου, μιας και τα τελευταία χρόνια της κρίσης έχει αυξηθεί κατακόρυφα (τουλάχιστον 35%) η προσέλευση και νοσηλεία ασθενών καθώς και ο κύκλος κλινικών δραστηριοτήτων με ανάπτυξη νέων τμημάτων.

Η ανεπάρκεια ιατρονοσηλευτικού προσωπικού δεν αναπληρώνεται σε καμία περίπτωση ούτε με τους «παρατασιακούς» ειδικευόμενους ούτε με τους επικουρικούς συμβασιούχους και τα προγράμματα του ΟΑΕΔ που ανακυκλώνουν την ανεργία κάθε λίγους μήνες.

Η υποστελέχωση αντικειμενικά οδηγεί σε υπερεργασία και υπερεφημέρευση με άμεσο αποτέλεσμα την υποβάθμιση της ποιότητας περίθαλψης των ασθενών. Γιατροί και νοσηλευτές εξουθενωμένοι, χιλιάδες χρωστούμενα ρεπό και κανονική άδεια ετών, αλλεπάλληλες βάρδιες χωρίς ανάσα. Εφημερίες κλινικών με μόλις 2 νοσηλευτές για 32 ασθενείς, νυχτερινές βάρδιες με μόνο 1 νοσηλευτή ανά κλινική. Εφημερίες ειδικευόμενων έως και 15 το μήνα. Ειδικευόμενοι παθολογίας που λόγω ελλείψεων αποσπώνται ή εφημερεύουν στην Μονάδα Μεταμόσχευσης Μυελού Οστών, στην Αιματολογική, στη Νεφρολογική, ή στη Γαστρεντερολογική.

Η εικόνα που επικρατεί μετά από κάθε γενική εφημερία θυμίζει πεδίο μάχης, με τους ασθενείς να νοσηλεύονται σε ράντζα πέραν του διαδρόμου των επειγόντων και της Βραχείας Νοσηλείας, ακόμα και σε εξεταστικά box. Οι εισαγωγές ασθενών στην παθολογική, ειδικά τις Δευτέρες και μετά από δύο συνεχόμενες γενικές εφημερίες, ξεπερνούν πολλές φορές τις 60-70,  κατακλύζουν ως φιλοξενίες όλες σχεδόν τις κλινικές και τους ορόφους του νοσοκομείου, λόγω έλλειψης χώρων και θαλάμων.

Το νοσοκομείο λειτουργεί καθημερινά σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Αυτός είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.

Αυτόνομο τμήμα επειγόντων περιστατικών (ΤΕΠ) δεν υφίσταται καθώς εκκρεμούν από τον Απρίλιο του 2018 οι προσλήψεις 9 μόνιμων γιατρών. Έως τώρα έχει αναλάβει καθήκοντα μόνο η Διευθύντρια του τμήματος, ενώ ήδη εργάζονται  δύο συνάδελφοι με οργανική θέση και μια επικουρική παθολόγος. Το ΤΕΠ με βάση τα επίσημα στοιχεία του 2019 δέχθηκε συνολικά 91.522 ασθενείς, 7.626 ανά μήνα, 500 περίπου ανά γενική εφημερία. Τους τελευταίους μήνες γίνεται προσπάθεια επαναλειτουργίας οργανωμένου τμήματος διαλογής και ταχείας διακίνησης, καθώς οι γενικοί γιατροί που είχαν αποσπαστεί από Κέντρα Υγείας της περιοχής για το ιατρείο αυτό, επέστρεψαν στις θέσεις τους.

Το νοσοκομείο εφημερεύει τέσσερις φορές την εβδομάδα και τις υπόλοιπες τρεις το νοσοκομείο του Αγίου Ανδρέα, που βρίσκεται σε πολύ δυσμενέστερη θέση όσον αφορά τη στελέχωση και τον εξοπλισμό. Η υπολειτουργία των νοσοκομείων της ευρύτερης περιφέρειας, η έλλειψη εξειδικευμένων τμημάτων και κλινικών (αξονικός, μαγνητικός, ψυχιατρική, λοιμωξιολογική μονάδα, νευροχειρουργική, θωρακοχειρουργική, αγγειοχειρουργική, επεμβατική ακτινολογία και καρδιολογία κτλ), επιβαρύνει περαιτέρω τη λειτουργία των δύο νοσοκομείων της Πάτρας.

Μόνο στο Ρίο διακομίζονται με το ΕΚΑΒ 300 περίπου ασθενείς μηνιαίως από τα Νοσοκομεία Αιγίου, Καλαβρύτων, Αμαλιάδας, Πύργου, Αγρινίου, Μεσολογγίου, Ζακύνθου και Κεφαλλονιάς. Μάλιστα σε περιόδους αναστολής λειτουργίας κλινικών της περιφέρειας λόγω αδειών του προσωπικού, γίνονται διακομιδές ακόμα και από νοσοκομεία της Καλαμάτας, Κυπαρισσίας και Άμφισσας. Το Ρίο επωμίζεται πρόσθετα και τη νοσηλεία των ασθενών που βρίσκονται υπό προσωρινή κράτηση ή εκτίουν την ποινή τους στις φυλακές του Αγίου Στεφάνου, καθώς είναι το μοναδικό που διαθέτει ειδικά διαμορφωμένο θάλαμο.

Η Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ), χωρητικότητας συνολικά 10 κλινών είναι διαρκώς κορεσμένη, όπως και η ΜΑΦ Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας (3 κλίνες που χρησιμοποιούνται ως κλίνες ΜΕΘ), με αποτέλεσμα να υπάρχουν ασθενείς διασωληνωμένοι, υπό μηχανικό αερισμό, που νοσηλεύονται σε κοινούς θαλάμους νοσηλείας, στην αίθουσα Αναζωογόνησης των Επειγόντων και στην αίθουσα Ανάνηψης των χειρουργείων. Σε αρκετές εφημερίες λόγω έλλειψης αναπνευστήρων έχει χρειαστεί να γίνει ακόμα και χειροκίνητος αερισμός ασθενών με συσκευή ambu για αρκετή ώρα.  Από τον Μάιο του 2018 λόγω κινητοποίησης των εργαζομένων, υπήρξε δέσμευση της τότε πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Υγείας για εκταμίευση 300.000 ευρώ ώστε να ανοίξουν οι 6 πρόσθετες κλίνες της ΜΕΘ που παραμένουν κλειστές.

Ακόμα περιμένουμε.

Ακόμα περιμένουμε και την έναρξη λειτουργίας της «εμβληματικής» Καρδιοχειρουργικής κλινικής, η οποία, όπως είχε δεσμευτεί δημόσια ο κ. Κικίλιας θα γινόταν το αργότερο έως το Πάσχα. Προφανώς δεν υπάρχει κανένας σοβαρός σχεδιασμός για την πρόσληψη του αναγκαίου πρόσθετου εξειδικευμένου προσωπικού, ούτε εξασφάλιση των απαραίτητων κρατικών κονδυλίων. Οι ασθενείς που χρήζουν επείγουσας, εντός δηλαδή λεπτών επέμβασης, συνεχίζουν να διακομίζονται στο κοντινότερο εφημερεύον νοσοκομείο των Ιωαννίνων ή της Αθήνας, χάνοντας πολύτιμο χρόνο.

Η κρατική χρηματοδότηση προς το νοσοκομείο διαρκώς μειώνεται τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα αρκετές φορές ο προϋπολογισμός του έτους να εξαντλείται ήδη από το Νοέμβριο ή τον Οκτώβριο. Έτσι, γιγαντώνεται συνειδητά το απαράδεκτο καθεστώς των απογευματινών ιατρείων που ξεκινούν από τις 1μμ, για να «αυξηθούν τα ίδια έσοδα» του νοσοκομείου, κατευθείαν από την τσέπη των ασθενών.

Τα παραπάνω περιγράφουν μόνο κάποιες από τις πραγματικές πλευρές του νοσοκομείου που αποκαλείται «ναυαρχίδα» της υγείας από πανεπιστημιακούς και παράγοντες της περιοχής.

Αυτό το νοσοκομείο έχει μπει στην πρώτη γραμμή της μάχης για την αντιμετώπιση της επιδημίας στην περιοχή μας.

Από την Τετάρτη 4/3 λειτουργεί σε συνθήκες πολέμου. Με τον ειδικά διαμορφωμένο θάλαμο αρνητικής πίεσης να έχει ήδη κορεστεί (μέγιστη χωρητικότητα πέντε ασθενείς), με διαδοχικές κλινικές (αρχικά η Οφθαλμολογική, μετέπειτα η ΩΡΛ) να επιτάσσονται για τη νοσηλεία ασθενών που νοσούν από κορονοϊό.

Με το ακτινολογικό των επειγόντων, που θα μπορούσε να εξυπηρετεί μόνο αυτούς τους ασθενείς, εκτός λειτουργίας. Με ελάχιστα διαθέσιμους φορητούς αναπνευστήρες και monitor για διασωλήνωση.

Χωρίς δυνατότητα εξέτασης δειγμάτων για κορονοϊό στο εργαστήριο και  ανάγκη καθημερινής μεταφοράς δειγμάτων στην Αθήνα με μεταφορική. Με ακύρωση των γενικών εφημεριών του και μεταφορά τους στο πολύπαθο νοσοκομείο του Άγιο Ανδρέα. Με σχέδια για μεταφορά προσωπικού από Κέντρα Υγείας και ΤΟΜΥ, για άνοιγμα του Νοσοκομείου Θώρακος που έχει κλείσει εδώ και χρόνια.

Το προσωπικό που με αυταπάρνηση και φιλότιμο προσπαθεί να ανταπεξέλθει σ’αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση, είναι εξουθενωμένο, με αναστολή των αδειών, σε διαρκή εφημερία και εγρήγορση και προσπαθεί απεγνωσμένα να καλύψει τα κενά που άφησαν οι κατ’ οίκον περιορισμένοι συνάδελφοί τους.

Κύριε Μητσοτάκη και Τσίπρα, βλέπετε που έχει οδηγήσει η πολιτική των περικοπών και της λιτότητας; Η εμμονική σας προσήλωση στην εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων και των πρωτογενών πλεονασμάτων; Η λογική ότι τα Μνημόνια και οι απαιτήσεις των δανειστών είναι πάνω από τις ανάγκες της κοινωνίας και της Δημόσιας Υγείας;

Κύριε Ξανθέ και Πολάκη, θα συνεχίσετε να κοκορομαχείτε για το ποιος χρεώνεται τους λιγότερους νεκρούς από τη γρίπη; Βλέπετε τι συνεπάγονται στην πράξη οι μειώσεις της κρατικής χρηματοδότησης για την Υγεία που συνεχίστηκαν επί ημερών σας;

Κύριε Κικίλια, αυτό εννοούσατε όταν λέγατε ότι η χώρα είναι θωρακισμένη;

Θα προσλάβετε μόνιμο προσωπικό τώρα που το έχουμε ανάγκη και οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που ψηφίσατε σας επιτρέπουν να άρετε τους Μνημονιακούς περιορισμούς;

Θα αυξήσετε άμεσα την κρατική χρηματοδότηση για τα νοσοκομεία ή εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι οι ειδικοί φρουροί και οι ιερείς είναι πιο χρήσιμοι και αναγκαίοι από τους γιατρούς και τους νοσηλευτές για την αντιμετώπιση της επιδημίας;

Αν δεν σκοπεύετε να κάνετε τίποτα απ’ τα παραπάνω, σας παρακαλούμε τουλάχιστον να έρθετε οι ίδιοι να βάλετε ένα χεράκι και να αφήσετε κατά μέρους τα παρηγορητικά χτυπήματα στην πλάτη μας.

Χορτάσαμε από παχιά λόγια.

Και ξέρετε τι είναι χειρότερο από όλα όσα σας περιγράφω;

Ότι η κατάσταση είναι αντίστοιχη σε όλα τα νοσοκομεία.

Με τα νοσοκομεία σε ασφυξία, τις δομές κορεσμένες, το προσωπικό εξουθενωμένο και το σύστημα στο χείλος της κατάρρευσης, ισχυρίζεστε ακόμα ότι η χώρα είναι θωρακισμένη μπροστά στην επιδημία;

Δημήτρης Ζιαζιάς, γιατρός του ΠΓΝΠ, σε κατ’ οίκον περιορισμό λόγω επαφής με κρούσμα κορωνοϊού

Η ίδια η κυβέρνηση θέλει την Ελλάδα αποθήκη προσφύγων

Σχόλιο του antapocrisis.

Μέχρι χθες ξέραμε ότι η Ε.Ε. προορίζει την Ελλάδα για μια απέραντη φυλακή εγκλωβισμού των προσφύγων και των μεταναστών. Χθες επιβεβαιώθηκε με τον πιο επίσημο τρόπο ότι τον ίδιο ρόλο επιφυλάσσει για την Ελλάδα και η κυβέρνησή της. Η ίδια κυβέρνηση που παριστάνει ότι επιτελεί εθνικό έργο με τα κλειστά σύνορα στον Έβρο, η ίδια κυβέρνηση που θεωρεί ότι δεν πάει άλλο με τη συμφόρηση στα νησιά, είναι η κυβέρνηση που δεν έχει υποβάλει αίτημα στην Ε.Ε. για ισοκατανομή των μεταναστών στις ευρωπαϊκές χώρες.

Η Ύλβα Γιόχανσον, Επίτροπος Εσωτερικών Υποθέσεων της Ε.Ε. ανοικτά και ευθαρσώς δήλωσε ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει υποβάλει τέτοιο αίτημα.

Αν στην Ελλάδα είχαμε Μέσα Μαζική Ενημέρωσης, σήμερα όλη η κοινωνία θα μιλούσε για σκάνδαλο μεγατόνων.

Έχουμε μια κυβέρνηση που παίζει τα ρέστα της πριμοδοτώντας τον πιο ανοικτό αγριανθρωπισμό, που υιοθετεί όλη τη ρητορική της ακροδεξιάς περί εισβολής και ορδών επιτιθέμενων, που μετατρέπει την προσφυγική κρίση σε εθνικό πόλεμο.

Και αυτή η κυβέρνηση το μόνο που θέλει, το μόνο που προσδοκά, είναι να παίξει τον ρόλο του μαντρόσκυλου της Μέρκελ και του Κουρτς στα ελληνοτουρκικά σύνορα.

Γνωρίζοντας ότι η καταστολή δεν μπορεί να σταματήσει τις προσφυγικές ροές.

Βλέποντας ότι τα νησιά δεν αντέχουν άλλο.

Υποκύπτοντας παράλληλα στις αντιμεταναστευτικές κραυγές των τοπικών αρχόντων της ηπειρωτικής Ελλάδας.

Ξέροντας ότι αντικειμενικά η θαλάσσια διέλευση θα έχει πολλούς πνιγμένους αλλά και πολλούς που τελικά θα φτάνουν στα νησιά.

Γνωρίζοντας όλα αυτά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει κάνει το παραμικρό αίτημα για προώθηση όσων μεταναστών το επιθυμούν (και πρόκειται για τη συντριπτική τους πλειοψηφίας) σε χώρες της Ευρώπης.

Αυτή η κυβέρνηση φρόντισε να στήσει την παράσταση «η χώρα δέχεται επίθεση στον Έβρο». Φρόντισε να οπλίσει με τις πράξεις, τις δηλώσεις και τις σιωπές της ακροδεξιές ομάδες και ακροδεξιές κοινωνικές συμπεριφορές. Φρόντισε να περάσει Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου με την οποία καταργεί παράνομα το δικαίωμα υποβολής ασύλου.

Δεν φρόντισε όμως να ζητήσει (απλώς να ζητήσει, όχι να εκβιάσει ή να επιβάλει) μια δίκαιη κατανομή των κατατρεγμένων της Ανατολής στις χώρες της Δύσης.

Αναλαμβάνοντας εθελοντικά, για λογαριασμό της Ελλάδας, ένα βάρος ασήκωτο.

Απλώς και μόνο για να μην κακοκαρδίσει το διευθυντήριο των Βρυξελλών και του Βερολίνου.

Οι δημοσιογραφικές πληροφορίες που θέλουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη να μην ζητά Σύνοδο Κορυφής για την προσφυγική κρίση και να μην ζητά ισοκατανομή προσφύγων στην ΕΕ σε αντάλλαγμα της επίσκεψης των ευρωπαίων αξιωματούχων στον Έβρο, προφανώς, μετά την παραδοχή της Γιόχανσον, επιβεβαιώνονται.

Το θράσος της κυβέρνησης να παριστάνει ότι «φυλάττει Θερμοπύλες» υπολείπεται μόνο της υποτέλειάς της έναντι των ισχυρών εταίρων. Καταδικάζει τη χώρα σε αποθήκη προσφύγων και μεταναστών, διεκδικεί το ρόλο του καλού δεσμοφύλακα, αλλά δεν ζητά δίκαιη κατανομή των προσφυγικών ροών στην Ευρώπη.

Διότι αυτή είναι η επιθυμία του Βερολίνου που θέλει να αποφύγει το παραμικρό κόστος από την υποδοχή νέων προσφυγικών κυμάτων στο εσωτερικό της Γερμανίας. Αυτή είναι και η επιθυμία των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών. Και όπως είναι γνωστό, η επιθυμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι διαταγή για τις ελληνικές κυβερνήσεις και το πολιτικό προσωπικό.

Απέναντι στον κοινωνικό αγριανθρωπισμό

Τρία θα είναι τα αποτελέσματα, σε λίγους μήνες,  με βάση τη διαχείριση των κινήσεων του Ερντογάν από την ελληνική κυβέρνηση.

Πρώτον αρκετοί χιλιάδες πρόσφυγες θα έχουν περάσει τα σύνορα και θα εγκλωβιστούν στην Ελλάδα, με βαρύ φόρο αίματος. Η κατάσταση στα ελληνικά νησιά θα γίνει ακόμα πιο αφόρητη και για τους πρόσφυγες και για τους ντόπιους και αρκετές χιλιάδες θα είναι φυλακισμένοι στα κλειστά κέντρα κράτησης στην ηπειρωτική χώρα – για τα οποία θα κοπάσουν οι αντιδράσεις καθώς θα αποτελούν μια «αναγκαστική» λύση σε συνθήκες «υβριδικού πολέμου».

Δεύτερον ο Ερντογάν θα αποσπάσει ανταλλάγματα από την ΕΕ. Είτε για τη Β. Συρία, είτε για τις ΑΟΖ, είτε για το προσφυγικό. Ο μόνος που θα έχει μείνει να ισχυρίζεται ότι ο εκβιασμός δεν πέρασε θα είναι ο Μητσοτάκης και οι κονδυλοφόροι του.

Τρίτον το κοινωνικό σώμα στην Ελλάδα δεν θα είναι το ίδιο. Ο συντηρητισμός θα έχει κερδίσει περισσότερες συνειδήσεις και θα έχει δηλητηριαστεί ακόμα περισσότερο από τον ιό του αγριανθρωπισμού και του ρατσισμού.

Έχουμε ένα κοινωνικό σώμα ταλαιπωρημένο από την κρίση. Που αισθάνθηκε εθνικά ταπεινωμένο από το πως μίλαγε η Ευρώπη για τους «τεμπέληδες Έλληνες» και δύο φορές ταπεινωμένο από την αδυναμία του να σηκώσει ανάστημα – άσχετα αν σήκωσε αλλά δεν υπήρχε ηγεσία να αναλάβει την ευθύνη – το 2015 απέναντι στους δυνάστες του.

Που μετά από δύο δεκαετίες μιας εικονικής ευδαιμονίας και αποπολιτικοποίησης, κινητοποιήθηκε με την κρίση, έθεσε ερωτήματα, πίστεψε ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν, για να επιστρέψει μετά το 2015 στο μηδενισμό του «όλοι ίδιοι είναι» και στο «δεν γίνεται τίποτα».

Αυτό το κοινωνικό σώμα σήμερα μπολιάζεται με αγριανθρωπισμό. Στα πλαίσια ενός φαντασιακού πολέμου στα σύνορα της χώρας με αμάχους και ξεριζωμένους – που χρησιμοποιεί ο Ερντογάν για να εκβιάσει. Προτάσεις, ιδέες και πρακτικές της ακροδεξιάς, του ρατσισμού και του φασισμού, δηλητηριάζουν συνειδήσεις. Να βουλιάξουμε τις βάρκες, να τους βάλουμε φωτιά, να τους κάνουμε τη ζωή κόλαση. Να σκοτώσουμε μερικούς για  να διαδοθεί ώστε να μην έρχονται, να τους κλείσουμε σε στρατόπεδα στη Γυάρο. Προτάσεις «καθαρής λύσης» που πριν 6-7 χρόνια ακούγονταν μόνο από τη Χρυσή Αυγή, σήμερα κυκλοφορούν στα σχολεία, στα λεωφορεία και βέβαια στα social media.

Γίνεται λοιπόν ο Έλληνας φασίστας;

Υπάρχουν αυτοί που αντιστέκονται, υπάρχει μια σιωπηρή πλειοψηφία που δεν συμφωνεί με τα καραγκιοζιλίκια ότι πολεμάμε τις λαστιχένιες βάρκες με τα γυναικόπαιδα αλλά βλέπει τον εκβιασμό Ερντογάν, δεν ακούει άλλες λύσεις, νιώθει αδύναμη και βλέπει το αδιέξοδο που έρχεται. Τέλος υπάρχει και το παραδοσιακό φασαριόζικο ακροατήριο της ακροδεξιάς που όμως απλώνει το δηλητήριο του αγριανθρωπισμού, διευρύνεται, αισθάνεται μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, είναι ικανό να προχωρήσει σε ενέργειες που δε θα τολμούσε παλαιότερα. Το πρόβλημα μεγαλώνει αν αυτές οι ιδέες απλώνονται και στη νεολαία. Σήμερα το πρωί μαθητές Γυμνασίου στη Θεσσαλονίκη προχώρησαν σε αποχή ως ένδειξη αλληλεγγύης στους φαντάρους στον Έβρο. Το πανό τους έγραφε «Σύνορα κλειστά. Έλεος σε κανέναν»…

Κατά τ’ άλλα, αύριο, στις 6 Μαρτίου είναι η παγκόσμια μέρα κατά της σχολικής βίας.

Το κυριότερο είναι ότι η κυβέρνηση όχι απλά καλύπτει, αλλά διαπαιδαγωγεί και ενθαρρύνει σε αυτήν την κατεύθυνση. Τα δε ΜΜΕ ξεσαλώνουν.

Η ρητορική για ασύμμετρη απειλή και υβριδικό πόλεμο, το γεγονός ότι η κυβέρνηση καμαρώνει που διάφοροι στα πλαίσια μιας φαντασιακής επιστράτευσης έχουν πάρει τα όπλα, οι εντολές στο λιμενικό για ενέργειες «στα όρια της νομιμότητας», συνιστούν εκπαίδευση στον κοινωνικό αγριανθρωπισμό. Γιατί φτιάχνει εικόνα πολέμου απέναντι στους ξεριζωμένους μετανάστες και πρόσφυγες και την ίδια στιγμή δεν κάνει ούτε μια διπλωματική κίνηση απέναντι στην Τουρκία, δε ζητάει καν από τις χώρες της Ε.Ε. μέτρα απέναντι στην Τουρκία, πόσο μάλλον ανάληψη ευθύνης για τη λύση του προβλήματος. Για να μην πούμε ότι προχθές με βάση ρεπορτάζ στο Έθνος πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη συνάντηση Τούρκων και Ελλήνων επιχειρηματιών – με παρουσία του Τούρκου πρόξενου – για αναβάθμιση των εμπορικών σχέσεων.

Περίεργο πράγμα ο υβριδικός πόλεμος….

Η επένδυση στον αγριανθρωπισμό μέσα από τη ρητορική ότι ο εχθρός είναι ο πρόσφυγας είναι ο μόνος τρόπος για να σταθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αλλιώς, είτε θα έπρεπε να στοχοποιήσει την Ε.Ε.-πράγμα αδύνατο για υποτελείς, είτε θα εγκλωβίζονταν πολλοί ακόμα χιλιάδες πρόσφυγες στην Ελλάδα και θα είχε να διαχειριστεί κι άλλες Μόριες.

Οι Έλληνες δεν είναι φασίστες, όμως η κυβέρνηση ενισχύει φασιστικές ιδέες και πρακτικές στον ελληνικό λαό, στη βάση ενός πραγματικού προβλήματος (μετατροπή της χώρας σε φυλακή κατατρεγμένων). Το έδαφος ήταν εύφορο, καθώς η προηγούμενη κυβέρνηση έμαθε την κοινωνία ότι «όλοι ίδιοι είναι» και ότι στο τέλος «όλοι τα ίδια κάνουν».

Λαός απογοητευμένος, λαός συμπιεσμένος, λαός χωρίς ελπίδα. Αυτό είναι το καλύτερο λίπασμα για τον εκφασισμό.

Και πάντα έτσι γινόταν. Οι κυρ Παντελήδες έκαναν  τις επαναστάσεις, οι κυρ Παντελήδες πίστεψαν και σε φασιστικές λύσεις. Σήμερα όμως, πάνω τους γράφει μια δεξιά έχει στη σημαία της ότι «τα αριστερά προγράμματα και λύσεις είτε δεν υπάρχουν είτε οδηγούν σε καταστροφές». Και έτσι προπαγανδίζει τη δική της μη-λύση ως τη μοναδική.

Το κρίσιμο πρόβλημα με τις τελευταίες εξελίξεις δεν είναι η πολιτική έκφραση της ακροδεξιάς. Αυτή καλύπτεται πλέον ανοικτά από τη ΝΔ του Μητσοτάκη. Το κρίσιμο είναι η διάχυση της κοινωνικής ακροδεξιάς, οι αντικοινωνικές συμπεριφορές, η μισαλλοδοξία, ο αγριανθρωπισμός. Το τσάκισμα της όποιας κοινωνικής συνοχής έχει απομείνει. Οι μέρες που έρχονται θα είναι δύσκολες και όσοι θέλουν να είναι τμήμα της ανάταξης και όχι τμήμα του κώματος της Αριστεράς οφείλουν να το πάρουν σοβαρά υπόψη.

Ο κορωνοϊός ξεσκεπάζει κυβέρνηση και αντιπολίτευση και αποκαλύπτει την χρησιμότητα του δημοσίου συστήματος υγείας

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Η επιδημία του νέου κορωνοϊού που χτύπησε την πόρτα της χώρας μας αναδεικνύει μέσα σε λίγα 24ωρα όχι μόνο την ανικανότητα διαχείρισης τέτοιων κρίσεων απ’ τον κρατικό μηχανισμό και το πολιτικό προσωπικό αλλά και την χρεοκοπία του νεοφιλελεύθερου δόγματος ιδιωτικοποίησης της Υγείας και των δημόσιων αγαθών. Η ευθυγράμμιση του ΣΥΡΙΖΑ και η υιοθέτηση της «υπεύθυνης αντιπολίτευσης την δύσκολη ώρα της κρίσης», αποκαλύπτει ξεκάθαρα την συνενοχή και συνυπευθυνότητά του για το σημερινό χάλι της Δημόσιας Υγείας.

Εδώ και οχτώ μήνες, ο Υπ.Υγείας, ο ίδιος ο πρωθυπουργός και πλειάδα κυβερνητικών στελεχών και φανατικών οπαδών του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, έχοντας στρωμένο το έδαφος από τους προηγούμενους που “μεροληπτούσαν υπέρ της Δημόσιας Υγείας”, είχαν βαλθεί να μας πείσουν για την ανωτερότητα της ιδιωτικής υγείας απέναντι στη δημόσια και την ανάγκη ταχείας ιδιωτικοποίησης της τελευταίας. Μάλιστα, επιστράτευσαν ακόμα και τον ΣΕΒ, ιδιώτες κλινικάρχες, ξεπουλημένα ΜΜΕ και “ειδικούς” πανεπιστημιακούς να απαξιώνουν και να λοιδορούν με πληρωμένα άρθρα και μελέτες το Δημόσιο Σύστημα Υγείας και τους εργαζόμενούς του, ως διαλυμένο,σπάταλο, ξεχαρβαλωμένο και απαρχαιωμένο, προτάσσοντας την ανάγκη άμεσου ξεπουλήματός του στους «υγιείς» ιδιώτες επενδυτές, μέσω ΣΔΙΤ και μέσω μετατροπής τους από ΝΠΔΔ σε ΝΠΙΔ.

Ξαφνικά θυμήθηκαν ότι το διαλυμένο ΕΣΥ είναι θωρακισμένο και έτοιμο για όλα, ότι αντέχει ακόμα και 10.000 κρούσματα. Τις διαβεβαιώσεις ακολούθησε ο πανικός των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, της ακύρωσης των καρναβαλιών και της ρατσιστικής, αντι-επιστημονικής, φτηνής εκμετάλλευσης της επιδημίας εις βάρος των προσφύγων. Ξαφνικά το ΕΣΥ από υπερτροφικό και κοστοβόρο, γίνεται το μοναδικό αποκούμπι για την επερχόμενη επιδημία. Το ΕΣΥ των 10.000 οργανικών κενών σε γιατρούς και των 25.000 σε νοσηλευτές. Το ΕΣΥ με την χαμηλότερη κρατική χρηματοδότηση στην Ε.Ε και τον ΟΟΣΑ, με τους προϋπολογισμούς των νοσοκομείων να εξαντλούνται σε 10 αντί σε 12 μήνες. Το ΕΣΥ με την ανύπαρκτη Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, τον χαμηλότερο αριθμό οικογενειακών γιατρών, τη μηδενική χρηματοδότηση για πρόληψη, την ανυπαρξία αυτόνομων τμημάτων Επειγόντων Περιστατικών. Το ΕΣΥ με τα ελάχιστα διαθέσιμα κρεβάτια ΜΕΘ που είναι ήδη κορεσμένα λόγω της γρίπης.

Όταν πρόκειται για τους κερδοφόρους τομείς της Υγείας (διαγνωστικός, εργαστηριακός κτλ) που αποφέρουν άμεσο και εύκολο χρήμα χωρίς κανένα ρίσκο, το κράτος αποσύρεται δίνοντας χώρο στα αρπακτικά να εκμεταλλευτούν και να πλουτίσουν από τον ανθρώπινο πόνο και την αρρώστια. Όταν πρόκειται για τους κοστοβόρους τομείς, όπως η πρόληψη, η Πρωτοβάθμια Υγεία, η εξειδικευμένη αντιμετώπιση και νοσηλεία, οι ΜΕΘ, η έρευνα για μαζική παραγωγή νέων φραμάκων και εμβολίων, οι ιδιώτες σφυρίζουν αδιάφορα και το «σοβιετικό κατάλοιπο του κράτος»  αναλαμβάνει τη βρόμικη δουλειά. Αντικρατισμός  α λα καρτ και παρασιτική κρατικοδίαιτη αεριτζίδικη ιδιωτκή κερδοσκοπία.

Ο νεοφιλελευθερισμός, είναι περισσότερο επικίνδυνος  για την δημόσια Υγεία απ’ ό, τι ο ίδιος ο κορωνοϊός. Αυτό δείχνει η μέχρι τώρα εμπειρία. Όποια χώρα έχει ένα στοιχειώδες δημόσιο σύστημα υγείας με καθολική πρόσβαση του πληθυσμού, μπορεί να ανταπεξέλθει με επιτυχία. Η Δημόσια και Δωρεάν Υγεία ή θα είναι αποκλειστικά κρατική ή δεν θα είναι Δημόσια και Δωρέαν. Η Δημόσια και Δωρεάν Υγεία απαιτεί κρατική χρηματοδότηση, επαρκή στελέχωση και εξοπλισμό. Αποτελεί προφανώς «κόστος» για το κράτος, αν η υγεία, η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη και ζωή κοστολογούνται με όρους αγοράς.

Όποιος ισχυρίζεται ότι η χώρα είναι θωρακισμένη, λέει ψέματα και είναι επικίνδυνος. Η θωράκιση απαιτεί πρώτα και κύρια επαρκή στελέχωση, εξοπλισμό και χρηματοδότηση όλων των δημόσιων μονάδων υγείας.

Μητσοτάκης-Κικίλιας αντί να κρύβουν το πρόβλημα κάτω απ’ το χαλί, ας κάνουν άμεσα τα στοιχειώδη που απαιτούνται.

  • Έκτακτη κατεπείγουσα κρατική χρηματοδότηση της Δημόσιας Υγείας για να ανταπεξέλθει στην επιδημία
  • Άμεση πρόσληψη μόνιμου ιατρικού, νοσηλευτικού και λοιπού προσωπικού στο ΕΣΥ, με προτεραιότητα στα νοσοκομεία αναφοράς, στα ΤΕΠ, τις ΜΕΘ και τα Κέντρα Υγείας σε όλη τη χώρα .Άμεσο άνοιγμα των 100 κλειστών κρεβατιών ΜΕΘ σε όλη την Ελλάδα
  • Να εξασφαλιστεί η προμήθεια σε φάρμακα, υγειονομικό υλικό, είδη υγιεινής όλων των δημόσιων μονάδων υγείας
  • Να εξασφαλιστεί η ιατρική παρακολούθηση, η επαρκής υγιεινή και διατροφή σε προνοιακά ιδρύματα, βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς, στα σχολεία και τις σχολές, στις στρατιωτικές μονάδες.Ειδική μέριμνα για τους πρόσφυγες – μετανάστες και τις οικογένειές τους, για βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας

Συγχαρητήρια κ. Μητσοτάκη: Από γκαρσόνια γίναμε πορτιέρηδες της Ευρώπης

Σχόλιο του antapocrisis.

Το τι επιδιώκει η Ευρωπαϊκή Ένωση σε αυτή τη φάση της προσφυγικής κρίσης είναι σαφές: Οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι θέλουν την Ελλάδα να λειτουργήσει ως «ασπίδα» της Ε.Ε. στις προσφυγικές ροές. Αυτό για την Ελλάδα σημαίνει (α) να κλείσει ασφυκτικά τα σύνορα για να εμποδίσει την παράνομη μετακίνηση και (β) να κρατήσει στο έδαφός της, με κλειστά ή ανοικτά κέντρα – αποθήκες ανθρώπων, όσους μετανάστες τελικά περάσουν.

Προς το παρόν η πολιτική και κοινωνική ακροδεξιά θρέφεται από το πρώτο. Θεωρεί ότι φυλά Θερμοπύλες και ξαναζεί ηρωικές μέρες πολεμικών επιχειρήσεων και στρατιωτικών δαφνών, έστω και αν ο αντίπαλος είναι άμαχος πληθυσμός. Στην ουσία όμως, και επειδή οι προσφυγικές ροές δεν σταματούν με κλειστά σύνορα, όλο και περισσότερο θα γίνεται το δεύτερο. Καθημερινά, σιωπηλά ή ηχηρά, με νεκρούς ή πνιγμένους, τα νησιά του Αιγαίου θα γίνονται κρατητήρια μεταναστών. Όλο και περισσότεροι ξεριζωμένοι θα στοιβάζονται εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα.

Οι σημερινές δηλώσεις Πέτσα, πέρα από τους διθυραμβικούς τόνους και το αντιπροσφυγικό μένος, όταν φτάνουν στα αριθμητικά δεδομένα, επιβεβαιώνουν ότι ο αριθμός των μεταναστών, ειδικά στα νησιά, αυξάνεται. Και θα συνεχίσει να αυξάνεται.

Ο κοινωνικός και πολιτικός αγριανθρωπισμός εκστασιάζεται όταν το Λιμενικό κάνει επαναπροωθήσεις, αλλά κάθε νοήμων άνθρωπος καταλαβαίνει ότι όσο ο Ερντογάν δεν παίρνει αυτά που θέλει, θα σπρώχνει οργανωμένα προσφυγικά κύματα στα ελληνοτουρκικά σύνορα και ειδικά στα παράλια.

Με δυο λόγια, τα σφραγισμένα σύνορα, ανεξάρτητα από το αν θρέφουν το εθνικό φαντασιακό ορισμένων, δεν αποτελούν λύση. Όχι μόνο επειδή τα πνιγμένα βρέφη δεν περιποιούν τιμή στο ανθρώπινο είδος, αλλά και επειδή οι απελπισμένοι τελικά θα περάσουν, έστω και με τρομακτικές απώλειες.

Το τι ζητά η Ευρώπη από την Ελλάδα είναι σαφές. Το έκανε σαφές η Μέρκελ όταν δήλωσε ότι «κατανοεί την Τουρκία αλλά είναι απαράδεκτο το άνοιγμα των συνόρων». Το έκανε σαφές και ο Κουρτς της Αυστρίας όταν δήλωσε ότι αν δεν αντέξουν τα εξωτερικά σύνορα (δηλαδή αν δεν κρατήσει η Ελλάδα έξω τους πρόσφυγες), τότε «τα εσωτερικά σύνορα θα είναι ιστορία», εννοώντας ότι η Ελλάδα θα αποβληθεί. Το έκανε σαφές και η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, πρώην υπουργός της Μέρκελ και νυν πρόεδρος της Κομισιόν όταν μας έχρισε «ασπίντα» της ΕΕ και μας έταξε 700 εκατομμύρια για εξοπλισμό και προσωπικό για τη φύλαξη συνόρων, αλλά και για υποδομές για τους μετανάστες που θα περάσουν.

Αυτό που δεν είναι σαφές είναι τι ζήτησε ο Μητσοτάκης από την Ευρώπη. Πέραν του να κατηγορήσει τον Ερντογάν, πράγμα αναμενόμενο, αλλά ανέξοδο και αναποτελεσματικό, τι ακριβώς ζήτησε;

Στις δηλώσεις του ο Έλληνας πρωθυπουργό είπε ότι αναμένει «απτή αλληλεγγύη από την Ε.Ε.».

Απέφυγε επιμελώς να μας πει σε τι συνίσταται αυτή η αλληλεγγύη.

Μήπως πρέπει να μοιραστεί το βάρος της κατανομής των προσφύγων όλη η Ευρώπη και όχι μόνο η Ελλάδα;

Μήπως ότι πρέπει να αποσυμφορηθούν τα νησιά αλλά και ολόκληρη η χώρα από όσους μετανάστες θέλουν να πάνε στην Ευρώπη;

Μήπως ότι πρέπει να καταργηθεί η συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας που προβλέπει ότι η Ελλάδα θα κρατήσει το σύνολο των μεταναστών που μπαίνουν παράνομα στο έδαφός της;

Μήπως ότι πρέπει να καταργηθεί η Συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ που εγκλωβίζει πρόσφυγες και μετανάστες στη χώρα εισόδου (δηλαδή στην Ελλάδα), απαγορεύοντας να δοθούν ταξιδιωτικά έγγραφα για να πάνε στις χώρες προορισμού τους;

Τίποτα από τα παραπάνω.

Ο Μητσοτάκης και οι υπερήφανοι Έλληνες πατριώτες που εκστασιάζονται με τα σφραγισμένα σύνορα το μόνο που ζήτησαν (και πήραν) ήταν λεφτά για να φυλάμε ακόμα καλύτερα τα σύνορα.

Δεν είπαν κουβέντα για δίκαιη κατανομή των προσφυγικών ροών στην Ε.Ε.

Δεν είπαν κουβέντα για αποσυμφόρηση των νησιών και ολόκληρης της χώρας.

Γιατί ένα πράγμα είναι τα σφραγισμένα σύνορα (και αυτό είναι το μόνο που θέλουν οι Ευρωπαίοι) και είναι άλλο πράγμα, πολύ δυσκολότερο, η διαχείριση των προσφυγικών πληθυσμών που τελικά περάσουν (και αυτό οι Ευρωπαίοι ούτε καν το συζητάνε).

Για την ακρίβεια, οι αξιωματούχοι της ΕΕ δηλώνουν ανοικτά ότι όσοι περάσουν στην Ελλάδα, θα μείνουν στην Ελλάδα. Για να είναι ακόμα πιο σαφές, ο υπουργός εσωτερικών της Γερμανίας Ζεεχόφερ απέκλεισε χθες κάθε ενδεχόμενη ανακατανομή προσφύγων στην Ευρώπη. Είχε προηγηθεί το λιβάνισμά του στον Ερντογάν. Οι δε αξιωματούχοι της ΕΕ που περιδιάβηκαν τον Έβρο περιορίστηκαν αποκλειστικά στα μέτρα φύλαξης και δεν είπαν απολύτως τίποτα για τα μέτρα κατανομής και εσωτερικής μετακίνησης στην ΕΕ. Φυσικά για να έλεγαν, θα έπρεπε κάποιος να τους πίεζε να πουν. Αλλά ποιος; Ο Μητσοτάκης;

Όταν έχεις τέτοιους ηγέτες, τι να τους κάνεις τους συμμάχους;

Και όταν έχεις τέτοιους συμμάχους, τι να τους κάνεις τους εχθρούς;

Όταν η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη εξαντλείται στο να σε χρίει μπράβο των εξωτερικών συνόρων της Ευρώπης και δεσμοφύλακα όσων περάσουν…

Όταν η μόνη πράξη αλληλεγγύης είναι σκηνές και υποδομές για κέντρα κράτησης και Frontex για καλύτερη φύλαξη…

Όταν η Κεντρική Ευρώπη σε βλέπει ως προθάλαμο που θα κρατήσει έξω από το σπίτι της τους ενοχλητικούς πρόσφυγες και μετανάστες…

Και όταν έχεις πρωθυπουργό κάποιον που δεν τολμά να ψελλίσει ότι η «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» δεν μπορεί να εξαντλείται στη φύλαξη των συνόρων, αλλά στην αναλογική κατανομή των προσφυγικών ροών σε όλη την Ευρώπη…

Τότε είναι σαφές ότι το πρόβλημα είναι μπροστά μας και πως ό,τι έχουμε δει μέχρι σήμερα, δεν είναι παρά πρόλογος.

Ο Μητσοτάκης μπορεί να είναι ευχαριστημένος που υποβίβασε την Ελλάδα και τους Έλληνες από γκαρσόνια σε πορτιέρηδες της Ευρώπης.

Οι Έλληνες είναι;

Η (ακρο)Δεξιά πολεμά για το έθνος μόνο όταν δεν υπάρχει εχθρός

Ο καθένας έχει τις φαντασιώσεις του. Ορισμένοι νομίζουν ότι φυλάνε Θερμοπύλες. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δήλωσε από τα σύνορα ότι ο Έβρος δεν πέφτει. Φυσικά κανείς δεν επιχείρησε να τον ρίξει. Αν είχαμε πραγματικό και όχι κατά φαντασία πόλεμο, η συντριπτική πλειοψηφία όσων δηλώνουν σήμερα απόγονοι του Λεωνίδα και ριγούν από συγκίνηση, θα εκλιπαρούσαν τις ΗΠΑ να επέμβουν κατευναστικά. Οι μνήμες του 1996 και της κρίσης των Ιμίων είναι νωπές.

Όσο φυσικά εχθρός προ των πυλών δεν υπάρχει (παρά μόνο άμαχοι που επιχειρούν να περάσουν τα σύνορα), η (ακρο)Δεξιά θα παριστάνει ότι πολεμά. Θα ρίχνει και ο στρατός βολές με πραγματικά πυρά στον Έβρο και στο Αιγαίο. Το πράγμα αλλάζει όταν πχ η Τουρκία ανακηρύσσει ΑΟΖ που περνά πάνω από την Κρήτη και την Κάρπαθο. Τότε τα γάλατα σφίγγουν και η (ακρο)Δεξιά θυμάται το διεθνές δίκαιο, την σύνεση, την ψυχραιμία. Ο δε στρατός δεν βγάζει τις φρεγάτες στο Αιγαίο διότι έτσι θα προκαλούσαμε τη γείτονα. Και δεν πρέπει. Αν έχουμε αντίπαλο ίσο ή και ισχυρότερο από εμάς, χρειαζόμαστε την ειρήνη. Αν έχουμε αντίπαλο άοπλους και γυναικόπαιδα, παίρνουμε τα όπλα.

Ιστορικά άλλωστε, η (ακρο)Δεξιά πολεμούσε για το έθνος αποκλειστικά και μόνο όταν δεν υπήρχε εθνικός πόλεμος. Από το 1897 και τους γενναίους των Αθηνών που πήγαν να απελευθερώσουν τη Μακεδονία και επέστρεψαν εντός τριημέρου, τρέχοντας, στα καφενεία της Κηφισιάς να συνεχίσουν να μπουρδολογούν για το έθνος, μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη στάση της βασιλόφρονας παράταξης, η ιστορία της Δεξιάς είναι μια ιστορία φαντασιακών πολέμων για το έθνος που είτε καταλήγουν σε τραγωδίες (αποκορύφωμα η Μικρασιατική εκστρατεία), είτε συνιστούν όνειδος για τη σύγχρονη ελληνική ιστορία.

Τότε που χρειάστηκε η Ελλάδα να πολεμήσει και ο πόλεμος είχε χαρακτήρα εθνικοαπελευθερωτικό και δίκαιο (1940-44) η (ακρο)Δεξιά ήταν κήρυκας της ήττας, της συνθηκολόγησης και της συνεργασίας με τον κατακτητή. Η ιστορία όσο κι αν διαστρέφεται και ξαναγράφεται δεν θα σβήσει τις ατιμωτικές οδηγίες του Γενικού Επιτελείου προς την 8η Μεραρχία τις παραμονές της 28ηςΟκτωβρίου. Ούτε τη συνθηκολόγηση Τσολάκογλου. Ούτε την ολοσχερή απουσία της από την εθνική Αντίσταση. Ούτε την -υβριστικότερη όλων- συνεργασία της με τον ναζί κατακτητή. Ο ταγματασφαλιτισμός και ο γερμανοτσολιαδισμός αποτελούν τη δεύτερη φύση της ελληνικής (ακρο)Δεξιάς.

Η (ακρο)Δεξιά πολέμησε βέβαια κατά τον εμφύλιο πόλεμο. Τότε που με τις αμερικανικές ναπάλμ εξολόθρευε όλους όσους έδωσαν τα προηγούμενα χρόνια το αίμα τους για την πατρίδα. Τότε που ο Έλληνας υπουργός παρουσιάζοντας το ελληνικό στράτευμα στον Αμερικανό στρατηγό, δήλωνε «στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας». Με τις πλάτες των Άγγλων και των Αμερικάνων, οι πρώην συνεργάτες των ναζί, οι πρώην μαυραγορίτες και καταδότες συγκρότησαν τον εθνικό κορμό. Και έκαναν το έθνος σημαία τους για να δικαιολογήσουν την επί της ουσίας αντεθνική στάση τους. Έστησαν στον τοίχο, εκτέλεσαν και βασάνισαν τα καλύτερα παιδιά του ελληνικού λαού, αυτά που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της πατρίδας τους και είχαν το θράσος να τη θέλουν λαοκρατούμενη.

Η (ακρο)Δεξιά επιχείρησε μεταπολεμικά να ξαναπολεμήσει. Το 1974 στην Κύπρο. Με τα γνωστά θριαμβευτικά αποτελέσματα. Ο Αττίλας, η τουρκική εισβολή, κατοχή και εποικισμός της μισής περίπου Κύπρου συνιστά το δεύτερο εθνικό όνειδος (μετά την Μικρασιατική καταστροφή) της (ακρο)Δεξιάς παράταξης. Μπορεί η (ακρο)Δεξιά να δηλώνει και να παριστάνει διαχρονικά τον τουρκοφάγο, αλλά η ιστορία δείχνει το ακριβώς ανάποδο. Η (ακρο)Δεξιά σερβίρει και το τουρκικό καθεστώς τρώει.

Χωρίς ντροπή, χωρίς αιδώ η (ακρο)Δεξιά διαχρονικά επικαλείται το έθνος. Εγκαλεί τους αντιπάλους της για προδότες. Και φυσικά, καλεί σε πόλεμο όταν χρειάζεται ειρήνη και γίνεται λαγός όταν χρειάζεται πόλεμος.

Αυτή η παράταξη κάνει σήμερα μαθήματα πατριωτισμού.

Μιλώντας για «εισβολή» και για «ασύμμετρη απειλή», εμμέσως καλεί σε πόλεμο. Το παράδοξο όμως είναι ότι δεν καλεί σε πόλεμο απέναντι στο κράτος που -κατά τη δήλωση της κυβέρνησης- οργανώνει και συντονίζει την εισβολή. Πόλεμος ενάντια στην Τουρκία που οργανώνει και συντονίζει την εισβολή στην Ελλάδα;

Α πα πα.

Κάτι τέτοιο θα έπεφτε βαρύ. Δεν θα ήταν και ασφαλές. Άσε που θα μας έπαιρνε η υφήλιος στο ψιλό και οι προστάτες θα μας χόρταιναν φάπες.

Ενώ πόλεμος ενάντια σε αμάχους και γυναικόπαιδα είναι κάτι το ασφαλές. Έχει προδιαγεγραμμένο το αποτέλεσμα. Αποκλείεται να «πέσει ο Έβρος». Αποκλείεται οι απέναντι (ακόμα και αν όλοι είναι πράκτορες του Ερντογάν) να περάσουν τα σύνορα πετώντας πέτρες και ξύλα. Δεν χρειάζονται καν τεθωρακισμένα. Αρκούν ΜΑΤ και χημικά και η νίκη μας είναι βεβαία. Είναι ωραίος ένας πόλεμος τον οποίο ξέρουμε ότι θα κερδίσουμε γιατί εχθρός δεν υπάρχει παρά μόνο στη φαντασία της (ακρο)Δεξιάς και στις ειδήσεις των καναλιών. Θα βγούμε κι από πάνω ως πατριώτες. Ήρωες. Τουλάχιστον Λεωνίδες. Άντε, έστω Κολοκοτρώνηδες.

Υπάρχει σήμερα με την έκρηξη της προσφυγικής κρίσης πρόβλημα; Προφανώς. Υπάρχει εχθρός; Ναι, αλλά δεν είναι ο μετανάστης. Είναι αυτός που δημιουργεί τη μετανάστευση και αυτός που κάνει τη διαχείρισή της αβίωτη και για τον μετανάστη και για τον ντόπιο. Μόνο που εδώ θέλει πραγματικό θάρρος και πληρώνεις κόστος για να τα βάλεις με τους μεγάλους και τους δυνατούς.

Για την (ακρο)Δεξιά το να φυλάς τα σύνορα της πατρίδας σου είναι ταυτόσημο με το να απελευθερώνεις τα πιο άγρια, τα πιο ποταπά ένστικτα απέναντι στον αδύναμο. Είναι ταυτόσημο με το να μηδενίζεις την αξία της ανθρώπινης ζωής του άλλου. Του απέναντι.

Για την (ακρο)Δεξιά είναι εύκολος ο πόλεμος όταν αυτός ο απέναντι είναι ανήμπορος να αντιδράσει. Όταν δεν σε απειλεί με όπλα αλλά μόνο με την μαζική παρουσία του. Όταν θέλει να χρησιμοποιήσει τη χώρα σου ως χώρα διέλευσης για να πάει στον προορισμό του. Και όταν πιθανά εγκλωβιστεί στη χώρα σου ή στην περιοχή σου σε κλίμακα που γίνεται μη διαχειρίσιμη.

Για την (ακρο)Δεξιά είναι αδιανόητο να τα βάλεις με τον ισχυρότερο. Και να τα βάλεις όχι με όπλα και σφαίρες. Αλλά με διπλωματικά και πολιτικά μέσα. Είναι αδιανόητο να καταγγελθεί για παράδειγμα η Τουρκία για την εισβολή και την κατοχή στη Βόρεια Συρία. Είναι αδιανόητο να καταργηθούν οι συνθήκες που εγκλωβίζουν τους πρόσφυγες στις χώρες υποδοχής. Είναι αδιανόητο να αναλάβουν τις ευθύνες τους αυτοί που διέλυσαν εδώ και τρεις δεκαετίες τη Μέση Ανατολή προκαλώντας τρομακτικές προσφυγικές ροές και μεταναστευτικά κύματα. Είναι αδιανόητο να δείξεις τους μεγάλους ενόχους, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Η (ακρο)Δεξιά και χθες και σήμερα και αύριο θα είναι ραγιάς στον ισχυρό και τσαμπουκάς στον ανίσχυρο.

Το ξέρουμε από την ιστορία. Οι τελευταίες μέρες απλώς μας το υπενθύμισαν.

ΥΓ. Ο όρος (ακρο)Δεξιά εφευρέθηκε για τις ανάγκες του σχολίου καθώς τα τελευταία εικοσιτετράωρα οι διαφορές είναι δυσδιάκριτες.

Εάν πρόκειται για εισβολή γιατί δεν κάνετε κ. Μητσοτάκη κάτι για αυτόν που την οργανώνει;

Σχόλιο του antapocrisis.

Το ερώτημα του τίτλου είναι ρητορικό. Αλλά ας αναρωτηθούμε:

Ο αντιπρόεδρος της ΝΔ και υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη Γεωργιάδης μας ενημέρωσε το μεσημέρι ότι «η Ελλάδα δέχεται μία οργανωμένη εισβολή από ένα ξένο κράτος», κατονομάζοντας την Τουρκία.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Πέτσας, ανακοινώνοντας τις αποφάσεις του ΚΥΣΕΑ μας ενημέρωσε ότι η χώρα «δέχεται αιφνίδια, μαζική, οργανωμένη και συντονισμένη, πίεση από μετακινήσεις πληθυσμών στα ανατολικά, χερσαία και θαλάσσια, σύνορά της… Η μετακίνηση αυτή, κατευθύνεται και ενθαρρύνεται από την Τουρκία… η παρούσα κατάσταση συνιστά ενεργή, σοβαρή, εξαιρετική και ασύμμετρη απειλή κατά της εθνικής ασφάλειας της χώρας».

Αν υπήρχε η ελάχιστη σοβαρότητα, μετά από τέτοιες δηλώσεις θα έπρεπε να βρισκόμαστε σε πολεμική αναμέτρηση. Αν μια χώρα δέχεται οργανωμένη εισβολή από ξένο κράτος, θα όφειλε να πολεμήσει τον εισβολέα.

Στην πραγματικότητα, ούτε εισβολή δέχεται η Ελλάδα, ούτε ασύμμετρη απειλή συνιστά η κατάσταση. Οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους γιατί η ελληνική κυβέρνηση επιμένει να είναι τσαμπουκάς στους αδύναμους και ραγιάς στους ισχυρούς.

Αν ισχύει το παραμικρό από τις δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών, μπορούν μήπως να μας ενημερώσουν ποιες ενέργειες έκαναν απέναντι στον οργανωτή της εισβολής, στον υπαίτιο της ασύμμετρης απειλής, στον επιτιθέμενο εναντίον της Ελλάδας, δηλαδή στην ίδια την Τουρκία;

Γιατί δεν γίνεται να κατονομάζεις τον εισβολέα, αλλά να μην κάνεις τίποτα απέναντί του.

Ζήτησαν την άμεση σύγκλιση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπως είθισται σε κάθε περίπτωση εισβολής;

Έκαναν κάποιο διάβημα στο ΝΑΤΟ να ζητήσουν στρατιωτική υποστήριξη ή έστω να ενημερώσουν ότι η Τουρκία εισβάλει στην Ελλάδα;

Ζήτησαν Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ να πάρουν την άμεση στήριξη των ευρωπαίων ηγετών;

Έκλεισαν την πρεσβεία του κράτους – εισβολέα στην Αθήνα;

Όσοι παριστάνουν τον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, μπορούν να μας εξηγήσουν γιατί τίποτε τέτοιο δεν συνέβη;

Πρόκειται για απατεώνες ή για ραγιάδες;

Ή μήπως είναι και τα δύο μαζί;

Η κυβερνητική διαχείριση της προσφυγικής κρίσης δείχνει πολλά, ανάμεσά τους δείχνει και την ποιότητα του ελληνικού εθνικισμού. Δείχνει τι είναι η ελληνική ακροδεξιά, τι είναι η πατριδοκαπηλία και ο εθνικισμός για εσωτερική κατανάλωση. Είχε άλλωστε φανεί και τότε που η Τουρκία ανακήρυξε ΑΟΖ που περνά πάνω από την Κρήτη και αυτοί που σήμερα ουρλιάζουν «βουλιάξτε τους», είχαν λουφάξει στα λαγούμια τους και επικαλούνταν την ψυχραιμία και το διεθνές δίκαιο, τρέμοντας το θερμό επεισόδιο.

Καταπίνουμε λοιπόν αμάσητο το μνημόνιο Τουρκίας – Λιβύης, τότε που ο Ερντογάν πήρε και τα εσώρουχα της αποκοιμισμένης στην αγκαλιά των ΗΠΑ ελληνικής διπλωματίας, και διυλίζουμε τους μετανάστες.

Γιατί τότε, αρχές Ιανουαρίου, τις ημέρες της ελληνοτουρκικής κρίσης, τότε, που αν δεν μας απατά η μνήμη μας, η απειλή παραβίασης κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας ήταν επίσημη και δηλωμένη μέχρι και στον ΟΗΕ, ούτε ασκήσεις με πραγματικά πυρά στον Έβρο διέταξαν οι λεοντόκαρδοι των Αθηνών, ούτε ναυτικές βολές στο Αιγαίο.

Όχι, δεν είμαστε υπέρ του θερμού επεισοδίου ή οποιασδήποτε στρατιωτικής εμπλοκής. Ούτε τότε, ούτε πολύ περισσότερο σήμερα.

Αλλά το να είσαι τσαμπουκάς στον αδύναμο και ραγιάς στον δυνατό δεν σε κάνει ούτε πατριώτη, ούτε ήρωα. Το αντίθετο.

Οι αμετροέπειες για εισβολή ξένου κράτους και ασύμμετρη απειλή, την ίδια ώρα που δεν κάνεις την παραμικρή διαμαρτυρία απέναντι στην Τουρκία γιατί ξέρεις ότι ΕΕ και ΗΠΑ θα σε αδειάσουν μεγαλοπρεπώς, είναι και γελοίες και επικίνδυνες.

Αυτή όμως είναι η ποιότητα του ελληνικού αστισμού. Υποτέλεια προς τα έξω, ρατσισμός και ξενοφοβία προς τα μέσα.

Και μια απαραίτητη διευκρίνηση: Σημαίνουν όλα τα παραπάνω ότι η πρόσφατη εξέλιξη της προσφυγικής κρίσης δεν είναι εξαιρετικά σημαντικό πρόβλημα στο οποίο η χώρα θα όφειλε να αντιδράσει; Σημαίνουν ότι πρέπει να δούμε παθητικά την ολοκληρωτική μετατροπή της χώρας σε αποθήκη ψυχών, καταπώς βολεύει την Κεντρική Ευρώπη; Σημαίνουν ότι θα παρακολουθούμε αδρανείς την εξέλιξη ενός φαινομένου που ξεπερνά τα όρια και τις αντοχές της χώρας και της κοινωνίας;

Κάθε άλλο.

Όσο η λύση δεν είναι η επιπολαιότητα των «ανοικτών συνόρων», της Μόριας και της αποθήκης ψυχών, άλλο τόσο η αντίδραση δεν μπορεί να είναι η θρασύδειλη ενοχοποίηση των προσφύγων και μεταναστών.

Η απάντηση είναι η ανάληψη της ευθύνης από την ΕΕ και τις ΗΠΑ για την κατάσταση που οι ίδιες δημιούργησαν. Την κατάσταση που χειροτερεύει και σήμερα, καθώς η διεθνής κοινότητα στηρίζει ανεπιφύλακτα την τουρκική εισβολή στη Συρία μήπως και περιοριστεί η ρωσική επιρροή.

Η απάντηση βρίσκεται στην κατάργηση της Συμφωνίας ΕΕ – Τουρκίας και της Συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ που τυπικά είναι σε ισχύ, κουρελιασμένες βέβαια από την πρακτική Ερντογάν. Και μέχρι να καταργηθούν αυτές οι συμφωνίες από την ΕΕ να μην δεσμεύουν την Ελλάδα.

Η απάντηση βρίσκεται στο σπάσιμο στην πράξη της αυτοκρατορικής λογικής του διευθυντηρίου της ΕΕ που θέλει τους πρόσφυγες να στοιβάζονται στις χώρες υποδοχής.

Και για όσους σπεύσουν να υποστηρίξουν ότι όλα αυτά είναι αδύνατα γιατί η Ελλάδα πρέπει να τηρεί τις συμφωνίες, να θυμίσουμε ότι χθεσινή απόφαση της κυβέρνησης να αναστείλει την εφαρμογή της Συνθήκης της Γενεύης ως προς την παραλαβή αιτήσεων ασύλου δεν είναι νόμιμη. Δεν συζητάμε το αν είναι απάνθρωπη. Αλλά αν μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να αναστείλει την ισχύ της Σύμβασης της Γενεύης με κυβερνητική απόφαση, γιατί δεν μπορεί να αναστείλει το Δουβλίνο ΙΙ ή τη συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας; Ή και εδώ ισχύει ότι ο τσαμπουκάς αφορά μόνο τους αδύναμους;

Στην πραγματικότητα, απέναντι στην πρωτοφανή διπλότητα του ευρωατλαντικού άξονα, απέναντι και σε αυτήν ακόμα την τουρκική εισβολή στη Συρία και στον μαζικό εποικισμό που επιδιώκει ο Ερντογάν για να αλλάξει η πληθυσμιακή σύνθεση στα νοτιανατολικά του σύνορα, η Ελλάδα σφυρίζει αδιάφορα.

Αντί για διπλωματικό πόλεμο απέναντι σε αυτούς που ευθύνονται για την κατάσταση, αντί για απαίτηση αναλογικής κατανομής των προσφυγικών ροών ανά την Ευρώπη, η ελληνική κυβέρνηση εξαντλεί τα όριά της στο να παριστάνει τον πορτιέρη της Δύσης. Με θλιβερή καταμέτρηση νεκρών και μικρά αποτελέσματα σε ότι αφορά το «αδιαπέραστο» των συνόρων.

Χρήσιμοι ηλίθιοι του Ερντογάν, πορτιέρηδες της ΕΕ

Σχόλιο του antapocrisis.

Σήμερα το πρωί το Λιμενικό ανακοίνωσε τον πνιγμό ενός παιδιού. Τον ανακοίνωσε χωρίς να αναφέρει τη λέξη θάνατος ή πνιγμός. Ήταν σε βάρκα που μπήκε σε ελληνικά χωρικά ύδατα και αναποδογυρίστηκε από τους ίδιους τους μετανάστες για να αποφύγουν την επαναπροώθηση.

Μόνο και μόνο αυτό το γεγονός θα όφειλε να κάνει την κυβέρνηση να αναθεωρήσει τις χθεσινές αποφάσεις που με πατριωτικό υφάκι ο εκπρόσωπος Πέτσας ανακοίνωσε. Να τις αναθεωρήσει, όχι επειδή έχει ανθρωπιστικές ευαισθησίες. Αλλά επειδή έχει τη στοιχειώδη νοημοσύνη να μην παριστάνει τον χρήσιμο ηλίθιο του Ερντογάν.

Τόσο στον Έβρο όσο και στο Αιγαίο, με την Ελλάδα να αυξάνει μέτρα αποτροπής και επαναπροώθησης και την Τουρκία να απελευθερώνει τις προσφυγικές ροές, στήνεται ένα σκηνικό που απλώς μετρά ανάποδα τον χρόνο από το να έχει κι άλλα αθώα θύματα.

Η ακροδεξιά ρητορική καταλήγει στο «ας πρόσεχαν, ποιος τους είπε να έρθουν». Όμως τα συντεταγμένα κράτη δικαίου δεν μπορούν να αποποιούνται των ευθυνών τους. Τουλάχιστον όχι χωρίς κόστος.

Η τουρκική κυβέρνηση με τη γνωστή της στάση έναντι του διεθνούς δικαίου και τον γνωστό σεβασμό που επιδεικνύει τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, έχει εμπλακεί σε πολεμική αναμέτρηση εκτός του εδάφους της και μετρά ήδη δεκάδες νεκρούς στη Συρία. Θεωρεί ότι τα στρατηγικά της συμφέροντα επιβάλουν αυτή την εμπλοκή και δεν διστάζει να υποδέχεται φέρετρα στρατιωτών καλυμμένα με την τουρκική σημαία.

Θα διστάσει μια τέτοια κυβέρνηση στην εικόνα κάποιων δεκάδων πνιγμένων παιδιών; Θα υποχωρήσει επειδή το ελληνικό Λιμενικό μιλά για «συνήθη τακτική κατά σύσταση των Τούρκων διακινητών»; Θα ντραπεί επειδή τα ελληνικά ΜΜΕ θα χρεώνουν την ευθύνη για τα νεκρά παιδιά στην Τουρκία; Θα φοβηθεί αν τη μαλώσουν οι διεθνείς οργανισμοί;

Τι εμποδίζει την Τουρκία να πολλαπλασιάσει την ένταση στον Έβρο στήνοντας μια πρόκληση; Προκαλώντας πυροβολισμούς και θανάτους αμάχων στη νεκρή ζώνη; Ο ανύπαρκτος σεβασμός στο διεθνές δίκαιο και στα ανθρώπινα δικαιώματα;

Η ελληνική κυβέρνηση είναι έτοιμη να αναλάβει ένα τέτοιο κόστος; Είναι έτοιμη να κατέβει (ή να ανέβει, ανάλογα πώς το βλέπει κανείς) στο επίπεδο της απέναντι πλευράς; Είναι έτοιμη να αδιαφορήσει για την ανθρώπινη ζωή; Όχι μόνο προσφύγων και μεταναστών αλλά και δικών της παιδιών; Είναι αποφασισμένη να απαντήσει με πραγματικά πυρά προς αμάχους σε τυχόν προβοκάτσια; Και να αναλάβει μετά και το κόστος;

Γιατί εδώ το θέμα δεν είναι απλώς τι επιδιώκει ο ακροδεξιός αγριανθρωπισμός, ή το πώς θα εκτονωθεί ο Μπογδάνος, ο ΣΚΑΙ και το Πρώτο Θέμα, και όποιος άλλος καλεί να πάρουμε την Πόλη από την ασφάλεια του πολυτελούς καναπέ του, αλλά ποια είναι η πολιτική της χώρας.

Ο Ερντογάν επιχειρεί να πιέσει με όλους τους διαθέσιμους τρόπους την ΕΕ για να κερδίσει στήριξη. Οι δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες στον Έβρο και στα τουρκικά παράλια είναι ισχυρό μέσο πίεσης. Και η τουρκική κυβέρνηση δεν θα διστάσει να το χρησιμοποιήσει με τον πιο κυνικό τρόπο.

Από την άλλη, η ελληνική κυβέρνηση ανέλαβε τον ρόλο του πορτιέρη της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον Έβρο και στο Αιγαίο. Τον ανέλαβε οικειοθελώς από τη στιγμή που δεν τολμά να ξεστομίσει ότι οι προσφυγικές ροές είναι ευρωπαϊκό και διεθνές πρόβλημα. Η πίεση των προσφυγικών ροών με αυτή την κοντόθωρη, αυτοκτονική, υποτελή πολιτική, εκτονώνεται στην Ελλάδα, αντί να αποσυμπιέζεται σε όλοκληρη την ΕΕ. Με οποιαδήποτε πολιτική σε εθνικό επίπεδο, είτε με χαλαρά σύνορα και κολαστήρια τύπου Μόριας, είτε με κλειστές δομές, είτε με ασφυκτικά φυλασσόμενα σύνορα, εύφλεκτη συγκέντρωση στον Έβρο και πνιγμένα παιδιά στο Αιγαίο, η Ελλάδα θα εγκλωβίζεται στο ρόλο που της επιφυλάσσουν το Βερολίνο και η Ουάσιγκτον. Το γεγονός ότι το τελευταίο εικοσιτετράωρο τετραψήφιος αριθμός προσφύγων και μεταναστών έχει μπει στην Ελλάδα, δείχνει ότι έτσι κι αλλιώς, το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται με μέτρα ασφαλείας.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη παίζει τον χρήσιμο ηλίθιο στη σκακιέρα του Ερντογάν. Προς τέρψη του ακροδεξιού της ακροατηρίου αλλά και του κοινωνικού αγριανθρωπισμού που εξαπλώνεται. Μετατρέπει το πρόβλημα των τεράστιων προσφυγικών ροών, γέννημα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και των κατευθυνόμενων εμφύλιων συγκρούσεων σε αποκλειστικά ελληνικό, εθνικό ζήτημα αποτροπής και ασφάλειας. Μόνο που αυτό το σκηνικό όξυνσης, με πνιγμένα παιδιά και προσεχώς επιπλέον αθώα θύματα, πέραν του ότι συνιστά ντροπή για τον ανθρώπινο πολιτισμό (για όσους θεωρούν ότι μετέχουν αυτού), αυξάνει και τη διαπραγματευτική ισχύ του γείτονα.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, όπως και η προηγούμενη, δεν θέτει την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ έναντι των ευθυνών τους.

Για τον πόλεμο στη Συρία.

Για τη συνεχιζόμενη στήριξη στην τουρκική εισβολή και κατοχή στο Ιντλίμπ.

Για την δίκαιη κατανομή των προσφυγικών ροών.

Για να μην γίνει η Ελλάδα αποθήκη ψυχών.

Για να μην γίνει το μαντρόσκυλο της Ευρώπης-φρούριο.

Για να μην έχει αίμα στα χέρια της.

Η παράσταση «Εξάρχεια» που παίζεται στον Έβρο είναι επικίνδυνη και για τη χώρα, και για τον ελληνικό λαό, και για τους πρόσφυγες

Σχόλιο του antapocrisis.

Κυβερνητικές πηγές και φιλοκυβερνητικά μέσα κραυγάζουν από χθες ότι η Ελλάδα δέχεται επίθεση. Γκροτέσκο αναπαραγωγές των «ημέτερων δυνάμεων που αμύνονται του πατρίου εδάφους» διαδέχονται τις ρατσιστικές οιμωγές για «ορδές» προσφύγων που θέλουν να καταλάβουν τη χώρα. Διμοιρίες ΜΑΤ προωθούνται στα ελληνοτουρκικά σύνορα και τα τάγματα του στρατού τέθηκαν σε επιφυλακή.

Πέρα από τις φαντασμαγορίες των χημικών και των απωθήσεων, τους πανηγυρισμούς των αφελών δεξιών ότι «επιτέλους φυλάσσεται η χώρα» και τις δοξολογίες των ενταγμένων σε pay rolls δημοσιογράφων προς την κυβέρνηση, τι συμβαίνει στην πραγματικότητα;

Ο Ερντογάν μπλοκαρισμένος από το αδιέξοδο που η ίδια η τουρκική πολιτική δημιούργησε στη Συρία, μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ, πασχίζει με νύχια και με δόντια να πείσει τον ευρωατλαντικό άξονα να περιορίσει τη ρωσική εμπλοκή στη Συρία. Με τον πιο κυνικό τρόπο ενεργοποιεί σε αυτή την κατεύθυνση την προσφυγική πίεση. Ο ΟΗΕ εκτιμά τον συνολικό αριθμό των σύριων προσφύγων στο έδαφος της Τουρκίας στα 3,7 εκατομμύρια ανθρώπους. Ένα απειροελάχιστο κλάσμα αυτού του μεγέθους (ο ΟΗΕ μιλά για 13 χιλιάδες), το ίδιο το τουρκικό κράτος έσπρωξε προς τα ελληνοτουρκικά σύνορα. Στόχος από αυτή την κίνηση τακτικισμού είναι να στηθεί ένα τηλεοπτικό σόου προς τη Δύση ώστε να εκβιάσει τη στήριξη στις τουρκικές επιχειρήσεις στο Ιντλίμπ.

Φυσικά οι προσδοκίες της κυβέρνησης Ερντογάν θα μείνουν ανεκπλήρωτες. Οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να εμπλακούν επιχειρησιακά στη Συρία, το ΝΑΤΟ θα καταγγέλλει τη Ρωσία φραστικά αλλά δεν θα επεμβαίνει, η ΕΕ θα συμπαρίσταται στην Τουρκία αλλά δεν θα κηρύξει πόλεμο στον Πούτιν.

Ο Ερντογάν υπερεκτίμησε τις τελευταίες προσδοκίες του ευρωατλαντικού άξονα να αποσταθεροποιήσει το συριακό καθεστώς. Τα απομεινάρια της Αλ Νούσρα που υπό τις προστατευτικές φτερούγες του τουρκικού στρατού δρουν στη Βορειοδυτική Συρία, φαντάζουν μηδαμινό εμπόδιο στην προσπάθεια της συριακής κυβέρνησης να ανακτήσει την εδαφική ακεραιότητας της χώρας υπό την προστασία της Ρωσίας. Η Ουάσιγκτον, μέσα στη δίνη των δικών της εσωτερικών συγκρούσεων δεν πρόκειται να ανοίξει σήμερα μέτωπο ενάντια στη Ρωσία, ειδικά μετά την ατιμωτική υποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων το περασμένο φθινόπωρο. Η στήριξη στην Τουρκία θα μείνει σε επίπεδο δηλώσεων και χρηματοδοτήσεων.

Η ελληνική κυβέρνηση, αφού στήριξε την απόπειρα διάλυσης της Συρίας από τη Δύση, αφού ακόμα και μέχρι προχθές (28/2/2020) δεν έθεσε βέτο στην προκλητική στήριξη του ΝΑΤΟ στις παράνομες και πέρα από κάθε διεθνές δίκαιο τουρκικές επιχειρήσεις στη Βόρεια Συρία, αποφάσισε να παίξει το παιχνίδι του Ερντογάν μέχρι τέλους.

Τσίμπησε στο τηλεοπτικό σόου που έστησε η Τουρκία στα ελληνοτουρκικά σύνορα και τα κυβερνητικά στελέχη παριστάνουν τον Λεωνίδα που μάχεται στις Θερμοπύλες ενάντια στην εισβολή των βαρβάρων. Θεωρούν μάλιστα ότι αμύνονται επιτυχώς γιατί 15 διμοιρίες ΜΑΤ απώθησαν κάποιες εκατοντάδες άοπλους που θέλησαν να περάσουν τα σύνορα.

Ακόμα και έτσι, τριψήφιος αριθμός προσφύγων πέρασε τα ελληνοτουρκικά σύνορα (οι συλλήψεις την Κυριακή το πρωί είναι 120), ενώ σε μία μόνο νύχτα οι νέες αφίξεις μόνο στη Λέσβο ξεπερνούν τα 220 άτομα. Όχι και πολύ πετυχημένοι Λεωνίδες, έτσι δεν είναι;

Η αλήθεια είναι ότι αν η Τουρκία αποφασίσει να δώσει ελευθέρας στα 3,7 εκατομμύρια πρόσφυγες να περάσουν στην Ευρώπη, δεν θα το κάνει στήνοντας τηλεοπτικού τύπου συγκρούσεις έξω από το τελωνείο. Οι πρόσφυγες δεν είναι τουρίστες. Δεν περνούν τα σύνορα από τα τελωνεία. Εάν η Τουρκία αποφασίσει να στείλει εκατοντάδες βάρκες από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, κανένα ριμέικ της παράστασης «ΜΑΤ – ΑΣΟΕΕ – Ρουβίκωνας» δεν πρόκειται να τις σταματήσει.

Το τηλεοπτικό σόου τύπου Εξαρχείων στον Έβρο το δέχεται και το αναπαράγει η ελληνική κυβέρνηση γιατί η ίδια αποδέχεται για την Ελλάδα ρόλο ανθρώπινης χωματερής. Αυτόν τον ρόλο έχουν διανείμει στη χώρα οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο και οι πάντα πρόθυμοι υποτελείς των Αθηνών τον αναλαμβάνουν αγόγγυστα.

Και όχι μόνο:

Την ώρα που ο Ερντογάν πολιτεύεται έχοντας τη μεγάλη εικόνα της συριακής κρίσης και της (αδιέξοδης αλλά υπαρκτής) τουρκικής εμπλοκής στη Συρία, ο Μητσοτάκης κάνει πολιτική για το εσωκομματικό του ακροατήριο, για τον μέσο καθυστερημένο δεξιό ψηφοφόρο που βλέπει τα επεισόδια στις Καστανιές ως το δεύτερο ημίχρονο της άλωσης της Κωνσταντινούπολης.

Ο ένας πιέζει τις ΗΠΑ και την ΕΕ για στήριξη και χρηματοδότηση και ο άλλος κάνει την Ελλάδα μαξιλαράκι ασφαλείας μην τύχει και ζοριστούν οι ξενοφοβικές κυβερνήσεις της κεντρικής Ευρώπης.

Ο ένας κάνει πολιτική σύμφωνα με τις γεωπολιτικές και στρατηγικές επιδιώξεις της χώρας του. Ο άλλος κάνει πολιτική για το Πρώτο Θέμα, τον ΣΚΑΙ, την εσωκομματική πίεση του Σαμαρά και την εκλογική του πελατεία.

Ο ένας ενδιαφέρεται να εκβιάσει την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Ο άλλος ενδιαφέρεται να μην τους ενοχλήσει.

Ο ένας κάνει το πρόβλημά του διεθνές ζήτημα και στήνει τηλεοπτικό σόου. Ο άλλος κάνει το διεθνές ζήτημα μονομερές πρόβλημα της χώρας του υιοθετώντας το τηλεοπτικό σόου της Άγκυρας.

Ο ένας χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες για να πετύχει τους σκοπούς της εισβολής, κατοχής και εποικισμού του βόρειου κομματιού της Συρίας. Στη χειρότερη θα κερδίσει άφθονη χρηματοδότηση. Ο άλλος χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες για να αποσυμπιέσει την πίεση του εκλογικού του σώματος, να ξεπλύνει τους χουλιγκάνους που έδρασαν σε Χίο και Μυτιλήνη με το εθνόσημο στο στήθος ως ήρωες – αμυνόμενους υπέρ πατρίδος, να επιβεβαιώσει την υποτέλειά του στα ευρω-ατλαντικά αφεντικά. Στην καλύτερη θα κερδίσει τα συγχαρητήρια του Τζήμερου και του Βελλόπουλου.

Ο ένας δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κυνικά τους πρόσφυγες. Ταυτόχρονα δεν διστάζει να τσαλαπατήσει κάθε διεθνή συμφωνία και υποχρέωση της Τουρκίας. Ο άλλος επίσης δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κυνικά τους πρόσφυγες. Ταυτόχρονα όμως δεν διανοείται καν να αμφισβητήσει διεθνείς συμφωνίες και συνθήκες που κάνουν την Ελλάδα αποθήκη ψυχών.

Ο ένας είναι ο Ερντογάν.

Ο άλλος είναι ο Μητσοτάκης.