Δήλωση του Ευρωπαϊκού Συντονισμού για την έξοδο από την Ευρωπαϊκής Ένωσης, το ευρώ, το ΝΑΤΟ και τον νεοφιλελευθερισμό για την κρίση στη Βενεζουέλα

Για πολλά χρόνια, η Βενεζουέλα προσπαθεί να αναπτύξει μια λαϊκή επανάσταση για να αντιμετωπίσει τις διαδικασίες ιδιωτικοποίησης και εξαθλίωσης που λαμβάνουν χώρα στη Λατινική Αμερική. Πρόκειται για ένα πρότζεκτ που σέβεται τις δημοκρατικές διαδικασίες, οι οποίες οδήγησαν τις προοδευτικές δυνάμεις σε εκλογικές νίκες από το 1990, παρά την παρέμβαση των πιο ισχυρών χωρών του κόσμου.

Το θεμελιώδες πρόβλημα των διαδοχικών κυβερνήσεων των Ηνωμένων Πολιτειών με τη Βενεζουέλα δεν είναι η ποιότητα της δημοκρατίας στη Βενεζουέλα, αλλά η μάχη για τον έλεγχο των φυσικών της πόρων και πρώτα και κύρια το αποθέματα του πετρελαίου, που με εκείνα της Σαουδικής Αραβίας, είναι τα μεγαλύτερα στον κόσμο.

Είναι σκανδαλώδες το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας βρίσκεται συνεχώς υπό επιτήρηση, την ώρα που στη γειτονική Κολομβία ένας κοινωνικός ακτιβιστής σκοτώνεται κάθε δύο ημέρες και στη Βραζιλία μετά την νίκη του Μπολσονάρο, οι ακτιβιστές του MST (ένα κίνημα ακτημόνων εργατών που καταλαμβάνουν ακαλλιέργητες εκτάσεις και στο οποίο λαμβάνουν μέρος 4 εκατομμύρια άνθρωποι)  στοχοποιούνται συνήθως από αστυνομικούς, στρατιωτικούς ή παραστρατιωτικούς.

Είναι ειρωνικό ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες επικεντρώνονται στην καταγγελία της φτώχειας στη Βενεζουέλα, μια χώρα που έχει μειώσει σημαντικά τον πληθυσμό της κάτω από το όριο της φτώχειας από τότε που ο Τσάβες ήρθε στην εξουσία. Μια χώρα που παρά τον αποκλεισμό που της υποβάλλεται, ο δείκτης ανθρώπινης ανάπτυξης (0,76) είναι μεγαλύτερος από την χώρα που υποτίθεται ότι θα εισβάλει και πλασάρεται ως παράδειγμα του εκσυγχρονισμού (στην Κολομβία ο δείκτης HDI είναι 0,74 και στη Βραζιλία 0,75). Οι δύο τελευταίες χώρες έχουν δείκτη ανισότητας 0,57, πολύ μακριά από αυτό της Βενεζουέλας, η οποία βρίσκεται στο 0,63 (στοιχεία του Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών για την Ανάπτυξη). Οι Ηνωμένες Πολιτείες, σε μια περίοδο παρακμής, αυξανόμενης ανισότητας και δυσαρέσκειας στο εσωτερικό της χώρας, προσπαθούν να αποκαταστήσουν τον ιμπεριαλιστικό έλεγχο τους πάνω στη Λατινική Αμερική. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι ορισμένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η ΕΕ υποστήριξαν αυτή την πολιτική, υποστηρίζοντας έναν πρόεδρο-φάντασμα (τον Χουάν Γκουαϊδό), τον ο οποίο ενάντια σε κάθε λογική ο Τραμπ θέλει να επιβάλει στη Βενεζουέλα.

Αυτό είναι ιδιαίτερα σοβαρό, αν λάβει κανείς υπ’ όψη το πλαίσιο της επιδείνωσης της παγκόσμιας οικονομικής και γεωπολιτικής κατάστασης. Τη στιγμή που ο Τραμπ επιβάλλει την είσοδο της Κολομβίας στο ΝΑΤΟ και την αύξηση των ευρωπαϊκών στρατιωτικών δαπανών για να υποστηρίξει περιπέτειες όλο και πιο επικίνδυνες. Προσπαθεί χωρίς ντροπή να εμπλέξει την Ευρώπη σε μια μακροχρόνια, δαπανηρή σύγκρουση από την οποία έχει να χάσει πολλά.

Αντιμετωπίζουμε ένα κράτος των ΗΠΑ που βυθίζεται λόγω της πολιτικής λιτότητας και η ανάγκη της οποίας για οικονομική δύναμη, την φέρνει αντιμέτωπη με τους λαούς της Λατινικής Αμερικής που, σε πολλές χώρες,  εναντιώνονται στην ιδιωτικοποίηση πόρους, του οικονομικού ιστού της εθνικής κυριαρχίας. Οι πληθυσμοί των χωρών αυτών που προσπαθούν απεγνωσμένα να φτάσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες – όπου εκτός του ότι αντιμετωπίζουν βίαια και απάνθρωπη απόρριψη στα σύνορα, τους περιμένει μια ζωή φτώχειας και παράνομης ένταξης σε άτυπες μορφές οικονομίας – είναι ήδη πάνω από 15%.

Ο Τραμπ, την ίδια στιγμή που αναγκάζει τους λαούς της Ευρώπης να παρέμβουν στη σύγκρουση αυτή, απειλεί τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις που τολμούν να αμφισβητήσουν τον αποκλεισμό της Κούβας, προσπαθεί να αποκαταστήσει την ιμπεριαλιστική ηγεμονία, το αποτέλεσμα του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου. Προσπαθεί να αντισταθμίσει τις αμερικανικές ήττες στο Αφγανιστάν, τη Συρία ή την Υεμένη, προσπαθώντας να αποκαταστήσει βίαια τη στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ με τα χρήματα των άλλων. Σήμερα ένας νέος πόλεμος στη Βενεζουέλα θα αποτελούσε καταστροφή παγκόσμιας διάστασης. Θα εξαπλωθεί γρήγορα στη Βραζιλία, στην Κολομβία και σε ολόκληρη την περιοχή, κάτι που πιθανόν θα ήταν η αρχή του τέλους της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Σε αυτό το σενάριο, οι Ηνωμένες Πολιτείες, εξαιτίας της δημογραφικής τους σύνθεσης και της απόστασης από το θέατρο των επιχειρήσεων, δεν θα είχαν πλέον ανοσία στις συγκρούσεις, όπως συνέβη σε όλες τις άλλες μεγάλες πυρκαγιές που συμμετείχαν και που ποτέ (ακόμη και όταν ηττήθηκαν) δεν χτυπήθηκαν στην επικράτειά τους. Αλλά θα σήμαινε επίσης το θάνατο και την καταστροφή εκατομμυρίων ανθρώπων.

Όπως συνέβη και στη Βόρεια Αφρική κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, θα σήμαινε, επίσης, νέα μεταναστευτικά κύματα, στα οποία η Ευρώπη δεν θα είναι ανοιχτή.

Είναι απαραίτητο, οι ευρωπαϊκοί λαοί να υπερασπιστούν την ειρήνη και να αντιταχθούν στη Ευρωπαϊκή Ένωση (Επιτροπή, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, κ.λπ.) και στις κυβερνήσεις που έχουν συμφωνήσει σε αυτήν την ανούσια και ανόητη επιχείρηση.

Οι λαοί του κόσμου, οι συνειδητοί άνθρωποι, ο οποίοι – με την στήριξη του κινήματος για την κοινωνική χειραφέτηση – παλεύουν ενάντια στις συνέπειες του νεοφιλελευθερισμού και  – αντιμέτωποι με την εξάντληση της συντριπτικής πλειοψηφίας – επιλέγουν την κυριαρχία των λαών, δεν μπορούν να σταθούν και να παρακολουθούν αυτήν την τραγωδία. Δεν μπορούμε να παραμείνουμε σιωπηλοί, φοβούμενοι ότι θα επιτεθεί η οικονομική δύναμη, μπροστά σε ένα πολιτικό, στρατιωτικό και ενημερωτικό (πραξικόπημα των μέσων ενημέρωσης) πραξικόπημα. Εάν αποτύχει η Μπολιβαριανή διαδικασία, οι καταπιεζόμενοι σε όλο τον κόσμο θα υποφέρουν και θα είναι ένα ακόμη βήμα προς την απώλεια κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων για όλους.

Ούτε ευρώ, ούτε ένας στρατιώτης για τον πόλεμο εναντίον των Λαών της Λατινικής Αμερικής. Το ΝΑΤΟ δεν πρέπει να επεκταθεί, αλλά να διαλυθεί. Οι στρατιωτικές δαπάνες πρέπει να μειωθούν και να δοθεί προτεραιότητα στις κοινωνικές δαπάνες και στην εσωτερική ανάπτυξη των χωρών. Οι λαοί της Ευρώπης δεν απειλούνται από καμία κυβέρνηση της Λατινικής Αμερικής αλλά από τη φτώχεια που προκαλούν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και από την οικονομική, πολιτική και γεωστρατηγική πόλωση που επιβάλλει η παγκόσμια χρηματοπιστωτική εξουσία στις κυβερνήσεις και τους λαούς.

Ανακτούμε την κυριαρχία μας για να εγγυηθούμε την ειρήνη. Ας σταματήσουμε τον πόλεμο και ας διαλύσουμε τα θεσμικά όργανα που τον ενθαρρύνουν, πρωτίστως το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, που δεν αντιπροσωπεύουν καθόλου τη βούληση ή τα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης.

Ρώμη, 14 Απριλίου 2019

Κ. Παπαδόπουλος - Κόντρα στο Ρεύμα

Συνέντευξη με τον επικεφαλής της δημοτικής κίνησης Νίκαιας – Ρέντη “Κόντρα στο Ρεύμα”, Κ. Παπαδόπουλο

Ερ: Το Κόντρα στο Ρεύμα έχει πολλά χρόνια παρουσίας στη Νίκαια. Ωστόσο έχετε απέναντι σας έναν δήμαρχο με μεγάλη επιρροή και με αναφορές στην Αριστερά. Ποιοι οι στόχοι σας στις 26 Μάιου;

Απ: Όπως ακριβώς το αναφέρετε. Ο νυν δήμαρχος Γιώργος Ιωακειμίδης έχει μείνει μόνο με τις αναφορές σε κάποια Αριστερά. Και μάλιστα σε αυτή την Αριστερά που πρόδωσε το μεγαλειώδες «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού και ακολούθησε τον δρόμο των μνημονίων και της κοινωνικής κατρακύλας. Ο Γιώργος Ιωακειμίδης εξακολουθεί να αρνείται τη δημόσια στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, παρόλα αυτά στο ψηφοδέλτιο του έχει πετύχει κάτι μοναδικό. Συγκρότησε τη δική του πεντακομματική «μνημονιακή Βουλή». Στηρίζεται από ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Δ-ΚΙΝΑΛ-Ποτάμι και ΑΝΕΛ. Είναι όντως δύσκολο να αντιπαρατεθείς απέναντι σε μια τέτοια ευρεία κοινωνική πλειοψηφία, όμως η 10ετή μας παρουσία στη γειτονιά της Νίκαιας και του Ρέντη έρχεται να υπερασπίσει μονάχα τα λαϊκά συμφέροντα, τις άμεσες λαϊκές διεκδικήσεις και τις ανάγκες των πολλών απέναντι σε μια διοίκηση που όλη της η πορεία έχει δείξει ότι είναι πάντα πρόθυμη να εφαρμόσει τις μνημονιακές πολιτικές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση με μια ευρεία πολιτική γεωμετρία αλλά και με τον επικοινωνιακό μανδύα της «ανασυγκρότησης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης». Για το «Κόντρα στο Ρεύμα» ο στόχος στις εκλογές της 26ης Μάη είναι ένας και μοναδικός.  Να μπει ένα τέλος στο χαλιφάτο του Ιωακειμίδη, να ξηλωθεί όλο το χρεοκοπημένο και παρηκμασμένο πολιτικό προσωπικό που τον στηρίζει. Να αποτυπωθεί στη κάλπη ένα μαζικό λαϊκό ανατρεπτικό ρεύμα με κέντρο τα δικαιώματα της πληττόμενης λαϊκής πλειοψηφίας της Νίκαιας και του Ρέντη. Σε αυτές τις εκλογές κάθε ψήφος στον Ιωακειμίδη είναι είναι μια ακόμα αγκαλιά στα μνημόνια, στην εγκατάλειψη της πόλης μας, στην επέλαση των επιχειρηματικών ελίτ στη πόλη μας, στη μετατροπή της πόλης μας από μια φιλική, φιλόξενη και όμορφη λαϊκή γειτονιά σε ένα πείραμα μιας καταστροφικής βιομηχανοποίησης  όπως ακριβώς την οραματίζονται οι μεγάλες ελίτ. Ψήφος στο» Κόντρα στο Ρεύμα» είναι ψήφος αντίστασης, ψήφος ανατροπής, ψήφος που επιτέλους θα δώσει την ευκαιρία στους πολίτες να δοκιμάσουν ένα διαφορετικό αντιπαράδειγμα για τον τόπο μας.

Ερ: Η Νίκαια είναι μια φτωχογειτονιά. Ποια είναι η κριτική σας στον κ. Ιωακειμίδη πιο συγκεκριμένα; Τι θα έπρεπε να κάνει και δεν το έκανε για τη φτώχεια, την ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων, το κράτος πρόνοιας.

Απ: Αν κάνατε μια αντίστοιχη ερώτηση στον κ. Ιωακειμίδη και αναφέρατε την Νίκαια ως φτωχογειτονιά θα σας έλεγε σίγουρα ότι φετιχοποιείτε τη φτώχεια για να κάνετε πολιτική και ότι η πόλη μας μέσα στα χρόνια της διοίκησης του έχει μετατραπεί σε μια ανεπτυγμένη σύγχρονη πόλη-πρότυπο. Η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική όσο και αν προσπαθεί ο κ. Ιωακειμίδης και το επικοινωνιακό του επιτελείο να μας τη παρουσιάσουν διαφορετικά. Η Νίκαια μέσα στη περίοδο των μνημονίων παρέμεινε μια πόλη-πειραματόζωο για τις μνημονιακές πολιτικές. Η διοίκηση Ιωακειμίδη αποφάσισε πριν μια 4ετία την αύξηση των δημοτικών τελών, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εκποίηση της δημοτικής περιουσίας και στη μετατροπή του Δήμου μας σε ένα μεγάλο εισπρακτικό μηχανισμό. Δεν έκανε τίποτα για να αποτραπούν οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, δεν πήρε καμία θέση για την επίθεση στο λαϊκό εισόδημα και τη λαϊκή περιουσία. Με τη λογική του υπερκομματικού «εθνάρχη» του Δήμου έχει κατορθώσει να διαμορφώσει μια ψευδή δημόσια εικόνα που τον βοηθάει να χτίσει την πολιτική του καριέρα. Η πραγματικότητα όμως στις γειτονιές της Νίκαιας και του Ρέντη είναι εντελώς διαφορετική.  Φτώχεια, εγκατάλειψη, μια πόλη χωρίς ζωντανό κέντρο, μια πόλη με απονεκρωμένη εμπορική δραστηριότητα, μια πόλη στην οποία η νεολαία της είναι καταδικασμένη να «μεταδημοτεύσει»  για να ψυχαγωγηθεί, να διασκεδάσει. Μια πόλη που ακόμα και οι δημόσιες υπηρεσίες της έχουν φύγει από το ιστορικό Κέντρο και έχουν εξοβελιστεί σε δυσπρόσιτες γειτονιές. Μια πόλη που δεν έχει δημοτική συγκοινωνία που να συνδέει τις γειτονιές της. Μια πόλη εγκλωβισμένη. Ο κ. Ιωακειμίδης ήρθε με τις καλύτερες ευλογίες ως πετυχημένος  Δήμαρχος του Αγ. Ιωάννη-Ρέντη σε έναν αναδιαμορφωμένο Δήμο για να ενώσει τις γειτονιές μας. Αυτό που κατάφερε είναι να μεγαλώσει την απόσταση, να δημιουργήσει δυο γειτονιές «ξένες» μέσα σε μια ζώνη λίγων χιλιομέτρων. Παράλληλα το κοινωνικό «δίχτυ προστασίας» του κ. Ιωακειμίδη είναι μια φωτοβολίδα κοινωνικών εγχειρημάτων με ελάχιστη ως μηδενική γείωση στα πληττόμενα στρώματα της Κοκκινιάς και του Ρέντη που κυρίαρχο στόχο έχουν την ικανοποίηση των συμφερόντων των μεγάλων, τοπικών και μη, επιχειρηματιών. Το υπνωτήριο αστέγων στη Νίκαια με την αρωγό βοήθεια γνωστής ΜΚΟ και τη χρηματοδότηση κύκλων γνωστής επιχειρηματικής ελίτ είναι το πιο χαρακτηριστικό. Η υποβάθμιση δομών κοινωνικής πρόνοιας που ξεπήδησαν το καιρό της κρίσης μέσα από το τεράστιο λαϊκό ποτάμι αλληλεγγύης αλλά και ο τρόπος με τον οποίο βοήθησε και επέτρεψε να αναπτυχθεί η ακροδεξιά ρητορεία και η γιγάντωση της Χ.Α στη γειτονιά μας είναι πολιτικές επιλογές που κρίθηκαν και επιμένουμε ότι πρέπει να κριθούν αυστηρά και στη κάλπη. Ο λαός της Κοκκινιάς και του Ρέντη πρέπει να του γυρίσει τη πλάτη, οφείλει να δώσει μια νέα πνοή στο Δήμο!

Ερ: Στο ΚΚΕ και στη Λαική Συσπείρωση απευθυνθήκατε; Ζητήσατε τη συνεργασία μαζί του; Τι απαντήσεις παίρνετε;

Απ: To “Κόντρα στο Ρεύμα» από τις αρχές του 2019 ήδη είχε καταθέσει πρόταση για τη συγκρότηση ενός μαζικού ενωτικού αριστερού ριζοσπαστικού αντιμνημονιακού πόλου στη Νίκαια και τον Ρέντη. Αυτή την επιλογή δε τη πήραμε γιατί θέλαμε να ικανοποιήσουμε τις μετωπικές μας φαντασιώσεις ή γιατί θέλαμε να διεκδικήσουμε τα «πρωτεία της ενότητας». Εκτιμήσαμε ότι  είναι η αναγκαία πολιτική πρωτοβουλία που πρέπει να πάρουν οι δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς που δεν συνθηκολόγησαν μέσα και έξω από τη Βουλή, προκειμένου να κρατήσουν ζωντανή τη φλόγα των κινηματικών αντιστάσεων στις γειτονιές. Αλλά παράλληλα ιεραρχήσαμε μια τέτοια πολιτική πρωτοβουλία γιατί θεωρούμε πως στη ταξική Κοκκινιά και στον εργατικό Ρέντη η ανάγκη ενός πλατιού λαϊκού ριζοσπαστικού μετώπου ενάντια στο τερατούργημα της διοίκησης Ιωακειμίδη είναι πιο αναγκαίο από ποτέ. Πρέπει η Αριστερά να βάλει φρένο στις μνημονιακές συμμαχίες. Πρέπει η Αριστερά να ορθώσει το ανάστημα της σε κάθε γειτονιά και αυτό δε θέλουμε να το χαρίσουμε πουθενά. Το ΚΚΕ, η Λαϊκή Συσπείρωση σε Νίκαια και Ρέντη αλλά και η «Ανταρσία στη Κοκκινιά» ήταν οι πρώτες πολιτικές δυνάμεις που απευνθήκαμε για μια μετωπική συμπόρευση με δημόσιο, ανοικτό και συντροφικό τρόπο με ανοικτούς ορίζοντες συνδιαμόρφωσης ενός σύγχρονου αριστερού προγραμματικού πλαισίου από το μηδέν για τη Νίκαια και τον Ρέντη. Το συμπέρασμα που βγάλαμε είναι ένα και το λέμε ακόμα και μεταξύ μας, μεταξύ σοβαρού και αστείου. «Πολλοί μας αγαπάνε, λίγοι μας παντρεύονται». Οι απαντήσεις ήταν αρνητικές παρά τη καλή διάθεση για συνεργασία σε κινηματικό επίπεδο ή και στο δημοτικό συμβούλιο όπου κριθεί αναγκαίο. Συνεργασία όμως η οποία ιδιαίτερα με τον χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και με τους συναγωνιστές του ΚΚΕ έχουμε κατακτήσει εντός του δημοτικού συμβουλίου παρά τις διαφορετικές εκτιμήσεις κατά καιρούς. Το ζωντανό πολιτικό διακύβευμα της ενότητας της Αριστεράς που έμεινε ζωντανή μέσα στα συντρίμμια της συνθηκολόγησης του ΣΥΡΙΖΑ και του περίφημου ΤΙΝΑ είναι για μας ένας από τους σημαντικότερους στόχους και δεν θα τον εγκαταλείψουμε ούτε μετά τις εκλογές, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα. Βασικό κριτήριο και αφετηρία για μας είναι ότι για να πάμε όλοι μας μπροστά πρέπει να αναγνωρίσουμε τα μεγάλα μας λάθη και να κατανοήσουμε τις καινούργιες ανάγκες αλλά και τα καινούργια καθήκοντα που έχουν ανακύψει.

Ερ: Μετά τη μνημονιακή υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ, είδαμε αρκετούς δημάρχους που είχαν αναφορά στην Αριστερά και τη λαική διεκδίκηση να μη διαχωρίζονται. Ποια είναι η γνώμη σας; Σε μια δυσκολη περίοδο για τις αριστερές ιδέες και πρακτικές πως μπορεί η δράση στη Τ.Α να βοηθήσει στην ανασυγκρότηση της Αριστεράς.

Απ: To “Kόντρα στο Ρεύμα» πήρε εξ αρχής τη γενναία πολιτική επιλογή να διαχωριστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ αμέσως μετά τη μνημονιακή στροφή. Και λέω γενναία γιατί στοίχισε σε οργανωτική συγκρότηση ακόμα και σε πολιτική εμβέλεια στη πόλη. Ήταν και είναι όμως μια πολιτική επιλογή για την οποία είμαστε περήφανοι. Δε θέλαμε και δε θέλουμε να ξεριζώσουμε ανθρώπους. Θέλαμε όμως να ξεριζώσουμε τις πολιτικές επιλογές που πρόδωσαν τον ελληνικό λαό, και έκαναν κουρελόχαρτο τις ιδέες, τις αξίες και την ιστορική κληρονομιά της Αριστεράς. Οι δήμαρχοι που πλέον εν έτει 2019 με τις πολιτικές εκλογές να βρίσκονται μπροστά μας, παραμένουν στο πλευρό του ΣΥΡΙΖΑ διάλεξαν στρατόπεδα. Διάλεξαν τη μνημονιακή υποταγή  και το μονόδρομο της αστικής διαχείρισης. Για μας η Τοπική Αυτοδιοίκηση αποτελεί φάρο αντίστασης και μια μεγάλη ελπίδα για την Αριστερά. Δε μπορώ να σου απαντήσω αν και σε ποιο βαθμό μια αριστερή ανατρεπτική πρόταση μπορεί να κατακτήσει έναν Δήμο με όρους συντριβής του κράτους και των μηχανισμών τους. Είναι  μια ερώτηση που θα την απαντήσει η ζωή και τα διάφορα αριστερά κοινωνικά παραδείγματα στους Δήμους. Μπορώ όμως να σου πω πως οι δήμοι, οι γειτονιές μας είναι ο πνεύμονας της ζωής μας. Ο βασικός  χώρος που ζεί, δοκιμάζεται και δημιουργεί αντιστάσεις ο άνεργος, ο νεολαίος, ο συνταξιούχος, ο μικροϊδιοκτήτης, ο ελαστικά εργαζόμενος, ο πρόσφυγας, ο μετανάστης και κάθε άνθρωπος που βιώνει την καταπίεση και τη βαναυσότητα των μνημονίων. Αυτός ο κόσμος αποτελεί για μας το νέο κοινωνικό υπόδειγμα. Το «Κόντρα στο Ρεύμα» αυτόν τον κόσμο θέλει στο πλευρό του. Με αυτόν τον κόσμο θέλει να μπλεχτεί. Σε αυτή τη κατεύθυνση παλεύει για να συγκροτήσει ένα πλειοψηφικό λαϊκό αριστερό ρεύμα αντίστασης στη γειτονιά. Σε ευχαριστώ πολύ!

ευρωεκλογές

Τοποθέτηση ψήφου της οργάνωσης Παρέμβαση για τις Ευρωεκλογές

Με το βλέμμα μας στην επόμενη μέρα

Με την προοπτική της συσπείρωσης και της επανασυγκρότησης της κομμουνιστικής αριστεράς

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών του Μαΐου είναι γενικά προδιαγεγραμμένο και χωρίς αναμενόμενες εκπλήξεις τόσο σε πανευρωπαϊκό όσο και ελλαδικό επίπεδο. Κυρίως είναι αναμενόμενες οι τάσεις που θα καταγραφούν και ο προβληματισμός που θα προκύψει την επόμενη μέρα. Άνοδος των ακροδεξιών λαϊκιστικών δυνάμεων, «φόβος για την επιστροφή στους εθνικισμούς του παρελθόντος», μια υποκριτική συζήτηση για το μέλλον της Ευρώπης και την ανάγκη προοδευτικού μετώπου.

 Απουσιάζει εκκωφαντικά μια αριστερή παρέμβαση μαζική που να οριοθετεί μέτωπο στον αναδυόμενο διπολισμό παγκοσμιοποιητικών-ακροδεξιών, να ξεσκεπάζει τον βρώμικο ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας, να φιλοδοξεί να εκφράσει εκλογικά και πολιτικά τους χαμένους της παγκοσμιοποίησης, να μπολιάσει με άλλη προοπτική τον ευρωσκεπτικισμό.

Αυτό που λείπει κυρίως, είναι η λογική και η γραμμή για την επόμενη μέρα. Ένα σχέδιο που να συμβάλει στην επανίδρυση μιας περιθωριοποιημένης και αναποτελεσματικής έως σήμερα αριστεράς.

Αντικειμενικά, το αποτέλεσμα των εκλογών στις ευρωεκλογές θα καταγράψει και θα ενισχύσει την υπαρξιακή κρίση της Ε.Ε που παρά τα προσωρινή έξοδο από την ύφεση δεν μπορεί να μπει κάτω από το χαλί. Μάλιστα, ένα νέο υφεσιακό επεισόδιο είναι πιθανό και δεν μπορεί να αποφευχθεί. Η πολιτική διαχείρισης της τελευταίας δεκαετίας συσσώρευσε εκρηκτικούς όρους και μετακύλησε μεγαλύτερα αδιέξοδα για το μέλλον. Στη χώρα μας, η συμπλήρωση σαράντα χρόνων από την ένταξη στην ΕΟΚ και είκοσι σχεδόν χρόνων από την ένταξη στην Ευρωζώνη, δίνουν την αφορμή για έναν απολογισμό. Η απώλεια της λαϊκής κυριαρχίας, η διάλυση της παραγωγής, η ανεργία και η λιτότητα ως κυρίαρχο μοντέλο είναι η πραγματική βάση αυτής της συζήτησης. Το ερώτημα της στρατηγικής και της τακτικής και πώς αντιμετωπίζουμε τα παραπάνω ζητήματα που τίθενται ξανά και ξανά επανέρχεται. Η αριστερά στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα είναι μακριά από αυτή τη συζήτηση. Είναι αιχμαλωτισμένη από τον κοινοβουλευτισμό, τον ακαδημαϊσμό και τον δικαιωματισμό. Έχει χάσει τη κοινή και απλή λογική, έχει απομακρυνθεί απο τις λαϊκές τάξεις, αντιγράφει την αστική πολιτική, μοιάζει ακίνδυνη και συστημική κυρίως αλλά όχι μόνο στη νεολαία.

Ως στρατηγική συνθηματολογεί για το σοσιαλισμό, όταν δεν υπάρχει καλά καλά η αριστερά σε επίπεδο Ευρώπης. Και ως τακτική είτε γίνεται ουρά της σοσιαλδημοκρατίας, όπως η περίπτωση του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, είτε δεν έχει τακτική και φλυαρεί περί ρήξης με την Ε.Ε. (περίπτωση ΚΚΕ στην Ελλάδα), χωρίς να κάνει το παραμικρό γι’ αυτό.

Κατά τη γνώμη μας η στρατηγική σήμερα αφορά την ύπαρξη καταρχήν της αριστεράς ως κινήματος και ως πολιτικού υποκειμένου, τη διείσδυση της στον κόσμο της εργασίας, την έκφραση και οργάνωση των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας, την διαρκή προσπάθεια για αλλαγή των συσχετισμών ή μη χειροτέρευση των συσχετισμών σε μια πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Η τακτική μας αφορά τον τρόπο και το δρόμο κάθε φορά που μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικός για την υλοποίηση της στρατηγικής μας. Οι φετινές ευρωεκλογές θα μπορούσαν να είναι αφορμή για το άνοιγμα ενός τέτοιου προβληματισμού. Και αυτή η μικρή ευκαιρία πήγε χαμένη.

ευρωεκλογές

Αφίσα Παρέμβαση-Ευρωεκλογές

Με βάση τα παραπάνω, είναι «δεδομένα» τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και για την ελληνική αριστερά, πέραν του ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ επιδιώκει –πάντα στα πλαίσια της πολιτικής «το κόμμα πάνω απ’ όλα»-αποκλειστικά μια κομματική καταγραφή με στόχο τη λεηλάτηση όσων «έφυγαν από το μαντρί». Δεν πρόκειται ποτέ ούτε να ανοίξει τη συζήτηση ούτε να θέσει αυτά τα βασικά ερωτήματα της στρατηγικής και τακτικής της σύγχρονης κομμουνιστικής αριστεράς. Δεν θα προετοιμάσει ούτε θα προετοιμαστεί για την επόμενη ενδεχόμενη κρίση. Δεν έθεσε τη δεκαετία της κρίσης ούτε θέτει εκείνα τα άμεσα αιτήματα που στοχοποιούν το ευρωσύστημα. Δεν επιχειρεί να συναντήσει τον λαϊκό ευρωσκεπτικισμό. Αν υπάρξει μικρή ενίσχυση του στις ευρωεκλογές θα είναι μια ενίσχυση ακίνδυνη για το σύστημα, όπως ακίνδυνη η καλύτερα χρήσιμη για το σύστημα ήταν η στάση του σε όλη την διάρκεια της κρίσης. Η Ανταρσύα σαν ένα αντιφατικό κακέκτυπο του ΚΚΕ, κινείται στην ίδια κατεύθυνση, με πολύ λιγότερες προσδοκίες. Η ΛΑΕ δεν έχει δυναμική και την επομένη των εκλογών θα αναμετρηθεί με τα αδιέξοδα μιας γραφειοκρατικής και κοινοβουλευτικής λογικής. Γενικά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών θα βαθύνουν-αναπτύξουν περισσότερο τα αδιέξοδα, την ιδιώτευση τις φυγόκεντρες – διαλυτικές καταστάσεις στην ελληνική αριστερά.

Ποια εκλογική στάση και τακτική στις ευρωεκλογές εξυπηρετεί καλύτερα την επόμενη μέρα; Ποιο κριτήριο καθορίζει τη μία ή την άλλη επιλογή; Η δια του αποκλεισμού επιλογή, η επιλογή μιας συγκριτικά πιο χρήσιμης για το δύσκολο αύριο ψήφου, είναι η πιο συμβατή με τη σημερινή κατάσταση πνευμάτων, με τον διαμορφωμένο συσχετισμό δύναμης. Συνάμα είναι και η πιο πολιτική και τίμια στάση.

Ψήφος άμυνας, με πλήρη αυτογνωσία ότι κανένα απ’ τα υπαρκτά πολιτικά σχήματα της αριστεράς δεν αξίζει μια ψήφο ενεργητικής υποστήριξης. Αλλά και με την παραδοχή ότι μέσα και έξω, κριτικά δίπλα και ενάντια στα υπαρκτά αυτά σχήματα θα προκύψουν οι όποιες θετικές εξελίξεις για το κίνημα, την αναγέννηση και ανασυγκρότηση της κομμουνιστικής αριστεράς που έχουν ανάγκη οι καιροί. Η δικαιολογημένη απογοήτευση του κόσμου της αριστεράς δεν πρέπει να οδηγήσει στην ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία. Η ήττα του λαϊκού κινήματος δεν πρέπει να σημάνει την ήττα των προσδοκιών για αλλαγή του συσχετισμού δύναμης. Η ήττα της αριστεράς καταγράφηκε όχι επειδή πάλεψε και έχασε αλλά επειδή δεν έδωσε καν τη μάχη.

Το άκυρο, το λευκό και η αποχή αποδυναμώνουν το αναγκαίο μαζικό όχι στο νέο διπολισμό παγκοσμιοποιητικών και ακροδεξιών. Το αναγκαίο όχι στη λιτότητα διαρκείας. Παρ’ όλα όσα αριστερά και μετωπικά. Γιατί η ψήφος στις δυνάμεις αυτές, ειδικά τις αντιευρωπαϊκές, παρ’ όλες τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειες, δεν μπορεί να παρερμηνευτεί την επόμενη μέρα, να μπει σε ανώδυνα για το ευρω-σύστημα κανάλια, σε βολικά σχήματα ερμηνείας.

Η στήριξη στο ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές όχι μόνο δικαιώνει την έως τώρα λανθασμένη στάση του την τελευταία κρίσιμη δεκαετία της κρίσης, αλλά επιταχύνει και εμπεδώνει την διάλυση της πέραν αυτού αριστεράς. Οι όποιοι προβληματισμοί και αναζητήσεις θα θαφτούν. Η κριτική στη λογική «το κόμμα πάνω απ ‘όλα» θα είναι σχεδόν απαγορευμένη, αφού το κόμμα όχι μόνο “άντεξε” και “κρατήθηκε όρθιο” μέσα στην τρικυμία αλλά “δικαιώθηκε” κιόλας, έστω καθυστερημένα. Όμως η αριστερά που υπάρχει για να “δικαιώνεται” και όχι να είναι δίπλα στον λαό όταν παλεύει, δεν είναι αριστερά και πόσο μάλλον κομμουνιστική.

Η ψήφος σε σχήματα όπως του Βαρουφάκη ή της Κωνσταντοπούλου, μπορεί να εκφράζουν μια αντίθεση στη λιτότητα, αλλά σε καμία περίπτωση, λόγω της θολής τους φυσιογνωμίας, δε θα είναι δυνατόν να συναντηθεί η ενδυνάμωση αυτών των σχημάτων με την ανασυγκρότηση του αριστερού κινήματος.

Η ψήφος στη ΛΑΕ, στις ευρωεκλογές, με δεδομένες τις ανεπάρκειες στη φυσιογνωμία και την πολιτική της, είναι η λιγότερο βλαπτική επιλογή για την αυριανή δύσκολη μέρα. Ψήφος άμυνας και υπογράμμιση ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Υπενθύμιση ότι δεν έχουμε όλοι την ίδια ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση της αριστεράς και του κινήματος. Και αυτοί που περίμεναν στη γωνία και αυτοί που ρίσκαραν και μπλέχτηκαν με τα πίτουρα. Παρόλα τα λάθη και τις εμμονές, η μετωπική πολιτική πρέπει να υποστηριχθεί κόντρα στο σεχταρισμό και την απομόνωση.

Η ψήφος όμως, με αυτά τα δεδομένα, λίγα θα προσφέρει, έτσι κι αλλιώς, στην επόμενη μέρα. Η οπισθοδρόμηση σε κοινωνικό επίπεδο, ο αρνητικός συσχετισμός, η χρεοκοπία των υφιστάμενων αριστερών σχημάτων, δεν θα απαντηθούν μέσα από τους εκλογικούς συσχετισμούς στις ευρωεκλογές. Υπάρχουν λιγότερο ή περισσότερο βλαπτικές εκλογικές στάσεις, αλλά όχι κάτι παραπάνω. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, αυτό που χρειάζεται είναι ο συντονισμός των κομμουνιστικών δυνάμεων, η συγκρότηση και συσπείρωση μιας κρίσιμης μάζας αγωνιστών που να θέλει και να μην αναμένει να οικοδομήσει την κομμουνιστική αριστερά, που να μπολιάζεται από τις λαϊκές φλέβες και τις αντιστάσεις, που να μπορεί να προσανατολιστεί με μια συγκεκριμένη στρατηγική και τακτική το επόμενο διάστημα που θα βαθαίνει η διάλυση, θα ενισχύεται η ακροδεξιά, αλλά θα οξύνονται οι αντιθέσεις, ενώ η αντίθεση δεξιάς και αριστεράς θα καθορίζει την πραγματικότητα και θα περιγελά όσους φίλους και εχθρούς προπαγανδίζουν το τέλος της.

 

Ριζοσπαστική Ενωτική Κίνηση Βύρωνα

Συνέντευξη με τον επικεφαλής της δημοτικής κίνησης “Ριζοσπαστική Ενωτική Κίνηση Βύρωνα”, Τάσο Μαυρόπουλο

Ερ: Πως και γιατί δημιουργήθηκε ηΡιζοσπαστική Ενωτική Κίνηση Βύρωνα“;

Απ: Οι δημοτικές παρατάξεις που έχουν αναφορά σε μνημονιακά κόμματα, έχουν αποδεχθεί στην πράξη το ασφυκτικό πλαίσιο φτώχειας που έχει επιβληθεί στους δήμους από το 2010. Από το 2010 μέχρι σήμερα, οι παραπάνω παρατάξεις όσο και η ΚΕΔΕ, εκτός από αποσπασματικές, χαλαρές αντιδράσεις που διατυπώνονται σε ένα χαρτί, δεν έχουν αντιδράσει σ΄ αυτές τις πολιτικές που στρέφονται εναντίον των λαϊκών στρωμάτων. Αντί να εκπροσωπούν τα συμφέροντα και να δουλεύουν για τις ανάγκες αυτών που τους ψήφισαν, αποδέχθηκαν αδιαμαρτύρητα την εφαρμογή των μνημονίων στους δήμους και έγιναν οι διεκπεραιωτές τους. Είναι αδιανόητο να σου κόβουν την κρατική χρηματοδότηση κατά 62%, που είναι χρήματα που πληρώνουν οι ίδιοι πολίτες, για να επιστρέφονται στους δήμους για εξυπηρέτηση των αναγκών τους, και οι δήμοι να το δέχονται αδιαμαρτύρητα και να το μετακυλύουν στους δημότες είτε με επιπλέον φόρους είτε με αδυναμία παροχής των υπηρεσιών που θα έπρεπε να προσφέρουν.

Κανένα μνημόνιο δεν θα είχε εφαρμοστεί εάν οι δημοτικές αρχές είχαν αντιδράσει. Οι παρατάξεις αυτές έχουν συμφωνήσει να συνδιοικήσουν τους δήμους την επομένη των εκλογών ακολουθώντας πιστά τον «Κλεισθένη», ο οποίος ενσωματώνει τον «Καλλικράτη» (που έλεγε ότι θα καταργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ) και όλες τις μνημονιακές διατάξεις και των τριών μνημονίων, με ορίζοντα το 2060. Έχουν αποδεχθεί δηλαδή την μετατροπή των δήμων σε υποτομέα της κυβέρνησης με πρώτους στόχους, την εξυπηρέτηση του χρέους και την επίτευξη των πλεονασμάτων, την ασφυκτική επιτροπεία από το παρατηρητήριο οικονομικής αυτοτέλειας, την μετατροπή τους σε φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς που θα επιβάλλουν επιπλέον φόρους, την πλήρη επιβολή των ελαστικών σχέσεων εργασίας, την παραχώρηση στο υπερταμείο της δημοτικής και δημόσιας περιουσίας, την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών των δήμων, την ολοκληρωτική διάλυση του κοινωνικού τους χαρακτήρα, την μετατροπή του δήμου σε επιχείρηση και των δημοτών σε πελάτες.

Σε αυτή την κατάσταση λοιπόν, εφόσον οι παρατάξεις της αριστεράς συμφωνούν στο αντιμνημονιακό – αντικλεισθενικό πλαίσιο που έχει επιβληθεί στους δήμους, πολίτες του Βύρωνα από κινήματα και διαφορετικές οργανώσεις της αριστεράς, βρεθήκαμε και απευθύναμε ένα κάλεσμα στις δημοτικές παρατάξεις της αριστεράς, για την αναγκαιότητα συγκρότησης ενός μετώπου και εκλογικής συνεργασίας διατηρώντας ο καθένας την αυτονομία του. Χωρίς προαπαιτούμενα από την μεριά μας και χωρίς προϋπόθεση την πολιτική συνεργασία των οργανώσεων. Ενός μετώπου που δεν θα είχε απλά αθροιστικό αποτέλεσμα. Θα έδινε ελπίδα στον κόσμο που έχει κλειστεί στο σπίτι του παραιτημένος, απογοητευμένος και ηττημένος από την πολιτική κατάσταση αλλά και την δική μας στάση όσων αυτοαποκαλούμαστε αριστεροί, θα ανέπτυσσε εκλογική και κινηματική δυναμική που σίγουρα θα μας έφερνε στον 2ο γύρο των εκλογών και θα μπορούσαμε με αξιώσεις να διεκδικήσει ακόμα και τον δήμο. Στην χειρότερη περίπτωση θα μπορούσε να συγκροτήσει μια ευρεία λαϊκή αντιπολίτευση που θα αντιστεκόταν αποτελεσματικά σε όλα αυτά που καταγγέλλουμε και θα έβαζε φρένο σε τοπικό επίπεδο στα αντιλαϊκά σχέδια που έχουν προγραμματίσει να εφαρμόσουν αμέσως μετά τις εκλογές.

Ερ: Ποιες είναι οι βασικές σας διεκδικητικές θέσεις για το δήμο Βύρωνα

Απ: Ο δημόσιος κοινωνικός χαρακτήρας του δήμου, η παροχή υπηρεσιών σε όλους τους πολίτες σε όλους τους τομείς χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς ανταποδοτικότητα που θα εξαιρεί τους πιο φτωχούς και αδύναμους, με μόνιμες σχέσεις εργασίας για τους εργαζόμενους στον δήμο, η υπεράσπιση του περιβάλλοντος και των δημόσιων χώρων, η διεκδίκηση των χρημάτων που έχουν πληρώσει οι πολίτες και το κράτος παρακρατά στερώντας τα από τους δήμους, η υπεράσπιση της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας από τους πλειστηριασμούς και η αποτροπή διακοπής ρεύματος και νερού στα φτωχά νοικοκυριά, θα είναι στην καθημερινή μας διεκδίκηση. Γνωρίζοντας βέβαια ότι για την οριστική επίτευξη αυτών απαιτείται η σύγκρουση και ρήξη με ευρωζώνη –ΕΕ και ανατροπή των ευρωμνημονιακών πολιτικών, θα παλέψουμε και θα πετύχουμε μαζί με τους κατοίκους τις μικρές νίκες που βελτιώνουν την καθημερινότητα τους. Τις μικρές νίκες που θα τους ενεργοποιήσουν για να διεκδικήσουν κινηματικά την ανατροπή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, να αντισταθούν στον φασισμό και στον ρατσισμό, στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και στον πόλεμο.

Ερ: Θα συμμετέχετε ως Ριζοσπαστική Ενωτική Κίνηση Βύρωνα στην διοίκηση του δήμου αν σας ζητηθεί μετά τις εκλογές;

Απ: Σύμφωνα με τις θέσεις τους, δεν υπάρχει καμία βάση συνεργασίας με τις μνημονιακές παρατάξεις που θα συνεργαστούν άλλωστε μεταξύ τους και εμείς θα είμαστε απέναντί τους. Αυτό θα μπορούσε να γίνει μέχρι τώρα, μόνο με την «Αριστερή Παρέμβαση» και τη «Λαϊκή Συσπείρωση», οι οποίες έχουν ξεκάθαρη αντιμνημονιακή – αντικλεισθενική θέση που εκφράζεται και κινηματικά και στα δημοτικά συμβούλια.

Ερ: Ποιος είναι ο απολογισμός και η κριτική σας για την απερχόμενη δημοτική αρχή και τον δήμαρχο κ. Κατωπόδη

Απ: Εφάρμοσε στον Δήμο Βύρωνα όλες τις νεοφιλελεύθερες κατευθύνσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ταυτιζόμενη απόλυτα με την κυβέρνηση, σε αντίθεση με το πρόγραμμα και τις δεσμεύσεις που είχε δώσει προεκλογικά το 2014. Συγχρόνως έδειξε χαρακτηριστική ανικανότητα διαχείρισης σε βασικά ζητήματα που αφορούν τις παρεχόμενες υπηρεσίες στους πολίτες και την ποιότητα ζωής τους.

Ερ: Ποιο είναι το επίπεδο συνεργασίας με τις δημοτικές παρατάξεις από το χώρο της υπόλοιπης αριστεράς (ΚΚΕ, Ανταρσυα); Υπάρχει κοινή πάλη στα προβλήματα; Γιατί δεν συγκροτήσατε ένα κοινό μέτωπο και για τις εκλογές;

Απ: Η συνεργασία είναι καλή, υπάρχει συναντίληψη για τον χαρακτήρα που πρέπει να έχουν οι δήμοι και οι παρεχόμενες υπηρεσίες, είμαστε αντίθετοι στο εφαρμοζόμενο μνημονιακό- Κλεισθενικό πλαίσιο που έχει εφαρμοσθεί στους δήμους και έχει εκφρασθεί με αντίστοιχες ψήφους στα δημοτικά συμβούλια. Κινηματικά έχουμε βρεθεί πολλές φορές μαζί στο δρόμο σε διεκδικήσεις, κάτι που θα συμβεί και μετά τις εκλογές. Οι εκλογές όμως ως ένας ενδιάμεσος σταθμός και με αξιοποίηση έστω της κουτσουρεμένης απλής αναλογικής, θα μπορούσε να δώσει μια διαφορετική δυναμική σε τοπικό επίπεδο, με ισχυρότερη και πιο αποτελεσματική εκπροσώπηση στο δημοτικό συμβούλιο. , ενθαρρύνοντας τον κόσμο ότι αξίζει να εμπλακεί πάλι ενεργά και να διεκδικήσει μια ζωή που του αξίζει σε μια πόλη που του ανήκει. Η άρνηση που εισπράξαμε για ένα κοινό μέτωπο θεωρούμε ότι δεν θα είναι εμπόδιο για συνεργασία την επομένη των εκλογών και από τη μεριά μας ως Ριζοσπαστική Ενωτική Κίνηση Βύρωνα θα δουλέψουμε σε αυτή την κατεύθυνση.

Ερ: Η αντισυστημική αριστερά βρίσκεται σε μια άσχημη κατάσταση. Μπορεί να βοηθήσει η δουλειά στη γειτονιά σε  κινήσεις ανασυγκρότησης και αν ναι πως

Απ: Τα προβλήματα σε υγεία, παιδεία, καθαριότητα, παροχή κοινωνικών υπηρεσιών, σχολεία, αθλητισμό, πολιτισμό, ελεύθερους χώρους, περιβάλλον, είναι αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που επιβάλλεται από την ΕΕ, δέχονται αδιαμαρτύρητα οι κυβερνήσεις μας και υλοποιούν με ευχαρίστηση οι δημοτικές αρχές. Η προσέγγιση-ενημέρωση των πολιτών για τα ζητήματα αυτά από την αντισυστημική αριστερά, η συμμετοχή στα τοπικά κινήματα, η στάση ζωής, μπορεί να ενεργοποιήσει τους πολίτες να τους βγάλει από το καβούκι τους, να τους πείσει ότι δεν υπάρχουν μονόδρομοι, ότι αν πάρουν το νήμα της ζωής οι ίδιοι στα χέρια τους, αυτές οι βάρβαρες αντιλαϊκές πολιτικές με ταξικό πρόσημο σε βάρος των πιο πολλών και αδυνάτων που αναπαράγουν και τροφοδοτούν τον φασισμό και τον ρατσισμό, μπορούν να ανατραπούν. Η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, η ζωή με αξιοπρέπεια και κοινωνική δικαιοσύνη είναι εφικτή και την κρατάμε στα χέρια μας.

 

αγία παρασκευή

Συνέντευξη με τον υποψήφιο Δήμαρχο της παράταξης Φυσάει Κόντρα στην Αγία Παρασκευή, Θάνο Ανδρίτσο

Ερ: Ποιες είναι οι βασικές σας διεκδικητικές θέσεις για το δήμο Αγ. Παρασκευής; Ποιοι είναι οι στόχοι σας στις εκλογές στις 26/5;

Aπ: Το βασικό σύνθημα που χρησιμοποιούμε για αυτές τις εκλογές είναι το κάλεσμα στον κόσμο της πόλης να μη συνηθίσει στη μνημονιακή ασφυξία, στην ανημπόρια του «δε γίνεται αλλιώς» και στην αποδοχή της υφιστάμενης κατάστασης ως της μόνης δυνατής. Στην Αγία Παρασκευή έχουμε την ιδιαιτερότητα να έχουμε και στο Δήμο (εκτός από την περιφέρεια και τη χώρα) διοίκηση προερχόμενη από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Το πιο μεγάλο στοίχημα για μια αριστερή ανατρεπτική παρέμβασης, είναι να πείσει τον κόσμο ότι «αξίζει τον κόπο» να παλεύει, να διεκδικεί συλλογικά και να ψηφίσει αριστερά. Εμείς πιστεύουμε ότι μαζί με τους πολίτες πρέπει να αγωνιστούμε για την πόλη των πολλών, για ένα Δήμο υπερασπιστή των αδύναμων και όχι διαχειριστή ή και εισηγητή των μνημονιακών, αντιλαϊκών πολιτικών. Για δημιουργία δομών δημοκρατίας και αλληλεγγύης σε σύγκρουση με τη μόνιμη λιτότητα των κυβερνήσεων της ΕΕ και του ΔΝΤ. Για μια πόλη ανοιχτή, πράσινη, χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις, χωρίς φασισμό και ρατσισμό. Φυσικά αυτό το κεντρικό πολιτικό στίγμα έχει νόημα μόνο στο βαθμό που «δένεται» με ένα επεξεργασμένο πρόγραμμα θέσεων και διεκδικήσεων για όλα τα θέματα της πόλης, για τις δημοτικές υπηρεσίες, τον πολιτισμό και τον αθλητισμό, τις εργασιακές συνθήκες, το δημόσιο χώρο, τα προβλήματα των ΑΜΕΑ κ.α Έχουμε καταθέσει βασικές πλευρές αυτού του προγράμματος και μέσα από την επικοινωνία με τον κόσμο σε κάθε γειτονιά, το πρόγραμμα αυτό γίνεται όλο και πιο συγκεκριμένο.

Εμείς κατεβαίνουμε στις εκλογές για να προωθήσουμε αυτό το πρόγραμμα. Όχι μόνο για να στείλουμε ένα μήνυμα, αλλά γιατί θέλουμε να συμβάλλουμε ώστε τα αιτήματα της κοινωνίας να αποτυπώνονται ισχυρότερα στο δημοτικό συμβούλιο. Όσο πιο δυνατή είναι η παρουσία του Φυσάει Κόντρα στο δημοτικό συμβούλιο και όσο περισσότερους συμβούλους εκλέξει, τόσο πιο ισχυρά θα είναι τα αιτήματα για μια κοινωνικά δίκαιη, ανοιχτή, φιλική προς τους κατοίκους και το περιβάλλον πόλη.

Eρ: Σε μια γειτονιά με την ταξική σύνθεση που έχει η η Αγ. Παρασκευή, ποιο μπορεί να είναι το στίγμα της αριστεράς;

Aπ: Σαφώς η κοινωνική σύνθεση της Αγίας Παρασκευής δεν είναι ίδια με μια λαϊκή γειτονιά της Δυτικής Αθήνας. Όμως αυτό περισσότερο σημαίνει ότι οι ταξικές διαφορές είναι εντονότερες, παρά το ότι η πλειοψηφία της πόλης έχει λυμένα τα προβλήματα επιβίωσης και άρα την ενδιαφέρουν άλλα θέματα. Υπάρχει, πράγματι, ένα κομμάτι του πληθυσμού που προέρχεται από τις ανώτερες τάξεις και ζει στις πιο ακριβές περιοχές στην «πάνω γειτονιά», όμως η πλειοψηφία των κατοίκων προέρχεται από χαμηλά και μεσαία στρώματα μισθωτών, ελ. επαγγελματιών και δημ. υπαλλήλων που επλήγησαν βαθιά τη δεκαετία της κρίσης και βρίσκονται διαρκώς στο όριο της φτωχοποίησης και στον καθημερινό αγώνα για την επιβίωση. Αυτό αποτυπώνεται και στον μεγάλο αριθμό οικογενειών που αντιμετωπίζουν προβλήματα που σχετίζονται με την κατοικία τους και στην πραγματικότητα των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, των απλήρωτων λογαριασμών, τη δυσκολία πληρωμής του ενοικίου κ.α. Ακόμα εντονότερες είναι οι επιπτώσεις της κρίσης στη νεότερη γενιά της πόλης. Παιδιά οικογενειών μεσαίου εισοδήματος που μεγάλωσαν ενδεχομένως με κάποιες δυνατότητες σπουδών και άλλων ανέσεων, αλλά πετάχτηκαν την τελευταία δεκαετία στον ωκεανό της ανεργίας, της μετανάστευσης, του μεροκάματου σε δουλειές του ποδαριού, ελπίζοντας κάποτε να καταφέρουν να φύγουν από το σπίτι των γονιών τους. Φυσικά, το στίγμα της Αριστεράς δε σχετίζεται μόνο με μια αναφορά στα λαϊκά στρώματα, αλλά με ένα πλαίσιο στόχων και μορφών πάλης που πατάνε σε όλα τα ζητήματα των κατοίκων. Από την υπεράσπιση των ποιοτικών και δημόσιων δημοτικών υπηρεσιών, τον αγώνα για πρόσβαση όλων στον πολιτισμό και τον αθλητισμό με υπεράσπιση της λειτουργίας δομών όμως το δημοτικό ωδείο, τα εργαστήρια τέχνης κ.α. μέχρι και τα ζητήματα του πρασίνου και των ελεύθερων χώρων. Προσωπικά συμφωνώ με μια ριζοσπαστική οικολογική και πολεοδομική ματιά που δε θεωρεί καθόλου ανεξάρτητα τα ζητήματα της πόλης και του χώρου με την ταξική αναμέτρηση. Με αυτό το πρίσμα, η υπεράσπιση του Υμηττού, η διεύρυνση των χώρων πρασίνου, η υπεράσπιση του δημόσιου χώρου, η προάσπιση της βιώσιμης κινητικότητας ενάντια στην κυριαρχία του Ι.Χ. είναι καθοριστικές πλευρές ενός αριστερού προγράμματος ριζωμένου στις τοπικές κοινωνίες.

Ερ: Τελικά τι γυρεύει η αριστερά στην ΤΑ; Μπορεί να δημιουργήσει ένα πλειοψηφικό λαϊκό διεκδικητικό ρεύμα, έξω ακόμη και από τα όρια της αριστεράς, ή η βασική της δουλειά αφορά μια κεντρική πολιτική ταυτότητα υπεράσπισης της αριστεράς της ανατροπής, της ρήξης κοκ;

Aπ: Το ελπίζω. Δε θα πω με ευκολία ναι, γιατί δεν είναι πολλά τα παραδείγματα από την εγχώρια ιστορία. Με απασχολεί διαρκώς το ποιος μπορεί να είναι ένας δρόμος για τη διαμόρφωση ενός αριστερού ανατρεπτικού ρεύματος στην πόλη που να ξεπερνά τα όρια της πολιτικής επιρροής της «εκτός των τειχών» Αριστεράς και ταυτόχρονα να μην εκφυλίζεται στη συντριβή της αριστερής διαχείρισης των μνημονιακών πολιτικών. Δυστυχώς, τα πιο πολλά παραδείγματα που έχουμε συνηγορούν στο ότι ούτε σε τοπικό επίπεδο οι «αριστερές διοικήσεις» διαμόρφωσαν μια -έστω περιορισμένη- πολιτική εναλλακτική. Θα πρέπει να δούμε με πραγματικό ενδιαφέρον το παράδειγμα του Πελετίδη, που φαίνεται να δημιουργεί μια ιδιόμορφη πραγματικότητα κοινωνικής σύγκρουσης με αποτελεσματικότητα. Προσωπικά δε βρίσκω παραγωγική μια μανιχαϊστική συζήτηση μεταξύ μιας απλοϊκής υπεράσπισης των δυνατότητων φιλολαϊκής διαχείρισης των Δήμων και μιας απόλυτης ταύτισης της τοπικής με την κεντρική και την υπερεθνική εξουσία που ακυρώνει κάθε τοπικό πειραματισμό. Στο τοπικό επίπεδο, η σχέση με τον κόσμο και τα προβλήματά του και η εγγύτητα των συλλογικών υποκειμένων με την τοπική εξουσία είναι πολύ πιο στενή και φυσικά η δυνατότητα επιβολής κατακτήσεων πολύ πιο πραγματική. Αν αρνηθείς την ανάγκη εκπροσώπησης της λαϊκής βούλησης για επίτευξη λύσεων, τότε δε μπορείς ποτέ να συγκροτήσεις πλειοψηφικό ρεύμα στη γειτονιά. Βρισκόμαστε, επομένως, μπροστά σε μια τρομερή αντίφαση, από τη μια πλευρά γνωρίζουμε το σύνθετο εγχώριο και διεθνές πλαίσιο που έχει αλυσοδέσει την τοπική αυτοδιοίκηση, από την άλλη δεν μπορούμε να αρκεστούμε στο ρόλο του καταγγέλλοντα όταν συνδεόμαστε με πραγματικές κοινωνικές διεργασίες. Αυτή η αντίφαση δεν πρέπει να βυθίσει μια σύγχρονη κομμουνιστική πολιτική, αντίθετα μπορεί να τη βγάλει στον αφρό. Εμείς θέλουμε να βρεθούν λύσεις στα κοινωνικά προβλήματα και για να συμβεί αυτό πρέπει να διαμορφωθεί ένα μαζικό λαϊκό ρεύμα που θα διεκδικεί μορφές τοπικής δημοκρατίας και οργάνωσης του αγώνα. Αν αυτό το ρεύμα μπορεί να αναχθεί σε τοπική διοίκηση, τότε είναι που πρέπει να φέρει στα όρια της αυτή την αντίφαση οξύνοντας και γενικεύοντας την κοινωνική σύγκρουση.

Eρ: Η αριστερά με τα υπάρχοντα πολιτικά σχήματα της βρίσκεται σε βαθιά ανυποληψία. Μπορεί να βοηθήσει η δουλειά στη γειτονιά και τον δήμο στην προσπάθεια μιας αναγκαίας ανασυνθετικής κίνησης της Αριστεράς και πώς;  

Απ: Κι εδώ το ίδιο θα απαντήσω. Το ελπίζω. Εγώ σε αυτή την προσπάθεια προσωπικά στρατεύομαι, στη δυνατότητα να αρχίσουμε ξανά από την αρχή, από το εργατικό κίνημα και από τις γειτονιές μας. Να δοκιμάσουμε και να δοκιμαστούμε, αν μπορούμε να συγκροτήσουμε μαζικά ρεύματα, αν μπορούμε να πούμε και να κάνουμε πράγματα με νόημα, αν μπορούμε να βοηθήσουμε πραγματικά την κοινωνία με τα προβλήματά της. Θέλω πάντως να σημειώσω το εξής στο ερώτημά σας. Συμφωνώ με την εκτίμηση για τη φθορά των υφιστάμενων πολιτικών σχηματισμών της Αριστεράς. Όμως από την εμπειρία μου στην τοπική αυτοδιοίκηση, πιστεύω ότι δεν έχουν φθαρεί στον ίδιο βαθμό και οι αγώνες μας, τα οράματα μας και οι θέσεις μας. Παλέψαμε ενάντια στα μνημόνια, είπαμε για τις επιπτώσεις που θα φέρουν στους Δήμους και βρισκόμαστε ακόμα και σήμερα δίπλα σε κάθε έναν και μια που παλεύει. Αυτό νομίζω ότι το ξέρει ο κόσμος, έστω και μέσα στην απογοήτευση, την ήττα ή και την αδράνεια. Δεν είναι και λίγη αυτή η παρακαταθήκη. Δεν του πουλάμε φούμαρα για την ανάπτυξη που ήρθε, δε τον προδώσαμε για να πάρουμε μια καρέκλα, δεν συμμετείχαμε ούτε συμμετέχουμε στη μάσα. Είμαστε στην ίδια μοίρα. Και η Αριστερά που θα φτιάξουμε, μια μαζική και σύγχρονη Αριστερά της ρήξης, μαζί με τον κόσμο που γονάτισε θα ξανασηκωθεί.

Ψηφίζουμε αριστερά ριζοσπαστικά ενωτικά ψηφοδέλτια και αγωνιστές | Ανακοίνωση για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές

1. Οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές γίνονται σε μια περίοδο αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων. Αντικειμενικά θα τεθεί στην ημερήσια διάταξη το σύνολο των προβλημάτων που απασχολούν την ελληνική κοινωνία. Απαιτείται επομένως κεντρικός πολιτικός προσανατολισμός ενάντια στις πολιτικές του κεφαλαίου και της ΕΕ, ενάντια στην κυβέρνηση Τσίπρα και στις όμοιες πολιτικές των ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ. Χρειάζεται αντιπαράθεση με το σύνολο των νεοφιλελεύθερων, αντιδραστικών και αντιδημοκρατικών ρυθμίσεων γενικά και στην τοπική αυτοδιοίκηση ειδικότερα.

2. Το νέο θεσμικό πλαίσιο στους ΟΤΑ με την ψήφιση του Κλεισθένη, δημιουργεί ένα ακόμα ασφυκτικότερο τοπίο για τους Δήμους και τις Περιφέρειες. Η μεταρρύθμιση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αποτελεί συνέχεια και βάθεμα των προηγούμενων αλλαγών (Καλλικράτης) και βρίσκεται στην ίδια αντιλαϊκή κατεύθυνση λιτότητας, συγκεντρωτισμού, ανταποδοτικότητας των κοινωνικών υπηρεσιών. Η απλή αναλογική στην εκλογή των Συμβουλίων αντιφάσκει με την εκλογή δημάρχων και περιφερειαρχών στο δεύτερο γύρο, διαμορφώνοντας αυτοδιοικητικές αρχές που είτε θα περιορίζονται στη λογιστική διαχείριση των ΟΤΑ σύμφωνα με τις νεοφιλελεύθερες επιταγές, είτε θα αναζητούν την απαιτούμενη πλειοψηφία με υπόγειες συναλλαγές. Η αντιπαράθεση για αυτό το ζήτημα ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ κρύβει τη βαθιά συμφωνία τους στον αντιλαϊκό και φορομπηχτικό χαρακτήρα που θέλουν για την τοπική διοίκηση.

3. Ο Δήμος είναι ένας χώρος που συγκεντρώνει ένα εύρος κοινωνικών κατηγοριών στις οποίες θέλουμε να απευθυνθούμε, πολλές από τις οποίες δεν είναι και εύκολο να προσεγγιστούν σήμερα σε άλλο κοινωνικό χώρο. Η παρέμβαση στη γειτονιά είναι κρίσιμη και απαιτεί συνέχεια, συστηματικότητα, γείωση, πειραματισμό στις μορφές και φυσικά ορισμό των μετώπων πάλης και των περιεχομένων μίας παρέμβασης. Η πρόκληση για τις δυνάμεις της σύγχρονης κομμουνιστικής Αριστεράς είναι να δώσουν τη μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών παλεύοντας για την έστω και μικρή αντιστροφή της κατάστασης ήττας και υποχώρησης στην οποία έχει περιέλθει το λαϊκό κίνημα. Ειδικότερα απαιτείται αντιπαράθεση με τη λογική του μονόδρομου, της έλλειψης εναλλακτικής, του μικρότερου κακού που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στο ακόμη χειρότερο. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι ο καλύτερος υπηρέτης αυτής της δηλητηριώδους για την εργαζόμενη κοινωνία λογικής.

4. Υπό αυτές τις συνθήκες, ενωτικά, κινηματικά και ριζοσπαστικά, μετωπικά σχήματα της Αριστεράς είναι ο αναγκαίος δρόμος για να βγούμε από τη σημερινή δύσκολη κατάσταση. Υποστηρίζουμε εγχειρήματα που δίνουν τη μάχη των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών με τη σημαία της διεκδίκησης και όχι της διαχείρισης. Τα σημερινά όρια στην αυτοδιοίκηση είναι ασφυκτικά και χρειάζεται υπέρβασή τους, με το λαό δίπλα και μαζί με τις τοπικές αρχές που θα επιλέξουν να βαδίσουν σε μια τέτοια κατεύθυνση. Κρίσιμο στοιχείο είναι να υπάρξουν τέτοια εγχειρήματα ανυπακοής και αντιπαράθεσης με το αστικό πλαίσιο των Δήμων και Περιφερειών. Να στηριχθούν έμπρακτα παραδείγματα πειραματισμών και δοκιμασιών με σχήματα και τοπικές κινήσεις που θα τινάξουν τη σκουριά του αστικού τρόπου πολιτικής. Απέναντί μας βρίσκεται τόσο ο εκλογικός κρετινισμός, όσο και η λογική της ανάθεσης. Τα εγχειρήματα και οι κινήσεις που αξίζει να υποστηριχτούν είναι αυτά που προβάλουν τις λαϊκές ανάγκες, οργανώνουν την κοινωνική αντίσταση, παλεύουν για θεσμούς κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης.

5. Η συμμετοχή μας στη μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών έχει στόχο τη στήριξη σε ενωτικές τοπικές κινήσεις, που θα συνεχίσουν την παρουσία τους και μετά τις εκλογές. Η εκλογική διαδικασία είναι μέσο για σχήματα που θα κάνουν δουλειά στις τοπικές κοινωνίες, θα είναι δίπλα στο λαό και στα μικρά ή μεγάλα προβλήματά του. Αυτή η ξεχασμένη λογική και πράξη είναι το απαραίτητο οξυγόνο για τις δυνάμεις της Αριστεράς που θέλουν να θέσουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία της ανάταξης του λαϊκού κινήματος. Η γενικευμένη αναξιοπιστία είναι τέτοια που απαιτούνται νέα πρόσωπα, ανοικτά σχήματα, κινήσεις διεκδικητικές, ριζοσπαστικές με κοινωνική γείωση, χωρίς μονότονη προσφυγή στην αριστερή φρασεολογία. Επιπλέον η συγκρότηση τέτοιων σχημάτων και ψηφοδελτίων στηρίζεται στην πλατιά και διαρκή κοινωνική απεύθυνση, σε ένα κάλεσμα που δεν εξαντλείται στην προεκλογική περίοδο, και που οικοδομεί και δεν αθροίζει απλά δυνάμεις.

6. Έχοντας επίγνωση των σημερινών δυσκολιών, αλλά και της ανάγκης από σήμερα να αρχίζει να χαράζεται μία άλλη κατεύθυνση, φυσιογνωμία και πρακτική για μία σύγχρονη ριζοσπαστική και κομμουνιστική Αριστερά στις γειτονιές και συνολικά. Η σημερινή υπαρκτή Αριστερά δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις άμεσες και μακροπρόθεσμες ανάγκες ανασυγκρότησης και ανασύνθεσης του κινήματος. Η δημιουργία μιας νέας πολιτικής σύνθεσης είναι ανάγκη που βοά, ταυτόχρονα όμως προϋποθέτει ριζικές ανατροπές και αλλαγές στην πολιτική και κινηματική παρέμβαση της Αριστεράς.

7. Για το Συντονισμό Κομμουνιστικών Δυνάμεων, η κοινή παρέμβαση στη μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών αποτελεί ένα βήμα που προσπαθεί να εξυπηρετεί τη γενική πολιτική γραμμή μας και ένα συνολικό πολιτικό σχέδιο πάλης ενάντια στα μνημόνια και το ευρωσύστημα. Για μια συνεύρεση ριζοσπαστικών και αριστερών δυνάμεων που μπορεί να πάρει μαζικά και πλειοψηφικά χαρακτηριστικά, δίχως χαρακτηριστικά κομματικής παράταξης για μια καλή «αριστερή καταγραφή». Ειδικά στη δύσκολη συγκυρία της ήττας μετά τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Τέτοια φυσιογνωμικά στοιχεία και πολιτική κατεύθυνση υπάρχουν σε πολλά σχήματα και ψηφοδέλτια και αυτά δεν είναι λίγα πλέον πανελλαδικά.

Συμμετέχουμε στις εκλογές, ψηφίζουμε αριστερά ριζοσπαστικά ενωτικά ψηφοδέλτια και αγωνιστές!

Για μια νέα δυναμική για την Αριστερά, για την κομμουνιστική Αριστερά της νέας εποχής!

Συντονισμός Δράσης και Διαλόγου Κομμουνιστικών Δυνάμεων

Γιατί έχει ξεσαλώσει ο Μητσοτάκης;

Γιατί έχει ξεσαλώσει ο Μητσοτάκης;

Με διαρκείς ομοβροντίες ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι ηλίθιος. Τη μια υπόσχεται να καταργήσει την κουτσουρεμένη 13η σύνταξη, την άλλη υποστηρίζει την 7μερη εργασία, την τρίτη δηλώνει ότι το “λαϊκό παιδί από το Περιστέρι” μπορεί να γίνει ψυκτικός – δεν χρειάζεται να πάει Πανεπιστήμιο. Η πρώτη ανάγνωση είναι ότι πρόκειται περί βλαμμένου που κάνει τα πάντα για να παραμείνει ο Τσίπρας στην εξουσία.

Μια τέτοια ανάγνωση είναι είτε αφελής, είτε υποβολιμαία.

Στις τοποθετήσεις του Μητσοτάκη υπάρχει ένα στοιχείο ειλικρίνειας. Δεν μπορεί για παράδειγμα να διανοηθεί πώς, ένα παιδί από τα δυτικά προάστια, είναι ικανότερο από τον κλειστό κύκλο της τάξης του που αποφοιτά από ιδιωτικό σχολείο, περνά χωρίς κόπο αλλά με τρόπο σε Πανεπιστήμιο των ΗΠΑ ή της Αγγλίας, και πριν καν αποφοιτήσει, βρίσκει δουλειά σε κάποια κορυφαία τράπεζα ή πολυεθνική. Μετά από λίγα χρόνια, και αφού έχει παραστήσει ότι έχει εργαστεί σκληρά, μεταπηδά στα κοινοβουλευτικά έδρανα ή κληρονομεί την επιχείρηση του μπαμπά. Διαιωνίζοντας έτσι τον φαύλο κύκλο της αστικής τάξης που αυτοανακηρύσσεται “άριστη”.

Ανεξάρτητα με το αν επιβεβαιώνεται η τέτοια αριστεία από σχετικά πιο αδιάβλητες διαδικασίες (στις πανελλήνιες εξετάσεις για παράδειγμα οι γόνοι της αστικής τάξης πατώνουν σε εντελώς αντίστροφο ποσοστό της μετέπειτα επιτυχίας τους), η τοποθέτηση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, απεικονίζει εξ ολοκλήρου μια αντίληψη. Υπάρχει μια κάστα που προορίζεται να κυβερνά, να αριστεύει και να πλουτίζει. Υπάρχει και μια κοινωνία που προορίζεται να βγάζει ψυκτικούς, υδραυλικούς, κομμώτριες, νοσηλεύτριες, άνεργους και άνεργες.

Είναι όμως μόνο αυτή η αίσθηση ιδιοκτησίας της εξουσίας και καθολικής ανωτερότητας από την πλέμπα, που οδηγεί στο ξεσάλωμα Μητσοτάκη;

Όχι.

Πρώτον.

Το βασικό κοινό στο οποίο απευθύνεται ο Μητσοτάκης με αυτές του τις τοποθετήσεις δεν είναι το εκλογικό σώμα. Είναι το κεφάλαιο, η ελληνική άρχουσα τάξη και οι δανειστές, των οποίων προσπαθεί να ανακτήσει την εμπιστοσύνη. Όλοι οι παραπάνω δεν έχουν τον παραμικρό λόγο να είναι δυσαρεστημένοι με τον Τσίπρα. Έβγαλε την βρώμικη δουλειά της διάλυσης ενός λαϊκού κινήματος αμφισβήτησης της πορείας της χώρας. Εφάρμοσε τα πάντα χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις. Τώρα, επιστρέφει κουτσουρεμένο στην κοινωνία ένα ελάχιστο ποσοστό των όσων έχουν χαθεί (και έχει ο ίδιος ο Τσίπρας κόψει) τα προηγούμενα χρόνια. Ο Μητσοτάκης βρίσκεται απέναντι σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που έκανε στροφή 180 μοιρών απέναντι στον Τσίπρα, επιδοκιμάζοντας κάθε του κίνηση στα οικονομικά, αποθεώνοντάς τον σε κάθε του πρωτοβουλία στα γεωπολιτικά.

Όταν ο Αμερικανός πρέσβης έχει γίνει καλύτερος προπαγανδιστής του ΣΥΡΙΖΑ και από την Εφημερίδα των Συντακτών, είναι προφανές ότι ο Μητσοτάκης πρέπει να ανακτήσει τη χαμένη εμπιστοσύνη και των ΗΠΑ, και της ΕΕ, και των δανειστών, και της άρχουσας τάξης. Η υπερβολική ειλικρίνειά του δεν είναι άγνοια κινδύνου. Είναι υπερακοντισμός των ορίων της σημερινής κυβέρνησης ώστε να εμφανιστεί πιο έτοιμος, πιο πρόθυμος, πιο σκληρός.

Δεύτερον.

Δεν θα ήταν τόσο κυνικός ο Μητσοτάκης αν ο Τσίπρας δεν ήταν τόσο νεοφιλελεύθερος. Και εξηγούμαστε. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε εφαρμόσει όλο το πρόγραμμα της ΝΔ (υπό τη δικαιολογία πάντα των “εξωτερικών πιέσεων”), η ΝΔ δεν θα ένιωθε αναγκασμένη να κινηθεί στο όριο του κοινωνικού κανιβαλισμού για να τραβήξει διαχωριστικές γραμμές. Οι ιστορίες περί σταλινοΜαδούρων, σοβιετικών καταλοίπων και σοσιαλιστικών αντιλήψεων είναι για ξεκάρφωμα στους ιθαγενείς. Πλήθος ανθρώπων της αγοράς, εκπροσώπων του κεφαλαίου και των επιχειρήσεων, αναγνωρίζουν ότι ο Τσίπρας τους κάνει τη δουλειά καλύτερα από κάθε προηγούμενο. Η πίεση στον Μητσοτάκη να κινηθεί ακόμη πιο δεξιά, ακόμη πιο αντιλαϊκά, ακόμη πιο νεοφιλελεύθερα, είναι ισχυρή. Όταν η δήθεν Αριστερά εφαρμόζει μνημόνιο και χειροκροτείται από τα γεράκια του ευρωπαϊκού ιερατείου για τα “κατορθώματά” της, η ΝΔ οφείλει να πάει ακόμα πιο ακραία νεοφιλελεύθερα.

Τρίτον.

Μπορεί να “φρίττουμε” μεταξύ μας στα κοινωνικά δίκτυα για τον κυνικό Μητσοτάκη, αλλά η κοινωνία έχει ήδη μετατοπιστεί. Οι δηλώσεις Μητσοτάκη δεν προκαλούν το σοκ που θα προκαλούσαν αντίστοιχες δηλώσεις πριν λίγα χρόνια. Για αυτό και γίνονται. Γιατί από κάτω υπάρχει μια κοινωνία που έχει συνηθίσει στο χειρότερο και υποψιάζεται το ακόμα χειρότερο. Και όπως ξέρουμε οι υλικοί όροι δημιουργούν αντίστοιχη συνείδηση. Ας συζητήσουμε λοιπόν για τους υλικούς όρους. Και έτσι θα καταλάβουμε γιατί το κόστος από τις δηλώσεις Μητσοτάκη δεν είναι ιδιαίτερο, παρά τις φωνασκίες των κυβερνητικών στελεχών.

Οι λεκτικές και πολιτικές ακροβασίες του αρχηγού της ΝΔ αποτυπώνουν μέρος της μνημονιακής κανονικότητας. Σοκαριζόμαστε με την 7μερη εργασία. Σε πόσες και πόσες δουλειές δεν υπάρχει ήδη; Παθαίνουν εγκεφαλικό οι Συριζαίοι με την κατάργηση του 5μέρου. Μα οι ίδιοι δεν κατάργησαν ήδη την κυριακάτικη αργία στο εμπόριο; Κοροϊδεύουμε την “ελεύθερη συμφωνία εργοδότη – εργαζομένου” σύμφωνα με την οποία θα ισχύουν 7 μέρες δουλειάς. Μα αυτή ήδη υπάρχει με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων με τα μνημόνια, και φυσικά και νωρίτερα, με τη ντε φάκτο κατάργησή τους από έναν αρνητικό συσχετισμό για τον κόσμο της εργασίας. Το ίδιο ισχύει για την εργαζόμενη – που κατά τον Μητσοτάκη – τη βολεύει να εργάζεται από το σπίτι. Πόσοι και πόσοι εργοδότες δεν ζητούν ήδη «κάτι μικρό» εκτός ωραρίου; Τόσο που ο ελεύθερος χρόνος έχει διαχυθεί και δεν ξεχωρίζει από τον χρόνο εργασίας. Το διαδίκτυο πέρα από ευχή έγινε κατάρα για τους σημερινούς εργαζόμενους.

Όταν η κοινωνία έχει συνηθίσει τη μία βαρβαρότητα θα συνηθίσει και την επόμενη. Είναι πλέον μέρος της κανονικότητάς της. Μέχρι να σπάσει ο φαύλος κύκλος του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου. Και δεν θα σπάσει από όσους τον υποστήριξαν και τον δικαιολόγησαν το καλοκαίρι του 2015 και έκτοτε τον θωρακίζουν και τον ισχυροποιούν.

Ο Μητσοτάκης είναι πολλά κακά πράγματα, αλλά ούτε ηλίθιος είναι, ούτε πράκτορας του Τσίπρα. Νιώθει, και μάλλον νιώθει σωστά, ότι τον παίρνει να τεντώσει κι άλλο το σκοινί, να δημιουργήσει και άλλες, εφιαλτικές για τους εργαζόμενους, ονειρικές για την αστική τάξη, προσδοκίες.

Μετά από όλα αυτά, να μείνουμε αδιάφοροι γιατί έτσι κι αλλιώς «αυτά γίνονται»;

Όχι, γιατί άλλο πράγμα είναι η σκληρή κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα και άλλο πράγμα είναι η νομοθετική κανονικοποίησή της.

Αλλά μην δουλευόμαστε. Ο Μητσοτάκης δεν θα φέρει την κόλαση. Ο Μητσοτάκης θα ανεβάσει τη θερμοκρασία στα καζάνια που βράζουν, θα τη θεσμοθετήσει, θα την επεκτείνει.

Όμως η κόλαση είναι ήδη εδώ. Και την υπηρετούν και ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας.

Ανυπότακτη Πολιτεία

Συνέντευξη με τον υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο της Ανυπότακτης Πολιτείας στην Πάτρα, Βασίλη Κυπραίο.

Ερ: Πόσα χρόνια υπάρχει η Ανυπότακτη πολιτεία στην Πάτρα; Σε ποιο πολιτικό χώρο καταγράφεται;

Απ: Η Ανυπότακτη Πολιτεία συμμετέχει στις δημοτικές εκλογές από το 2006. Η παρουσία μας στο Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης είναι αδιάλειπτη από τότε. Η Ανυπότακτη Πολιτεία, αποτελεί μετωπική προσπάθεια των αγωνιστών της πόλης. Δεν έχει πίσω της κανένα κόμμα εξουσίας να την ενισχύει. Θα έλεγα ότι υπερβαίνει και τις υπαρκτές δυνάμεις της αριστεράς. Πάντα το έκανε, από τότε που συγκροτήθηκε. Γιατί αντιλήφθηκε και εξέφρασε την μετωπική και ενωτική κουλτούρα, μακριά από μικροκομματικές ιδιοτέλειες. Και εξακολουθεί να το κάνει. Και αυτό είναι το συστατικό της επιτυχίας της. Πολλοί άλλαξαν μετερίζι, άλλοι επιλέγουν την συντηρητική στάση του μαγαζακισμού. Εμείς όμως επιμένουμε, ειδικά τώρα, που τα πράγματα έχουν δυσκολέψει.

Δεν αποτελούμαστε από επαγγελματίες πολιτικούς αλλά από ανθρώπους που νοιάζονται για την πόλη τους. Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε νέοι, που δεν αντιλαμβανόμαστε την πολιτική ως «σκαλοπάτι», δεν βολευόμαστε και δε θα συμβιβαστούμε. Δεν αποδεχόμαστε τον ουδέτερο ρόλο, να ασχολούμαστε μόνο με τα δευτερεύοντα, αλλά με όλα τα προβλήματα, μεγάλα και τα μικρά που απασχολούν. Πάντα με γνώμονα το συμφέρον των πολλών.  Η Ανυπότακτη Πολιτεία ανήκει στην αριστερά που αντιλαμβάνεται ως πρώτη προτεραιότητα σήμερα το καθήκον να γεννηθούν κινήματα και αντιστάσεις σε κόντρα με το κλίμα ανακύκλωσης της ήττας. Το έχουμε κάνει και στο παρελθόν, πρωτοστατώντας με ενωτικό τρόπο στις μάχες που έδωσε η πόλης μας.

Ερ: Για ποιο λόγο άλλο ένα αριστερό ψ/δ στην Πάτρα; Όπου μάλιστα ο νυν δήμαρχος Πελετίδης έχει γενικά καλή μαρτυρία; Γιατί δεν κατεβήκατε μαζί; Με τα άλλα δύο αριστερά ψ/δ που στηρίζονται από την Ανταρσυα γιατί δεν κατορθώσατε να συνεργαστείτε; Όλη αυτή η εικόνα της πολυδιάσπασης ποιον βοηθάει;

Απ: Με βάση τον νέο νόμο, μια παράταξη για να έχει πλειοψηφία στο Δημοτικό Συμβούλιο πρέπει να συγκεντρώσει πάνω από το 50% στον πρώτο γύρο των εκλογών. Δε θα συγκεντρώσει καμία παράταξη τέτοιο ποσοστό. Για την ακρίβεια δεν θα πλησιάσουν καν. Ούτε η παράταξη Πελετίδη. Αυτό οι οι υποψήφιοι των κομμάτων εξουσίας, με χρίσμα ή χωρίς, το γνωρίζουν. Έτσι, θα συσπειρωθούν. Ξέρουν ότι ταυτίζονται στα σοβαρά ζητήματα. Προβλέπουν ότι αθροιστικά θα έχουν την πλειοψηφία. Συγκροτούν ένα ιδιότυπο Μαύρο Μέτωπο για την ανακατάληψη του Δήμου.

Αυτό το γνώριζαν στο ΚΚΕ. Θα έπρεπε ο ίδιος ο Δήμαρχος να πάρει την πρωτοβουλία να καλέσει πολιτικές οργανώσεις, δημοτικές παρατάξεις, εργατικά σωματεία, πολιτιστικούς συλλόγους, ομάδες νεολαίας. Να καλέσει στη συγκρότηση μιας συμμαχίας όχι μόνο εκλογικής αλλά και αγωνιστικής. Ειδικά με τον Κλεισθένη, ειδικά με τον νέο νόμο, μια τέτοια συμμαχία θα ήταν απαραίτητη. Ακόμα κι αν δεν κέρδιζε την απόλυτη πλειοψηφία εκλογικά, θα είχε καταφέρει να ενεργοποιήσει ό,τι πιο ζωντανό και ελπιδοφόρο κινείται στην πόλη.

Δεν το έκανε. Πήραμε την πρωτοβουλία εμείς αντ΄αυτού. Καλέσαμε τη Λαϊκή Συσπείρωση και όλες τις δυνάμεις που αγωνίζονται, σε κοινό εκλογικό κατέβασμα από τον Σεπτέμβρη κιόλας. Δεν λάβαμε καμία απάντηση.

Η Ανυπότακτη Πολιτεία έχει διαφορές από την Λαϊκή Συσπείρωση. Δεν είμαστε ίδιοι κι αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Είμαστε πιο μετωπικοί, πιο συγκεκριμένοι κι έχουμε πειθώ εντός του Δημοτικού Συμβουλίου γιατί δεν έχουμε κομματικά βαρίδια.

Το δίλημμα αυτών των εκλογών είναι αν θα παραμείνει ο δήμος στα χέρια του λαού ή αν θα περάσει στα χέρια των συμφερόντων. Σε αυτό το σημείο συμφωνούμε και θα έπρεπε να συνεργαστούμε. Οι μόνες συνεργασίες που κάνει η Λαϊκή Συσπείρωση, είναι με πρόσωπα. Με την  περιφερειακή σύμβουλο του Κατσιφάρα κ. Τογιοπούλου, με την πρώην αντιδήμαρχο του Δημαρά κ. Σαμούρη. Είναι καλοδεχούμενα στο ψηφοδέλτιο πρώην μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ή και της ΛΑΕ, πάντα μόνο ως πρόσωπα. Η Ανυπότακτη Πολιτεία όμως είναι παράταξη και «πολιτικές συνεργασίες δεν γίνονται». Λες και δεν είναι πολιτική πράξη η συνεργασία με συγκεκριμένα πρόσωπα που έχουν γνωστή πορεία.

Όσο για τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δυστυχώς περιορίζονται στις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις. Κι εκεί είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Δεν ενδιαφέρονται για τη σύνθεση του νέου Δημοτικού Συμβουλίου, αρκούνται σε μια βερμπαλιστική κριτική στις διαχειριστικές λογικές. Και προφανώς αππορίπτουν κάθε μορφή συνεργασίας. Η μυωπική λογική της άρνησης επιτείνει την απογοήτευση, κυρίως στον κόσμο που μας βλέπει. Το ερώτημα όμως είναι: θα ενισχυθεί στην κάλπη η μόνη δύναμη που υποστήριξε τη συνεργασία ή θα επιβραβευτούν αυτές που με την στάση τους ενισχύουν το αδιέξοδο; Χρειάζεται λοιπόν μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο η δύναμη που θα παλέψει και την επόμενη μέρα των εκλογών, για την αναγκαία κατεύθυνση του μετώπου.

Ερ: Θεωρείτε δηλαδή ότι το ΚΚΕ στην Πάτρα βάζει πρώτα την “καθαρότητα” του κόμματος και την πολιτική “καμένης γης” για τον υπόλοιπο χώρο στην αριστερά και δευτερευόντως για το αν το νεοφιλελεύθερο μέτωπο ανακαταλάβει το δήμο; Ότι επενδύει στην αποστράτευση ενός αριστερού αγωνιστικού δυναμικού και όχι στη συστράτευση μαζί του; Δεν είναι βαριά κατηγορία αυτή για ένα κόμμα σαν το ΚΚΕ;

Απ: Οι στιγμές που ζούμε στην Πάτρα είναι κρίσιμες. Υπάρχει μια σαφής τοποθέτηση των δυνάμεων της εξουσίας. Θέλουν να τελειώνουν με την «παραφωνία». Να έχουν ελεύθερο πεδίο. Η απελθούσα δημοτική αρχή είναι καλύτερη από τις προηγούμενες. Αυτό είναι σαφές. Όμως οι δύσκολες εποχές απαιτούν και γενναίες επιλογές. Το ΚΚΕ επιλέγει να μην επιδείξει γενναιότητα. Βαδίζει στον κλασσικό δρόμο της κομματικής καταγραφής. Το ερώτημα είναι αμείλικτο.  Θα περάσει η Πάτρα στα χέρια των νεοφιλελεύθερων συμφερόντων; Η Δημοτική Αρχή  απαντάει με βάση την τακτική του κόμματος.  Κι αυτή είναι η αναμονή προκειμένου όλοι οι άλλοι να διαλυθούν, προκειμένου να μαζέψει όλη την απογοήτευση. Κι αυτή είναι μια τακτική που ακόμα και στην Πάτρα, που αποτελεί το καλύτερο παράδειγμά τους, πιθανότατα θα έχει ολέθριες συνέπειες. Για τον λαό της Πάτρας, για την αριστερά, για τα κινήματα και τους αγώνες, για τις κατακτήσεις της πόλης. Το σενάριο να έχουμε Δήμαρχο χωρίς πλειοψηφία και Δημοτικό Συμβούλιο που δεν θα μπορεί να λάβει αποφάσεις είναι πλέον πολύ πιθανό. Όπως και το σενάριο να ανατραπούν κατακτήσεις της προηγούμενης πενταετίας. Και γι’ αυτό, οι ευθύνες που βαραίνουν το ΚΚΕ είναι σοβαρές.

Ερ: Ποια θα είναι η στάση σας στο δημοτικό συμβούλιο την επομένη των εκλογών, ανάλογα με τα αποτελέσματα; Τι διαφορετικό θα σημαίνει αν θα έχετε παραπάνω δημοτικούς συμβούλους;

Απ: Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι θεωρούμε την συμμετοχή της Ανυπότακτης Πολιτείας απαραίτητη στο νέο Δημοτικό Συμβούλιο. Είναι σημαντικό η Ανυπότακτη Πολιτεία να έχει δημοτικούς συμβούλους για την επόμενη μέρα των εκλογών. Έχουμε αυτοδιοικητική εμπειρία, θέσεις για όλα τα ζητήματα, δυνατότητα σύνθεσης. Να θυμίσω επίσης ότι σε πολλά ζητήματα του Δήμου πρώτοι είχαμε τοποθετηθεί (θαλάσσιο μέτωπο, διαχείριση αποβλήτων), με τη Δημοτική Αρχή να ακολουθεί ή και να υιοθετεί τις θέσεις μας. Η παρουσία μας στο Δημοτικό Συμβούλιο ενισχύει τη δημιουργία  λαϊκής πλειοψηφίας εντός του. Κάτι τέτοιο η Δημοτική Αρχή μόνη της δεν μπορεί να το εξασφαλίσει, γιατί δεν βγαίνουν οι αριθμοί. Οι μάχες στο δημοτικό συμβούλιο θα είναι σφοδρές, κι εκεί χρειάζεται μια δύναμη που μπορεί να πείθει αλλά και να συνεργάζεται για το καλό της πόλης. Αυτό θα είναι προς όφελος των δημοτών, προς όφελος της Πάτρας. Κι επειδή τα περιθώρια άσκησης της οποιασδήποτε φιλολαϊκής πολιτικής στους  Δήμους στενεύουν, με βάση το νέο πλαίσιο, απαιτείται άλλου είδους αντίληψη. Απαιτείται ενωτική και συνθετική αντίληψη, συντονισμός δυνάμεων, οι αναγκαίες πολιτικές συμμαχίες ανάμεσα στις δημοτικές παρατάξεις, αλλά και οι κοινωνικές συμμαχίες με τον λαό της Πάτρας. Διαφορετικά, με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγούμαστε στην απογοήτευση και την αδράνεια. Η Ανυπότακτη Πολιτεία αποτέλει την εγγυήτρια δύναμη για να μην είναι ο πήχης μας οι έντιμες ηττές.  Την δεύτερη Κυριακή αποφασίζουμε για τον Δήμαρχο και θα στηρίξουμε Πελετίδη. Την πρώτη Κυριακή όμως αποφασίζουμε ποιους Δημοτικούς Συμβούλους θέλουμε και γι’ αυτό στηρίζουμε την Ανυπότακτη Πολιτεία.

 

Συνταξιούχοι Εκπαιδευτικοί

Ανακοίνωση για τις  εκλογικές παροχές

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ  ΕΝΩΣΗ  ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ  (Π.Ε.Σ.ΕΚ)

ΓΡΑΦΕΙΑ:  ΚΟΡΝΑΡΟΥ 2 ΚΑΙ  ΕΡΜΟΥ(ΟΛΜΕ).    ΤΚ: 10563 ΑΘΗΝΑ

ΤΗΛ: 210-3318632

EMAIL: syntaxekpedeftikoi@gmail.com

Blog:     syntaxekpedeftikoi.blogspot.gr

 

Αθήνα   8.5.2019

Ανακοίνωση για τις  εκλογικές παροχές

  • Ενώ η κυβέρνηση καθυστερεί   σκόπιμα  την έκδοση  των συντάξεων  πάνω  από δύο χρόνια, για να αυξάνει τα ματωμένα πλεονάσματα, ενώ 4 χρόνια έχει  ξεζουμίσει  το  λαό εφαρμόζοντας με θρησκευτική ευλάβεια τα τρία μνημόνια  με εκατοντάδες  εφαρμοστικούς αντιλαϊκούς νόμους,  ξαφνικά ο Πρωθυπουργός αποφάσισε παραμονές των εκλογών  να εμπαίξει τους συνταξιούχους, εφαρμόζοντας  τη λογική του Χότζα. Αυξάνει τα ματωμένα πλεονάσματα για το 2019 κατά 1.14 δις,  αναθεωρεί τον προϋπολογισμό του 2019, δηλώνοντας  το νέο υπερπλεόνασμα στο πρόγραμμα σταθερότητας  που υπέβαλε στις Βρυξέλλες,  στις  2 Μαΐου,  και μετά προσφέρει  αυτό το υπερπλεόνασμα που άρπαξε  από τις τσέπες μας  ως 13η   σύνταξη , που για τους συνταξιούχους εκπαιδευτικούς μεταφράζεται σε 300 €. Είναι απαράδεκτο ο Πρωθυπουργός και οι αρμόδιοι  υπουργοί ,  στη χθεσινή προεκλογική εξαγγελία τους , να επαίρονται για τα ματωμένα πλεονάσματα  που έχουν γονατίσει τον ελληνικό λαό, δεσμεύοντας τη χώρα  με τα μνημόνια   μέχρι το 2060, και  να επιστρέφουν  ένα μικρό επίδομα από αυτά που έχουν αρπάξει   από το λαό.
  • Το Δ.Σ της  Π.Ε.Σ.ΕΚ,  μαζί με όλους  τους συνταξιούχους, παρακολουθεί  με αγανάκτηση τις  αντικρουόμενες  δηλώσεις  των κυβερνητικών παραγόντων  για την επιστροφή  των αναδρομικών και όλων των μνημονιακών περικοπών των συντάξεών μας. Την σκυτάλη  παίρνουν τα ΜΜΕ ,  εργατολόγοι,  «ειδήμονες»  δημοσιογράφοι.  Ο καθένας  παρουσιάζει   τη δική του εκδοχή,  γεγονός που επιτείνει τη σύγχυση με αποτέλεσμα οι συνταξιούχοι  να εμπαίζονται  και  να οδηγούνται στα δικηγορικά γραφεία,  καταφεύγοντας σε αδιέξοδη ατομική λύση.
  • Τη σκυτάλη πήρε επίσης  και ο Πρωθυπουργός χθες, δηλώνοντας  σε ερώτηση για τα αναδρομικά  ότι   δεν  υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις  που  να  δικαιώνουν  τους συνταξιούχους, ενώ γνωρίζει ότι το ΣΤΕ έχει κρίνει (απ. 2287-2290/2015)  ότι είναι αντισυνταγματικές , από 1.1.2013,  οι περικοπές των κύριων και επικουρικών συντάξεων  και η κατάργηση  των δώρων  για τους συνταξιούχους  και  έχει  διατάξει  την αναπροσαρμογή όλων των συντάξεων  στα επίπεδα   του 2012, ενώ  το ΑΕΔ (Ανώτατο  Ειδικό Δικαστήριο)  με τις  αποφάσεις του,  1-4/2018,   αποσύνδεσε το ισόβιο δικαίωμα των συνταξιούχων  για τα δώρα και  επίδομα άδειας  από το νόμο Κατρούγκαλου (ν. 4387/2016).
  • Είναι κοινωνικά ανάλγητο  να  εμπαίζουν τους συνταξιούχους παραμονές των εκλογών,  προσπαθώντας  να υφαρπάσουν  την  ψήφο μας.    Δεν πρόκειται  να παραιτηθούμε  από  τα  αιτήματά μας:   Κατάργηση όλων των περικοπών από όλους τους εργαζόμενους και συνταξιούχους , επιστροφή της 13ης  και 14ης   σύνταξης ολόκληρης και  όχι με «αναδιανομή», ως  προεκλογικό επίδομα, επιστροφή όλων  των αναδρομικών, κατάργηση του ν. Κατρούγκαλου.
  • Απαιτούμε με  πολιτική  απόφαση  να  μας  δοθούν όλα τα κλεμμένα.
  • Έχουμε την εκτίμηση ότι μόνο ο κοινός αγώνας όλων των εργαζομένων και συνταξιούχων μπορεί να φέρει αποτέλεσμα. Γι’ αυτό προτάσσουμε  την ενημέρωση  όλων  των συναδέλφων   και  τη συνέχιση  των αγώνων μας  μέχρι  ανατροπή  της πολιτικής τους.

Για το    Δ.Σ   της   Π.Ε.Σ.ΕΚ

Ο  πρόεδρος                     Ο  Γ. Γραμματέας

 

Τάσος   Σταυρόπουλος           Γιώργος  Τριβιζάκης

 

 

Τουλιάτος Ανυπότακτη Πόλη

Συνέντευξη με τον επικεφαλής της δημοτικής κίνησης “Ζωγράφου – Ανυπότακτη Πόλη”, Χρίστο Τουλιάτο

Ερ: Πως και από ποιους δημιουργήθηκε η “Ζωγράφου – Ανυπότακτη Πόλη”; Για ποιο λόγο δεν εκφράζεστε από άλλα σχήματα της αριστεράς και φτιάξατε ένα καινούριο;

Απ: Η δημοτική κίνηση Zωγράφου – Ανυπότακτη Πόλη είναι πρώτα από όλα μία συλλογικότητα αγώνα για τη γειτονιά και έπειτα ένα ψηφοδέλτιο για τις δημοτικές εκλογές. Ιδρύθηκε τυπικά τον Οκτώβριο του 2018 μετά από συζητήσεις και συνελεύσεις που άρχισαν από το Μάη του 2018. Η ανάγκη για μία νέα ενωτική και ριζοσπαστική κίνηση προέκυψε από την ανάγκη συστέγασης όλου του δυναμικού που έδωσε αγώνες τα τελευταία 20 χρόνια στη γειτονιά. Αν και νέα κίνηση, ο κόσμος της ήταν παντού στα τοπικά κινήματα της πόλης. Τα κινήματα για να γίνει η Βίλα πάρκο για όλο το λαό του Ζωγράφου, να μη γίνουν οι 6 πλατείες μας υπόγεια γκαράζ και τσιμέντο επί Καζάκου, να γίνει το Μητροπολιτικό πάρκο στο Γουδί, στις πλατείες για να μην περάσουν οι μνημονιακές πολιτικές, στην Πρωτοβουλία Αγώνα Ζωγράφου για να μην πλειστηριαστούν τα σπίτια των συμπολιτών μας, σε κινήσεις αλληλεγγύης και συνεταιρισμούς καταναλωτών (ΣΥΝ.ΖΩ., κίνημα χωρίς μεσάζοντες). Οι περισσότεροι από εμάς αποχώρησαν σταδιακά από ένα άλλο σχήμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς στη γειτονιά (Κίνημα στην Πόλη) που κινείται πλέον εντελώς παραταξιακά εκφράζοντας πλέον μόνο το χώρο της πλειοψηφίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καταλήγοντας καρικατούρα του παλιού ενωτικού εαυτού του της περιόδου 2006-2012.

Η κίνησή μας αντιπροσωπεύει όλες τις γενιές κατοίκων (εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, φοιτητές) και ειδικά την παραγωγική ηλικία που είναι ο κορμός της. Κάποιο από το δυναμικό της κίνησης πέρα από κοινωνική-κινηματική δράση είχε και έχει και πολιτική συμμετοχή στη Λαϊκή Ενότητα (και κάποιοι παλιότερα στην Αριστερή Πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ) και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (σήμερα στην πλατφόρμα Μετάβαση), καθώς και σε άλλες συλλογικότητες (Ξεκίνημα, Κόκκινο Νήμα, Παρέμβαση) και φυσικά ανένταχτο δυναμικό. Η φυσιογνωμία της κίνησης είναι ενωτική, αφού αποτελείται από ενεργούς κατοίκους προερχόμενους/ες από διάφορες τάσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς αλλά και ανένταχτους/ες της πόλης μας και απευθύνεται ενωτικά στις άλλες μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς της πόλης (Λαϊκή Συσπείρωση, Κίνημα στην Πόλη) ακόμα και αν αυτές αρνούνται τη συμπόρευση. Επιμένει ριζοσπαστικά χωρίς να υποτάσσεται στις δυσκολίες των καιρών, εξού και Ανυπότακτη.

Ερ: Ο Κλεισθένης και οι πολιτικές λιτότητας δημιουργούν ένα ασφυκτικό νεοφιλελεύθερο πλαίσιο. Τι μπορεί να πετύχει η αριστερά με βάση αυτά τα δεδομένα;

Απ: Το πεδίο των πολιτικών στο χώρο και την αυτοδιοίκηση επιλέχθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ ως σχετικά προνομιακό για το ξεδίπλωμα της μνημονιακής στροφής του και της μετάλλαξής του πλέον σε ανοιχτά σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρυκτικά αντιστεκόταν στην «οικειοποίηση» του μνημονίου σε επίπεδο κεντρικού πολιτικού τόνου, αλλά οικειοποιήθηκε ανοιχτά τις κατευθύνσεις του στο πεδίο του χώρου. Και μάλιστα προβάλλοντας τις ως μέρος της διαδικασίας «παραγωγικής ανασυγκρότησης» και «ανάπτυξης» που υποτίθεται ότι θα οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση. Έτσι, στο πεδίο του δημόσιου χώρου πλέον εκχωρεί σημαντικά πεδία του στο ιδιωτικό κεφάλαιο και διαμορφώνει ένα πλαίσιο διευκόλυνσης των επενδύσεων σε αυτά αποδεικνύοντας ότι αποτελεί αξιόπιστο υλοποιητή των μνημονιακών κατευθύνσεων. Παράλληλα με τους «αναπτυξιακούς» σχεδιασμούς στο πεδίο του χώρου, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ άνοιξε και τη συζήτηση για μία νέα αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση. Στόχος είναι: α) η θεσμική και πολιτική συμπύκνωση της παραπάνω αναπτυξιακής κατεύθυνσης με θωράκιση του δημοσιονομικού πλαισίου λειτουργίας των ΟΤΑ (ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, παρατηρητήριο ΟΤΑ, εκχώρηση λειτουργιών σε ιδιώτες αν δεν εξασφαλίζεται η χρηματοδότησή τους μέσω των εσόδων των ΟΤΑ, εκχώρηση αρμοδιοτήτων είσπραξης κάποιων φόρων με αύξηση των πεδίων «ανταποδοτικότητας» κλπ.), β) η καλλιέργεια ενός πολιτικού κλίματος «συναίνεσης» τόσο σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο (με πρωτοβουλίες όπως η συνταγματική αναθεώρηση και ο νέος εκλογικός νόμος) όσο και στο επίπεδο της αυτοδιοίκησης. Η γραμμή της «συναίνεσης» είναι αναγκαία για τη θωράκιση του αστικού πολιτικού συστήματος, για πιθανές ανασυνθέσεις και συνεργασίες ακόμα και «μεγάλο» κυβερνητικό συνασπισμό μεταξύ των δύο μεγάλων πόλων ή «οικουμενική» κυβέρνηση αν κριθεί αναγκαίο μελλοντικά.

Στα καθ’ημάς, Αριστερά φυσικά δεν είναι απλά το να λες ότι είσαι «Αριστερά» αλλά κυρίως το τι κάνεις. Οπότε, καταρχάς δεν αρκεί η χρήση του όρου όταν εφαρμόζεις, και μάλιστα πιστά, μνημονιακές πολιτικές όπως η δήμαρχός μας η κ.Καφατσάκη. Μία πραγματική Αριστερά αν εκλεγόταν στη διοίκηση του δήμου θα ερχόταν αναγκαστικά σε ρήξη με το υπάρχον πλαίσιο. Θα εναντιωνόταν έμπρακτα στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στους δήμους και στην απαξίωση των δημοτικών κοινωνικών υπηρεσιών. Θα αρνιόταν τη λογική των ιδιωτικοποιήσεων της δημοτικής περιουσίας προστατεύοντας το δημόσιο συμφέρον και το περιβάλλον. Θα αρνιόταν  τη λογική της «ανταποδοτικότητας» που κάνει τους δήμους φορομπηχτικούς μηχανισμούς. Θα διεκδικούσε αγωνιστικά μαζί με τους κατοίκους και άλλες τέτοιες δημοτικές αρχές τη δημόσια χρηματοδότηση που μειώθηκε και παρακρατήθηκε λόγω μνημονίων. Σε αυτή την κατεύθυνση είναι η σκέψη μας και η πρακτική μας. Το κεντρικό προεκλογικό σύνθημά μας είναι Ενωτικά και Ριζοσπαστικά, να κερδίσουμε ξανά τη ζωή μας. Και εννοούμε κάθε λέξη του για τους λόγους που είπα και παραπάνω. Είναι εφικτό, αν αγωνιστούμε για αυτό όλο και περισσότεροι/ες. Είναι εφικτό με μία γειτονιά που «είναι στο πόδι», που παλεύει για ό,τι της ανήκει και δεν το αφήνει απλά στα χέρια κάποιων που ψηφίζει μία φορά στα τέσσερα χρόνια. Εμείς δεν σκοπεύουμε να τάξουμε υποσχέσεις. Σκοπεύουμε να δείξουμε με το παράδειγμα του αγώνα ότι αυτά γίνονται για να το ακολουθήσουν όλο και περισσότεροι /ες και να τα κερδίσουμε. Το ότι ο χώρος της Βίλας μας είναι ακόμα πράσινος και όχι εμπορικό κέντρο κερδήθηκε έτσι, το ότι οι πλατείες μας δεν έγιναν ακόμα περισσότερο τσιμέντο επί δημάρχου Καζάκου επίσης. Δεν έγιναν με κάποιο μαγικό τρόπο αυτά. Αυτή την εμπειρία ακολουθούμε και θέλουμε πολλές νέες τέτοιες ακόμα.

Ερ: Τι θα σήμαινε ένα διαφορετικό υπόδειγμα-παράδειγμα στην παρέμβαση στη γειτονιά για την αριστερά; Σημειωτέον ότι το φαινόμενο σχημάτων που δημιουργούνται λίγες βδομάδες πριν τις εκλογές και μετά τις εκλογές ατονούν είναι το σύνηθες στην αριστερά – όλων των τάσεων. Πως θα αποφύγετε αυτόν τον κίνδυνο;

Απ: Η Αριστερά σε πολλές όψεις της δείχνει ότι έχει γίνει επί της ουσίας το αριστερό άκρο του συστήματος της μεταπολίτευσης και της συναίνεσης που εδραίωσε εκείνη η εποχή για δεκαετίες μέχρι την κρίση του 2008. Ενσωματώθηκε και επαναπαύθηκε ως αριστερό άκρο διαμαρτυρίας στο επίσημο (κοινοβουλευτικό) πολιτικό σκηνικό, αποσπώντας μικρές παραχωρήσεις και σπανιότερα κινηματικές νίκες εντός ενός πλαισίου που αυτό ήταν ενίοτε και αποδεκτό εφόσον δεν διατάρασσε την συγκεκριμένη ισορροπία δυνάμεων. Πέρα από το ότι αυτή η Αριστερά είχε σταματήσει από δεκαετίες να είναι πολιτικά επικίνδυνη για το σύστημα, πλέον και να θέλει να συνεχίσει να «επιβιώνει» έτσι αυτό δεν είναι πια εφικτό, η μεταπολιτευτική συναίνεση κατέρρευσε πλέον. Οπότε, ένα μέρος της «αποσκίρτησε» οριστικά και ενσωματώθηκε πλήρως και γοργά στις απαιτήσεις του κεφαλαίου που επιβάλλονται στο νέο μνημονιακό τοπίο (περίπτωση του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ). Και ένα άλλο προσπαθεί να διατηρήσει δυνάμεις με τις μεθόδους του παρελθόντος. Έτσι δεν υπάρχει μέλλον για μία μαχόμενη Αριστερά, γειωμένη σε λαϊκά στρώματα και κοινωνικούς χώρους, πολιτικά αποτελεσματική και επικίνδυνη για το αστικό σύστημα. Για μία τέτοια Αριστερά απαιτείται πάλι επιστροφή στον καθημερινό βασανιστικό αγώνα για τα προβλήματα των εργαζομένων και της νεολαίας μας, με επιμονή, με αυταπάρνηση, αναζητώντας νέα περιεχόμενα και μορφές δράσης, με πειραματισμό και μεράκι. Για να ξαναπιάσουμε το νήμα της εποχής που Αριστερά σήμαινε ταυτόχρονα θυσία, αξιοπιστία, ήθος και εντιμότητα, αλλά ταυτόχρονα και αποτέλεσμα στο σήμερα και όραμα για μία άλλη, καλύτερη κοινωνία.

Δεν θέλω να πω φυσικά ότι έχουμε κατακτήσει όλα αυτά στην κίνηση Ζωγράφου-Ανυπότακτη Πόλη, θα ήταν υπερφίαλο. Λέω, όμως, ότι με οδηγό αυτά προσπαθούμε τόσα χρόνια να παρέμβουμε κινηματικά στην πόλη μας και τελικά φτιάξαμε και ένα πολιτικό όχημα, τη δημοτική κίνησή μας, που να επιχειρεί να συμβάλει σε αυτή την πολιτική κατεύθυνση και φυσιογνωμία. Και αυτό φυσικά σημαίνει ότι θέλουμε και πρέπει να είναι ένα ενεργό, ζωντανό σχήμα παρέμβασης, με εσωτερική ζωή και λειτουργία και εξώστρεφη δράση. Και όχι ένα εκλογικό όχημα μίας χρήσης της «Αριστεράς της μεταπολίτευσης», που τα είχε απλά για να εκλέγει συμβούλους στα συμβούλια χωρίς να είναι οχήματα δράσης και σύνδεσης με τη γειτονιά.

Ερ: Η αριστερά βρίσκεται σε μια βαθιά κρίση γενικά. Έχεις κάποιες σκέψεις για την επόμενη μέρα; Κάποιες πρωτοβουλίες ίσως;

Απ: Στις φετινές δημοτικές εκλογές συμμετέχουν πολλά αυτοδιοικητικά σχήματα της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Μεταξύ αυτών και πάνω από 15 περίπου με ενωτική, μετωπική και ταυτόχρονα ριζοσπαστική φυσιογνωμία. Θεωρούμε ότι η παρέμβαση τέτοιων σχημάτων στις δημοτικές εκλογές μπορεί να οικοδομήσει όρους για μια νέα δυναμική στη ριζοσπαστική και κομμουνιστική Αριστερά. Ενδεχομένως, να αποτελέσει και χώρο λήψης τέτοιων πρωτοβουλιών.

Πρωτοβουλιών ανασυγκρότησης και ανασύνθεσης της Αριστεράς που μέσα στις μνημονιακές παλινωδίες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά και τη παράλληλη κάμψη των κινηματικών αντιστάσεων, προσπάθησε να ανακαλύψει νέους δρόμους συλλογικής αντίστασης απέναντι στη μνημονιακή επέλαση. Θέλουμε να συγκροτήσουμε το ρεύμα εκείνο που θα καταφέρει ξανά να ορθώσει νικηφόρες αντιστάσεις στους κοινωνικούς χώρους και ειδικά στο πεδίο της γειτονιάς για εμάς, αλλά θα λειτουργεί και σαν όχημα ανασύνθεσης της πολιτικής Αριστεράς σε ανατρεπτική και ριζοσπαστική κατεύθυνση. Την Αριστερά που επιμένει πως υπάρχει άλλος δρόμος μακριά από τα μνημόνια, την Ε.Ε και τους μηχανισμούς επιτροπείας. Η αντίληψη αυτή δε πρέπει να αντιμετωπίζεται ως η αντίστοιχη δική μας «εμμονή». Δεν θέλουμε απλά να αθροίσουμε τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς που αντιλαμβάνονται το στοιχείο της ρήξης με το ευρωσύστημα και την αξία ενός μεταβατικού προγράμματος και μίας αντίστοιχης τακτικής στο πλαίσιο μίας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής. Θέλουμε να εντάξουμε όλες αυτές τις δυνάμεις σε μια διαδικασία ανασύνθεσης πρακτικών, πολιτικών επιλογών, τομών και αντιλήψεων. Επιδιώκουμε να ξαναανακαλύψουμε αυτόν τον δρόμο μέσα στις δοσμένες συνθήκες και η ριζοσπαστική παρέμβαση στις γειτονιές αποτελεί σημαντικό πεδίο για αυτή τη διαδικασία. Η αντιφατικότητα των κοινωνικών-ταξικών δυνάμεων στο τοπικό κίνημα, ο πλούτος των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων αλλά και η κρισιμότητα του συγκεκριμένου τομέα δημόσιας διοίκησης στη διαδικασία της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης είναι στοιχεία που κάνουν αναγκαία την μετωπική παρέμβαση και συμπόρευση της ριζοσπαστικής Αριστεράς στη γειτονιά και την αυτοδιοίκηση. Παλεύουμε να αποτυπώσουμε αυτά τα φυσιογνωμικά στοιχεία και την πολιτική κατεύθυνση σε απόπειρες, όσο γίνεται, παραδειγματικών αυτοδιοικητικών εγχειρημάτων. Έχοντας επίγνωση των σημερινών δυσκολιών, αλλά και της ανάγκης από σήμερα να αρχίζει να υλοποιείται μία άλλη κατεύθυνση, φυσιογνωμία και πρακτική για μία σύγχρονη ριζοσπαστική και κομμουνιστική αριστερά στις γειτονιές και συνολικά.