Γιατί η σημερινή συγνώμη του Μητσοτάκη είναι ακόμα πιο εξοργιστική από το “φταίει ο σταθμάρχης”;

Πέντε ολόκληρες μέρες άργησε η συγνώμη του Μητσοτάκη προς τα θύματα. Αλήθεια, τι τον εμπόδισε να ζητήσει συγνώμη από την πρώτη μέρα; Δεν θυμόταν ότι η βασική του κριτική στον Τσίπρα ήταν ότι δεν ζήτησε συγνώμη για το Μάτι; Ή μήπως η συγνώμη εκφέρεται μόνο όταν καταρρέει η πρώτη επικοινωνιακή γραμμή άμυνας ότι “φταίει ο σταθμάρχης και όχι το κράτος το οποίο κυβερνάμε 4 χρόνια”;

Η συγνώμη του Μητσοτάκη όπως και η παραδοχή ότι “δεν πρέπει να κρυφτούμε πίσω από το ανθρώπινο σφάλμα” είναι υποκριτική, ψεύτικη, εξοργιστική.

Πρώτον, γιατί έρχεται πέντε μέρες μετά από το δυστύχημα. Δεν μπορεί να είσαι πρωθυπουργός μιας χώρας, να πολιτεύεσαι έχοντας ως σημαία την 4η βιομηχανική επανάσταση και τον ψηφιακό μετασχηματισμό, και όταν συγκρούονται μετωπικά δύο τρένα η συγνώμη να μην είναι η πρώτη αυθόρμητη λέξη.

Δεύτερον, επειδή η σημερινή συγνώμη είναι επικοινωνιακός ελιγμός, που ήρθε μετά τις σφυγμομετρήσεις που δείχνουν ότι το αφήγημα που επιλέχθηκε την πρώτη μέρα, δεν περπατάει. Η σημερινή συγνώμη είναι απόφαση και δημιούργημα των ακριβοπληρωμένων επικοινωνιολόγων του Μαξίμου και όχι ειλικρινής έκφραση ενός πρωθυπουργού που μετρά άλλωστε κάθε λέξη του με κριτήριο το γκελ που θα κάνει στις ερχόμενες εκλογές.

Τρίτον, επειδή, υπό κεντρικό πρωθυπουργικό σχεδιασμό, η πρώτη γραμμή άμυνας ήταν ότι φταίει ο σταθμάρχης και όχι το κράτος και η κυβέρνηση. Επί πέντε ολόκληρες μέρες ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της εξουσίας είχε ξεσαλώσει με το “ανθρώπινο λάθος”. Έφτασαν να προπηλακίζονται Νεοδημοκράτες, ακροκεντρώοι, φιλελεύθεροι και πάντως υπεράνω πάσης φιλοσυριζικής υποψίας άνθρωποι, που τόλμησαν να πουν ότι η επίκληση του ανθρώπινου λάθους σε μια μετωπική σύγκρουση τρένων δεν μπορεί να είναι αποδεκτή στον 21ο αιώνα. Μπορεί σήμερα με την αλλαγή γραμμής να τα ρίχνουν όλοι τεχνηέντως στους φανατικούς του Μαξίμου (δημοσιογράφους, στελέχη και ινφλουένσερς) αλλά η γραμμή εκπορεύτηκε κεντρικά από τον ίδιο τον Μητσοτάκη. Άλλο αν δεν βγήκε και αναγκάστηκε στην πορεία να αναθεωρήσει.

Τέταρτον, επειδή η αρχική δήλωση Μητσοτάκη δεν ήταν απλώς ότι πρόκειται για “τραγικό ανθρώπινο λάθος”. Ήταν ότι ο υπουργός του παραιτήθηκε, παρά το γεγονός ότι το δυστύχημα οφείλεται σε τραγικό ανθρώπινο λάθος. Η χυδαιότητα της δήλωσης δεν αφορούσε στο πρόωρο πόρισμα του πρωθυπουργού που επιχειρούσε να κουκουλώσει τις ευθύνες. Αφορούσε κυρίως στο γεγονός ότι ο υπουργός αδίκως παραιτήθηκε και η πολιτική ευθύνη ίσως και δεν θα έπρεπε να αναληφθεί, καθώς “όλα δείχνουν ότι …”. Επί λέξει η πρώτη δήλωση Μητσοτάκη είχε ως εξής: “Ο Υπουργός Υποδομών και Μεταφορών, Κώστας Καραμανλής, αναλαμβάνοντας την αντικειμενική πολιτική ευθύνη, υπέβαλε αμέσως την παραίτηση του …Η στάση του τον τιμά, καθώς όλα δείχνουν πως το δράμα οφείλεται, δυστυχώς, κυρίως σε τραγικό ανθρώπινο λάθος”.

Πέμπτον, επειδή η σημερινή συγνώμη του Μητσοτάκη δεν αφορά τον εαυτό του, το επιτελικό του κράτος και τη διακυβέρνησή του, αλλά γίνεται στο όνομα όλων των κυβερνήσεων διαχρονικά. Όποιος έχει (ή καλύτερα αποκτήσει στην πορεία γιατί δεν βγήκε η πρώτη επικοινωνιακή γραμμή) το θάρρος να ζητήσει συγνώμη, ας το κάνει μόνο για τον εαυτό του. Να ζητάς συγνώμη εκ μέρους όλων όσων κυβέρνησαν το νεοελληνικό κράτος διαχρονικά δεν είναι ανάληψη ευθύνης. Είναι διάχυση ευθύνης, αποπροσανατολισμός, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε και επίρριψη ευθυνών στους προηγούμενους. Σε τι διαφέρει η συγνώμη του Μητσοτάκη “στο όνομα όλων όσοι κυβέρνησαν τη χώρα εδώ και χρόνια”, από τη συγνώμη Τσίπρα μετά το Μάτι όταν έλεγε ότι ανέλαβε “την πολιτική ευθύνη και άλλων κυβερνήσεων και όχι μονάχα της δικής του”;

Έκτον γιατί η συγνώμη που δεν συνοδεύεται από τη ρητή αναγνώριση ότι κακώς ιδιωτικοποιήθηκε ο σιδηρόδρομος, κακώς κατακερματίστηκε ο ΟΣΕ, κακώς μειώθηκε το προσωπικό, κακώς υπάρχει η πάσει θυσία μείωση του κόστους, είναι συγνώμη υποκριτική και ψεύτικη. Είναι συγνώμη με τη ματιά στραμμένη στις δημοσκοπήσεις και στο πολιτικό κόστος, και όχι συγνώμη που επιχειρεί να διορθώσει τις κακοδαιμονίες, τις αποτυχίες, τις δολοφονικές πολιτικές.

Έβδομο και χειρότερο. Η σημερινή ανάρτηση του πρωθυπουργού αναφέρει τη φράση του Σημίτη μετά το ναυάγιο Σάμινα: “Ξέρω ότι πολλοί σήμερα θα θυμούνται τη φράση ενός προκατόχου μου ότι αυτή είναι η Ελλάδα”. Και καταλήγει: “Προσωπικά είμαι στην πολιτική για να αλλάξω αυτή την «κακιά τη χώρα», αυτήν την παλαιά Ελλάδα που μας πληγώνει. Γι’ αυτό προσπαθώ, κάθε μέρα”. Τι μας λέει εδώ ο πορφυρογέννητος γόνος; Ότι υπάρχει η κακιά χώρα, η καθυστερημένη, η παλαιά Ελλάδα, και υπάρχει και Αυτός. Ο αίρων τις αμαρτίες υμών. Που θα αλλάξει (σε πρώτο ενικό) τη χώρα και την κακή της μοίρα. Ο Μητσοτάκης, που ως πρωθυπουργός κυβερνά τη χώρα 4 χρόνια, που ως υπουργός κυβέρνησε άλλα 4 χρόνια, που ο μπαμπάς του κυβέρνησε επίσης 4 χρόνια, και που το κόμμα του κυβέρνησε σχεδόν 20 χρόνια κατά τη μεταπολίτευση, αποφάσισε σήμερα, μετά από 57 νεκρούς επί της πρωθυπουργικής Του θητείας, ότι “θα σώσει τη χώρα”. Λιγότερη έπαρση είχε ο Λουδοβίκος 14ος. Λίγη συστολή (για να μην πούμε συντριβή) δεν θα έβλαφτε ακριβοπληρωμένοι κύριοι που γράφετε επιμελώς τα διαγγέλματα και τις αναρτήσεις του πρωθυπουργού.