Το Τείχος του Βερολίνου, 30 χρόνια μετά

Οι μέρες μνήμης είναι τέλειες για τους δημοσιογράφους, ειδικά όταν η Google κάνει τόσο εύκολη την έρευνα. Και τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης αγαπούν αυτές τις μέρες! Οι αγαπημένες τους ημερομηνίες αφορούν τέσσερα γεγονότα: 17 Ιουνίου 1953, η «εξέγερση» (ή όπως αλλιώς αποκαλείται) των εργαζομένων της Ανατολικής Γερμανίας στην περίοδο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, η ανέγερση του Τείχους του Βερολίνου στις 13 Αυγούστου 1961, το γκρέμισμά του στις 9 Νοεμβρίου 1989 και η «ενοποίηση της Γερμανίας» στις 3 Οκτωβρίου 1990. Τα τελικά ψηφία των ετών αυτών είναι 3, 1, 9 και 0. Μέσα σε μια δεκαετία έχουμε τέσσερις επετείους να γιορτάσουμε! Προσθέστε και τα πενταετή τελικά ψηφία – διότι γιορτάζουμε και τα 25 ή 35 χρόνια επετείου – και παίρνουμε 8, 6, 4 και 5. Τελικά μέσα σε μια δεκαετία τα 8 από τα 10 συνολικά χρόνια, προσφέρουν ωραίες ευκαιρίες για δημοσιογράφους, ρήτορες και πολιτικούς να μας υπενθυμίζουν επί ημέρες, εβδομάδες ή και μήνες νωρίτερα, πόσο απαίσια ήταν η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, πόσο καταδικασμένη ήταν να αποτύχει, και πόσο τυχερούς μας έκανε η κατάρρευσή της. Ειδικά εμάς, τους φτωχούς “Ossies” (Ανατολικογερμανούς).

Είναι πράγματι ευλογία ότι διανύουμε ένα τέτοιο έτος. Όχι, δεν γιορτάζουμε φέτος τη γερμανική ενοποίηση, ένα 29ο έτος δεν είναι στρογγυλό. Αλλά η 9η Νοεμβρίου μας κάνει μια χαρά. Είναι τα 30 χρόνια από την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου, οπότε πρέπει να προετοιμάσουμε τα νεύρα μας για εβδομάδες ομιλιών και άρθρων, για βουτιές στο παρελθόν και δημοσιοσχετίστικους ακροβατισμούς. Τέτοιες εορταστικές εκδηλώσεις καταλήγουν συνήθως στην Πύλη του Βρανδεμβούργου όπου ανάβουν εντυπωσιακά πυροτεχνήματα και συνοδεύονται από φωνές που με ενθουσιασμό τραγουδούν το “Deutschland über alles”.

Διάφοροι βέβαια, με σαρκασμό μπορούν να σημειώσουν ότι ο βασικός στόχος των «επετείων» διαμορφώθηκε το 1991 από τον Υπουργό Δικαιοσύνης Κλάους Κίνκελ: «Πρέπει να υπάρξει απονομιμοποίηση του συστήματος της ΛΔΓ, το οποίο δικαιολογούσε μέχρι το πικρό τέλος τον εαυτό του με τα αντιφασιστικά του πιστεύω, τις δήθεν υψηλότερες αξίες και την προσήλωση σε έναν ακέραιο ανθρωπισμό. Ενώ στην πραγματικότητα, υπό την κάλυψη του μαρξισμού-λενινισμού, δημιούργησε ένα κράτος που από πολλές απόψεις ήταν εξίσου απάνθρωπο και φοβερό με τη φασιστική Γερμανία». Αυτά λέγονταν από έναν άνθρωπο του οποίου ο επόμενος στόχος για τη Γερμανία περιείχε κάτι το περίεργο και το ανησυχητικό: «…να ολοκληρώσουμε κάτι στο οποίο έχουμε δυο φορές νωρίτερα αποτύχει: να βρούμε έναν ρόλο, σε συμφωνία με τους γείτονές μας, ο οποίος να ανταποκρίνεται στις επιθυμίες μας και στις δυνατότητές μας».

Η εξίσωση του φασισμού με τον κομμουνισμό, υιοθετήθηκε πρόσφατα ως επίσημη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατηγορώντας και τους δύο εξίσου για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αποφεύγοντας μάλιστα την παραμικρή αναφορά ότι το Άουσβιτς, η Τρεμπλίνκα και το Ζάξενχαουζεν απελευθερώθηκαν από τον Κόκκινο Στρατό και ότι η Ναζιστική Γερμανία ηττήθηκε πολύ περισσότερο χάρη στην ΕΣΣΔ συγκριτικά με οποιαδήποτε άλλη χώρα. Ακόμα και ότι 27 εκατομμύρια από το λαό της χάθηκαν, ως αποτέλεσμα της επίθεσης των Ναζί.

Γιατί διαστρεβλώνεται τόσο πολύ η τραγική ιστορία του 20ού αιώνα; Και γιατί, στη Γερμανία, με αδυσώπητο μίσος πετροβολούν ακόμα ένα βυθισμένο καράβι, τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, στοχεύοντας σε ό,τι τυχόν προεξέχει πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας; Γιατί, μετά από τριάντα χρόνια, εξακολουθούν να κλωτσάνε τη ΛΔΓ, όπως το πτώμα ενός πεθαμένου από εξάντληση αλόγου εργασίας; Μήπως κάποιοι εξακολουθούν να φοβούνται ότι αυτό το ψόφιο άλογο θα μπορούσε ακόμα να κλωτσήσει ή να δαγκώσει;

Το να σαρκάζουμε όμως δεν είναι πρέπον, όταν θυμόμαστε, πώς, χιλιάδες άνθρωποι, σε κατάσταση ευφορίας, ξεχύνονταν μέσα από τα ανοικτά σημεία ελέγχου του Τείχους του Βερολίνου. Επιτέλους μπορούσαν να επισκεφθούν ελεύθερα φίλους και συγγενείς – χωρίς περιορισμούς ή απαγορεύσεις. Θα μπορούσαν σύντομα να στηθούν σε ουρές ανυπόμονων επισκεπτών για να θαυμάσουν τη Μόνα Λίζα,  να ανέβουν στον Πύργο της Πίζας, να κάνουν βόλτες με τα τελεφερίκ του Σαν Φρανσίσκο, να ανέβουν στις καμήλες και να δουν τις πυραμίδες της Γκίζας, να δοκιμάσουν την τύχη τους στα καζίνο του Μονακό ή του Βέγκας. Μετά από 28 χρόνια που ένιωθαν να ζουν εντός περίκλειστων τειχών, μπορούσαν πλέον να αναπνέουν χαρούμενα τον καθαρό αέρα του ελεύθερου κόσμου. Τα δάκρυα της χαράς ήταν γνήσια.

Πιο άμεσα όμως, βρήκαν κάτι πολύ πιο απτό να τους περιμένει αυτές τις πρώτες δύσκολες μέρες. Κάθε τράπεζα του Δυτικού Βερολίνου τους απένειμε «μπόνους καλωσορίσματος» – 100 μάρκα, τα δυτικά μάρκα επιτέλους, όχι τα περιφρονημένα ανατολικά μάρκα! Θα μπορούσαν να τα ξοδέψουν ελεύθερα σε μπανάνες που τους είχαν λείψει, όπως άλλωστε και σε παπάγιες αλλά και σε άλλα φρούτα σπάνια ή άγνωστα στην Ανατολή. Υπήρχαν πλέον μπάρες σοκολάτας Mars, μπάρες δημητριακών Hershey (ακόμα και μπαρ για ποτό ανοικτά όλο το βράδυ), μπέργκερ Big Whoppers. Υπήρχαν τα πιο μοντέρνα παπούτσια, ωραίες μπλούζες, αποκαλυπτικά εσώρουχα, ακόμα και δονητές. Θα μπορούσαν να θαυμάσουν τη γεμάτη κόσμο Κούνταμν, την «πέμπτη λεωφόρο» του Δυτικού Βερολίνου ή το μοναχικό πάντα του ζωολογικού κήπου του Δυτικού Βερολίνου. Ή να δουν την τελευταία ταινία του Χόλιγουντ και να αγοράσουν βιβλία του Τομ Κλάνσι (ή του Κέστλερ), που ακόμα δεν κυκλοφορούσαν στην Ανατολή. Στην οποία Ανατολή, μέσα σε λίγους μήνες θα εξαφανιστούν τα τελευταία συνθήματα που είχαν απομείνει για την ειρήνη, για την παραγωγή, για τον σοσιαλισμό – και για τους σοφούς ηγέτες μας. Θα αντικατασταθούν από λαμπερές εικόνες καουμπόηδων Marlboro, χρυσά σήματα McDonald, κομψές γυναίκες σε κομψά VW ή BMW. Πάνω απ ‘όλα, υπήρχαν αυτές οι δυνατές μάρκες, σεβαστές και αναγνωρίσιμες σε όλο τον κόσμο.

Αλίμονο όμως, πριν περάσει πολύς καιρός, άρχισαν να εμφανίζονται αγκάθια απροσδόκητα: η ενοποίηση έφερε ταχεία ιδιωτικοποίηση, διακοπή και εγκατάλειψη σχεδόν όλων των ανατολικογερμανικών βιομηχανιών, μερικές από αυτές ήταν παρωχημένες, μερικές όμως ήταν στην αιχμή της τεχνολογίας. Έφερε επίσης απολύσεις εκατομμυρίων εργαζομένων, σε κάθε μορφή διοίκησης, από τη διαχείριση των απορριμμάτων την κυκλοφορία και τη μετακίνηση, μέχρι την απόλυση καθηγητών, δασκάλων, δημοσιογράφων, επιστημόνων, ηθοποιών και μουσικών κατά χιλιάδες.

Όμως, ενώ οι περισσότεροι από τους απολυθέντες κυνηγούσαν θλιμμένοι οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα, όσο πενιχρές αποδοχές κι αν είχε, και άλλοι απλώς εγκατέλειψαν, οι νεότερες γενιές αναζητούσαν νέες θέσεις στο νέο – παλιό σύστημα, χαρούμενοι για την ευρεία γκάμα αυτοκινήτων, βιβλίων ή τουριστικών προορισμών. Απολάμβαναν τα πυροτεχνήματα, ίσως ακόμη τραγουδούσαν και τον εθνικό ύμνο (“Deutschland über alles”), χωρίς να μετανιώνουν για την απώλεια ενός ξεθωριασμένου παρελθόντος με όλες τις ελλείψεις και τις αδικίες του. Άλλωστε τώρα, μετά από όλα αυτά, οι τρεις δεκαετίες βοηθούν το παρελθόν να ξεθωριάσει!

Και όμως η σημερινή ατμόσφαιρα, ειδικά στα πέντε κρατίδια της πρώην Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, μοιάζει να μην έχει το πνεύμα των λαμπρών ημερών που ενθυμούμαστε και τιμούμε. Οι λόγοι; Οι μισθοί εξακολουθούν να μην προσεγγίζουν αυτούς της Δυτικής Γερμανίας, οι ώρες εργασίας είναι περισσότερες, οι άνεργοι είναι περισσότεροι από τη Δύση. Και στην Ανατολή, και στη Δύση, οι θέσεις εργασίας είναι όλο και συχνότερα ανασφαλείς, προσωρινές, μερικής απασχόλησης, χαμηλότερης αμοιβής. Η ισχυρή οικονομία της Γερμανίας, που βασίζεται σε εξαγωγές αυτοκινήτων, μηχανημάτων, χημικών, αποδυναμώνεται. Το σκάνδαλο στη Volkswagen και στη συνέχεια των περισσότερων άλλων αυτοκινητοβιομηχανιών, με τους απατεώνες επικεφαλής να δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα με τις εκπομπές αερίων τους, ενώ κερδίζουν εκατομμύρια, μειώνουν τα νούμερα των εξαγωγών. Μια πιθανή έξοδος της Βρετανίας με το Brexit μπορεί να πλήξει σημαντικά το εξαγωγικό εμπόριο και να αποδυναμώσει ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία η Γερμανία κυριαρχεί όλο και περισσότερο. Επίσης, αυτή τη στιγμή η Ευρωπαϊκή Ένωση διαρρηγνύεται από τις διαφωνίες και τις αυξανόμενες πεισματάρικες ενστάσεις των ανατολικών χωρών της. Οι οποίες διασώθηκαν πριν από τριάντα χρόνια από τον διαβολικό ολοκληρωτισμό, αλλά τώρα στρέφονται όλο και πιο ακραία προς τα δεξιά, από τη Βαρσοβία και τη Βουδαπέστη ως τη Σόφια και το Κίεβο.

Ακόμα και αυτά τα τριάντα χρόνια δεν έχουν εξοικειώσει τους πρώην πολίτες της Λαϊκής Δημοκρατίας με το να βλέπουν νεαρούς στους δρόμους με συνοδεία κουρελιασμένων σκυλιών να ζητούν ελεημοσύνη στα χάρτινα κύπελλά τους. Ή βιολονίστες συναυλιών που ικετεύουν για χρήματα παίζοντας Μότσαρτ στους κρύους σταθμούς του μετρό. Ή αστέγους που τις παγωμένες βραδιές κοιμούνται στα τσιμεντένια πεζοδρόμια. Αν και μερικοί, «δεν είναι καν Γερμανοί», είναι απλά μετανάστες από άλλες «απελευθερωμένες» περιοχές, όπως η Πολωνία ή η Βουλγαρία.

Δεν καταλήγουν όμως όλα αυτά σε συμπάθεια ή σε φιλανθρωπικές πράξεις. Πολλοί στην πρώην Ανατολική Γερμανία εξακολουθούν να περιμένουν την υποσχεθείσα «Γη της Επαγγελίας» και τα θαυματουργά δάνεια σε δυτικό μάρκο. Η ανασφάλεια και τα αισθήματα δυσαρέσκειας σε πολίτες που νιώθουν «υπήκοοι δεύτερης κατηγορίας» οδηγούν πολλούς να απορρίπτουν τα «κατεστημένα κόμματα», και, χάρη στην ρατσιστική προπαγάνδα, που συχνά υποβοηθείται από τα μέσα ενημέρωσης, πιστεύουν ότι η βοήθεια και η στήριξη που στερούνται, σπαταλιέται στους «πρόσφυγες και στους μετανάστες», ιδίως τους μουσουλμάνους – με άλλα λόγια τους φτωχότερους.

Πολλοί στη Γερμανία παρακολουθούσαν με ανησυχία το γεγονός ότι το Γκέρλιτς, μία από τις ωραιότερες πόλεις, αφού έχασε σχεδόν όλη τη βιομηχανία του και είδε να φεύγουν πολλοί νέοι πολίτες του, έφτασε πολύ κοντά στο να εκλέξει έναν ακροδεξιό ξενοφοβικό δήμαρχο από την «Εναλλακτική για τη Γερμανία». Την 1η Σεπτεμβρίου το κόμμα αυτό κέρδισε μια σημαντική δεύτερη θέση σε δύο από τα πέντε κρατίδια της Ανατολικής Γερμανίας, τη Σαξονία και το Βραδεμβούργο. Σε δύο εβδομάδες θα προσπαθήσει να επιτύχει τον ίδιο στόχο στη Θουριγγία, εκεί όπου ο τοπικός ηγέτης του συγκεκριμένου κόμματος εκστομίζει, σχεδόν κατά λέξη, τις προτροπές των φανατικών Ναζί ηγετών της δεκαετίας του 1930.

Ο θυμός αυτός δεν εκφράζεται μόνο στα εκλογικά αποτελέσματα. Εκφράζεται και με τη βία, από φανατικούς μοναχικούς ή ολόκληρα δίκτυα νεοναζιστών, που βρίσκουν ανοχή ή ακόμη και υποστήριξη από φοβισμένους δημάρχους μικρών πόλεων, από συμπαθούντες που φορούν αστυνομικές στολές, ή τηβένους δικαστών ή κοινοβουλευτικές γραβάτες και κοστούμια. Οι περισσότερες επιθέσεις είναι ενάντια στους «άλλους». Στους μουσουλμάνους καταρχήν, αλλά ο αντισημιτισμός μπορεί να εμφανιστεί και πάλι στους δρόμους της Γερμανίας. Στο Χάλε, στο ανατολικό γερμανικό κρατίδιο της Σαξονία-Άνχαλτ, έγινε επίθεση σε μια συναγωγή κατά τη λειτουργία του Γιομ Κιπούρ και ένας άνθρωπος σε ένα τουρκικό κατάστημα εκεί κοντά δολοφονήθηκε. Και το μίσος έχει τώρα μια πολιτική βάση σε κάθε γερμανικό κρατικό νομοθετικό όργανο, είτε ανατολικό, είτε δυτικό.

Η πτώση του τείχους και η κατάρρευση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας που ακολούθησε, είχε και άλλες συνέπειες. Για πρώτη φορά από το 1945, ένστολοι Γερμανοί ενεπλάκησαν σε μάχη όταν, σε αντίθεση με τον ΟΗΕ και το διεθνές δίκαιο, οι χειριστές των Tornado εκτόξευσαν πυραύλους του ΝΑΤΟ κατά της Σερβίας. Μια χώρα στην οποία η Γερμανία είχε επιτεθεί βίαια κατά τους δύο παγκόσμιους πολέμους. Μετά από αυτή την ιστορική εξέλιξη, ακολούθησε η ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν και το Μάλι και ναυτικών δυνάμεων στη Μεσόγειο.

Τουλάχιστον το ίδιο ανησυχητικοί είναι οι ελιγμοί γύρω από τη βόρεια Ρωσία. Πέρυσι ήταν η άσκηση «Trident Junction 2018» με 50.000 στρατιώτες από 29 χώρες, 150 αεροσκάφη και 60 πλοία στη Νορβηγία και στα ύδατα της Αρκτικής. Επρόκειτο για τη μεγαλύτερη κινητοποίηση του ΝΑΤΟ από την λήξη του Ψυχρού Πολέμου.

Την επόμενη άνοιξη θα είναι η άσκηση «Defender 2020» με 37.000 αμερικανούς στρατιώτες, 20.000 από τις Ηνωμένες Πολιτείες που θα συναντήσουν άλλους 17.000 που έχουν ήδη σταθμεύσει στην Ευρώπη. Με τη Γερμανία να χρησιμεύει ως ενδιάμεσος σταθμός με «κέντρα υποστήριξης» για να μεταφερθούν όλες αυτές οι δυνάμεις ανατολικά. Εκτός από την αποστολή δικών της στρατευμάτων, ανώτερων αξιωματικών και οπλικών συστημάτων, η Γερμανία θα ξοδέψει δισεκατομμύρια για να εγγυηθεί ότι οι αυτοκινητόδρομοι, οι σιδηροδρομικές γραμμές και οι γέφυρές της μπορούν να αντέξουν την ταχεία μεταφορά τανκς 130 τόνων, πυροβολικού και άλλων σύγχρονων όπλων, ανατολικά, προς Εσθονία, Λετονία, Πολωνία – επικίνδυνα κοντά στη δεύτερη μητρόπολη της Ρωσίας, Αγία Πετρούπολη.

Κατά ένα περίεργο τρόπο όλη αυτή η δημοσιογραφική μνήμη που ρέπει σε «επετειακές στιγμές» σπάνια επεκτείνεται στην προ 85 ετών περίοδο, όταν το τότε σύγχρονο δίκτυο αυτοκινητοδρόμων του Χίτλερ εξυπηρετούσε έναν παρόμοιο σκοπό. Ή πέντε χρόνια αργότερα, όταν τα γερμανικά στρατεύματα έκλειναν σαν δαγκάνα γύρω από το Λένινγκραντ, την Αγία Πετρούπολη, σε μια παγωμένη πολιορκία, οδηγώντας σε θάνατο από λιμό και κρύο πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες. Ωστόσο, οι σημερινοί ελιγμοί, όπως άλλωστε ο υποστράτηγος Christopher G. Cavoli διαβεβαιώνει τον Τύπο, είναι αθώοι, χρησιμεύουν μόνο «για να τρομάξουν τους πιθανούς εχθρούς».

Μεταξύ εκείνων που γιορτάζουν την κατάρρευση του τείχους το 1989, αν και δεν εκφράζονται πολύ δημόσια, ήταν γίγαντες όπως η Bayer, η BASF, η Siemens και οικονομικά μεγαθήρια όπως η Deutsche Bank. Όλοι οι παραπάνω είχαν εκδιωχθεί από την Ανατολική Γερμανία. Επιτέλους, θα μπορούσαν να επιστρέψουν – ανακτώντας παλαιά περιουσιακά στοιχεία, αποκτώντας νέες πηγές άφθονων κερδών. Για σαράντα χρόνια η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, όπως και οι ανατολικές αδελφές χώρες, μεγάλες και μικρές, χρησίμευαν εν μέρει ως εμπόδιο στην περαιτέρω επέκταση αυτών των γιγάντων. Επέκταση που ήταν άλλωστε το βασικό κίνητρο για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και, μετά τη ναζιστική κυριαρχία, και για τον ίδιο τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου κέρδισαν δισεκατομμύρια με το δολοφονικό δουλεμπόριο εργασίας στο οποίο επιδόθηκαν. Μετά το 1990, ο δρόμος προς τα ανατολικά θα μπορούσε να διευρυνθεί ξανά, να εξομαλυνθεί και να απελευθερωθεί από τυχόν εμπόδια.

Αυτή τη φορά, βέβαια, οι γερμανικοί οικονομικοί γίγαντες έπρεπε να αποδεχθούν ότι είναι οι μικροί συνεργάτες των υπερατλαντικών σωτήρων και εταίρων τους, και κάποιων πρώην αντιπάλων τους. Αλλά οι στόχοι τους πλέον δεν ήταν διαφορετικοί, έδωσαν τα χέρια όταν το συμφέρον το καλούσε. Μια τέτοια συμβολική κίνηση ήταν η συγχώνευση της Monsanto και της Bayer, δύο εταιρείες που συμμετείχαν σε εγκλήματα πολέμου. Ενώθηκαν για να εξαναγκάσουν τους αγρότες όλου του κόσμου να αγοράσουν τους γενετικά τροποποιημένους σπόρους τους, που οδηγούν στον στραγγαλισμό της παραγωγής τους. Ένωσαν όμως και τα θανατηφόρα τους δηλητήρια ενάντια στην πεταλούδα Μονάρχης ή και στον ίδιο τον άνθρωπο.

Οι πόρτες θα ανοίξουν ευρύτερα στις αδελφές μονοπωλιακές εταιρείες, που γίνονται όλο και λιγότερες, αλλά και ταυτόχρονα πλουσιότερες κατά δισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ, χωρίς σχεδόν κανένα εμπόδιο στις κερδοσκοπικές προσπάθειές τους να καταπνίξουν και να δηλητηριάσουν τον κόσμο. Από την οικογένεια των Sacklers με τα οπιοειδή τους, τα αναψυκτικά της παχυσαρκίας μέχρι και το ηλεκτρονικό εμπόριο με πλύση εγκεφάλου, κερδίζουν όλο και μεγαλύτερο έλεγχο στις καθημερινές μας ανάγκες και στις προσωπικές μας σκέψεις. Άλλοι επιδίδονται σε καταστροφές εδαφών ή ωκεανών, χαλώντας όλη την ομορφιά που μας έχει δώσει η Φύση.

Μακράν πιο επικίνδυνες ήταν επιχειρήσεις όπως η Krupp με τα υποβρύχιά της, η Rheinmetall με τα τανκς, η BAE με τα αεροπλάνα και η Heckler-Koch με τα επιθετικά τουφέκια, όλες με αιματηρή εμπειρία άνω του ενός αιώνα, οι οποίες ενώθηκαν με τις  Lockheed Martin, Northrup Grumman και Boeing και ευχαριστήθηκαν τα δισεκατομμύρια που κέρδισαν μετά την πτώση του τείχους. Και φυσικά κάθε προϊόν που κατασκευάζεται, πρέπει και να χρησιμοποιείται και να αντικαθίσταται, είτε πρόκειται για σύριγγες ινσουλίνης είτε πρόκειται για κατευθυνόμενα βλήματα.

Ναι, οι σκέψεις για αυτή την ερχόμενη Ημέρα Μνήμης είναι μια ανάμεικτη συλλογή συναισθημάτων. Κάποια πράγματα κερδήθηκαν, άλλα χάθηκαν σε αυτή την αξιοσημείωτη περίσταση πριν από τριάντα χρόνια. Τι γίνεται όμως με το μέλλον;

Το μεγαλύτερο γερμανικό κόμμα, η Χριστιανοδημοκρατική Ενωση (με το βαυαρικό αδελφό κόμμα), αποδυναμώνεται σε μεγάλο βαθμό, χάνοντας δημοτικότητα, καθώς είναι απασχολημένο να βρει τον διάδοχο της μακρόχρονης ηγέτιδάς του, της Άνγκελα Μέρκελ. Κάποιες δυνάμεις στο κόμμα θέλουν στενότερους δεσμούς με την AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία). Ο εταίρος του συνασπισμού, οι Σοσιαλδημοκράτες, αποδεκατισμένοι και σε ψηφοφόρους και σε μέλη, ασχολούνται αποκλειστικά με την επιλογή δύο νέων ηγετών, ενός άνδρα και μιας γυναίκας, οι οποίοι ίσως να μπορούν να τους σώσουν από την κατάρρευση. Επτά δίδυμα ανταγωνίζονται για την συνεδριακή εκλογή του Δεκεμβρίου. Ορισμένοι υποψήφιοι θεωρούνται ότι κλίνουν προς τα αριστερά – είτε για λόγους αρχής, είτε για εντελώς πραγματιστικούς λόγους.

Οι Πράσινοι, με επιτυχία στις εκλογές, αλλά ταλαντευόμενοι διαρκώς στο εσωτερικό τους, κινούνται όπως πάντα ανάμεσα σε αριστερές θέσεις για την σωτηρία του περιβάλλοντος, αλλά δείχνουν πολύ μικρότερο ενδιαφέρον για τους εργαζόμενους ή για την προώθηση της διεθνούς ύφεσης και ειρήνης αντί της μετωπικής αντιπαράθεσης με τη Ρωσία. Και αυτοί πρέπει σύντομα να επιλέξουν ηγέτες. Μια αποφασιστική δεξιά πτέρυγα του κόμματος ελπίζει να επανέλθει.

Η Αριστερά του DIE LINKE, μόνη, συνεπής, αντιτιθέμενη σε κάθε ξένη ανάμειξη και υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, υπέστη μεγάλες ήττες και έχασε τη λαϊκή εμπιστοσύνη στα προπύργιά του, στην ανατολική Γερμανία, όπου πολύ συχνά θεωρείται «μέρος του κατεστημένου». Σε φαινομενική αντίφαση, ελπίζει στις 26 Οκτωβρίου για θετική ψήφο, και ίσως και νίκη στη Θουριγγία, όπου δημοσκοπικά προηγείται με σχεδόν 30% και φαίνεται να αναδεικνύεται επικεφαλής της κυβέρνησης.

Το LINKE σχεδιάζει σήμερα ένα πανεθνικό συνέδριο για τη στρατηγική του στο Κασέλ, στις 29 Φεβρουαρίου – 1 Μαρτίου. Έχει καλέσει όλα τα μέλη να υποβάλουν ιδέες και προτάσεις για το πώς να ξεπεράσουν το σημερινό χαμηλό επίπεδο του 8% στις εθνικές δημοσκοπήσεις, πώς να συμμετάσχουν ή καθοδηγήσουν κινήματα ενάντια στις στρατιωτικές επιχειρήσεις και στα αυξανόμενα ενοίκια, ενάντια στις ρατσιστικές επιθέσεις και στην περιβαλλοντική καταστροφή. Πώς να προσεγγίσουν πρώην υποστηρικτές και ένα πολύ ευρύτερο τμήμα του πληθυσμού, χωρίς ταυτόχρονα να εγκαταλείψουν τον βασικό στόχο του κόμματος, που δεν είναι να «σώσει το σύστημα», αλλά να πετύχει τον σοσιαλισμό. Αυτό θα πρέπει να περιλαμβάνει τα διδάγματα από το παρελθόν, και σίγουρα μάλιστα εκείνων από το δραματικό γεγονός της πτώσης του Βερολίνου πριν από τριάντα χρόνια.

Πηγή: Counter Punch

Μετάφραση: antapocrisis

Victor Grossman

Αμερικανός δημοσιογράφος και συγγραφέας, απόφοιτος του Χάρβαρντ, αυτομόλησε στη Σοβιετική Ένωση το 1952, όταν υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στην Αυστρία. Ζούσε και εργαζόταν στην Ανατολική Γερμανία. Σήμερα συνεργάζεται με το Monthly Review και εκδίδει το “Berlin Bulletin”.