Το διακύβευμα της 4ης Δεκεμβρίου

Και όχι μόνο αυτές. Τις τελευταίες μέρες, εφημερίδες και πολιτικοί αντιπρόσωποι, ακόμα και αυτοί που ανήκουν στην πλειοψηφία, έχουν αρχίσει να θεωρούν δεδομένη την ήττα τους, έχοντας ήδη αρχίσει να συζητούν τα πιθανά σενάρια που θα ανοίξουν μετά την ήττα της προσπάθειας του Renzi να αλλάξει προς το χειρότερο ένα Σύνταγμα, τoοποίο στην πραγματικότητα δεν εφαρμόζεται.
Και το γεγονός ότι η χυδαία και φτηνή προπαγάνδα του Προέδρου του Συμβουλίου δεν είναι πλέον πειστική και ότι ένα μέρος της κοινής γνώμης αρχίζει να αντιλαμβάνεται το πραγματικό ζήτημα – η επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης τα τελευταία χρόνια είναι αδιαμφισβήτητη – τους οδηγεί σε αφηρημένα ιδεολογήματα, που τρέφονται με τσαρλατανισμούς της Φλωρεντίας. Η απόσταση μεταξύ των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους και την κοινωνία είναι πλέον σημαντική.

Επιπλέον, η κρίση ηγεμονίας και προοπτικής των Δυτικών αστικών τάξεων, που εκδηλώνεται αρχικά με τη νίκη του Brexit στο Λονδίνο και στη συνέχεια με τον Trump στις ΗΠΑ, δεν θα μπορούσε να σώσει τον Matteo Renzi που, σαν «παιδί του σωλήνα», είχε κυριολεκτικά εφευρεθεί από την Ιταλική και την Ευρωενωσιακή καθεστηκυία τάξη για να κρατήσει την κατάσταση υπό έλεγχο στη χώρα μας.

Αν, σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα, το 98% των κορυφαίων Ιταλών μάνατζερ, που εργάζονται για τις 100 μεγαλύτερες και σημαντικότερες εταιρείες θα ψηφίσουν Ναι στο δημοψήφισμα για το σύνταγμα, οι λαϊκές διαθέσεις είναι πολύ διαφορετικές, συχνά αντίθετες. Παρά τα λάθη και την αδράνεια των επίσημων επιτροπών για τo Όχι – που συνεχίζουν να συμμετέχουν σε μια τεχνοκρατική και πολιτικάντικη μάχη, συχνά επιδεικνύοντας έναν κομφορμισμό και έναν συντηρητισμό που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το αντίπαλο μέτωπο – και την επιλογή «επιφανών» μελών του λεγόμενου προοδευτικού μετώπου να στηρίξουν το χώρο του Renzi , από τον Cuperlo μέχρι τον Pisapia, στη χώρα έχουν πολλαπλασιαστεί οι πρωτοβουλίες του «κοινωνικού όχι». Η σοσιαλιστική πλατφόρμα Eurostop, ο ταξικός και ανεξάρτητος συνδικαλισμός, οι εδαφικές και πολιτικές πραγματικότητες που έχουν καλά κατανοήσει ότι αυτό που διακυβεύεται στις 4 Δεκεμβρίου δεν είναι μόνο μια σύγκρουση για τη Γερουσία ή «παιχνίδι της πολιτικής», αλλά ότι το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο και γενικό. Ένα διακύβευμα για το οποίο πρέπει να αγωνιστούμε ακολουθώντας το μονοπάτι που ξεκίνησε στις 21 και 22 Οκτωβρίου, με δύο ημέρες γενικής κινητοποίησης και απεργίας, στην οποία συμμετείχαν κοινωνικές, συνδικαλιστικές και πολιτικές δυνάμεις οι οποίες έχουν εντοπιστεί τον αντίπαλο που πρέπει να νικήσουν: την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις αυταρχικές και αντιλαϊκές υπαγορεύσεις της, τη διάλυση του συνταγματικού πλαισίου που οι ισχυρές δυνάμεις θεωρούν πλέον σαφές εμπόδιο στην επιδίωξη των δικών τους συμφερόντων.

Σε όποιον υποτιμά τη σημασία της μάχης για το Όχι, θεωρώντας την ένα ακόμη δώρο στις δεξιές δυνάμεις από το εναπομείναν φάντασμα της αριστεράς, η απάντηση είναι το δώρο αυτό το προσφέρει η ασάφεια και η ανοησία των λεγόμενων προοδευτικών δυνάμεων ν’ ανοίξουν ένα διαφορετικό δρόμο και έτσι αφήνουν τις ξενοφοβικές και ρατσιστικές δυνάμεις να εκμεταλλεύονται τον αγώνα ενάντια στην ΕΕ καθώς και το ότι οι δικές του καταστροφές, από τη διαχείριση του συστήματος, άφησαν χώρο ελεύθερο γι’ αυτές ν’ αναπτυχθούν.

Στις 4 Δεκεμβρίου, δεν πρέπει να νικηθεί μόνο το αυταρχικό πραξικόπημα του Matteo Renzi, των εργοδοτών και των ιταλικών και ευρωπαϊκών δυνάμεων, αλλά να ζυγιαστεί και μια προοπτική κοινωνικής και πολιτικής ρήξης με το «κλουβί», την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αν κερδίσει το Όχι θα έχουμε συμβάλλει στην αποδυνάμωση αυτού του κλουβιού.