Τι σημαίνει η κυβερνητική πολιτική στις πλατείες και τι χρειαζόμαστε ως Αριστερά

Η όξυνση της καταστολής από την αστυνομία και τα ΜΑΤ τις τελευταίες εβδομάδες και μέρες στην Πλατεία Κυψέλης και στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης δεν αποτελεί κάτι καινούργιο. Όργιο καταστολής από την αστυνομία υπάρχει από την αρχή της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Είναι μια συνειδητή και πάγια τακτική της ΝΔ και απευθύνεται σε ένα ακροατήριο που απαιτούσε και απαιτεί συγκεκριμένα αποτελέσματα στο ζήτημα «τάξη και ασφάλεια». Γι΄ αυτό και η πολιορκία χώρων στα Εξάρχεια, οι εκκενώσεις καταλήψεων, το άγριο ξυλοκόπημα της οικογένειας Ινδαρέ, η καταστολή στην ΑΣΟΕΕ, η εισβολή σε κινηματογράφο επειδή ανήλικοι έβλεπαν τον Τζόκερ κλπ. Αυτά είναι τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η αστυνομία που είχε την ανοχή και το ελεύθερο από την κυβέρνηση για να ξεσαλώσει χτυπώντας τον λαό όλο το διάστημα πριν τον κορονοϊό, την ίδια ανοχή και στήριξη έχει και τώρα, με αφορμή φαινόμενα συνωστισμού στις πλατείες. Το μέγεθος της υποκρισίας είναι εμφανές. Φάνηκε από το φάουλ του Μπακογιάννη στην Ομόνοια, όπου μαζεύτηκε πλήθος κόσμου και έτρεχε μετά να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Τα δύο μέτρα και δύο σταθμά εξέθεσαν την ΝΔ.

Γιατί επιλέγουν να χτυπήσουν τις πλατείες; Η κυβέρνηση στην μαζική συνείδηση βγαίνει κερδισμένη από την εικόνα ότι η Ελλάδα τα κατάφερε με τον κορονοϊό και είχε λίγους θανάτους. Ο Μητσοτάκης σ’ αυτό μετράει αποτελέσματα αυτή τη στιγμή.

Με τις επιθέσεις της αστυνομίας αλλά και των ΜΜΕ στις πλατείες, εξελίσσεται το κυβερνητικό σχέδιο σε πολλά επίπεδα:

Πρώτον συνεχίζεται να χτίζεται το αφήγημα της υπεύθυνης κυβέρνησης έναντι κάποιων αντιπολιτευόμενων ανεύθυνων. Ο Μπακογιάννης ως πορφυρογέννητος γόνος της δυναστείας εξαιρείται των κανόνων και είναι εξορισμού «υπεύθυνος».

Δεύτερον, η ανάδειξη της πλατείας ως μέγιστου προβλήματος, αποπροσανατολίζει από τις αεροπορικές εταιρείες με τις οποίες συμφωνούνται σημεία και τέρατα όσον αφορά την υγειονομική ασφάλεια γιατί οικονομικά δεν βγαίνουν. Αποπροσανατολίζει από την πολιτική ανοικτών θυρών στον τουρισμό και τη γραμμής «καλώς ήρθε το δολάριο» με υποσχέσεις μηδενικών ελέγχων των ξένων τουριστών. Αποπροσανατολίζει από το χαμένο χρόνο για τη θωράκιση του ΕΣΥ, τους μαζικούς διαγνωστικούς ελέγχους, τη στενή «επιτήρηση» στον ιό.

Τρίτον, οι πλατείες είναι ο εύκολος αποδιοπομπαίος τράγος σε περίπτωση που τα πράγματα στραβώσουν. Δεν θα κατηγορηθεί ο κρατικός μηχανισμός για τους λιγοστούς ελέγχους, θα κατηγορηθούν όμως οι ανεύθυνοι που μαζεύονται στις πλατείες. Αυτοί θα φταίνε, το εμπεδώσαμε από τώρα.

Και φυσικά υπάρχει πάντα το πολιτικάντικο παιχνίδι του Χρυσοχοΐδη για να κρατηθεί στον αφρό της επικαιρότητας τώρα που ο Χαρδαλιάς του κλέβει την δόξα. Αρχικά, με το περιβόητο «άνοιγμα του φακέλου» της ΜΑΡΦΙΝ μετά από 10 ολόκληρα χρόνια και ενώ είχε διατελέσει Υπουργός και επί ΜΑΡΦΙΝ και άλλη μια φορά όλο αυτό το διάστημα, και τώρα με τις επιθέσεις στις πλατείες. Ο εσωτερικός διαγκωνισμός των υπουργών της ΝΔ είναι μια σημαντική παράμετρος.

Η συνεχής καταστολή όμως δεν είναι μονάχα επικοινωνιακό παιχνίδι. Σε πλατύ κοινωνικό επίπεδο η ΝΔ καταλαβαίνει ότι κερδίζει στο θέμα «τάξη και ασφάλεια». Μετρούσε νίκες στο πεδίο της «πάταξης της ανομίας» και συνεχίζει στο ίδιο τέμπο, με το έδαφος να είναι εύφορο από το λίπασμα του αγριανθρωπισμού και του κοινωνικού αυτοματισμού. Γιατί η πλειοψηφία της κοινωνίας, τσακισμένη μετά από μια δεκαετία μνημονίων, μετά από τραγικές διαψεύσεις και προδοσίες, χωρίς ελπίδα και προοπτική, απογοητευμένη και στην ιδιώτευση, τσιμπάει στο ζήτημα «ασφάλεια». Η κυβέρνηση καταστέλλει γιατί μπορεί, γιατί με την βοήθεια των ΜΜΕ εξασφαλίζει συναίνεση και αποδοχή σε πλατύ κόσμο. Εμπεδώνει και χτίζει στην πλατιά συνείδηση ότι η καταστολή όσων ξεφεύγουν από το πλαίσιο που η ίδια θέτει, ακόμη και αν αυτό είναι υποκριτικό και εμφανώς παράλογο, είναι μια «κανονικότητα».

Οι δυνάμεις του κινήματος τσίμπησαν και αυτές με τις επιθέσεις στις πλατείες. Γιατί όσο πρέπει να καταγγελθεί το όργιο υποκρισίας των αστυνομικών επιθέσεων στις πλατείες, άλλο τόσο το δίπολο καταστολή-αντικαταστολή λειτουργεί σαφώς υπέρ του πρώτου. Ο ήδη αποσυγκροτημένος χώρος της εναπομείνασας αριστεράς μπαίνει σε ένα παιχνίδι που συμφέρει τον αντίπαλο. Είναι μια λογική λανθασμένη και σχετίζεται με το ερώτημα «για ποιο πράγμα πρέπει κυρίως να κριθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη;». Η κυβέρνηση κρίνεται, αυτή τη στιγμή, γιατί ενώ υπάρχει υγειονομική κρίση που θα έρθει ξανά ως απειλή το φθινόπωρο, δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα για την μόνιμη ενίσχυση των νοσοκομείων. Κρίνεται γιατί την μεγάλη οικονομική κρίση που έρχεται, θα την πληρώσουμε πάλι εμείς με εκτόξευση της ανεργίας και μερική απασχόληση. Κρίνεται για το εκ νέου χτύπημα στην δημόσια και δωρεάν παιδεία και τον αντιπεριβαλλοντικό νόμο-φιλέτο για το ιδιωτικό κεφάλαιο.

Τα ΜΑΤ δεν θα σταματήσουν να μας χτυπάνε, με το να τα καταγγέλλουμε πόσο βάρβαρα είναι, όσο απαραίτητη και αν είναι αυτή η καταγγελία. Ούτε με το να απαντάμε στο όργιο καταστολής με κινητοποιήσεις χωρίς τήρηση υγειονομικών μέτρων, βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης και των ΜΜΕ.

Από αυτή την άποψη, χρειάζονται ιεραρχήσεις και προτεραιότητες. Στην πολιτική μπορεί να αμυνόμαστε οπουδήποτε δεχόμαστε επίθεση, αλλά η νίκη, (έστω και με την έννοια του να βγούμε από μια δύσκολη κατάσταση), κρίνεται από το αν θα επιλέξουμε τον χώρο της μάχης. Να συγκεντρώσουμε προσοχή και δυνάμεις στα ζητήματα που αποτελούν ή μπορούν να αποτελέσουν τον αδύναμο κρίκο της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Εκεί που μπορεί να διαρραγεί η κοινωνική ανοχή στην κυβέρνηση.

Αυτό σημαίνει να στοχεύσουμε στα υλικά προβλήματα και στην οικονομική και κοινωνική επιβίωση. Αυτά αφορούν τρία πεδία το επόμενο διάστημα: α) την προστασία της δημόσιας υγείας με την άμεση κρατική ενίσχυση σε προσωπικό και εξοπλισμό των νοσοκομείων, που παραμένουν απογυμνωμένα με ευθύνη της κυβέρνησης, ενόψει του κορονοϊου και της ενδεχόμενης έξαρσής του, β) την αναζήτηση και διαμόρφωση εκείνων των αιτημάτων για την στήριξη και ανακούφιση των εργαζομένων και των ανέργων και γ) την υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας μπροστά στη νέα επίθεση Κεραμέως στην εκπαιδευτική κοινότητα.

Σε αυτά τα μέτωπα μπορούν να συγκεντρωθούν δυνάμεις και να απειληθεί η ηγεμονία Μητσοτάκη. Και είναι καταστροφικό, την ώρα που υπάρχει ο μεγάλος ελέφαντας της επερχόμενης οικονομικής κρίσης στο δωμάτιο, δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά να υιοθετούν την ατζέντα «κλέφτες και αστυνόμοι». Έτσι, θα συνεχίσουμε, δυστυχώς, να παίζουμε το παιχνίδι του αντιπάλου. Παραδίδοντας τα όπλα στα μεγάλα πεδία που δημιουργεί η πανδημία και η διαχείρισή της.

Ας πάμε αλλιώς, αυτή τη φορά.