Τι μπορεί να πετύχει ο αγώνας των καθηγητών;

Ο απεργιακός αγώνας των εκπαιδευτικών έχει ήδη ξεκινήσει δυναμικά και έως τώρα έχει διαψεύσει πανηγυρικά τις σειρήνες της ήττας. Αυτούς που το Μάιο έλεγαν ότι δεν υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις, τον Ιούλιο ότι πρέπει αντί για απεργία να δούμε εναλλακτικές μορφές αγώνα χωρίς οικονομικό κόστος και την προηγούμενη εβδομάδα ότι δεν υπάρχει το κίνημα που θα τραβήξει πολυήμερη απεργία και άρα ας πάμε σε 48ωρη και βλέπουμε.

Δυστυχώς οι σειρήνες της ήττας δεν ακούγονται μόνο από το μνημονιακό-κυβερνητικό στρατόπεδο που κεντρική του στρατηγική είναι ότι κανένας αγώνας δεν πρέπει να νικήσει. Ακούγονται και μέσα στις γραμμές του εργατικού κινήματος ανατροφοδοτώντας την τάση «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο, αργά ή γρήγορα θα πέσουν σαν ώριμο φρούτο». Στην πραγματικότητα, οι απόψεις αυτές αντανακλούν το πραγματικό πρόβλημα του κινήματος, που σε τελική ανάλυση είναι ο δυσμενής συσχετισμός δυνάμεων: Οι όροι συγκρότησης κινημάτων αντίστασης έχουν δυσκολέψει κατά πολύ και συνεχίζουν να δυσκολεύουν. Όλοι βλέπουν ότι η παραμικρή αντίδραση ή διεκδίκηση έχει απέναντί της το απόρθητο τείχος Τρόικας-μνημονίων και προϋποθέτει συγκρούσεις συχνά «αιματηρές» με μεγάλα ατομικά ρίσκα και εντελώς αβέβαια αποτελέσματα.

Σήμερα απαιτούνται από το κίνημα άλματα παντού: στα αιτήματα, τις μορφές ζύμωσης, οργάνωσης, πάλης. Απαιτείται συνείδηση ότι μιλάμε για αγώνα αντικυβερνητικό, αντινεοφιλελεύθερο, αντιευρωπαϊκό. Ότι η σύγκρουση θα είναι βίαια, μακροχρόνια και με θύματα. Και με διακύβευμα πολύ μεγαλύτερο από οποιαδήποτε συνδικαλιστική διεκδίκηση. Αυτό δηλαδή που σήμερα απαιτείται βρίσκεται στον αντίποδα τόσο του συντεχνιασμού όσο και του κοινοβουλευτικού κρετινισμού.

Πως μεταφράζονται τα παραπάνω στον αγώνα των καθηγητών; Οι 5/ήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες που αποφασίστηκαν δεν εντάσσονται σε κάποιο ταχτικό σχεδιασμό. Απλώς δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Για την ακρίβεια οι άλλοι δρόμοι δοκιμάστηκαν και απέτυχαν. Μετά την απεργία του Μαΐου, που ποτέ δεν έγινε, Τρόικα-κυβέρνηση και Υπουργείο πραγματικά ξεσάλωσαν. Απολύσεις, υποχρεωτικές μετακινήσεις, 27άρια, κλίμα στρατώνα στα σχολεία.

Οι καθηγητές αποφάσισαν την απεργία διαρκείας σαν μορφή πάλης απλά γιατί οτιδήποτε άλλο θα φαινόταν κοροϊδία. Γιατί αντιλαμβάνονται ότι ανατροπή των απολύσεων σημαίνει μπλοκάρισμα του μνημονίου στην Ελλάδα και πιθανά εκδίωξη της Τρόικας από τη χώρα. Δεν έχουν την αυταπάτη ότι θα πάνε σε έναν απεργιακό περίπατο όπου η κυβέρνηση με την πρώτη βδομάδα θα φοβηθεί και θα υποχωρήσει σε 1-2 αιτήματα. Καταλαβαίνουν ότι το «ή αυτοί ή εμείς» δεν είναι κενό σχήμα λόγου, αλλά πλαίσιο που καθορίζει τους αγώνες της εποχής μας. Στην ουσία οι 5θήμερες επαναλαμβανόμενες ψηφίστηκαν ως πρόταση αξιοπρέπειας απέναντι στους συναδέλφους μας και στους μαθητές μας. Έκφραση μιας συμπιεσμένης αγανάκτησης, μια κραυγή «ΩΣ ΕΔΩ!». Οι καθηγητές ψήφισαν τον αγώνα διαρκείας για όλα αυτά έστω και αν ένα σημαντικό τμήμα τους δεν πίστευε στη νίκη. Το αν και πόσο την πιστέψει θα κρίνει τελικά την έκβαση του αγώνα.

Να σταματήσει η αριστερά να είναι παρατηρητής των λαϊκών διαθέσεων

Τα παραπάνω πρέπει να συζητηθούν γιατί είναι η βάση από την οποία πρέπει να ξεκινήσουν οι δυνάμεις που αναφέρονται στον αντιμνημονιακό αγώνα και στην υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων. Αλλά δεν αρκεί μείνουν εκεί.

Οσο σωστό είναι να προσκαλούμε και να επιδιώκουμε την αγωνιστική αλληλεγγύη τόσο λάθος είναι να περιμένουμε την κήρυξη μονοήμερης και εκτονωτικής πλέον απεργίας από την ΓΣΕΕ ή την ΑΔΕΔΥ.

Δουλειά της αριστεράς είναι να αναπτύσει το κίνημα, να θέτει προτάσεις όξυνσης και γενίκευσης της αντιπαράθεσης παίρνοντας υπόψη τη λεγόμενη μέση συνείδηση και τους συσχετισμούς αλλά όχι υποτασσόμενη σε αυτά.

Δεν μπορεί να ψάχνει εγγυήσεις για «σίγουρους και εύκολους» δρόμους νίκης. Δεν μπορεί (γιατί αγγίζει τα όρια της υπονόμευσης) να περιμένει στη γωνία για το πότε θα ηττηθεί ένας αγώνας με βάση τον αρνητικό συσχετισμό και την επιθετικότητα του συστήματος για να δικαιωθεί εκ των υστέρων.

Δουλειά της είναι να οργανώνει αγώνες, να τους ενώνει-συντονίζει, να τους πολιτικοποιεί.

Μερικές κατευθύνσεις σαν σκέψεις:

– Κάθε σχολείο να γίνει κύτταρο ενημέρωσης σε γονείς-μαθητές για το τι προβλέπει το νέο σχολείο.

– Να ανοίξει συζήτηση για το νέο σχολείο πλατιά στην κοινωνία. Μέσα στη βουλή, στους εργασιακούς χώρους, παντού. Να πρωτοστατήσουν οι εκπαιδευτικοί σε αυτό.

– Να συντονιστούν όλοι οι αγώνες ενάντια στις απολύσεις και υπερ των δημόσιων αγαθών. ΕΡΤ, καθηγητές, ΑΕΙ-ΤΕΙ κοκ.

– Να καλούμε στις δράσεις μας (πορείες κοκ) όλη την κοινωνία με αίτημα-στόχο «να σπάσουμε στην παιδεία την εφαρμογή του μνημονίου».

– Οι καθηγητές πρέπει να αντέξουν σαν απεργοί. Έμπρακτη στήριξη από δομές αλληλεγγύης αλλά και από τα αριστερά κοινοβουλευτικά κόμματα (από τις πολλαπλές επιχορηγήσεις τους) και κινήματα για το απεργιακό ταμείο της ΟΛΜΕ!

– Να στηθούν επιτροπές κοινού αγώνα υπεράσπισης των δημόσιων αγαθών σε κάθε Δήμο από εργαζομενους, εκπαιδευτικούς, γονείς, μαθητές.

Μπορεί με τα παραπάνω να νικήσει ο αγώνας των εκπαιδευτικών; Κανείς δεν το ξέρει. Αλλά δημιουργούν τους όρους για τη νίκη, δεν παρακολουθούν απλά τις αυθόρμητες διαθέσεις αλλά προσπαθούν να τις διαμορφώσουν, οικοδομούν το αίσθημα αξιοπρέπειας και ενότητας των εκπαιδευτικών, βαθαίνουν τη συνείδηση για το ποιο σχολείο θέλουμε, ποιον εκπαιδευτικό θέλουμε, ποιος είναι ο αντίπαλός μας. Κι αν γενικά σήμερα ισχύει πως χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν γίνεται οι παραπάνω κατευθύνσεις μπορούν να διαμορφώσουν όρους και για μια πολυπόθητη νίκη απέναντι στο μνημόνιο και τις πολιτικές του!

Δημήτρης Μητρόπουλος (ΕΛΜΕ Πειραιά)

Χριστίνα Μπάρτσα (Γ’ ΕΛΜΕ Αθήνας)

Τριβιζάκης Γιώργος (Ζ’ ΕΛΜΕ Αθήνας)

Σκαλιδάκης Γιάννης (Α’ ΕΛΜΕ Δυτικής Αττικής)