Τίποτα δεν ξεχνιέται. Με αφορμή την "έξοδο" από τα μνημόνια

Έχουν μέρες που λένε ότι από αύριο βγαίνουμε από τα μνημόνια. Κι άλλες τόσες και παραπάνω που μας νουθετούν πόσο παραδόπιστοι είμαστε όσοι δεν τους πιστεύουμε, πως χρίζουμε ψυχιατρικής παρέμβασης, πως είμαστε αντισύριζα και τίποτα άλλο. Κι η νουθεσία καλά κρατεί.

Αυτή είναι η δική τους μεριά.

Απέναντι, αρχής γενομένης από το 2010, επικρατεί ανεργία, ανασφάλεια, μετανάστευση, απόγνωση και το μοτίβο των ματαιώσεων δεν σταματά.

Ξέρω πολλά φρέσκα πρόσωπα που τα τσάκισε ο φόβος της αυριανής μέρας – η απόγνωση του τι θα κάνω με τη ζωή μου.

Είναι φίλοι και ξαδέρφια μου, κολλητοί και αδερφοί μου.

Τέτοιο, κοντά στα άλλα, είναι και το δικό μου πρόσωπο.

Δίπλα στα δικά σας, ένα και το αυτό.

Μεροκάματα της πλάκας, μαύρη εργασία και κλειστό στόμα, πτυχία επί πτυχίων και απελπισία πάνω στην απελπισία, σχέδια για μετανάστευση, φόβοι για παραμονή, εφιάλτες στα καλύτερα μας χρόνια – άγχος στην κυριολεξία, αγχόνη στο λαιμό μας.

Αυτή είναι η δική μας μεριά.

Ή μάλλον ο δικός μας εφιάλτης.

Κι όταν ξυπνήσουμε αύριο, ο εφιάλτης θα’ ναι ακόμη εκεί.

Κι ας λέτε ότι πέρασε.

Ο εφιάλτης ήρθε για να μείνει. Η πραγματικότητα είναι πια εφιάλτης.

Και κάτι ακόμα.

Από κατασκευής δεν ξεχνάω εύκολα κι εξίσου δύσκολα συγχωρώ.

Κι είστε πολλοί εκείνοι κι εκείνες που ταυτίζεστε μαζί μου.

10 χρόνια, μέχρι ώρας, ματαιωμένης νεότητας δεν έρχονται πίσω με φιέστες. Ούτε ισορροπούν με ψέμματα.

Τα καλύτερα μας χρόνια μας τα τιμολογήσατε ακριβά.

Μας τζογάρατε και χάσαμε.

Είμαστε η γενιά που σίγουρα θα ζήσει χειρότερα απ’ την προηγούμενη.

Είμαστε αυτή η γενιά.

Μακάρι η γενιά μας, αυτή που – άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο – θυσιάστηκε και θυσιάζεται για τα πλεονάσματα σας, να είναι εκείνη που θα σας στείλει στην ανυπαρξία.

Μόνο έτσι ξεπληρώνεται το κακό που μας κάνατε.

Μόνο έτσι αλλάζει η ιστορία.

Να μας φοβάστε λοιπόν.

Τίποτα δεν ξεχνιέται.

Κι αυτό να το θυμάστε πάνω απ’ όλα.

Όλα εδώ (πρέπει να) πληρώνονται.