Τέλος εποχής

Ένα πρώτο σχόλιο της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

Τα αποτελέσματα σηματοδοτούν με εκκωφαντικό τρόπο το τέλος εποχής που υπήρξε το 2015. Μόνο που αυτό το τέλος εποχής δεν γίνεται εύκολα παραδεκτό από την Αριστερά και τους αριστερούς. Η Ελλάδα μπήκε μετά το δημοψήφισμα σε μια νέα, πιο σκληρή και συντηρητική πραγματικότητα, με δύο όμοια κόμματα να ασκούν όμοια πολιτική, με την Αριστερά να μετρά (αλλά να μην κλείνει) τις πληγές της και με την ακροδεξιά να σηκώνει κεφάλι με ποικίλες εκφράσεις και μορφές. Ο ΣΥΡΙΖΑ τσάκισε το αγωνιστικό λαϊκό φρόνημα της αντιμνημονιακής περιόδου και αποδεικνύει ότι είναι ο χειρότερος νεκροθάφτης της Αριστεράς, του αξιακού της φορτίου, της διαφορετικότητάς της. Η συντηρητική στροφή είναι ισχυρή, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη.

Η συντριπτική διαφορά ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει ότι όταν η κοινωνία εκπαιδεύεται διαρκώς στη λογική του «λιγότερο χειρότερου», μαθηματικά και αντικειμενικά θα έρθει το χειρότερο. Έχει αποδειχθεί χιλιάδες φορές στο παρελθόν, αποδείχθηκε και σήμερα. Ο καλύτερος λαγός του Μητσοτάκη ήταν ο Τσίπρας. Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ που ξέπλυνε το μνημονιακό παρελθόν της ΝΔ και η εμπέδωση του δόγματος ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, άνοιξε διάπλατα τον δρόμο σε μια «ακραία» νεοφιλελεύθερη ΝΔ. Οι σπασμωδικές, αγοραίες, επιδοματικού τύπου πολιτικές των τελευταίων εβδομάδων δεν συνιστούν αλλαγή πορείας, δεν είναι «άλλο μοντέλο», δεν είναι «άλλος κόσμος», όπως εναγωνίως προσπαθούσε να μας πείσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αποτελούν τον φερετζέ της κυρίαρχης και επιβαλλόμενης νεοφιλελεύθερης πολιτικής.Το ευρωατλαντικό πλαίσιο είναι κοινά αποδεκτό από τους δύο πόλους του πολιτικού συστήματος και επιβάλλεται από τους δανειστές και τον πραγματικό επικυρίαρχο της χώρας, την ΕΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε με ένα πρόγραμμα στην εξουσία, προσχώρησε στο στρατόπεδο του αντιπάλου και εφάρμοσε τα αντίθετα. Δεν αλλάζει αυτή η γενική εικόνα με την προσομοίωση της 13ης σύνταξης και μάλιστα με προκλητικά προεκλογικό τρόπο.

Έρχεται πλέον μια καλπάζουσα φανατισμένη δεξιά-κεντροδεξιά, με απελευθερωμένες όλες τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Όσο απέτυχε η απόπειρα να ανακοπεί ο θρίαμβος του νεοφιλελευθερισμού με προσχώρηση στον νεοφιλελευθερισμό, άλλο τόσο θα αποτύχει η αντίσταση στην επερχόμενη λαίλαπα με τα χθεσινά στραπατσαρισμένα όπλα. Για να υπάρχει μια μικρή ελπίδα ανάταξης ενός ανταγωνιστικού λαϊκού κινήματος χρειάζεται ολική κατεδάφιση και ανοικοδόμηση με νέα υλικά.

Η Αριστερά με την πολιτική και τη μορφή που έχει, είναι ανυπόληπτη και αναξιόπιστη εδώ και καιρό στα μάτια του λαού αλλά και των αριστερών. Από την τεράστια φθορά του ΣΥΡΙΖΑ ο πολυδιαφημιζόμενος και πολυαναμενόμενος κερδισμένος, το ΚΚΕ, τελικά όχι μόνο δεν κερδίζει, αλλά και χάνει σε σχέση με τις αντίστοιχες προηγούμενες εκλογές. Δεν βοήθησαν οι δηλώσεις «ανάνηψης» πολλών πρώην, που με όσο πάθος στήριζαν ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και κουνούσαν το δάχτυλο σε όσους βρέθηκαν κόντρα στο ρεύμα, με άλλη τόση βεβαιότητα θεωρούσαν ότι το ΚΚΕ θα μαζέψει όλη την αριστερή δυσαρέσκεια. Το ΚΚΕ, ακίνδυνο έως χρήσιμο για το ντόπιο και ευρωπαϊκό σύστημα, μιας και απείχε από τα άμεσα καθήκοντα και λαϊκά αιτήματα προπαγανδίζοντας απλώς την «επουράνια» λαϊκή εξουσία, για μια ακόμα φορά «άντεξε». Αφού «άντεξε» στη μεγάλη οικονομική και πολιτική κρίση του 2010-2015 και εκτινάχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, τώρα «αντέχει» και στα απόνερά της και κερδίζει η ΝΔ. Συγχαρητήρια για την αντοχή, αλλά το ερώτημα είναι αν και πότε το ΚΚΕ θα σταματήσει απλά να «αντέχει» και θα βάλει τον εαυτό του και τις δυνάμεις του όχι απλά στην υπηρεσία του κόμματος και του εκλογικού ποσοστού, αλλά στην υπηρεσία της ανάταξης του λαϊκού κινήματος. Θα είναι μάλιστα δύσκολο για το ΚΚΕ το στοίχημα αν σε τριάντα ημέρες μπορέσει να αντέξει το δίλημμα του διπολισμού, ή αν χάσει κι άλλο από το ποσοστό του.

Ο μόνος από τα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ που κερδίζει, είναι ο Βαρουφάκης, και αυτό ήταν αναμενόμενο και έχει λογική ερμηνεία. Δεν ήταν μια αποκρουστική, αυτοαναφορική επιλογή όπως άλλες, μίλησε με ένα πανευρωπαϊκό πρόγραμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου, υπενθύμισε τη χαμένη αξιοπρέπεια της αντίστασης του ελληνικού λαού κατά το δημοψήφισμα, δεν μπλέχτηκε ιδιαίτερα με τα «πίτουρα» της εσωτερικής ελληνικής πολιτικής σκηνής. Είναι δύσκολο να κρατήσει το ίδιο ποσοστό στις βουλευτικές, συνιστά όμως μια ζωντανή υπενθύμιση ότι στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε χώρος και δυνατότητες αν τα πράγματα ήταν αλλιώς.

ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ φέρνουν ένα αναμενόμενο αποτέλεσμα. Γνωρίζαμε ότι το ακέραιο μέρος του ποσοστού θα ήταν το μηδέν και από εκεί και πέρα το μόνο (θλιβερό) ενδιαφέρον ήταν το δεκαδικό και η κατάταξη. Ειδικά η ΛΑΕ καταβαραθρώνεται καταγράφοντας και στην κάλπη αυτό που καταλάβαινε όλος ο κόσμος πέρα από το επιτελείο της, ότι δηλαδή δεν πείθει ούτε στο ελάχιστο. Η ανάληψη ευθύνης από τον Λαφαζάνη όφειλε να είχε γίνει το 2015 όταν και έγινε φανερό ότι το συγκεκριμένο πολιτικό δυναμικό δεν μπορεί να οδηγήσει μια νέα προσπάθεια. Όφειλε επίσης να είχε συνοδευτεί με την ολοκληρωτική ανατροπή στη φυσιογνωμία και στον προσανατολισμό του σχήματος και το πλήρες διαζύγιο με τις γραφικότητες για το «σύστημα που τρέμει τη ΛΑΕ και την θάβει στις δημοσκοπήσεις». Το να μην τσακιστεί ο κόσμος που οργανωμένα μετά το 2015 διαχωρίστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, να μην γυρίσει με την ουρά στα σκέλια στον Τσίπρα, να μην προσχωρήσει παραδίδοντας λευκή πετσέτα στη μοναστηριακή λογική του ΚΚΕ, να μην ιδιωτεύσει, είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο στοίχημα αλλά και καθήκον όσων καταλαβαίνουν το μέγεθος της ήττας. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση, αλλά το συγκεκριμένο επιτελείο της βλέποντας «την κατσίκα του γείτονα» θα επιχειρήσει να χρυσώσει το χάπι. Η διαστροφή της πραγματικότητας θα είναι μια μικρή εκδοχή τού “αντέξαμε” με προσφυγή στις έδρες (λόγω απλής αναλογικής και όχι στα ποσοστά ή στις ψήφους) των αυτοδιοικητικών σχημάτων. Υποκριτικά θα παραβλεφθεί και η φαιδρότητα δύο αντίπαλων ψηφοδελτίων του συγκεκριμένου “μετωπικού σχήματος” στους κεντρικούς δήμους (όπου μετά τη …”νίκη” της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επί της ΛΑΕ θα συζητηθεί η …”νίκη” του ΣΕΚ επί του ΝΑΡ).

Το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη μέρα σημαίνει ότι οι δυνάμεις που σήμερα είναι εντός ή εκτός της υπαρκτής Αριστεράς και που αντιλαμβάνονται το μέγεθος της ήττας και της δουλειάς που πρέπει να γίνει για να αντιστραφεί, παίρνουν διαζύγιο με τη συνήθεια. Δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες που τους κρατούν δέσμιους σε πρόσωπα, σχήματα και καταστάσεις που διατηρούν την Αριστερά βουλιαγμένη, ακίνδυνη, αυτοαναφορική, μόνιμα ικανοποιημένη με τον εαυτό της και μόνιμα αναξιόπιστη στην κοινωνία και στον εργαζόμενο λαό.