Πόσο δεξιό είναι το σύνθημα του ΚΚΕ «Έξω η Ελλάδα από του πολέμου τα σφαγεία»;

Το σύνθημα που έχει λανσαριστεί από την ηγεσία του ΚΚΕ τις τελευταίες εβδομάδες και έχει αγκαλιαστεί και από οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς κυριάρχησε στην τελευταία απεργιακή συγκέντρωση. «Δώστε λεφτά για Υγεία και Παιδεία – Έξω η Ελλάδα από του πολέμου τα σφαγεία». Πολύ ωραίο, πολύ κομψό, πολύ συμπεριληπτικό για να μιλήσουμε και με σύγχρονους όρους που είναι και της μόδας. Ας είναι αδύνατο να φωναχτεί ρυθμικά σε μια πορεία, φαίνεται όμως να αντικαθιστά με γοργούς ρυθμούς το παλιομοδίτικο, αραχνιασμένο και τοξικό «Δώστε λεφτά για Υγεία και Παιδεία – όχι για του ΝΑΤΟ τα σφαγεία». Λεπτομέρειες και μικρά γράμματα θα έλεγε κάποιος καλοπροαίρετος. Ποιος μπορεί άλλωστε να διαφωνήσει ότι η εργατική τάξη δεν πρέπει να γίνει κιμάς στην κρεατομηχανή του πολέμου, να μην σκοτώνονται οι λαοί για τ’ αφέντη το φαΐ; Σιγά δα την αλλαγή, τα σφαγεία του ΝΑΤΟ αντικαταστάθηκαν από τα σφαγεία του πολέμου.

Δεν είναι όμως έτσι. Γιατί πίσω από τα συνθήματα και ειδικά τις αλλαγές συνθημάτων κρύβονται ολόκληρα πολιτικά σκεπτικά, αναλύσεις και στρατηγικές, που στην προκειμένη δεν είναι απλά πονηρά, αλλά επικίνδυνα και καταστροφικά για το κίνημα, την αριστερά και τον λαό.

Ποιες αναλύσεις βρίσκονται πίσω από αυτό το σύνθημα; Ας δούμε τη χαρακτηριστική τοποθέτηση του ΚΚΕ για την πρόσφατη απόφαση Μπάιντεν να επιτρέψει στην Ουκρανία τη χρήση πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς εναντίον της Ρωσίας. Αναφέρει το Γραφείο Τύπου στις 19/11/24 σε ανακοίνωσή του με τίτλο «Απεμπλοκή τώρα της Ελλάδας από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία – Η κυβέρνηση της ΝΔ δεν έχει καμία νομιμοποίηση να σέρνει τον λαό και τη χώρα στο μακελειό» αναφέρεται κατά λέξη:

«Μετά την άδεια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στο καθεστώς Ζελένσκι για χρήση ΝΑΤΟϊκών πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς κατά της Ρωσίας και την επακόλουθη επικαιροποίηση εκ μέρους της Ρωσίας του Πυρηνικού της Δόγματος για “χρήση πυρηνικών σε περίπτωση που η ίδια ή σύμμαχος της δεχτεί επίθεση και με μη πυρηνικά όπλα”, είναι προφανές ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και την Ρωσία περνάει σε άλλο επίπεδο κλιμάκωσης και πιθανής γενίκευσης με απρόβλεπτες συνέπειες για τους λαούς. Στα παραπάνω ήρθαν να προστεθούν και δηλώσεις εκπροσώπων της ρωσικής ηγεσίας ότι η χρήση όπλων μεγάλου βεληνεκούς εναντίον της θα θεωρηθεί επίθεση του ΝΑΤΟ και θα επιφέρει αντίποινα, μεταξύ των οποίων και βομβαρδισμό υποδομών του ΝΑΤΟ όπου κι αν αυτές βρίσκονται.»

Μέσα σε μια παράγραφο 119 λέξεων, μόλις οι 20 από αυτές αφιερώνονται στις ευθύνες ΗΠΑ-ΝΑΤΟ για το γεγονός ότι «ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και την Ρωσία περνάει σε άλλο επίπεδο κλιμάκωσης και πιθανής γενίκευσης με απρόβλεπτες συνέπειες για τους λαούς». Οι υπόλοιπες 99 αφιερώνονται όλες στις ευθύνες της Ρωσίας. 18,48% οι ευθύνες ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και 81,52% οι ευθύνες της Ρωσίας για την «απρόβλεπτη γενίκευση και κλιμάκωση του ιμπεριαλιστικού πολέμου» στην πρώτη παράγραφο κεντρικού και επίσημου ντοκουμέντου του ΚΚΕ. Δηλαδή, για την ηγεσία του ΚΚΕ «η επικαιροποίηση εκ μέρους της Ρωσίας του Πυρηνικού της Δόγματος …και οι δηλώσεις εκπροσώπων της ρωσικής ηγεσίας ότι η χρήση όπλων μεγάλου βεληνεκούς εναντίον της θα θεωρηθεί επίθεση του ΝΑΤΟ και θα επιφέρει αντίποινα, μεταξύ των οποίων και βομβαρδισμό υποδομών του ΝΑΤΟ όπου κι αν αυτές βρίσκονται» είναι τετραπλάσιας βαρύτητας στο σκαλοπάτι της κλιμάκωσης από την άδεια που έδωσαν ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στο καθεστώς Ζελένσκι για χρήση ΝΑΤΟϊκών πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς κατά της Ρωσίας, που ουσιαστικά ξεκίνησε και πυροδότησε την κλιμάκωση…

Πρόκειται για την επιτομή της λογικής των «ίσων αποστάσεων» και του «δεν διαλέγουμε ιμπεριαλιστή», λογική που τελικά οδηγεί στην αγκαλιά του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, η καταμέτρηση λέξεων δεν λέει πάντα την αλήθεια και η πολιτική δεν είναι μαθηματικά. Οπότε ας δούμε κατά χρονολογική σειρά τα γεγονότα που δεν «χωρούσαν» στην ανακοίνωση ή δεν υπέπεσαν στην αντίληψη του Γραφείου Τύπου:

Πριν από δύο μήνες ο Πούτιν κατέστησε σαφές ότι το να επιτραπεί στην Ουκρανία να χτυπήσει τη Ρωσία με πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς που προμηθεύει το ΝΑΤΟ θα ισοδυναμούσε με απευθείας είσοδο της Συμμαχίας στον πόλεμο.
Στις 5/11 διεξήχθησαν οι αμερικάνικες προεδρικές εκλογές. Ο Τραμπ κυριάρχησε με βασικό σύνθημα-υπόσχεση ότι θα σταματήσει -σε μια μέρα μάλιστα- τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Μετά τις αμερικάνικες εκλογές ο προσωπικά ηττημένος ανοϊκός Μπάιντεν και η συλλογικά ηττημένη και αποδοκιμασμένη παράταξή του, με την προφανή στήριξη του στρατιωτικού-πολεμικού συμπλέγματος και κατεστημένου των ΗΠΑ, «δίνουν την άδεια» στο ανδρείκελό τους Ζελένσκι, για χτυπήματα βαθιά στη Ρωσική ενδοχώρα με Νατοϊκούς πυραύλους ATACMS μεγάλου βεληνεκούς.
Μετά από όλα αυτά και όπως ήταν αναμενόμενο και γνωστό μήνες τώρα, η Ρωσία αναθεωρεί το πυρηνικό της δόγμα, αναφέροντας ότι Αν πρόκειται η επίθεση κατά της Ρωσίας να γίνει από οποιοδήποτε μη πυρηνικό κράτος, αλλά να διαθέτει τη συμμετοχή ή την υποστήριξη ενός πυρηνικού κράτους, τότε θα θεωρείται ως κοινή τους επίθεση κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Πώς και ξεχνιούνται αυτά τα βασικά γεγονότα από το Γραφείο Τύπου του Περισσού; Πώς και διαφεύγει απ’ τους συντρόφους το πασιφανές που η υφήλιος το ‘χει τούμπανο;

Ότι δηλαδή ο Μπάιντεν ένας αποδοκιμασθείς πρόεδρος του οποίου το κόμμα μόλις καταψηφίστηκε σε μια σαρωτική εκλογική αναμέτρηση, μόλις κήρυξε επίσημα πόλεμο στη Ρωσία;
Ότι μέχρι την απόφαση αυτή, είχαμε, τυπικά τουλάχιστον, έναν έμμεσο ή δια αντιπροσώπων πόλεμο;
Ότι μέχρι στιγμής η Ρωσία έχει αποδεχτεί να συμβαδίζει με το αφήγημα ότι βρίσκεται σε πόλεμο μόνο με την Ουκρανία, παρά το γεγονός ότι η Ουκρανία εξαρτάται εξ ολοκλήρου από τη στήριξη του ΝΑΤΟ και έχει χτυπήσει επανειλημμένα ρωσικό έδαφος με όπλα και τεχνικο-λογιστική υποστήριξη του ΝΑΤΟ.
Ότι ο Μπάιντεν και οι χώρες του ΝΑΤΟ κάνουν ό,τι μπορούν για να παρασύρουν τον πλανήτη σε μια δυνητικά πυρηνική σύγκρουση με τη Ρωσία, μάλιστα μετά τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, οι οποίες ήταν σαφώς και μια ψήφος κατά του απερίσκεπτου πολέμου δι’ αντιπροσώπων του Μπάιντεν κατά της Ρωσίας;
Ότι προτιμούν να βάλουν φωτιά στον κόσμο παρά να παραδεχτούν ότι το δυτικό στρατόπεδο ηττάται στον πόλεμο στην Ουκρανία και συνολικά η Δύση αποδοκιμάζεται και βλέπει την ηγεμονία της να αμφισβητείται;
Ότι εξόφθαλμα επιχειρούν να κλιμακωθεί η σύγκρουση τους επόμενους δύο μήνες που θα οδηγήσουν στην ορκωμοσία του Τραμπ, δημιουργώντας μια σημαντικά πιο δύσκολη κατάσταση για να την κληρονομήσει;
Ότι η στρατηγική αυτή αποσκοπεί στο να τον πιέσει να υιοθετήσει μια πιο πολεμοχαρή στάση στη σύγκρουση;

Προφανώς και δεν διαφεύγουν από την ηγεσία του ΚΚΕ τα παραπάνω. Αποτελούν όμως ένα απλό παράδειγμα της πολιτικής του γραμμής σε ένα πολύ σοβαρό ζήτημα. Ποιος έχει την αποκλειστική και μοναδική ευθύνη της συνειδητής κλιμάκωσης μιας περιφερικής σύγκρουσης με κίνδυνο αυτή να μετατραπεί σε παγκόσμιο πυρηνικό ολοκαύτωμα. Για το ΚΚΕ των ίσων αποστάσεων, την ευθύνη την έχει η Ρωσία…

Η παραπάνω “μεθοδολογία” ανάλυσης της πραγματικότητας εμφανίστηκε με την έναρξη της σύγκρουσης στη Ρωσία και απογειώθηκε όσο αυτή συνεχίζεται. Από την τραγική πορεία στη ρωσική πρεσβεία και τις απαράδεκτες αφίσες της ΚΝΕ που εξίσωναν τη σύγκρουση στην Ουκρανία με τον βομβαρδισμό και διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας και του Ιρακ έως την οξεία μουγγαμάρα του Κουτσούμπα για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό κατά την επίσκεψή του στις ΗΠΑ και την πρόσφατη ανεκδιήγητη προκήρυξη της ΚΝΕ για το Πολυτεχνείο, η λογική των «ίσων αποστάσεων» οδηγεί σε πολύ… στενή επαφή με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Βέβαια το αφήγημα αυτό συνοδεύεται από τις αναγκαίες κατά περίσταση αντιΝΑΤΟϊκές κορώνες όταν τα γεγονότα το απαιτούν (πχ πρόσφατη επίσκεψη του γ.γ. του ΝΑΤΟ στην Αθήνα).

Ας αποδεχτούμε ότι η γραμμή για τη σύγκρουση στην Ουκρανία είναι πολύ σύνθετο ζήτημα που διχάζει το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, αν και είναι πιο απλά τα ζητήματα για τα κόμματα που ηγούνται χωρών που βρίσκονται στο στόχαστρο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και τον πολεμούν θαρραλέα (πχ Κούβα). Ας αποδεχτούμε την λαθεμένη ανάλυση του ΚΚΕ ότι διεξάγεται μια ιμπεριαλιστική σύγκρουση και πόλεμος δια αντιπροσώπων μεταξύ δύο σχεδόν ισοδύναμων ιμπεριαλιστικών μπλοκ, των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ απ’ τη μια, και Ρωσίας-Κίνας-BRICS (για το ΚΚΕ και τα BRICS είναι ιμπεριαλιστικός σχηματισμός – με αντιφάσεις μεν – αλλά ιμπεριαλιστικός), απ’ την άλλη με επίδικο «τον απέραντο σιτοβολώνα της Ουκρανίας, τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές, τον έλεγχο ενεργειακών διόδων, την πρόσβαση στη θάλασσα κτλ».( Αλήθειες και ψέματα για τις αιτίες και τα προσχήματα του πολέμου στην Ουκρανία του Ελισαίου Βαγενά). Ας τα αποδεχτούμε όλα αυτά αλλά πώς γίνεται κάθε φορά που το ΝΑΤΟϊκό μπλοκ τρώει σφαλιάρες, υφίσταται προσωρινές έστω ήττες, ακόμα κι αν δεν προέρχονται από ένα αντι-ιμπεριαλιστικό ή κομμουνιστικό κίνημα, να ανακαλύπτει (ακριβώς τότε!) ο Περισσός “κινδύνους ανάφλεξης, κλιμάκωσης και γενίκευσης”, καταγγέλλοντάς τους, σα να στενοχωριέται και να δυσφορεί που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δέχεται πλήγματα, σα να αναπολεί τις εποχές που τα πράγματα ήταν λιγότερο σύνθετα και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός προχωρούσε ανεμπόδιστος; Πώς γίνεται κάθε φορά που είναι πασιφανής ο εμπρηστικός ρόλος των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στην κλιμάκωση και έναρξη νέων επεισοδίων σύγκρουσης ή στην ανατίναξη πιθανών σεναρίων ειρήνευσης να επισείεται από το ΚΚΕ γενικώς και αορίστως ο κίνδυνος πυρηνικού ολέθρου, βάζοντας και τα δύο μπλοκ ισότιμα στο κάδρο των ενόχων;

Το σύνθημα αναφέρεται σε πολλούς πολέμους που είναι μπλεγμένη η Ελλάδα. Αν ο ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος για το ΚΚΕ είναι στην Ουκρανία, τότε ο άλλος ποιος είναι; Μα φυσικά η Μέση Ανατολή. Κι εδώ η ανάλυση και στάση του ΚΚΕ είναι παρόμοια αλλά πιο προσεκτική. Για το ΚΚΕ στη Μέση Ανατολή υπάρχει ο ηρωικός αγώνας των Παλαιστινίων απέναντι στο κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ αλλά και εκεί -με βάση πάντα το ΚΚΕ- η κατάσταση είναι εύφλεκτη και υποβόσκει μια ιμπεριαλιστική σύγκρουση του Ισραήλ και των συμμάχων του ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΕΕ (για τα πετρέλαια, των έλεγχο θαλάσσιων περασμάτων) με το ιμπεριαλιστικό μπλοκ Ρωσίας-Κίνας, όπου το τελευταίο προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την κατάσταση για προώθηση των δικών του συμφερόντων μέσω συμμαχιών και παρεμβάσεων σε Ιράν-Υεμένη-Λίβανο-Συρία. Και εδώ, ανά πάσα στιγμή ανακαλύπτονται “κίνδυνοι γενίκευσης και κλιμάκωσης” εναντίον των “λαών της περιοχής” γενικώς και αορίστως. Με πιο προσεκτικές διατυπώσεις σε σχέση με το μέτωπο της Ουκρανίας και εδώ η ηγεσία του ΚΚΕ ανακαλύπτει πράγματα που δεν υπάρχουν. Η ηγεσία του ΚΚΕ όχι μόνο καθυστέρησε να τοποθετηθεί για το χτύπημα της Χαμάς της 7ης Οκτώβρη αλλά κι όταν τοποθετήθηκε, φρόντισε να διαχωρίσει τη θέση της από τη Χαμάς, με άγχος να μην ταυτιστεί μαζί της. Στη συνέχεια και όταν το κίνημα αλληλεγγύης φούντωνε παγκοσμίως, η Ελλάδα παρέμενε ο φτωχός συγγενής του, όπου ελάχιστες πρωτοβουλίες πάρθηκαν και παίρνονται ενώ διαθέτουμε ένα από τα ισχυρότερα κομμουνιστικά κόμματα στον κόσμο. Δεν είναι αντίφαση άραγε; Κι εδώ όταν ο ηρωικός αγώνας των Παλαιστινίων ενάντια στη γενοκτονία οξύνεται, μαζικοποιείται και κλιμακώνεται, με την έμπρακτη στρατιωτική συμμετοχή του Άξονα της Αντίστασης, ξαναεμφανίζεται το άγχος του Περισσού μην γίνει καμιά στραβή και ξεφύγουν τα πράγματα από το συνηθισμένο για τη δυτική αριστερά μοτίβο που δεν λέγεται δημόσια αλλά συνομολογείται κρυφά “οι Παλαιστίνιοι είναι καταδικασμένοι να διώκονται, δεν πρόκειται ποτέ να νικήσουν, εμείς απλά θα εκφράζουμε αλληλεγγύη”. Να λες το εύκολο, ανώδυνο, γενικόλογο, ξεπερασμένο από την ίδια τη ζωή πλέον σύνθημα “Λευτεριά στην Παλαιστίνη” , είναι επιεικώς κατώτερο των αναγκών. Το ζητούμενο σήμερα είναι να ακυρωθεί το σβήσιμο της Γάζας από το χάρτη, να αποτραπεί η γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, να σταματήσει το σύγχρονο ολοκαύτωμα του εικοστού πρώτου αιώνα. Όλα αυτά, ταυτίζονται πλέον με τη νίκη στα όπλα της Παλαιστινιακής Αντίστασης, χωρίς ναι μεν αλλά. Οδηγούν στο αίτημα της διάλυσης του κράτους δολοφόνου του Ισραήλ. Αντί για όλα τα προηγούμενα, και ακόμα χειρότερα, το ΚΚΕ επισείει τον κίνδυνο της «ανάφλεξης» όταν Ιραν, Χεζμπολάχ και Χούθι απαντούν με την ανώτερη μορφή έμπρακτης αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους. Δεν είναι φαίνεται αρκετή ανάφλεξη η ισοπέδωση της Γάζας και η εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης.

Επανερχόμαστε στο σύνθημα: Λύθηκε το ζήτημα ποιοι είναι οι πόλεμοι. Μένει να μελετήσουμε το «έξω η Ελλάδα». Για την ηγεσία του ΚΚΕ η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική χώρα με εξέχουσα πλέον θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα που διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο, ακόμα και στην Ερυθρά θάλασσα και την Ουκρανία (συγκεκριμένα το κατασκευαστικό ελληνικό κεφάλαιο προσβλέπει σε ενεργό ρόλο στην ανοικοδόμησή της μετά τον πόλεμο!). Η αστική της τάξη έχει «ΝΑΤΟικούς συμμάχους» και μέσα από τη συμμαχία αυτή προωθεί τα δικά της συμφέροντα, κυρίως της εφοπλιστικής κεφαλαιοκρατικής της συνιστώσας. Άρα αίτημα του κινήματος στην Ελλάδα είναι η απεμπλοκή από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, το μακελειό, τα σφαγεία κτλ.

Άρα λύθηκε ο γρίφος γιατί άλλαξε το σύνθημα.

Η ηγεσία του ΚΚΕ διαλέγει ως κύριο εχθρό την δήθεν ακμάζουσα και εμπροσθοβαρή ελληνική αστική τάξη. Μια αστική τάξη που αδυνατεί να υπάρξει αυτοτελώς χωρίς να είναι παράρτημα και εξάρτημα ξένων συμφερόντων, των αμερικάνικων και ευρωπαϊκών. Μια αστική τάξη πλήρως εξαρτημένη απ’ τις «μεγάλες δυνάμεις» και τα σχέδιά τους. Φουσκώνει τεχνηέντως την υπόσταση και το ρόλο της με συνειδητό στόχο την υποβίβαση και εν τέλει αθώωση του ρόλου του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη χώρα και την περιοχή. Η ηγεσία του ΚΚΕ ανάγει σε κύριο κίνδυνο για τους λαούς τις «ιμπεριαλιστικές διενέξεις» γενικά και αόριστα και όχι τον Νο1 κίνδυνο για την ειρήνη, την ευημερία και την ίδια την ύπαρξη του πλανήτη που είναι η δολοφονική μηχανή του ΝΑΤΟ. Υπερπροβάλλει, μεγεθύνει και τραβά απ’ τα μαλλιά τον «ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα και επιδιώξεις Κίνας-Ρωσίας» για να βγει το σχήμα των «ίσων αποστάσεων», αθωώνοντας ξανά τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, το ΝΑΤΟ και τον ευρω-ατλαντισμό.

Ο φτηνός και ανώδυνος για το σύστημα αντικαπιταλισμός αντικαθιστά τον μάχιμο και αιχμηρό αντι-ιμπεριαλισμό. Ο θολός και ρηχός πασιφισμός αντικαθιστά το ουσιαστικό αντιπολεμικό πρόταγμα που έχει ιστορικά ταυτιστεί στην περιοχή μας, και όχι μόνο, με τον αντι-αμερικανισμό. Εν τέλει παραφουσκώνοντας το ρόλο και τις ευθύνες της ελληνικής αστικής τάξης και του «ευρασιατικού ιμπεριαλιστικού πόλου» Ρωσίας-Κίνας, ξεπλένει τον βρώμικο ρόλο και τις ευθύνες ΗΠΑ -ΝΑΤΟ που είναι οι βασικοί εμπρηστές των πολέμων στην περιοχή μας και οι κύριοι υπαίτιοι για τη σημερινή κατάντια της χώρας, της κοινωνίας και του λαού μας.

Από την αρχή της σύγκρουσης στην Ουκρανία μέχρι σήμερα η ηγεσία του ΚΚΕ έχει οικοδομήσει με επιταχυνόμενο ρυθμό ένα τροτσκιστικό κακέκτυπο μιας δήθεν καθαρής αντικαπιταλιστικής γραμμής που στην ουσία έρχεται να αλλοιώσει και να ξεδοντιάσει την αντι-ιμπεριαλιστική παράδοση του λαϊκού κινήματος που οικοδομήθηκε κατά τον εικοστό αιώνα με αίμα, βασανιστήρια και εκτελέσεις. Είναι το ιδεολογικό επικάλυμμα της ουσιαστικής μετατροπής του ΚΚΕ σε συστημικό κόμμα που όχι απλά δεν αμφισβητεί το ευρω-ατλαντικό πλαίσιο, αλλά το αθωώνει. Για να φτάσει όμως εκεί ακολουθεί μια αντίστροφή πορεία που δεν ξεκινά από την ανάλυση της αντικειμενικής πραγματικότητας. Καταφεύγει στη λαθροχειρία και την ταχυδακτυλουργική.

Πρώτα καθορίζεται ο βασικός σκοπός που δεν είναι άλλος από την επιβίωση και αναπαραγωγή του κόμματος και του μηχανισμού του, την οργανωτική και εκλογική του ενίσχυση, το μονοπώλιο στη διαχείριση της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος. Αυτό προϋποθέτει ένα ρόλο διακοσμητικό, εντός αστικού πολιτικού και κοινοβουλευτικού παιχνιδιού και κυρίως σεβασμό στα ιερά και τα όσια του ευρω-ατλαντικού συστήματος, ιδίως όταν αυτό αμφισβητείται (πχ Δεκέμβρης 2008, απειλή εξόδου από Ευρώ, δημοψήφισμα 2015, Ουκρανία). Επίσης συμπληρώνεται από τις αναγκαίες αναφορές σε ταξικούς αγώνες και τη μελλοντική «λαϊκή εξουσία» που να δικαιολογούν το «Κ» και να εξασφαλίζουν την διείσδυση και απήχηση μέσα στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Μετά χτίζεται μια γραμμή που να αντιστοιχεί στα παραπάνω. Καθαρούτσικη γραμμή μη συμμαχιών, παραπομπή όλων των πολιτικών ζητημάτων στον αιώνα τον άπαντα της λαϊκής εξουσίας, ξαναγράψιμο της ιστορίας και απεταξάμην το παρελθόν (Λαϊκά Μέτωπα, ΕΑΜ κτλ), κεντρικός ρόλος ελληνικής αστικής τάξης, γραμμή ίσων αποστάσεων. Και τέλος έρχεται η διαστρεβλωτική και παραμορφωτική ανάλυση της αντικειμενικής πραγματικότητας, ελλαδικής και διεθνούς που να δικαιολογεί τη γραμμή και το βασικό σκοπό.

Προκύπτει έτσι το ιδιότυπο προφίλ ενός κόμματος που όσο πιο αντικαπιταλιστικό δηλώνει τόσο πιο ακίνδυνο για το σύστημα είναι. Όσο περισσότερο ορκίζεται στη λαϊκή εξουσία, τόσο περισσότερο χειροκροτείται και δέχεται συγχαρητήρια για την υπεύθυνη στάση του από την αστική μας τάξη.

Όσο περισσότερο εξαπολύει ταξικούς αγώνες, τόσο λιγότερο χρήσιμο και αποτελεσματικό είναι γι’ αυτούς. Όσο περισσότερο διατυπώνει γενικές αλήθειες και καταγγέλλει, τόσο λιγότερο πιστεύει σε έμπρακτες νίκες στο σήμερα.

Το σύνθημα «Έξω η Ελλάδα από του πολέμου τα σφαγεία» δεν είναι απλά ένα λανθασμένο σύνθημα, αλλά ένα σύνθημα που ξεδοντιάζει το λαϊκό κίνημα. Συμβολίζει την αποκλιμάκωση απέναντι στο ΝΑΤΟ και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Συμπυκνώνει μια κατεύθυνση ανώδυνη για το διεθνές και ντόπιο σύστημα. Γι’ αυτό πρέπει να αντιπαρατεθούμε και να το πολεμήσουμε. Όχι μόνο το σύνθημα αλλά και τη στρατηγική και το σκεπτικό που βρίσκονται πίσω από αυτό. Όσες δυνάμεις πιστεύουμε ακόμα στην ανάγκη συγκρότησης ενός πραγματικού κομμουνιστικού φορέα που τόσο λείπει στη σημερινή εποχή. Όσοι πιστεύουμε ότι κομμουνιστική αριστερά χωρίς αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό δεν μπορεί να είναι αριστερά, πόσο μάλλον κομμουνιστική.