Πράγματι, τον γιο της πλύστρας να φοβάστε

Κάπου ανάμεσα στο τσίρκο που παίζει καθημερινά ο ΣΥΡΙΖΑ, πετάχτηκε η βουλεύτριά του Έλενα Ακρίτα, με αφορμή μια φωτογραφία όπου φαινόταν η πισίνα του σπιτιού της, να μας πει ότι “τον χορτασμένο δεν πρέπει να τον φοβόμαστε, πρέπει να φοβόμαστε τον γιο της πλύστρας”. Ζήτησε κατόπιν συγνώμη, όχι τόσο για το σχόλιο αυτό καθαυτό, όσο για το ότι το απέδωσε στον …Λένιν. Μέσα στην αβάσταχτη ελαφρότητα και την βαρύτατη ηλιθιότητα που συχνά χαρακτηρίζει τις διαδικτυακές συζητήσεις, έχει κυκλοφορήσει και η απίθανη ιδέα ότι ο Λένιν θα μπορούσε να είχε γράψει κάτι τέτοιο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να δίνει αφορμή κάθε μέρα, ωστόσο, στο σχόλιο της Έλενας Ακρίτα αξίζει να σταθούμε. Γιατί άθελά της, η βουλεύτρια του ΣΥΡΙΖΑ προδίδει τον βασικό λόγο για τον οποίο η Αριστερά σήμερα στην Ελλάδα είναι υπό διάλυση.

Η πεποίθηση ότι ο πλούτος προκαλείται από την ικανότητα του πλούσιου, άρα και η φτώχεια από την ανικανότητα του φτωχού, είναι ο θεμέλιος λίθος της καπιταλιστικής ιδεολογίας την οποία έχει στη σημαία της το πολιτικό σύστημα, από τα δεξιά ως τα αριστερά. Αυτή η ιδεολογία, ως ιδεολογία της άρχουσας τάξης είναι και η κυρίαρχη ιδεολογία στην κοινωνία.

Η ηγεμονία της Δεξιάς και του Μητσοτάκη σήμερα, δεν οφείλεται απλώς στο ότι η Κεντροαριστερά είναι σε φάση διάλυσης ή υποχώρησης. Οφείλεται στο ότι οι ιδέες της άρχουσας τάξης έχουν ποτίσει το σύνολο της κοινωνίας και δεν βρίσκουν αντίσταση ή αντιπαράθεση από πουθενά και από κανέναν.

Η αντίσταση στην κυρίαρχη ιδεολογία θα όφειλε να ξεκινά από το ότι ο διαχωρισμός Δεξιάς – Αριστεράς στηρίζεται πρώτα και κύρια, στα ταξικά συμφέροντα. Οι φτωχοί είναι με την Αριστερά, οι πλούσιοι είναι με τη Δεξιά. Φυσικά, αυτό στην πραγματική ζωή δεν συμβαίνει. Οι διαμεσολαβήσεις και οι διαθλάσεις της πολιτικής εκπροσώπησης είναι τέτοιας κλίμακας που μπορεί φτωχοί και αμόρφωτοι εργάτες να ψηφίζουν Δεξιά και πλούσιοι και μορφωμένοι αστοί να ψηφίζουν Αριστερά.

Ωστόσο, η Αριστερά δεν είναι ζήτημα αισθητικής, πολιτισμού, διαβάσματος ή ιδεολογίας. Η Αριστερά είναι πρώτα και κύρια ταξική τοποθέτηση. Η αριστερά υπάρχει για να οργανώνει το μέτωπο των φτωχών ενάντια στο ήδη υπαρκτό, συγκροτημένο και ηγεμονικό μέτωπο των πλούσιων. Η κομμουνιστική ιδεολογία γεννιέται, συγκροτείται και αναπτύσσεται από τις υλικές συνθήκες των εργατών και όχι το ανάποδο.

Αριστερά δεν είναι να συγκινείσαι από την ιδεολογία, την ιστορία, τη μουσική του Θεοδωράκη ή την ποίηση του Αναγνωστάκη. Αριστερά είναι να θέλεις ο πλούτος των πλούσιων να μοιραστεί στους φτωχούς. Όποιος αυτό δεν το θέλει, δεν είναι αριστερός, ανεξαρτήτως του τι δηλώνει και τι ψηφίζει.

Μπορεί η Αριστερά στα χρόνια της κρίσης και της αποκομμουνιστικοποίησης να έχει γεμίσει χομπίστες, ανθρώπους δηλαδή που βλέπουν την πολιτική ενασχόληση ως χόμπι που καλύπτει προσωπικά κενά και αδιέξοδα, αλλά η Αριστερά θα ανασκοπήσει και θα αναταχθεί αν γεμίσει από ανθρώπους που είναι αριστεροί από ανάγκη. Ανθρώπους δηλαδή που δεν μπορούν να ζήσουν σε αυτή τη σύγχρονη κοινωνική και οικονομική βαρβαρότητα και θέλουν ο πλούτος που παράγει η εργαζόμενη πλειοψηφία να γυρνά και πάλι σε αυτήν. Ανθρώπους που θέλουν να φτιαχτεί το μέτωπο των φτωχών για να μπει τέρμα στην ασυδοσία των πλούσιων.

Και σε ότι αφορά τον πλούτο, η Αριστερά και οι αριστεροί ξέρουν, (ή οφείλουν να ξέρουν), ότι αυτός δεν παράγεται από την ατομική ικανότητα του ανθρώπου, αλλά από την ίδια τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος που καταρχήν απομυζά την υπεραξία των εργαζομένων, και κατόπιν την πολλαπλασιάζει σε μια σειρά από παρασιτικές χρηματοπιστωτικές κυρίως δραστηριότητες.

Θα έπρεπε δηλαδή κανείς να ρωτήσει την κυρία Ακρίτα, η οποία υπερηφανεύεται ότι από τον τίμιο ιδρώτα της απέκτησε τα σπίτια της στην Ελλάδα και στο Λονδίνο με τις πισίνες και τις πολυτέλειες, από πού νομίζει ότι προήλθαν οι αστρονομικές απολαβές της; Η ιδιωτική τηλεόραση στα χρόνια της αφθονίας, τίνος ακριβώς τα λεφτά σκορπούσε αφειδώς σε δημοσιογράφους, παρουσιαστές, σεναριογράφους και ηθοποιούς; Δεν ήταν αλήθεια αυτή η ιδιωτική τηλεόραση που σκανδαλωδώς και παράνομα λυμαίνονταν δημόσιες συχνότητες χωρίς να πληρώνει δραχμή; Δεν ήταν οι εφοπλιστές, πετρελαιάδες, μεγαλοκατασκευαστές καναλάρχες, αυτοί που σκανδαλωδώς απολάμβαναν την εύνοια του κράτους, τις δημόσιες προμήθειες, τα μεγάλα έργα και την προστασία των χρυσοφόρων μονοπωλίων τους; Οι αστρονομικές αμοιβές της κυρίας Ακρίτα, προήλθαν από τον ιδρώτα της; Και γιατί ο εξίσου, ή και περισσότερο τίμιος ιδρώτας μιας τυχαίας πλύστρας, δεν της αποφέρει παρά ψίχουλα;

Η ενοχοποίηση της φτώχειας και η αποθέωση του πλουτισμού είναι η βάση της ιδεολογίας της άρχουσας τάξης. Από εκεί προκύπτει το μίσος για την εργασία, η μεροληψία υπέρ της επιχειρηματικότητας, η δουλικότητα προς τους επενδυτές, οι κοινωνικές και ταξικές διακρίσεις ανάμεσα στον εργοδότη και τον εργαζόμενο.

Η Αριστερά δεν υπάρχει για να διακρίνει τους ανθρώπους σε έντιμους ή ανέντιμους.Αλλά για να διακρίνει τους ανθρώπους σε καταπιεστές και καταπιεζόμενους. Οι πλούσιοι συνήθως, αν όχι πάντα, ανήκουν στην πρώτη κατηγορία. Οι φτωχοί πάντα μα πάντα, ανήκουν στη δεύτερη. Η Αριστερά, για να υπάρξει, πρέπει να μιλήσει, να αγωνιστεί, να εκπροσωπήσει τους δεύτερους. Και όχι απλά να αδιαφορήσει, αλλά να πολεμήσει τους πρώτους.

Πράγματι, τον γιο της πλύστρας πρέπει να φοβούνται. Όχι ο εργαζόμενος λαός που δεν έχει τίποτα να χάσει παρά μια ζωή στην πίεση, στην ένταση, στο όριο της επιβίωσης και στο αδιανόητο άγχος να βγει ο μήνας, να μπει το νοίκι, να βρεθεί η δόση του δανείου, να γεμίσει το καρότσι του σούπερ μάρκετ ή να πληρωθούν οι υποχρεώσεις των παιδιών.

Τον γιο της πλύστρας πρέπει να φοβάται το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι. Είτε είναι χομπίστες της Αριστεράς, είτε μαντρόσκυλα της Δεξιάς.