Οι αυξανόμενες απώλειες του Ισραήλ στο Λίβανο και τη Γάζα αποδεικνύουν ότι αυτός ο πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί

Υπάρχει ένας απλός λόγος για το ανανεωμένο ενδιαφέρον για τα σχέδια κατάπαυσης πυρός στη Γάζα και το νότιο Λίβανο και για την καθημερινή σφαγή των Παλαιστινίων προσφύγων που συνοδεύει κάθε προσπάθεια για ειρήνη.

Δεν έχει καμία σχέση με την εκστρατεία δολοφονίας των ηγετών της Χαμάς και της Χεζμπολάχ από το Ισραήλ ή την τελευταία προσπάθειά του να περιορίσει την παραγωγή στερεών καυσίμων για ρουκέτες στο Ιράν.

Γενναίες δόσεις αυταπάτης και εξαπάτησης περιβάλλουν την τρέχουσα αντίληψη στο Ισραήλ και την Ουάσιγκτον ότι κάθε ομάδα αντίστασης είναι «μελανιασμένη και λαβωμένη» και ότι τα φτερά του Ιράν έχουν κοπεί.

Η αλήθεια αναμετριέται με τους ισχυρισμούς της ανώτατης διοίκησης του ισραηλινού στρατού: Ο Οκτώβριος έγινε ο πιο αιματηρός μήνας για τις δυνάμεις του από τον Δεκέμβριο του περασμένου έτους. Οι δυνάμεις του δέχονται τακτικά απώλειες τόσο στη βόρεια Γάζα όσο και στο νότιο Λίβανο.

Σύμφωνα με την τελευταία καταμέτρηση, και οι αριθμοί αυτοί αλλάζουν κάθε μέρα, μέσα σε ένα μήνα, 62 στρατιώτες έχουν σκοτωθεί σε μάχες και 15 πολίτες και δύο αστυνομικοί έχουν σκοτωθεί σε πυραυλικά χτυπήματα και επιθέσεις στο εσωτερικό του Ισραήλ.

Μέχρι σήμερα, το τμήμα αποκατάστασης του ισραηλινού στρατού αντιμετωπίζει περισσότερους από 12.000 τραυματίες στρατιώτες, αριθμός που αυξάνεται κατά περίπου 1.000 το μήνα. Πολλοί πιστεύουν ότι ο αριθμός αυτός είναι υποεκτίμηση του πραγματικού αριθμού των τραυματισμών που έχουν αντιμετωπιστεί στα νοσοκομεία.

Αυτό περιλαμβάνει και τον αντιπολιτευόμενο Yair Lapid. Δήλωσε στο Κανάλι 12: «Υπάρχουν όρια στο πόσο αποδεχόμαστε τα εναλλακτικά γεγονότα».

Σύμφωνα με πρόσφατη ανακοίνωση της Χεζμπολάχ, από την 1η Οκτωβρίου, το λιβανέζικο κίνημα αντίστασης σκότωσε 90 ισραηλινούς στρατιώτες και αξιωματικούς, τραυμάτισε 750 και κατέστρεψε 38 άρματα μάχης Merkava.

Συχνές υποχωρήσεις

Κατ’ ελάχιστον, η εκστρατεία του ισραηλινού στρατού για την εκκαθάριση της βόρειας Γάζας και του νότιου Λιβάνου από μαχητές και αμάχους συναντά σθεναρή αντίσταση και παράγει, ένα χρόνο μετά, μερικές από τις σφοδρότερες συγκρούσεις του πολέμου.

Κάθε άποψη ότι η Χαμάς και η Χεζμπολάχ έχουν χάσει την ικανότητά τους να πολεμούν μετά τη δολοφονία των πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών τους έχει διαψευστεί κάθετα.

Στη βόρεια Γάζα, ο προσφυγικός καταυλισμός της Τζαμπάλια δεν έχει εκκαθαριστεί από τους μαχητές της Χαμάς, ούτε ο πληθυσμός της Τζαμπάλια και του Μπέιτ Χανούν έχει υποταχθεί μέσω της πείνας και έχει μετακινηθεί νότια, όπως προβλέπεται από το «Σχέδιο των Στρατηγών».

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ίδιου του στρατού, από 12 έως 29 άτομα πέρασαν από το διάδρομο Netzarim μέσα σε τρεις μέρες την περασμένη εβδομάδα. Η μετακίνηση του πληθυσμού στη βόρεια Γάζα ήταν προς τα δυτικά, προς την πόλη της Γάζας στα βόρεια, και όχι από βορρά προς νότο, όπως θα επιθυμούσε ο στρατός.

Σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες εκτιμήσεις του ΟΗΕ και των εταίρων του, από τότε που το Ισραήλ άρχισε την τελευταία του επίθεση στις 5 Οκτωβρίου, περισσότεροι από 71.000 άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί από την επαρχία της Βόρειας Γάζας προς την πόλη της Γάζας και περίπου 100.000 άνθρωποι παραμένουν στη Βόρεια Γάζα.

Στο νότιο Λίβανο, ο ισραηλινός στρατός τα πηγαίνει ακόμη χειρότερα. Τρεις εβδομάδες μετά την εισβολή του, δεν έχει καταφέρει να κρατήσει έδαφος σε απόσταση μεγαλύτερη των δύο χιλιομέτρων από τα σύνορα και αναγκάστηκε να κάνει συχνές υποχωρήσεις όταν οι απώλειες έγιναν πολύ μεγάλες.

Αυτό απέχει πολύ από τον διακηρυγμένο στόχο τους να απωθήσουν τη Χεζμπολάχ πίσω στον ποταμό Λιτάνι.

Αντ’ αυτού, οι μαχητές [της Χεζμπολάχ] υποχωρούν, παρασύροντας τις ισραηλινές δυνάμεις σε παγίδα, μπαίνοντας στις σήραγγες και επιτιθέμενοι από τα μετόπισθεν [των Ισραηλινών].

Μια πηγή προσκείμενη στη Χεζμπολάχ δήλωσε στο Middle East Eye ότι η δολοφονία της ανώτερης ηγεσίας της είχε ελάχιστες έως καθόλου επιπτώσεις στην επιχειρησιακή μαχητική της ικανότητα.

Είπε ότι οι μονάδες διατηρούν την επικοινωνία και τον επιχειρησιακό συντονισμό ανεξάρτητα, χωρίς να χρειάζονται άμεσες εντολές από την κεντρική διοίκηση.

Παρότι και οι δύο πλευρές σε αυτή τη σύγκρουση [παρουσιάζουν μια εικόνα δια της οποίας] μεγιστοποιούν τα κέρδη τους και ελαχιστοποιούν τις απώλειές τους, μπορώ να το πιστέψω αυτό.

Τελευταία ισραηλινή προσφορά

Εκτός από τις στρατιωτικές απώλειες, 15 πολίτες και δύο αστυνομικοί έχουν επίσης σκοτωθεί στο Ισραήλ αυτό το μήνα. Η Χεζμπολάχ και οι Χούθι δεν δείχνουν να κωλύονται στο να στέλνουν εκατοντάδες χιλιάδες Ισραηλινούς στα καταφύγιά τους με τις ρουκέτες τους, ενώ και η Χεζμπολάχ εκδίδει τις δικές της εντολές εκκένωσης.

Το Al Akbar, ένα μέσο ενημέρωσης που βρίσκεται κοντά στους κύκλους της Χεζμπολάχ, μετέφερε από μία από τις πηγές του ότι: «Το Ισραήλ δεν βρίσκεται σε θέση ισχύος που να του επιτρέπει να επιβάλει όρους όσο η μάχη συνεχίζεται και η κατάσταση της αντίστασης στο έδαφος είναι πολύ καλή».

Πράγμα που μας φέρνει στο πραγματικό θέμα: πώς γίνεται ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου να πιστεύει ότι, ένα χρόνο μετά, είναι σε θέση να υπαγορεύει όρους στους Παλαιστίνιους και τους Λιβανέζους;

Μια συνάντηση στο Κατάρ μεταξύ των διαμεσολαβητών παρήγαγε μια νέα πρόταση που μεταφέρθηκε στη Χαμάς. Δεδομένου ότι όλες οι πηγές για αυτό είναι ισραηλινές, μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτή η τελευταία προσφορά ήταν ισραηλινή.

Η προσφορά αναφέρει ότι το Ισραήλ θα επιτρέψει μια εκεχειρία 30 ημερών και την απελευθέρωση ενός απροσδιόριστου αριθμού κρατουμένων, με αντάλλαγμα 11 έως 14 ομήρους, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και ηλικιωμένων, σε πρώτη φάση, ενώ οι διαπραγματεύσεις για μια δεύτερη φάση θα συνεχιστούν, αλλά δεν θα υπάρξει καμία απόσυρση δυνάμεων από το διάδρομο Netzarim ή από τη Ράφα.

Αυτό θα συνδυαζόταν ή θα «ενισχυόταν» από μια κατάπαυση του πυρός υπό την ηγεσία των ΗΠΑ στο Λίβανο. Και πάλι, η κύρια πηγή για αυτό είναι τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης, και ειδικότερα το Κανάλι 12.

Η «συμφωνία» που προσφέρεται στη Χεζμπολάχ είναι μια κατάπαυση του πυρός για 60 ημέρες κατά τις οποίες θα γίνει η διαπραγμάτευση μιας πλήρους συμφωνίας.

Ωστόσο, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το Ισραήλ διατηρεί «το δικαίωμα να απαντήσει σε οποιαδήποτε παραβίαση ή επίθεση από οπουδήποτε». Η πλήρης συμφωνία που έχει στο μυαλό του το Ισραήλ είναι η Χεζμπολάχ να αποσύρει τις δυνάμεις της στον ποταμό Λιτάνι, με τον λιβανέζικο στρατό να αναλαμβάνει τον έλεγχο της παραμεθόριας περιοχής.

Η Χεζμπολάχ δεν δίστασε καθόλου να απορρίψει αυτή την «προσφορά» πριν καν την κάνει ο Αμερικανός απεσταλμένος, Amos Hochstein.

Τα μέσα ενημέρωσής της υπέθεσαν ότι είτε το Ισραήλ ανέβαζε το ύψος των όρων του στο μέγιστο, αφού η Χεζμπολάχ είχε ανακτήσει τη στρατιωτική πρωτοβουλία στο έδαφος, είτε ότι δεν είχε καμία πρόθεση να σταματήσει τον πόλεμο και διέρρεε λεπτομέρειες για το σχέδιο που καταστρώνονταν από τον Hochstein προκειμένου να το τορπιλίσει.

Η Χαμάς είχε επισήμως την ίδια αντίδραση στην «προσφορά» τους, μου λένε οι πηγές μου.

Και οι δύο οργανώσεις παραμένουν πιστές στις διαπραγματευτικές τους θέσεις με ή χωρίς τους παλιούς τους ηγέτες.

Αυτές είναι ότι δεν θα υπάρξει κατάπαυση του πυρός και ανταλλαγή αιχμαλώτων μέχρι το Ισραήλ να αποσύρει τα στρατεύματά του από τη Γάζα. Και η Χεζμπολάχ δεν θα σταματήσει να πολεμά, πόσο μάλλον να σκεφτεί να υποχωρήσει από τη συνοριακή περιοχή, μέχρι να υπάρξει εκεχειρία στη Γάζα.

Και οι δύο οργανώσεις πιστεύουν ότι ο Νετανιάχου δεν επιδιώκει στα σοβαρά να σταματήσει τον πόλεμο.

Συγκλονιστική αυταπάτη

Ο Amos Harel της Haaretz αναφέρει ότι υπάρχει πλέον συναίνεση στο ισραηλινό στρατιωτικό κατεστημένο ότι ο πόλεμος στο Λίβανο και τη Γάζα έχει εξαντλήσει τη δυναμική του και ότι αν συνεχιστεί, δεν μπορούν να πετύχουν πολύ περισσότερα από όσα έχουν ήδη επιτευχθεί.

Πιστεύουν, επίσης, ότι μια παρατεταμένη παραμονή σε οποιοδήποτε από τα δύο εδάφη αυξάνει τον κίνδυνο μεγάλων απωλειών στρατευμάτων.

Θα πρέπει να επιτευχθούν συμφωνίες για κατάπαυση του πυρός και απελευθέρωση όλων των ομήρων που εξακολουθούν να κρατούνται στη Γάζα, καταλήγουν.

Αυτό απέχει πολύ από οποιονδήποτε από τους πολεμικούς στόχους του Ισραήλ, οι οποίοι ήταν η καταστροφή της Χαμάς ως στρατιωτικής ή κυβερνητικής αρχής, η δημιουργία αποστρατιωτικοποιημένης ουδέτερης ζώνης (no-man’s land) στη βόρεια Γάζα και στο νότιο Λίβανο και μια σημαντική έξοδος των Παλαιστινίων στην Αίγυπτο και στο εξωτερικό – την οποία ο Νετανιάχου ανέθεσε στον σύμβουλό του Ron Dermer να σχεδιάσει, ήδη από τον περασμένο Δεκέμβριο.

Με την αίτηση για κατάπαυση του πυρός, οι στρατιωτικοί επικεφαλής στο Ισραήλ αναγνωρίζουν ότι το Ισραήλ θα πρέπει να κάνει επώδυνες παραχωρήσεις.

Παρόλο που είναι πιο ρεαλιστές από το πολεμικό υπουργικό συμβούλιο υπό την ηγεσία του Νετανιάχου, βρίσκονται και αυτοί κάτω από μια συντριπτική αυταπάτη.

Ότι, σύμφωνα με τα λόγια του Harel, «η ένταση της ζημιάς που προκλήθηκε στη Χεζμπολάχ και τη Χαμάς, και πρόσφατα και στο Ιράν, δημιουργεί μια λογική ευκαιρία για την επίτευξη διευθέτησης».

Το αντίθετο συμβαίνει.

Η ένταση των ζημιών στη Γάζα και το Λίβανο έχει πείσει τη Χαμάς και τη Χεζμπολάχ ότι ο λαός τους έχει υποφέρει τόσο πολύ από τις 7 Οκτωβρίου, που δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι διατεθειμένοι να διαπραγματευτούν μια κατάπαυση του πυρός. Σημαίνει όμως ότι δεν έχουν καμία διάθεση να κάνουν ουσιαστικές παραχωρήσεις.

Παραλληλισμοί από την ιστορία

Υπάρχουν δύο παραλληλισμοί από την ιστορία που θα πρέπει να διαφωτίσουν τους Ισραηλινούς ηγέτες που εξακολουθούν να παραμένουν αισιόδοξοι. Ο πρώτος προέρχεται από την παλαιστινιακή ιστορία.

Από τις πολλές σφαγές που έχουν υποστεί οι Παλαιστίνιοι στα χέρια των ισραηλινών τρομοκρατικών ομάδων – και συμπεριλαμβάνω και τον σημερινό στρατό του – τρεις ξεχωρίζουν.

Πριν από εβδομήντα έξι χρόνια, έγινε μια σφαγή στο χωριό al-Dawayima, κατά την οποία σκοτώθηκαν εκατοντάδες, σύμφωνα με τον ιστορικό Benny Morris.

Πριν από εξήντα οχτώ χρόνια, 47 Παλαιστίνιοι που επέστρεφαν από την εργασία τους στα χωράφια στο Kafr Qasim κατέληξαν από πυροβολισμούς επειδή υποτίθεται ότι παραβίασαν την απαγόρευση κυκλοφορίας- και αυτή την εβδομάδα, τουλάχιστον 93 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν στα σπίτια τους στο Beit Lahia, όπου είχαν καταφύγει εκατοντάδες εκτοπισμένοι.

Είναι ασφαλές να πούμε ότι αυτά τα δεινά έχουν τροφοδοτήσει την αγωνία των Παλαιστινίων για απόκτηση δικού τους κράτους. Τίποτα από αυτά δεν σταμάτησε τον αγώνα για την απελευθέρωση της δικής τους γης.

Ακόμη πιο σχετική είναι η εμπειρία του γαλλικού στρατού στην Αλγερία. Η επανάσταση ξεκίνησε την 1η Νοεμβρίου 1954, πριν από 70 χρόνια, την Παρασκευή, που ήταν η Ημέρα των Αγίων Πάντων ή La Toussaint. Έγινε γνωστή ως Toussaint Rouge.

Ακριβώς ένα χρόνο μετά από αυτό, οι επαναστάτες εξαπέλυσαν επίθεση στην οποία σκοτώθηκαν 120 Γάλλοι στρατιώτες.

Οι Γάλλοι απάντησαν άγρια με μια εκστρατεία που κόστισε 12.000 ζωές. Η βιαιότητα της απάντησής τους αποξένωσε την κοινή γνώμη στη μητροπολιτική Γαλλία και την παγκόσμια κοινή γνώμη – και τα δύο οδήγησαν χρόνια αργότερα στην πλήρη αποχώρηση των Γάλλων – όχι όμως πριν από τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στα χέρια των Γάλλων.

Οι στρατιωτικοί αρχηγοί του Ισραήλ κάνουν το ίδιο λάθος που έκαναν οι Γάλλοι αποικιοκράτες προκάτοχοί τους στην Αλγερία. Και οι δύο πιστεύουν ότι η συντριπτική τιμωρία θα συντρίψει την αντίσταση.

Ανέφικτη η επιστροφή στις 6 Οκτωβρίου

Καθώς συγχαίρουν τους εαυτούς τους για την «ιλιγγιώδη επιτυχία» τους στις δολοφονίες και τους δολοφονικούς βομβαρδισμούς, οι στρατιωτικοί αρχηγοί του Ισραήλ θα πρέπει να αναρωτηθούν: αισθάνονται σήμερα τόσο ασφαλείς όσο αισθάνονταν στις 6 Οκτωβρίου 2023, την ημέρα πριν από την επίθεση της Χαμάς, ή τόσο ανασφαλείς όσο αισθάνονταν στις 8 Οκτωβρίου;

Δεν έχουν εξαγοράσει την ασφάλεια, πόσο μάλλον την αποτροπή. Το μόνο που πέτυχαν είναι μια σειρά από εγκλήματα πολέμου, οι συνέπειες των οποίων θα αντηχούν γι’ αυτούς πολύ καιρό μετά το τέλος αυτού του πολέμου.

Αλλά τελικά, το ισραηλινό αμυντικό κατεστημένο έχει δίκιο να συμπεραίνει τώρα ότι όσο περισσότερο διαρκεί ο πόλεμος, τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς. Υπάρχουν δύο ανισορροπίες που λειτουργούν εδώ.

Το στρατιωτικό πλεονέκτημα του Ισραήλ έναντι των εχθρών του είναι τεράστιο. Η εμβέλειά του είναι περιφερειακή. Μπορεί να βομβαρδίζει σπίτια σε όλο τον αραβικό και ιρανικό κόσμο κατά βούληση.

Αλλά η ισραηλινή ικανότητα να αντέξει τις συνέπειες αυτού που κάνει, και να υποστεί φθορά εξ’ αιτίας αυτού, είναι πολύ μικρότερη από την ικανότητα των Παλαιστινίων να συνέλθουν από τη μια σφαγή μετά την άλλη, να συνεχίσουν από γενιά σε γενιά και να μην παραδοθούν.

Η απόλυτη αδυναμία του σχεδίου επιβολής ενός ενιαίου εβραϊκού κράτους από τον ποταμό μέχρι τη θάλασσα έγκειται τόσο στη γεωγραφία όσο και στη δημογραφία. Αυτό το πείραμα δεν συμβαίνει σε κάποιο απομακρυσμένο μέρος του κόσμου.

Πραγματοποιείται στην καρδιά του μουσουλμανικού και αραβικού κόσμου και ως εκ τούτου δεν μπορεί να πετύχει. Η ειρήνη δεν μπορεί να ανοικοδομηθεί με την αναδιάταξη των κελιών στα οποία είναι φυλακισμένοι οι Παλαιστίνιοι, η πλειοψηφία του πληθυσμού.

Μπορεί να χρειαστούν πολλοί ακόμη μήνες πολέμου για να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει επιστροφή στην 6η Οκτωβρίου.

Πηγή: Middle East Eye

Μετάφραση: antapocrisis