Να εκκενωθεί το Μαξίμου;

Ο μόνος λόγος που το συγκεκριμένο αίτημα δεν είναι πάνδημη απαίτηση είναι ότι ο φερόμενος ως επόμενος ένοικος έχει την αξιοπιστία του στα Τάρταρα. Ανεξάρτητα όμως του αν ο Τσίπρας ανακάμψει ή παραμείνει αναξιόπιστος, ο θυμός και η αγανάκτηση για το ότι κάηκε η μισή Ελλάδα με μηδέν μποφόρ, είναι ισχυρός λόγος αποδοκιμασίας του Μητσοτάκη. Γιατί το καλά στημένο (και εξίσου καλά αγορασμένο) αφήγημα των ΜΜΕ ότι έχουμε ικανό πρωθυπουργό και αποτελεσματικότητα στη διακυβέρνηση, κάηκε, μαζί με τη μισή Εύβοια.

Η κυβερνητική χρεοκοπία έχει πολλαπλές διαστάσεις. Χρεοκόπησε (το ήδη χρεοκοπημένο από την πανδημία) δόγμα του μικρότερου κράτους (με την εξαίρεση της μεγαλύτερης αστυνομίας). Χρεοκόπησε η δοξασία ότι το αόρατο χέρι της αγοράς μπορεί να τα πάει καλύτερα από τον γραφειοκρατικό δημόσιο τομέα. Χρεοκόπησε η αντίληψη ότι η καταστολή είναι προτιμότερη από την πρόληψη (και στην δασοπροστασία), μόνο και μόνο επειδή με την καταστροφή και την ανοικοδόμηση κινείται καλύτερα η καπιταλιστική οικονομία. Χρεοκόπησε τέλος η τάχα καινοτομία και η κίβδηλη αποτελεσματικότητα του επιτελικού κράτους, που οφείλεται στο ότι όλα ελέγχονται προσωπικά και απευθείας από τον ικανότερο πρωθυπουργό της Μεταπολίτευσης, τον τίγρη της μεσογείου, τον σιμουλτανέ στρατηγό, τον γκόμενο, τον πολύγλωσσο, τον πολιτισμένο Κυριάκο.

Μπορεί να χρεοκόπησαν όλα αυτά, αλλά για την κυβέρνηση της ΝΔ και το οικονομικό – μηντιακό σύμπλεγμα που τη στηρίζει ισχύει το «we will always have Μάτι».

Το Μάτι λειτουργεί διαχρονικά ως δώρο εξ ουρανού όχι μόνο για τον Μητσοτάκη αλλά για κάθε μελλοντική κυβέρνηση που θα συγκρίνει την ανικανότητά της σε κάθε φυσική καταστροφή με τους 102 νεκρούς και θα επιχαίρει ότι «αυτή τα πήγε καλύτερα». Γιατί όση αθλιότητα εμπεριείχε η διαχείριση της κυβέρνησης Τσίπρα που έκρυβε νεκρούς και δήλωνε ότι όλα πήγαν καλά, άλλη τόση αθλιότητα ήταν η τυμβωρυχία στην οποία εμετικά επιδόθηκε η ΝΔ για να ανέβει στην κυβέρνηση. Και διαρκής – ζώσα αθλιότητα είναι η σύγκριση κάθε νέας στιγμής κυβερνητικής ανεπάρκειας με ό,τι έγινε τον Ιούλιο του 2018. Αυτή η σύγκριση γίνεται και σήμερα.

Για αυτό και η μοναδική άμυνα του κυβερνητικού σχεδιασμού εξαντλήθηκε στο να μην υπάρχει εκατόμβη νεκρών. Όχι επειδή αυτή είναι μια λογική ιεράρχηση σε μια έκτακτη συνθήκη, αλλά επειδή το Μάτι λειτουργεί ως ο χαμηλότερος δυνατός πήχης προσδοκιών. Και προφανώς κάθε κυβέρνηση από εδώ και τώρα, σε κάθε φυσική καταστροφή, θα στέλνει ένα μήνυμα εκκένωσης με το 112, θα έχει προειδοποιήσει, θα έχει κάνει το καθήκον της και από εκεί και πέρα γαία πυρί μιχθήτω. Η ατομική ευθύνη ζει και βασιλεύει. Η κρατική ευθύνη εξαντλείται στο να μην υπάρξει άλλη τραγωδία με πάνω από 102 νεκρούς.

Ωστόσο, όσο και αν το Μάτι λειτουργεί ταυτόχρονα ως οδυνηρή υπενθύμιση, ως πολιτική τυμβωρυχία και ως βολικό άλλοθι, είναι σαφές ότι η σημερινή κυβέρνηση τα σκάτωσε. Ανταπεξήλθε, επικοινωνιακά έστω, στην μεταναστευτική κρίση του Έβρου και στην πρώτη φάση της πανδημίας, αλλά τόσο η εξέλιξη της υγειονομικής κρίσης, όσο κυρίως – και πολύ περισσότερο – οι πυρκαγιές και το γενικευμένο μπάχαλο της κρατικής μηχανής και του κυβερνητικού συντονισμού που επιδεικνύεται επί μία εβδομάδα, τσαλακώνει, ίσως ανεπανόρθωτα, την εικόνα του ικανού και αποτελεσματικού Μητσοτάκη.

Το πρόβλημα ωστόσο στο αν το Μαξίμου μπορεί να εκκενωθεί, είναι ταυτόσημο με το πολιτικό πρόβλημα της χώρας. Η οργή και ο θυμός είναι υπαρκτά, αλλά δεν υπάρχει αξιόπιστη εναλλακτική, ούτε στη μείζονα ούτε στην ελάσσονα αντιπολίτευση. Η ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς, εκτελέστηκε εν ψυχρώ πριν έξι καλοκαίρια και έκτοτε η κοινωνία διαπαιδαγωγείται όλο και περισσότερο στην αποδοχή των τετελεσμένων, στην ιδεολογία του μονόδρομου και στην επιλογή του λιγότερου μάπα διαχειριστή της ίδιας πολιτικής. Η κοινωνία αναζητά διαχειριστή στο ίδιο πλαίσιο, απλώς λιγότερο χρεοκοπημένο.

Αυτό το καταλαβαίνουν οι πάντες και έτσι ερμηνεύεται και η στάση τους. Ο Μητσοτάκης αποφεύγει να εμφανιστεί γιατί θα ταυτιστεί με την καταστροφή και η κοινωνική οργή θα τον περιλούσει με το γνωστό hashtag, ο Τσίπρας αποφεύγει να μιλήσει γιατί ένα πελώριο “σκάσε” πλανάται πάνω από το κεφάλι του, ειδικά σε ότι έχει να κάνει με πυρκαγιές.

Μένουμε λοιπόν με το ερώτημα του πόσο μπορεί να αντέξει ο θυμός προτού αρχίζουν να μοιράζουν χιλιάρικα εξαγοράς και φρούδες υποσχέσεις ανάκαμψης και ανοικοδόμησης των καμένων και αν ποτέ συγκροτηθεί αντίπαλο πολιτικό και κοινωνικό σχέδιο από τις υποτελείς δυνάμεις. Γιατί η πραγματική πολιτική εξέλιξη που πρέπει να φέρει η ολοκληρωτική χρεοκοπία του επιτελικού κράτους του Μητσοτάκη δεν είναι η (μικρή ή μεγάλη) φθορά του ίδιου, αλλά η ανασυγκρότηση ανταγωνιστικής δύναμης σε άλλο – και όχι στο ίδιο – πλαίσιο. Μόνο που αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο καθήκον.

2 replies

Leave a Reply

Want to join the discussion?
Feel free to contribute!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *