Με αφορμή τις αμερικανικές εκλογές: Ευκαιρίες και κίνδυνοι

Σχόλιο της Παρέμβασης.

Το αποτέλεσμα των εκλογών στις ΗΠΑ έρχεται να υπογραμμίσει, για άλλη μια φορά, την αδυναμία των ηγεμονικών δυνάμεων του συστήματος (αγορές, τράπεζες, ΜΜΕ, δημοσκόποι, παραδοσιακά κόμματα και πολιτικοί) να πείσουν το λαό, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν, για την πολιτική τους. Αποτελεί από μόνο του σημαντικό στοιχείο προς εξέταση ότι τόσο στο Brexit, όσο και στις αμερικάνικες εκλογές, αλλά και στο ελληνικό δημοψήφισμα του 2015, οι λαοί ψήφισαν ανάποδα από αυτό που υπαγόρευαν και τρομοκρατούσαν ΜΜΕ, αγορές, ηγέτες «σύμμαχων» χωρών, ακόμα και το λεγόμενο star system!

Είναι σαφές ότι στο έδαφος της κρίσης έχουν αναπτυχθεί δύο «κοινωνίες», όπου η μία εξ αυτών δεν εκπροσωπείται, δε φαίνεται, είναι αόρατη. Ο «υπαρκτός καπιταλισμός» και η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση δε δουλεύουν και αυτό παράγει, μαζί με τις θάλασσες των φτωχών και αποκλεισμένων, μια πρωτοφανής κρίση εκπροσώπησης.

Σε αυτήν την κρίση εκπροσώπησης, ως τώρα, παρεμβαίνουν δυνάμεις που φαντάζουν αντι-συστημικές αλλά δεν είναι. Δυνάμεις που προσπαθούν να διοχετεύσουν την οργή της εργατικής τάξης στο ρατσισμό, δυνάμεις εθνικιστικές, δυνάμεις που ζητούν περισσότερο προστατευτισμό απέναντι στην παγκοσμιοποίηση αλλά με περισσότερο νεοφιλελευθερισμό στο εσωτερικό τους και επίθεση στα εργατικά δικαιώματα. Μια τέτοια δύναμη είναι και ο νεοεκλεγείς πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, άσχετα με το τι θα εφαρμόσει. Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να έχει αυταπάτες επίσης και για το ποια εξωτερική πολιτική θα εφαρμόσει η νέα ηγεσία των ΗΠΑ στην ευαίσθητη περιοχή μας. Δεν μπορεί επίσης να αποκλείονται αλλαγές στις μεγάλες στρατηγικές συμμαχίες των ΗΠΑ που αγωνιούν να μη χασουν την παγκόσμια οικονομική ηγεμονία. Μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερη αβεβαιότητα, σε σχέση με την ακραία φιλοπόλεμη ρητορική της Κλίντον, αλλά η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δε μας έχει συνηθίσει να αποσύρεται από τη διεκδίκηση του παγκόσμιου ηγεμόνα, με ότι σημαίνει αυτό για τις πολεμικές αναμετρήσεις και τις αντιθέσεις στην περιοχή μας.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ούτε βλέπει ουτε ακούει τα πολλαπλά μηνύματα που στέλνουν οι εκλογές στις ΗΠΑ. Παραμένει εθελόδουλα εγκλωβισμένη στον ευρωατλαντισμό και επαιτεί για ενα ρουσφέτι – δήλωση για το χρέος απο τον απερχόμενο και επίσης ηττημένο Ομπάμα, ουτε καν χρήσιμο για κομματική χρήση.

Το κεντρικό ερώτημα που τίθεται, μέσα από διαφορετικούς και αντιφατικούς δρόμους (συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ στη μπότα του ευρώ, Brexit, αμερικανικές εκλογές, δημοψήφισμα στην Ιταλία), είναι ποιος, υπέρ ποιων κοινωνικών τάξεων, με ποια πολιτική και ποιο όραμα θα αμφισβητήσει τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Μπορεί η αριστερά να διατυπώσει ένα πρόγραμμα τομών και ρήξεων με τον ιμπεριαλισμό, ένα πρόγραμμα ρήξης με την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, ανάκτησης της λαϊκής κυριαρχίας, ανατροπής της αντεργατικής-αντιλαϊκής επίθεσης και να διαμορφώσει έναν πραγματικά αντι-συστημικό πόλο, ένα μεγάλο μέτωπο πάνω σε αυτό το πρόγραμμα; Αν η αριστερά συνεχίσει να φαίνεται ως μια ακίνδυνη για το σύστημα δύναμη, θα συνεχίσει να παραχωρεί χώρο στις δυνάμεις του νεοφιλελεύθερου και ακροδεξιού λαϊκισμού. Πόσο μάλλον αν συνεχίσει τις μικροαντιπαραθέσεις σε έναν μικρόκοσμο, με γλώσσα και μορφές που δε μπορούν να πλησιάσουν τις λαϊκές μάζες που μαζικά αναζητούν απαντήσεις και διέξοδο. Ήρθε η ώρα να ακούσει τον πολιτικό σεισμό που συντελείται η αριστερά.

Όχι για να κρυφτεί, αλλά για να αλλάξει η ίδια ώστε να πρωταγωνιστήσει και να δώσει φιλολαϊκή διέξοδο κλείνοντας το δρόμο στις ακροδεξιές φωνές.

0 replies

Leave a Reply

Want to join the discussion?
Feel free to contribute!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *