Μα τέτοια ομοβροντία η ευρωπαϊκή παράταξη;

«Σήμερα, η χώρα μας βρίσκεται ένα βήμα πριν την έξοδο από την κρίση. Όλοι μας όμως ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι αυτό το βήμα, όπως επίσης ξέρουμε ότι είναι μονόδρομος και ότι δεν υπάρχει plan B» δήλωσε χαρακτηριστικά ο κ. Βενιζέλος, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών, κατά τη συνάντησή του με τον πρόεδρο της Ευρωβουλής (και υποψήφιο για την προεδρία της Επιτροπής) Μάρτιν Σουλτς. (3/11/2013)

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ: Να σας πω, η καλή στιγμή είναι εσωτερική. Δική μου. Είναι η ρεαλιστική νομίζω αίσθηση που έχω ότι μέρα με την ημέρα, πλησιάζει όλο και περισσότερο η στιγμή που τα πράγματα θα είναι καλά.

Γ. ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ: Πλην ατυχήματος, έτσι;

Α. ΣΑΜΑΡΑΣ: Πλην ατυχήματος. Έξοδος, να σπάσουμε την κορδέλα στο μαραθώνιο που τραβάει ο ελληνικός λαός, όχι εμείς. (εκπομπή Ανατροπή 4/11/2013)

Α. Τσίπρας στο Τέξας σε εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο 4/11/2013 (μα τέτοια μανία με τα ταξίδια στις ΗΠΑ;)

«Η ευρωζώνη μπορεί να ήταν λάθος. Οι Συνθήκες και οι Χάρτες της είναι εσφαλμένες. Και πρέπει να αλλάξουν θεμελιωδώς. Κάποιοι λένε ότι ορισμένες χώρες, θα έπρεπε ίσως να μην είχαν ενταχθεί. Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε αυτά τα θέματα, αλλά εγώ προτιμώ να αφήσουμε στους ιστορικούς αυτή τη συζήτηση. Δεν έχει σημασία σήμερα.

Σήμερα, η Ευρωζώνη υπάρχει. Έχουμε μια οικονομική ένωση και ένα κοινό νόμισμα. Και οι άμεσες εναλλακτικές είναι χειρότερες. Μια έξοδος δεν θα ωφελήσει κανέναν. Αντίθετα, θα πυροδοτήσει σοβαρά νέα προβλήματα – διαχείριση ενός ασταθούς νέου νομίσματος, φαινόμενα bank run, πληθωρισμός, φυγή κεφαλαίων και ανθρώπων.

Για το λόγο αυτό και μόνο, η Ελλάδα δεν θα πρέπει και δεν θα το κάνει, δε θα εξέλθει εθελοντικά από την Ευρωζώνη. Αλλά υπάρχει και ένας δεύτερος λόγος. Μία έξοδος της Ελλάδας ή οποιασδήποτε άλλης χώρας σε κρίση θα ήταν μια καταστροφή για την Ευρώπη. Αυτό είναι κάτι που, κατά βάθος, όλοι γνωρίζουν».

Ως προς το αν υπάρχει απάντηση στο τι θα συμβεί αν οι δανειστές δεν δεχτούν αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Δραγασάκης σε συνέντευξη στο Βήμα (4/11/2013) είπε: «Υπάρχουν τρεις εκδοχές. Η μια είναι η διαπραγμάτευση με συναίνεση. Αυτό που κάνουν ως τώρα οι κυβερνήσεις. Επειδή υπάρχει τέτοια ασυμμετρία δύναμης, αυτό καταλήγει σε υποταγή. Το δεύτερο είναι “ή όλα ή τίποτα”. Πάμε σε ρήξη, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που έχει αυτή η ρήξη και αδιαφορώντας για το αν μπορούμε να τις διαχειριστούμε. Αυτό το απορρίψαμε. Πάμε λοιπόν σε μια διαπραγματευτική λογική, διεκδικητική θα έλεγα, που λέει ότι εμείς λέμε ότι “με αυτή την πολιτική οδηγούμαστε σε καταστροφή, ενώ με μια άλλη πολιτική μπορούμε να διασώσουμε ό,τι μπορούμε και να χαράξουμε μια διαφορετική πορεία”. Διεκδικούμε καταρχάς να γίνει δεκτή αυτή η θέση. Εφόσον δεν γίνει δεκτή, πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για ρήξη, αλλά εντός της ευρωζώνης πάντα…».

(Διόρθωση συντάκτη μετά από σχόλιο αναγνώστη: η συνέντευξη δόθηκε στον 9,84 και όχι στο Βήμα και υπάρχει και το σχετικό ηχητικό στο οποίο η φράση δεν είναι “εντός της ευρωζώνης πάντα”, αλλά “εντός ευρωζώνης κατ’ αρχήν”. Παρόλο που η Αυγή και όλα τα μέσα έβαλαν τη φράση που έχουμε και εμείς και παρόλο που ο κ. Δραγασάκης δεν προέβη σε διόρθωση ή καταγγελία για αυτή την “κεφαλαιώδη” διαφορά νοήματος, εμείς το αναφέρουμε για λόγους δεοντολογίας. Πολιτικά, ο καθένας καταλαβαίνει).

Και σημειώνει η Αυγή (5/11/2013): Ο Σαμαράς αποδεικνύεται ανίκανος να κάνει πολιτική διαπραγμάτευση γιατί η πολιτική επιβίωσή του στηρίζεται στην όποια υποστήριξη από την τρόικα. Δεν διαπραγματεύεται, παρά τα όσα έλεγε τον Ιούνιο του 2012. Και να ήθελε τώρα, δεν βρίσκει θεσμικούς συνομιλητές. Η τακτική του συνιστά τουλάχιστον πολιτικό αναχρονισμό.

Οι δηλώσεις αυτές γίνονται σε μια περίοδο που η Τρόικα και κάθε ευρωπαίος αξιωματούχος (πχ Όλι Ρεν) έχει δηλώσει σε όλους του τόνους δεν υπάρχει θέμα διαπραγμάτευσης. Και που η Μέρκελ ντροπιάζει τον πρωθυπουργό και τον στέλνει πίσω με την όποια συζήτηση να μεταφέρεται για μετά τις ευρωεκλογές. Γίνεται σε μια περίοδο που η Ευρωπαϊκή Ένωση θωρακίζεται και θεσμοθετεί μηχανισμούς επιτήρησης πολιτικών λιτότητας και πλεονασματικών προϋπολογισμών και χωρίς τρόικες! Σε αυτή την περίοδο το πολιτικό σύστημα δηλώνει σε όλους τους τόνους. Θα διαπραγματευτούμε με όριο μας το ευρώ! Δηλαδή μη μας φοβάστε!

Και αν ο πόνος του Βενιζέλου να αποδείξει ότι δεν υπάρχει σχέδιο Β και εναλλακτικός δρόμος εκτός ευρωζώνης είναι λογικός και ο τρομοκρατικός λόγος του Σαμαρά για «το ατύχημα της εξόδου» είναι συνεπής με βάση την πολιτική του, οι διαβεβαιώσεις του Δραγασάκη ότι το όριο της διαπραγμάτευσης του είναι το ευρώ και η τρομοκρατία του Τσίπρα (σε Αμερικάνικο έδαφος θυμίζουμε) με την ταύτιση της εξόδου από το ευρώ με την Αποκάλυψη του Ιωάννη τι προσφέρουν; Γιατί τέτοια τέτοιες διαβεβαιώσεις; Γιατί τέτοια ομοβροντία; Δεν ταυτίζουμε το ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ αλλά γιατί γίνεται βασιλικότερος του βασιλέως και ευνοεί πολιτικά ένα περιβάλλον δημιουργίας μιας ενιαίας ευρωπαϊκής παράταξης; Πόσο βοηθάει μια τέτοια στάση την διακριτότητα και κρουστικότητα της αριστεράς απέναντι στη δεξιά σε μια περίοδο που η δεύτερη εκμεταλλευόμενη τις δολοφονίες Χρυσαυγιτών θα εντείνει τις πιέσεις για εθνική ενότητα και συνεννόηση;

Το βάρος όμως, ξανά, πέφτει στις πλάτες της αντιΕΕ ή μη ευρωπαϊκής παράταξης, με την έννοια της παράταξης που αμφισβητεί το όριο του ευρώ, που έχει Σχέδιο Β απέναντι στην νεοφιλελεύθερη παντοκρατορία της Ε.Ε. και της ευρωζώνης, που υποστηρίζει ένα διαφορετικό δρόμο για τη χώρα. Τέτοια παράταξη δεν υπάρχει και πρέπει να δημιουργηθεί.