Δημοψήφισμα στην Ιταλία: φωτοβολίδες λαϊκής εξέγερσης

Τη δεκαετία του 1990, ο Mazzei ήταν ηγετικό στέλεχος της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης. Σήμερα γράφει τακτικά για το sollevazione.blogspot.com και την ιστοσελίδα antimperialista.it.

Γιατί το επερχόμενο δημοψήφισμα είναι τόσο σημαντικό;

Λόγω του περιεχομένου του αλλά και της συμβολικής σημασίας που έχει λάβει. Τα κτυπήματα που επιφέρει αυτή η αντι-μεταρρύθμιση κατά του συντάγματος είναι πολύ σκληρά. Η Γερουσία που πρόσφατα συγκλήθηκε (Άνω Βουλή), για παράδειγμα, και διατηρεί σημαντικές εξουσίες (όπως στα συνταγματικά θέματα, στο πλαίσιο των σχέσεων με την ΕΕ, σχετικά με τις τοπικές αρχές, την εκλογή του προέδρου, κ.λπ.) δεν θα έπρεπε να είναι εκλεγμένη. Η Γερουσία, επομένως, δεν καταργήθηκε, όπως προσποιείται με την προπαγάνδα του ο Ρέντσι. Η δημοκρατία ήταν αυτή που καταργήθηκε. Αλλά το πιο σημαντικό σημείο της αντι-μεταρρύθμισης είναι ο εκλογικός νόμος ( «Italicum»), που επιτρέπει, μέσω των μηχανισμών ψηφοφορίας, να κατακτιέται το 55% των εδρών με μόλις το 40% των ψήφων. Είναι ένας νόμος που σχεδιάστηκε από και προς όφελος του Δημοκρατικού Κόμματος (PD). Αν περάσει, θα οδηγήσει σε μια de facto προεδρική κυριαρχία. Πέρα από τα ειδικά περιεχόμενά του όμως, το δημοψήφισμα έχει φορτισθεί με μια πιο γενική πολιτική έννοια: είναι μια ψηφοφορία για τον Ρέντσι και τον «Ρεντσισμό». Με αυτή την έννοια αντιπροσωπεύει ένα νέο γύρο εξέγερσης των «από κάτω» εναντίον των ελίτ με σαφή ταξικό περιεχόμενο. Και δεν είναι τυχαίο ότι οι δημοσκοπήσεις προβλέπουν την επικράτηση του «Όχι» στο Κέντρο και στο Νότο (όπου η φτώχεια και η ανεργία είναι ευρέως διαδεδομένες), ενώ στη βορειοδυτική Ιταλία, το «Ναι» φαίνεται να έχει προβάδισμα.

Ποιες δυνάμεις οικοδομούν την καμπάνια του «Όχι»;

Μεταξύ των κομμάτων, το Κίνημα των Πέντε Αστέρων (M5S), οι δυνάμεις της δεξιάς Λίγκας του Βορρά, το Forza Italia (Φόρτσα Ιτάλια) και το Fratelli d’Italia και από την αριστερά, η Ιταλική Αριστερά και η Κομμουνιστική Επανίδρυση, όπως επίσης και σχεδόν όλες οι μικρότερες δυνάμεις που έχουν δηλώσει ότι είναι με το Όχι. Αν μπορούμε να υποθέσουμε ότι το εκλογικό σώμα της αριστεράς, του Κινήματος των Πέντε Αστέρων και της Λίγκας θα είναι μαζικά με το Όχι, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για το Φόρτσα Ιτάλια. Το εκλογικό του σώμα, που εκτιμάται περίπου στο 10%, είναι βαθιά διχασμένο. Τηλεοπτικά κανάλια του Μπερλουσκόνι συμπεριφέρονται υπό άσηπτες συνθήκες, ενώ ο ηγέτης τους δεν έχει εκφραστεί ακόμα. Στην κοινωνία, το μέτωπο του Όχι είναι ακόμη πιο ευρύ. Εκατοντάδες τοπικές επιτροπές ιδρύθηκαν, ως επί το πλείστον, ανεξάρτητα από τα πολιτικά κόμματα. Οι δραστηριότητές τους χαίρουν σημαντικής συμμετοχής και συντονισμού.

Πώς εξηγείτε την στροφή της Λίγκας του Βορρά, η οποία προπαγάνδισε την Padania[1] (στη Βόρεια Ιταλία), ως μέρος μιας περιοχής με τη Βαυαρία σε αντιδιαστολή με την Ιταλία, ενώ σήμερα τοποθετείται ενάντια στο ευρώ και υπέρ της ανεξαρτησίας της Ιταλίας;

Η νέα ηγεσία της Λίγκας του Βορρά, εκπροσωπούμενη από τον MatteoSalvini, μεγάλωσε μέσα στο κενό που δημιουργήθηκε από την κρίση του Μπερλουσκονισμού. Η ιδέα πίσω από αυτό ήταν, αφενός, να σπάσει τα στενά γεωγραφικά όρια που ορίζονται από την Padania, και, από την άλλη πλευρά, να σπάσει τα πολιτικά όρια που καθορίζονται από τη συμμαχία του Μπερλουσκόνι με τη δεξιά. Ο στόχος φαίνεται να είναι ένα κόμμα στα πρότυπα του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν. Αυτό εξυπηρετεί δύο κύρια θέματα: Όχι στο ευρώ, αλλά πάνω από όλα Όχι στη μετανάστευση, με όλο και πιο τονισμένη την ξενοφοβία. Σύμφωνα με τις τρέχουσες δημοσκοπήσεις, η Λίγκα θα μπορούσε να αυξήσει με αυτή τη γραμμή τη συμμετοχή ψήφου της, από 5-6% έως 12%. Ωστόσο, τα αποτελέσματα των τοπικών εκλογών του Ιουνίου δεν ήταν καλά για τη Λίγκα του Σαλβίνι και η επέκταση προς το Νότο φαίνεται να είναι καταδικασμένη να αποτύχει.

Οι δυνάμεις ενάντια στον Ρέντσι, κατηγορούνται για την οικοδόμηση ενός μετώπου αριστεράς και δεξιάς απέναντί του, όπως συνέβη στην Αγγλία και όπως συμβαίνει συχνά σε άλλες χώρες;

Το στρατόπεδο του Ρέντσι προσπαθεί πρώτα απ ‘όλα να δυσφημίσει όλους τους αντιπάλους ως το «μέτωπο του παλιού». Η κατηγορία ενός «κόκκινου και καφέ μετώπου» δεν ισχύει για δύο λόγους: πρώτον, είναι φυσιολογικό σε ένα δημοψήφισμα ιδεολογικά πολύ διαφορετικές δυνάμεις να συγκλίνουν. Δεύτερον, στην περίπτωση αυτή, είναι η Δεξιά που έχει αναγκαστεί να υιοθετήσει τα νομικά και πολιτικά επιχειρήματα της Αριστεράς. Ως εκ τούτου, πρέπει να μιλήσουμε για ζητήματα όπως η δημοκρατία, η εκπροσώπηση, η ισορροπία των δυνάμεων, κ.λπ..

Πώς ερμηνεύετε το Όχι του Βersani (Μπερσάνι); Είναι απλώς μια τακτική προσπάθεια για την εξασφάλιση παραχωρήσεων τώρα που το κόμμα του εχθρού του είναι σε δύσκολη κατάσταση και εξαρτάται από την πολιτική βοήθεια; (Ο Μπερσάνι ήταν ο πρώην γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος και έχει αποδυναμωθεί από τον Ρέντσι)

Η θέση του Μπερσάνι σχετίζεται με τη μάχη στο εσωτερικό του Δημοκρατικού Κόμματος (DP). Ο Ρέντσι λειτουργεί ως οδοστρωτήρας και το σλόγκαν του «διαλύουμε το παλιό», γίνεται αντιληπτό από μια μειοψηφία του κόμματος ως μια πραγματική απειλή. Ακόμα κι αν αυτή η κατάσταση υπάρχει εδώ και τρία χρόνια, κανένα από τα μέλη του, με την εξαίρεση των βουλευτών StefanoFassina και AlfredoD’Attorre, δεν έφυγε από το κόμμα. Σε όχι λιγότερες από έξι κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες, υπέκυψαν στην κομματική πειθαρχία και έδωσαν τη συγκατάθεσή τους για τη συνταγματική μεταρρύθμιση. Τώρα απειλούν τον Ρέντσι με ένα όχι, επειδή δεν κατάφεραν να πετύχουν μια μικρή αλλαγή στον εκλογικό νόμο. Είναι σαφές ότι έχουν μια πολύ αδύναμη θέση. Δεν πιστεύω ότι με τη θέση τους θέλουν παραχωρήσεις τώρα. Αντίθετα, προετοιμάζονται για την κατάσταση μετά την 4η Δεκεμβρίου. Σε περίπτωση που νικήσει το Όχι, θα προσπαθήσουν να πάρουν το κόμμα πίσω υπό τον έλεγχό τους. Καθόλου εύκολο πράγμα, αλλά σε κάποιο βαθμό θα μπορούσε να λειτουργήσει. Αν το Ναι επικρατήσει, τότε ένα μέρος αυτών θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει το κόμμα. Αλλά για αυτό θα πρέπει να μιλήσουμε αργότερα.

Σε ό, τι αφορά τις οικονομικές ελίτ, εξακολουθούν να υποστηρίζουν συμπαγώς το ευρώ, όπως στην Ισπανία ή την Ελλάδα, ή μήπως το μπλοκ τους έχει υποστεί κάποιες ρωγμές;

Οι ελίτ εξακολουθούν να είναι συμπαγής, αλλά μπορούμε ήδη να παρατηρήσουμε κάποιες ρωγμές στη δομή. Είναι προφανές ότι η σημασία της Ιταλίας είναι μεγαλύτερη, όχι μόνο από την Ελλάδα, αλλά και από την Ισπανία. Ως εκ τούτου, η ιδέα είναι ότι ορισμένες παραχωρήσεις μπορεί να χορηγηθούν από τις Βρυξέλλες. Αυτό ταιριάζει με την πολιτική της κυβέρνησης Ρέντσι, η οποία καλεί ξανά και ξανά για περισσότερη «ευελιξία». Από τη στιγμή που η γραμμή αυτή αποτύχει, θα υπάρχει επίσης μια ρωγμή στο κυβερνών μπλοκ. Το πιο καυτό θέμα, όμως, είναι η κρίση των τραπεζών. Θα μπορούσε να υπάρξει μια αποφασιστική σύγκρουση για τα μέτρα διάσωσης που πρέπει να ληφθούν.

Ποιος είναι ο ρόλος της τραπεζικής κρίσης και ποια λύση προσφέρει ο Ρέντσι;

Η κρίση στο ιταλικό τραπεζικό σύστημα είναι εντυπωσιακή. Είναι ένα άμεσο αποτέλεσμα των οκτώ ετών της ύφεσης. Ακόμα και σήμερα, το ΑΕΠ είναι 8% πιο κάτω από εκείνο του 2007. Υπάρχουν πάρα πολλές οικογένειες και επιχειρήσεις που δεν είναι πλέον σε θέση να αποπληρώσουν τα δάνειά τους. Οι τράπεζες χρειάζονται άμεσα ανακεφαλαιοποίηση για να καλύψουν τις απώλειές τους. Αλλά κανένας ιδιώτης επενδυτής δεν είναι διατεθειμένος να ρίξει τα χρήματά του σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο. Ως εκ τούτου, η μόνη δυνατότητα που απομένει είναι μια διάσωση από το κράτος. Ωστόσο, ήδη από το 2012, η ​​κυβέρνηση αρνήθηκε μια τέτοια παρέμβαση (όπως έγινε στην Ισπανία), αναφερόμενη στο ήδη πολύ υψηλό χρέος του δημόσιου τομέα. Τώρα, όμως, όλα έρχονται στο φως: η ανάπτυξη που υπόσχονταν δεν έχει έρθει. Η οικονομική ανάπτυξη παραμένει κάτω από 1%. Και οι κανόνες της Τραπεζικής Ένωσης, ειδικά στην υποχρέωση των πιστωτών να φέρουν ένα μέρος του βάρους (bail-in), έθεσαν τις τράπεζες σε μια απαράδεκτη κατάσταση. Μέχρι τώρα, η κυβέρνηση Ρέντσι προσπαθούσε να διορθώσει αυτά τα προβλήματα από περίπτωση σε περίπτωση. Είτε διεκπεραιώνοντας ένα μέρος του χρεωστικού βάρους όπως στην περίπτωση των τεσσάρων τραπεζών στην κεντρική Ιταλία, όπου πολλοί αποταμιευτές έχουν ήδη αναγκαστεί να πληρώσουν (συχνά απλοί άνθρωποι, χάνοντας όλες τις αποταμιεύσεις τους). Είτε ανακεφαλαιοποιώντας μέσω ιδιωτικών κεφαλαίων, όπου το δημόσιο παρείχε μια βοήθεια στο παρασκήνιο, όπως συνέβη με δύο Βενετικές τράπεζες. (Εκεί, οι μέτοχοι αφανίστηκαν). Τώρα υπάρχει η ακόμα μεγαλύτερη υπόθεση της Montedei Paschi di Siena. Εδώ, η κυβέρνηση αποφάσισε να εγκρίνει μια συμφωνία που ευνοεί την JP Morgan και αποκάλυψε έτσι τη σύνδεσή της με τον οικονομικό κόσμο των ΗΠΑ. Ακόμη και η Corriere della Sera, συνήθως πολύ φιλική προς την κυβέρνηση, της επιτέθηκε σκληρά. Εν τω μεταξύ ο Ρέντσι επαναλαμβάνει επίμονα ότι οι αγορές τελικά θα λύσουν αυτά τα προβλήματα. Στην πραγματικότητα, η κατάσταση είναι εκρηκτική. Σύμφωνα με πολλούς οικονομολόγους, μια νέα κρίση στις χρηματαγορές θα μπορούσε να έχει δραματικές επιπτώσεις για το ιταλικό τραπεζικό σύστημα. Είτε θα υπάρξει μια σειρά από bail-ins[2], όπως απαιτεί ο Lars Feld[3], ή η τραπεζική ένωση θα καταρρεύσει. Σε αυτήν την περίπτωση, πιθανότατα θα υπάρξει ένα ρήγμα και στο εσωτερικό του κυβερνώντος μπλοκ.

Με ποιο τρόπο υπερασπίζεται τον εαυτό του ο Ρέντσι; Έχει καμία πιθανότητα να κερδίσει στις 4 Δεκέμβρη;

Μόλις πριν από ένα χρόνο, o Ρέντσι θεωρούσε ότι θα κερδίσει με συντριπτική πλειοψηφία. Στη συνέχεια, έγινε σαφέστερο ότι είχε να αντιμετωπίσει όλο και περισσότερες δυσκολίες. Σήμερα οι ερευνητές γνώμης πιστοποιούν ότι το Όχι είναι ελαφρώς μπροστά, αλλά όχι περισσότερο από μερικές ποσοστιαίες μονάδες. Δεν αρκεί αυτό για να είμαστε σίγουροι για το αποτέλεσμα. Κατά τη γνώμη μου, το Όχι είναι ισχυρότερο από ό, τι παρουσιάζεται. Την ίδια στιγμή η πιθανότητα να κερδίσει ο Ρέντσι δεν μπορεί να αποκλειστεί. Θα παίξουν το χαρτί του φόβου και του ευρωσκεπτισκισμού, που είναι κάπως πιο ύπουλο. Ορισμένοι πιστεύουν επίσης σε μια έκπληξη, δηλαδή μια ανοιχτή υποστήριξη υπέρ του Ναι από τον Μπερλουσκόνι. Ο Ρέντσι μπορεί ούτως ή άλλως να υπολογίζει στη μονομέρεια των μέσων μαζικής ενημέρωσης, καθώς και στο πλεονέκτημα που έχει σε όλους τους διαθέσιμους μοχλούς της κυβερνητικής εξουσίας, ξεκινώντας με κάποιες υποσχέσεις που δόθηκαν σε σχέση με την επόμενη δημοσιονομική νομοθεσία. Εν ολίγοις: ο Ρέντσι είναι σε μειονεκτική θέση, αλλά διατηρεί τη δυνατότητα να καλύψει τη διαφορά. Οι δυνάμεις του Όχι θα πρέπει, συνεπώς, να ενισχύσουν τις προσπάθειές τους στις επόμενες εβδομάδες.

Ο Ρέντσι κάλεσε τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο σε έναν μετριασμό της λιτότητας, και έλαβε κάποια υποστήριξη από τη Γαλλία και την Αυστρία. Είναι μια για ελαφριά έκδοση του Τσίπρα εκεί;

Μου φαίνεται ότι η γραμμή Ρέντσι έχει φθάσει στα όριά της. Σε μια χώρα όπως η Ιταλία, μια πολιτική που βασίζεται σε μερικά δεκαδικά ψηφία, δεν μπορεί να παράγει ικανοποιητικά αποτελέσματα. Ένας ήπιος μετριασμός της λιτότητας δεν μπορεί να σταματήσει την τάση στασιμότητας. Την ίδια στιγμή, μια τέτοια πολιτική συγκρούεται με τους κανόνες της ΕΕ, και ιδίως με το Δημοσιονομικό Σύμφωνο. Είναι δύσκολο να προβλεφθεί πόσο καιρό μπορεί να παραταθεί αυτή η κατάσταση. Αν ο Ρέντσι παραμείνει στην εξουσία, θα προσπαθήσει να λάβει παραχωρήσεις από κάθε κρίσιμο σημείο στην ευρωπαϊκή πολιτική ζωή, όπως τις γαλλικές προεδρικές εκλογές. Σε κάθε περίπτωση, νομίζω ότι είναι πιο πιθανό το τραπεζικό ζήτημα να οδηγήσει σε μια ανοιχτή σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και με το Βερολίνο παρά σε μια σύγκρουση για τη λιτότητα.

Τι θα μπορούσε να συμβεί στην περίπτωση νίκης του Όχι;

Είναι σαφές για μένα ότι Ρέντσι δεν μπορεί να παραμείνει πρωθυπουργός. Αυτό θα έφθειρε πολύ την εικόνα του ως πρωτοπόρος. Είναι πάρα πολύ έξυπνος για να κάνει ένα τέτοιο λάθος. Ωστόσο, ο ίδιος θα μπορούσε να παραμείνει ως πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος, αλλά αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε εσωτερικές διαμάχες στο κόμμα. Το Σχέδιο Β του κυβερνώντος συνασπισμού είναι σίγουρα ένας μεγάλος συνασπισμός, που θα δημιουργηθεί είτε με προσωρινή θεσμική κυβέρνηση ή και από νέες εκλογές. Αυτό θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί υπό την ηγεσία του προέδρου του κράτους μέσω μιας μεταβατικής κυβέρνησης που θα αλλάξει τον εκλογικό νόμο και θα διενεργήσει πρόωρες εκλογές το 2018. Είναι δύσκολο να πούμε ποιος θα μπορούσε να οδηγήσει αυτή η κυβέρνηση (πολλοί σκέφτονται τον EnricoLetta). Σε κάθε περίπτωση, το Φόρτσα Ιτάλια θα ήθελε να είναι μέρος του παιχνιδιού. Σε γενικές γραμμές, αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια περίοδο κρίσης του κυβερνώντος συνασπισμού και στην αναβίωση των δυνάμεων της αντιπολίτευσης. Για να κατανοήσουμε τη δύσκολη κατάσταση της ελίτ, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι ο Ρέντσι έχει επιλεγεί με ακρίβεια και βοηθήθηκε από τα σημαντικότερα κέντρα της οικονομικής εξουσίας για να ανέβει στην κυβέρνηση. Από τη σκοπιά τους, ο Ρέντσι αντιπροσωπεύει το σωστό μίγμα του φιλελευθερισμού και του λαϊκισμού, της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων και της ρητορικής κατά της λιτότητας. Ένα αναμάσημα με το σωστό πρόσωπο δεν θα είναι εύκολο. Όσον αφορά τις δυνάμεις που ξεχωρίζουν για μια ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ – σε μια δημοκρατική προοπτική και στην υπεράσπιση των συμφερόντων του ευρύτερου πληθυσμού – η στιγμή αυτή ίσως είναι κοντά για να κάνουν ένα ποιοτικό βήμα προς τα εμπρός. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά σίγουρα πιο εύκολο από ό, τι μετά από μια νίκη του Ναι. Από αυτή την άποψη, η ανάπτυξη του Κινήματος των Πέντε Αστέρων, είναι ζωτικής σημασίας.

Ποια είναι τα σενάρια; Είναι το Κίνημα των Πέντε Αστέρων (Κ5Α) σε θέση να ηγηθεί; Εάν πάρουμε τη Ρώμη ως παράδειγμα, όπου έχουν πρόσφατα καταφέρει να κατακτήσουν τη θέση του δημάρχου, δεν φαίνεται κάτι τέτοιο.

Το Κίνημα των Πέντε Αστέρων (Κ5Α) δεν μπορεί να αναμένει μόνο το πότε θα είναι σε θέση να σχηματίσει κυβέρνηση. Έχει εξαιρετικά σαφείς θέσεις για το «όχι» στο δημοψήφισμα, καθώς και για τον εκλογικό νόμο Ρέντσι, αν και μερικοί από τους κορυφαίους εκπροσώπους τους, πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να επωφεληθούν από έναν μηχανισμό ψηφοφορίας. Δεν πιστεύω ότι ο DiMaio(το Κ5Α τον εξέλεξε αναπληρωτή στη Βουλή των Αντιπροσώπων, την πιο υψηλή θέση του κόμματός του στο Κοινοβούλιο) έχει κάποια πιθανότητα να γίνει πρωθυπουργός. Για έναν απλό λόγο: λαμβάνοντας υπόψη τη συστηματική απόρριψη κάθε συμμαχίας, το Κ5Α θα μπορούσε να κερδίσει μόνο με το «Italicum» (τον εκλογικό νόμο που χορηγεί επιπλέον έδρες στο πιο ισχυρό κόμμα εξαιρουμένων των συνασπισμών). Αλλά αν το Όχι κερδίζει, το «Italicum» θα απορριφθεί. Αντιθέτως, εάν η πλειοψηφία ψηφίσει Ναι, ο Ρέντσι θα καλέσει πιθανώς νέες εκλογές την άνοιξη του 2017, ελπίζοντας να χρησιμοποιήσει το θετικό κύμα της νίκης από το δημοψήφισμα και για τις γενικές εκλογές. Επιπλέον, η κοινωνική βάση του Κ5Α δεν αρκεί για να του επιτρέψει να κυβερνήσει μόνο του, καθώς οι ρίζες του στην κοινωνία είναι πολύ ασθενέστερες από την εκλογική του επιτυχία. Δείτε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στη Ρώμη. Ταυτόχρονα, θα ήταν λάθος να πιστεύουμε ότι η Ρώμη και μόνο θα μπορούσε να οδηγήσει στην πτώση του Κ5Α με ένα μηχανικό και άμεσο τρόπο. Μια νίκη του Όχι θα σήμαινε ένα σημείο καμπής για το Κ5Α και την εκλογική στρατηγική του. Υπάρχουν δύο βασικά προβλήματα γι ‘αυτούς: θα πρέπει να ξεπεράσουν το μύθο του διαδικτύου και να εμβαθύνουν με σοβαρό τρόπο στην κοινωνία και να σφυρηλατήσουν την ευρύτερη δυνατή συμμαχία των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Φυσικά, ένα τέτοιο άνοιγμα θα επιφέρει επίσης μια άλλη αλλαγή, μια αναδιάρθρωση του κινήματος, το οποίο δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς νομιμότητα, περιφερειακές οργανώσεις και εσωτερική δημοκρατική λειτουργία.

Τι κάνουν οι δυνάμεις της Αριστεράς;

Στο υπάρχον Κοινοβούλιο υπάρχει μόνο ένας σχηματισμός που συνδέεται με την Αριστερά: η SinistraItaliana (Ιταλική Αριστερά). Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της διεύρυνσης της SinistraEcologiaeLibertà (SΕL/ Aριστερά, Οικολογία και Ελευθερία) με κάποιους αποχωρήσαντες βουλευτές από το Δημοκρατικό Κόμμα. Ωστόσο, υπήρχε επίσης και η αντίθετη κίνηση. Μερικοί βουλευτές αποχώρησαν από την SELκαι εντάχθηκαν στο Δημοκρατικό Κόμμα (DP). Σε κάθε περίπτωση, τίποτα νέο δεν αναμένεται από αυτή την πλευρά. Λόγω των εσωτερικών τραυματισμών, δεν μπορούν ακόμη να πραγματοποιήσουν το συνέδριο του κόμματος τους. Από τη μία πλευρά, υπάρχουν οι Fassina και D’Attorre, που προέρχονται από το Δημοκρατικό Κόμμα, οι οποίοι έχουν μια πολύ κριτική θέση για το ευρώ και, από την άλλη πλευρά, όσοι επιθυμούν να προχωρήσουν προς τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Για να μην αναφέρουμε, επίσης, σε ένα είδος αταβιστικού μετασχηματισμού αυτών των αριστερών, που έφεραν το μεγαλύτερο μέρος του SEL στο PD, και θα το χειριστούν έτσι ώστε να απαλλαγούν από τον Ρέντσι. Η δεύτερη σημαντική δύναμη της Αριστεράς είναι η Κομμουνιστική Επανίδρυση. Έχει ακόμα μεγάλο αριθμό ακτιβιστών, αλλά είναι εντελώς ανίκανος να ανανεωθεί. Στη θέση τους προς την ΕΕ, έκαναν ακόμη ένα βήμα προς τα πίσω: δεδομένου ότι η αποχώρηση από το ευρώ είναι αίτημα και από τις δυνάμεις της δεξιάς, εκλαμβάνουν τη θέση αυτή ως δεξιά καθ΄εαυτή, από μόνη της. Αυτό δείχνει την αδυναμία τους να κατανοήσουν τη σημερινή πραγματικότητα, για να μην αναφέρουμε την παθητικότητα τους στο θέμα αυτό. Ευτυχώς, υπάρχει και μια άλλη αριστερά η οποία έχει αποκτήσει υπόσταση κατά τα τελευταία έτη. Σκέφτομαι τις ομάδες που έχουν ενταχθεί στην πλατφόρμα του Eurostop: Unione Sindacale di Base, Programma 101, Partito Comunista Italiano (πρώην PDCI), Rete dei Comunisti (Δίκτυο των Κομμουνιστών) και μια μειοψηφία αντι- ευρωπαϊστών εντός της Επανίδρυσης, καθώς και ένα σημαντικός αριθμός διανοουμένων. Αν και υπάρχουν διαφορές μεταξύ τους, συγκλίνουν στην τοποθέτηση στο κεντρικό ζήτημα της πάλης κατά του ευρώ και της ΕΕ και προσπαθούν να συνδέσουν το κοινωνικό με το εθνικό ζήτημα, ακριβώς όπως οι κομμουνιστές έχουν κάνει σε διαφορετικά πλαίσια.

Ποιες είναι οι προοπτικές του συνασπισμού του Eurostop και της δικής σας οργάνωσης P101;

Η Πρόγραμμα 101 (P101) εξακολουθεί να είναι ένα πρότζεκτ που δημιουργήθηκε ως εξέλιξη της CoordinamentodellaSinistracontrol’euro (Αριστερά Συντονισμού ενάντια στο ευρώ). Δουλεύουμε επίσης για έναν ευρύτερο συνασπισμό σε ομοσπονδιακή βάση, ο οποίος με τη σειρά του, θέλει να αποτελέσει μέρος ενός ευρύτερου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου, το οποίο θα δουλέψει για την ηγεσία της χώρας. Ο συνασπισμός Eurostop αποτελείται από διάφορες συνιστώσες που έχουν συνδεθεί στη διεξαγωγή κοινών πρωτοβουλιών, όπως η «Ημέρα Όχι στον Ρέντσι» με μια διαδήλωση στη Ρώμη στις 22 Οκτωβρίου. Η σημασία της P101 έγκειται στην ικανότητά της να ενεργεί ως κινητήρια δύναμη λόγω των αναλύσεων και των προτάσεων της. Βλέπω τη δύναμή της στην ικανότητά μας να σκεφτόμαστε μεγαλόπνοα και ανοιχτά, έχοντας επίγνωση των ιστορικών αλλαγών που μας περιμένουν. Αυτό είναι ίσως ό, τι μας κάνει να ξεχωρίζουμε από την παραδοσιακή αριστερά. Ενώ έχουν κολλήσει σε μια αποστειρωμένη, σχεδόν κοσμική απαισιοδοξία, εμείς πιστεύουμε ότι η κοινωνία μας απαιτεί μια νέα πολιτική, η οποία τώρα εξυπηρετείται από το Κίνημα των Πέντε Αστέρων – και αύριο ποιος ξέρει από ποιον. Ενώ δεν κατανοούν πόσο τραυματικές ήταν οι συνέπειες της κρίσης για τις κατώτερες τάξεις, εμείς είμαστε πεπεισμένοι ότι θα υπάρξουν τεράστιες αλλαγές. Νέα χώροι δράσεις ανοίγονται μπροστά μας. Θα υπάρξουν βίαιοι αγώνες, το αποτέλεσμα των οποίων δεν είναι καθόλου προκαθορισμένο, και θα πρέπει να τους μπολιάσουμε με τις ιδέες μας.

Μετάφραση: Ξένια Πηρούνια

[1] Η Padania είναι ένα εναλλακτικό όνομα για την κοιλάδα του Πάδου, μια μεγάλη πεδιάδα στο βόρειο τμήμα της Ιταλίας. Ο όρος αυτός χρησιμοποιήθηκε με φειδώ, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν η Λίγκα του Βορρά, φεντεραλιστικό (φεντεραλισμός σημαίνει την πολιτική θεωρία που υποστηρίζει το ομοσπονδιακό σύστημα διακυβέρνησης του κράτους) και, κατά καιρούς, αυτονομιστικό κόμμα στην Ιταλία, πρότεινε την ονομασία «Padania» ως πιθανό όνομα για ένα ανεξάρτητο κράτος στη βόρεια Ιταλία. Από τότε, έχει φέρει ισχυρή πολιτική χροιά.

[2] Bail-in είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται στην οικονομία ως μία επιχείρηση διάσωσης μιας χώρας που κινδυνεύει να καταρρεύσει οικονομικά, χρησιμοποιώντας εσωτερικούς πόρους. (για παράδειγμα, κούρεμα καταθέσεων)

[3] Ένας εκ των «Πέντε Σοφών» της Γερμανικής οικονομίας