Γιατί είναι σημαντική η κατάκτηση του Συνδικάτου Μετάλλου της Γερμανίας;

Το Συνδικάτο Μετάλλου IG Metall, της Γερμανίας κατάφερε στις 30/03/21 μια σημαντική νίκη. Η συμφωνία στην οποία κατέληξε με τις εργοδοτικές οργανώσεις μετά από 10ώρες συζήτησης και αρκετών κινητοποιήσεων, αφορά, ανάμεσα στα άλλα, έκτακτο μπόνους κορωνοϊού ύψους 500€, αυξήσεις στους μισθούς ή εναλλακτικά μειωμένο ωράριο και την δυνατότητα 4ήμερης εργάσιμης εβδομάδας.

Η αύξηση στους μισθούς κατά 2,3% μηνιαίως θα ξεκινήσει από τον Ιούλιο του τρέχοντος έτους και θα καταβληθεί εφάπαξ τον Φεβρουάριο του επόμενου. Το συνολικό ποσό θα αφορά το 18,4% του μηνιαίου μισθού ενός εργαζόμενου ο οποίος καλύπτεται από το Συνδικάτο Μετάλλου. Εναλλακτικά το πακέτο της πρότασης επιτρέπει σε ορισμένους εργαζόμενους να εργάζονται 4 μέρες την εβδομάδα χωρίς σημαντική μείωση αποδοχών. Τις επόμενες μέρες τα τοπικά συμβούλια του Συνδικάτου και οι εργοδότες θα διαβουλευτούν σχετικά με την επιλογή που θα λάβουν.

Το IG Metall, συνδικάτο των 2.2 εκατομμυρίων εργαζομένων, είναι ένα από τα πιο ισχυρά και μαζικά παραδείγματα οργάνωσης και διεκδίκησης των εργαζομένων. Η συμφωνία στην οποία κατέληξε αφορά σε πρώτη φάση το κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας – Βεστφαλίας, όπου κατοικεί το 1/5 των 83 εκατομμυρίων Γερμανών και είναι σύνηθες, μια συμφωνία η οποία αφορά την ΒΡΦ σύντομα να επεκτείνεται εθνικά.

«Αυτή η συμφωνία προσφέρει απαντήσεις στα πιεστικά προβλήματα της εποχής μας: τις οξείες συνέπειες της πανδημίας και τις διαρθρωτικές προκλήσεις των βιομηχανιών μας”, δήλωσε ο βασικός κλάδος του Συνδικάτου που καλύπτει την Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία και αφορά τη βιομηχανική καρδιά της κοιλάδας Ρουρ της Γερμανίας.

Η συμφωνία του IG Metall με τις εργοδοτικές ενώσεις είναι μια νίκη που μπορεί να λειτουργήσει ως παράδειγμα πέρα και έξω τόσο από την βιομηχανία Μετάλλου, όσο και από τη Γερμανία.

Το πρώτο συμπέρασμα αφορά το ότι σήμερα υπάρχουν περιθώρια για «υποχωρήσεις» ή «συμφωνίες». Η συρρίκνωση κατά 5% της οικονομίας της Γερμανίας δεν απέτρεψε τις εργοδοτικές ενώσεις σε μια συμφωνία με τους εργαζόμενους του Συνδικάτου. Και αυτό γιατί, από την μία, υπάρχει αρκετό οικονομικό περιθώριο για έναν συμβιβασμό από την πλευρά των εργοδοτικών ενώσεων, ειδικά σε επικερδείς επιχειρήσεις. Από την άλλη, είναι συνειδητή επιλογή των εταιριών να κάνουν μια υποχώρηση, ειδικά σε στρατηγικούς κλάδους της παραγωγής. Δεν θα ρίσκαρε κανείς η επιστροφή στην μετά – κωρονοϊό «κανονικότητα» , όταν οι μηχανές θα πρέπει να είναι στο φουλ, να υπάρχουν κινητοποιήσεις, απεργίες ή στάσεις εργασίας.

Το δεύτερο συμπέρασμα αφορά το ότι η συζήτηση για τη μείωση του χρόνου εργασίας δεν είναι «από άλλο πλανήτη». Μπορεί να είναι αποτέλεσμα διεκδίκησης. Οι τεχνολογικές δυνατότητες είναι πλέον τέτοιες που το επιτρέπουν. Το καταλαβαίνουν όλοι, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης. Αυτό που λείπει από την εξίσωση είναι κάποιος να το θέσει και να αγωνιστεί γι’ αυτό.

Το τρίτο και σημαντικότερο συμπέρασμα πρέπει να είναι ηχηρό. Η δύναμη των εργαζομένων βρίσκεται στην οργάνωση και στην διεκδίκηση. Σημειώνεται ότι το Συνδικάτο ζητούσε, την τελευταία περίοδο, αύξηση κατά 4% στους μισθούς, ενώ το 2018 είχε συμφωνήσει με τη Volkswagen αυξήσεις στους μισθούς κατά 4,3% τον Μάιο του 2018, σαν αποτέλεσμα κινητοποιήσεων και απεργιών που είχαν ξεκινήσει από το 2004 στις οποίες οι εργαζόμενοι διεκδικούσαν αυξήσεις κατά 6% στους μισθούς. Μπορεί ο συνδικαλισμός και η οργάνωση σαν έννοιες να μοιάζουν όλο και πιο μακρινές και σε πολλές περιπτώσεις απωθητικές (μάλιστα όχι άδικα), ειδικά για τους νεότερους εργαζόμενους.

Την ίδια στιγμή, η ίδια η πραγματικότητα αποδεικνύει δύο σημαντικές αλήθειες. Η παρουσία και η διεκδίκηση των εργαζόμενων μπορεί να έχει σημαντικά αποτελέσματα. Η απουσία και η παθητική αποδοχή των εργαζομένων έχει επίσης σημαντικά αποτελέσματα. Απλά στη μια περίπτωση τα αποτελέσματα είναι υπέρ των εργαζομένων, στην δεύτερη είναι εναντίων τους.

Το δίλημμα για την πλευρά των εργαζόμενων είναι απλό. Απουσία και όπου «φτωχός και η μοίρα του»; Ή συλλογικές κινητοποιήσεις με συγκεκριμένες διεκδικήσεις; Η αναξιοπιστία του συλλογικού αγώνα είναι γνωστή. Όμως όσο κερδίζει έδαφος η δεύτερη απάντηση, τόσο το μέλλον θα μοιάζει αισιόδοξο.