Φιλελεύθερη αλαζονεία και επιδεικτικό μίσος μετά τη νίκη του Τραμπ

Ενώ ο Ντόναλντ Τραμπ αποκαλείται συχνά φασίστας και συγκρίνεται ακόμη και με τον Αδόλφο Χίτλερ, ορισμένοι οργισμένοι δημοκράτες επιδίδονται στη δική τους ρατσιστική και εξοντωτική ρητορική στον απόηχο της επικείμενης επιστροφής Τραμπ στην προεδρία. Η αντίδρασή τους στη νίκη του Τραμπ αποκαλύπτει ότι η μισαλλοδοξία και ο φανατισμός δεν αφορούν μόνο τον Τραμπ και τους οπαδούς του.

«Να πάνε να γα…θούν. Ελπίζω να απελαθούν όλοι. Δεν μπορώ να περιμένω μέχρι ο Νετανιάχου να πάρει το πράσινο φως και να ισοπεδώσει τη Γάζα».

«Ανυπομονώ για την επόμενη απαγόρευση προς τους μουσουλμάνους. Fuck them. Αποκτούν τον πρόεδρο που τους αξίζει».

«Ελπίζω κάθε γυναίκα που ψήφισε τον Τραμπ και ζει σε μια πολιτεία που απαγορεύει τις αμβλώσεις να πάρει αυτό που ήθελε. Να αιμορραγεί σε ένα πάρκινγκ λόγω αποβολής και κανένας γιατρός να μην την βοηθήσει γιατί ΑΥΤΟ ακριβώς ψήφισε. Σας αξίζει».

«Προς τους μαύρους άνδρες στη Τζόρτζια που ψήφισαν τον Τραμπ την επόμενη φορά που ένας αστυνομικός θα έχει το γόνατό του στο λαιμό σας ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΦΗΣΤΕ ΕΜΑΣ ΤΙΣ ΜΑΥΡΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ!»

«Οι μαύροι Αμερικανοί, οι μαύρες γυναίκες και οι μαύροι άνδρες είναι τελειωμένοι! Δεν θα κάνουμε δωρεές για τους σκοπούς σας ούτε θα λυπούμαστε για οποιουσδήποτε βομβαρδισμούς! Σας στηρίζαμε, αλλά εσείς μας γυρίσατε την πλάτη!».

Αυτά είναι μερικά μόνο από τα μηνύματα που ανήρτησαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οργισμένοι δημοκράτες μετά την ήττα της Kamala Harris στην εκστρατεία της εναντίον του Donald Trump. Ενώ κάθε πρόταση του Τραμπ εξετάζεται για να αποδειχθεί ρατσισμός και άλλες μορφές μισαλλοδοξίας, οι φιλελεύθεροι έγιναν ξαφνικά πολύ ανελεύθεροι μετά το τέλος της προεκλογικής εκστρατείας. Πολλοί από αυτούς μοίραζαν κυριολεκτικά τον ψόφο στους μαύρους, τους Λατίνους, τους Άραβες και σε οποιονδήποτε θεωρούν υπεύθυνο για την επιστροφή του Τραμπ στον Λευκό Οίκο. Οι λευκοί που εξακολουθούν να αποτελούν τη πλειοψηφική βάση του Τραμπ, εξαιρούνται κατά κάποιον τρόπο από αυτές τις επιθέσεις.

Αν και ενοχλητικές, αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι εντελώς απροσδόκητες. Αντί να πει στους ψηφοφόρους της πώς θα ωφελήσει τις ζωές τους, η εκστρατεία της Χάρις επιδόθηκε σε μια προσπάθεια προπαγάνδας, στηριζόμενη μάλιστα σε πρώην αξιωματούχους του Τραμπ οι οποίοι προσπαθούσαν να πιστοποιήσουν τις φασιστικές πεποιθήσεις του ή να αναβιώνουν παλιές ιστορίες για την υποτιθέμενη συγγένειά του με τον Χίτλερ και τη ναζιστική ιδεολογία .

Εάν ο Τραμπ και οι υποστηρικτές του είναι πράγματι συγκρίσιμοι με τους Ναζί, τότε ούτε καν η απλή καταδίκη τους δεν είναι αρκετή. Αλλά αυτές οι απόψεις δεν υποδηλώνουν κανένα επίπεδο πολιτικής ωριμότητας ή ανάλυσης. Οι εκφράσεις “οφθαλμός αντί οφθαλμού” που εύχονταν βάσανα στους άλλους, είναι παρόμοιες με τις χειρότερες συνθηματολογίες των οπαδών του Τραμπ που φορούν MAGA καπέλο και οι οποίο τόσο πολύ περιφρονούνται, και χαρακτηρίζονται αξιοθρήνητοι. Οι άνθρωποι ωστόσο που θεωρούν τους εαυτούς τους ως πιο φωτισμένους, σκέφτηκαν και μοιράστηκαν δημόσια τα βίαια συναισθήματά τους, καθώς ευχήθηκαν βομβιστικές επιθέσεις σε πολίτες ή θάνατο από την απαγόρευση των αμβλώσεων.

Μεγάλο μέρος της ευθύνης πέφτει στο ίδιο το Δημοκρατικό Κόμμα, το οποίο, ελλείψει πρόθεσης να νομοθετήσει προγράμματα που θα βοηθούσαν τους ψηφοφόρους του να ευημερήσουν κοινωνικά και οικονομικά, επέλεξε αντ’ αυτού να υποδαυλίσει το μίσος κατά των Ρεπουμπλικάνων. Τα συναισθήματα υποκαθιστούν την πολιτική, καθώς η κυβέρνηση που αυτοδιαφημίστηκε ως η «πιο προοδευτική από την εποχή του Ρούσβελτ» επέτρεψε να λήξουν οι πληρωμές για τα οικονομικά κίνητρα που είχαν καθιερωθεί από την εποχή του Covid, να πάψει η επέκταση της ασφάλισης σε περίπτωση ανεργίας, να σταματήσει το πάγωμα των πληρωμών των φοιτητικών δανείων, η προστασία από τις εξώσεις και τα επιδόματα SNAP και Medicaid. Δεν υπήρξε καμία δράση σχετικά με τον νόμο του Τζορτζ Φλόιντ «Justice in Policing Act » ή τον νόμο του Τζον Λιούις «Voting Rights Advancement Act », ο οποίος θα αποκαθιστούσε τις διατάξεις επιβολής του νόμου περί δικαιωμάτων ψήφου. Ο ομοσπονδιακός κατώτατος μισθός δεν αυξήθηκε και, όπως υποσχέθηκε ο Τζο Μπάιντεν, το Medicare for All δεν ήταν ποτέ στην ημερήσια διάταξη. Ελλείψει απτών πολιτικών για να προβάλουν στις εκλογές, οι Δημοκρατικοί δεν είχαν τίποτε άλλο να δείξουν παρά μια διακομματική ψηφοφορία για να γίνει η Juneteenth εθνική εορτή και στη συνέχεια αξιοποίησαν την κινδυνολογία κατά των Ρεπουμπλικάνων.

Το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι μόνο ο θυμός και η θλίψη που ο Τραμπ θα είναι και πάλι πρόεδρος, αλλά και ένα είδος μαζικής ψύχωσης που επαναλαμβάνει ακατάπαυστα ότι είναι ψεύτης, καθώς έλαβε πέντε αναβολές για την επιστράτευση λόγω ιατρικού προβλήματος, ενώ δεν αναφέρει ποτέ ότι και ο Μπάιντεν έλαβε επίσης πέντε αναβολές για την επιστράτευση ως φοιτητής και πήρε και ιατρική απαλλαγή για άσθμα. Τα ψέματα του Τραμπ αναλύονται ατελείωτα, αλλά η προεκλογική υπόσχεση του Μπάιντεν ότι δεν θα επέτρεπε την εξόρυξη πετρελαίου σε ομοσπονδιακή γη, διαφεύγει της κριτικής, καθώς έκανε ακριβώς αυτό το 2023, όταν ενέκρινε το έργο Willow στην Αλάσκα.

Οι μαύροι δημοκράτες είναι ιδιαίτερα μπερδεμένοι. Κάθε τέσσερα χρόνια κατακλύζονται από εκκλήσεις να ψηφίσουν το «μαύρο κόμμα» και να στείλουν τους Ρεπουμπλικάνους, το «λευκό κόμμα» στην ήττα. Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα λαμβάνει την πλειοψηφία των ψήφων των λευκών στις προεδρικές εκλογές από το 1964. Είναι η πατρίδα του ανοιχτού και ανεμπόδιστου λευκού ρατσιστικού αισθήματος και δράσης, οπότε τα συναισθήματα καταδίκης είναι κατανοητά. Όμως η παγίδα του δικομματισμού δημιουργεί πολιτική παθητικότητα, ενθαρρύνοντας τη συμμετοχή των ψηφοφόρων μόνο στα χρόνια των προεδρικών εκλογών, ενώ δίνει μυριάδες λόγους για να πει στους μαύρους ανθρώπους να μην απαιτούν τίποτε άλλο από έναν Δημοκρατικό που κάθεται πίσω από το μεγάλο οβάλ γραφείο, ενώ υπόσχεται ελάχιστα επιπλέον σε αντάλλαγμα.

Σε ένα τέτοιο σύστημα, όλοι γίνονται εχθροί. Αν η Δημοκρατική προεδρία είναι το ένα και μοναδικό βραβείο, τότε κάθε ζήτημα που συνηγορεί κατά της υποστήριξης πρέπει να αγνοείται ή να αντιτίθεται και όποιος θέτει ζητήματα όπως η γενοκτονία στη Γάζα που χρηματοδοτείται από τις ΗΠΑ είναι επίσης εχθρός. Οι Παλαιστίνιοι που αρνούνται να υποστηρίξουν το γενοκτόνο Δημοκρατικό Κόμμα που σκοτώνει το λαό τους, αποκαλούνται τώρα εχθροί των Μαύρων. Η υποστήριξη των Λατίνων προς τους Δημοκρατικούς μειώνεται σε κάθε εκλογικό κύκλο, αλλά και πάλι, η πλειοψηφία των ψηφοφόρων αυτής της ομάδας ψήφισε την Χάρις, σε ποσοστό περίπου 53% . Δεν έχει όμως σημασία. Αν τα μέσα ενημέρωσης λένε ότι οι Λατίνοι ψηφίζουν τον Τραμπ, τότε οι φιλελεύθεροι συμπεραίνουν ότι πρέπει να τιμωρηθούν όλοι, απελαύνοντάς τους. Είναι οι ίδιοι που ισχυρίζονταν ότι αντιτίθενται στις απελάσεις πριν από τις εκλογές. Φυσικά, μόνο οι Αμερικανοί πολίτες μπορούν να ψηφίσουν, επομένως εξ ορισμού οι λατίνοι ψηφοφόροι του Τραμπ δεν μπορούν να απελαθούν. Ο θυμός όμως, αψηφά τη λογική.

Είναι αξιοσημείωτο ότι υπάρχει πολύς θυμός προς τα κάτω, αλλά πολύ λίγος θυμός προς τα πάνω. Το Δημοκρατικό Κόμμα σαφώς απογοήτευσε τους ψηφοφόρους του αφού συγκέντρωσε πάνω από 1 δισεκατομμύριο δολάρια στην καμπάνια του, και παρόλα αυτά έχασε από τον άνθρωπο που πέρασαν τόσα χρόνια χαρακτηρίζοντάς τον ως ψεύτη, καραγκιόζη, εγκληματία και ενσάρκωση του κακού. Οι όχι και τόσο πεφωτισμένοι φιλελεύθεροι σπάνια αναρωτήθηκαν για το πώς προέκυψε η πανωλεθρία, και ακόμα λιγότερο δεν κατεύθυναν τον θυμό τους για τον υποψήφιο, ή το κόμμα, ή τη διαδικασία με την οποία ένας αντιδημοφιλής και αδύναμος πρόεδρος βούλιαξε στο ντιμπέιτ, πριν τον αποσύρουν από τις εκλογές οι πλούσιοι χορηγοί των Δημοκρατικών και αντικατασταθεί από την αντιπρόεδρο χωρίς ψηφοφορία – μια αντιπρόεδρο που δεν κέρδισε ούτε έναν αντιπρόσωπο κατά τις προηγούμενες προκριματικές εκλογές του κόμματος των Δημοκρατικών. Οι φιλελεύθεροι δεν αμφισβήτησαν επίσης την αμφισβητήσιμη στρατηγική να κυνηγάνε παρακαλώντας μια χούφτα ρεπουμπλικανικών “αντιΤραμπικών” ψήφων και να δαπανούν εκατομμύρια δολάρια για να κάνουν συναυλίες με διασημότητες.

Προφανώς, ο Τραμπ δεν είναι ο μόνος αυταρχικός στην πολιτική σκηνή των ΗΠΑ. Οι ψηφοφόροι των Δημοκρατικών πιστεύουν επίσης σε μια ιεραρχία που τους λέει να συμπεριφέρονται σαν παιδιά που κακοποιούνται από έναν ακατάλληλο γονέα που μετά απαιτεί τη σιωπή τους. Η πολιτική έχει πλέον να κάνει με το να νιώθει κανείς ανώτερος από τους άλλους και όχι με το να μπορεί να επιχειρηματολογήσει πειστικά εναντίον τους ή να υπερασπιστεί τη δική του θέση. Δεν έχει πλέον να κάνει με το να ρωτάς γιατί έχασες.

Φαίνεται ότι οι ΗΠΑ είναι γεμάτες από κακούς και θυμωμένους ανθρώπους. Φυσικά, η ίδια τους η κυβέρνηση εφαρμόζει λιτότητα με σκοπό να τους συμπιέσει οικονομικά και να τους στερήσει κάθε πολιτική διέξοδο. Αλλά οι άνθρωποι δεν είναι υποχρεωμένοι να δεχτούν αυτή τη μεταχείριση. Δεν χρειάζεται να γίνουν ο θυμωμένος όχλος.

Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα έχουν αποανθρωποποιηθεί σε σημείο που τους λείπει η ενσυναίσθηση για τους άλλους. Επίσης, τους έχουν κρατήσει ανενημέρωτους και αδαείς. Ακόμα και η φιλελεύθερη επαγγελματική τάξη, η οποία θεωρεί τον εαυτό της ως την καλύτερη του πληθυσμού, είναι εξίσου κατηχημένη με τους χιλιάδες Trumpers της 6ης Ιανουαρίου. Τα μέλη της δεν γνωρίζουν πώς να ενεργοποιηθούν πολιτικά, πώς να αγωνιστούν με ομοϊδεάτες τους ή πώς να προβάλλουν πολιτικά αιτήματα. Το να βλέπει κανείς τον εαυτό του ως την καλύτερη δυνατή ομάδα θεωρείται ότι είναι αρκετό.

Ή ίσως αυτοί οι εξοργισμένοι φιλελεύθεροι απλώς γνωρίζουν τι έχουν να αντιμετωπίσουν. Παρά τις στηρίξεις των διασημοτήτων και τα χαρούμενα λόγια, ίσως γνωρίζουν ότι το κόμμα τους ελέγχεται από μια ολιγαρχία που θα τους πολεμήσει με νύχια και με δόντια. Αισθάνονται ασφαλείς μόνο όταν εκτοξεύουν βιτριόλι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Πηγή: Black Agenda Report

Μετάφραση: antapocrisis