Το 2020 ανέτρεψε το Μύθο της Αμερικανικής «Ασφάλειας»

Εάν υπάρχει ένα βασικό μάθημα που μπορούμε να πάρουμε από το 2020, είναι ότι η χώρα με τις μεγαλύτερες δαπάνες για την «εθνική ασφάλεια» είναι ένα από τα λιγότερο ασφαλή μέρη στον πλανήτη. Αντιμέτωπες με μία θανατηφόρα πανδημία που έχει σαρώσει τον πλανήτη, οι ΗΠΑ είναι προς το παρόν πρώτες σε απόλυτο αριθμό θανάτων και στην 4η θέση όσον αφορά τον αριθμό θανάτων ανά 100.000 κατοίκους. Τα τελευταίας τεχνολογίας, εξαιρετικά προηγμένα εξοπλιστικά συστήματα «εθνικής ασφάλειας» που έχουμε -τα οποία κοστίζουν τρισεκατομμύρια δολάρια- όχι μόνο δεν μας βοήθησαν ενόψει ενός πραγματικού κινδύνου, αλλά επανειλημμένα συνέβαλαν στην όξυνσή του, στερώντας πόρους από μία πιο ανθρώπινη, κοινωνική απάντηση στην πανδημία και εξαπολύοντας βία κατά των πιο βαριά πληγέντων πληθυσμών.

Το τρομακτικό αυτό δεδομένο θα πρέπει να μας αφυπνίσει και να οδηγήσει σε ριζική αναθεώρηση του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε τις «απειλές» και τους κινδύνους καθώς μπαίνουμε στη νέα δεκαετία.

Το δόγμα της «ασφάλειας» αποτελεί την βασική, οργανωτική αρχή που διέπει την διαχείριση των δημοσίων δαπανών εκ μέρους της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Ο στρατιωτικός προϋπολογισμός των ΗΠΑ είναι με διαφορά ο πιο αδρά χρηματοδοτούμενος στον πλανήτη, καθώς υπερβαίνει τους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς των 10 επόμενων στην κατάταξη χωρών αθροιστικά. Σύμφωνα με στοιχεία της οργάνωσης National Priorities Project (NPP)[1] ο στρατιωτικός προϋπολογισμός για το έτος του 2019 αντιπροσώπευε το 53% του συνολικού ομοσπονδιακού προϋπολογισμού, που καθορίζεται ετησίως από το Κονγκρέσο μέσω της διαδικασίας έγκρισης των πιστώσεων. Το παραπάνω ποσοστό ανεβαίνει σημαντικά έαν λάβει κανείς υπ’ όψιν και τον προϋπολογισμό των «στρατιωτικοποιημένων» δαπανών[2], στον οποίο περιλαμβάνονται τόσο οι πολεμικές δαπάνες των ΗΠΑ όσο και οι δαπάνες για το σωφρονιστικό σύστημα, τον «πόλεμο» κατά των ναρκωτικών και την καταστολή της μετανάστευσης (η National Priorities Project υπολογίζει ότι οι «στρατιωτικοποιημένες» δαπάνες ανέρχονται σε 64,5% του συνολικού προϋπολογισμού για το έτος 2019). Εντός του Δεκεμβρίου, ενόσω η ανεργία εκτινασσόταν και οι Αμερικανοί περίμεναν σε τεράστιες ουρές συσσιτίων για τη διανομή τροφίμων, το Κονγκρέσο ενέκρινε με συντριπτική πλειοψηφία τον Ομοσπονδιακό Προϋπολογισμό Εθνικής Άμυνας για το 2021, που προβλέπει δαπάνες ύψους 740 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων Nancy Pelosi (που ανήκει στο Δημοκρατικό Κόμμα και εκλέγεται στην Καλιφόρνια) εγκωμίασε το σχέδιο του στρατιωτικού προϋπολογισμού από το βήμα της Βουλής των Αντιπροσώπων, υποστηρίζοντας ότι «ενισχύει την ασφάλειά μας». Ο Πρόεδρος Τραμπ, από την άλλη, απείλησε με βέτο κατά του Ομοσπονδιακού Προϋπολογισμού Εθνικής Άμυνας προβάλλοντας αντιρρήσεις… υψίστης σημασίας, όπως για παράδειγμα την επιμονή του να συμπεριληφθεί στο σχέδιο νόμου διάταξη που να απαγορεύει τη μετονομασία στρατιωτικών βάσεων που φέρουν το όνομα ιστορικών προσωπικοτήτων της Συνομοσπονδίας.[3]

Η λογική της στρατιωτικοποίησης εμποτίζει τις ασκούμενες πολιτικές τόσο σε κρατικό όσο και σε τοπικό επίπεδο και αξιοποιείται για την αύξηση της χρηματοδότησης των υποδομών μαζικού σωφρονισμού και επιβολής της τάξης. Περίπου το 0,7% των κατοίκων των Η.Π.Α. εκτίει κάποια ποινή σε τοπική ή ομοσπονδιακή ή πολιτειακή φυλακή. Όπως επισημαίνει η μη κυβερνητική οργάνωση Prison Policy Initiative, «εάν σας φαίνεται πως αυτό το ποσοστό δεν ανταποκρίνεται στον όρο “μαζική κάθειρξη” σκεφτείτε ότι βρίσκεται λίγο κάτω από το 1%, δηλαδή φυλακίζεται σχεδόν  1 στους 100 πολίτες». Όπως ακριβώς με τον αμερικανικό στρατιωτικό προϋπολογισμό, έτσι και το σωφρονιστικό μας σύστημα είναι ασυναγώνιστο σε όλο τον κόσμο: Στις ΗΠΑ αντιστοιχεί λιγότερο από το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά το 20% όσων εκτίουν ποινή κάθειρξης ή φυλάκισης βρίσκονται σε αμερικανικό έδαφος. Την  ίδια στιγμή, η αστυνόμευση συνεχίζει να καταλαμβάνει ένα μεγάλο τμήμα των δημοτικών προϋπολογισμών. Σύμφωνα με μελέτη που δημοσίευσε τον Ιούνιο του 2020 το περιοδικό Sludge αναφορικά με 473 πόλεις των Η.Π.Α. «οι δαπάνες για την αστυνόμευση αποτελούν περίπου το 1/3 των συνολικών δημοτικών δαπανών», ενώ ο αριθμός αυτός ανεβαίνει ακόμη περισσότερο στις φτωχότερες πόλεις.

Μας λένε ξανά και ξανά πως οι παραπάνω δαπάνες είναι αναγκαίες για την προστασία των Αμερικανών από τους κινδύνους. Ο βασικός ρόλος του κράτους εντός αυτού του πλαισίου πολιτικής είναι να παρέχει «ασφάλεια» έναντι κάποιου «εξωτερικού εχθρού», των «εγκληματιών» ή οποιοδήποτε άλλου υποτίθεται πως αντιπροσωπεύει κάποιου είδους υπαρξιακή απειλή έναντι της ασφάλειας και της ευημερίας των Αμερικανών πολιτών. Κάθε ένας από τους παραπάνω θεσμούς (το σωφρονιστικό σύστημα, τα αστυνομικά τμήματα, ο αμερικανικός στρατός, το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας κ.λ.π.) συνοδεύεται από το αντίστοιχο, αδρά χρηματοδοτούμενο γραφείο Τύπου, που λέει στην κοινή γνώμη πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος και πως οι υπηρεσίες που παρέχουν είναι πιο αναγκαίες από ποτέ. Αυτό το μήνυμα περί ασφάλειας επαναλαμβάνεται από τα υψηλότερα κλιμάκια της πολιτικής εξουσίας στις Η.Π.Α., όπως κατέδειξε και το Μάρτιο ο Τραμπ όταν δήλωσε ότι ο Covid-19 είναι «ο μεγάλος μας πόλεμος. Πρόκειται για έναν ιατρικό πόλεμο και πρέπει να τον κερδίσουμε. Είναι πολύ σημαντικό».

Είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε ότι η πανδημία του κορωνοϊού δεν ήταν ούτε ένα «όλως απρόοπτο γεγονός» ούτε κάποιου είδους θεομηνία απέναντι στην οποία δεν θα μπορούσαμε να έχουμε προετοιμαστεί. Αντιθέτως, την είχαν προβλέψει οι αρμόδιοι για θέματα υγείας αξιωματούχοι  και οι επιστήμονες εδώ και χρόνια. Ο Bill Gates είχε φτιάξει μέχρι και ένα video για το Vox σχετικά με την ευαλωτότητα των Η.Π.Α. απέναντι σε μία ενδεχόμενη πανδημία. Δεν πρόκειται λοιπόν για τυχαίο γεγονός, αλλά για κάτι τόσο προβλέψιμο όσο και τραγικά αναπόφευκτο. Όμως η βιομηχανία όπλων δεν έχει και πολλά να κερδίσει από τις «βαρετές» προετοιμασίες για μια ενδεχόμενη πανδημία ούτε μπορεί να τις εκμεταλλευτεί το κράτος για να παρακολουθεί πιο εντατικά τους πολίτες, οπότε ήταν ελάχιστη η χρηματοδότηση που κατευθύνθηκε στην πρόληψη ενάντια σε μια πιθανή πανδημία. Αντιθέτως, επικράτησε και μονοπώλησε τις προτεραιότητές μας για την «ασφάλεια» ένα συναισθηματικά φορτισμένο εμπόριο φόβου που τροφοδοτεί διαχρονικά την ισχύ και την επεκτατικότητα των Η.Π.Α. απέναντι στην απειλή της «τρομοκρατίας» ή στην προοπτική μιας ρωσικής ή κινεζικής παγκόσμιας κυριαρχίας. Αυτό παρά το γεγονός ότι οι «τρομοκράτες» σκοτώνουν λιγότερα άτομα ετησίως στις Η.Π.Α. από τα … έπιπλα και ότι οι στρατιωτικές δαπάνες της Ρωσίας και της Κίνας είναι σημαντικά χαμηλότερες από αυτές των Η.Π.Α.

Όταν φάνηκε με ξεκάθαρο τρόπο πως η πανδημία του κορωνοϊού αποτελούσε μία πραγματική, υπαρξιακή απειλή για τους ανθρώπους, όλα αυτά τα συστήματα ασφαλείας όχι μόνο απεδείχθησαν ανίκανα να παρέχουν προστασία, αλλά μετατράπηκαν και σε ζημιογόνο παράγοντα, επιδεινώνοντας σημαντικά την πανδημία. Ο στρατιωτικός συνασπισμός Η.Π.Α.-Σαουδικής Αραβίας συνέχισε να βομβαρδίζει την Υεμένη ακόμη και μετά την έξαρση της πανδημίας κι ενώ το σύστημα υγείας της Υεμένης είχε ήδη καταστραφεί μετά από πέντε και πλέον έτη ανηλεούς πολέμου. Σύμφωνα με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις “Physicians for Human Rights” και “Mwatana for Human Rights”, έχουν λάβει χώρα 120 επιθέσεις σε υποδομές υγείας από το Μάρτιο του 2015 έως το τέλος του 2018, με αποτέλεσμα η χώρα να είναι ιδιαίτερα απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει την πανδημία. Οι ιμπεριαλιστικές Η.Π.Α., που αντλούν την ισχύ τους από τον καλοταϊσμένο στρατό τους,  κλιμάκωσαν εν μέσω πανδημίας τις καταστροφικές οικονομικές κυρώσεις που έχουν επιβάλει σε βάρος του Ιράν, την ίδια στιγμή που οι γιατροί της χώρας εκλιπαρούσαν για βοήθεια, καθώς δεν είχαν πρόσβαση σε στοιχειώδεις ιατρικές προμήθειες για να αντιμετωπίσουν την εκρηκτική έξαρση της πανδημίας. Τώρα που υπάρχει πλέον ένα εμβόλιο για τον Covid-19, Ιρανοί αξιωματούχοι υποστηρίζουν πώς οι αυστηρότατες κυρώσεις εμποδίζουν την αγορά του. Η συνήθης βία του αμερικανικού μιλιταρισμού εξαπολύεται τώρα σε βάρος ενός πλανήτη που περνάει μία καταστροφική, παγκόσμια κρίση, κάθε έξαρση της οποίας σε οποιοδήποτε μέρος επηρεάζει τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Η έννοια της «εθνικής ασφάλειας» αρχίζει σιγά-σιγά να καταρρέει ενόψει μίας κρίσης που είναι στη βάση της διεθνής.

Εντός των Η.Π.Α., το σωφρονιστικό σύστημα απεδείχθη ένας από τους πιο επιβλαβείς παράγοντες στην μετάδοση του κορωνοϊού. Η ΜΚΟ “Marshall Project” και το Associated Press μετέδωσαν από κοινού στις 18 Δεκεμβρίου ότι 1 στους 5 φυλακισμένους σε ομοσπονδιακές φυλακές στις Η.Π.Α. έχει βρεθεί θετικός στον κορωνοϊό. Πρόκειται για ποσοστό 4 φορές υψηλότερο από το ποσοστό μετάδοσης στον γενικό πληθυσμό. «Σε μερικές πολιτείες, έχουν μολυνθεί πάνω από τους μισούς φυλακισμένους», ανεφέρει το ρεπορτάζ, συμπληρώνοντας παράλληλα ότι «Σε όλα σχεδόν τα σωφρονιστικά καταστήματα έχουν παρατηρηθεί ποσοστά μόλυνσης σημαντικά υψηλότερα σε σχέση με τα αντίστοιχα των τοπικών κοινοτήτων στις οποίες βρίσκονται». Για παράδειγμα, οι κρατούμενοι στις φυλακές του Kansas και του Arkansas έχουν οκτώ φορές περισσότερες πιθανότητες να κολλήσουν τον ιό από όσους κατοικούν στις πέριξ των φυλακών κοινότητες. Το ίδιο ισχύει και για όσους κρατούνται από την Υπηρεσία Μετανάστευσης και Τελωνείων: έρευνα που δημοσιεύτηκε στο JAMA[4] κατέδειξε ότι από τον Απρίλιο έως τον Αύγουστο του 2020, το ποσοστό μετάδοσης ανάμεσα στα πρόσωπα που κρατούνται από την Υπηρεσία Μετανάστευσης ήταν 13 φορές μεγαλύτερο από αυτό του γενικού πληθυσμού. Αυτές οι εστίες υπερμετάδοσης του ιού είναι επικίνδυνες και θανατηφόρες όχι μόνο για όσους κρατούνται σε φυλακές ή δομές μεταναστών αλλά και για την ευρύτερη κοινότητα. Παραδείγματος χάριν, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Chicago εντόπισαν εντόπισαν  τον Ιούνιο ότι η φυλακή της Κομητείας Cook ευθυνόταν για το 15,7% όλων των καταγεγραμμένων κρουσμάτων στην πολιτεία του Illinois. Παρά τον σημαντικό αριθμό των λοιμώξεων και των θανάτων που οφείλονται στην μετάδοση εντός των σωφρονιστικών δομών στις Η.Π.Α., οι αρχές σε τοπικό, πολιτειακό και ομοσπονδιακό επίπεδο ανθίστανται σθεναρά στις εκκλήσεις για αποσυμφόρηση των φυλακών.

Και φυσικά συνεχίζονται καθ’ όλη την περίοδο της πανδημίας τα περιστατικά ξυλοδαρμών και δολοφονιών από τις αστυνομικές αρχές, τα οποία μάλιστα πλήττουν δυσανάλογα τον μαύρο πληθυσμό, δηλαδή τον ίδιο αυτόν πληθυσμό που πλήττεται περισσότερο από τη θνητότητα του Covid-19 και την οικονομική καταστροφή. Οι πολίτες που κατέβηκαν το καλοκαίρι στους δρόμους για να απαιτήσουν την αξιοπρέπειά τους, τη φυλετική ισότητα και το δικαίωμά τους στη ζωή, χτυπήθηκαν ανελέητα από τα ίδια αστυνομικά σώματα που εξοπλίζονται με το «πλεόνασμα» προμηθειών του στρατού μας και μετά πετάχτηκαν μέσα σε φυλακές που μαστίζονταν από τον κορωνοϊό. Κι όμως οι διαδηλωτές του κινήματος Black Lives Matter βγήκαν στους δρόμους ξανά και ξανά, αναγκασμένοι να θέσουν σε κίνδυνο την προσωπική τους ασφάλεια εν μέσω πανδημίας, προκειμένου να αναδείξουν τη μάστιγα της αστυνομικής βίας.

Οι ίδιοι αυτοί θεσμοί που μας λένε πώς υπάρχουν για την «ασφάλεια» των Αμερικανών πολιτών έχουν στην πραγματικότητα καταστήσει ακόμη χειρότερη την πιο επικίνδυνη και τρομακτική πανδημία της εποχής μας. Και το κράτος, που έχει ως προτεραιότητα την χρηματοδότηση αυτού του «κράτους ασφάλειας», έχει στραγγαλίσει οικονομικά τα κοινωνικά προγράμματα που θα μας είχαν βοηθήσει να αμβλύνουμε και να περιορίσουμε τις συνέπειες της κρίσης αυτής πολύ πιο αποτελεσματικά. Ο καλύτερος τρόπος να τεθεί υπό έλεγχο η υγειονομική κρίση θα ήταν να επιδοτούνταν οι πολίτες για να μένουν στο σπίτι, ήτοι να τους δινόταν η δυνατότητα να πληρώνουν το ενοίκιό τους, να καλύπτουν τις διατροφικές τους ανάγκες και να αποφύγουν την απόλυτη ένδεια χωρίς να διακινδυνεύουν εν μέσω πανδημίας για την επιβίωσή τους. Η ιδέα ωστόσο της ενίσχυσης των πολιτών μέσω γενναίων επιδομάτων αποκλείστηκε εξαρχής τόσο από τους Δημοκρατικούς όσο και από τους Ρεπουμπλικανούς αξιωματούχους. Εντωμεταξύ, το σχέδιο νόμου «Περίθαλψη για Όλους» (που προβλέπει την καθολική πρόσβαση των πολιτών σε ένα δημόσιο σύστημα υγείας) έχει ήδη απορριφθεί από την νεοεκλεγείσα διοίκηση Biden, θεωρούμενο ως πρόταση «εκτός ορίων» εξαιτίας των ανησυχιών για πιθανά «ελλείμματα», την ίδια στιγμή που δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανοί αναγκάζονται να περάσουν την πανδημία χωρίς καμία ασφαλιστική κάλυψη. Η αύξηση των δαπανών κατευθύνθηκε εν μέρει σε ορισμένα ανακουφιστικά μέτρα, περιλαμβανομένης της διεύρυνσης της ασφαλιστικής κάλυψης των ανέργων και την παροχής εφάπαξ επιδομάτων. Ωστόσο οι δαπάνες αυτές είναι ψίχουλα συγκριτικά με τις πραγματικές ανάγκες. Ένα ομοσπονδιακό κράτος που δεν έχει κανένα πρόβλημα να χρηματοδοτεί κάθε χρόνο τεράστιους στρατιωτικούς εξοπλισμούς δεν έχει καταφέρει να συγκεντρώσει την απαραίτητη συναίνεση για να χρηματοδοτήσει μία αυθεντικά ανθρωπιστική απάντηση στην κρίση του  Covid-19 που έχει σκοτώσει μέχρι στιγμής περισσότερους από 300.000 ανθρώπους στις Η.Π.Α.

Το ίδιο ισχύει και για τις τοπικές διοικήσεις που διατηρούν πεισματικά τους υψηλούς προϋπολογισμούς για την αστυνομία, ακόμη και εν μέσω πανδημίας. Σύμφωνα με ρεπορτάζ της δημοσιογράφου Indigo Olivier, που δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο, «ενώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μαζικές απολύσεις εκπαιδευτικών, δραστικές περικοπές στην εκπαίδευση και τις κοινωνικές υπηρεσίες και ένα επικείμενο τσουνάμι εξώσεων, οι προϋπολογισμοί για την αστυνομία έχουν παραμείνει παραδόξως υψηλοί σε όλη τη χώρα και δεν έχουν επηρεαστεί από τη λιτότητα που έφερε ο Covid-19». Από το Phoenix και το San Diego έως το Louisville του Kentacky, πολλοί δήμοι έχουν αυξήσει εν μέσω πανδημίας την ετήσια χρηματοδότηση της αστυνομίας, αγνοώντας πλήρως τα αιτήματα των διαδηλωτών περί μείωσής της.

Μας λένε διαρκώς πως οι μηχανισμοί «ασφάλειας» του αμερικανικού κράτους είναι οι καταλληλότεροι θεσμοί για την αντιμετώπιση κοινωνικών κρίσεων, είτε πρόκειται για την πανδημία, είτε για φυσικές καταστροφές, είτε για τις κοινωνικές αναταραχές που προκαλεί η φτώχεια είτε για την επερχόμενη κλιματική καταστροφή. Και σε κάθε νέα κρίση το «κράτος ασφάλειας» οχυρώνεται και υποστηρίζεται περαιτέρω, ανεξάρτητα από το πόσο πολύ αποτυγχάνει κάθε φορά. Μετά την καταστροφική χρονιά που περάσαμε απαιτείται να σταθούμε για λίγο και να αναρωτηθούμε για ποιο λόγο η χώρα με τις πιο αξιοσημείωτες δομές ασφαλείας στον κόσμο απέτυχε να προστατεύσει τους πολίτες της από έναν τεράστιο και επείγοντα κίνδυνο. Η μόνη απάντηση είναι ότι η πραγματική «ασφάλεια» δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω αεροπορικών βομβαρδισμών ή κελιών φυλακής ή μέσω της ανάπτυξης αστυνομικών δυνάμεων. Θα πρέπει να προκύπτει από το ακριβώς αντίθετο: την απόκριση των πολιτών στις κοινωνικές κρίσεις με αίσθημα αλληλεγγύης, που στηρίζεται στην βασική αρχή ότι οι μοίρες μας είναι συνυφασμένες και ότι κανένας δεν περισσεύει.

Πηγή: inthesetimes.com

Μετάφραση: antapocrisis.gr

[1] Σ.τ.Μ: Η National Priorities Project είναι αμερικανική, ερευνητική, μη κυβερνητική οργάνωση που ασχολείται με ζητήματα δημοσιονομικής διαφάνειας και ενημέρωσης του πληθυσμού σχετικά  με τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό των ΗΠΑ. Στόχος της είναι η κινητοποίηση των πολιτών για την μείωση των στρατιωτικών δαπανών και την κατεύθυνση των πόρων σε προγράμματα για το περιβάλλον, την εξάλειψη των διακρίσεων κ.ά.

[2] Σ.τ.Μ: Στην έννοια των δαπανών του «στρατιωτικοποιημένου προϋπολογισμού» (militarized budget) περιλαμβάνονται τόσο οι αμιγώς στρατιωτικές δαπάνες, που σχετίζονται με τη χρηματοδότηση της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ σε μια σειρά χωρών του πλανήτη, όσο και οι δαπάνες που κατευθύνονται στο εσωτερικό της χώρας και σχετίζονται με παρεμφερή ζητήματα «ασφάλειας». Π.χ. Οι δαπάνες για την αστυνομία, το σωφρονιστικό σύστημα ή τα προγράμματα για τους βετεράνους πολέμου. Για περισσότερες πληροφορίες βλ. εδώ

[3] Σ.τ.Μ: Ως Συνομοσπονδία (Confederacy) ή Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής αναφέρονται οι 11 νότιες, δουλοκτητικές πολιτείας που αποσχίστηκαν από τις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου. Η σημαία της Συνομοσπονδίας θεωρείται σήμερα βασικό σύμβολο των υπέρμαχων της ανωτερότητας της λευκής φυλής στις ΗΠΑ.

[4] Σ.τ.Μ: Το JAMA Netowork Open είναι μηνιαίο ιατρικό περιοδικό ανοιχτής πρόσβασης που δημοσιεύεται από την American Medical Association.

0 replies

Leave a Reply

Want to join the discussion?
Feel free to contribute!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *