Το ΚΚΕ, η αριστερά και τα συλλαλητήρια της πατριδοκαπηλείας

Η εναπομείνασα αριστερά και οι αριστεροί, μετράνε τις πληγές τις επόμενης μέρας. Όχι μόνο γιατί ένα πάλαι ποτέ σύμβολο της, ο Μίκης, μίλησε σαν εκπρόσωπος τύπου της ακροδεξιάς πτέρυγας της ΝΔ και νομιμοποίησε τους Ναζί. Αλλά κυρίως γιατί η συνολική της εικόνα, τις βδομάδες αυτές του «μακεδονικού», ήταν μια εικόνα μικροκομματικών επιδιώξεων και άστοχων τοποθετήσεων.

Άλλοι θεώρησαν ότι θα καβαλήσουν το κύμα της «πατριωτικής» έξαρσης για να ψαρέψουν σε θολά νερά, όπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Άλλοι μεταξύ εθνικισμού και καιροσκοπισμού, οι οποίοι όπου βλέπουν κόσμο να κινείται βλέπουν θετικές διεργασίες (Καταλονία πριν 2 μήνες, πατριδοκάπηλα συλλαλητήρια σήμερα), όπως η ομάδα γύρω από την εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς. Χωρίς κανένα κριτήριο, αρχές, αξίες.

Άλλοι έγιναν πρόθυμη συνιστώσα του «αντιεθνικιστικού» μετώπου στο οποίο πρωτοστατεί η κυβέρνηση. Κάποιοι, έξω από κάθε κοινή λογική, πρωτοστάτησαν στο να εξαφανίσουν το υπαρκτό πρόβλημα του αλυτρωτισμού της ΠΓΔΜ-που είναι μια ειδική μορφή εθνικισμού-πρόβλημα που αναγνωρίζει όμως ο νυν πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ Ζάεφ.

Έλλειψε εκκωφαντικά μια αντιιμπεριαλιστική παρέμβαση και τοποθέτηση, σε ένα κατεξοχήν πρόβλημα ιμπεριαλιστικής προωθούμενης «λύσης». Και σε ένα τέτοιο καθήκον, ιστορικά και πολιτικά, η κομμουνιστική αριστερά έπρεπε να πρωτοστατήσει.

Η απλή, λογική, «αυτονόητη» ανάγκη, για μια πλατιά πρωτοβουλία με κεντρικά συνθήματα έξω τα ΝΑΤΟ από την Ελλάδα και τα Βαλκάνια-καμία συμφωνία για χάρη του ΝΑΤΟ δεν τέθηκε.

Μια πρωτοβουλία που θα μπορούσε να καλέσει από παρεμβάσεις στις γειτονιές έως μια αντιιμπεριαλιστική διαδήλωση, κάποιες μέρες πριν το συλλαλητήριο των πατριδοκάπηλων, στην πρεσβεία των ΗΠΑ, την «μήτρα» των λύσεων και το βασικό υπεύθυνο – όχι το μοναδικό – των προβλημάτων στην περιοχή.

Το «αντιφασιστικό» συλλαλητήριο του Σαββάτου, το οποίο κάλεσαν Ανταρσυα, ΛΑΕ και άλλες δυνάμεις, δεν ήταν κάτι τέτοιο. Από το βασικό σύνθημα έως την κατάληξη (γραφεία Χρυσής Αυγής) δεν είχε τέτοιο χαρακτήρα. Ήταν ένα αντιφασιστικό συλλαλητήριο, ετεροκαθοριζοταν από τη δράση των χρυσαυγιτών, αντικειμενικά εντάσσονταν στη λογική του «αντιεθνικιστικού μετώπου», αφήνοντας έξω την βασική πλευρά της αντίθεσης, που είναι η κυβερνητική Νατοϊκή γραμμή για «συμβιβασμό και λύση».

Μια πρωτοβουλία που θα έδινε ένα ανεξάρτητο αντιιμπεριαλιστικό και πατριωτικό στίγμα της αριστεράς και θα εμπόδιζε την ταύτιση πατριωτισμού-εθνικισμού.

Μια πρωτοβουλία στην οποία θα τίθονταν οι βασικοί αντίπαλοι. Το ΝΑΤΟ, οι βάσεις του από τη Σούδα ώς την υπερ-βάση στο Κόσσοβο, τα κόμματα που το στηρίζουν, από το ΣΥΡΙΖΑ έως τη ΝΔ , την κεντροαριστερά και τη Χρυσή Αυγή.

Μια πρωτοβουλία για την οποία το ΚΚΕ, λόγω μαζικότητας και μόνο, είχε ευθύνες. Τι νόημα έχουν οι κομματικές παρελάσεις των χιλιάδων μελών όταν αυτός ο κόσμος δεν καλείται να αναλάβει δράση όταν αναπτύσσονται οι δυναμικές; Είναι γνωστή η ανθενωτική λογική του ΚΚΕ. Γιατί έστω δεν οργάνωσε ένα τέτοιο συλλαλητήριο; Δεν είναι πρόβλημα για το ΚΚΕ ότι ο συνολικός συσχετισμός αντιδραστικοποιείται με τα συλλαλητήρια των πατριδοκάπηλων; Περιμένει το ΚΚΕ από τον «αντικυβερνητικό» αγώνα του εσμού της δεξιάς-ακροδεξιάς να πάρει κάποιο (εκλογικό) κοκκαλάκι; Δε θέλει να συγκρουστεί-πάλι για χάριν των δημοσκοπήσεων- με το ρεύμα της «πατριωτικής» έξαρσης; Στο πρωτοσέλιδο της Κυριακής ο Ριζοσπάστης ονομάτιζε ως υπεύθυνο τα σχέδια ΗΠΑ-Ε.Ε. στην περιοχή και τους αλυτρωτισμούς. Σωστό, Όμως με πρωτοσέλιδα θα γίνει αποκάλυψη του ρόλου του ΝΑΤΟ, καταγγελία της κυβέρνησης, της ΝΔ και των πατριδοκάπηλων και απόσπαση κόσμου που αγωνιά και στον οποίο ψαρεύουν οι παραπάνω με θολά και εθνικιστικά συνθήματα;

Αλήθεια ποιος ο ρόλος και ο χαρακτήρας του ΚΚΕ στην ελληνική κοινωνία; Να «τα λέει» και να «έχει πάντα δίκιο»; Υπάρχουν άμεσα καθήκοντα κάθε φορά; Η δεν απασχολεί το ΚΚΕ πως χτίζονται οι συνειδήσεις και οι συσχετισμοί κάθε φορά; Πως φτιάχτηκε το μέτωπο των πατριδοκάπηλων από εθνικιστές έως τη ΝΔ και πρώην αριστερούς; Έπρεπε το ΚΚΕ να καλέσει κάθε αντιΝΑΤΟική-αντιιμπεριαλιστική φωνή και δύναμη για το δικό μας μέτωπο, σε κόντρα με τον κοσμοπολιτισμό και τον εθνικισμό; Η από θέση αρχής το ΚΚΕ δε θα συμμαχεί ποτέ, για κανένα θέμα και με κανέναν;

Το ΚΚΕ «γιορτάζει» τα 100 χρόνια του. Συχνά – πυκνά στελέχη του επικαλούνται την πολύχρονη πείρα του. Σίγουρα έχει την πείρα να αντιληφθεί τι θα σήμαινε ένα συλλαλητήριο αρκετών χιλιάδων διαδηλωτών στην πρεσβεία των ΗΠΑ με κεντρικά συνθήματα έξω τα ΝΑΤΟ από την Ελλάδα και τα Βαλκάνια-καμία συμφωνία για χάρη του ΝΑΤΟ. Πως θα πίεζε από τον Άδωνι, έως και το Μίκη. Δεν του «ξέφυγε», ηθελημένα δεν το έπραξε. Με κριτήριο την κάλπη και το κόμμα-μαγαζί και όχι τον γενικό συσχετισμό και τη λεηλασία του κόσμου από τον εθνικισμό και τον κυβερνητικό κοσμοπολιτισμό.