Το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη - Σημειώματα για την εκεχειρία στη Γάζα

Στα προηγούμενα σημειώματα αναλύσαμε τις νίκες που πέτυχε η Παλαιστινιακή Αντίσταση [1] αλλά και τη δυσμενή γεωπολιτική συνθήκη που απειλεί να τις ακυρώσει [2]. Σ’ αυτό το σημείωμα θα ασχοληθούμε με τη στάση της αριστεράς και του κινήματος, πώς στάθηκαν ως τώρα απέναντι στην Παλαιστινιακή Αντίσταση και πώς μπορούν να υποστηρίξουν αυτή και τα κεκτημένα της.

Η διεθνής κινηματική αντίδραση για την Παλαιστίνη

Ο αγώνας των Παλαιστινίων, αντιμέτωπων με ένα συντριπτικά αρνητικό συσχετισμό δύναμης και την παραλυτική υπεροπλία του σιωνισμού (όχι μόνο στο πεδίο της μάχης αλλά και της προπαγάνδας, διπλωματίας κλπ), αντικειμενικά έθετε στον εαυτό του δύο στόχους: πρώτον, να τονώσει το ηθικό των Παλαιστινίων θυμίζοντας πως ο δρόμος της αντίστασης, παρότι αιματηρός, είναι ο μόνος ικανός να τους εξασφαλίσει αξιοπρέπεια και καλύτερες θέσεις απ’ τις οποίες να διαπραγματευτούν το μέλλον τους. Την ίδια στιγμή που η Χαμάς, η Ισλαμική Τζιχάντ, το Λαϊκό Μέτωπο κι άλλες αντιστασιακές οργανώσεις πάλευαν με τους Ισραηλινούς δολοφόνους, η κατάπτυστη Παλαιστινιακή Αρχή έστρεφε τα δικά της όπλα κατά όσων Παλαιστίνιων στη Δυτική Όχθη αμύνονταν απέναντι στην εκεί ισραηλινή επιθετικότητα [3]. Πιο γλαφυρή απόδειξη του ποιος πραγματικά προασπίζεται τους Παλαιστίνιους δεν θα μπορούσε να ζητηθεί.

Ο δεύτερος στόχος του αγώνα ήταν να αποστείλει ένα κάλεσμα για αλληλεγγύη στο εξωτερικό· η τεράστια ισχύς του Ισραήλ και των συνασπισμένων γύρω του Δυτικών κυβερνήσεων δεν είναι κάτι που μπορούν να νικήσουν οι Παλαιστίνιοι μόνοι τους. Απευθύνονταν σε όλους κι όλες μας ώστε να ασκήσουμε στις κυβερνήσεις μας και στο ίδιο το Ισραήλ τέτοια πίεση που απ’ τη μία να σταματήσει το γενοκτονικό του πόλεμο κι απ’ την άλλη να αντιληφθεί την ανάγκη να αναγνωρίσει τα δίκαια παλαιστινιακά αιτήματα και να κάνει μια γνήσια διαπραγμάτευση για το μέλλον της περιοχής.

Πράγματι είδαμε εκατοντάδες χιλιάδες σε όλο τον κόσμο να ανταποκρίνονται σ’ αυτό το κάλεσμα. Σε όλη την Αμερική και την Ευρώπη είδαμε τεράστια κινήματα συμπαράστασης να ξεπηδάνε απ’ τις πρώτες μέρες μετά την 7^η Οκτώβρη, νέες και δυναμικές μορφές κινητοποίησης να υιοθετούνται και μεγάλη μερίδα της δυτικής κοινής γνώμης (πλειοψηφία της νεολαίας) να στρέφεται εναντίον του Ισραήλ και του σιωνισμού. Είδαμε πανεπιστήμια να κατακλύζονται με σκηνές διαδηλωτών που καλούσαν τα ιδρύματά τους να απο-επενδύσουν από ισραηλινές εταιρείες, εργοστάσια που παρασκευάζουν τα όπλα που σκοτώνουν γυναικόπαιδα στη Γάζα να γίνονται στόχοι σαμποτάζ, κυβερνητικούς αξιωματούχους να παραιτούνται καταγγέλλοντας τις πολιτικές των προϊσταμένων τους, μέχρι και στρατιώτη να αυτοπυρπολείται διαμαρτυρόμενος απέναντι στην κατάφωρη αδικία [4].

Σε όλη τη Δύση, πάλαι ποτέ προπύργιο της σιωνιστικής ιδεολογίας μέσω του ασπασμού της οποίας προσπάθησε να κρύψει την συλλογική ευθύνη της για το Ολοκαύτωμα και να αποσιωπήσει όλα τα υπόλοιπα – και μεγαλύτερα – αποικιοκρατικά της εγκλήματα [5], έχει διαμορφωθεί μία νέα αντίληψη για τον Παλαιστινιακό αγώνα, τη συνενοχή των κυβερνήσεών της σε εγκλήματα μέσω της στήριξής τους στο Ισραήλ και την ανάγκη για αλλαγή πορείας. Στις έδρες των ισχυρών, εκεί που το ισραηλινό λόμπι με τις βαθιές του τσέπες νόμιζε ότι είχε πλήρως περιθωριοποιημένες τις φιλο-παλαιστινιακές φωνές, βρέθηκε να δίνει μια μάχη για την επιβίωση μιας ολοένα και πιο αντιδημοφιλούς θέσης.

Η ελληνική αριστερά απέναντι στην Παλαιστίνη: ανεπάρκεια, συσκότιση, σεχταρισμός

Τι έγινε όμως στην Ελλάδα; Εδώ που ο σιωνισμός δεν είχε ποτέ ιδιαίτερα ισχυρά ερείσματα, εδώ που οι σχέσεις με τον αραβικό κόσμο ήταν ανέκαθεν πιο ζωντανές, ελεύθερες από αποικιοκρατικές βλέψεις, σφυρηλατημένες στη βάση κοινών συμφερόντων, πολιτισμικών δεσμών και ιστορικών μονοπατιών, εδώ που η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη θεωρούνταν δεδομένη αν όχι απ’ όλο το πολιτικό φάσμα, τότε τουλάχιστον απ’ την πλειοψηφία της κοινωνίας; Πώς η ελληνική αριστερά προσέθεσε στον διεθνή αγώνα υπέρ των Παλαιστινίων;

Δυστυχώς, ο απολογισμός είναι απογοητευτικός. Σε μια χώρα όπου η αριστερά διατηρεί ακόμα (σχετικά με την υπόλοιπη Δύση πάντα) ισχυρές οργανώσεις, το μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα της Ευρώπης και όπου τα φιλο-παλαιστινιακά αισθήματα κατεξοχήν κυριαρχούν, σημειώθηκαν λιγότερες κινητοποιήσεις και διεργασίες απ’ ότι σε χώρες που αποτελούσαν παρθένο έδαφος για τη συμπάθεια στην Παλαιστινιακή Αντίσταση. Εδώ, που με βάση τις δυνάμεις και αντλώντας απ’ τις παραδόσεις μας θα έπρεπε να έπρεπε να προπορευόμαστε στην επινοητικότητα και να ηγούμαστε του αγώνα, μείναμε τραγικοί ουραγοί.

Τόσο μεγάλες υστερήσεις δεν προκύπτουν ως ατύχημα. Εκφράζουν συνολικότερες δυναμικές και αποτυπώνουν βαθιές παθογένειες. Η πραγματικότητα είναι ότι όλη η αριστερή (πόσο μάλλον κομμουνιστική) συγκρότηση για την οποία πολλοί μπορεί να είναι περήφανοι, πιο πολύ φάνηκε να στέκεται ως εμπόδιο στον αγώνα ενάντια στη γενοκτονία του καιρού μας παρά να τον φουντώνει και να τον κατευθύνει.

Μια αριστερά που βαλτώνει στο βούρκο της αυτολύπησης, της θεωρητικής οκνηρίας, της υιοθέτησης κυρίαρχων αφηγημάτων, της απεμπόλησης τόσο του διεθνισμού όσο των λαϊκών της ερεισμάτων (και που έχει μάλιστα θεωρητικοποιήσει την αποστασιοποίησή της απ’ αυτά και τις ανάγκες τους, κάνοντας κρεμαστάρια τους πολιτικούς στόχους που της μένουν άφταστοι για να μην παλεύει άλλο με τη συνείδησή της), δεν είναι μια αριστερά χρήσιμη για το κίνημα. Είναι μια αριστερά βολική για το σύστημα εξουσίας, που συντείνει στην πολυδιάσπαση και τη σύγχυση. Μια αριστερά που μέσα στην αδυναμία ιεράρχησης και τη συλλογική της διάσπαση προσοχής, αδυνατεί να επικεντρώσει σε οτιδήποτε για πάνω από μια βδομάδα. Μια αριστερά που η αγωνιστική παράδοση της έχει γίνει απεχθής βραχνάς και η επίκληση στις λαϊκές ανάγκες κενή συνθηματολογία επιτελεστετικά εκφορούμενη.

Η αριστερά που χρειαζόμασταν

Αυτό που θα μας αναλογούσε και που η εποχή καθιστά επιτακτικά αναγκαίο είναι μια αριστερά που απέναντι στη γενοκτονία του καιρού μας θα υπερέβαινε τον εαυτό της. Αντ’ αυτού έχουμε μια αριστερά επαναπαυμένη στον απομονωτισμό της.

Θα χρειαζόταν μια αριστερά που θα επιστράτευε παλιά και νέα μέσα πάλης για να απευθυνθεί σε μαζικά και νεανικά ακροατήρια και να τα εντάξει στον αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα, σε μια φάση που ο ιμπεριαλισμός σπέρνει διχόνοια και πολέμους για να κατοχυρώσει τη φθίνουσα κυριαρχία του. Αντ’ αυτού είμαστε φορτωμένοι με μια αριστερά που ομφαλοσκοπεί, ενδιαφέρεται αποκλειστικά για την αναπαραγωγή μικρών ομάδων οπαδών αποκομμένων μεταξύ τους κι απ’ την κοινωνία και προτιμά να διαπληκτίζεται εντός της παρά να στρέφει συντονισμένα τα πυρά της εναντίον του κύριου αντιπάλου.

Θα ήταν ωφέλιμη μια αριστερά που μέσα από τον κυκεώνα των αντιθέσεων θα παρήγαγε ένα πρόγραμμα πάλης, που θα έβλεπε τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη γειτονιά μας ως κάτι που μας αφορά άμεσα, που θα επαγρυπνούσε για τα δικαιώματα των λαών και δεν θα τους άφηνε βορά στους αδίστακτους πολεμοκάπηλους. Αντ’ αυτού είμαστε προικισμένοι με μια αριστερά πολιτικά κοντόθωρη και ακίνδυνη για το σύστημα. Μια αριστερά που αφού δεν κατάφερε να παλέψει επαρκώς ενάντια στον ιμπεριαλισμό που ξεριζώνει, εξαθλιώνει και σκοτώνει, ερχόμενη αντιμέτωπη με τα μεταναστευτικά κύματα που αναπότρεπτα θα ακολουθήσουν θα βρεθεί εγκλωβισμένη σ’ ένα πολύ βολικό δίπολο: από τη μία τον αφελή ανθρωπισμό που εστιάζει στην υπόθαλψη του ξεριζωμού αδυνατώντας να θεραπεύσει τα αίτιά του, κι απ’ την άλλη την αδιαφορία και την αμηχανία απέναντι στις εντάσεις που αναπότρεπτα προκαλούνται μεταξύ διωγμένων και των πληθυσμών που τους υποδέχονται, τροφοδοτώντας τελικά ρατσιστικές και φασιστικές λογικές. Και οι δύο αυτοί πόλοι είναι άκρως ενσωματώσιμοι και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εξυπηρετούν το σύστημα.

Σε μια χώρα που η ψοφοδεής αστική της τάξη την έχει τάξει “στρατηγικό σύμμαχο” του σιωνιστικού κράτους-δολοφόνου, που κάνει κοινά στρατιωτικά γυμνάσια εκπαιδεύοντας το γενοκτονικό του στρατό, που αποτελεί κρίσιμο κόμβο εφοδιασμού της εθνοκτόνας πολεμικής μηχανής του, όπου ισραηλινά κατασκοπευτικά λογισμικά παίζουν δεσπόζοντα ρόλο σε σκάνδαλα παρακολουθήσεων, που τα πανεπιστήμιά της συνεργάζονται με ισραηλινά ιδρύματα για την ανάπτυξη νέων τεχνολογιών θανάτου και καταπίεσης, η αριστερά είχε να δράσει επί πεδίου δόξης λαμπρό. Οι δυνατότητες ήταν σχεδόν άπειρες, περιοριζόμενες μόνο από τη φαντασία και την πρόθεση των δρώντων.

Θα μπορούσαν να γίνονται κάθε βδομάδα, κάθε μέρα διαδηλώσεις στην ισραηλινή πρεσβεία, υπερβαίνοντας και απαντώντας στην καταστολή, καθιστώντας ξεκάθαρο σε ελληνική και ισραηλινή κυβέρνηση ότι ο λαός δεν ανέχεται φασίστες γενοκτόνους. Θα μπορούσαν όλες οι πολιτικές και νεολαιίστικες λέσχες να γίνουν κύτταρα ενημέρωσης, αντι-εκπαίδευσης και συνδιαμόρφωσης γνώμης αντίστασης απέναντι στο σιωνισμό. Θα μπορούσαν κάθε βδομάδα να διοργανώνονται εκδηλώσεις και φεστιβάλ που να αναδεικνύουν τους ιστορικούς, οικονομικούς, πολιτισμικούς δεσμούς που μας συνδέουν με τον αραβικό κόσμο, που να φέρνουν την Παλαιστίνη, την κουζίνα της, τη λογοτεχνία της, τον κινηματογράφο της, τις αγωνίες και τα τραύματά της στις γειτονιές και τους δρόμους όλης της χώρας.

Ο ρόλος του ΚΚΕ

Θα μπορούσαν και θα έπρεπε να έχουν γίνει αυτά και άλλα τόσα πράγματα από μια αριστερά άξια του ονόματός της. Και μπροστάρης αυτής της προσπάθειας θα έπρεπε να είναι το ΚΚΕ, μακράν το μεγαλύτερο και ιστορικότερο κόμμα της κομμουνιστικής αριστεράς στη χώρα. Αυτό είναι που έχει μέλη και οργανώσεις σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, συνδικαλιστές σε κάθε σωματείο, την πρώτη εκλογικά φοιτητική παράταξη, βουλευτές στο κοινοβούλιο. Αυτό είναι που με την κινητοποίηση των δυνάμεών του θα μπορούσε επιφέρει μια μείζονα αλλαγή στον πολιτικό συσχετισμό. Αυτό είναι που στην κρίσιμη στιγμή θα μπορούσε να αποτελέσει τον πόλο γύρω απ’ τον οποίο να συσπειρωθεί όλη η αριστερά και η κοινωνία στην πάλη κόντρα στη γενοκτονία.

Όμως αντί για οτιδήποτε απ’ όλ’ αυτά, το ΚΚΕ γι’ άλλη μια φορά προέταξε το σεχταρισμό και την στενά κομματική αναπαραγωγή, προτίμησε να μη γίνει επικίνδυνο και να αρκεστεί στη θέση που του έχει εξασφαλίσει το σύστημα, αυτή του ενοχλητικού αλλά τελικά άκακου και προβλέψιμου φωνακλά, αυτού που θα απορροφήσει τη λαϊκή δυσφορία και θα την εγκλωβίσει σε μια αδιέξοδη πολιτική όπου λύση για όλα τα δεινά είναι η ανάπτυξη του κόμματος. Το σχήμα με το οποίο εκλογικεύει τον κατασταλτικό και διασπαστικό του ρόλο είναι απλό και γνωστό: το ΚΚΕ είναι το μόνο πραγματικά επαναστατικό κόμμα που κατέχει τη μοναδική αλήθεια και το μόνο σωστό οδηγό για δράση, οτιδήποτε μη κατευθυνόμενο απ’ αυτό είναι επιζήμιο, το ΚΚΕ κρίνει ότι δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες οπότε προκρίνονται μικρής κλίμακας και δρακόντεια περιφρουρούμενοι αγώνες που πρώτιστα θα αποφέρουν οργανωτικά, εκλογικά κ.ά. οφέλη στο Κόμμα μέχρι να αυτό να αναπτυχθεί επαρκώς, να χρίσει τις συνθήκες ώριμες και να σαλπίσει την επανάσταση.

Όμως το ΚΚΕ, παρά την υποτιθέμενη προσπάθειά του να επαγρυπνεί απέναντι στην καλλιέργεια αυταπατών, επέτρεψε στον εαυτό του τη μεγαλύτερη: να πιστέψει ότι παραμένει ένα κόμμα επαναστατικό. Βυθισμένο στην αυτοαναφορικότητά του και φοβούμενο οτιδήποτε μπορεί να αναπτυχθεί οργανικά έξω απ’ τα στενά πλαίσια που θέτει το Κόμμα, όχι μόνο δεν ανέλαβε τις πρωτοβουλίες που θα του αναλογούσαν και δεν απηύθυνε κάλεσμα συσπείρωσης προς τις υπόλοιπες δυνάμεις, αλλά αρνήθηκε τέτοια καλέσματα όταν του απευθύνθηκαν και αγνόησε ή και σαμποτάρισε τέτοιες πρωτοβουλίες όταν αναλήφθηκαν. Για το ΚΚΕ, παρά την εξελισσόμενη γενοκτονία και το γεγονός ότι αναγνώριζε και κατήγγειλε ότι αυτή συντελείται, ήταν σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα.

Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς όταν ολόκληρη η θεωρητική του πρόσληψη επί του ζητήματος είναι εσφαλμένη. Όταν ο ίδιος ο γενικός γραμματέας του κόμματος αναγνώριζε ότι το αιματοκύλισμα στο οποίο προβαίνει “το κράτος του Ισραήλ”, πέρα από τον Παλαιστινιακό λαό έχει θύμα και “τον λαό του Ισραήλ” [6], η πλήρης σύγχυση καθίσταται εμφανής. Στον παιδαριώδη και μηχανιστικό μαρξισμό της ηγεσίας του ΚΚΕ υπάρχουν μόνο αστικές τάξεις και λαοί. Τ’ ότι κάποιοι λαοί μπορεί να είναι συμμέτοχοι στην εκμετάλλευση και την καταπίεση άλλων λαών, ειδικά σε καθεστώς εποικιστικής αποικιοκρατίας, είναι κάτι που προτιμά να μην θίξει. Μπορεί κάθε δημοσκόπηση της ισραηλινής κοινωνίας να δείχνει ότι η συντριπτική της πλειοψηφία στηρίζει το σιωνιστικό σχέδιο, αφού βλέπει τα συμφέροντά της να εξυπηρετούνται μέσα απ’ αυτό, το ΚΚΕ όμως επιμένει ότι ξέρει εκείνο καλύτερα τα συμφέροντα των Ισραηλινών εποικιστών απ’ ότι τα ξέρουν οι ίδιοι. Μια τέτοια γραμμή είναι σχεδιασμένη για την πρόκληση σύγχυσης και τον αφοπλισμό του κινήματος. Μία τέτοια γραμμή δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στην παραλυτική αδράνεια του business as usual.

Και μπορεί να εστιάζουμε στο ΚΚΕ ως τον κύριο υπεύθυνο για την επαίσχυντη κατάσταση εντός της ελληνικής αριστεράς, αλλά επ’ ουδενί δεν είναι το μόνο που φέρει ευθύνη [7]. Σύσσωμη η αριστερά και οι φορείς της είναι υπεύθυνοι για την τραγική ανεπάρκεια που επέδειξαν. Όμως όσο μεγαλύτερη είναι η επιδραστικότητα ενός φορέα, μ’ όσο πιο αυτάρεσκη ικανοποίηση κραδαίνει τα πρωτεία του, όσο πιο ανεπτυγμένες είναι οι δυνατότητές του να επιφέρει πραγματική και σημαντική αλλαγή, τόσο πιο πολύ φταίει όταν δεν την επιδιώκει.

Με αφορμή την Παλαιστίνη: ένα κάλεσμα για μια νέα αριστερά

Η συγκυρία για τη Γάζα και ολόκληρη την Παλαιστίνη παραμένει εξαιρετικά κρίσιμη. Εγγεγραμμένη ανεξίτηλα στη συμφωνημένη εκεχειρία είναι η υπογραφή του ιμπεριαλισμού, εγγυώμενη τη συνέχιση του αιματοκυλίσματος της περιοχής προς διατήρηση των επαχθών προνομίων του. Με τον τρέχον συσχετισμό δυνάμεων να βαίνει συντριπτικά κατά των μαρτυρικών Παλαιστινίων, οι νίκες που μπορούν να πετύχουν δύσκολα υπερβαίνουν το συμβολικό επίπεδο. Η σκυτάλη του αγώνα τους περνάει και σε μας.

Είναι δύσκολο κι επίπονο αλλά και ταυτόχρονα επιτακτικό να επέλθει μια συλλογική συνειδητοποίηση: η αριστερά, μέσα απ’ τα κόμματα, τις οργανώσεις και τους φορείς της απέτυχε. Όπως συστηματικά αποτυγχάνει τις τελευταίες δεκαετίες να αρθεί στο ύψος που οι περιστάσεις επιτάσσουν. Οι λογικές που την διακατέχουν είναι λογικές ήττας, συμβιβασμού και υποχώρησης. Είναι μια αριστερά ντροπαλή, ευθυνόφοβη, αυτάρεσκη, κοινωνικά και πολιτικά άχρηστη (τουλάχιστον για την μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία).

Είναι ανάγκη να χτίσουμε νέα πολιτικά υποκείμενα, τέτοια που καλύτερα θα εξυπηρετούν την ανάγκη διεξαγωγής του αγώνα. Αυτού υπέρ των Παλαιστινίων και κάθε άλλου.

Αυτή δεν είναι μια στιγμή επανάπαυσης, αλλά μέγιστης επαγρύπνησης. Καθώς οι Παλαιστίνιοι ξεπροβάλλουν προσεχτικά το κεφάλι τους για ν’ αντικρύσουν, για πρώτη φορά εδώ κι ενάμιση χρόνο, έναν ουρανό καθαρό από βομβαρδιστικά και drones, είναι χρέος μας να φροντίσουμε ώστε η επόμενη μέρα να τους βρει ενισχυμένους, σε καλύτερη θέση να παλέψουν και να διαπραγματευτούν για το μέλλον τους, με τους δικούς τους όρους. Η υπόθεση των Παλαιστινίων είναι υπόθεση όλων μας. Ο αγώνας υπέρ τους είναι και αγώνας ενάντια στην άθλια αστική μας τάξη και τους ιμπεριαλιστές πάτρωνές της. Είναι αγώνας για την απελευθέρωση του ίδιου του λαού μας.

https://www.stonisi.gr/post/85668/sto-vwmo-ths-eleytherias-shmeiwmata-gia-thn-ekexeiria-sth-gaza?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR1o2nLHh8TGN31l54gvNo9fKSc6VeqzWmRksM9ydc6BCNlDvbAdcgUhXC4_aem_hp8ugi06Y68z0V4RHwMmxg
https://www.stonisi.gr/post/85758/h-epomenh-mera-sthn-palaistinh?fbclid=IwY2xjawIIo3xleHRuA2FlbQIxMAABHVCRllj7NGYnpRxPjMN7miS7jqhfL7d2eQpjokP1Wst7ifhsITTZkYtBOw_aem_A-vrig9aRIC5mtkFUDKjTw
Για περισσότερα δείτε εδώ: https://www.middleeasteye.net/news/israeli-army-and-palestinian-authority-besiege-and-raid-jenin-hospitals
Για περισσότερα για τη δραματική πράξη αυτοθυσίας του Aaron Bushnell, αμερικανικού στελέχους της πολεμικής αεροπορίας, δείτε εδώ: https://www.middleeasteye.net/news/aaron-bushnell-air-man-who-shouted-free-palestine-lighting-himself-fire
Δεν είναι κρυφό εξάλλου ότι ο Χίτλερ σαν πηγή έμπνευσης και οδηγό στη δική του επιχείρηση πληθυσμιακής εξόντωσης είχε τις αντίστοιχες των Αμερικάνων εναντίον των γηγενών πληθυσμών της αμερικανικής ηπείρου, των Άγγλων, των Γάλλων, των Βέλγων και των Γερμανών προκατόχων του εναντίον των λαών της Αφρικής, της Ασίας και της Ωκεανίας. Το Ολοκαύτωμα εντάσσεται στη γενεαλογία των αποικιοκρατικών εγκλημάτων, απ’ τα οποία άντλησε την επιχειρηματολογία και τη μεθοδολογία του. “Καινοτόμησε” στην αποτροπιαστική βιομηχανοποίηση της διαδικασίας εξολόθρευσης ολόκληρων πληθυσμών που κρίνονταν “ανεπιθύμητοι” καθώς και στ’ ότι μετέφερε τη σκηνή τέλεσης των εγκλημάτων στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Ολόκληρη η δήλωση εδώ: https://www.kke.gr/article/Gia-ti-symplirosi-enos-xronoy-genoktonias-toy-laoy-tis-Palaistinis-apo-to-kratos-toy-Israil/
Έχουμε ξανατοποθετηθεί για το ζήτημα: https://www.stonisi.gr/post/81368/h-palaistinh-psaxnei-mia-aristera-poy-tha-thn-yperaspistei

Πηγή: Στο Νησί