Το Ισραήλ έχει πάει τις ανθρώπινες ασπίδες σε ένα εντελώς νέο εγκληματικό επίπεδο

Η χρήση Παλαιστινίων αμάχων ως «ανθρώπινων δολωμάτων» στη Γάζα καταδεικνύει πώς ο ρατσισμός επηρεάζει τις πολεμικές πρακτικές του Ισραήλ.

Η χρήση ανθρώπινων ασπίδων στον πόλεμο δεν είναι νέο φαινόμενο. Οι στρατοί αναγκάζουν αμάχους να εκτίθενται ως ανθρώπινες ασπίδες εδώ και αιώνες. Ωστόσο, παρά αυτή τη μακρά και αμφίσημη ιστορία, το Ισραήλ κατάφερε να εισαγάγει μια νέα μορφή ασπίδας στη Γάζα, η οποία μοιάζει πρωτοφανής στην ιστορία του πολέμου.

Η πρακτική αυτή αποκαλύφθηκε αρχικά από το Al Jazeera, αλλά, στη συνέχεια, η Haaretz δημοσίευσε ένα ολόκληρο αποκαλυπτικό ρεπορτάζ για το πώς τα ισραηλινά στρατεύματα απήγαγαν Παλαιστίνιους πολίτες, τους έντυσαν με στρατιωτικές στολές, ανάρτησαν κάμερες στο σώμα τους και τους έστειλαν σε υπόγειες σήραγγες καθώς και σε κτίρια προκειμένου να θωρακίσουν τα ισραηλινά στρατεύματα.

«Είναι δύσκολο να τους αναγνωρίσεις. Συνήθως φορούν στολές του ισραηλινού στρατού, πολλοί από αυτούς είναι γύρω στα 20 και είναι πάντα μαζί με ισραηλινούς στρατιώτες διαφόρων βαθμών», σημειώνει το άρθρο της Haaretz. Αλλά αν κοιτάξει κανείς πιο προσεκτικά, «βλέπει ότι οι περισσότεροι από αυτούς φορούν αθλητικά παπούτσια και όχι στρατιωτικές μπότες. Και τα χέρια τους είναι δεμένα με χειροπέδες πίσω από την πλάτη τους και τα πρόσωπά τους είναι γεμάτα φόβο».

Στο παρελθόν, τα ισραηλινά στρατεύματα έχουν χρησιμοποιήσει ρομπότ και εκπαιδευμένους σκύλους με κάμερες στο κολάρο τους, καθώς και Παλαιστίνιους πολίτες για να χρησιμεύσουν ως ασπίδες. Ωστόσο, οι Παλαιστίνιοι που χρησιμοποιούνταν ως ασπίδες φορούσαν πάντα πολιτικά ρούχα και έτσι μπορούσαν να αναγνωριστούν ως πολίτες. Ντύνοντας Παλαιστίνιους πολίτες με στρατιωτική ενδυμασία και στέλνοντάς τους στις σήραγγες, ο ισραηλινός στρατός έχει, στην πραγματικότητα, αλλάξει την ίδια τη λογική της ανθρώπινης ασπίδας.

Πράγματι, η πρακτική της ανθρώπινης ασπίδας έχει ιστορικά βασιστεί στην αναγνώριση ότι το άτομο που θωρακίζει έναν στρατιωτικό στόχο είναι ένας ευάλωτος πολίτης (ή αιχμάλωτος πολέμου). Η αναγνώριση αυτή αποσκοπεί στο να αποτρέψει την αντίπαλη πλευρά από το να επιτεθεί στον στόχο, επειδή η ευαλωτότητα της ανθρώπινης ασπίδας υποτίθεται ότι εγείρει ηθικούς περιορισμούς στη χρήση θανατηφόρας βίας. Ακριβώς η αναγνώριση της ευαλωτότητας είναι το κλειδί για την υποτιθέμενη αποτελεσματικότητα της ανθρώπινης ασπίδας και για να έχει πιθανότητα να λειτουργήσει αποτρεπτικά.

Ντύνοντας Παλαιστίνιους πολίτες με ισραηλινές στρατιωτικές στολές και παρουσιάζοντάς τους ως μαχητές, ο ισραηλινός στρατός αποκρύπτει σκόπιμα την ευαλωτότητά τους. Τους χρησιμοποιεί ως ασπίδες όχι για να αποτρέψει τους Παλαιστίνιους μαχητές από το να χτυπήσουν τους Ισραηλινούς στρατιώτες, αλλά μάλλον για να τραβήξουν τα πυρά τους και έτσι να αποκαλύψουν τη θέση τους, επιτρέποντας στα ισραηλινά στρατεύματα να εξαπολύσουν αντεπίθεση και να σκοτώσουν τους μαχητές. Τη στιγμή που αυτές οι ανθρώπινες ασπίδες, μεταμφιεσμένες σε στρατιώτες, στέλνονται στις σήραγγες, μετατρέπονται από ευάλωτοι πολίτες σε τροφή για τα κανόνια.

Η μεταχείριση των Παλαιστινίων αμάχων από τον ισραηλινό στρατό ως αναλώσιμων δεν θα μπορούσε να αποτελέσει έκπληξη δεδομένης της ρατσιστικής μορφής αποικιοκρατικής διακυβέρνησης στην οποία οι πρώτοι υπόκεινται εδώ και δεκαετίες. Ο βαθιά ριζωμένος ρατσισμός εξηγεί την ευκολία με την οποία ο Ισραηλινός πρόεδρος Ισαάκ Χέρτζογκ ισχυρίστηκε δημοσίως ότι «δεν υπάρχουν αθώοι πολίτες» στη Λωρίδα της Γάζας, καθώς και την αδιαφορία που επικρατεί στο εβραϊκό κοινό του Ισραήλ για τις δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιων αμάχων που έχουν σκοτωθεί.

Πράγματι, οι Ισραηλινοί δεν σοκαρίστηκαν όταν οι πολιτικοί τους ηγέτες κάλεσαν επανειλημμένα να «εξολοθρεύσουν» τη Γάζα, να την «ισοπεδώσουν» και να τη μετατρέψουν «σε Δρέσδη». Είτε υποστήριξαν, είτε έμειναν απαθείς απέναντι στις ζημιές και την καταστροφή του 60% όλων των πολιτικών δομών και χώρων στη Γάζα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το να ντύνουν Παλαιστίνιους πολίτες με στρατιωτική ενδυμασία και να τους στέλνουν σε τούνελ είναι πιθανό να εκληφθεί στα μάτια των περισσότερων Ισραηλινών στρατιωτών – και μεγάλων τμημάτων του ισραηλινού κοινού – ως μια ασήμαντη λεπτομέρεια.

Παρ’ όλα αυτά, αυτή η νέα μορφή ανθρώπινης θωράκισης αναδεικνύει πώς ο ρατσισμός εφαρμόζεται στο πεδίο της μάχης. Αποκαλύπτει ότι ο στρατός έχει ομόθυμα υιοθετήσει και έχει θέσει σε λειτουργία τις ρατσιστικές κατευθυντήριες γραμμές του υπουργού Άμυνας Yoav Gallant ότι «πολεμάμε ανθρώπινα ζώα», αποκαλύπτοντας τον τρόπο με τον οποίο οι Ισραηλινοί στρατιώτες αντιλαμβάνονται τους Παλαιστίνιους: είτε ως δόλωμα είτε ως θήραμα. Όπως οι κυνηγοί που χρησιμοποιούν ωμό κρέας για να προσελκύσουν τα ζώα που θέλουν να αιχμαλωτίσουν ή να σκοτώσουν, έτσι και τα ισραηλινά στρατεύματα χρησιμοποιούν τους Παλαιστίνιους πολίτες σαν να ήταν γυμνή σάρκα, η λειτουργία της οποίας είναι να προσελκύσει το θήραμα του κυνηγού.

Ο ρατσισμός επιφέρει επίσης την περιφρόνηση του Ισραήλ για το διεθνές δίκαιο. Με το να συλλαμβάνουν τυχαία Παλαιστίνιους πολίτες -συμπεριλαμβανομένων νέων και ηλικιωμένων- και στη συνέχεια να τους ντύνουν με στρατιωτική ενδυμασία πριν τους αναγκάσουν να περπατήσουν μπροστά από τους στρατιώτες, τα ισραηλινά στρατεύματα παραβιάζουν όχι μόνο τη νομική διάταξη κατά της χρήσης ανθρώπινων ασπίδων αλλά και τη διάταξη που αφορά τη δολιότητα και απαγορεύει στα εμπόλεμα μέρη να χρησιμοποιούν στρατιωτικές «στολές των εχθρικών μερών κατά τη διάρκεια επιθέσεων ή προκειμένου να προασπίσουν, να ευνοήσουν, να προστατεύσουν ή να παρεμποδίσουν στρατιωτικές επιχειρήσεις». Δύο εγκλήματα πολέμου σε μία μόνο πράξη.

Η τρομακτική αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι όσα στοιχεία και αν προκύψουν σχετικά με τη χρήση από το Ισραήλ αυτής της νέας πρακτικής ανθρώπινης ασπίδας ή όποιας άλλης παραβίασης του διεθνούς δικαίου, η πιθανότητα να αλλάξουν οι ενέργειες επί του πεδίου είναι μικρή.

Οι ελπίδες ότι το διεθνές δίκαιο θα προστατεύσει και θα αποδώσει δικαιοσύνη στον παλαιστινιακό λαό ήταν ιστορικά άστοχες, επειδή ο αποικιοκρατικός ρατσισμός – όπως έχουν επισημάνει κριτικοί νομικοί από τον Antony Anghie μέχρι τη Noura Erekat – καθοδηγεί όχι μόνο τις ενέργειες του Ισραήλ αλλά και τη διεθνή έννομη τάξη, συμπεριλαμβανομένου του τρόπου με τον οποίο το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ) απονέμει δικαιοσύνη. Για να πάρει κανείς μια γεύση αυτού του ρατσισμού, αρκεί να περιηγηθεί στον ιστότοπο του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για να δει ποιους ήταν πρόθυμο να παραπέμψει σε δίκη.

Πηγή: Al Jazeera

Μετάφραση: antapocrisis