Τα θύματα της αυτοκρατορίας

Οι ειδήσεις που έρχονται καθημερινά από τη Μόσχα, το Κίεβο και τις δυτικές πρωτεύουσες μιλούν για το πόσους νεκρούς έχουμε από την έναρξη της επέμβασης της Ρωσίας στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου, πόσους τραυματίες, πόσοι πεινούν ή κρυώνουν, πόσοι εκτοπίζονται. Δεν γνωρίζουμε τον πραγματικό αριθμό των θυμάτων και την έκταση των κακουχιών και δεν πρέπει να προσποιούμαστε ότι γνωρίζουμε: Αυτή είναι η πραγματικότητα του πολέμου, καθώς κάθε πλευρά έχει την εκδοχή της για τα γεγονότα που εξελίσσονται.

Η πρόθεσή μου όμως είναι να προσθέσω τους θανάτους στην Ουκρανία τις τελευταίες δύο εβδομάδες στους 14.000 νεκρούς και το 1,5 εκατομμύριο εκτοπισμένους από το 2014, όταν το καθεστώς στο Κίεβο άρχισε να βομβαρδίζει τους δικούς πολίτες, στις ανατολικές επαρχίες — αυτό επειδή ο λαός του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ απέρριψε το οργανωμένο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα που ανέτρεψε τον εκλεγμένο πρόεδρό τους. Αυτά τα απλά μαθηματικά μας δίνουν μια καλύτερη ιδέα για το πόσοι Ουκρανοί αξίζουν το πένθος μας.

Καθώς θρηνούμε, είναι πια ώρα να εξετάσουμε τις ευρύτερες συνέπειες αυτής της σύγκρουσης, γιατί οι Ουκρανοί δεν είναι οι μόνοι μεταξύ των θυμάτων της. Ποιος άλλος έχει υποφέρει; Τι άλλο έχει καταστραφεί; Αυτός ο πόλεμος είναι ένα είδος που δεν έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα. Ποιο είναι το κόστος του;

Στους ανθρώπους που προσέχουν τι γίνεται, είναι ολοένα και πιο ξεκάθαρο ότι η πρόθεση της Ουάσιγκτον να προκαλέσει την επέμβαση της Μόσχας είναι, και πιθανότατα ήταν από την πρώτη στιγμή, να υποκινήσει μια μακροχρόνια σύγκρουση που βαλτώνει τις ρωσικές δυνάμεις και βοηθά τους Ουκρανούς να ξεκινήσουν μια εξέγερση η οποία δεν μπορεί να νικήσει.

Υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος να εξηγήσει κανείς τα όπλα και το υλικό αξίας πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων που οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους ρίχνουν τώρα στην Ουκρανία; Εάν οι Ουκρανοί δεν μπορούν να κερδίσουν – μια πραγματικότητα που αναγνωρίζεται παγκοσμίως – ποιος είναι ο σκοπός αυτής της κίνησης;

Το αν αυτή η στρατηγική προχωρήσει όπως θέλει η Ουάσιγκτον ή αν οι ρωσικές δυνάμεις ολοκληρώσουν τη δουλειά τους και αποσυρθούν για να αποφύγουν ένα κλασικό τέλμα, μένει να φανεί. Όμως, όπως σημείωσε ο Dave DeCamp στο Antiwar.com την περασμένη Παρασκευή, δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν σχεδιάζει περαιτέρω διπλωματικές επαφές με το Κρεμλίνο.

Οι επιπτώσεις εδώ είναι προφανείς. Η στρατηγική των ΗΠΑ απαιτεί ουσιαστικά την καταστροφή της Ουκρανίας στην υπηρεσία των αυτοκρατορικών φιλοδοξιών της Αμερικής. Εάν αυτή η σκέψη φαίνεται ακραία, μια σύντομη αναφορά στις τύχες του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Λιβύης και της Συρίας μας δίνει όλο το επιτακτικό πλαίσιο που μπορεί να χρειαστεί κανείς.

Το σχέδιο του Μπρεζίνσκι το 1979

Σε βαθμό που με αφήνει έκπληκτο, δεδομένων των καταστροφικών συνεπειών του, το σχέδιο του Μπρεζίνσκι το 1979 να εξοπλίσει τους Αφγανούς μουτζαχεντίν εναντίον των Σοβιετικών παραμένει λίγο ή πολύ το ίδιο πρότυπο.

Ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του προέδρου Τζίμι Κάρτερ δεν είδε τίποτα κακό στο να πλαγιάσει στο ίδιο κρεβάτι με αυτό που αργότερα έγινε η Αλ Κάιντα. Τώρα είναι οι πολιτοφυλακές των Ναζί που κηλιδώνουν την Εθνοφρουρά της Ουκρανίας την οποία οι ΗΠΑ οπλίζουν και εκπαιδεύουν.

Αυτή η σύγκρουση θα μπορούσε κάλλιστα να καταστρέψει ό,τι έχει απομείνει από την Ουκρανία ως έθνος. Στη χειρότερη έκβαση, ελάχιστα θα απομείνουν από τον κοινωνικό της ιστό, τους δημόσιους χώρους, τους δρόμους, τις γέφυρες, τα σχολεία, τα δημοτικά ιδρύματα. Αυτή η καταστροφή έχει ήδη αρχίσει.

Να τι δεν θέλω να χάνουν οι Αμερικανοί: Καταστρέφουμε τους εαυτούς μας και την ελπίδα που μπορεί να έχουμε για να αποκαταστήσουμε την χαμένη τιμή μας, καθώς παρακολουθούμε το καθεστώς που μας κυβερνά να καταστρέφει ένα άλλο έθνος στο όνομά μας. Και αυτή η καταστροφή έχει ήδη αρχίσει.

Πολλοί άνθρωποι πολλών διαφορετικών ηλικιών παρατήρησαν τις τελευταίες ημέρες ότι δεν μπορούν να θυμηθούν στη ζωή τους ένα πιο γενικευμένο, ασφυκτικό μπαράζ προπαγάνδας από αυτό που μας έχει κατακλύσει τους μήνες που προηγήθηκαν της επέμβασης της Ρωσίας. Στην περίπτωσή μου, έχει αντικαταστήσει τα χειρότερα από όσα θυμάμαι από τις δεκαετίες του Ψυχρού Πολέμου.

You asked for a robust anti-war movement in America, you got demonstrations calling for World War 3. https://t.co/Gjk3TuUcen

— Caitlin Johnstone ⏳ (@caitoz) March 7, 2022

Τον Ιανουάριο του 2021, το ΝΑΤΟ δημοσίευσε το τελικό προσχέδιο μιας μακροσκελούς μελέτης που ονόμασε Cognitive Warfare (σμ. Γνωστικός Πόλεμος). Η πρόθεσή του είναι να διερευνήσει τη δυνατότητα χειραγώγησης των μυαλών –των άλλων, των δικών μας– πέρα από οτιδήποτε έχει επιχειρηθεί μέχρι τώρα. «Ο εγκέφαλος θα είναι το πεδίο μάχης του 21ου αιώνα», υποστηρίζει το έγγραφο. «Οι άνθρωποι είναι ο αμφισβητούμενος τομέας. Ο στόχος του γνωστικού πολέμου είναι να κάνει τον καθένα, όπλο».

Σε μια υποενότητα με τίτλο «Τα τρωτά σημεία του ανθρώπινου εγκεφάλου», η έκθεση λέει τα εξής:

«Συγκεκριμένα, ο εγκέφαλος:
δεν είναι σε θέση να διακρίνει [sic] εάν οι πληροφορίες είναι σωστές ή λάθος:
οδηγείται στο να πιστεύει δηλώσεις ή μηνύματα που έχει ήδη ακούσει ως αληθή, παρόλο που αυτά μπορεί να είναι ψευδή.
αποδέχεται τις δηλώσεις ως αληθείς, εάν υποστηρίζονται από αποδεικτικά στοιχεία, χωρίς να ασχολείται [sic] με την αυθεντικότητα αυτών των αποδεικτικών στοιχείων».

Και αυτό, που το βρίσκω ιδιαίτερα διαβολικό:

«Σε πολιτικό και στρατηγικό επίπεδο, θα ήταν λάθος να υποτιμήσουμε τον αντίκτυπο των συναισθημάτων…. Τα συναισθήματα —ελπίδα, φόβος, ταπείνωση— διαμορφώνουν τον κόσμο και τις διεθνείς σχέσεις με την επίδραση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης».

Όχι, δεν είμαστε πια στο Κάνσας. Ο Γνωστικός Πόλεμος είναι ένα παράθυρο σε σατανικές μεθόδους προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου που δεν έχουν προηγούμενο. Αυτός είναι ο πόλεμος που διεξάγεται με έναν νέο τρόπο – ενάντια στους εγχώριους πληθυσμούς καθώς και σε αυτούς που δηλώνονται ως εχθροί.

Και μόλις πήραμε μια γεύση για το πώς θα είναι αυτός ο πόλεμος, καθώς αυτές οι τεχνικές, καλά θεμελιωμένες στην αιχμή της επιστήμης, γίνονται αντικείμενο επεξεργασίας. Ακόμα πιο ανησυχητικό για μένα από την ψυχρή γραφή της έκθεσης είναι ο εκπληκτικός βαθμός στον οποίο αποδεικνύεται από την πραγματικότητα. Ο γνωστικός πόλεμος, είτε είναι, είτε δεν είναι η έκθεση του ΝΑΤΟ το εγχειρίδιο της προπαγάνδας, λειτουργεί, και λειτουργεί τώρα στους περισσότερους Αμερικανούς.

Αυτό εννοώ όταν λέω ότι κι εμείς είμαστε θύματα αυτού του πολέμου.

Την περασμένη εβδομάδα ο μαέστρος της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Μονάχου, Valery Gergiev, απολύθηκε επειδή αρνήθηκε να καταδικάσει τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Το ίδιο συνέβη τότε και με την Άννα Νετρέμπκο. Η Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης απέλυσε τη σταρ σοπράνο της, για τον ίδιο λόγο: Προτίμησε να μην πει τίποτα για τον Ρώσο πρόεδρο.

Δεν υπάρχει πάτος σε αυτό. Την περασμένη Παρασκευή, ο γερουσιαστής της Νότιας Καρολίνας, Λίντσεϊ Γκράχαμ, ζήτησε ανοιχτά τη δολοφονία του Πούτιν. Ο Μάικλ ΜακΦόλ, ο πρεσβευτής του Μπαράκ Ομπάμα στη Ρωσία και ο βασιλιάς της σαχλαμάρας, ισχυρίζεται ότι όλοι οι Ρώσοι που δεν διαμαρτύρονται ανοιχτά για την επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία θα τιμωρηθούν γι’ αυτήν. Στον φάκελο των ηλιθιοτήτων, η Διεθνής Ομοσπονδία Αιλουροειδών απαγόρευσε τις …εισαγωγές ρωσικών γατών.

Αυτή είναι η πρώτη πράξη στη λίστα με παράλογους ισχυρισμούς που με έβγαλαν από τα ρούχα μου, έξαλλο, την περασμένη Πέμπτη: Η Διεθνής Παραολυμπιακή Επιτροπή απέκλεισε τους Ρώσους και Λευκορώσους αθλητές —γιατί οι Λευκορώσοι, για όνομα του Θεού;— από τους χειμερινούς Παραολυμπιακούς Αγώνες που ξεκίνησαν την ίδια ημέρα στο Πεκίνο. Έχουμε καταλήξει τώρα να καταδιώκουμε ανθρώπους των οποίων η καρδιά και η ψυχή είναι πιο ικανά από το σώμα τους;

Η επιτροπή κατέστησε σαφές ότι ενήργησε ως απάντηση στη διεθνή πίεση. Αναρωτιέμαι ποιανού μπορεί να είναι αυτή η πίεση.

Τι έχει γίνει με εμάς

Κοιτάξτε τι έχει γίνει με εμάς. Οι περισσότεροι Αμερικανοί φαίνεται να εγκρίνουν αυτά τα πράγματα, ή τουλάχιστον δεν μπαίνουν στον κόπο να αντιταχθούν. Έχουμε χάσει κάθε αίσθηση ευπρέπειας, λογικής, ηθικής και αναλογίας. Μπορεί κανείς να ακούσει το βουητό των τελευταίων δύο εβδομάδων χωρίς να αναρωτηθεί αν έχουμε κάνει τον εαυτό μας ένα έθνος γκροτέσκο;

Είναι σύνηθες να παρατηρούμε ότι στον πόλεμο ο εχθρός είναι πάντα απανθρωποποιημένος. Είμαστε τώρα πρόσωπο με πρόσωπο με μια άλλη πραγματικότητα: Όσοι απανθρωποποιούν τους άλλους, απανθρωποποιούν τον εαυτό τους ακόμα πιο βαθιά.

«Η ορθολογική επιχειρηματολογία μπορεί να διεξαχθεί με κάποια προοπτική επιτυχίας μόνο εφόσον η συναισθηματικότητα μιας δεδομένης κατάστασης δεν υπερβαίνει έναν ορισμένο κρίσιμο βαθμό. Εάν η συναισθηματική θερμοκρασία ανέβει πάνω από αυτό το επίπεδο, η πιθανότητα να έχει οποιοδήποτε αποτέλεσμα ο ορθολογικός λόγος παύει, και τη θέση της παίρνουν συνθήματα και χιμαιρικές φαντασιώσεις. Δηλαδή, προκύπτει ένα είδος συλλογικής ψύχωσης που εξελίσσεται γρήγορα σε ψυχική επιδημία».

Αυτό είναι ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο του Καρλ Γιουνγκ, The Undiscovered Self, που μόλις μου έστειλε ένας φίλος. Όταν τα συναισθήματά μας καλυτερεύουν, δεν μπορούμε πλέον να σκεφτόμαστε ή να μιλάμε με χρήσιμο τρόπο μεταξύ μας: Αυτή είναι η άποψη του Ελβετού ψυχαναλυτή με απλά λόγια.

Τις προάλλες το PBS Newshour έκανε μια συνέντευξη με έναν Artem Semenikhin, στην οποία αυτός, ο δήμαρχος μιας μικρής πόλης, εμφανιζόταν περίπου ως λιοντάρι, επειδή στάθηκε απέναντι στους Ρώσους στρατιώτες. Στο βάθος της αίθουσας του δημάρχου, όπως επισημαίνει ο (πάντα σε εγρήγορση) Alan MacLeod, ήταν ένα πορτρέτο του Στεπάν Μπαντέρα, του άγριου Ρωσόφοβου, αντισημίτη και ηγέτη των Ουκρανών Ναζί.

https://twitter.com/AlanRMacLeod/status/1499771677143707658

Τι έκανε το PBS σχετικά με αυτήν την απρόσεκτη παράβλεψη; Θόλωσε το πορτρέτο του Μπαντέρα και μετέδωσε κανονικά τη συνέντευξη με τον Ουκρανό ήρωά του. Η αμερικανική δημοσιογραφία στο ζενίθ της.

Μου φαίνεται η τέλεια μεταφορά για το τι έχει συμβεί στη συλλογιστική μας ικανότητα — ή, καλύτερα, τι έχουμε επιτρέψει να μας συμβεί. Οι αδιάψευστες πραγματικότητες, αυτές που δεν αμφισβητούνται, αν είναι άβολες, θολώνονται στην ταινία που νομίζουμε ότι παρακολουθούμε.

Το ίδιο συμβαίνει με οποιαδήποτε γνήσια κατανόηση της ρωσικής επέμβασης. Έχω τέσσερις λέξεις για αυτό που χρειαζόμαστε για να διαβάσουμε αυτήν την κρίση: ιστορία, χρονολογία, πλαίσιο και ευθύνη. Δεδομένου ότι κανένα από αυτά δεν εξυπηρετεί τον σκοπό των πολεμιστών του «Γνωστικού Πολέμου», πρέπει να τα εξαλείψουμε. Και για άλλη μια φορά: Με τρομερή εμπιστοσύνη σε όσους χειραγωγούν ενεργά τις αντιλήψεις μας, το κάνουμε.

Το πλαίσιο, ισχυρίζονται οι χειρότεροι από εμάς, είναι κάποια ιδέα που σκέφτηκαν αυτοί οι απαίσιοι Ρώσοι. Δεν ενδιαφερόμαστε καθόλου για το πώς μπορεί να φαίνεται ο κόσμος από την οπτική γωνία οποιουδήποτε άλλου. Ποιος στο διάολο, πες μου, πιστεύει ότι αυτός είναι ένας καλός τρόπος για να ζεις;

Έχω αποδώσει το σκίτσο ενός έθνους που καταρρέει καθώς διαλύει ένα άλλο. Ένα έθνος τόσο βουτηγμένο στη «συλλογική ψύχωση» του Γιουνγκ, δεν μπορεί να τα πηγαίνει καλά. Όπως συμβαίνει πάντα (μια σκέψη που μου ήρθε καθώς μελετούσα τους Ιάπωνες εθνικιστές της δεκαετίας του 1930), θύματα είναι και οι θύτες.

Αν θέλουμε να βρούμε την έξοδο μέσα από αυτό το ριάλιτι σόου, θα πρέπει να κάνουμε ένα πράγμα πριν από κάθε άλλο: Θα πρέπει να μάθουμε να μιλάμε σε μια ξεκάθαρη, καινούργια γλώσσα, ώστε να μπορούμε να ονομάσουμε τα πράγματα όπως είναι, αντί να τα θολώνουμε όπως έκανε το PBS με το πορτρέτο του Μπαντέρα.

Και πρέπει να ξεκινήσουμε με μια λέξη. Αν δεν μπορούμε να μάθουμε να αποκαλούμε την Αμερική, αυτοκρατορία, θα σκοντάφτουμε στο σκοτάδι του ριάλιτι σόου μέχρι αυτό να γίνει τόσο μη διασκεδαστικό, που δεν θα μπορούμε πλέον να αντέχουμε τις δικές μας αυταπάτες.

Βλέπω εδώ μέσα μια αρετή σε αυτή τη μεγάλη, περίπλοκη στιγμή. Μεταξύ της επέμβασης της Ρωσίας στην Ουκρανία, την οποία θεωρώ λυπηρή αλλά αναγκαστική, και της κοινής δήλωσης που έκανε ο Πούτιν με τον Κινέζο Πρόεδρο Σι Ζινπινγκ στις 4 Φεβρουαρίου, καλούμαστε όλοι, είτε να αναγνωρίσουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες για αυτό που έχουν γίνει, μια αυτοκρατορία που υπερασπίζεται βίαια τον εαυτό της ενάντια στην ίδια την ιστορία, είτε να αποδεχτούμε τη μοίρα μας ως θύματα αυτής της αυτοκρατορίας.

Σαφήνεια: Είναι πάντα ωραία, όποιες και αν είναι οι δυσκολίες που προκαλεί.

Πηγή: Consortium News

Μετάφραση: antapocrisis