Πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ: Επίτηδες το κάνουν;

Την ώρα που λίγος κόσμος για τις απαιτήσεις της στιγμής βρισκόταν έξω από την ΕΡΤ και ένα πικρό “γιατί” θα έπρεπε να τεθεί απαιτητικά και να δοθούν απαντήσεις, έσκασε η είδηση της πρότασης μομφής που καταθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Βεβαίως κάθε κόμμα έχει δικαίωμα να αποφασίζει τη συγκυρία στην οποία υπάρχουν όροι και προϋποθέσεις να κλιμακώσει μια κοινοβουλευτική αντιπαράθεση. Παραμένει ερώτημα αν έχει κάποιο νόημα μια τέτοια κοινοβουλευτική αντιπαράθεση που διαιωνίζει όρους επικοινωνιακής, τηλεοπτικής και επιφανειακής πολιτικής. Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι οι “κοινοβουλευτικές αυταπάτες”. Κάθε μέσο πάλης πρέπει να χρησιμοποιείται και η πρόταση μομφής είναι ένα από αυτά. Μικρό, συνήθως αναποτελεσματικό, αλλά πάντως υπαρκτό.

Το πρόβλημα είναι η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να καταθέσει πρόταση δυσπιστίας σε μια δύσκολη κινηματικά περίοδο, με τον κόσμο να μην είναι σε αγωνιστική εγρήγορση, αλλά αμήχανο να επιζητά απαντήσεις και διέξοδο στα αδιέξοδα και την κυβέρνηση να μην αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα εσωκομματικής διαφοροποίησης για το συγκεκριμένο θέμα για το οποίο κατατίθεται η μομφή.

Το πρώτο τριήμερο μετά το μαύρο που έπεσε στην ΕΡΤ στις 11 Ιούνη, συζητήθηκε η προοπτική μιας πρότασης μομφής. Ο κόσμος κατά χιλιάδες ήταν καθημερινά στο δρόμο, η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ απειλούσαν την κυβέρνηση με πτώση, η Ευρώπη παρακολουθούσε σοκαρισμένη, η λαϊκή οργή, η συμμετοχή και η αποφασιστικότητα περίσσευαν.

Κυρίως: Η κυβέρνηση παράπαιε.

Τη στιγμή εκείνη ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάνθηκε ότι δεν είναι ώριμες οι συνθήκες.

Δεν ήταν τότε, αλλά είναι σήμερα;

Τη στιγμή εκείνη, δεν ήταν δεδομένη η επιβίωση της κυβέρνησης, ήταν όμως δεδομένη η εντυπωσιακή συμμετοχή του λαού στον αγώνα για δημοκρατία και ελευθερία.

Τη στιγμή εκείνη η λυκοσυμμαχία ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ αλληλοεκβιάζοταν και αλληλοκαρφώνοταν κάνοντας ευάλωτη όσο ποτέ τη συγκυβέρνηση.

Τη στιγμή εκείνη ο λαός ήταν στο δρόμο. Θα μπορούσε η κυβερνητική αμηχανία και η λαϊκή αγωνιστικότητα να μεταφερθούν ΚΑΙ στη Βουλή. Ακόμη κι αν η κυβέρνηση δεν έπεφτε, με άλλους όρους θα επέστρεφαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στο βρώμικο έργο που εκτελούν. Και ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η Αριστερά θα αποδείκνυε ότι η κοινοβουλευτική διαδικασία πρέπει να βοηθά και να στηρίζει την εξωκοινοβουλευτική πάλη.

Τότε, δεν υπήρχαν οι συνθήκες, δεν υπήρχαν οι όροι και οι προϋποθέσεις.

Σήμερα;

Ποιες ακριβώς συνθήκες ωρίμασαν;

Η ΔΗΜΑΡ ψάχνει κολυμπήθρα του Σιλωάμ να ξεπλυθεί και ρίχνει γέφυρες στον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να κόβει τις γέφυρες με την κυβέρνηση. Το ΠΑΣΟΚ στηρίζει μανιωδώς τη ΝΔ και η ΝΔ στηρίζει μανιωδώς το ΠΑΣΟΚ. Ο Σαμαράς αποφάνθηκε ότι ο Βενιζέλος είναι αθώος για όλα και ο Βενιζέλος ορκίζεται στην υγεία του Σαμαρά για να μην πέσει πρόωρα και έχει περιπέτειες. Ποια ακριβώς είναι η κυβερνητική συνοχή που σήμερα δοκιμάζεται με την πρόταση μομφής; Κάθε κίνηση έχει ένα πολιτικό στόχο και ένα σκεπτικό. Ποιο είναι το σκεπτικό της συγκεκριμένης κίνησης;

Χωρίς να αποτελούσε πανάκεια, η πρόταση μομφής τότε θα ήταν μια κλιμάκωση. Ύστατη κοινοβουλευτική καταγγελία με την κυβέρνηση να είναι στον αέρα και το λαό στο δρόμο. Σήμερα τι ακριβώς επιδιώκεται;

Να επισφραγιστεί η τηλεοπτικά εξαγγελθείσα στήριξη του Σαμαρά στο Βενιζέλο και τούμπαλιν;

Να καταγραφεί ότι η ΔΗΜΑΡ δεν είναι πια καθαρόαιμη μνημονιακή δύναμη αλλά ντεμί;

Τότε, υπήρξαν φωνές από το κυβερνητικό στρατόπεδο που διαφοροποιήθηκαν. Μια μομφή θα τους εξανάγκαζε σε ανεξαρτητοποίηση ή σε ατιμωτική επιστροφή στο μαντρί. Σήμερα ποιοι κυβερνητικοί βουλευτές διαφοροποιούνται; Ο ανεκδιήγητος Τζαμτζής για τις στάνες;

Μήπως πρέπει να διασκεδαστούν οι όρκοι υπέρ της Ευρωζώνης που εκστομίστηκαν στο Τέξας;

Μήπως ο μεγάλος στόχος είναι να έρθει επιτέλους ο Σαμαράς στη Βουλή για να αντιμετωπίσει τον Τσίπρα;

Μήπως μας λείπει μια τηλεοπτική νίκη της αξιωματικής αντιπολίτευσης επί της κυβέρνησης; (Αν υπάρξει).

Μα δεν μας λείπει μια τέτοια νίκη, μας λείπει η νίκη ενός αγώνα. Η νίκη ενός κλάδου. Η νίκη ενός λαού. Και όσο τέτοια νίκη δεν επιτυγχάνεται, ματαίως θα αναζητούμε τις τηλεοπτικές ατάκες και τις κοινοβουλευτικές αντιπαραθέσεις που στη μεταπολίτευση υπήρξαν πολλές αλλά ανούσιες.

Το ερώτημα του τίτλου αφορά την Αριστερά. Σαν να μην νιώθει τη στιγμή της επίθεσης και τη στιγμή της ανασύνταξης. Τη στιγμή της κλιμάκωσης και τη στιγμή της συσπείρωσης για να υπάρξει ανάκαμψη. Τη στιγμή που ο αντίπαλος είναι ευάλωτος και κρύβεται και τη στιγμή που είναι πρόθυμος για δημόσια έκφραση, στοίχιση των δυνάμεών του, περιχαράκωση.

Τόσο απολίτικη στάση, τέτοια επικοινωνιακή αντίληψη της πολιτικής, κάνει ζημιά.

Η σημερινή πρόταση μομφής, τη στιγμή που γίνεται, δεν θα βοηθήσει σε τίποτα την Αριστερά, το λαό και το κίνημα. Εκτός κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει κάτι που δεν το ξέρουμε εμείς. Αυτό όμως θα φανεί την Κυριακή. Σε κάθε άλλη περίπτωση το ερώτημα έρχεται και επανέρχεται: Επίτηδες το κάνουν;