Πλεονεκτήματα και Μειονεκτήματα για το 6ωρο
Ήταν το 2015 όταν η είδηση για ένα πείραμα σε μια κωμόπολη της Σουηδίας έκανε τον γύρο του κόσμου. Για 68 νοσηλεύτριες του Δημοτικού οίκου ευγηρίας Svartedalens της πόλης του Γκέτεμποργκ της Σουηδίας, το ωράριο θα μειωνόταν από 8ωρο σε 6ωρο, χωρίς μείωση αποδοχών για δύο χρόνια. Το 40ωρο θα γινόταν 30ωρο, ενώ ο μισθός θα παρέμενε ο ίδιος. Μπορεί το πείραμα να έχει λήξει εδώ και κάποια χρόνια και οι εργαζόμενοι να έχουν επιστρέψει στους «κανονικούς ρυθμούς», υπάρχουν όμως κάποια συμπεράσματα που έχουν βγει από αυτή την ιστορία;
Οι εργαζόμενοι δήλωναν μετά την διετία ότι ήταν κατά 20% πιο χαρούμενοι και γενικά ότι είχαν περισσότερη ενέργεια και διάθεση τόσο στη δουλειά όσο και στον ελεύθερο χρόνο τους, ενώ η υγεία τους επίσης βελτιώθηκε κατά το ίδιο ποσοστό (οι μέρες που οι εργαζόμενοι ήταν άρρωστοι μειώθηκαν κατά 15%). Η παραγωγικότητα των εργαζομένων αυξήθηκε κατά 64% ειδικά κατά τις δραστηριότητες που αφορούσαν την επαφή με τους ηλικιωμένους του γηροκομείου.
Αν όλοι ήταν ευχαριστημένοι, εργαζόμενοι και ηλικιωμένοι, γιατί μετά το πέρας του πιλοτικού προγράμματος επανήλθε το 8ωρο; Ενώ οι εργαζόμενοι λέγανε ότι ήταν πολύ πιο χαρούμενοι όσο διαρκούσε το πρόγραμμα, αφού είχαν περισσότερο ελεύθερο χρόνο ή χρόνο να περάσουν με τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, να κάνουν τις οικιακές δουλειές, γιατί το πρόγραμμα κρίθηκε ως αποτυχημένο;
Το μυστικό κρύβεται στο κόστος. Η μείωση του ωραρίου οδήγησε στην πρόσληψη 17 επιπλέον εργαζόμενων, για να καλυφτούν οι ανάγκες, με μια δαπάνη η οποία αφορούσε 1,2 εκατ. €. Τόσο αρκετοί συντηρητικοί πολιτικοί του Δήμου, όσο και στελέχη του επιχειρηματικού κόσμου, έσπευσαν να κατηγορήσουν την μείωση του ωραρίου ως αναποτελεσματική. Διοικητές ιδιωτικών επιχειρήσεων δήλωναν πως η μείωση του ωραρίου με σταθερό μισθό δεν ταιριάζει στον κόσμο των εταιριών και των start-up επιχειρήσεων και οργανισμών που τα όρια μεταξύ εργασίας και προσωπικής ζωής είναι πιο ασαφή…
Το σίγουρα αναποτελεσματικό είναι σίγουρα το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι ένιωθαν πιο κουρασμένοι και απογοητευμένοι όταν αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στους προηγούμενους ρυθμούς, καθώς ο χρόνος που είχαν για την προσωπική τους ζωή μειώθηκε δραστικά.
Αλλά αν θέλουμε να είμαστε πιο συγκεκριμένοι οφείλουμε να σταθούμε στην λέξη αναποτελεσματικό. Αναποτελεσματικό για ποιον; Αν το πρόγραμμα ήταν πραγματικά αποτελεσματικό για τους εργαζόμενους και τους ηλικιωμένους, ήταν πράγματι αναποτελεσματικό για τον κόσμο των επιχειρήσεων που τα πάντα μετριούνται με βάση τη σχέση κόστος και όφελος.
Και εκεί τα πράγματα θα πρέπει να είναι απλά όταν μπαίνουν στη ζυγαριά. Αν το να αυξηθεί το κόστος, σημαίνει καλύτερη υγεία των εργαζόμενων, περισσότερο ελεύθερο χρόνο και καλύτερη κοινωνική – οικογενειακή ζωή, καλύτερη διάθεση, προσλήψεις και μείωση της ανεργίας, πιο αποτελεσματική εργασία και όχι εξουθένωση, τότε μήπως το κόστος αυτό δεν είναι και τόσο μεγάλο;
Το πιλοτικό αυτό πρόγραμμα δεν βγάζει κάποια τρομερά ή περίεργα συμπεράσματα που κάποιος δεν θα φανταζόταν και από μόνος του. Ποιος δεν πιστεύει ότι κάποιος που δουλεύει λιγότερο, είναι πιο χαρούμενος; Ποιος θέλει να δουλεύει 8 ή 10 ώρες την ημέρα; Ποιος δεν θα ήθελε μειωμένο ωράριο με τις ίδιες αποδοχές; Ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα θα μπορούσαμε να καλύπτουμε όλες τις ανάγκες μας χωρίς να αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε εξαντλητικά ωράρια; Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι είναι αδιανόητο να γίνονται άλματα στην τεχνολογία και την παραγωγή και οι μισθοί να είναι καθηλωμένοι και το 8ωρο (αν και όπου υπάρχει ακόμα…) είναι πακτωμένο επί κοντά δύο αιώνες;
Η μείωση του ωραρίου έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Έχει πολλά πλεονεκτήματα για τους εργαζόμενους και την κοινωνία. Και έχει ένα και μοναδικό μειονέκτημα για τους εργοδότες ή της δημόσιες υπηρεσίες: το κόστος. Και ας είμαστε ειλικρινείς. Το κόστος αυτό δεν θα σήμαινε ότι δεν θα ήταν «βιώσιμη» μια επιχείρηση. Αλλά ότι αντί να κερδίζει 100, ο εργοδότης θα κέρδιζε 80. Αυτό όχι απλά δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει. Θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο ότι η διεκδίκηση της μείωσης του ωραρίου επιτέλους είναι πιο ώριμη από ποτέ.
*ΥΓ. Το πιλοτικό πρόγραμμα που αναφέρεται στο άρθρο αποφασίστηκε από την πλειοψηφία στον Δήμο του Γκέτεμποργκ που είχε σχηματιστεί με τη συμμετοχή των Σοσιαλδημοκρατών, του Αριστερού Κόμματος και του Πράσινου Κόμματος. Σε εθνικό επίπεδο το Πράσινο Κόμμα έχει αλλάξει το πρόγραμμά του στις 35 ώρες αντί για 30, ενώ το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (όπως και όλα τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα) αντιτίθεται στη μείωση του ωραρίου. Σε τοπικό επίπεδο, η μείωση του ωραρίου αποτέλεσε σημαντικό προεκλογικό αίτημα των δύο κομμάτων του συνασπισμού και η επιλογή του πιλοτικού προγράμματος σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσε καθυστερημένα μια προσπάθεια να «τηρηθεί» η προεκλογική υπόσχεση. Τα παραπάνω εξηγούν σε ένα βαθμό για ποιο λόγο έγινε το συγκεκριμένο πιλοτικό πρόγραμμα, καθώς και γιατί δεν προχώρησε σε δεύτερο χρόνο.
Ο Λάμπης Παπαθανασίου αρθρογραφεί για το antapocrisis.
Trackbacks & Pingbacks
[…] antapocrisis […]
[…] antapocrisis […]
Leave a Reply
Want to join the discussion?Feel free to contribute!