Περί περιοριστικών μέτρων…

Χρειαζόμαστε περισσότερα περιοριστικά μέτρα; Πληθαίνουν οι αναφορές στα ΜΜΕ για απείθαρχους πολίτες, καταστρατήγηση των περιορισμών, φωνές για αυστηροποίηση και λήψη επιπλέον περιοριστικών μέτρων… Παράλληλα αυξάνονται τα “κρούσματα” τουλάχιστον “υπερβολικών” ρεπορτάζ αν όχι καταφανώς ψευδόμενων. Για σταθείτε λίγο.

Πρώτον, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι που συχνά παρανοείται: δεδομένης της σχετικά μακράς περιόδου επώασης, τα σημερινά νούμερα της εξάπλωσης σχετίζονται με τα μέτρα προ 10ημέρου τουλάχιστον, όχι τα χθεσινά ή προχθεσινά. Μόλις τώρα λοιπόν μπαίνουμε στην περίοδο αξιολόγησης του πραγματικού lockdown (τιθέμενου προοδευτικά σε ισχύ από 21/3 έως 23/3). Δυστυχώς η αξιολόγηση αυτή δεν είναι εύκολη μιας και ο ΕΟΔΥ διενεργεί τεστ επιβεβαίωσης με το σταγονόμετρο (περισσότερα επ’ αυτού παρακάτω) αλλά ο αριθμός των διασωληνομένων – που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί – προσφέρει δυνατότητες αναγωγής και κυρίως έμμεσης εκτίμησης της ταχύτητας εξάπλωσης. Βάσει αυτού του ρυθμού μπορούμε να πούμε πως τα ήδη υπάρχοντα μέτρα δείχνουν να επιρρεάζουν σημαντικά την εξάπλωση και να κατακρατούν τους ρυθμούς διασποράς πολύ κάτω της φοβούμενης εκθετικής καμπύλης. Αν λοιπόν χρειάζεται κάτι, αυτό είναι η διαρκής επαγρύπνηση, η μη χαλάρωση και η σωστή εφαρμογή.

Ακόμα και αν χρειάζεται περαιτέρω περιορισμός της διασποράς, πολύ πριν ποινικοποιήσουμε τον περίπατο και την φιλική και ερωτική συνεύρεση κατ’ οίκον, κι ενώ είναι ήδη ορατή η ψυχολογική φθορά του μέσου πολίτη στους επαγγελματίες ψυχικής υγείας, υπάρχουν πολύ πιο ουσιαστικές εστίες συγχρωτισμού που θα μπορούσαν να μετριαστούν με πολλαπλάσιο αποτέλεσμα, όπως για παράδειγμα μονάδες παραγωγής προϊόντων μη άκρως απαραίτητων για την διαχείριση της κρίσης και ο συνυφασμένος συγχρωτισμός στα ΜΜΜ από και προς αυτές.

Ποιος είναι ο στόχος των περιοριστικών μέτρων και κατά πόσο τον έχουμε πετύχει; Σκοπός των “γενικών” περιοριστικών μέτρων είναι η επιβράδυνση της μετάδοσης ώστε η εξάπλωση να μην αφορά ταυτόχρονα τόσους πολλούς νοσούντες που να προκαλέσει “έμφραγμα” στο ΕΣΥ. Ένα ΕΣΥ που αντί να ενισχύεται με υπερεντατικούς ρυθμούς παρατηρεί νωχελικά τους αριθμούς ελπίζοντας να μην φτάσουν τα χαμηλά από την χρόνια λιτότητα όρια κορεσμού του. Ο αποκλεισμός της μετάδοσης είναι αδύνατον να επιτευχθεί με τέτοια μέσα και επομένως το “σκύλιασμα” κρίνεται πέρα από κακόβουλο απέναντι στους πολίτες και ανεδαφικό. Ο αποκλεισμός της μετάδοσης μπορεί να γίνει μόνο με αυστηρή απομόνωση – και όχι απλό περιορισμό – των βεβαιωμένων κρουσμάτων και των επαφών τους. Αλλά αυτό απαιτεί τεστ επιβεβαίωσης σε κάθε κλινική υποψία, την ακριβώς αντίθετη δηλαδή πολιτική από αυτή που εφαρμόζει ο ΕΟΔΥ. Καθημερινά διαβάζω αναφορές συναδέλφων on the field που “ίδρωσαν” να πείσουν τον φορέα να γίνει επιτέλους ο έλεγχος ή κατέφυγαν σε ιδιωτικές λύσεις (που απαράδεκτα παραμένουν “εμπορεύσιμο προϊόν”), με αποτέλεσμα η επιβεβαίωση να έρχεται με σημαντική – και επικίνδυνη για το κοινωνικό σύνολο – καθυστέρηση. Για όποιον γνωρίζει δε την τεχνολογία της RT-PCR που χρησιμοποιείται στον μοριακό έλεγχο, η αγνόηση από πλευράς ΕΟΔΥ της προσφοράς τριών πανεπιστημιακών μας εργαστηρίων παραμένει ακατανόητη.

Συμπερασματικά, χωρίς εφησυχασμό αλλά και χωρίς υστερίες, τα γενικά περιοριστικά μέτρα χρήζουν ορθολογιστικής συνέχισης σε συνδυασμό με ανακάλυψη και απομόνωση των κρουσμάτων και των επαφών τους. Και αυτό το τελευταίο είναι το κομμάτι του παζλ που μας λείπει.

0 replies

Leave a Reply

Want to join the discussion?
Feel free to contribute!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *