Παρακολουθώντας τις συλλήψεις της Χρυσής Αυγής: Διαπιστώσεις και προβληματισμοί

Το ανεπανάληπτο θέαμα της σύλληψης σε ζωντανή μετάδοση του ηγετικού πυρήνα της Χρυσής Αυγής επιταχύνει τις πολιτικές εξελίξεις. Αυτές όμως θα καθοριστούν και από την επαύριο των Γερμανικών εκλογών και από το τι θα κομίσουν από τις ΗΠΑ Σαμαράς και Βενιζέλος. Δεν θα υπήρχε για την κυβέρνηση Σαμαρά καλύτερη στιγμή από τη σημερινή για προκήρυξη εκλογών με μονομερή αντι-Χρυσαυγίτικη ατζέντα και τον ίδιο σε ρόλο εγγυητή της δημοκρατίας, θέτοντας το δίλημμα “σταθερότητα ή χάος”, μετατοπίζοντας τη συζήτηση από το κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο στην υπεράσπιση των θεσμών. Όμως τα ποντίκια χορεύουν όταν λείπουν οι γάτες που εν προκειμένω είναι οι δανειστές, ο υπερατλαντικός παράγοντας και η επανεκλεγείσα καγκελάριος. Η ηχηρή σφαλιάρα που εισέπραξε ο ΓΑΠ στις Κάνες από το δίδυμο Μέρκελ – Σαρκοζί, δημιουργεί κακό προηγούμενο για το αν θα επιτραπεί στον Σαμαρά να παίξει ένα τέτοιο παιχνίδι πολιτικής επιβίωσης, βάζοντας σε ρίσκο το πρόγραμμα της τρόικας.

Η κυβέρνηση Σαμαρά επιδιώκει να ανακτήσει την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων γνωρίζοντας ότι μπροστά της έχει ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο. Παίζει το χαρτί της συνταγματικής ομαλότητας, της περιφρούρησης της νομιμότητας, του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Για να μπορέσει να επιβιώσει πρέπει να ταυτίσει το μνημονιακό πρόγραμμα με τη δημοκρατική ομαλότητα. Ακόμη κι αν δεν καταφέρει να επιβιώσει, πρέπει να δημιουργήσει ένα ασφυκτικό περιβάλλον όπου οι όρκοι περί ομαλότητας θα δίνονται από όλους, και πρώτα από όλα από την αξιωματική αντιπολίτευση. Στόχος είναι η διάδοχη λύση σε κυβερνητικό επίπεδο να μην φλερτάρει με ανατροπές και ρήξεις, αλλά με νουνεχείς και συναινετικές πολιτικές, οικουμενικού και ευρωπαϊκού αρώματος.

Το προσκήνιο του ξηλώματος της Χρυσής Αυγής λογικά διαθέτει αντίστοιχο παρασκήνιο που έχει προκύψει από πολύμηνες παρακολουθήσεις. Είναι προφανές ότι ούτε ο φάκελος του Δένδια δημιουργήθηκε την τελευταία βδομάδα, ούτε οι συνομιλίες των Χρυσαυγιτών ξεκίνησαν να καταγράφονται την επαύριο της δολοφονίας του Π.Φύσσα. Το αστικό κράτος αποδεικνύει ότι μπορεί να θρέφει το ναζιστικό παρακράτος, κρατώντας όμως ράμματα για τη γούνα του, μέχρι την κρίσιμη στιγμή που θα το αναλώσει στην επόμενη μάχη για να κερδίσει τον πόλεμο. Γιατί όσο ρόλο κι αν έπαιξε η λαϊκή οργή και οι αντιφασιστικές διαδηλώσεις, είναι προφανές ότι η κυβέρνηση Σαμαρά είχε έτοιμο σχέδιο και το υλοποίησε με ταχύτητα και θεαματικά πλάνα, με την πρόθυμη συνδρομή των ΜΜΕ που ομοθυμαδόν ξεσάλωσαν για μια συμμορία την οποία μέχρι πρότινος έμμεσα ή άμεσα συνέδραμαν.

Η εντυπωσιακή κατάρρευση του ηθικού και της δήθεν μαχητικότητας του χρυσαυγίτικου μηχανισμού απέδειξε ότι οι νεοναζί στήριζαν το θράσος τους στην πεποίθηση ότι βρίσκονται διαρκώς υπό την κρατική, δικαστική και αστυνομική θαλπωρή. Όταν για τους δικούς του λόγους το μνημονιακό αστικό καθεστώς απέσυρε την προστασία του από τους ναζί, η φασιστική συμμορία που φιγουράριζε τρίτο κόμμα στη χώρα, δεν μπόρεσε καν να διοργανώσει μια αξιοπρεπή συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Να γιατί η σχέση κράτους – Χρυσής Αυγής αποτελούσε τον πυρήνα της γιγάντωσης του ναζιστικού φαινομένου. Η εκστρατεία των ΜΜΕ, το τηλεοπτικό σόου των συλλήψεων, το σκηνοθετικό στήσιμο των σιδεροδέσμιων βουλευτών, έδειξε ότι ο φόβος και ο τρόμος που σκόρπιζαν τα τάγματα εφόδου ήταν με δανεική δύναμη.

Η Αριστερά για πολλοστή φορά συλλαμβάνεται με λάθος εκτιμήσεις αλλά αυτό παύει πλέον να είναι πρωτότυπο. Λίγες ώρες πριν τις συλλήψεις, κορυφαία στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν βέβαια ότι ο Μιχαλολιάκος εκβιάζει τον Σαμαρά με εκλογές και ότι ο Σαμαράς θα υποχωρήσει. Ο Σαμαράς δεν υποχώρησε και έκανε πράξη -με πολύ πιο εντυπωσιακό τρόπο- το κάλεσμα του Τσίπρα: Να τεθεί η Χρυσή Αυγή ενώπιον του νόμου, αλλά όχι εκτός νόμου. Το δε ΚΚΕ καλεί το λαό σε επαγρύπνηση γιατί τον φασισμό δεν τον ξεριζώνουν οι αστοί, αλλά το εργατικό λαϊκό κίνημα. Πράγμα που είναι σωστό και ισχύει και για τον προηγούμενο αιώνα, ισχύει για τον τρέχοντα, και θα ισχύσει και για τον επόμενο.

Και η Αριστερά και ο λαός αφοπλίζεται όσο το παιχνίδι γίνεται με τους όρους του αντιπάλου. Τόσο στο αντιφασιστικό ζήτημα, όσο και στο κεντρικό πεδίο που καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις. Η επίκληση του δημοκρατικού και συνταγματικού τόξου από όσους ξεφτίλισαν τη δημοκρατία και το σύνταγμα δεν πέφτει στο κενό, καθώς στριμώχνει εκείνη την ψυχούλα του ΣΥΡΙΖΑ που εγγυάται την ομαλότητα και φαντασιώνεται μια ομαλή δημοκρατική μετάβαση σε μια κυβέρνηση με την Αριστερά. Αυτή η ψυχούλα θα γίνεται όλο και πιο κυρίαρχη όσο η πίεση από την απέναντι πλευρά αυξάνεται: Ακόμη κι αν υπάρξει κυβερνητική εναλλαγή, αυτή δεν θα πρέπει να αμφισβητήσει το βασικό πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο που δένει τη χώρα στο άρμα των δανειστών και της Ευρωζώνης.

Το πρόβλημα στην Αριστερά είναι ότι παραδέρνει ανάμεσα σε λαθεμένες εκτιμήσεις για την πορεία των πραγμάτων: 1. Η Χρυσή Αυγή είναι το απόλυτο όργανο του συστήματος, η ΝΔ είναι φιλική με τη Χρυσή Αυγή και δεν πρόκειται να την πειράξει. 2. Η Χρυσή Αυγή είναι ένα τελείως αυτονομημένο φαινόμενο από το αστικό πολιτικό σύστημα και χρειάζεται μέτωπο όλων των υπολοίπων εναντίον της. 3. Ο φασισμός δεν έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί σε τελική ανάλυση είναι καπιταλισμός, οπότε το πρόβλημα θα λυθεί ταυτόχρονα με το σοσιαλισμό. 4. Η Χρυσή Αυγή είναι κόλπο, ο ναζισμός είναι κόλπο, τα μαχαιρώματα είναι κόλπο και θέλουν να αποπροσανατολίσουν το λαό από το μνημόνιο. 5. Οι διώξεις εναντίον της Χρυσής Αυγής γίνονται για να χτυπηθεί αύριο η Αριστερά και να μας ξαναστείλουν στα ξερονήσια. 6. Η σύλληψη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής δεν σημαίνει κάτι γιατί τον φασισμό τον τσακίζουν μόνο οι λαϊκοί αγώνες. 7. Το χτύπημα στο Μιχαλολιάκο είναι προετοιμασία για εκτροπή και χρειάζεται από την Αριστερά περιφρούρηση της δημοκρατικής ομαλότητας και της νομιμότητας.

Τα παραπάνω και άλλα πολλά αφοπλίζουν και ξεδοντιάζουν. Κάποια περιέχουν ψήγματα αλήθειας, αλλά δεν είναι όλη η αλήθεια. Άλλα οδηγούν σε τελείως λάθος πολιτικές. Άλλα υποτιμούν το φασιστικό φαινόμενο. Άλλα το απομονώνουν ως το μοναδικό πρόβλημα της σύγχρονης Ελλάδας.

Η θεωρία των δύο άκρων δεν λήγει επειδή το αιτείται η αντιπολίτευση. Το επιτελείο του Χρύσανθου Λαζαρίδη παίζει δυνατά το χαρτί του αποφασισμένου κέντρου, πρώτα ενάντια στο δεξιό άκρο που είχε “ξεφύγει”, για να βυσσοδομήσει αύριο ενάντια στο αριστερό άκρο που “θα βάλει σε κίνδυνο τη χώρα”. Αστυνομία, στρατός, δικαιοσύνη και κρατικοί μηχανισμοί δεν εκκαθαρίστηκαν, ενώ είναι πιθανό ένα έωλο κατηγορητήριο να αναστηλώσει τη ναζιστική ηγεσία που σήμερα πιάστηκε με κατεβασμένα παντελόνια. Οι νεκροί -όπως και να ‘χει- δεν ανασταίνονται. Οι κοινωνικές συνθήκες που γεννούν το φασισμό όχι μόνο παραμένουν αλλά διευρύνονται. Η δε Αριστερά είχε προ πολλού διαρρήξει τις οργανικές της σχέσεις με τις λαϊκές συνοικίες, προτού σε αυτές εισβάλουν τα τάγματα εφόδου.

Όμως όλα αυτά δεν είναι λόγος αυτιστικής συμπεριφοράς. Δεν χρειάζεται ούτε αφασία και αποχαύνωση, ούτε μεμψιμοιρία και τρομοκράτηση. Εκτός και αν έχουμε ήδη αποφασίσει ότι θα αντιμετωπίσουμε τις κινήσεις του αντιπάλου …από την κερκίδα.

Σε τελική ανάλυση, ας πάρουμε υπόψη τις εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια προοδευτικών και δημοκρατικών ανθρώπων που ανακουφίστηκαν -έστω και προσωρινά- βλέποντας την ηγεσία της ναζιστικής συμμορίας να οδηγείται στη φυλακή. Ας αξιολογήσουμε το γεγονός ότι της γης οι κολασμένοι που στα σώματά τους ακονίζονταν τα ναζιστικά μαχαίρια, ίσως κοιμηθούν πιο ήσυχα. Κι ας προετοιμαστούμε για τις μάχες που έπονται και που θα είναι δύσκολες και καθόλου “ομαλές”.

0 replies

Leave a Reply

Want to join the discussion?
Feel free to contribute!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *