Ο πόλεμος εναντίον της Βενεζουέλας είναι χτισμένος σε ψέματα

Ταξιδεύοντας με τον Ούγκο Τσάβες, σύντομα κατάλαβα την απειλή που αντιπροσωπεύει η Βενεζουέλα. Σε έναν γεωργικό συνεταιρισμό στην πολιτεία Λάρα, οι άνθρωποι περιμένουν υπομονετικά στη ζέστη, με καλή διάθεση. Κανάτες νερού και χυμός πεπονιού περνά από χέρι σε χέρι. Εμφανίστηκε μια κιθάρα και μια γυναίκα, η Καταρίνα, στάθηκε και τραγούδησε με μπάσα φωνή.

«Τι λένε τα λόγια της;», ρώτησα.

«Ότι είμαστε υπερήφανοι», ήταν η απάντηση.

Τα χειροκροτήματα για το τραγούδι της μπλέχτηκαν με τα χειροκροτήματα για την άφιξη του Τσάβες. Ο Τσάβες κάτω από το ένα χέρι είχε μια τσάντα γεμάτη με βιβλία. Φορούσε το μεγάλο κόκκινο πουκάμισό του και τους χαιρέτησε με το όνομά τους. Σταμάτησε για να τους ακούσει. Με εντυπωσίασε η ικανότητά του να ακούει.

Αλλά τώρα διάβαζε. Για σχεδόν δύο ώρες διάβαζε στο μικρόφωνο από τη στοίβα των βιβλίων που είχε μαζί του: Όργουελ, Ντίκενς, Τολστόι, Ζολά, Χέμινγουεϊ, Τσόμσκι, Νερούδα: μια σελίδα από το ένα, μια δύο γραμμές από το άλλο. Οι άνθρωποι γύρω του χειροκροτούσαν και επιδοκίμαζαν καθώς πήγαινε από συγγραφέα σε συγγραφέα.

Τότε οι αγρότες πήραν το μικρόφωνο και του είπαν για αυτά που τους απασχολούσαν και αυτά που χρειάζονταν. Ένα αρχαίο πρόσωπο, αργασμένο από τον ήλιο και τη δουλειά, από έναν κοντινό οικισμό, έκανε μια μεγάλη, κριτική αναφορά στο ζήτημα της άρδευσης. Ο Τσάβες κρατούσε σημειώσεις.

Εδώ καλλιεργείται κρασί, από ένα σκούρο σταφύλι τύπου syrah. «Τζον, Τζον, έλα εδώ», είπε ο πρόεδρος, αφού με είδε αποκοιμισμένο από τη ζέστη και βυθισμένο στον Όλιβερ Τουίστ.

«Του αρέσει το κόκκινο κρασί», δήλωσε ο Τσάβες στο ακροατήριο που φώναζε και χειροκροτούσε και μου έδωσε ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί. Τα λίγα λόγια μου σε άσχημα ισπανικά προκάλεσαν γέλια και σφυρίγματα.

Παρακολουθώντας τον Τσάβες έβλεπα έναν άνθρωπο ο οποίος υποσχέθηκε, όταν ανέβηκε στην εξουσία, ότι κάθε κίνηση του θα υπόκειται στη βούληση του λαού. Σε οκτώ χρόνια, ο Τσάβες κέρδισε οκτώ εκλογές και δημοψηφίσματα: ένα παγκόσμιο ρεκόρ. Ήταν -με εκλογικούς όρους- ο πιο δημοφιλής αρχηγός κράτους στο δυτικό ημισφαίριο, πιθανότατα στον κόσμο.

Πραγματοποιήθηκε ψηφοφορία για κάθε σημαντική μεταρρύθμιση των Τσαβίστας, κυρίως για το νέο σύνταγμα, για το οποίο το 71% των πολιτών ενέκρινε καθένα από τα 396 άρθρα που καθόριζαν με ανήκουστο τρόπο τις ελευθερίες. Όπως το άρθρο 123, το οποίο αναγνώρισε για πρώτη φορά τα ανθρώπινα δικαιώματα των μιγάδων και των μαύρων. Ο Τσάβες ήταν ένας από αυτούς.

Σε μία από τις ομιλίες του στο δρόμο ανέφερε έναν φεμινιστή συγγραφέα: «Η αγάπη και η αλληλεγγύη είναι ίδιο πράγμα». Το κοινό του το καταλάβαινε πολύ καλά αυτό και το εξέφραζε με αξιοπρέπεια. Οι απλοί άνθρωποι θεωρούν τον Τσάβεζ και την κυβέρνησή του ως τους πρωταθλητές τους: ως τους δικούς τους ανθρώπους.

Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους αυτόχθονες, τους μιγάδες και τους Αφροβενεζουελάνους, οι οποίοι είχαν ιστορικά περιφρονηθεί από τους προκάτοχους του Τσάβες και από εκείνους που ζουν σήμερα μακριά από τις φτωχογειτονιές, στα αρχοντικά και στα ρετιρέ του Ανατολικού Καράκας, που πηγαινοέρχονται στο Μαϊάμι, εκεί που είναι οι τράπεζές τους, και θεωρούν τους εαυτούς τους ως «λευκούς». Είναι ο ισχυρός πυρήνας αυτού που τα ΜΜΕ ονομάζουν «αντιπολίτευση».

Όταν γνώρισα αυτή την τάξη, στα προάστια που ονομάζονται Country Club, σε σπίτια με χαμηλούς πολυελαίους και άσχημα πορτρέτα, αναγνώρισα και τους ανθρώπους της. Θα μπορούσαν να είναι λευκοί Νοτιοαφρικανοί, η μικροαστική μπουρζουαζία της Κωνστάντια και του Σάντον, οι πυλώνες των σκληρότητας του απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής.

Οι γελοιογράφοι στον Τύπο της Βενεζουέλας, η πλειοψηφία του οποίου ανήκει σε μια ολιγαρχία που αντιτίθενται στην κυβέρνηση, περιέγραφαν τον Τσάβες ως πίθηκο. Ένας ραδιοφωνικός παραγωγός αναφερόταν στον «πίθηκο». Στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, οι λεκτικές αναφορές των παιδιών της καλής κοινωνίας, είναι συχνά ρατσιστικές ύβρεις για εκείνους που είναι μετά βίας ορατοί από την τρομακτική ρύπανση.

Αν και η πολιτική για τις ταυτότητες είναι η νέα τρέλα σε όλες τις σελίδες των φιλελεύθερων εφημερίδων της Δύσης, η φυλή και η τάξη είναι δύο λέξεις που σχεδόν ποτέ δεν αναφέρθηκαν κατά την πενιχρή «κάλυψη» της πρόσφατης και πιο κυνικής προσπάθειας της Ουάσιγκτον να αρπάξει τη μεγαλύτερη πηγή πετρελαίου στον κόσμο και να κυριαρχήσει στην «πίσω αυλή» των ΗΠΑ.

Όλα τα ελαττώματα των Τσαβίστας – όπως για το γεγονός ότι επέτρεψαν στην οικονομία της Βενεζουέλας να γίνει όμηρος των διεθνών τιμών του πετρελαίου, αλλά και για το ότι ποτέ δεν αμφισβήτησαν στα σοβαρά το μεγάλο κεφάλαιο και τη διαφθορά – από την άλλη μεριά εξισορροπούνται με το ότι έφεραν κοινωνική δικαιοσύνη και υπερηφάνεια σε εκατομμύρια ανθρώπους, και το έκαναν με πρωτοφανή δημοκρατία.

«Από τις 92 εκλογικές διαδικασίες που παρακολουθήσαμε», δήλωσε ο πρώην πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ, του οποίου το Κέντρο Κάρτερ είναι ένας αξιόπιστος παρατηρητής των εκλογών σε όλο τον κόσμο, «θα έλεγα ότι η εκλογική διαδικασία στη Βενεζουέλα είναι η καλύτερη στον κόσμο». Αντίθετα, δήλωσε ο Κάρτερ, το αμερικανικό εκλογικό σύστημα, που στηρίζεται στα χρήματα που διαθέτει ένας υποψήφιος για την εκστρατεία του, «είναι ένα από τα χειρότερα».

Επεκτείνοντας την ιδέα μιας παράλληλης λαϊκής εξουσίας και μιας κοινοτικής εξουσίας  των φτωχογειτονιών, ο Τσάβες χαρακτήρισε τη δημοκρατία της Βενεζουέλας ως «την δική μας εκδοχή της ιδέας του Ρουσσώ περί λαϊκής κυριαρχίας».

Στο Μπάριο Λα Λίνεα, καθισμένη στη μικροσκοπική της κουζίνα, η Μπεατρίς Μπαλάζο μου είπε ότι τα παιδιά της ήταν η πρώτη γενιά των φτωχών που θα παρακολουθήσει ένα πλήρες πρόγραμμα στο σχολείο και θα τους δοθεί ένα ζεστό γεύμα και θα μάθουν μουσική, τέχνη και χορό. «Έχω δει την εμπιστοσύνη τους να ανθίζει σαν λουλούδι», είπε.

Στο Μπάριο Λα Βέγκα, άκουσα μια νοσοκόμα, τη Μαριέλα Ματσάντο, μια μαύρη γυναίκα 45 ετών, με διαβολικό γέλιο, απευθυνόμενη σε ένα τοπικό συμβούλιο για θέματα που σχετίζονταν από τους άστεγους μέχρι τον πόλεμο των συμμοριών. Εκείνη την ημέρα ξεκίνησαν το «Πρόγραμμα Μητέρες των Γειτονιών» ένα πρόγραμμα που αντιμετώπιζε τη φτώχεια των ανύπαντρων μητέρων. Σύμφωνα με το σύνταγμα, οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να πληρώνονται ως απασχολούμενες με τη φροντίδα των παιδιών τους και μπορούν να δανειστούν από μια ειδική τράπεζα των γυναικών. Τώρα οι φτωχότερες νοικοκυρές κερδίζουν το αντίστοιχο ποσό των 200 δολαρίων το μήνα.

Σε μια αίθουσα που φωτίζεται από μία μόνο λάμπα φθορισμού, συναντήθηκα με την Άννα Λουτσία Φερνάντεζ, ηλικίας 86 ετών, και την Μαβίς Μέντεζ, ηλικίας 95 ετών. Μόλις 33 ετών, η Σόνια Αλβάρεζ, είχε έρθει μαζί με τα δύο παιδιά της. Κάποτε, κανένας από αυτούς δεν μπορούσε να διαβάσει και να γράψει. Τώρα μελετούν μαθηματικά. Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Βενεζουέλα διαθέτει σχεδόν 100% εγγράμματων ανθρώπων.

Αυτό είναι το «πρόγραμμα Ρόμπινσον», η οποία σχεδιάστηκε για ενήλικες και εφήβους που προηγουμένως δεν είχαν δυνατότητα εκπαίδευσης εξαιτίας της φτώχειας. Το «πρόγραμμα Ρίμπας» δίνει σε όλους τη δυνατότητα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. (Τα ονόματα Ρόμπινσον και Ρίμπας αναφέρονται σε ηγέτες ανεξαρτησίας της Βενεζουέλας από τον 19ο αιώνα).

Στα 95 έτη της, η Μαβίς Μέντεζ είχε δει μια στρατιά κυβερνήσεων, κυρίως υποτελών της Ουάσιγκτον, που απλώς προέδρευαν σε μια κλοπή δισεκατομμυρίων δολαρίων των πετρελαιοφόρων πηγών της χώρας. Μεγάλο μέρος των κλεμμένων δολαρίων πήγε στο Μαϊάμι. «Δεν ζούσαμε με την ανθρώπινη έννοια της λέξης», μου είπε. «Ζήσαμε και πεθαίναμε χωρίς πραγματική εκπαίδευση και τρεχούμενο νερό. Τα τρόφιμα δεν μπορούσαμε να τα αγοράσουμε… Όταν αρρωσταίναμε, οι πιο αδύναμοι πέθαιναν… Τώρα μπορώ να διαβάσω και να γράψω το όνομά μου, και πολλά άλλα, και ό,τι και να λένε οι πλούσιοι και τα μέσα ενημέρωσης, έχουμε φυτέψει τους σπόρους της αληθινής δημοκρατίας και έχω τη χαρά να βλέπω να συμβαίνει αυτό».

Το 2002, κατά τη διάρκεια ενός πραξικοπήματος που υποστηρίχθηκε από την Ουάσιγκτον, οι γιοι και οι κόρες και οι εγγονές και οι εγγονοί της Μαβίς συμμετείχαν σε μια διαδήλωση εκατοντάδων χιλιάδων που κατέβηκαν από τις φτωχογειτονιές των λόφων γύρω από το Καράκας, απαίτησαν και επέβαλαν ο στρατός να παραμείνει πιστός στον Τσάβες.

«Ο λαός με έσωσε», μου είπε ο Τσάβες. «Το έκανε, παρόλο που με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ήταν εναντίον μου, εμποδίζοντας ακόμη και την καταγραφή των βασικών γεγονότων για το τι συνέβη. Για να δείτε τι έγινε με τη δημοκρατία και την ηρωική δράση, προτείνω να μην κοιτάξετε πέρα από τον λαό».

Από το θάνατο του Τσάβες το 2013, ο διάδοχός του Νικολάς Μαδούρο έχει αποκτήσει μια χυδαία ταμπέλα στον δυτικό Τύπο ως «πρώην οδηγός λεωφορείου» ενσαρκώνοντας έναν νέο Σαντάμ Χουσεΐν. Η διαστρέβλωση των μέσων ενημέρωσης είναι γελοία. Στη θητεία του Μαδούρο, η διακύμανση της τιμής του πετρελαίου προκάλεσε υπερπληθωρισμό και έπληξε τις τιμές σε μια κοινωνία που εισάγει σχεδόν όλο το φαγητό της. Ωστόσο, όπως δημοσίευσε αυτή την εβδομάδα ο δημοσιογράφος και ντοκιμαντερίστας Πάμπλο Ναβαρέττε, η Βενεζουέλα δεν είναι η καταστροφή που απεικονίζεται. «Υπάρχουν τρόφιμα παντού», έγραψε. «Έχω γυρίσει πολλά βίντεο με φαγητό στις αγορές (σε όλο το Καράκας) …είναι βράδυ της Παρασκευής και τα εστιατόρια είναι γεμάτα».

Το 2018, ο Μαδούρο επανεξελέγη πρόεδρος. Ένα τμήμα της αντιπολίτευσης μποϊκόταρε τις εκλογές, μια τακτική που είχε εφαρμοστεί και εναντίον του Τσάβες. Το μποϊκοτάζ απέτυχε: 9.389.056 άτομα ψήφισαν. Συμμετείχαν δεκαέξι κόμματα και έξι υποψήφιοι για την προεδρία. Ο Μαδούρο κέρδισε 6.248.864 ψήφους, ή 67,84%.

Την ημέρα των εκλογών, μίλησα σε έναν από τους 150 εξωτερικούς παρατηρητές των εκλογών. «Ήταν απολύτως δίκαιες», είπε. «Δεν υπήρξε καμιά απάτη, κανένας από τους κραυγαλέους ισχυρισμούς των μέσων ενημέρωσης για νοθεία δεν ευσταθεί. Κανένας».

Όπως συμβαίνει στο πάρτι τσαγιού της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων, η κυβέρνηση Τραμπ παρουσίασε τον Χουάν Γκουαϊδό, ένα δημιούργημα της Εθνικής Συμμαχίας για τη Δημοκρατία, προκάλυμμα της CIA, ως «νόμιμο Πρόεδρο της Βενεζουέλας». Άγνωστος για το 81% του λαού της Βενεζουέλας, σύμφωνα με το περιοδικό The Nation, ο Γκουαϊδό δεν έχει εκλεγεί από κανέναν.

Ο Μαδούρο είναι «παράνομος», λέει ο Τραμπ (ο οποίος κέρδισε την αμερικανική προεδρία με τρία εκατομμύρια λιγότερες ψήφους από την αντίπαλό του), είναι ένας «δικτάτορας», λέει ο αποδεδειγμένα ψυχικά ασταθής αντιπρόεδρος Μάικ Πενς. Μια πετρελαιοπηγή εν αναμονή είναι η Βενεζουέλα για τον προεδρικό σύμβουλο Τζον Μπόλτον (ο οποίος, όταν του πήρα συνέντευξη το 2003, μου είπε: «Γεια σας, είστε κομμουνιστής, ή ίσως ακόμη και Εργατικός;»).

Ως ειδικό απεσταλμένο του στη Βενεζουέλα, ο Τραμπ έχει ορίσει έναν καταδικασμένο εγκληματία, τον Έλιοτ Άμπραμς, του οποίου οι ίντριγκες και τα κόλπα στην υπηρεσία των προέδρων Ρήγκαν και Μπους συνέβαλαν στη δημιουργία του σκανδάλου Ιράν-Γκέητ κατά τη δεκαετία του 1980 προκαλώντας την κατάρρευση της κεντρικής Αμερικής σε χρόνια μιζέρια, που είναι βουτηγμένη στο αίμα.

Αφήνοντας όμως τον Λιούις Κάρολ, τον συγγραφέα της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων» κατά μέρος, αυτές οι «τρέλες» κανονικά ανήκουν σε ειδησεογραφικά δρώμενα από τη δεκαετία του 1930. Και όμως τα ψέματά τους για τη Βενεζουέλα γίνονται δεκτά με ενθουσιασμό από όσους πληρώνονται για να διατηρούν την ίδια πορεία στα πράγματα.

Στις ειδήσεις του Καναλιού 4, ο Τζον Σνόου επιτέθηκε στον βουλευτή του Εργατικού Κόμματος Κρις Γουίλιαμσον, «Κοιτάξτε, εσείς και ο κ. Κόρμπιν βρίσκεστε σε μια πολύ άσχημη θέση [στο ζήτημα της Βενεζουέλας]». Όταν ο Γουίλιαμσον προσπάθησε να εξηγήσει γιατί η επέμβαση ενάντια σε μια κυρίαρχη χώρα ήταν λάθος, ο Σνόου τον έκοψε. «Άντε στο καλό»!

Το 2006, οι ειδήσεις του Καναλιού 4 κατηγόρησαν με ένταση τον Τσάβεζ ότι σχεδίαζε να φτιάξει πυρηνικά όπλα με το Ιράν: μια φαντασίωση. Ο τότε ανταποκριτής στην Ουάσιγκτον, Τζόναθαν Ράγκμαν, επέτρεψε σε έναν εγκληματία πολέμου, στον Ντόναλντ Ράμσφελντ, να παρομοιάζει τον Τσάβες με τον Χίτλερ, χωρίς καμιά αντίρρηση.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου West of England μελέτησαν τις αναφορές που γίνονται στη Βενεζουέλα από το BBC για μια δεκαετία. Εξετάστηκαν 304 αναφορές και διαπίστωσαν ότι μόνο τρεις από αυτές αναφέρονται σε κάποια από τις θετικές πολιτικές της κυβέρνησης. Για το BBC, όλες οι δημοκρατικές κατακτήσεις της Βενεζουέλας, η νομοθεσία για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα προγράμματα για τα τρόφιμα, οι πρωτοβουλίες στον τομέα της υγείας και η μείωση της φτώχειας, δεν συνέβησαν ποτέ. Το μεγαλύτερο πρόγραμμα εξάλειψης του αναλφαβητισμού στην ανθρώπινη ιστορία δεν συνέβη, όπως και τα εκατομμύρια ανθρώπων που διαδηλώνουν για να υποστηρίξουν τον Μαδούρο και τιμούν τη μνήμη του Τσάβες, δεν υπάρχουν.

Όταν ρωτήθηκε γιατί κατέγραψε μόνο την πορεία της αντιπολίτευσης, η δημοσιογράφος του BBC Όρλα Γκερίν, ανέφερε ότι ήταν «πολύ δύσκολο» να καλυφθούν δύο πορείες σε μια μέρα.

Έχει κηρυχθεί πόλεμος στη Βενεζουέλα, όμως η αλήθεια για αυτόν τον πόλεμο είναι «πολύ δύσκολη» να παρουσιαστεί.

Είναι πολύ δύσκολο να παρουσιαστεί η κατάρρευση των τιμών του πετρελαίου από το 2014, σε μεγάλο βαθμό ως αποτέλεσμα των εγκληματικών μηχανισμών της Wall Street. Είναι πολύ δύσκολο να αναφερθεί το σαμποτάζ της απαγόρευσης πρόσβασης της Βενεζουέλας στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα που κυριαρχείται από τις ΗΠΑ. Είναι πολύ δύσκολο να αναφερθούν οι «κυρώσεις» της Ουάσιγκτον ενάντια στη Βενεζουέλα, οι οποίες έχουν προκαλέσει παράνομη απώλεια τουλάχιστον 6 δισεκατομμυρίων δολαρίων στα έσοδα της Βενεζουέλας από το 2017, συμπεριλαμβανομένων των εισαγόμενων φαρμάκων αξίας 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Είναι πολύ δύσκολο να αναφερθεί η πράξη της Τράπεζας της Αγγλίας να αρνηθεί να επιστρέψει το χρυσό της Βενεζουέλας ως αυτό που πραγματικά είναι: μια πράξη σύγχρονης πειρατείας.

Ο πρώην εισηγητής των Ηνωμένων Εθνών, Άλφρεντ ντε Ζάιας, παρομοιάζει την κατάσταση με μια «μεσαιωνική πολιορκία» που σχεδιάστηκε «για να γονατίσει τις χώρες». Είναι μια εγκληματική επίθεση, λέει. Είναι παρόμοιο με αυτό που αντιμετώπισε ο Σαλβαντόρ Αλιέντε το 1970, όταν ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον με το τότε ισοδύναμο του Τζον Μπόλτον, τον Χένρι Κίσινγκερ, αποφάσισαν να «κάνουν την οικονομία [της Χιλής] να ουρλιάξει». Η μακρά σκοτεινή νύχτα του Πινοσέτ ακολούθησε.

Ο ανταποκριτής του Guardian, Τομ Φίλιπς, έχει τουιτάρει μια εικόνα ενός καπακιού από αναψυκτικό στο οποίο οι λέξεις στα ισπανικά σημαίνουν στο τοπικό ιδίωμα: «Κάνε ξανά τη Βενεζουέλα cool». Ο δημοσιογράφος ως κλόουν μάλλον είναι το τελικό στάδιο του εκφυλισμού της επικρατούσας δημοσιογραφίας.

Σε περίπτωση που ο αχυράνθρωπος της CIA Γκουαϊντό και οι λευκοί ρατσιστές αρπάξουν την εξουσία, θα πρόκειται για την 68η ανατροπή μιας κυρίαρχης κυβέρνησης από τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν δημοκρατίες. Ένα γενικευμένο ξεπούλημα των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας και του ορυκτού πλούτου της Βενεζουέλας θα ακολουθήσει σίγουρα, μαζί με την κλοπή του πετρελαίου της χώρας, όπως ακριβώς άλλωστε περιγράφεται από τον Τζον Μπόλτον.

Επί της τελευταίας κυβέρνησης του Καράκας που ελεγχόταν από την Ουάσινγκτον, η φτώχεια έφθασε σε ιστορικές διαστάσεις. Δεν υπήρχε υγειονομική περίθαλψη για εκείνους που δεν μπορούσαν να πληρώσουν. Δεν υπήρχε καθολική εκπαίδευση. Η Μαβίς Μέντεζ, και εκατομμύρια σαν αυτήν, δεν μπορούσαν να διαβάσουν ή να γράψουν. Πόσο cool είναι αυτό, Τομ;

Πηγή: teleSUR από johnpilger.com

Μετάφραση: Χ. Κατσούλας, antapocrisis.gr

0 replies

Leave a Reply

Want to join the discussion?
Feel free to contribute!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *