Ο ελληνικός αστισμός θα ήταν γελοίος, αν δεν ήταν επικίνδυνος
Χθες επιβεβαιώθηκε και επίσημα ότι η Τουρκία έστειλε το γεωτρύπανo Γιαβούζ στο οικόπεδο 8 της κυπριακής ΑΟΖ. Μετά από αποτυχημένες γεωτρήσεις σε άλλα οικόπεδα, η Τουρκία αποφάσισε να τρυπήσει εκεί που υπάρχει ήδη εγνωσμένο κοίτασμα, αδειοδοτημένο στην ιταλική ENI και στην γαλλική TOTAL. Το ιδιαίτερο στοιχείο της υπόθεσης είναι ότι το οικόπεδο 8 βρίσκεται νότια της Κύπρου, δεν συνορεύει κατά κανένα τρόπο και καμιά ερμηνεία του Διεθνούς Δικαίου με την τουρκική ΑΟΖ, δεν γειτνιάζει καν γεωγραφικά με την κατεχόμενη βορειοανατολική Κύπρο. Η τουρκική γεώτρηση κάνει πράξη τον ισχυρισμό της Τουρκίας ότι κανένα νησί δεν έχει δική του υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, είτε πρόκειται για την Κρήτη, είτε πρόκειται ακόμα και για ανεξάρτητο κράτος, όπως η Κύπρος. Δικαιούται λοιπόν η Τουρκία να τρυπά και να εκμεταλλεύεται τη θάλασσα γύρω από την Κύπρο, αφήνοντας στο κράτος – μέλος της ΕΕ, μια ζώνη χωρικών υδάτων 12 ναυτικών μιλίων.
Η συγκεκριμένη πράξη συνιστά ανοικτή παραβίαση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Υπό κανονικές συνθήκες, σε Ελλάδα και Κύπρο, οι αντιδράσεις θα όφειλαν να είναι ανάλογες του μεγέθους της παραβίασης. Όμως το αφήγημα για «απομονωμένη» Τουρκία και «θριαμβεύουσα» Ελλάδα δεν πρέπει να διαταραχθεί από τα ΜΜΕ της διαπλοκής και της παραπληροφόρησης. Το χοντροκομμένο ψέμα των ισχυρών συμμάχων που προστατεύουν τα ελληνικά συμφέροντα μπορεί να έχει καταρρεύσει με πάταγο, αλλά εντός Ελλάδας δεν δικαιούμαστε καν να διανοηθούμε τη ρήξη με το ευρωατλαντικό πλαίσιο.
Η Τουρκία δηλώνει ανοικτά ότι ο βασικός της στόχος είναι να συνδιαχειριστεί, ως η μεγαλύτερη περιφερειακή δύναμη, το σύνολο της Ανατολικής Μεσογείου. Ειδικά σε ό,τι αφορά Ελλάδα και Κύπρο, διεκδικεί συγκυριαρχία στα πάντα, θεωρώντας ότι το γεωπολιτικό της μέγεθος δεν επιτρέπει επίλυση των διαφορών στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου, αλλά λεόντειο μερτικό. Δικαιούται λοιπόν να παρεμβαίνει οπουδήποτε, λειτουργώντας όχι απλώς στα όρια, αλλά τελείως έξω από κάθε πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου. Η περίπτωση της συγκεκριμένης γεώτρησης του Γιαβούζ, συνιστά ανοικτά πειρατική πράξη, καθώς δεν αφορά καν διαφιλονικούμενη θαλάσσια ζώνη ανάμεσα στην Τουρκία και στην Κύπρο. Παρά μόνο αν δεχτούμε ότι η Κύπρος δεν είναι κράτος. Κι όμως, αυτό δηλώνει αυτές τις μέρες ο Ερντογάν. Και δεν πρόκειται για γεγονός ήσσονος σημασίας που περνά στα ψιλά, ως μία ακόμα πρόκληση από τις πολλές.
Είναι προφανές ότι ο στόχος της Άγκυρας δεν είναι ούτε ο πόλεμος, ούτε η αποκλειστική εκμετάλλευση. Στόχος είναι η ασφυκτική πίεση και η δημιουργία τετελεσμένων ώστε η Τουρκία να γίνει κυρίαρχο ή έστω συστατικό μέρος κάθε είδους σύμβασης και εκμετάλλευσης. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι αποκλείεται θερμό επεισόδιο ή περιορισμένη στρατιωτική εμπλοκή. Αυτά τα πράγματα δεν εξελίσσονται πάντα με βάση τους εκ των προτέρων πολιτικούς υπολογισμούς.
Σύμφωνα με τις δηλώσεις του Ερντογάν, την επόμενη περίοδο, η Τουρκία θα διεξάγει έρευνες δίπλα στην Κρήτη. Όχι νότια από το Καστελόριζο, αλλά ανατολικά και νότια από την Κρήτη. Ο ελληνικός αστισμός και το πολιτικό του σύστημα θα έχουν σε αυτή την περίπτωση να αντιμετωπίσουν μια δύσκολη εξίσωση. Θα πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα σε θερμό επεισόδιο με άγνωστη κατάληξη και σε εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Και οι δύο πλευρές του Αιγαίου γνωρίζουν καλά, ότι τα ελληνοτουρκικά θερμά επεισόδια, από τον μεγάλο Αττίλα του ‘74, μέχρι τα μικρά Ίμια του ’96, καταλήγουν σε ελληνικές υποχωρήσεις και τουρκικές νέες διεκδικήσεις. Ανεξάρτητα όμως από την εξέλιξη των σημερινών διεκδικήσεων της Άγκυρας, αποδεικνύεται μια ακόμα φορά ότι ο ραγιαδισμός, η εξάρτηση και ο χατζηαβατισμός προς ΗΠΑ και ΕΕ δεν διασφαλίζουν απολύτως τίποτα από την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.
Τι απαντά το αστικό πολιτικό σύστημα στην ωμή παραβίαση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου και στην απειλή παραβίασης κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας;
Επαναλαμβάνει τα τετριμμένα περί τουρκικών προκλήσεων, ελληνικής ψυχραιμίας και διεθνούς δικαίου, αναμασώντας ανακοινώσεις καρμπόν, ίδιες και απαράλλακτες από την εποχή των Ιμίων.
Και κουνά την επιστολή Πομπέο προς Μητσοτάκη ως απόδειξη στήριξης της Ελλάδας από τις ΗΠΑ. Φυσικά η στήριξη βρίσκεται μόνο στα κεφάλια του αστικού πολιτικού προσωπικού. Ο Πομπέο ευχαριστεί την Ελλάδα, διότι, αν και εισπράττει μόνο καρπαζιές και απαξίωση, επιμένει να δηλώνει προβλέψιμη και δεδομένη, υπογράφοντας μια νέα αμυντική συνεργασία με τις ΗΠΑ, αιμοδοτώντας την αμερικανική πολεμική βιομηχανία, στηρίζοντας την ιμπεριαλιστική πολιτική της Ουάσιγκτον.
Επί του προκειμένου των ελληνοτουρκικών διαφορών ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ επιμένει ότι «αυτοί που έχουν συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο θα πρέπει να επιδιώξουν λύσεις με ειρηνικά μέσα». Διατυπώνει με λόγια αυτό που ο Ερντογάν διεκδικεί με πράξεις: “Θέλουμε μοιρασιά, ας τα βρούμε…” Και επικαλείται το άρθρο 33 του ΟΗΕ περί ειρηνικής επίλυσης των διαφορών. Ούτε καν το Διεθνές Δίκαιο ή το Δίκαιο της Θάλασσας, σημαία (κατά τα άλλα) της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Η επιστολή Πομπέο συμπληρώνει τη μακρά αλυσίδα απαξίωσης των ελληνικών ισχυρισμών από την Ουάσιγκτον και τη συνάντηση Μητσοτάκη – Τραμπ, μέχρι το Βερολίνο και τη Λιβύη. Η υποδοχή της από τα ελληνικά ΜΜΕ είναι ένας ακόμα μνημειώδης κρίκος παραπληροφόρησης, εξαπάτησης, χυδαίας προπαγάνδας.
Η ελληνική κυβέρνηση, για να διασκεδάσει την προσβλητική υποδοχή Μητσοτάκη από τον Τραμπ και τον ηχηρό αποκλεισμό της από το Βερολίνο, στήνει παραστάσεις κακής ποιότητας για να περισώσει τη χαμένη της αξιοπρέπεια.
Δηλώνει ο Δένδιας ότι «η Ελλάδα είναι έτοιμη να βοηθήσει την επόμενη ημέρα στη Λιβύη είτε με δυνάμεις για να υπάρξει ανακωχή, είτε με βοήθεια για άρση του εμπάργκο όπλων». Λίγες ώρες μετά το ίδιο το Υπουργείο διορθώνει τον υπουργό του διευκρινίζοντας ότι η δήλωση «αφορά αποκλειστικά σε παρατηρητές στο πλαίσιο ενός ενδεχόμενου διεθνή μηχανισμού επιτήρησης εκεχειρίας». Στο ενδιάμεσο των δύο δηλώσεων, οι σιτιζόμενοι δημοσιογράφοι από τα κονδύλια του Εξωτερικών και Αμύνης αποθέωναν την παρεμβατική πολιτική Μητσοτάκη στο Λιβυκό. Ο δε χιλιοδιαψευσμένος ελληνικός αντικαπιταλισμός χάρηκε που επιβεβαιώθηκε ο μύθος του «ελληνικού ιμπεριαλισμού», έστω και για λίγα λεπτά. Η παρεμβατική εξωτερική πολιτική της χώρας τελικά εξαντλήθηκε στην αμφιλεγόμενης αποτελεσματικότητας φιλοξενία του πολεμάρχου Χαφτάρ.
Το ρεσιτάλ γελοιοποίησης συνεχίζεται με τα αντικρουόμενα δημοσιεύματα για την απόρριψη του αγωγού East Med από τον Ιταλό Υπουργό Εξωτερικών Ντι Μάιο. Δηλώσεις που ο Ντι Μάιο φέρεται να έκανε στο τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων Αναντολού τινάζουν στον αέρα το τάχα μεγαλεπήβολο σχέδιο του East Med καθώς η χώρα-προορισμός, η Ιταλία, αμφισβητεί ευθέως τη βιωσιμότητα του αγωγού. Χωρίς την Ιταλία ο αγωγός θα στέλνει το φυσικό αέριο, καταμεσής της …Αδριατικής. Ελληνικά και κυπριακά ΜΜΕ ανέφεραν ότι οι δηλώσεις διαψεύστηκαν αλλά δεν εμφανίζονται οι διαψεύσεις σε κανένα Ιταλικό μέσο ενημέρωσης. Αν τελικά η Ιταλία επιβεβαιώσει την απουσία της από τη φιέστα της τριμερούς Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ για τον East Med και αμφισβητήσει ανοικτά τον αγωγό, η νέα «φαεινή» της ελληνικής διπλωματίας θα έχει χρεοκοπήσει πιο γρήγορα από κάθε προηγούμενη.
Συνισταμένη κάθε φαιδρής και σπασμωδικής πρωτοβουλίας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, είναι η με κάθε τρόπο επιβεβαίωση της φανατικής προσκόλλησης στον αμερικανικό παράγοντα. Η ελληνική άρχουσα τάξη ακόμα και αν βλέπει ότι μια τέτοια πολιτική είναι αδιέξοδη, ακόμα και αν αισθάνεται ότι ο χατζηαβατισμός της δεν έχει αντίκρισμα, ακόμα και αν νιώθει προδομένη και απαξιωμένη, δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Η εξάρτηση είναι στη φύση της. Και ακριβώς επειδή είναι στη φύση της, θα δίνει όσο γίνεται περισσότερα από τη χώρα, την οικονομία της, την κυριαρχία της στους ιμπεριαλιστές προστάτες της. Όσο οι ΗΠΑ και η ΕΕ κλείνουν το μάτι στο δίκαιο του ισχυρού και στον τουρκικό αναθεωρητισμό, η ελληνική αστική τάξη θα γίνεται βασιλικότερη του βασιλέως. Θα προσφέρει γη και ύδωρ, θα αναγνωρίζει και θα χειροκροτεί κάθε παραβίαση του διεθνούς δικαίου (ακόμα και αν έτσι ακυρώνει τα βασικά της επιχειρήματα), θα δηλώνει πρόθυμη να μπει στην πρώτη γραμμή της μάχης για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Θα προσδοκά απατηλά ότι η πίστη της και ο φανατισμός της, επιτέλους θα αναγνωριστούν. Θα διαψευστεί για μία ακόμα φορά.
Ο ελληνικός αστισμός θα ήταν γελοίος αν δεν ήταν τραγικός και επικίνδυνος.
Αρθρογραφεί στο antapocrisis για θέματα πολιτικής επικαιρότητας και Αριστεράς.
Leave a Reply
Want to join the discussion?Feel free to contribute!