Οι κομμουνιστές μπροστά στην "απαγόρευση κυκλοφορίας"

Συγνώμη για το βαρύγδουπο του τίτλου, αλλά σήμερα οφείλουμε να ρωτήσουμε τι πρόβλημα αντιμετωπίζουμε: Πρόβλημα δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, ή πρόβλημα δημόσιας υγείας και επιβίωσης; Αν δεν μπορεί κάποιος να συλλάβει το μέγεθος της υγειονομικής απειλής, ας τσιτάρει Αγκάμπεν ή Φουκώ, αλλά ας μην έχει την παραμικρή προσδοκία να παίξει ρόλο στη διαμόρφωση της πραγματικότητας. Γιατί το πρώτο πράγμα που απαιτείται για να αλλάξεις την πραγματικότητα, είναι να την καταλαβαίνεις.

Υπό άλλες συνθήκες δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι όταν μια πανδημία έχει σαρώσει όχι την “καθυστερημένη” Ασία ή Αφρική, αλλά την κεντρική Ευρώπη με τα κληρονομημένα από παλιά συστήματα υγείας, ήδη αποδυναμωμένα από τρεις δεκαετίες σκληρού νεοφιλελευθερισμού, να καταρρέουν, κάτι σοβαρό τρέχει.

Και αν για κάτι ελέγχεται ο Μητσοτάκης δεν είναι γιατί περιορίζει τις “άσκοπες μετακινήσεις”. Ελέγχεται γιατί δεν τις περιόρισε νωρίτερα. Ελέγχεται γιατί αφήνει ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα διαγγέλματα, ευρύτατες παραγωγικές δραστηριότητες να εξελίσσονται κανονικά προς χάριν των επιχειρηματικών κερδών, ακόμα και αν αυτές οι δραστηριότητες δεν αφορούν τις άμεσες ανάγκες υγείας ή επιβίωσης. Με call centers, χώρους δουλειάς, βαγόνια και λεωφορεία γεμάτα, το “μένουμε σπίτι” είναι κολοβό. Ειδικά όταν η “απαγόρευση” έρχεται να κρύψει κάτω από το χαλάκι της ατομικής ευθύνης τις εγκληματικές πράξεις και παραλείψεις του κράτους.

Όλη η Ευρώπη ελέγχεται γιατί δεν έπραξε νωρίτερα. Γιατί όταν ξέσπασε η επιδημία οι Ευρωπαίοι ηγέτες και ο ίδιος ο Π.Ο.Υ. ενεργώντας καταρχήν με πολιτικές σκοπιμότητες απέναντι στην Κίνα, αλλά κυρίως με βασικό μέλημα να μην διαταραχθούν οι αγορές, αγρόν αγόραζαν. Διαβεβαίωναν ότι η νόσος είναι μια απλή γρίπη χωρίς ιδιαίτερη μεταδοτικότητα. Καθησύχαζαν τους επιστήμονες. Αφόπλιζαν τις άμυνες των συστημάτων υγείας. Και συνεχίστηκε η νιρβάνα, η αδιαφορία, η επίκληση της κανονικότητας, οι όρκοι στις “ατομικές ελευθερίες”, οι βαρύγδουπες δηλώσεις για την προστασία της οικονομίας.

Μέχρι που ήρθαν κατά χιλιάδες οι νεκροί.

Σήμερα, τα ίδια λένε ακόμα;

Ο φόρος αίματος είναι τόσο βαρύς, που μέχρι και η “ελευθερία του ατόμου”, η σημαία του φιλελευθερισμού, μαζί με την “ελευθερία της αγοράς”, έχει αρχίσει πια να ενοχοποιείται για τις εκατόμβες θυμάτων. Για να μη διαταραχθεί ο τουρισμός στις Άλπεις, η εβδομάδα Μόδας του Μιλάνου, οι αεροπορικές πτήσεις, η οικονομία εν γένει.

Και η Ελλάδα άργησε να πάρει μέτρα. Συγκρινόμαστε με την Ιταλία και λέμε ότι δράσαμε νωρίς, αλλά η αλήθεια είναι ότι ήμασταν “τυχεροί” με την καθυστέρηση εισόδου των πρώτων κρουσμάτων. Γιατί εντωμεταξύ η μακαριότητα της Ευρώπης και η λατρεία της απρόσκοπτης αγοράς και μετακίνησης, αποδείχθηκαν εγκλήματα. Μέτρα που κάνουν τους φιλελεύθερους να φρίττουν, αυτοπεριορισμοί, καραντίνες, ασφυκτικοί υγειονομικοί έλεγχοι, πλέον είναι σε ημερήσια διάταξη. Έπρεπε όμως να γίνουν νωρίτερα. Γιατί τώρα η νόσος είναι μέσα στην κοινότητα και μεταδίδεται. Και το ελληνικό σύστημα υγείας είναι πολύ πολύ πιο αποδυναμωμένο και υποστελεχωμένο από αυτό της Λομβαρδίας.

Σε κάθε τι κρίνουμε το πρωτεύον και το δευτερεύον. Κρίνουμε το ατομικό και το συλλογικό. Κρίνουμε το δημόσιο και το ιδιωτικό.

Και η στάση ανθρώπων που θέλουν να είναι με την κοινωνική ανατροπή δεν μπορεί παρά να είναι μονοσήμαντα σαφής: Είμαστε με το πρωτεύον, είμαστε με το συλλογικό, είμαστε με το δημόσιο. Καταλαβαίνουμε τι αντιμετωπίζουμε, τασσόμαστε φανατικά με τη συλλογική ευθύνη να σταματήσουμε την επιδημία, θέλουμε ένα δημόσιο που να παρεμβαίνει, να ρυθμίζει, να διορίζει μαζικά, να ανοίγει τον κορβανά του, ακόμα και να απαγορεύει, όταν αυτό το επιβάλει η δημόσια υγεία και η επιβίωση του λαού. Και θα φάμε το λαρύγγι όσων θελήσουν μετά την πανδημία να απλώσουν ξανά το χέρι τους στη δημόσια υγεία για να κερδοσκοπήσει το κεφάλαιο.

Ακούγεται περίεργο, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι κομμουνιστές πρέπει να είναι με την “απαγόρευση κυκλοφορίας”. Και να θεωρούν ότι είναι λειψή, και άρα για αυτό το λόγο, υποκριτική.

Γιατί δεν έγινε νωρίτερα.

Γιατί έκλεισε ο Υμηττός, αλλά συνέχισε να λειτουργεί η τηλεφωνική προώθηση προϊόντων.

Γιατί η Εκκλησία συνέχισε να μολύνει μία βδομάδα αφού έκλεισαν τα σχολεία.

Γιατί η ελαφρότητα με το “πάω διακοπές στο χωριό” έπρεπε να κοπεί από την πρώτη μέρα.

Γιατί η απαγόρευση δεν επεκτάθηκε σε χώρους εργασίας που χωρίς να είναι ανάγκη συνεχίζουν να λειτουργούν.

Γιατί σε χώρους που πρέπει να συνεχίζουν να λετουργούν για να μπορεί η κοινωνία να έχει φαγητό, ρεύμα, τηλεπικοινωνίες, δεν παίρνονται αυστηρότατατα μέτρα προστασίας.

Γιατί και αυτή η “απαγόρευση” ήταν τμήμα της απόπειρας να μετακυλιστεί η ευθύνη σε όσους δεν συμμορφώνονται με τα μέτρα περιορισμού της διάδοσης.

Και οι ατομικές ελευθερίες; Η ελεύθερη μετακίνηση; Το δημοκρατικό δικαίωμα στη βόλτα; Ή στη διασκέδαση;

Θα πρέπει να περιμένουν. Αντιδημοφιλές, αλλά στο βάθος ανατρεπτικό.

Γιατί αν ο καπιταλισμός είναι με τα άτομα, ο κομμουνισμός είναι με τις κοινωνίες. Και δεν θα πρέπει ούτε για μισό λεπτό να βάλουμε το ατομικό μας δικαίωμα πάνω από τη συλλογική μας υποχρέωση. Αυτό κάνει τους ανθρώπους που είναι στη σωστή όχθη της ιστορίας να μην είναι με το ατομικό τους συμφέρον, αλλά με το κοινό καλό. Και να γίνονται άνθρωποι από “άλλη πάστα”. Άρα να μπορούν, όχι σήμερα, αλλά ίσως κάποια στιγμή αύριο, να οργανώσουν την έφοδο στον ουρανό.