Οι α-νοησίες μιας απελέκητης

Η Κ. Κεραμέως δεν θα απασχολούσε ούτε κουνούπι ανά την ελληνική επικράτεια αν δεν ήταν κόρη του πατέρα της. Διότι με εξαίρεση όσα της έχει προσκομίσει το επώνυμό της (πτυχία, δικηγορικό γραφείο, σχέσεις και εισόδημα), τα πολιτικά πεπραγμένα της συνιστούν κακοφτιαγμένο μνημείο κενοδοξίας και φαιδρότητας. Εκτοξεύτηκε στο πολιτικό χρηματιστήριο ως υποψήφια Επικρατείας της ΝΔ το 2015, οπότε και τα ΜΜΕ την αποθέωναν ως άριστη των αρίστων. Οι διθύραμβοι για τις ικανότητές της συνεχίστηκαν, μέχρι τη στιγμή όπου έπρεπε αυτές να αποδειχθούν. Σήμερα, ακόμα και τα μπουκωμένα από τη λίστα Πέτσα ΜΜΕ διεκτραγωδούν την πολιτεία της στο Υπουργείο Παιδείας.

Η κ. Κεραμέως ακολούθησε κατά γράμμα το manual της ανάδειξης των αρίστων από τις τάξεις των αρίστων: Κολλέγιο Αθηνών, αποφυγή των πανελλήνιων εξετάσεων, πρώτες σπουδές στη Σορβόννη, μεταπτυχιακό στο Χάρβαρντ. Πρώτη, (και εννοείται πάντα σύντομη), εργασία σε γραφείο εξωτερικού για να αποκτήσει την απαραίτητη λάμψη το βιογραφικό, και αμέσως μετά επιστροφή στα πάτρια για να αναλάβει την οικογενειακή νομική εταιρεία. Κάθε άριστος που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να ιδρύσει μια ΜΚΟ με φιλανθρωπική δράση, κίνηση που είναι πλέον καταλύτης, αν όχι προϋπόθεση, για μια θριαμβευτική είσοδο στην πολιτική. Οι οδηγίες του εγχειριδίου ακολουθήθηκαν κατά γράμμα και επιλέχθηκε από τον Α. Σαμαρά στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ.

Ξεκίνησε την υπουργική της θητεία βραβεύοντας την Ελένη Αντωνιάδου, ως «διαπρέπουσα στη ΝΑΣΑ, ειδική στους τομείς της Αναγεννητικής Ιατρικής και της Βιοαστροναυτικής». Υπογράμμιζε μάλιστα ότι «το πάθος της για την επιστήμη μας εμπνέει». Λίγες μέρες μετά, αποκαλύφθηκε με πάταγο ότι η διαπρέπουσα βιοαστροναυτική επιστήμονας είχε περάσει από ένα summer camp της ΝΑΣΑ, όπως χιλιάδες και χιλιάδες άλλοι φοιτητές, στο δε τομέα της αναγεννητικής ιατρικής το όνομά της είναι παντελώς άγνωστο, ο επικεφαλής καθηγητής της ελέγχεται μάλιστα για αποτυχημένες επεμβάσεις τραχείας καθώς όλοι οι ασθενείς του απεβίωσαν. Η κ. Αντωνιάδου υπήρξε μηντιακό κατασκεύασμα, και ως τέτοιο βρήκε το ταίρι της σε ένα άλλο μηντιακό κατασκεύασμα. Αυτό της άριστης και ικανής υπουργού από το Χάρβαρντ.

Η κ. Κεραμέως συνέχισε τη θριαμβευτική της πορεία με το μήνυμά της -ως Υπουργού Παιδείας- για την 28η Οκτωβρίου όπου επέδειξε μνημειώδη άγνοια για το πότε ξεκίνησε ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Τα αφιονισμένα με τις χαμηλές ακαδημαϊκές επιδόσεις των ελληνόπουλων ΜΜΕ και οι έξαλλοι με τη χαμηλή κατάταξη των ελληνικών Πανεπιστημίων δημοσιογράφοι, δεν βρήκαν ούτε λέξη για να περιγράψουν το έπος αμορφωσιάς και προχειρότητας. Δεκαπεντάχρονοι μαθητές που δεν ξέρουν τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου κρεμιούνται στα μανταλάκια ως απόδειξη της χρεοκοπίας του ελληνικού σχολείου. Τριανταπεντάχρονη υπουργός με πτυχία από τη Σορβόννη και το Χάρβαρντ και ένα τσούρμο καλοπληρωμένων συμβούλων και παρατρεχάμενων να χτενίζει τις ανακοινώσεις της, δεν μπόρεσε να βγάλει μια σωστή ανακοίνωση για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Όντας μάλιστα στα πλαίσια των θεσμικών της υποχρεώσεων (μήνυμα υπουργού παιδείας) και όχι μπροστά στην ασφυκτική πίεση μιας τηλεοπτικής κάμερας.

Τρεις ολόκληρους μήνες αφού ανέλαβε το υπουργείο, δεν μπορούσε να πει, σε ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή, το ποσοστό του προϋπολογισμού του υπουργείου της. Φανταστείτε έναν διευθύνοντα σύμβουλο μιας επιχείρησης να μην γνωρίζει, χοντρικά έστω, τον προϋπολογισμό του οργανισμού του. Θα αποτελούσε καταγέλαστο δείγμα νεποτισμού και ανικανότητας. Όχι όμως στην Ελλάδα, όπου τα καλύτερα βιογραφικά χτίζονται χάρη στην εξουσία, τις σχέσεις και το χρήμα. Αποτελούν δε εσαεί απόδειξη υπεροχής και ανωτερότητας έναντι των φτωχών ιθαγενών οι οποίοι αν και έχουν συνήθως συντριπτικά πολλαπλάσιες ικανότητες, κερδίζουν κατά κανόνα συντριπτικά υποπολλαπλάσια εισοδήματα.

Εντωμεταξύ, ανάμεσα στην α-νοησία (μωρία, αφροσύνη, έλλειψη σκέψης, κατά τα λεξικά) που την χαρακτήριζε, το υπουργικό της έργο παρέμεινε στάσιμο να μηρυκάζει τα χιλιοειπωμένα δεξιά κλισέ: Αιώνιοι φοιτητές, εθνική και θρησκευτική συνείδηση, ιδιωτική εκπαίδευση, αξιολόγηση εκπαιδευτικών. Η θητεία της εξαντλήθηκε στην επαναφορά της τράπεζας θεμάτων, των βιβλίων, των προγραμμάτων και των ιδεοληψιών της νεοελληνικής δεξιάς της δεκαετίας του 90.

Ούτε μισή οκά σκέψης έστω και προς τη σύγχρονη νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση του δυτικού κόσμου.

Και μετά ήρθε ο κορωνοϊός.

Η κ. Κεραμέως νομοθέτησε την αύξηση των μαθητών ανά τμήμα σε καιρούς πανδημίας, θεωρώντας ότι περισσότερα τμήματα, καλύτερα σχολεία, μεγαλύτερες αίθουσες, περισσότεροι εκπαιδευτικοί, είναι λεφτά πεταμένα. Ίσως πόνταρε και σε Μαγιορκίνηδες έτοιμους να δικαιολογήσουν τις φαιδρότητες με ακόμα μεγαλύτερες φαιδρότητες. Μαγιορκίνηδες βρέθηκαν, αλλά δεν έπεισαν ούτε την Καθημερινή.

Η κ. Κεραμέως εξάντλησε την προετοιμασία των σχολείων για την πανδημία του φθινοπώρου στα αποτυχημένα και επικίνδυνα παγουρίνα – δωρεά εφοπλιστή και στις ακόμα πιο αποτυχημένες υπερμεγέθεις μάσκες. Δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει το απλούστερο: Σαφές και δίχως κενά πρωτόκολλο διαχείρισης και ελέγχου ύποπτων κρουσμάτων μέσα στα σχολεία. Αυτό κατέληξε στην οριστική του μορφή μόνο μετά το άνοιγμα των σχολείων. Και δεν απάντησε καν στο βασικό ερώτημα: Αν ένας μαθητής έχει συμπτώματα γρίπης 4 – 5 φορές μέσα στη χρονιά, πώς και με ποια διαδικασία θα ελέγχεται για covid-19 χωρίς οικονομική αιμορραγία, υγειονομικό ρίσκο και οικογενειακή ταλαιπωρία;

Με τούτα και με κείνα η υπουργός φθάνει στην κορωνίδα της πολιτικής της σταδιοδρομίας με τις καταλήψεις. Δεν θα μας απασχολήσουν οι καταλήψεις αυτές καθαυτές, το δίκαιο ή όχι των αιτημάτων τους, ή οι προβλέψιμες κραυγές της ΝΔ για το «έθιμο των καταλήψεων». Έθιμο που ειρήσθω εν παρόδω είχε να εμφανιστεί στα σχολεία περισσότερο από δέκα χρόνια, οπότε και έπαψε να είναι έθιμο, αλλά αυτά μάλλον είναι ψιλά γράμματα για τους κακοποιητές της αλήθειας. Δεν θα ασχοληθούμε επίσης με την επανεμφάνιση πρώην υπουργών παιδείας του παρελθόντος που έμειναν στην ιστορία -θέλουν δεν θέλουν- είτε ως επικίνδυνοι, είτε ως αποτυχημένοι.

Θα μας απασχολήσει όμως το ΦΕΚ της υπουργού (1/10) με το οποίο ορίζει ως υποχρεωτική τη σύγχρονη εξ αποστάσεως εκπαίδευση για τα παιδιά στα κατειλημμένα σχολεία, εξαιρώντας εκείνα τα οποία συμμετέχουν στην κατάληψη.

Με αυτή και μόνο την απόφασή της η κ. Κεραμέως ακυρώνει με πάταγο και την νομική της υπόσταση. Η υπουργική της υπόσταση ήταν ούτως ή άλλως κατεδαφισθείσα. Καλεί τους εκπαιδευτικούς να αντιμετωπίσουν μια πράξη που δεν προβλέπεται από το νόμο (κατάληψη) -και για την ίδια και την κυβέρνηση είναι παράνομη- με μια πράξη που είναι σαφώς εκτός των ορίων του νόμου -και για το ελληνικό Σύνταγμα και τις διεθνείς Συμβάσεις για τα δικαιώματα του ανθρώπου και του παιδιού είναι παράνομη.

Αν η κ. Κεραμέως αφιέρωνε ελάχιστες ώρες στη μελέτη της εκπαιδευτικής νομοθεσίας, θα έβλεπε ότι οι ποινές, εδώ και χρόνια, στην Ελλάδα και διεθνώς, έχουν αποκλειστικά παιδαγωγικό χαρακτήρα. Ακόμα και ο πειθαρχικά χειρότερος μαθητής της χώρας, μπορεί να υποστεί το υπέρτατο μέτρο της αλλαγής σχολικού περιβάλλοντος, μόνο στο βαθμό που αυτό κριθεί ότι λειτουργεί παιδαγωγικά υπέρ του ίδιου, προσδοκώντας να επανέλθει στο πλαίσιο και στους κανόνες της σχολικής ζωής και έχοντας αποδείξει ότι αυτή η επαναφορά δεν μπορεί να γίνει εντός του ίδιου σχολικού περιβάλλοντος.

Η κ. Κεραμέως προτιμά να περνά τον χρόνο της διαφημίζοντας την ιδιωτική πρωτοβουλία των παγουρίνων με το εκτεθειμένο στόμιο ή να εορτάζει την Ευρωπαϊκή Ημέρα Αθλητισμού φορώντας φόρμα και κάνοντας σετάκια γυμναστικής έξω από το υπουργικό της γραφείο. Δεν χαράμισε ωστόσο ούτε δευτερόλεπτο για να εξοικειωθεί με τη -σχετική με τις πανάκριβες σπουδές της- νομοθεσία που διέπει το εκπαιδευτικό έργο.

Ίσως, αν είχε διαφορετικές προτεραιότητες, θα έβλεπε, ότι ούτε η εκπαιδευτική διαδικασία (έστω και στη μορφή της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης) μπορεί να υποβιβαστεί σε τιμωρητική πράξη για τα κατειλημμένα σχολεία, ούτε ο αποκλεισμός από αυτή συνιστά παιδαγωγικό μέτρο έναντι των «παρανομούντων» καταληψιών μαθητών.

Το να ζητά δε από τους εκπαιδευτικούς από τη μια να είναι έξω από τα κάγκελα του κατειλημμένου σχολείου για να καταγράφουν τους παρανομούντες μαθητές και από την άλλη να κάνουν ταυτόχρονα εξ αποστάσεως μάθημα όπου θα βάζουν απουσίες στους καταληψίες, δεν συνιστά άγνοια νομοθεσίας αλλά κατάργηση κοινής λογικής.

Εάν επίσης η κ. Κεραμέως αντί να αναμασά ακροδεξιά κλισέ διάβαζε τους νόμους που η ίδια ψήφιζε, θα έβλεπε ότι η κατ’ εξαίρεση παροχή τηλεκπαίδευσης δικαιολογείται σε κλείσιμο σχολείων λόγω μεταδοτικής νόσου η φυσικής καταστροφής. Η κατάληψη δεν είναι τίποτα από τα δύο. Τουλάχιστον όχι ακόμα.

Το βασικό όμως πρόβλημα δεν είναι η εντελώς παράνομη εγκύκλιος Κεραμέως αλλά η αφαίρεση κάθε ίχνους παιδαγωγικής λογικής και ευθύνης. Μόνο δεσμοφύλακες αναμορφωτηρίων ανηλίκων του προ-περασμένου αιώνα θα μπορούσαν να σκεφτούν τον αποκλεισμό από την παιδαγωγική διαδικασία (έστω και αυτήν την κολοβή της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης) ως μέσο πειθάρχησης. Σήμερα, σε όλα τα πολιτισμένα κράτη του κόσμου, ακόμα και οι χειρότεροι δολοφόνοι έχουν δικαίωμα να παρακολουθήσουν τις σπουδές τους, έστω και αν βρίσκονται εφόρου ζωής έγκλειστοι σε φυλακές βαρυποινιτών. Ακόμα και αν είναι μελλοθάνατοι. Συνιστά βασική παραδοχή του κράτους δικαίου και των δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Μήπως για την κ. Κεραμέως οι καταληψίες μαθητές είναι κάτι ακόμα χειρότερο από τους χειρότερους δολοφόνους;

Εάν η κ. Κεραμέως είχε την παραμικρή επαφή με την εκπαίδευση και την πραγματικότητά της καθώς και με την παιδαγωγική (έστω και μόνο με το αστικό φιλελεύθερο ρεύμα της), θα ήξερε ότι οι ποινές στους μαθητές δεν έχουν απλώς παιδαγωγικό χαρακτήρα αλλά είναι και απολύτως εξατομικευμένες. Δεν μπορούν δηλαδή κάποιες δεκάδες ή και εκατοντάδες μαθητές που συμμετέχουν σε μια κατάληψη να τιμωρηθούν συλλογικά χωρίς εξατομικευμένη αξιολόγηση. Σε επίπεδο δικαίου μάλιστα, η ατομική ευθύνη τέλεσης αδικήματος (αποδεχόμενοι χάριν λόγου ότι οι καταλήψεις είναι αδίκημα), συνιστά ακρογωνιαίο λίθο του νομικού πολιτισμού. Όχι όμως του νομικού πολιτισμού της εκ Σορβόννης και Χάρβαρντ ορμώμενης άριστης.

Η κ. Κεραμέως με τις πράξεις της, τις ανακοινώσεις, τις εγκυκλίους και τις δηλώσεις της γελοιοποιεί τόσο τον μύθο της αριστείας, όσο και την αντίληψη ότι αποτελεσματική πολιτική κάνουν τα καλύτερα βιογραφικά και τα πανάκριβα και με κύρος πτυχία. Αποδεικνύει καθημερινά το εντελώς ανάποδο: Τη βαθιά αμορφωσιά με την ουσιαστική έννοια του όρου, το γεγονός ότι παρέμεινε ξύλο απελέκητο, με μηδαμινή κοινωνική εμπειρία, σε αφασιακή κατάσταση, εντός μιας γυάλινης φούσκας της τάξης της που ορίζεται από τα πανάκριβα σχολεία των βορείων προαστίων, τα πάρτυ στη Μύκονο και τα γκαλά στην Εκάλη.

Πέραν τούτου ουδέν.

Φυσικά η αντίληψη ότι πολιτική κάνουν οι άριστοι, τα βαριά και εκθαμβωτικά πτυχία και τα καλύτερα βιογραφικά δεν κατοικεί μόνο στη ΝΔ. Η κοινότητα ωστόσο των στόχων και των βασικών αξόνων της μνημονιακής και μεταμνημονιακής πολιτικής σε όλο το βασικό πολιτικό φάσμα (ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, ΣΥΡΙΖΑ) έχει αφήσει μικρά περιθώρια διαφοροποίησης. Αν όλοι ψηφίζουν λιτότητα, μνημόνια, ευρωατλαντικό πλαίσιο, τυφλή υπακοή στις ΗΠΑ, σε τι θα μπορέσουν να διαφοροποιηθούν;

Αποκλειστικά και μόνο στις διαχειριστικές ικανότητες, στην αριστεία, στη γλωσσομάθεια, στις γραβάτες, στον κοσμοπολιτισμό.

Εκεί πόνταρε και κέρδισε ο Μητσοτάκης.

Μόνο που η πραγματικότητα αργά ή γρήγορα επιβάλλεται και το πουλόβερ αρχίζει να ξηλώνεται. Η μυθολογία των άριστων που τα καταφέρνουν καλύτερα επειδή τα σχολεία και τα πτυχία τους είναι καλύτερα και ακριβότερα, ξεγυμνώνεται. Αποδεικνύεται ότι η πολιτική παραμένει σύγκρουση συμφερόντων και οι πολιτικοί αποτελούν εκπροσώπους κοινωνικών τάξεων. Και όποιος θέλει να αναμετρηθεί με την κούφια αριστεία της ΝΔ οφείλει πρώτα και κύρια να αναμετρηθεί με τον πυρήνα της πολιτικής και της ιδεολογίας της.

Πίσω στα βασικά λοιπόν.

2 replies

Leave a Reply

Want to join the discussion?
Feel free to contribute!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *