Να τολμάμε να αγωνιζόμαστε - Να τολμάμε να νικάμε. 70 χρόνια από τη νίκη της Κινέζικης Επανάστασης

Η νίκη της Κινέζικης Επανάστασης 70 χρόνια πριν, είναι μια ξεχωριστή στιγμή στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, μια ξεχωριστή στιγμή στην ιστορία της ανθρωπότητας για απελευθέρωση από την εκμετάλλευση και την καταπίεση.

Η 1η Οχτώβρη 1949 είναι η νικηφόρα κατάληξη μιας μεγάλης πορείας σχεδόν τριάντα χρόνων, μέσα από απίστευτες δυσκολίες και αντιξοότητες, με εφόδους και υποχωρήσεις, με ξένη κατοχή και άγρια τρομοκρατία. Παρατεταμένου πολέμου «ανάμεσα στην ένοπλη επανάσταση και την ένοπλη αντεπανάσταση», και δοκιμασιών οργάνωσης της νέας κοινωνίας και λαϊκής εξουσίας στις απελευθερωμένες περιοχές.

Η 1η Οχτώβρη 1949 είναι η αρχή μιας επίπονης τιτάνιας προσπάθειας σοσιαλιστικής οικοδόμησης σε μια αχανή, καθυστερημένη μισοφεουδαρχική χώρα. Αξιοποιώντας κάθε παραγωγική δυνατότητα, κάθε φυσικό πόρο, τη θέληση και τη διαρκή προσπάθεια των κινέζων κομμουνιστών, της εργατικής τάξης, του λαϊκού στρατού και των μαζών, και δοκιμάζοντας νέες μεθόδους και τρόπους –με επιτυχίες και αποτυχίες– η Κίνα βγαίνει από τη φτώχεια, την καθυστέρηση και την αμάθεια.

Η Κινέζικη Επανάσταση αναμετρήθηκε με το καθήκον της εδραίωσης και του βαθέματος της επανάστασης, της ορθής λύσης των αντιθέσεων στην κινέζικη κοινωνία, της αποτροπής καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Αντιπαρατέθηκε στη ρεβιζιονιστική στροφή του ΚΚΣΕ υπερασπίζοντας τις αρχές του επαναστατικού μαρξισμού και τα ιδανικά του κομμουνισμού. Τροποποίησε τον παγκόσμιο συσχετισμό δύναμης, ενέπνευσε και καθοδήγησε με την εμπειρία της τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα σε όλο τον κόσμο την εποχή των επαναστατικών θυελλών, τροφοδότησε τα αντιμπεριαλιστικά, αντιπολεμικά και νεολαιίστικα κινήματα σε όλο τον κόσμο.

Με την εξαπόλυση της Πολιτιστικής Επανάστασης το στέριωμα της επανάστασης και η υπόθεση του σοσιαλισμού γίνεται υπόθεση των μαζών. Θεωρώντας πως «ο αγώνας για το ποιος-ποιον, ο σοσιαλισμός ή ο καπιταλισμός, στον πολιτικό και ιδεολογικό τομέα διεξάγεται για μια πολύ μεγάλη χρονική περίοδο πριν κριθεί η έκβασή του», εκατομμύρια λαού κινητοποιούνται για να κριτικάρουν και να αντιπαρατεθούν στην αστική τάξη σε κάθε τομέα του εποικοδομήματος: τη γνώση, την επιστήμη, την κουλτούρα, την τέχνη, τα ήθη, την εκπαίδευση, την οργάνωση και διεύθυνση της παραγωγής, ακόμα και μέσα στο ίδιο το κόμμα.

Στην πορεία της επανάστασης και του κινέζικου κόμματος, καταλυτική ήταν η συμβολή και ο ρόλος του Μάο Τσετούνγκ που καθόρισε τις ιδιαιτερότητες της επανάστασης στην Κίνα, ανέλυσε ορθά τις αντιθέσεις στην κινέζικη κοινωνία, προσανατόλισε σε σωστές ταχτικές συμμαχιών και συνεργασιών, αναγνώρισε το βασικό ρόλο της αγροτιάς, διατύπωσε τις αρχές του λαϊκού παρατεταμένου πολέμου, εξόπλισε τους κινέζους κομμουνιστές για να σπείρουν «το σπόρο της επανάστασης» στις λαϊκές μάζες και να χτίσουν τη σχέση τους με αυτές. Αξιολογώντας την εμπειρία της Σοβιετικής Ένωσης, εντοπίζοντας λαθεμένες πλευρές και στρεβλώσεις, τους όρους διεξαγωγής της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό, προχώρησε παραπέρα την επαναστατική θεωρία. Το έργο του στη φιλοσοφία, σε ζητήματα σοσιαλιστικής οικοδόμησης, στη θεωρία και την πράξη και τη διαλεκτική τους σχέση εμπλουτίζει τον επαναστατικό μαρξισμό.

70 χρόνια μετά, η παλινόρθωση του καπιταλισμού, η εικόνα-έκτρωμα της κινέζικης κοινωνίας, η κατάρρευση των πρώην σοσιαλιστικών χωρών και η υποχώρηση του κομμουνιστικού κινήματος δεν ακυρώνουν, αλλά αντίθετα επιβεβαιώνουν –με επώδυνο και τραγικό για τους λαούς και την εργατική τάξη τρόπο– τις παρακαταθήκες της Κινέζικης Επανάστασης και του Μάο Τσετούνγκ: τη συνέχιση και την οξύτητα της ταξικής πάλης σε συνθήκες σοσιαλισμού, την αναγκαιότητα αδιάκοπης πολεμικής στην αστική ιδεολογία σε όλα τα επίπεδα, την αναγκαιότητα τού να γίνει η επανάσταση και ο σοσιαλισμός υπόθεση των ίδιων των μαζών.

Η λυσσώδης προσπάθεια της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων να πείσει για την «παντοδυναμία» και την «αιωνιότητά» της, για το «ανέφικτο» ενός άλλου κόσμου ισότητας και δικαιοσύνης και τη «ματαιότητα» κάθε επαναστατικής απόπειρας, κάθε προσπάθειας των ανθρώπων να ορίζουν οι ίδιοι τις τύχες τους, να ξαναγράψει την ιστορία σβήνοντας την ιστορική μνήμη και συκοφαντώντας κάθε προηγούμενη έφοδο στον ουρανό, να ταυτίζει ακόμα και με ψηφίσματα «θεσμικών δημοκρατικών» οργάνων τον κομμουνισμό με το φασισμό, επιβεβαιώνει το φόβο της για το φάντασμα που πλανιέται πάνω από τον κόσμο. Και όσο η εκμετάλλευση και η καταπίεση θα εντείνονται, όσο αυτό το σάπιο σύστημα κοινωνικών σχέσεων θα προσπαθεί να διαιωνίζει την ύπαρξή του με κάθε τρόπο, τόσο ο φόβος για το φάντασμα του κομμουνισμού θα μεγαλώνει.

Για τις σημερινές και αυριανές προσπάθειες αναγέννησης του κομμουνιστικού κινήματος η αναφορά στον Μάο και την Κινέζικη Επανάσταση δεν πρέπει να αποτελεί μια ακόμα «ένδοξη επέτειο», αλλά να δίνει συμπεράσματα και διδάγματα για την παραπέρα πορεία, να εξοπλίζει για να τολμήσουμε να αγωνιστούμε και να νικήσουμε. Να δίνουμε σάρκα και οστά στο φάντασμα του κομμουνισμού.