Να τιμωρηθούν οι ένοχοι του εγκλήματος και οι ενορχηστρωτές της συγκάλυψης

Πανελλαδικό Συντονιστικό της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ, 30/1/2025

1. Οι συγκεντρώσεις της Κυριακής 26/2 για τα Τέμπη διαμορφώνουν μια σημαντική δυνατότητα να καταρρεύσει η συγκάλυψη του εγκλήματος, να αποκαλυφθούν οι ένοχοι και ίσως και να τιμωρηθούν κάποιοι από αυτούς. Ανοίγει ένα παράθυρο ευκαιρίας να αποκαλυφθούν οι πολιτικές και ποινικές ευθύνες, τόσο για το δυστύχημα, όσο και για την επιχείρηση συγκάλυψης που έστησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αυτή η δυνατότητα επιβεβαιώνεται και από την ένοχη τηλεοπτική εμφάνιση του Μητσοτάκη στις 29/1.

2. Το έγκλημα στα Τέμπη ήταν διπλό. Έγκλημα λόγω της ιδιωτικοποίησης, της διάλυσης και της απαξίωσης του σιδηρόδρομου και των συστημάτων ασφάλειας και ελέγχου. Αλλά και έγκλημα λόγω της συγκάλυψης που ενορχήστρωσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη από τις πρώτες κιόλας ώρες του δυστυχήματος. Ενώ η πλευρά της ιδιωτικοποίησης και της διάλυσης των δημόσιων μεταφορών είναι σημαντική και βαραίνει διαχρονικά τα μνημονιακά κόμματα (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ), βαρύνουσα πλευρά σήμερα είναι αυτή της συγκάλυψης. Η συγκάλυψη είναι που κάνει την κοινωνία να αγανακτήσει, να εξεγερθεί ηθικά, να κατέβει κατά εκατοντάδες χιλιάδες στις πλατείες και να απειλήσει τη σταθερότητα της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

3. Μέρα με τη μέρα επιβεβαιώνεται ότι οι εκρήξεις φωτιάς που ακολούθησαν τη σύγκρουση των τρένων, οφείλονται σε παράνομο φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας. Ειδικά τα αναμενόμενα πορίσματα του ΕΜΠ και ανεξάρτητων φορέων, εκθέτουν ανεπανόρθωτα τον πρωθυπουργό που είχε δηλώσει ότι “με σιγουριά ξέρουμε ότι η πυρκαγιά οφείλεται στα λάδια της επιβατικής αμαξοστοιχίας” και ότι “δεν υπήρχε τίποτα εύφλεκτο στην εμπορική αμαξοστοιχία”. Τον καθιστούν ευθέως, όχι θύμα παραπλάνησης, αλλά ενορχηστρωτή της, καθώς οι συγκεκριμένες ψευδείς και με σκοπιμότητα διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού, συνοδεύονται από πλήθος άλλων ενεργειών (ιατροδικαστικές παραλείψεις, μπάζωμα, παραποίηση ηχητικών συνομιλιών, διαγραφή βίντεο, παραλείψεις της Αστυνομίας, κοινοβουλευτικές κωλυσιεργίες κοκ). Η συγκάλυψη αφορά συνολικά, όλες τις πλευρές του εγκλήματος, και τις αιτίες που το προκάλεσαν, και τη μετέπειτα διαχείρισή του. Το πλήθος και η έκταση όλων των ενεργειών συγκάλυψης δείχνει ότι ενορχηστρωτής της δεν μπορεί παρά να είναι το ίδιο το Μέγαρο Μαξίμου.

4. Το αίτημα για την αποκάλυψη και τιμωρία των ενορχηστρωτών της συγκάλυψης είναι η δύναμη κρούσης του κινήματος για την απόδοση δικαιοσύνης στο έγκλημα των Τεμπών. Την επόμενη περίοδο, αυτή η πλευρά θα αναδεικνύεται αναπόφευκτα όλο και πιο κεντρική, και είναι αυτή ακριβώς η πλευρά που η κυβέρνηση θα θέλει να υποβαθμίσει, θυσιάζοντας ίσως πρόσωπα που ευθύνονται για το δυστύχημα καθαυτό (πχ Καραμανλής, κυβερνητικά στελέχη του υπουργείου, στελέχη του ΟΣΕ), τραβώντας την προσοχή μακριά από τη διαχείριση της επόμενης μέρας, που έχει την υπογραφή του ίδιου του Μητσοτάκη.

5. Η μόνη δύναμη που μπορεί να πάρει τις απαιτούμενες πρωτοβουλίες για το θέμα είναι ο Σύλλογος των συγγενών των θυμάτων και οι γονείς. Οι πολιτικές δυνάμεις έχουν αποδείξει με την επί διετία απραξία τους, την απροθυμία τους ή την ανικανότητά τους να θέσουν αποτελεσματικά, όχι μόνο τις ευθύνες από τη διάλυση και την ιδιωτικοποίηση των τρένων (σε αυτό άλλωστε η πλειοψηφία της αντιπολίτευσης ευθύνεται άμεσα), αλλά και τις ευθύνες για τη συγκάλυψη. Μόνο μετά την Κυριακή μπόρεσαν να ψελλίσουν αυτό το οποίο κραυγάζει όλη η Ελλάδα. Ότι δηλαδή εκτυλίχθηκε μια συντονισμένη επιχείρηση συγκάλυψης την οποία δεν αποκάλυψε ούτε ο κοινοβουλευτικός έλεγχος, ούτε η δικαιοσύνη, αλλά οι γονείς με τον δικό τους, μοναχικό αγώνα. Αυτός ο αγώνας αγκαλιάστηκε από την κοινωνία και παράγει ήδη πολιτικά αποτελέσματα.

6. Τουλάχιστον τον επόμενο μήνα η δράση και η παρέμβασή μας καθορίζεται κεντρικά από την ανάγκη το κίνημα αυτό να κλιμακωθεί, να οξύνει την απαίτηση για πλήρη διαλεύκανση και αποκάλυψη των ενόχων, να επιβάλει την απόδοση δικαιοσύνης. Πρέπει να έχουμε λόγο και δράση που να ενισχύει την παλλαϊκή απαίτηση για διαφάνεια, δικαιοσύνη και τιμωρία των ενόχων. Μέχρι τις 28 Φλεβάρη που κλείνουν ακριβώς δύο χρόνια από το δυστύχημα, η δράση η δική μας αλλά και όσων αγωνιστών αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα και την αναγκαιότητα να αποκαλυφθεί η συγκάλυψη και να τιμωρηθεί το έγκλημα, πρέπει να καθορίζεται σχεδόν αποκλειστικά από την ανάγκη κλιμάκωσης αυτού του δίκαιου αγώνα των γονιών και της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας.

7. Στόχος δεν μπορεί να είναι απλά μια κινητοποίηση στις 28 Φλεβάρη. Στόχος είναι η διαρκής κλιμάκωση, κάθε εβδομάδα, κάθε Κυριακή, που θα διατηρεί την απαίτηση για δικαιοσύνη και τιμωρία των ενόχων στην πρώτη γραμμή της κοινωνικής και πολιτικής επικαιρότητας. Για παράδειγμα, οι εβδομαδιαίες διαδηλώσεις επί σχεδόν τρεις μήνες στη Σερβία για το δυστύχημα στο σιδηροδρομικό σταθμό του Νόβισαντ, αλλά και η ελληνική εμπειρία των εβδομαδιαίων συγκεντρώσεων στις πλατείες επί μνημονίων, δείχνουν το δρόμο για το πώς ένα κίνημα μπορεί με την επιμονή του να φέρει αποτελέσματα και να αποδώσει πολιτικές ευθύνες.

8. Δύο σημαντικοί σταθμοί στην πορεία προς τις 28 Φλεβάρη είναι η ημέρα της προ ημερησίας διάταξης συζήτηση στη Βουλή ανάμεσα στους πολιτικούς αρχηγούς και η ημέρα εκλογής του Κ. Τασούλα ως Προέδρου της Δημοκρατίας. Ειδικά για τον Κ. Τασούλα, το κίνημα πρέπει να τον ονοματίσει ως έναν από τους πρωταγωνιστές της συγκάλυψης καθώς ως Πρόεδρος της Βουλής παρακράτησε παράνομα στο συρτάρι του τις μηνύσεις των συγγενών των θυμάτων προς πολιτικά πρόσωπα, ενώ έστειλε στα αζήτητα τη δικογραφία της ευρωπαϊκής εισαγγελίας για τη σύμβαση 717 που αφορούσε τις παραλείψεις των πολιτικών προσώπων για την έλλειψη τηλεδιοίκησης. Όπως και κάθε άλλος πρωταγωνιστής της συγκάλυψης (πχ η πλειοψηφία των βουλευτών της ΝΔ στην Εξεταστική Επιτροπή η οποία αναβαθμίστηκε σε υπουργικούς θώκους), έτσι και ο Κ. Τασούλας αναβαθμίζεται, στο ύπατο μάλιστα αξίωμα. Τέλος το κίνημα πρέπει να απαιτήσει την τιμωρία όλων όσων, είτε ως κυβερνητικά στελέχη, είτε ως κυβερνητικά φερέφωνα, πρωταγωνίστησαν στην παραπλάνηση, στη συκοφάντηση, στη λασπολογία ενάντια στις οικογένειες των θυμάτων και τον αγώνα τους (Γεωργιάδης, Φλωρίδης, Πορτοσάλτε κλπ).

9. Ενώ μια τέτοια πορεία διαρκούς επιμονής, συνέχειας και κλιμάκωσης είναι το πραγματικό ζητούμενο, αυτή δεν μπορεί να οργανωθεί από την υπαρκτή αναξιόπιστη ή λίγη Αριστερά. Αυτή μπορεί να οργανωθεί αποκλειστικά από τους γονείς των θυμάτων. Αν κάτι τέτοιο δεν επιλεχθεί για οποιονδήποτε λόγο, η Παρέμβαση, με όλες της τις δυνάμεις, θα προσπαθήσει να παρέμβει περιφερειακά, σε όσο γίνεται περισσότερες γειτονιές, με συναγωνιστές και φίλους που συμφωνούν σε μια τέτοια λογική, θέτοντας διαρκώς το αίτημα της δικαίωσης των νεκρών, της απόδοσης δικαιοσύνης, της αποκάλυψης της συγκάλυψης. Από την Κυριακή 2/2 και κάθε Κυριακή, σε όσο γίνεται περισσότερες γειτονιές και πλατείες πρέπει να ακούγεται το αίτημα αυτό.

10. Στις 28 Φλεβάρη, ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη μορφή που θα επιλεχθεί, η νεολαία της χώρας πρέπει να διαδηλώσει με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι δεν θα περάσει η ενορχηστρωμένη συγκάλυψη για το έγκλημα των Τεμπών. Την τελευταία Παρασκευή πριν τις Απόκριες, τα Γυμνάσια, τα Λύκεια και τα Πανεπιστήμια, αντί να κάνουν μάθημα ή αποκριάτικες γιορτές και εκδηλώσεις, πρέπει να τιμήσουν τη μνήμη των 57 θυμάτων των Τεμπών. Κανένα σχολείο να μη λειτουργήσει. Με αποχές και καταλήψεις, οι μαθητές όλης της χώρας, μαζί με τους φοιτητές, να κατέβουν στο δρόμο, ενώνοντας τη φωνή τους με τη φωνή των οικογενειών των θυμάτων και τη φωνή της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας που έχει ακόμα ηθική και ανθρωπιά. Χρόνος για αποκριάτικα πάρτυ υπάρχει, χρόνος για την απόδοση της δικαιοσύνης δεν υπάρχει.

11. Στις 28 Φλεβάρη είναι σαφές ότι πρέπει η Ελλάδα να βουλιάξει ξανά, με ακόμα περισσότερο κόσμο, αν είναι δυνατόν με εκατομμύρια λαού και όχι εκατοντάδες χιλιάδες. Πρέπει να κινηθούμε και να δράσουμε με την πίστη ότι μπορούμε να έχουμε αποτέλεσμα, ότι μπορεί να υπάρξει αμφισβήτηση του πολιτικού συσχετισμού και της κυριαρχίας Μητσοτάκη, γιατί αυτή η κυριαρχία είναι που εμποδίζει τη διαλεύκανση του εγκλήματος, την αποκάλυψη της αλήθειας, την απόδοση της δικαιοσύνης.