Μπράβο στη συγκέντρωση του ΚΚΕ;

Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ έκανε αυτό που ένα κόμμα χιλιάδων μελών μπορούσε να κάνει. Να κανονίσει μια συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Να οργανώσει επί τόπου έναν κάναβο των δύο μέτρων και να σταθούν οι διαδηλωτές στις απαιτούμενες αποστάσεις αναμεταξύ τους. Αυτό άλλωστε έγινε και στο Τελ Αβίβ μια βδομάδα πριν με 2.000 διαδηλωτές σε αντικυβερνητική συγκέντρωση τηρώντας τα μέτρα προστασίας.
Έχει ενδιαφέρον η συζήτηση που προκάλεσε η συγκεκριμένη εικόνα, αλλά η εξάντληση της συζήτησης στην εικόνα, μας δείχνει και το πρόβλημα της Αριστεράς και του κινήματος σήμερα. Μας δείχνει ότι τα κενά είναι τόσα πολλά που πιανόμαστε από μια φωτογραφία θυμίζοντας τον πνιγμένο που πιάνεται από τα μαλλιά του.

Αν θέλουμε να βάλουμε την πραγματικότητα με τα πόδια κάτω και το κεφάλι πάνω, οφείλουμε να κρατήσουμε δύο συμπεράσματα από τα σημερινά. Πρώτον, ότι στο κίνημα της κοινωνικής ανατροπής χρειάζεται πειθαρχία και οργάνωση (και αυτό πρέπει να το θυμόμαστε – και να το θυμόμαστε όλοι – όταν η μνήμη της σημερινής εικόνας σβήσει). Δεύτερον ότι ο σεβασμός και η πειθαρχία στα υγειονομικά μέτρα δεν σημαίνει σεβασμός και πειθαρχία στις πολιτικές και οικονομικές σκοπιμότητες της άρχουσας τάξης.

Υπάρχουν όμως και δύο αποτελέσματα από τα σημερινά. Η πρώτη απώλεια είναι οι διαβεβαιώσεις ότι τα περιοριστικά μέτρα είναι κόλπο της αστικής τάξης για να θάψει το εργατικό κίνημα. Η δεύτερη όμως απώλεια είναι η κοινή και ψύχραιμη λογική: Αλίμονο αν πιαστούμε από την ψευδαίσθηση ότι το εργατικό κίνημα θα επιβιώσει απλώς με την εικόνα. Όχι επειδή ενίοτε η εικόνα δεν μπορεί να λειτουργήσει ως πυροκροτητής. Αλλά επειδή ενίοτε η εικόνα μπορεί να λειτουργήσει κι ως προπέτασμα καπνού.

Θα πρέπει λοιπόν να αναρωτηθούμε φωναχτά: Προς τι τα μπράβο στο ΚΚΕ και στο ΠΑΜΕ; Επειδή το ΚΚΕ τήρησε τα μέτρα ασφαλείας; Επειδή κατέβασε 1000 διαδηλωτές στο σύνταγμα; Επειδή έχει την πειθαρχία των μελών του; Δεν είμαστε σε αυτούς που κατακρίνουν την οργάνωση και την πειθαρχία. Το κάθε άλλο. Αλλά δεν είμαστε και με την ευκολία.

Και η αναμέτρηση με την ευκολία δεν μπορεί να αποπροσανατολιστεί από τα δεξιά τρολ που ζητούν απαγορεύσεις και φίμωση, ούτε από εκείνους που κατάπιαν την αριστερή κυβέρνηση που εξυπηρέτησε το κεφάλαιο αλλά σκάλωσαν στη “στρατιωτική” εικόνα του ΠΑΜΕ.

Η ευκολία δεν είναι καλός οδηγός γιατί μπορεί να δίνει ένα προσωρινό χαμόγελο ή αίσθηση ανακούφισης, αλλά συχνά κρύβει τις επίπονες και δύσβατες διαδρομές που πρέπει να διανύσουμε. Ποτέ δεν ήταν η ευκολία καλός οδηγός, πόσο μάλλον σε μια δύσκολη περίοδο σαν αυτή που περνάμε. Μετά από μια οικονομική κρίση που ρήμαξε μισθούς, συντάξεις και μαζί και την πεποίθηση ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν.

Σήμερα όλες οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να λογαριάζονται τόσο με τον απολογισμό του τι έγινε εδώ και δέκα χρόνια στην ελληνική κοινωνία, όσο και με το τι έρχεται. Και εδώ δεν χωράει η ευκολία. Γιατί η ευκολία ξεχνά τη στάση του ΚΚΕ στο δημοψήφισμα, στις μεγάλες απεργίες του 10-12, στη στάση μέσα στην κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος, και από την άλλη «ζαλίζεται» από το χτύπημα του χεριού στο τραπέζι συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ και από τον «πολύ κόσμο με τις πολλές σημαίες». Αν παράγει και ωραίο στιγμιότυπο, ακόμα καλύτερα. Αλλά όταν στις κρίσιμες στιγμές της πολιτικής κρίσης δηλώνεται η νομιμοφροσύνη και η εκλογική ετοιμότητα, ποιο είναι το νόημα της επίδειξη δύναμης και οργανωτικότητας σε περιόδους νηνεμίας;

Το ΚΚΕ έκανε αυτό που θα μπορούσε να κάνει ένα μεγάλο κόμμα. Μια κομματική συγκέντρωση τοποθετημένη σε ένα νοητό πλέγμα. Και θάμπωσε την υπόλοιπη αριστερά, ενώ προκάλεσε την αντίδραση των ΜΜΕ. Κάπου ανάμεσα στις εικόνες χάθηκε το πολιτικό μέτρο. Η σημερινή συγκέντρωση του ΚΚΕ είχε τα συνθήματα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» και «δεν θα πληρώσει ξανά ο λαός», αναφερόμενο στην επερχόμενη κρίση. Συνθήματα γενικά σωστά, αλλά δυστυχώς μαρτυρούν ότι το ΚΚΕ τα επόμενα χρόνια θα κάνει τα ίδια ακριβώς που έκανε και την περασμένη δεκαετία.

Η μετάθεση των πάντων στη σοσιαλιστική επανάσταση δεν μας βοήθησε τα προηγούμενα δέκα χρόνια, δεν θα μας βοηθήσει ούτε τα επόμενα δέκα.

Το θάμπωμα εναλλάξ με την αίσθηση της αδυναμίας, μαρτυρά μια μεγάλη αλήθεια. Ότι χρειαζόμαστε μια νέα πολιτική δύναμη των εργαζομένων στη χώρα. Δεν χρειαζόμαστε ούτε μια πολιτική στέγη με πολλές κόκκινες σημαίες, ούτε κάποιο μοναστήρι για να ησυχάσουμε. Μας λείπει μια νέα πολιτική δύναμη της αριστεράς που να είναι έτοιμη να ανταποκριθεί στην νέα κρίση. Ουδείς μπορεί να καλύψει αυτό το κενό. Το ερώτημα είναι αν δυνάμεις και αγωνιστές που καταλαβαίνουν την ανάγκη θα αναμετρηθούν με αυτό το καθήκον.

Δεν αρκεί σε όσους αγωνιστές, ανήσυχους αριστερούς που προσπαθούν να σταθούν στη δύσκολη αυτή περίοδο, ο ρόλος του χειροκροτητή. Ειδικά μέσα από τη διαδικτυακή παραμόρφωση της πραγματικότητας. Είναι κατανοητό το wow effect της σημερινής συγκέντρωσης του ΚΚΕ αλλά μέχρι εκεί. Ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν είναι όλα τα πράγματα εικόνα.

0 replies

Leave a Reply

Want to join the discussion?
Feel free to contribute!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *