Με αφορμή το πρόγραμμα της ΝΔ για την υγεία: Με το λιγότερο κακό ή με το περισσότερο αναγκαίο;
Το antapocrisis αναδημοσιεύει την ανακοίνωση του Ε.ΜΕ.Ι.Σ. (Ενιαία Μετωπική Ιατρική Συνεργασία) με αφορμή την ανακοίνωση του προγράμματος της ΝΔ για την υγεία.
Η παρουσίαση του προγράμματος της ΝΔ για την Υγεία δεν επεφύλαξε πολλές εκπλήξεις. Επίσης έκπληξη δεν προκάλεσαν οι αντιδράσεις της « αντιπολιτευόμενης» κυβέρνησης με τις γνωστές δηλώσεις Ξανθού και Πολάκη που έτρεξαν να υπερασπιστούν το έργο του ΣΥΡΙΖΑ στην υγεία και να επισείσουν τον κίνδυνο νεοφιλελεύθερης επέλασης της ΝΔ. Αναμενόμενες ήταν και οι συμφωνίες προέδρων ιατρικών συλλόγων, συνδικαλιστών της ΝΔ και άλλων παραγόντων που έτρεξαν να χαιρετίσουν το «επεξεργασμένο και κοστολογημένο πρόγραμμα της ΝΔ που θα μας γλιτώσει από το κοστοβόρο σοβιετικό μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ». Προβλέψιμες και οι αντιδράσεις κυβερνητικών συνδικαλιστών που μέχρι και δηλώσεις του Άδωνι Γεωργιάδη ως Υπουργού Υγείας ξέθαψαν για να ξυπνήσουν το «αντιδεξιό σύνδρομο».
Πέραν της επικοινωνιακής διαχείρισης και της προσπάθειας εκατέρωθεν να οικοδομηθεί μια τεχνητή πόλωση μεταξύ της «νεοφιλελεύθερης ΝΔ» και του «κοινωνικά ευαίσθητου ΣΥΡΙΖΑ» ενόψει εκλογών, προκύπτουν μια σειρά εύλογα ερωτήματα και συμπεράσματα για όποιον επιμένει να σκέφτεται χωρίς παρωπίδες με γνώμονα την κοινή λογική και την πραγματικότητα.
Το εύκολο είναι να φωνασκούμε για την «ακραία νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα» που έχει στον πυρήνα του το πρόγραμμα της ΝΔ για την υγεία. Το δύσκολο αλλά αναγκαίο είναι να προβληματιστούμε αν και σε τι διαφέρει η εφαρμοζόμενη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ κι αν εκτός του «προοδευτισμού» και του «συντηρητισμού» μπορεί να υπάρχει άλλη διέξοδος.
Τα οργανικά κενά των Νοσοκομείων-Κέντρων Υγείας – ΕΚΑΒ υπολογίζονται σε 8.000 μόνιμους γιατρούς. Απ’ τη μία ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δηλώνει ότι «είναι αδιανόητο να πλεονάζουν οι γιατροί σ’ αυτή τη χώρα», απ’ την άλλη ο κ. Ξανθός βαφτίζει ως προσλήψεις το επικουρικό ιατρικό και παρα-ιατρικό προσωπικό, ομολογώντας ότι αυτό που κατάφερε η κυβέρνηση τα τελευταία τρία χρόνια είναι η αναπλήρωση των συνταξιοδοτημένων συναδέλφων. Μπορεί να υπάρξει ανάταξη του ΕΣΥ χωρίς μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού; Μπορεί να γίνει αυτό χωρίς σύγκρουση με τα ασφυκτικά Μνημονιακά και «μετα»Μνημονικά πλαίσια; Για ποιο λόγο ξεχάστηκε ακόμα και η «εξαίρεση της Δημόσιας Υγείας» από τα Μνημόνια; Αν οι απολύσεις είναι νεοφιλελεύθερη πολιτική, τότε οι μη -προσλήψεις και η αντικειμενική συρρίκνωση του ανθρώπινου δυναμικού του ΕΣΥ τι είναι; Ο αντι-νεοφιλελευθερισμός που έχει όριο τις απαιτήσεις των θεσμών/ τρόικα σε τι ακριβώς διαφέρει από τον πούρο νεο-φιλελευθερισμό;
Η πρόσβαση των ανασφάλιστων στη Δημόσια Υγεία ήταν όντως ένα αναγκαίο και προοδευτικό μέτρο, πάγιο αίτημα του νοσοκομειακού κινήματος στον αντίποδα της λογικής του «συνεπούς ασφαλισμένου που πληρώνει τους άνεργους» . Δε συνοδεύτηκε όμως με την αντίστοιχη αύξηση του μόνιμου προσωπικού και της κρατικής χρηματοδότησης για να εξασφαλιστεί η αξιοπρεπής περίθαλψη και νοσηλεία των ανασφάλιστων. Λιγότεροι γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό για περισσότερους αρρώστους. Λιγότερη κρατική χρηματοδότηση που οδήγησε τις διοικήσεις των νοσοκομείων στην αύξηση των ανταποδοτικών λειτουργιών για την αύξηση ιδίων εσόδων(απογευματινά ιατρεία, χορηγίες κτλ). Το δίπολο «ελεύθερη πρόσβαση των ανασφάλιστων» – «πρόσβαση μόνο για τους ασφαλισμένους» είναι ψεύτικο και τεχνητό, για τα μάτια του κόσμου, όσο δεν αμφισβητείται το συνολικό πλαίσιο της υποχρηματοδότησης – υποστελέχωσης και συνολικής λειτουργίας του ΕΣΥ που να μπορεί να υποδεχτεί και να καλύψει τις αυξανόμενες ανάγκες των ανασφάλιστων συνανθρώπων μας.
Το περίφημο brain drain έχει λάβει ανεξέλεγκτες και μη αντιστρεπτές πλέον διαστάσεις καθώς ήδη 20.000 νέοι γιατροί έχουν εγκατασταθεί και εργάζονται στο εξωτερικό. Εκατοντάδες θέσεις ειδικευόμενων –ακόμα και σε μεγάλα νοσοκομεία της Αθήνας- είναι κενές. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι μέσα στην επόμενη δεκαετία , τα νοσοκομεία θα έχουν αποψιλωθεί πλήρως από ειδικευόμενους. Πέραν τον υποκριτικών δακρύων που χύνονται και των αστειοτήτων που κατά καιρούς ακούγονται, τόσο από την κυβέρνηση όσο και την αντιπολίτευση, δεν υπάρχει καμιά μέριμνα και πρακτικά μέτρα που να αναχαιτίζουν την τάση αυτή. Αντιθέτως, η παγίωση του επικουρικού γιατρού με διετή σύμβαση εργασίας σαν μοναδική επιλογή απασχόλησης στο δημόσιο τομέα, τα απαγορευτικά φορολογικά και ασφαλιστικά πλαίσια για έναρξη ελεύθερου επαγγέλματος, η εντατικοποίηση της εργασίας των ειδικευόμενων(μεταρρυθμίσεις Κεντρικού Συμβουλίου Υγείας), διώχνουν κατά κύματα τους νέους επιστήμονες από τη χώρα. Είναι ίδια και απαράλλακτη η πολιτική ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Τροφοδότηση των πλούσιων ευρωπαϊκών – και όχι μόνο- κρατών, με δωρεάν εξειδικευμένο επιστημονικό δυναμικό.
Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός εγκαλεί τη ΝΔ γιατί δεν έγινε καμία αναφορά για το μισθολογικό και τα αναδρομικά των γιατρών. Να θυμίσουμε ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ είχε «ξεχάσει» να συμπεριλάβει τους γιατρούς στους δικαιούχους των αναδρομικών και μετά από γενικευμένη κατακραυγή προχώρησε σε διορθωτικές κινήσεις. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούν απόλυτα στη μη επαναφορά των μισθών στα προΜνημονικά επίπεδα παρότι η γνωμοδότηση του ΣτΕ τους δεσμεύει για το αντίθετο. Γιατί άραγε;
Κρώζουν οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές για τον Μητσοτάκη που μίλησε ευθαρσώς για ΣΔΙΤ με το παράδειγμα των μαγνητικών τομογράφων. Ξεχνάνε όμως αυτό που χρόνια υποστήριζαν ως αντιπολίτευση και είναι σωστό. Η ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα στην Υγεία είναι ευθέως ανάλογη της εγκατάλειψης και συρρίκνωσης του ΕΣΥ. Ποια μέτρα πήρε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για τη θωράκιση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας που να μην επιτρέπουν ούτε τώρα ούτε σε καμιά επόμενη κυβέρνηση στο μέλλον την πριμοδότηση του ιδιωτικού κεφαλαίου; Με ποια μέτρα εκφράστηκε στην πράξη η περίφημη «μεροληψία υπέρ του δημοσίου»; Κι αν τη Μνημονιακή περίοδο «ήθελε αλλά δεν μπορούσε» γιατί στη «μετα»Μνημονική περίοδο δεν ξεδιπλώνει την κοινωνική της ευαισθησία; Με τη διαρκή μείωση των λειτουργικών δαπανών των νοσοκομείων από τον κρατικό προϋπολογισμό; Με την τήρηση στο απαρέγκλιτο των δημοσιονομικών περιορισμών του ευρωπαϊκού ιερατείου και των δανειστών; Με τη διαιώνιση και επέκταση του «αναχρονιστικού θεσμού ομηρίας» των επικουρικών γιατρών που πλέον αγγίζουν τις 3000;
Το πραγματικό δίλημμα για τους υγειονομικούς του ΕΣΥ που με φιλότιμο και αυταπάρνηση κρατάνε όρθιο το σύστημα Υγείας κάτω από αντίξοες συνθήκες δεν μπορεί να είναι «ποιος είναι λιγότερο κακός απ’ τον άλλο». Το ερώτημα είναι ποιο πρόγραμμα μπορεί να εξασφαλίσει την ανάταξη του ΕΣΥ, την αξιοπρέπεια εργαζόμενων και ασθενών; Είναι πλέον κοινός τόπος ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορεί να γίνει πράξη χωρίς σπάσιμο των Μνημονιακών αλυσίδων και καταναγκασμών, χωρίς μετωπική σύγκρουση με τις απαιτήσεις θεσμών και δανειστών που βλέπουν την Δημόσια Υγεία σαν ένα περιττό έξοδο για το κράτος και σαν πεδίο κερδοφορίας για το ιδιωτικό κεφάλαιο.
Ή με την επιβίωση του ΕΣΥ ή με τις ανάγκες των δανειστών. Καμιά εμπιστοσύνη σε όσους ψεύδονται απαντώντας ότι γίνονται και τα δύο, εφαρμόζοντας το δεύτερο. Καμιά εμπιστοσύνη σε όσους κυνικά απαντούν το δεύτερο. Καμιά εμπιστοσύνη σε όσους «ήθελαν αλλά δεν μπόρεσαν» να εφαρμόσουν άλλη πολιτική. Καμιά εμπιστοσύνη σε όσους ούτε θέλουν ούτε μπορούν να εφαρμόσουν άλλη πολιτική.
Ο πήχυς των διεκδικήσεων και οι προσδοκίες του υγειονομικού κινήματος και του κόσμου της εργασίας πρέπει να ανέβουν. Μόνο έτσι μπορεί να οικοδομηθεί μια άλλη προοπτική που θα αντιστρέφει τη σημερινή κατάσταση. Μόνο μέσα από την αγωνιστική ανασυγκρότηση του κινήματος μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες.
Trackbacks & Pingbacks
[…] antapocrisis.gr […]
Leave a Reply
Want to join the discussion?Feel free to contribute!