Με αφορμή τον εμβολιασμό – αντιεμβολιασμό: Ποια είναι η αντίσταση που χρειαζόμαστε σήμερα;

Η εκ του πονηρού ανάδειξη της αντίθεσης εμβολιασμένων – ανεμβολίαστων που επιχειρεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποτελεί την καλύτερη επιχείρηση κάλυψης – απόκρυψης των ευθυνών που έχει η ίδια και το σύστημα το οποίο υπηρετεί. Η συζήτηση μάλιστα για την υποχρεωτικότητα, τις ποινές, τις διακρίσεις, τον τιμωρητικό χαρακτήρα, ρίχνει νερό στο μύλο του αντιεμβολιασμού. Όπως σωστά επισημαίνει ο καθηγητής Η. Κονδύλης «είναι υπαρκτός ο κίνδυνος ο εμβολιαστικός εξαναγκασμός όχι μόνο να μη μειώσει αλλά να αυξήσει τον αντιεμβολιαστικό ανορθολογισμό».

Η αντιεμβολιαστική συμπεριφορά δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, δεν είναι μόνο πρόσφατο, ενώ έχει και μια ευρεία γκάμα αιτιών: Από τη δικαιολογημένη δυσπιστία απέναντι στα μεγαθήρια της φαρμακοβιομηχανίας μέχρι τα ερωτηματικά για την ανάγκη εμβολιαστικής κάλυψης ηλικιών που δεν εμφανίζουν στατιστικά σημαντικά ποσοστά βαριάς νόσησης. Και από ένα πλήθος συνωμοσιολογικών και ανορθολογικών απόψεων, συνήθως θρησκευόμενων και συντηρητικών πεποιθήσεων, μέχρι τη μεταμοντέρνα αποθέωση της ατομικότητας και του ιδιωτικού δικαιώματος γράφοντας στα παλιότερα των υποδημάτων τις κοινωνικές προτεραιότητες και τις συλλογικές ανάγκες.

Ωστόσο από τα επιστημονικά δεδομένα που έχουμε στη διάθεσή μας και τα οποία δεν επιδέχονται διπλής ή αμφίσημης ερμηνείας, τα διαθέσιμα εμβόλια έχουν ισχυρή προληπτική ικανότητα απέναντι στη βαριά νόσηση και στο θάνατο από Covid. Αυτό είναι μια πραγματικότητα και δεν αφορά μόνο τις ανακοινώσεις των ίδιων των εταιρειών, αλλά και το σύνολο των επιστημονικών δημοσιεύσεων, τις εκατοντάδες ανεξάρτητες έρευνες σε όλο τον πλανήτη, τα πορίσματα των πιο διαφορετικών οργανισμών υγείας ανά τον κόσμο, καθώς και τα εμπειρικά δεδομένα των εθνικών συστημάτων υγείας.

Το συμπέρασμα στο οποίο συγκλίνουν όλα αυτά, είναι ότι τα εμβόλια σώζουν ζωές.

Τελεία και παύλα.

Μπορεί κάποιος να θέλει να επιβεβαιώσει ότι ο καπιταλισμός είναι μια καλά οργανωμένη συνωμοσία και όχι ένα σύστημα κοινωνικών σχέσεων. Μπορεί κάποιος άλλος να εφαρμόζει στην πράξη το θατσερικό μότο «δεν υπάρχουν κοινωνίες υπάρχουν μόνο άτομα». Ή μπορεί κανείς να επηρεάζεται από τις βαθιά συντηρητικές και θρησκόληπτες δοξασίες για τον αντίχριστο και το χάραγμα του οξαποδώ.

Η πικρή αλήθεια είναι όμως ότι ο καπιταλισμός δεν αισθάνεται καμιά ιδιαίτερη απειλή για την κυριαρχία του, για να έχει ανάγκη το «μπόλιασμα» για να τη βαθύνει και να τη διαιωνίσει. Αντίθετα από τους ισχυρισμούς των όψιμα αντιστασιακών αντιεμβολιαστών, ο καπιταλισμός εμπέδωσε την κυριαρχία του κερδίζοντας την πολύ πιο κρίσιμη αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας προς όφελός του.

Από την αντιπαράθεση αυτή που διεξήχθη επί δεκαετίες και για όλο τον προηγούμενο αιώνα, ο βασικός πυρήνας των σημερινών αντιεμβολιαστών, στην καλύτερη περίπτωση απουσίασε. Στη χειρότερη πήρε το μέρος της παλιάς τάξης πραγμάτων. Και μόνον όταν ο κίνδυνος του κομμουνισμού φάνηκε στα τέλη του εικοστού αιώνα να εξαφανίζεται, θυμήθηκε ο ανορθολογικός, συντηρητικός και θρησκόληπτος κόσμος να ενοχοποιήσει το παγκόσμιο κεφάλαιο και να δώσει ώθηση σε προϋπάρχουσες αλλά μέχρι τότε εντελώς μειοψηφικές θεωρίες συνωμοσίας.

Αυτή η ανορθολογική παράκρουση έφτασε μέχρι και να εκλέγει τον πρόεδρο των ΗΠΑ, σε συμμαχία βέβαια με ένα τμήμα του κεφαλαίου και σε σύγκρουση με ένα άλλο. Σήμερα, στο έδαφος μιας καθόλα υπαρκτής και επικίνδυνης πανδημίας βρήκε νέο εύφορο έδαφος.

Η στάση του προοδευτικού ανθρώπου απέναντι στα εμβόλια δεν τίθεται σε αμφισβήτηση, ούτε μπορεί να αμφιταλαντεύεται στο όνομα κάποιας θολής αντικαπιταλιστικής συμπεριφοράς. Η υποστήριξη του μαζικού, καθολικού εμβολιασμού είναι απαραίτητη. Και πρέπει αυτή η υποστήριξη να εξελίσσεται συλλογικά, ενεργητικά, ψύχραιμα, υπομονετικά και ορθολογικά.

Στην εποχή της κυριαρχίας του κεφαλαίου η επιστήμη έγινε δούλα του. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να κηρύξουμε τον πόλεμο σε κάθε επιστημονικό δεδομένο και να γυρίσουμε στην εποχή των σπηλαίων. Σημαίνει πως πρέπει να αμφισβητήσουμε την υπαγωγή της επιστήμης στο κεφάλαιο, να συγκρουστούμε με τη στρατηγική επιλογή του συστήματος να μετατρέψει την δημόσια υγεία σε πεδίο κερδοφορίας, να αντιπαρατεθούμε με την επιλογή των συστημάτων υγείας να δίνουν έμφαση στο νοσοκομειοκεντρικό μοντέλο της θεραπείας και όχι στο πρωτοβάθμιο μοντέλο της πρόληψης και της δημόσιας υγείας, να αμφισβητήσουμε κάθε λέξη από τα πορίσματα των ειδικών που επιχειρούν να ντύσουν με προβιά επιστημοσύνης και αντικειμενικότητας τις πολιτικές επιλογές των κυβερνώντων.

Σε αντίθεση με τις προτροπές Μητσοτάκη, στον εικοστό πρώτο αιώνα είναι που χρειάζεται η αμφισβήτηση της επιστήμης. Γιατί ο σφιχτός εναγκαλισμός της με το κεφάλαιο την έχει αποκαθηλώσει από το πρώην ευυπόληπτο βάθρο της. Όμως αμφισβήτηση δεν σημαίνει ούτε άρνηση της πραγματικότητας, ούτε να καταπίνουμε την κάμηλο της καθολικής εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης των πάντων και να διυλίζουμε τον κώνωπα των εμβολίων.

Με άλλα λόγια χρειάζεται να κριτικάρουμε την αντικειμενικότητα και την ουδετερότητα με την οποία περιβάλλονται πλείστα από τα επιστημονικά πορίσματα, την ώρα που πρέπει να διατηρούμε στο ακέραιο τη δυνατότητά μας να ξεχωρίζουμε την πραγματικότητα από τη μυθολογία.

4 replies
  1. Τάκης Γιωτης
    Τάκης Γιωτης says:

    Κύριε Λαζαρίδη αρχικά εύστοχα τα συμπεράσματα και οι σκέψεις σας σας. Εκ πρώτης τουλάχιστον. Ξεχνάτε όμως τα λίγα, αλλά ικανά να ανατρέψουν τα επιχειρήματα αυτά, περιστατικά παρενεργειών και θανάτων, από τα τέσσερα γνωστά αντί Covid εμβόλια. Ξεχνάτε το προσωρινό καθεστώς άδειας που τους έχει δοθεί. Σκευάσματα επιστημονικά σαν την Θαλιδομίδη στο παρελθόν που δημιούργησε τη δεκαετία του ’50 στρατιές αναπήρων συνανθρώπων από τη στιγμή που ήταν εμβρυα. Έτσι είναι σε κάθε τεχνολογία και στη βιοτεχνολογία: Το θαυματουργό σκεύασμα του χθες μπορεί να γίνει το τοξικό σκεύασμα αύριο. Δεν αντιλέγω ότι οι εταιρείες μεγαθήρια που τα παρασκευάζουν, έχουν βέβαια επιστημονική και εργαστηριακη τεκμηρίωση. Πιστεύω ότι δε διαφωνούμε στο ότι το κάνουν καθαρά για το κέρδος, χωρίς γνώμονα την δημόσια υγεία -θατσερισμος όπως είπατε κι εσείς- και εκμεταλλευόμενες την κατάσταση κερδοσκοπουν, καιροσκοποντας. Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός που με αέρα δικτατορίας εξαγγείλει η κυβέρνηση, ενέχει κινδύνους όμως μεγαλύτερους της πανδημίας. Κρύβει τον αέρα του κρατικού αυταρχισμού άλλων, περασμένων εποχών.

    Απάντηση
  2. Βαιος
    Βαιος says:

    Η αλήθεια είναι ότι από ότι έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό, αυτό το κείμενο με εκφράζει περισσότερο. Παρόλα αυτα θεωρω οτι το κείμενο δίνει την εντύπωση ότι αφενος υπάρχει ένας σαφής διαχωρισμός μεταξύ επιστήμης και επιστήμης με καπιταλισμό (αντλώντας κύριος παραδείγματα από την εφαρμογή της επιστήμης στον καπιταλισμό), και επίσης υπονοεί την ύπαρξη ενός μηχανισμού (με την γενική ονομασία ορθολογισμό) κάτω από την οποία κάποιος μπορεί με σιγουριά να αποφανθεί αν κάτι είναι “αντικειμενική’’ αλήθεια η κάποιου είδους συλλογικής παράνοιας.
    Η επιστήμη είναι μια κοινωνική διεργασία και η εφαρμογή της μια μορφή κοινονικού συμβολαιου. Πως συνθετεις ερωτήματα? Ποια ερωτήματα κάποιος αποφασίζει να απαντήσει (δημιουργήθηκε ο κόσμος? Αρα ποτε έγινε το big bang?), με ποίους μηχανισμούς αποφασίζει να τα απαντήσει, ποτε θα αποφανθεί αν η απάντηση είναι ναι η όχι (ακόμα και στην φυσική σωματιδίων υπάρχουν στατιστικά όρια για να παρθεί μια απόφαση…όρια που έχουν μετακινηθεί με τα χρονια)? Και το σημαντικότερο, πως συνθέτονται τα narratives από τα “αποδεδειγμένα” δεδομένα. Αν αποδέχεται κάτι, σύσσωμη η επιστημονική κοινότητα είναι η ύπαρξη των bias. Και το αποδέχεται αμφίδρομα, και ως προς τα αποτελέσματα των άλλων αλλα και των δικών της. Η επιστήμη θα είναι κοινωνική διεργασία και μετά τον καπιταλισμό, με καινούρια συμφέροντα και biases.
    Στην περίοδο της πανδημίας υπήρχε αμφιταλάντευση για πολύ ποιο απλά θέματα από τα εμβόλια, όπως το αν η μάσκα βοηθάει και αν κάνει κακό. Με πόλους επιστήμονες και με υποστηριχτή τον παγκόσμιο οργανισμό υγείας να αποτρέπουν τον κόσμο από το να χρησιμοποιεί μάσκες. Το ίδιο δάχτυλο του επιστημονισμού που έδειχνε τον κόσμο που φορούσε μάσκες, μετά από λίγο έδειχνε τον κόσμο που δεν φορούσε. (Υ.Γ. Μετα απο καποιο ψαξιμο παρατήρησα οτι ο αρ8ογράφος το αναφερει σε άλλο αρθρό του). Η δική μου επιστημονική εμπειρία λέει οτι η ανάλυση του τρόπου μετάδοσης είναι πολύ ποιο εύκολο εγχείρημα απο τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις ενος νέου εμβολιού (και με καινουριες τεχνολογίες). Και δεν μπορώ να καταλάβω σε ποιά βάση κάποιος μπορει να μιλάει με τοσο σιγουρία για το ενα σε σχέση με το αλλο. Αντιλμβάνομαι οτι το ερώτημα για τα εμβόλια μπαινει απο διαφορετική αφετηρία και οχι απο καποιο επιστημονίκο ενδιαφέρον, αλλα αυτο δεν δικαιολογεί μια απόλυτη σταση.
    Ο επιστημονισμός δεν έρχεται μονο από το αντίπαλο στρατόπεδο ως μορφή καταστολής, αλλα μπορούμε και εμεις εύκολα να γίνουμε φορείς του χωρίς να το καταλάβουμε, αν πιστέψουμε ότι είμαστε κάτοχοι ενός καθαρού ορθολογικου μηχανισμου που έχει ή μπορεί να έχει την δυνατότητα να ξεχωρίζει “αντικειμενικότητα” από “υποκειμενικότητα”, γιατί αυτό δεν μπόρει αν αποφασιστεί με καποιου είδους επιστημονικής λογικής. Μπορούν να τεθούν απείρα ερωτήματα για κάθε ευρεμα (να διυλίσουμε τον κώνωπα που λεει και ο αρθρογράφος), και το ποτε σταματάμε να κανουμε τετοια ερωτήματα δεν ειναι προιόν μιας καθαρής συνταγής, είναι προιόν «εμπιστοσυνης» και αναγκεότητας. Αυτή η εμπιστοσύνη οταν μεταφέρετε απο την επιστημονική κοινώτητα στην κοινωνια ειναι η εφαρμογή της επιστήμης ως κοινωνικό συμβολαιο πού απο την μια λεει οτι οι πρωτοι κανανε οτι καλυτερο μπορούσαν, και οτι οι δεύτεροι αποδεχοντε οτι κατι μπορεί να παεί στράβα. Το οτι κατι μπορέι να πάει στραβα οχι μόνο δεν αποκλείετε, αλλα είναι αναμενόμενη σε συνθετα φαινόμενα.
    Η αντίληψη της επιστήμης και της εφαρμογής της ως κοινωνικής διεργασίας στην οποια εκφράζονται και συγκρούονται διαφορετικά συμφέροντα δίνει και διαφορετική γραμμή δράσης (από το έχω την αλήθεια και πάω να μεταλαμπαδεύσω). Αυτή η αντίληψη απαιτεί την κατανόηση του γιατί η άλλη πλευρά κερδίζει έδαφος. Γιατί ο κόσμος “επιλεγει” να μην εκφραστεί μέσο της επιστήμης? Στην συνεχεια απαιτεί από οποιοδήπτε φορέα επιθυμεί να επαναφερει την επιστημη στο προσκυνειο, να κερδισει την εμπιστοσύνη αυτού του κοσμου (αργά, εποδινα αλλα και με ειλικρίνια). Να μην γινει κριτης της αμφισβητησης αυτου του κοσμου (μέχρι εκεί μπόρεις να αμφισβητείς αλλα παραπέρα γινεσαι παραλογος), αλλα μετουσιωτης σε μια κριτηκη που είναι παραγωγικη και οχι αυτοκαταστροφικη. Αυτο οπως αναφέρει και το κειμενο θελει υπομονη, αλλα θα προσθεσω, και επιθυμια αυτοκριτικής, κατανοησης και ζημωσης και οχι διαφοροποιησης και απομονοτισμου.
    Το νομοσχέδιο για τα εργασιακά είναι σίγουρα “επιστροφή στην εποχή των σπηλαίων”, αλλα δεν αντιμετωπίζετε τον κόσμο που είναι είτε αδιάφορος είτε αντίθετος με υποτίμηση, απαξίωση και μένος. Εκεί γίνετε πλήρως αντιληπτό ότι πρέπει να επαναληφθεί ζύμωση για πράγματα που έχουν ήδη κατακτηθεί πολλά χρονια πριν. Γιατί να μην γίνεται το ίδιο και για θέματα που έχουν να κάνουν με επιστήμη?
    Δεν ξέρω αν ανηκώ στην κατηγορία των προδευτικών ανθρώπων, αλλα για μενα η μαχη εναντια στον αντιεμβολιασμό και το να πείσω για το τορινό εμβόλιο ειναι διαφόρετικά πράματα. Θεωρώ οτι μια ειλικρινής στάση είναι «Ναι αν είχαμε περισσότερο χρόνο, θα είχαμε καλύτερες εκτιμήσεις. Ναι, πάντα υπάρχει περιθώριου αναθεώρησης, και ειδικα για μακροχρόνιες προβλέψεις και νέες τεχνολογίες. Δεδομένου οτι στην δύση, οι κυβερνησεις δεν χειρηστηκαν σωστα το θεμα (βλεπε αντιθεση με Κινα) και με βαση του οτι γνωριζουμε μεχρι τωρα υπαρχεί πολυ μικροτερο ρίσκο απο το εμβόλιο απο οτι να κολλησεις τον υιο, εγώ θα έκανα το εμβόλιο,» και για μένα εχει δουλέψει.

    Απάντηση

Trackbacks & Pingbacks

Leave a Reply

Want to join the discussion?
Feel free to contribute!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *