Κι όμως ο θάνατος του Μητσοτάκη φέρνει μια πίκρα…

Σε αντίθεση με ό,τι θα ανέμενε κανείς, ο θάνατος του Μητσοτάκη δεν προκαλεί καμμιά ευφορία. «Ding-Dong! The Witch Is Dead» τραγουδούσαν και πανηγύριζαν οι Βρετανοί των λαϊκών τάξεων με το άκουσμα του θανάτου της Θάτσερ. Ο Μητσοτάκης ήταν αντικείμενο χλευασμού έως και μίσους στη διάρκεια του ενεργού πολιτικού του βίου και για πολλά χρόνια μετά. Απότοκο όχι απλά της πολιτικής του, αλλά και του συμβολικού φορτίου που έφερε ο πρώτος καθαρός εκπρόσωπος του νεοφιλελευθερισμού στην ελληνική πολιτική σκηνή. Συνέβαλε βεβαίως και η έντεχνη απόπειρα του τότε ΠΑΣΟΚ να φιλοτεχνήσει το απόλυτο κακό στο πρόσωπο του Μητσοτάκη (Δρακουμέλ κλπ) ώστε να δικαιολογεί την επιλογή του «μικρότερου κακού» στο όνομα του Α. Παπανδρέου στην αρχή, και των διαδόχων του αργότερα. Τι κι αν από το 90 και μετά όλες οι κυβερνήσεις ακολουθούν ίδια και απαράλλακτη πολιτική;

Ο θάνατος του Μητσοτάκη δεν προκαλεί θυμηδία. Όχι γιατί περάσαν δεκαετίες από την εποχή που επιχειρούσε να ιδιωτικοποιήσει τους πάντες και τα πάντα. Ούτε γιατί οι παρεμβάσεις του έκτοτε ήταν καίριες, στοχευμένες και -κυρίως- βιτριολικές. Ο μακαρίτης ήταν άξιος εκπρόσωπος της τάξης του, και με σπάνια διαύγεια ξεχώριζε τους ικανούς να την υπηρετήσουν. Το «δεν μπορεί το παιδί» που ξεστόμισε για τον Γ. Παπανδρέου θα μείνει στην ιστορία.Ο θάνατος του Μητσοτάκη δεν σημαίνει ότι «ο αποθανών δεδικαίωται». Ουδείς δικαιούται να ξεχάσει το ρόλο του στην αποστασία προδικτατορικά («Μητσοτάκη κάθαρμα»), την αντιλαϊκή φρενίτιδα επί πρωθυπουργίας του και τα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησής του (από τη δολοφονία Τεμπονέρα μέχρι το χτύπημα κάθε λαϊκής διεκδίκησης).

Ο θάνατος του Μητσοτάκη όμως προκαλεί μια κάποια πίκρα. Γιατί ως εκπρόσωπος του πιο άγριου και βάρβαρου νεοφιλελευθερισμού, φεύγει, με την ιδεολογία του νικήτρια και κυρίαρχη. Ο Μητσοτάκης στη διάρκεια της πολιτικής του ζωής είδε το «σπάταλο», «κρατικοδιαίτο», «σοσιαλιστικό» και «επαναστατικό» ΠΑΣΟΚ να μεταμορφώνεται σε κόμμα – λοκομοτίβα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Και πριν το τέλος του βίου του είδε την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα (προερχόμενη από κομμουνιστική ή έστω ευρωκομμουνιστική μήτρα) να εφαρμόζει μέτρα που ο ίδιος δεν θα μπορούσε να ονειρευτεί.

Ο θάνατος του Μητσοτάκη φέρνει μια πίκρα γιατί αφήνει κληρονομιά το «Δεν υπάρχει εναλλακτική» σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πολιτικού φάσματος. Πεθαίνει με κυβέρνηση Τσίπρα και υπουργούς που ορκίζονταν μέχρι πρότινος στο σοσιαλισμό και που εφαρμόζουν τις πολιτικές του Στέφανου Μάνου και της Μιράντας Ξαφά. Ναι, πρόκειται για εκείνες τις πολιτικές που επί της κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη υπήρξαν πολύ νεοφιλελεύθερες για να εφαρμοστούν. Εφαρμόζονται λοιπόν επί μνημονιακής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Ποια ακριβώς πλάκα να κάνει κανείς και για ποιο θέμα; Για το μέγεθος της ήττας; Για το πού ήταν και πού έφτασε η Αριστερά; Για το πού ήταν και πού έφτασε η σοσιαλδημοκρατία και το ευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας;

Ας χλευάσουμε λοιπόν τον γκαντέμη, τον κορακοζώητο, τον διαπλεκόμενο, το διορισμένο και τρεφόμενο από το δημόσιο χρήμα μεγάλο σόι του, αλλά ας θυμηθούμε κάπου ότι ο συγκεκριμένος νεκρός δικαιώθηκε ήδη προτού πεθάνει από τις πολιτικές των αντιπάλων του.