Και τον Σκαλούμπακα να βάλει επικεφαλής της εκστρατείας του ο ΣΥΡΙΖΑ, συγχωροχάρτι από την αστική τάξη δεν παίρνει

Η δημόσια συζήτηση για την τοποθέτηση Μαραντζίδη στη θέση του επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται σε εντελώς λάθος βάση. Το ζήτημα δεν είναι ότι ο Μαραντζίδης είναι αντικομμουνιστής, ταγός του ιστορικού αναθεωρητισμού, φανατικός ακροκεντρώος κοκ. Αυτό θα ήταν πρόβλημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να είναι αντισυστημικό κόμμα. Δεν θέλει. Ούτε θέλει άλλωστε να περιορίσει τις απώλειες από τα αριστερά. Οι απώλειες, ή μάλλον η αναξιοπιστία προς το κέντρο και τα δεξιά, είναι που τον ενδιαφέρουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ζήλεψε τα ιστορικά δοκίμια του Μαραντζίδη, ούτε στέρεψε από επικοινωνιολόγους και πολιτικούς επιστήμονες. Με την επιλογή αυτή, ο ΣΥΡΙΖΑ, για μία ακομα φορά στρέφεται προς την άρχουσα τάξη ικετεύοντάς την να τον συγχωρέσει.

Ο Μαραντζίδης, περισσότερο από ένα πρόσωπο, είναι μια δήλωση. Μαζί με τον Καλύβα μπήκαν στην προμετωπίδα του αγώνα του ιστορικού αναθεωρητισμού, της αθώωσης του δωσιλογισμού και της ενοχοποίησης της Εθνικής Αντίστασης. Με οξύτατο τρόπο στάθηκε ενάντια στο δημοψήφισμα του 2015 και στην έμμεση διακινδύνευση της ευρωατλαντικής πορείας της χώρας. Χαιρέτισε τη “σοσιαλδημοκρατικοποίηση” του ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2015 και το γεγονός ότι, όντας κυβέρνηση, μπόρεσε να ενσωματώσει τον ριζοσπαστισμό του πεζοδρομίου και των αγανακτισμένων της πλατείας σε θεσμικά, ευρωπαϊκά μονοπάτια.

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε την αμερικανόπνευστη Συμφωνία των Πρεσπών, αναμενόμενα, ο Μαραντζίδης εκφράστηκε ανοιχτά υπέρ του. Δεν έπαψε ποτέ να ανήκει στο ακραίο, αντικομμουνιστικό κέντρο, υπερασπιστής του ευρωατλαντικού προσανατολισμού και της με κάθε θυσία (σ.σ. εργαζομένων) παραμονή της χώρας στην Ε.Ε. Αρθρογράφησε υπέρ της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ, ερχόμενος σε διάσταση με άλλες εμβληματικές μορφές του στρατοπέδου των “μένουμε Ευρώπη”, επιχειρηματολογώντας ότι αυτήν τη μετάλλαξη, οι συστημικές δυνάμεις πρέπει να τη χαιρετίσουν.

Η τοποθέτησή του στη θέση του επικεφαλής, σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πασχίζει απλώς να πείσει το σύστημα και την άρχουσα τάξη ότι δεν έχει τίποτα να φοβηθεί, αλλά ότι είναι πρόθυμος για τις πιο εμφατικές δηλώσεις μετανοίας.

Αυτό είναι ο Μαραντζίδης σε ό,τι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα: Δήλωση μετανοίας.

Ανεξάρτητα από την επικοινωνιακή καταιγίδα του συστήματος που εμφανίζει τον ΣΥΡΙΖΑ “ανεύθυνο”, “επικίνδυνο” και “αμετανόητο” που βρίθει κομμουνιστών οι οποίοι θα φορολογήσουν τη μεσαία τάξη και τα κέρδη των επιχειρήσεων, είναι δεδομένο ότι η άρχουσα τάξη δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί λοιπόν τον έχει στην απ’ έξω;

Αυτή είναι η απορία της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι και σήμερα.

Αυτή είναι και η απορία (και ταυτόχρονα μομφή) του Μαραντζίδη προς τις συστημικές δυνάμεις από το 2017 και μετά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην απ’ έξω όχι για αυτά που έγιναν από το 2015 και μετά, αλλά για αυτά που υπονόησε ότι μπορούν να γίνουν πριν το 2015. Αυτό είναι θανάσιμο, ασυγχώρητο και απαράγραπτο αμάρτημα. Δεν είναι δυνατόν να αμφισβητείται ο μονόδρομος της λιτότητας και του ευρωπαϊσμού, δεν είναι δυνατόν ο λαός τον Ιούλιο του 2015 να ψηφίζει κόντρα στη βούληση της ολιγαρχίας, δεν είναι δυνατόν να τίθεται ενδεχόμενο αποχώρησης της Ελλάδας από το ευρώ και την Ε.Ε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πριν το 2015 αμφισβήτησε, άθελά του αλλά εκ των πραγμάτων, τα “ιερά και τα όσια” του ελληνικού αστισμού. Η πολεμική που δέχεται μέχρι και σήμερα, οκτώ ολόκληρα χρόνια μετά την πλήρη και δίχως όρους συμμόρφωσή του, είναι προς γνώση και παραδειγματισμό: Ουδείς επιτρέπεται όχι να αμφισβητήσει, αλλά έστω να υπονοήσει την αμφισβήτηση του γύψου που έχουν διαμορφώσει ΗΠΑ, ΕΕ και ελληνική άρχουσα τάξη για τη χώρα. Ακόμα και αν αυτό το πλαίσιο σημαίνει γεωπολιτική, κοινωνική και οικονομική υποβάθμιση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει τη μία δήλωση μετανοίας μετά την άλλη, αλλά η στάση των εγχώριων δυναμικών κέντρων απέναντί του δεν θα αλλάξει. Θα τιμωρείται εσαεί για το ότι κάποτε φλέρταρε με την ανυπακοή και έκανε το δημοψήφισμα. Θα είναι πάντα κατηγορούμενος γιατί επί των ημερών του η αστική τάξη τρόμαξε, για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση. Έγκλημα που δεν παραγράφεται, όσο κι αν ο κατηγορούμενος έχει να επιδείξει απεριόριστο σωφρονισμό και πλήρη συμμόρφωση.