Η παρακμή του να καίγεται η Αθήνα

Η εικόνα της ελληνικής Βουλής να πνίγεται σε σύννεφο καπνού από την πυρκαγιά που κατακαίει τη βορειοανατολική Αθήνα, ενώ το τουριστικό λεωφορείο κόβει βόλτες στο εφιαλτικό σκηνικό, είναι η φωτογραφία της σύγχρονης Ελλάδας. Η Αττική καίγεται για δέκατη φορά, οι ελάχιστες εκτάσεις πρασίνου που περιβάλλουν την πρωτεύουσα καταστρέφονται, το περιαστικό πράσινο εξαφνίζεται συστηματικά καθώς η μία μετά την άλλη ετήσια πυρκαγιά δεν αφήνει περιθώρια αναγέννησης δασικών εκτάσεων, ενώ για πρώτη φορά στην ιστορία απειλείται ο οικιστικός ιστός της πρωτεύουσας (Χαλάνδρι, Βριλήσσια, Νέα Πεντέλη κλπ) με τη φωτιά να μπαίνει μέσα στο λεκανοπέδιο και όχι απλά να καίει τα γύρω της βουνά.

Είναι σαφές ότι πρόκειται για επιλογή και όχι για αδυναμία. Η Πυροσβεστική υπηρεσία έχει υποβαθμιστεί, η δασοπυρόσβεση έχει αποδεκατιστεί, το επιτελικό κράτος προτιμά να ταΐζει τους εκλεκτούς του διαπλεκόμενους, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, παρά να επενδύσει στα δημόσια αγαθά και στην προστασία του περιβάλλοντος. Για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, μια δημόσια έκταση έχει νόημα αποκλειστικά και μόνο ως πεδίο κερδοσκοπίας τυχόν ιδιωτικού κεφαλαίου που θα χτίσει τουριστικές υποδομές και θα θησαυρίσει με αρπαχτές, στηριζόμενο στο αναπτυξιακό μοντέλο που καθορίζει μονοδιάστατα πλέον τη χώρα. Ενώ το κράτος υφίσταται ως όργανο εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου και όχι ως μηχανισμός που υπηρετεί το κοινό καλό και το δημόσιο αγαθό.

Μέχρι και το δόγμα της Πυροσβεστικής έχει αλλάξει καθώς οι δυνάμεις της δεν εμπέκονται ενεργά στο μέτωπο της φωτιάς, αλλά περιμένουν γύρω από κατοικημένες περιοχές μήπως και μπορέσουν να τις προστατεύσουν, αφήνοντας τα δάση στο έλεος της φωτιάς και του ανέμου. Φέτος δεν κατορθώθηκε ούτε καν αυτό.

Η ιδεολογία του 112 (γιατί πρόκειται πλέον για ιδεολογία και όχι για εργαλείο πολιτικής προστασίας) είναι ακριβώς αυτή: Μετά το Μάτι και το πολιτικό κόστος που είχε για την κυβέρνηση Τσίπρα, το δόγμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι να αφήνουμε τα πάντα να καούν και να καλούμε σε εκκενώσεις. Η Πυροσβεστική να περιμένει γύρω από τον αστικό ιστό και να παρακαλάμε η φωτιά να σβήσει τυχαία όταν κοπάσει ο άνεμος, ή όταν φτάσει στη θάλασσα. Δεν υπάρχει πυροσβέστης που να μην παραδέχεται ότι οι πυρκαγιές πλέον αφήνονται να εξελιχθούν -βάσει σχεδίου- ενώ τα ενεργητικά αντιπυρικά μέτωπα είναι στην πράξη ανύπαρκτα.

Αυτό το δόγμα είναι καταστροφικό για το περιβάλλον (άρα και για τον άνθρωπο) την ώρα που η υποκρισία και ο φαρισαϊσμός των εκκενώσεων διά του 112 (επενδύοντας στην ατομική ευθύνη των πολιτών), διατείνεται ότι βάζει σε προτεραιότητα την ανθρώπινη ζωή. Είναι όμως το δόγμα του σύγχρονου νεοφιλελεύθερου κράτους, σε μια καπιταλιστική χώρα δεύτερης διαλογής, όπου η προτεραιότητα δεν είναι η προστασία και η υπεράσπιση της χώρας και του κοινού της πλούτου, αλλά η πρόσκαιρη κερδοσκοπία της άρχουσας τάξης της.

Πεντακόσιοι πυροσβέστες επιχειρούσαν στο μέτωπο που απείλησε την Αθήνα. Δώδεκα φορές περισσότεροι είναι οι αστυνομικοί που επιχειρούν στην πορεία του Πολυτεχνείου. Αυτό και μόνο το νούμερο είναι δηλωτικό για τις προτεραιότητες και τις ιεραρχήσεις του κράτους. Ακόμα και το γεγονός ότι στις πυρκαγιές είναι περισσότεροι οι αστυνομικοί από τους πυροσβέστες, είναι ενδεικτικό για το ποια πολιτική ακολουθείται. Από εκεί και πέρα μένει ο Μητσοτάκης να δηλώνει χωρίς κόστος και αιδώ ότι κάθε φορά που καίγεται η Ελλάδα, “γινόμαστε καλύτεροι” και τα ΜΜΕ να θριαμβολογούν για τον ελληνικό τουρισμό.

Η παταγώδης αποτυχία του κρατικού μηχανισμού είναι αποτυχία της σύγχρονης Ελλάδας. αποτυχία που καταγράφεται πριν τα μνημόνια, και κυρίως, μετά από αυτά. Είναι η αποτυχία μιας χώρας να προστατεύσει τον εαυτό της από ένα ληστρικό πολιτικό σύστημα και μια αδίστακτη άρχουσα τάξη. Πρόκειται για μια αδιάκοπη παρακμιακή πορεία που δεν έχει να κάνει με δευτερεύουσες επιλογές, κακές στιγμές ή αποτυχίες μηχανισμών, αλλά συνειδητό προσανατολισμό γρήγορης καταλήστευσης και κοντόθωρης εκμετάλλευσης. Με τις αναγκαίες κάθε φορά συναινέσεις σε μεσοαστικά και μικροαστικά στρώματα που επιτυγχάνει η εξουσία μέσω της μαύρης οικονομίας και της μικρο-ιδιοκτησίας.