Η κούραση να γίνει οργή και η οργή να αναμετρηθεί με την κυβέρνηση και την Ε.Ε.

Είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι και μέσα στην πανδημία. Ενάντια σε μια χρεοκοπημένη κυβέρνηση που ένα χρόνο μετά, το μόνο που κάνει είναι διαρκές λοκντάουν και παράλογες απαγορεύσεις. Ενάντια σε μια αποτυχημένη Ε.Ε. που έδειξε ότι δεν προστατεύει, ούτε την οικονομία (μνημόνια), ούτε τα εθνικά (ελληνοτουρκικά), ούτε την υγεία (εμβολιασμοί) των κρατών μελών της. Είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι ενάντια σε μια οικτρά αποτυχημένη πολιτική που εμφανίζεται έτοιμη να απαγορεύσει στους πολίτες να μετακινηθούν το Πάσχα, αλλά επιτρέπει στους τουρίστες να πάνε όπου θέλουν.

Η κυβέρνηση δοκιμάζει τα όρια και τις αντοχές της κοινωνίας για τυχόν παράταση των περιορισμών και μέσα στο Πάσχα. Τη στιγμή που το λοκντάουν έχει σαπίσει και κακοφορμίσει. Την ώρα που εν μέσω περιορισμών και απαγορεύσεων, οι διασωληνωμένοι και οι νεκροί καταγράφουν αρνητικά ρεκόρ. Τις μέρες που η Επιτροπή Ειδικών αποδεικνύεται και τυπικά ως εφευρέτης υγειονομικών δικαιολογιών των ειλημμένων κυβερνητικών αποφάσεων.

Η κούραση είναι μεγάλη και η οργή είναι δίκαιη. Αυτή η πολιτική έχει αποτύχει και το ξέρουν πλέον όλοι. Το μόνο ερώτημα είναι ποιος θα φορτωθεί την ευθύνη.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εφαρμόζει το «όποιος ζήσει έζησε», αλλά κατά τα άλλα πουλάει επισήμως το παραμύθι της «ευθύνης» μπροστά στην πανδημία. Παρουσιάζει τα πάρτυ στις πλατείες ως αιχμή της ανευθυνότητας επιχειρώντας να αποσείσει τις βαριές ευθύνες της. Στην πραγματικότητα η ίδια η κυβέρνηση είναι ο ορισμός της ανευθυνότητας. Έκλεισε την κοινωνία επί έξι μήνες, δεν ενίσχυσε τη δημόσια υγεία και τους μηχανισμούς πρόληψης, ελέγχου, ανίχνευσης της πανδημίας, και πιεζόμενη ασφυκτικά από τις οικονομικές ανάγκες, δρομολογεί το άνοιγμα και το «καλώς ήρθε το δολάριο» εν μέσω ημερήσιων ρεκόρ διασωληνώσεων και κρουσμάτων.

Η κυβερνητική φθορά είναι πλέον υπαρκτή και μέρα τη μέρα μεγαλώνει παρά την αφόρητη προπαγάνδα των ΜΜΕ. Η φθορά δεν μεγαλώνει από την πολιτική δράση της αντιπολίτευσης. Αλλά από την κυβερνητική ανικανότητα να διαχειριστεί τα υγειονομικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που έφερε η πανδημία, από τα σκάνδαλα τύπου Λιγνάδη, από τις πρωθυπουργικές βόλτες στην Ικαρία την ώρα που απαγορευόταν στον απλό κόσμο να κυκλοφορήσει. Όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι αυτή η κυβέρνηση, επί ένα χρόνο, έπαιζε με τον διακόπτη του λοκντάουν, και είχε επενδύσει τα πάντα στον γρήγορο εμβολιασμό.

Όμως ο γρήγορος εμβολιασμός δεν ήρθε γιατί η Ε.Ε. απέτυχε παταγωδώς. Αποδείχθηκε ότι και στο ζήτημα των εμβολίων κυριάρχησαν οι μικροπολιτικές επιδιώξεις, οι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί, η υποταγή στις πατέντες των μεγάλων φαρμακευτικών. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήρθε τελευταία και καταϊδρωμένη στη διαχείριση της πανδημίας καταγράφοντας τα χειρότερα ποσοστά θανάτων στον κόσμο, και αποδεικνύεται ανίκανη και στο θέμα της εμβολιαστικής κάλυψης. Ανίκανη να προστατεύσει την οικονομία και το εισόδημα, ανίκανη να προστατεύσει τα κυριαρχικά δικαιώματα, ανίκανη να προστατεύσει τη δημόσια υγεία. Τι στα αλήθεια προσφέρει η συμμετοχή σε αυτήν;

Όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι έχουμε μια κυβέρνηση που εναπόθεσε τις τύχες της υγειονομικής προστασίας της χώρας στην τύχη και στις απατηλές προσδοκίες μιας γρήγορης ανοσίας, η οποία όμως στηρίχτηκε στα πήλινα πόδια της Ε.Ε.

Αντί η κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει το χρόνο που κερδήθηκε από την υποδειγματική συμπεριφορά της κοινωνίας κατά τη διάρκεια του λοκντάουν της περασμένης άνοιξης, τον σπατάλησε χωρίς να κάνει το παραμικρό βήμα στην οργάνωση μηχανισμών προστασίας, ελέγχων, πρόληψης, ιχνηλάτησης, γιατί αυτοί – ως τμήμα μιας πολιτικής δημόσιας υγείας – θεωρούνται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη «πεταμένα λεφτά». Δεν πήρε μέτρα για τους χώρους εργασίας, για τα μέσα μεταφοράς, για τα σχολεία.

Δεν πήρε μέτρα εκεί που το κράτος έχει ευθύνη.

Αντίθετα, πήρε μια σειρά παράλογα, ταξικά άδικα και υγειονομικά τραγελαφικά μέτρα για να ρίξει την ευθύνη στους πολίτες: απαγόρευση κυκλοφορίας τις καθημερινές από τις 9, απαγόρευση τα Σαββατοκύριακα από το απόγευμα, απαγόρευση των διαδημοτικών μετακινήσεων για άθληση. Το λοκντάουν έχει αποτέλεσμα, πείθει και τηρείται, όταν είναι έκτακτο, μικρής διάρκειας, για να προετοιμάσει τη χώρα και την πολιτεία να αποκτήσουν τα αναγκαία μέσα για την υγειονομική άμυνα. Όχι όταν είναι η μοναδική, μόνιμη και ατελέσφορη πολιτική, ελλείψει βούλησης να ενισχυθεί η δημόσια υγεία και οι μηχανισμοί προστασίας της.

Η κυβέρνηση εξευτέλισε το ύστατο μέτρο άμυνας στην πανδημία γιατί το χρησιμοποίησε ως μόνιμο και μοναδικό. Και έχει επιπλέον το θράσος να παριστάνει τον τιμητή σε μια κοινωνία που κουράστηκε να βλέπει μετά από ένα χρόνο περιορισμών και έξι μήνες λοκντάουν τους θανάτους και τις διασωληνώσεις να σπάνε αρνητικά ρεκόρ.

Στο σημείο που είμαστε, στο και πέντε, πρέπει να γίνει αυτό που δεν έγινε επί ένα και πλέον χρόνο. Αποφασιστική ενίσχυση της δημόσιας υγείας και των δημόσιων νοσοκομείων. Επίταξη των ιδιωτικών νοσοκομείων και κλινικών για να ανασάνει το ΕΣΥ και να ζήσει ο κόσμος. Τεστ δωρεάν και μαζικά. Μηχανισμός σοβαρής ιχνηλάτησης και προστασίας. Μέτρα προστασίας σε σχολεία, χώρους εργασίας, μέσα μεταφοράς.

Σήμερα, πρέπει να σταματήσει κάθε παράλογη και τιμωρητική απαγόρευση (SMS, απαγόρευση μετακίνησης, διαδημοτικοί περιορισμοί), η οποία άλλωστε, από ό,τι φαίνεται, δεν έχει κανένα αποτέλεσμα. Πρέπει -με μέτρα και ελέγχους- να επιτραπεί η μετακίνηση το Πάσχα και η ενθάρρυνση – όχι απαγόρευση- δραστηριοτήτων σε ανοικτούς τουλάχιστον χώρους.

Άλλωστε τα νούμερα είναι αμείλικτα: Μετά από αλλεπάλληλα λοκντάουν μέσα σε λοκντάουν τα πράγματα χειροτερεύουν αντί να καλυτερεύουν. Τα κλειστά σχολεία, το κλειστό λιανεμπόριο, οι απαγορεύσεις, οι τιμωρητικοί περιορισμοί, είναι σαφές εδώ και μήνες, ότι απέδωσαν ελάχιστα ή και καθόλου.

Είναι καθαρό ότι για το σημείο που φτάσαμε, ευθύνες υπάρχουν. Παρά την οργανωμένη εκστρατεία των ΜΜΕ και τον καλλιεργούμενο κοινωνικό αυτοματισμό για ό,τι γίνεται στις πλατείες, είναι σαφές ότι δεν φταίει η κοινωνία. Φταίει η κυβέρνηση. Για τα αποτελέσματα στη υγεία και στη ζωή των πολιτών. Για τα αποτελέσματα στην οικονομία, στους μισθούς, στην απασχόληση και στα δικαιώματα.

Η κούραση της κοινωνίας να γίνει οργή και η οργή πρέπει να βρει στόχο

Η κυβέρνηση πρέπει να λογοδοτήσει

Οι πολιτικές ευθύνες πρέπει να αποδοθούν