Η Ευρωπαική Ένωση της Β´ εθνικής

Στη δεύτερη κατηγορία της παγκόσμιας πολιτικής: εδώ οι Ηνωμένες Πολιτείες υπό τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ εξόρισαν το Σαββατοκύριακο τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης και της ΕΕ. Το γεγονός ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχουν στις επικείμενες διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία αποτελεί σκληρό πλήγμα για τους εγωκεντρικούς κυβερνήτες στην Ευρώπη. Εξάλλου, από την εποχή της αποικιοκρατίας έχουν συνηθίσει να έχουν μια αξιόπιστη θέση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, εκεί που αποφασίζονται τα μεγάλα ζητήματα της παγκόσμιας πολιτικής. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που τώρα παραληρούν, φωνάζουν νευρικά “τίποτα για την Ευρώπη, χωρίς την Ευρώπη” και στη συνέχεια κάνουν αυτό που εξακολουθούν να κάνουν καλύτερα, να οργανώνουν μια σύνοδο κορυφής της ΕΕ για την κρίση. Ο Τραμπ δεν θα εντυπωσιαστεί ιδιαίτερα.

Είναι αλήθεια: Η ΕΕ έχει μείνει σαφώς πίσω στη διατλαντική αναμέτρηση. Ακόμη και αν κυρίως οι γερμανικές εταιρείες συνεχίζουν να αποκομίζουν σημαντικά κέρδη από τις επιχειρήσεις τους στις ΗΠΑ, είναι αλήθεια ότι οι ΗΠΑ έχουν αφήσει την ΕΕ πίσω σε βασικές τεχνολογίες τα τελευταία χρόνια όπως είναι οι ημιαγωγοί και η τεχνητή νοημοσύνη (AI), ότι τείνουν να αρπάζουν επενδύσεις από την Ευρώπη, ότι την έχουν καταστήσει εξαρτημένη τόσο από τις εισαγωγές υγροποιημένου φυσικού αερίου από τις ΗΠΑ όσο και από τις αμυντικές προμήθειες των ΗΠΑ, κυρίως από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία και έπειτα. Ο Τραμπ έρχεται επιπρόσθετα να επιβάλλει δασμούς, δηλώνει την πρόθεσή του να προσαρτήσει τη Γροιλανδία και αποκλείει την ΕΕ από τις διαπραγματεύσεις για την Ουκρανία. Ένας διπλωμάτης της ΕΕ σχολίασε εύστοχα την οργισμένη της απαίτηση να της επιτραπεί η συμμετοχή στις διαπραγματεύσεις: “Αν πρέπει να επιμένεις για να αποδείξεις τη σημασία σου, τότε αυτό μάλλον σημαίνει ότι δεν είσαι σημαντικός”.

Ωστόσο, είναι επίσης αλήθεια ότι στον πόλεμο της Ουκρανίας διακυβεύονται πολλά για την ΕΕ και, ιδίως, για το γερμανικό κεντρο, πολύ περισσότερα δε από ό,τι σε άλλες συγκρούσεις και πολέμους. Σε τελική ανάλυση, πρόκειται για το αν το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες θα καταφέρουν να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους στην Ανατολική και Νοτιοανατολική Ευρώπη, για την οποία αγωνίζονται οικονομικά και πολιτικά από το 1990 με την επέκταση της ΕΕ προς ανατολάς και στρατιωτικά με την επέκταση του ΝΑΤΟ στα σύνορα του ρωσικού αντιπάλου. Αν η Ρωσία κερδίσει τον πόλεμο, θα έχει σπάσει αυτή την κυριαρχία. Το να μην της επιτραπεί ούτε καν να διαπραγματευτεί για τον τερματισμό της ένοπλης σύγκρουσης αποκλείεται για τη Γερμανία και την ΕΕ, στις οποίες πολλοί εξακολουθούν να ποντάρουν στον πόλεμο.

Η ειδική σύνοδος κορυφής της ΕΕ που ανακοινώθηκε για τη Δευτέρα στο Παρίσι προορίζεται ως ένα πρώτο βήμα στην προώθηση της συμμετοχής της Δυτικής Ευρώπης στις διαπραγματεύσεις. Μακροπρόθεσμα, βέβαια, μια πολιτική που στοχεύει στην κυριαρχία και όχι στην ισορροπία απαιτεί στρατιωτική ισχύ, δηλαδή σκληρό οπλισμό. Ο Τραμπ, ο οποίος -προς το παρόν; – έχει υποβιβάσει τη Δυτική Ευρώπη στη δεύτερη κατηγορία της παγκόσμιας πολιτικής, απαιτεί δαπάνες 5% του ΑΕΠ για εξοπλισμούς.

Πηγή: jungewelt.de