Τοποθέτηση ψήφου της οργάνωσης Παρέμβαση για τις Ευρωεκλογές

Με το βλέμμα μας στην επόμενη μέρα

Με την προοπτική της συσπείρωσης και της επανασυγκρότησης της κομμουνιστικής αριστεράς

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών του Μαΐου είναι γενικά προδιαγεγραμμένο και χωρίς αναμενόμενες εκπλήξεις τόσο σε πανευρωπαϊκό όσο και ελλαδικό επίπεδο. Κυρίως είναι αναμενόμενες οι τάσεις που θα καταγραφούν και ο προβληματισμός που θα προκύψει την επόμενη μέρα. Άνοδος των ακροδεξιών λαϊκιστικών δυνάμεων, «φόβος για την επιστροφή στους εθνικισμούς του παρελθόντος», μια υποκριτική συζήτηση για το μέλλον της Ευρώπης και την ανάγκη προοδευτικού μετώπου.

 Απουσιάζει εκκωφαντικά μια αριστερή παρέμβαση μαζική που να οριοθετεί μέτωπο στον αναδυόμενο διπολισμό παγκοσμιοποιητικών-ακροδεξιών, να ξεσκεπάζει τον βρώμικο ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας, να φιλοδοξεί να εκφράσει εκλογικά και πολιτικά τους χαμένους της παγκοσμιοποίησης, να μπολιάσει με άλλη προοπτική τον ευρωσκεπτικισμό.

Αυτό που λείπει κυρίως, είναι η λογική και η γραμμή για την επόμενη μέρα. Ένα σχέδιο που να συμβάλει στην επανίδρυση μιας περιθωριοποιημένης και αναποτελεσματικής έως σήμερα αριστεράς.

Αντικειμενικά, το αποτέλεσμα των εκλογών στις ευρωεκλογές θα καταγράψει και θα ενισχύσει την υπαρξιακή κρίση της Ε.Ε που παρά τα προσωρινή έξοδο από την ύφεση δεν μπορεί να μπει κάτω από το χαλί. Μάλιστα, ένα νέο υφεσιακό επεισόδιο είναι πιθανό και δεν μπορεί να αποφευχθεί. Η πολιτική διαχείρισης της τελευταίας δεκαετίας συσσώρευσε εκρηκτικούς όρους και μετακύλησε μεγαλύτερα αδιέξοδα για το μέλλον. Στη χώρα μας, η συμπλήρωση σαράντα χρόνων από την ένταξη στην ΕΟΚ και είκοσι σχεδόν χρόνων από την ένταξη στην Ευρωζώνη, δίνουν την αφορμή για έναν απολογισμό. Η απώλεια της λαϊκής κυριαρχίας, η διάλυση της παραγωγής, η ανεργία και η λιτότητα ως κυρίαρχο μοντέλο είναι η πραγματική βάση αυτής της συζήτησης. Το ερώτημα της στρατηγικής και της τακτικής και πώς αντιμετωπίζουμε τα παραπάνω ζητήματα που τίθενται ξανά και ξανά επανέρχεται. Η αριστερά στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα είναι μακριά από αυτή τη συζήτηση. Είναι αιχμαλωτισμένη από τον κοινοβουλευτισμό, τον ακαδημαϊσμό και τον δικαιωματισμό. Έχει χάσει τη κοινή και απλή λογική, έχει απομακρυνθεί απο τις λαϊκές τάξεις, αντιγράφει την αστική πολιτική, μοιάζει ακίνδυνη και συστημική κυρίως αλλά όχι μόνο στη νεολαία.

Ως στρατηγική συνθηματολογεί για το σοσιαλισμό, όταν δεν υπάρχει καλά καλά η αριστερά σε επίπεδο Ευρώπης. Και ως τακτική είτε γίνεται ουρά της σοσιαλδημοκρατίας, όπως η περίπτωση του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, είτε δεν έχει τακτική και φλυαρεί περί ρήξης με την Ε.Ε. (περίπτωση ΚΚΕ στην Ελλάδα), χωρίς να κάνει το παραμικρό γι’ αυτό.

Κατά τη γνώμη μας η στρατηγική σήμερα αφορά την ύπαρξη καταρχήν της αριστεράς ως κινήματος και ως πολιτικού υποκειμένου, τη διείσδυση της στον κόσμο της εργασίας, την έκφραση και οργάνωση των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας, την διαρκή προσπάθεια για αλλαγή των συσχετισμών ή μη χειροτέρευση των συσχετισμών σε μια πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Η τακτική μας αφορά τον τρόπο και το δρόμο κάθε φορά που μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικός για την υλοποίηση της στρατηγικής μας. Οι φετινές ευρωεκλογές θα μπορούσαν να είναι αφορμή για το άνοιγμα ενός τέτοιου προβληματισμού. Και αυτή η μικρή ευκαιρία πήγε χαμένη.

Αφίσα Παρέμβαση-Ευρωεκλογές

Με βάση τα παραπάνω, είναι «δεδομένα» τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και για την ελληνική αριστερά, πέραν του ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ επιδιώκει –πάντα στα πλαίσια της πολιτικής «το κόμμα πάνω απ’ όλα»-αποκλειστικά μια κομματική καταγραφή με στόχο τη λεηλάτηση όσων «έφυγαν από το μαντρί». Δεν πρόκειται ποτέ ούτε να ανοίξει τη συζήτηση ούτε να θέσει αυτά τα βασικά ερωτήματα της στρατηγικής και τακτικής της σύγχρονης κομμουνιστικής αριστεράς. Δεν θα προετοιμάσει ούτε θα προετοιμαστεί για την επόμενη ενδεχόμενη κρίση. Δεν έθεσε τη δεκαετία της κρίσης ούτε θέτει εκείνα τα άμεσα αιτήματα που στοχοποιούν το ευρωσύστημα. Δεν επιχειρεί να συναντήσει τον λαϊκό ευρωσκεπτικισμό. Αν υπάρξει μικρή ενίσχυση του στις ευρωεκλογές θα είναι μια ενίσχυση ακίνδυνη για το σύστημα, όπως ακίνδυνη η καλύτερα χρήσιμη για το σύστημα ήταν η στάση του σε όλη την διάρκεια της κρίσης. Η Ανταρσύα σαν ένα αντιφατικό κακέκτυπο του ΚΚΕ, κινείται στην ίδια κατεύθυνση, με πολύ λιγότερες προσδοκίες. Η ΛΑΕ δεν έχει δυναμική και την επομένη των εκλογών θα αναμετρηθεί με τα αδιέξοδα μιας γραφειοκρατικής και κοινοβουλευτικής λογικής. Γενικά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών θα βαθύνουν-αναπτύξουν περισσότερο τα αδιέξοδα, την ιδιώτευση τις φυγόκεντρες – διαλυτικές καταστάσεις στην ελληνική αριστερά.

Ποια εκλογική στάση και τακτική στις ευρωεκλογές εξυπηρετεί καλύτερα την επόμενη μέρα; Ποιο κριτήριο καθορίζει τη μία ή την άλλη επιλογή; Η δια του αποκλεισμού επιλογή, η επιλογή μιας συγκριτικά πιο χρήσιμης για το δύσκολο αύριο ψήφου, είναι η πιο συμβατή με τη σημερινή κατάσταση πνευμάτων, με τον διαμορφωμένο συσχετισμό δύναμης. Συνάμα είναι και η πιο πολιτική και τίμια στάση.

Ψήφος άμυνας, με πλήρη αυτογνωσία ότι κανένα απ’ τα υπαρκτά πολιτικά σχήματα της αριστεράς δεν αξίζει μια ψήφο ενεργητικής υποστήριξης. Αλλά και με την παραδοχή ότι μέσα και έξω, κριτικά δίπλα και ενάντια στα υπαρκτά αυτά σχήματα θα προκύψουν οι όποιες θετικές εξελίξεις για το κίνημα, την αναγέννηση και ανασυγκρότηση της κομμουνιστικής αριστεράς που έχουν ανάγκη οι καιροί. Η δικαιολογημένη απογοήτευση του κόσμου της αριστεράς δεν πρέπει να οδηγήσει στην ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία. Η ήττα του λαϊκού κινήματος δεν πρέπει να σημάνει την ήττα των προσδοκιών για αλλαγή του συσχετισμού δύναμης. Η ήττα της αριστεράς καταγράφηκε όχι επειδή πάλεψε και έχασε αλλά επειδή δεν έδωσε καν τη μάχη.

Το άκυρο, το λευκό και η αποχή αποδυναμώνουν το αναγκαίο μαζικό όχι στο νέο διπολισμό παγκοσμιοποιητικών και ακροδεξιών. Το αναγκαίο όχι στη λιτότητα διαρκείας. Παρ’ όλα όσα αριστερά και μετωπικά. Γιατί η ψήφος στις δυνάμεις αυτές, ειδικά τις αντιευρωπαϊκές, παρ’ όλες τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειες, δεν μπορεί να παρερμηνευτεί την επόμενη μέρα, να μπει σε ανώδυνα για το ευρω-σύστημα κανάλια, σε βολικά σχήματα ερμηνείας.

Η στήριξη στο ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές όχι μόνο δικαιώνει την έως τώρα λανθασμένη στάση του την τελευταία κρίσιμη δεκαετία της κρίσης, αλλά επιταχύνει και εμπεδώνει την διάλυση της πέραν αυτού αριστεράς. Οι όποιοι προβληματισμοί και αναζητήσεις θα θαφτούν. Η κριτική στη λογική «το κόμμα πάνω απ ‘όλα» θα είναι σχεδόν απαγορευμένη, αφού το κόμμα όχι μόνο “άντεξε” και “κρατήθηκε όρθιο” μέσα στην τρικυμία αλλά “δικαιώθηκε” κιόλας, έστω καθυστερημένα. Όμως η αριστερά που υπάρχει για να “δικαιώνεται” και όχι να είναι δίπλα στον λαό όταν παλεύει, δεν είναι αριστερά και πόσο μάλλον κομμουνιστική.

Η ψήφος σε σχήματα όπως του Βαρουφάκη ή της Κωνσταντοπούλου, μπορεί να εκφράζουν μια αντίθεση στη λιτότητα, αλλά σε καμία περίπτωση, λόγω της θολής τους φυσιογνωμίας, δε θα είναι δυνατόν να συναντηθεί η ενδυνάμωση αυτών των σχημάτων με την ανασυγκρότηση του αριστερού κινήματος.

Η ψήφος στη ΛΑΕ, στις ευρωεκλογές, με δεδομένες τις ανεπάρκειες στη φυσιογνωμία και την πολιτική της, είναι η λιγότερο βλαπτική επιλογή για την αυριανή δύσκολη μέρα. Ψήφος άμυνας και υπογράμμιση ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Υπενθύμιση ότι δεν έχουμε όλοι την ίδια ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση της αριστεράς και του κινήματος. Και αυτοί που περίμεναν στη γωνία και αυτοί που ρίσκαραν και μπλέχτηκαν με τα πίτουρα. Παρόλα τα λάθη και τις εμμονές, η μετωπική πολιτική πρέπει να υποστηριχθεί κόντρα στο σεχταρισμό και την απομόνωση.

Η ψήφος όμως, με αυτά τα δεδομένα, λίγα θα προσφέρει, έτσι κι αλλιώς, στην επόμενη μέρα. Η οπισθοδρόμηση σε κοινωνικό επίπεδο, ο αρνητικός συσχετισμός, η χρεοκοπία των υφιστάμενων αριστερών σχημάτων, δεν θα απαντηθούν μέσα από τους εκλογικούς συσχετισμούς στις ευρωεκλογές. Υπάρχουν λιγότερο ή περισσότερο βλαπτικές εκλογικές στάσεις, αλλά όχι κάτι παραπάνω. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, αυτό που χρειάζεται είναι ο συντονισμός των κομμουνιστικών δυνάμεων, η συγκρότηση και συσπείρωση μιας κρίσιμης μάζας αγωνιστών που να θέλει και να μην αναμένει να οικοδομήσει την κομμουνιστική αριστερά, που να μπολιάζεται από τις λαϊκές φλέβες και τις αντιστάσεις, που να μπορεί να προσανατολιστεί με μια συγκεκριμένη στρατηγική και τακτική το επόμενο διάστημα που θα βαθαίνει η διάλυση, θα ενισχύεται η ακροδεξιά, αλλά θα οξύνονται οι αντιθέσεις, ενώ η αντίθεση δεξιάς και αριστεράς θα καθορίζει την πραγματικότητα και θα περιγελά όσους φίλους και εχθρούς προπαγανδίζουν το τέλος της.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι πολιτική οργάνωση της Κομμουνιστικής Αριστεράς.