Για το εργατικό κίνημα | Με αφορμή τα 100 χρόνια από την ίδρυση της ΓΣΕΕ

Το antapocrisis δημοσιεύει ένα μικρό βίντεο – σύντομο ιστορικό, με αφορμή τα 100 χρόνια από την ίδρυση της ΓΣΕΕ.

Η “επέτειος” αυτή συνδυάζεται με μια ιστορική σήψη και ανυποληψία του τριτοβάθμιου αυτού συνδικαλιστικού οργάνου. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ σήμερα είναι μια δοτή και διορισμένη ηγεσία από τα αστικά δικαστήρια όπου συγκυβερνούν ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ που έκανε φασαρία όταν κινδύνεψε να βρεθεί ριγμένο. Οι καταγγελίες για νοθείες, για εργοδότες που παρουσιάζονται ως συνδικαλιστές, για εργοδοτικά σωματεία, για σωματεία μαϊμού, για διαχείριση εκατομμυρίων από ευρωπαϊκά προγράμματα από τους για δεκαετίες ακλόνητους από τη θέση τους “συνδικαλιστές”, περιγράφουν το μέγεθος του προβλήματος. Το οποίο όμως δεν είναι ένα σκέτα συνδικαλιστικό πρόβλημα.

Η ιστορία της ΓΣΕΕ και του ελληνικού εργατικού κινήματος έχει άμεση σχέση με την ιστορία της Αριστεράς στην Ελλάδα (και ειδικά της Κομμουνιστικής Αριστεράς). Αλλά και με την πολιτική ζωή του τόπου πιο γενικά, τη στάση που τηρεί κάθε κυβέρνηση απέναντί του. Συνδικαλισμός και πολιτική δε χωρίζονται με σινικά τείχη, αντίθετα συναντιούνται και διαπλέκονται. Η πολιτική καθορίζει το στίγμα, τον προσανατολισμό, την ευρύτητα, τη μαζικότητα, το κύρος, το πλαίσιο, τα περιθώρια κινήσεων, την αποτελεσματικότητα του συνδικαλισμού. Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι και δε μπορεί να είναι μια δομή – διαδικασία ουδέτερη. Ανάλογα με την ιστορική και πολιτική στιγμή, αλλά και το συσχετισμό δύναμης, η εκάστοτε κυβερνητική πολιτική εναλλάσσει το χτύπημα (εξορίες, εκτελέσεις, διαγραφές, διορισμό διοικήσεων) με την ενσωμάτωση του εργατικού κινήματος. Σήμερα η σήψη, η ενσωμάτωση και η αναποτελεσματικότητα στο συνδικαλιστικό κίνημα, συνδυάζεται με μια αντίστοιχη εικόνα ανυποληψίας και ενσωμάτωσης της Αριστεράς στην οποία βασικό ρόλο έπαιξε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι μόνο.

Τα παραπάνω δε θα είχαν μεγάλη σημασία αν δεν συνοδεύονταν από μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα εργατικά δικαιώματα. Ωράριο, μισθός, χτύπημα συλλογικών συμβάσεων, διεύρυνση μερικής απασχόλησης και ανεργίας, μείωση συντάξεων, αύξηση ορίων ηλικίας, εμπορευματοποίηση υγείας, παιδείας, κατοικίας, ψυχαγωγίας. Το σύστημα δεν έχει αντίπαλο και ξηλώνει ό,τι κατέκτησε η εργατική τάξη τον 20ο αιώνα. Το αν θα συνεχιστεί το ξήλωμα των εργατικών κατακτήσεων και η επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων ή θα δούμε μετά από δεκαετίες ξανά νικηφόρους αγώνες, είναι ένα ζήτημα που εξαρτάται καθαρά από το αν θα γίνει εφικτό να ανασυγκροτηθεί το εργατικό κίνημα και να αποκτήσει υπόσταση η συλλογική διεκδίκηση. Από το αν θα γίνουν βήματα προς τη συγκρότηση ενός σύγχρονου Κομμουνιστικού Φορέα. Από το αν θα υπάρξουν επιτυχείς πρωτοβουλίες προς τη διαμόρφωση κοινωνικού και πολιτικού μετώπου υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζομένων και των συμμάχων τους.