Γιατί πανηγυρίζει η ξεφτιλισμένη ελληνική άρχουσα τάξη και τα ακόμα πιο ξεφτιλισμένα ΜΜΕ της;

Κάθε μέρα στην ελληνική τηλεόραση, οι προπαγανδιστές που αποκαλούνται δημοσιογράφοι και οι εκπρόσωποι της πολιτικής τάξης της χώρας μας, με ελάχιστες εξαιρέσεις, πανηγυρίζουν για τις εξελίξεις στη Συρία. Δραματικά ρεπορτάζ για τις φυλακές που διατηρούσε το καθεστώς Άσαντ προσπαθούν να σβήσουν τις μνήμες από τις φρικιαστικές εικόνες της προηγούμενης απόπειρας του Ισλαμικου Κράτους να πάρει την εξουσία. Οι αποκεφαλισμοί, οι εκτελέσεις σε ζωντανή μετάδοση, οι μαζικοί τάφοι όσων είχαν την ατυχία να βρεθούν στο δρόμο της “μετεξελιγμένης” Αλ Κάιντα, έδωσαν τη θέση τους σε δραματικά ρεπορτάζ για τον “χασάπη” Άσαντ.

Όλα αυτά θα ήταν λογικό αν συνέβαιναν στην Τουρκία. Στην Ελλάδα όμως;

Η χώρα μας και η άρχουσα τάξη της εμφανίζεται ευχαριστημένη από εξελίξεις που της αφαιρούν κάθε ίχνος διαπραγματευτικής ισχύος, αν υποθέσουμε ποτέ ότι μία χώρα που διαφημίζει τον εαυτό της ως “δεδομένη”, έχει κάποια ελάχιστη διαπραγματευτική ισχύ. Και αυτό, γιατί η εξέλιξη στη Συρία είναι κυρίως προϊόν της μεθοδευμένης τουρκικής επέμβασης, ενώ το αποτέλεσμά της είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να πετύχει ο Ερντογάν.

Πώς ακριβώς η επιβράβευση των αναθεωρητικών βλέψεων της Τουρκίας, η άμεση αναβάθμισή της σε νούμερο ένα ρυθμιστή της περιοχής, η εισβολή στρατού και η κατοχή μιας ακόμα γειτονικής χώρας μετά την Κύπρο, η ανατροπή του συσχετισμού στην περιοχή σε όφελος της Άγκυρας και του Ισραήλ, είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας; Γιατί πανηγυρίζει η κυβέρνηση της ΝΔ, σχεδόν το σύνολο του πολιτικού κόσμου (μέχρι και ο Βαρουφάκης δήλωσε ανακουφισμένος), και η εξωνημένη δημοσιογραφία για την ανατροπή του καθεστώτος στη Συρία;

Ο μόνος λόγος η κεκτημένη ταχύτητα που διατηρούν οι διαχρονικοί υπηρέτες των ΗΠΑ και πρόσφατοι ανθυπασπιστές του Ισραήλ. Γιατί κατά τα άλλα, η αντικατάσταση του καθεστώτος Άσαντ από ακραίους σαλαφιστές μουσουλμάνους που βούτηξαν την εξουσία χάρη στις μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας, δεν αποτελεί για κανένα λόγο θετική ή έστω ουδέτερη εξέλιξη για τα συμφέροντα της χώρας αλλά και ευρύτερα για την διατήρηση της ειρήνης και της ομαλότητας, της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας των χωρών της περιοχής. Γιατί όσο κι αν ανακαλύπτονται “φρικαλεότητες” του Άσαντ, κανείς ελάχιστα νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να πιστέψει ότι οι νέοι ηγέτες της Συρίας, πρώην στελέχη της Αλ Κάιντα και του ISIS, μαχαιροβγάλτες και δολοφόνοι εδώ και δεκαετίες, είναι πιο δημοκράτες, πιο ανεκτικοί, πιο κοσμικοί και πιο πολιτισμένοι.

Την ώρα που ο επικεφαλής της ΜΙΤ και στέλεχος του Ερντογάν, Ιμπραήμ Καλίν, επισκεπτόταν την Δαμασκό και ο ντε φάκτο νέος ηγέτης της Συρίας Τζολάνι του εκτελούσε χρέη σοφέρ, ο Ερντογάν έβγαζε λόγο για τα “χαμένα εδάφη της Τουρκικής Αυτοκρατορίας” που οι Ευρωπαίοι πριν έναν αιώνα έκλεψαν, αλλά τώρα, ο ίδιος, τα ανακτά πίσω. Οι χάρτες ήδη δείχνουν αναθεωρημένα σύνορα προς Συρία και Κύπρο και φυσικά προς Αιγαίο και ελληνική ΑΟΖ. Το ζήτημα προφανώς δεν είναι οι συνηθισμένες τουρκικές διεκδικήσεις και απειλές, αλλά το πώς, την ώρα που αυτές αποκτούν σάρκα και οστά και η Τουρκία αναδεικνύεται για πολλοστή φορά γεωπολιτικός παίκτης που παίζει σε πάμπολλα ταμπλό, η άρχουσα τάξη της Ελλάδας πανηγυρίζει.

Πανηγυρίζει απλώς επειδή με την άνοδο του πρώην ISIS στην εξουσία διευκολύνεται το δολοφονικό έργο του Ισραήλ και οι ΗΠΑ ξεφορτώνονται το μη αρεστό καθεστώς του Άσαντ; Πανηγυρίζει με την κεκτημένη ταχύτητα του υποτελούς που ευχαριστιέται όταν κερδίζει ο επικυρίαρχος κι ας μην κερδίζει ο ίδιος τίποτα; Πανηγυρίζει επειδή ποτέ δεν ένιωσε ότι τα συμφέροντά της ταυτίζονται ή έστω συμπλέουν με τα συμφέροντα της εθνικής κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας της χώρας;

Όπως και να ‘χει το νέο ρεσιτάλ χατζηαβατισμού της ελληνικής άρχουσας τάξης πρέπει να διδάσκεται στο μέλλον ως παράδειγμα εθελοτυφλίας και αλλοπρόσαλλου τακτικισμού.

Επειδή η συλλογική Δύση κερδίζει πόντους από την πρόσφατη εξέλιξη και η Ρωσία και το Ιράν χάνουν, η ελληνική αστική τάξη χοροπηδά σαν μαϊμού που την ταΐζουν ζαχαρωτά, ενώ ούτε καν τα ψίχουλα που θα πέσουν από το τραπέζι της γεωπολιτικής ανακατάταξης δεν θα μπορέσει να πάρει.

Ο λόγος είναι απλός: Πρώτον το γεωπολιτικό μέγεθος της Τουρκίας την καθιστά δύναμη που ακόμα και με τον απωθητικό ανατολίτικο τρόπο των παζαριών, των απειλών, των συμβιβασμών και των τετελεσμένων, παίρνει αυτό που θέλει. Δεύτερον, επειδή η Τουρκία τις τελευταίες δύο δεκαετίες, και ειδικά με την άνοδο Ερντογάν, έχοντας συνείδηση όχι απλώς του αυξανόμενου βάρους της αλλά και της διεθνούς συγκυρίας μετάβασης σε έναν πολυπολικό κόσμο, έχει αναπτύξει για τον εαυτό της ένα ρόλο που της επιτρέπει να συνομιλεί με τους πάντες, να αποτελεί γέφυρα με όλους και απαραίτητο εταίρο σε κάθε διευθέτηση.

Η Τουρκία συνομιλεί και με τον Πούτιν και με τον Ζελένσκι, κλείνει συμφωνίες και με την Κίνα και με τις ΗΠΑ, συνεταιρίζεται με το Ισραήλ για να διχοτομήσει τη Συρία και να αποδυναμώσει το Ιράν, και την ίδια ώρα εξαπολύει κούφιες κατάρες και λυγμούς για το Ολοκαύτωμα της Γάζας. Αντικειμενικά δεν μπορεί να λύσει όλα της τα προβλήματα (κυριότερο εξ αυτών το κουρδικό και η απειλή μιας κουρδικής κρατικής υπόστασης στα νοτιοανατολικά σύνορά της), αλλά αποδεικνύει τι σημαίνει μια χώρα να διεκδικεί τα συμφέροντά της, υπό την οπτική προφανώς της άρχουσας τάξης της.

Η Ελλάδα από την άλλη, διατρανώνει σε όλους τους τόνους πως ό,τι και να συμβεί είναι ταγμένη και δεδομένη για το δυτικό στρατόπεδο. Με φρίκη αποστρέφει το βλέμμα της από το αδιανόητο ενδεχόμενο να απομακρυνθεί από την πιο σκληρή γραμμή των ΗΠΑ και της ΕΕ, έστω και ως διαπραγματευτικό επιχείρημα. Στα λόγια (γιατί στην πράξη ουδείς την λογαριάζει) παριστάνει το μαντρόσκυλο της Δύσης ενάντια στη Ρωσία και στην Κίνα. Έχει κάνει στροφή 180 μοιρών στη στάση της απέναντι στον αραβικό κόσμο γιατί πιθανολογεί ότι θα γίνει πιο αρεστή στον τοποτηρητή των ΗΠΑ στην περιοχή, το Ισραήλ. Υπερακοντίζει κάθε πιθανή και απίθανη πολεμοκάπηλη και επικίνδυνη παπάτζα Ανατολικοευρωπαίων και Βαλτικών αξιωματούχων ενάντια στη Ρωσία, χωρίς να παίρνει υπόψη της τα ειδικά συμφέροντα και τις ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας.

Την ίδια στιγμή στήνει αφηγήματα εξωτερικής πολιτικής που δεν αντέχουν ούτε ως εκθέσεις παιδιών Δημοτικού. Πριν λίγα χρόνια έκανε φιέστες για τον αγωγό East Med (σενάριο επιστημονικής φαντασίας) για να εδραιώσει από “οικονομική” και “ενεργειακή” σκοπιά την δουλικότητα απέναντι στο Ισραήλ.

Σήμερα, η Τουρκία συζητά πολύ πιο σοβαρά το ενδεχόμενο να υπάρξει αγωγός φυσικού αερίου από τον Κόλπο και την Ανατολική Μεσόγειο, μέσω Ισραήλ, φιλικής ή διαμελισμένης Συρίας και Τουρκίας, προς την Ευρώπη. Ανεξάρτητα από το τι τελικά γίνει, εμφανίζει τον συγκεκριμένο σχεδιασμό ως εκδούλευση στη Δύση ώστε αυτή να απεξαρτηθεί από τη ρωσική ενέργεια και ταυτόχρονα είναι ικανή να ακυρώσει τον ίδιο αυτό σχεδιασμό για να συνεχίσει η Ρωσία να την βλέπει ως βασικό μοχλό παράκαμψης των δυτικών κυρώσεων, πράγμα που γίνεται με το αζημίωτο για την Άγκυρα.

Με αυτά τα δεδομένα, με ένα Ισραήλ σε δολοφονικό κρεσέντο, με μια Τουρκία να αναθεωρεί σύνορα και συνθήκες, με μια γενικευμένη κατάσταση αποσταθεροποίησης στα πολύ κοντινά σύνορά μας, οι πανηγυρισμοί της ελληνικής άρχουσας τάξης και των ΜΜΕ που διαθέτει, θα ήταν είτε δείγμα άφταστης ηλιθιότητας, είτε απόδειξη εθνικής μειοδοσίας. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για την αποδοχή του ρόλου που έχει η μεταμνημονιακή Ελλάδα στον κόσμο, στην Ευρώπη και στην περιοχή. Χώρα μειωμένης κυριαρχίας, πεπερασμένης και ναρκοθετημένης ανάπτυξης, οικονομίας που βασίζεται στον τουρισμό και στο real estate. Με ένα πολιτικό προσωπικό και μια άρχουσα τάξη που ζητωκραυγάζουν για τα συμφέροντα των Βρυξελλών και της Ουάσινγκτον αποδεχόμενοι την ντε φάκτο υποβάθμιση της Ελλάδας.

Δηλαδή, χώρα που βρίσκεται σε πολλαπλή κρίση.