Αναζητώντας στην Πάρνηθα τη χαμένη ατομική ευθύνη του Μητσοτάκη

Οι φωτογραφίες του περιχαρούς Μητσοτάκη στην Πάρνηθα εν μέσω πανδημίας και εθνικής υγειονομικής καταστροφής, εκ πρώτης όψεως, ρίχνουν νερό στο μύλο μιας ήσσονος σημασίας δικομματικής αντιπαράθεσης. Ωστόσο μια δεύτερη ανάγνωση φανερώνει τρία πράγματα:

Πρώτον ότι ο κατεξοχήν υπεύθυνος που θα όφειλε να πείθει (και δευτερευόντως να ελέγχει) την κοινωνία για την τήρηση των υγειονομικών μέτρων, έχει γράψει το νόμο και τα μέτρα στα παλιά του τα παπούτσια: Άσκηση πολλά χιλιόμετρα μακριά και εκτός δήμου της κατοικίας του (στο όριο της απαγόρευσης, αλλά πάντως οι κοινοί θνητοί τιμωρούνται με πρόστιμα), άσκηση περισσότερων από δύο άτομα (απαγορεύεται ρητά), καμιά χρήση προστατευτικής μάσκας (επιβάλλεται η χρήση της πριν και μετά την άσκηση), φωτογραφικά ενσταντανέ με στριμωγμένους θαυμαστές (απαγορεύεται επίσης ρητά). Ο πρώτος παραβάτης των νόμων – που θα έπρεπε να τηρούνται για να βγούμε από το λοκ ντάουν – είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Ο ολίγιστος Πέτσας επικαλείται τον “ανθρώπινο” χαρακτήρα του Μητσοτάκη. Ο πραγματικός λόγος είναι η αίσθηση ιδιοκτησίας της χώρας που διακρίνει το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης και πρώτα από όλα την οικογένεια Μητσοτάκη. Αποθρασύνεται αυτή η αίσθηση ιδιοκτησίας από την απόλυτη ασυλία στα ΜΜΕ που απολαμβάνει ο πρωθυπουργός, στα επίπεδα των ελέω Θεού βασιλιάδων περασμένων αιώνων.

Ο ηλικιωμένος που πήγε να πάρει τη σύνταξη των 360 ευρώ για να ζήσει, έχοντας τη μάσκα κάτω από τη μύτη έφαγε πρόστιμο 300 ευρώ. “Ανθρώπινες” άλλωστε είναι μόνο οι ανάγκες του Μητσοτάκη να κάνει μάουντεν μπάικ και της συζύγου του να κάνει μηχανοκίνητο αθλητισμό μέσα στην Πάρνηθα. Όχι του συνταξιούχου για να ζήσει.

Όμως η πλήρης αποθράσυνση Μητσοτάκη στηρίζεται στη μετακίνηση όλου του πολιτικού φάσματος προς τον κυνισμό, την ιδιοτέλεια, τον παρτακισμό. Ας θυμηθούμε τη δικομματική αντιπαράθεση: Ο Πολλάκης την πρώτη μέρα του λοκ ντάουν βρέθηκε σε εορταστικό δείπνο γιατί “την ιστορία τη γράφουν οι παρέες”. Ο Τσίπρας λίγες βδομάδες μετά το Μάτι, ξέσκαγε σε κότερο εφοπλιστή.

Το θράσος όμως του ενός, αποθρασύνει τον άλλον.

Ο Μητσοτάκης γιατί να μην κάνει ακόμα χειρότερα από όσα έκανε ο Πολλάκης ή ο Τσίπρας;

Γιατί να μην κάνει εκδρομούλα στην Πάρνηθα την ώρα που οι παπούδες δεν μπορούν να δουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους και οι κοινοί θνητοί τρώνε πρόστιμα; Γιατί να μην χαλαρώσει ένα ακόμα Σαββατοκύριακο την ώρα που οι νεκροί αυξάνονται κατά τριψήφια νούμερα;

Και σε αυτές τις περιπτώσεις θα μετράμε με τη μεζούρα τον κυνισμό, την αδιαφορία, τον σταρχιδισμό για την κοινωνία και τα προβλήματά της, για να απονείμουμε το μετάλλιο του χειρότερου στον Μητσοτάκη; Ή πρέπει αντίθετα να θυμηθούμε και να αναζητήσουμε μια πολιτική από τους κοινούς θνητούς για τους κοινούς θνητούς;

Δεύτερον ότι η μόνη έγνοια της διακυβέρνησης της ΝΔ είναι η εικόνα και η επικοινωνία. Δεν την αφορά το νούμερο των νεκρών αλλά το πώς αυτό το νούμερο θα περάσει αναίμακτα στην κοινή γνώμη. Δεν την αφορούν οι ελλείψεις στο ΕΣΥ, αλλά το πώς θα πειστεί ο τηλεθεατής ότι ελλείψεις δεν υπάρχουν. Δεν την αφορά ο έλεγχος της πανδημίας, αλλά το πώς θα περάσει η εικόνα μιας ικανότατης κυβέρνησης και ενός μοναδικού παγκοσμίως πρωθυπουργού που τάχα ελέγχει την πανδημία. Η επικοινωνία είναι το απόλυτο όριο της κυβερνητικής πολιτικής.

Στην πραγματικότητα όμως, η επικοινωνία είναι το απόλυτο όριο της πολιτικής γενικά. Γιατί όσο οι διαχωριστικές γραμμές θολώνουν, η επικοινωνία γίνεται το μοναδικό πεδίο αντιπαράθεσης. Δέκα χρόνια ως κοινωνία είχαμε κυβερνήσεις να εφαρμόζουν τον πιο χυδαίο και κυνικό νεοφιλελευθερισμό με απανωτά μνημόνια. Η έκθεση Πισσαρίδη αλήθεια τι διαφορετικό λέει από όσα εφαρμόστηκαν; Προτείνει ακόμα περισσότερα, ακόμα σκληρότερα, ακόμα χειρότερα, όπως κάθε νεοφιλελεύθερο κρεσέντο. Έχει σημασία να επιστραφεί ως απαράδεκτη στους εμπνευστές της γιατι η εφαρμογή της θα σημαίνει ακόμα χειρότερες εξελίξεις για τον κόσμο της εργασίας. Αλλά δεν λέει τίποτα ανταγωνιστικό σε ό,τι εφαρμόστηκε από το 2010 και μετά, προκαλώντας την κοινωνική και οικονομική καταστροφή της χώρας.

Τι απομένει λοιπόν για όσους εφαρμόζουν όμοια πολιτική, στο ίδιο κοινωνικο-οικονομικό και γεωπολιτικό πλαίσιο; Να φωνασκούν για τις μεγάλες τους διαφορές στους ρυθμούς, το μείγμα ή τον τρόπο επικοινωνίας τους.

Τρίτον ότι η ίδια η πολιτική ηγεσία της χώρας εξευτελίζει την κοινή λογική και γιγαντώνει κάθε συνωμοσιολογία και τερατολογία. Η κυβέρνηση γελοιοποιεί τα μέτρα υγειονομικού περιορισμού όταν τιμωρεί τους διαδηλωτές με δύο και τρία μέτρα απόσταση ο ένας από τον άλλον, αλλά όχι τους αγκαλιασμένους με τον πρωθυπουργό εκδρομείς της Πάρνηθας.

Η πολιτική ηγεσία της χώρας κλείνει το μάτι σε όσους θεωρούν ότι τα υγειονομικα μέτρα είναι περιττά, όταν μέσα στα μέτρα περιλαμβάνει απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 9.00 το βράδυ ή υποχρεωτική χρήση μάσκας σε κατά μόνας περπάτημα στην εξοχή. Και ανοικτά πλέον ο πρωθυπουργός κάνει πλακίτσα με τα μέτρα γιατί “άνθρωπος είναι, βγήκε να ξεσκάσει ρε αδερφέ”.

Η ατομική ευθύνη ήταν και είναι σημαντική, όταν και όσο οι κυβερνώντες δεν την επικαλούνται για να καλύψουν τις πολιτικές τους ευθύνες.

Αλλά όταν η ατομική ευθύνη μετατρέπεται σε μανδύα που θα κρύψει εγκληματικές και ανεύθυνες αποφάσεις, θα εξευτελίζεται ταυτόχρονα στις βουνοπλαγιές της Πάρνηθας.