Αθώα η Χούντα, ένοχο το Πολυτεχνείο!

Το νέο εγχείρημα των σημαιοφόρων της αμόρφωτης και ανεπίγνωστης Αριστείας είναι η αθώωση των εγκλημάτων της Χούντας και η σπίλωση του Πολυτεχνείου. Το εγχείρημά τους είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ιστορικού αναθεωρητισμού που κάνει τα θύματα θύτες, και τους θύτες τους βγάζει λάδι. Οι Γερμανοί στα Καλάβρυτα; Προκλήθηκαν από τον ΕΛΑΣ. Οι Οθωμανοί στη Χίο; Προκλήθηκαν από τους επαναστατημένους Έλληνες. Η Χούντα του Ιωαννίδη; Προκλήθηκε από το Πολυτεχνείο. Αν δεν ήταν το Πολυτεχνείο, δεν θα ερχόταν ο Ιωαννίδης, δεν θα έκανε κίνημα ο Σαμψών, δεν θα είχαμε τον Αττίλα και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο.

Όπερ έδει δείξαι λοιπόν.

Η κοινή λογική και ο ορθός λόγος βιάζονται βάναυσα, μαζί με την ιστορική αλήθεια. Η σκοπιμότητα είναι προφανής: Όταν οι λαοί και τα έθνη αγωνίζονται, προκαλούν μόνο κακό. Η ελευθερία και η δημοκρατία δεν θα έρθει από τους αγώνες, αλλά από την ξένη επέμβαση. Είτε έστω, από ομαλές διαδικασίες εκπολιτισμού και διαδοχικών εκδημοκρατισμών. Οι αγώνες είναι βλαβεροί, είναι επιζήμιοι, είναι αυτοχειριασμός. Όχι μόνο δεν έχουν θετικό αποτέλεσμα, αλλά προκαλούν και κακό.

Ο ιστορικός αναθεωρητισμός της άρχουσας τάξης έχει ένα στόχο: Να αμαυρώσει κάθε ιστορική και εθνική μνήμη ξεσηκωμού, ριζοσπαστισμού, εξέγερσης ή επανάστασης. Να «διαπαιδαγωγήσει» τη σύγχρονη κοινωνία στον ραγιαδισμό, στην παθητική αναμονή, στην αναζήτηση ισχυρών προστατών. Αυτή είναι η γραμμή που συνδέει την αστική αναθεώρηση της ιστορίας του ’21, του ‘40, του ‘73.

Ο αστικός αναθεωρητισμός είχε αιχμή το ξαναγράψιμο της ιστορίας της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου. Επιτέθηκε σκαιά στο ΚΚΕ και στο ΕΑΜ για να δικαιολογήσει την αδικαιολόγητη στάση του τότε αστικού κόσμου. Ο οποίος επέλεξε είτε τον ανοικτό δοσιλογισμό, είτε την απόδραση από το εθνικό καθήκον της Αντίστασης. Ο αναθεωρητισμός όμως, επεκτείνεται και στα τρία ορόσημα της νεότερης ελληνικής ιστορίας.

Το ’21 ως πιο μακρινό και ενδεδυμένο του κύρους της εθνικής παλιγγενεσίας, την έχει σχετικώς σκαπουλάρει. Όχι όμως για πολύ. Ο γνωστός για την αντιδραστική ιστοριογραφία του Εμφυλίου και της Εθνικής Αντίστασης καθηγητής Σ. Καλύβας θα συμμετάσχει στην επιτροπή «Ελλάδα 2021» για τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση. Αν αναρωτιέστε τι θα κάνει εκεί, δικαίως αναρωτιέστε. Το ’21 δεν υπήρχαν γερμανοτσολιάδες για να πρέπει κάποιος να τους δικαιώσει. Η απάντηση όμως είναι απλή. Το πνεύμα της αστικής αντιδραστικής αναθεώρησης πρέπει να μεταφερθεί παντού.

Ποια επανάσταση και ποιος αγώνας το 1821; Ένα μάτσο κατσαπλιάδες, κλέφτες και ληστές, τρώγονταν μεταξύ τους. Πλιατσικολογούσαν αλλήλους και λεηλατούσαν αγάδες. Η απελευθέρωση δεν ήρθε από τους αγώνες των Ελλήνων αλλά από την επέμβαση των τριών δυνάμεων και τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου. Άκυρος ο ξεσηκωμός, άσκοπο το αίμα που χύθηκε, αδίκως οι μάχες και οι πολιορκίες. Κι αυτός ο Σολωμός το παράκανε στην εξιδανίκευση. Αντί να πολεμούν και να πεθαίνουν οι πολιορκημένοι, θα μπορούσαν να περιμένουν τις μεγάλες δυνάμεις. Λαϊκιστές όμως, τι περιμένεις; Πήγαν και σκοτώθηκαν. Και αντί να γιορτάζουμε την Ναυμαχία του Ναβαρίνου το 1827, γιορτάζουμε το 1821.

Ο αστικός αναθεωρητισμός θα πιάσει επιμέρους και αποσπασματικά θραύσματα της πραγματικότητας και θα αφαιρέσει τη λογική συνοχή, την αιτία και το αιτιατό, και κυρίως τη διαλεκτική ενότητα αντίθετων κινήσεων. Παίρνει μια επιμέρους μικρή αλήθεια και τη γενικεύει, της δίνει καθολική ισχύ, φτιάχνοντας έτσι ένα τεράστιο ψέμα. Μπορεί κάτι τέτοιο να μην έχει την παραμικρή σχέση με την ιστορία ως επιστήμη, ούτε καν με την κοινή λογική. Βολεύει όμως μια χαρά την αστική ιδεολογία.

Αντίστοιχα νοητικά άλματα κάνουν οι αναθεωρητές του Πολυτεχνείου. Δεν μπορούν να αναπαράξουν τον «μύθο των νεκρών του Πολυτεχνείου» όπως οι ακροδεξιοί κολλητοί τους. Αναγκάζονται λοιπόν να παραδεχτούν ότι η Χούντα έβαψε τα χέρια της αίμα. Η ύβρις όμως απέναντι στους νεκρούς διαπράττεται με πιο ύπουλο τρόπο: Όπως μας εξηγεί για παράδειγμα ο κ. Απόστολος Δοξιάδης, το Πολυτεχνείο όχι μόνο δεν έριξε τη χούντα αλλά έφερε τη σκληρότερη χούντα του Ιωαννίδη, ο οποίος οργάνωσε το πραξικόπημα στην Κύπρο, το οποίο προκάλεσε τον Αττίλα. Ο πονηρούτσικος τρόπος με τον οποίο στήνεται ο σύγχρονος, δεύτερος, και πιο επικίνδυνος, αντιδραστικός «μύθος του Πολυτεχνείου», είναι ότι η εξέγερση του Νοέμβρη, λίγο ή πολύ, προκάλεσε την κυπριακή τραγωδία.

Ο κ. Δοξιάδης όμως είναι μεγαλόκαρδος με τους αγωνιστές και τους νεκρούς του Πολυτεχνείου. Δεν τους χρεώνει την πρόθεση να διχοτομήσουν την Κύπρο, ή να φέρουν τον Ιωαννίδη. Πάλι καλά δηλαδή. Τους αναγνωρίζει τις αγνές προθέσεις της επαναστατημένης νιότης. Παρόλο που θέλει όμως να κρύψει τη μνησικακία του, αυτή δεν κρύβεται: «το Πολυτεχνείο όχι μόνο δεν έριξε τη Χούντα, αλλά πήγε κάθε προσπάθεια να ανατραπεί προς τα πίσω. Πολύ-πολύ πίσω», ισχυρίζεται. Και συνεχίζει: «Χωρίς τον Ιωαννίδη, η τραγωδία της Κύπρου δεν θα είχε συμβεί. Και χωρίς το Πολυτεχνείο, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είχε πάρει το πάνω χέρι ο Ιωαννίδης».

Εδώ, ο κ. Δοξιάδης που φροντίζει πάντα να είναι αρεστός στην άρχουσα τάξη και ειδικά στις πιο αντιδραστικές της πτέρυγες, επιδίδεται στις πιο κυνικές νοητικές ακροβασίες. Γίνεται εκπρόσωπος του πιο φτωχού εμπειρισμού. Και πράγματι, σύμφωνα με τη διανοητική σύλληψη του κ. Δοξιάδη, ο Νοέμβρης χάλασε τα σχέδια φιλελευθεροποίησης του Παπαδόπουλου, επιτάχυνε (ή και προκάλεσε) την κίνηση Ιωαννίδη, αυτή έφερε την σκλήρυνση, το πραξικόπημα ενάντια στο Μακάριο, την τουρκική εισβολή.

Ακολουθώντας όμως την ίδια ακριβώς διανοητική μέθοδο, ο Αττίλας έφερε την πτώση της Χούντας, τον Καραμανλή, τη μεταπολίτευση, τη δημοκρατία, την ευρωπαϊκή πορεία και τον αστικό εκσυγχρονισμό της χώρας. Πρόκειται απλώς για αναπόφευκτη επέκταση του ισχυρισμού Δοξιάδη. Αν ισχύει ότι ο Αττίλας οφείλεται στο Πολυτεχνείο, πρέπει να ισχύει και ότι η δημοκρατία οφείλεται στον Αττίλα.

Γιατί όσο πρέπει να χρεώνουμε τον Αττίλα στο Πολυτεχνείο (και άρα να οικτίρουμε τους τιμούντες τον Νοέμβρη ως περίπου απολογητές της τουρκικής εισβολής και κατοχής), άλλο τόσο πρέπει να χρεώνουμε τη μεταπολίτευση στον Αττίλα (και επομένως να ευγνωμονούμε τους Τούρκους που εισέβαλαν στην Κύπρο, προκάλεσαν την πτώση της Χούντας και την εγκαθίδρυση του δημοκρατικού πολιτεύματος). Γιατί αρκεί στους εκπρόσωπους της Αριστείας να αμαυρώνουν το Πολυτεχνείο ως μήτρα της χούντας του Ιωαννίδη και του Αττίλα;

Έχει στα αλήθεια το θάρρος ο κ. Δοξιάδης και οι λοιποί εκπρόσωποι του αστικού ιστορικού αναθεωρητισμού, να χαιρετίσουν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο ως μήτρα της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας; Γιατί ανεξάρτητα βεβαίως από τις προθέσεις των τούρκων εισβολέων, αυτοί λειτούργησαν το δίχως άλλο θετικά.

Είναι προφανές ότι πρόκειται για δύο παράλογους, αλλά εντελώς όμοιους, αντίστοιχους ισχυρισμούς, που στερούνται κάθε ιστορικής, πολιτικής, κοινωνικής ποιότητας. Μόνο που η σκοπιμότητα της ενοχοποίησης του Νοέμβρη και της αθώωσης της χούντας δεν κρύβεται.

Δεν χρειάζεται να έχεις σπουδάσει ιστορία για να αντιλαμβάνεσαι ότι η ιστορία δεν εξελίσσεται ως φυσικό πείραμα εργαστηρίου, δράσης – αντίδρασης, μονοσήμαντα και γραμμικά. Είναι εντελώς προφανές, ακόμα και για παιδιά του Δημοτικού ότι στην ιστορία επενεργούν αστάθμητες δυνάμεις, συχνά ανταγωνιστικές και συνεχώς μεταβαλλόμενοι συσχετισμοί.

Για το Βατερλό επί παραδείγματι, ουδείς φωστήρας άριστος σκέφτηκε να κατηγορήσει τον …Μιραμπό. Παρόλο που η Γαλλική Επανάσταση έφερε τον Βοναπάρτη, ο Βοναπάρτης κατέκτησε την Ευρώπη και η αντισυσπείρωση εναντίον του, γέννησε το Βατερλό.

Αν κανείς πάρει στα σοβαρά τον κ. Δοξιάδη και τους ομοϊδεάτες του, θα μπορούσε να επιχειρήσει να απαντήσει με λογικά επιχειρήματα: Η εξέγερση του Νοέμβρη (την οποία ο ίδιος τη βάζει σε εισαγωγικά) τίναξε στον αέρα τη φιλελευθεροποίηση, δηλαδή μάλλον μας γλύτωσε από μια μακρόχρονη ημι-δημοκρατία / ημι-δικτατορία τύπου Τουρκίας, που ουδείς γνωρίζει πότε θα τελείωνε. Όξυνε στο έπακρο τις αντιθέσεις του χουντικού καθεστώτος, αλλά δεν «έφερε» τον Ιωαννίδη. Μόνο μωρός μπορεί να ισχυριστεί ότι η χούντα του Ιωαννίδη, ετοιμάστηκε και κυριάρχησε μέσα σε μία βδομάδα. Το να κλαίνε αναδρομικά κάποιοι για τη «χαμένη ευκαιρία» της φιλελευθεροποίησης Μαρκεζίνη δεν τους δίνει δημοκρατικά ένσημα. Το αντίθετο.

Και φυσικά ποτέ στην ιστορία δεν χρεώνουμε την παλινόρθωση στην επανάσταση. Παρόλο που πολύ συχνά, σχεδόν πάντα, μια θερμιδοριανή αντίδραση ή μια λευκή αντεπανάσταση θα έρθει μετά από μια επανάσταση.

Αυτά βέβαια, αν κανείς θέλει να μιλήσει λογικά.

Όμως η συζήτηση και η αντιπαράθεση με τον ιστορικό αναθεωρητισμό της υπερ-συντηρητικής αντίδρασης δεν αφορά κάποια λογικά επιχειρήματα ή πλαίσια. Οι συκοφάντες των μεγάλων στιγμών αντίστασης, εξέγερσης και αγώνα του ελληνικού λαού δεν ενδιαφέρονται για τη λογική. Θέλουν απλώς να θάψουν βαθιά κάθε αγωνιστικό λαϊκό και εθνικό φρόνημα που θυμίζει στις θεραπαινίδες της εξουσίας ότι «υπάρχει κι άλλος δρόμος».

Υπήρχε και άλλος δρόμος. Και ακολουθήθηκε. Και το ’21 και το ’40 και το ’73. Οι Άριστοι σήμερα τον συκοφαντούν, τον θάβουν, τον αγνοούν, επιχειρούν να τον ξεριζώσουν από τη μνήμη και τη συλλογική ταυτότητα. Στην περίπτωση του Νοέμβρη, ενοχοποιούν ευθέως το Πολυτεχνείο για να αθωώσουν εμμέσως τη Χούντα. Και να υμνήσουν το «ρεαλισμό» που αναγνωρίζει και υποτάσσεται στους συσχετισμούς.

Υπάρχει κι άλλος δρόμος και σήμερα.

0 replies

Leave a Reply

Want to join the discussion?
Feel free to contribute!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *