Ένα Μάτι την ημέρα. Θα πληρώσει κανείς;

Έκλεισαν σήμερα δύο εβδομάδες από τότε που οι απώλειες από κορωνοϊό στην Ελλάδα φτάνουν σχεδόν καθημερινά σε τριψήφιο νούμερο. Η χώρα πληρώνει κάθε μέρα ένα Μάτι σε φόρο θανάτου. Μόνο που κανείς δεν δίνει λόγο για την εξέλιξη του δεύτερου κύματος της τραγωδίας. Ουδείς αναλαμβάνει ευθύνη. Και ουδείς αναζητά ευθύνη.

Το Μάτι και οι νεκροί του έγιναν σημαία της προεκλογικής αντιπαράθεσης της σημερινής κυβέρνησης. Αλλά τα καθημερινά τριψήφια νούμερα θανάτων επί πανδημίας, που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί με άλλες πολιτικές και κυβερνητικές αποφάσεις, δεν συσχετίζονται με την παραμικρή πολιτική ευθύνη. Πράγμα πρωτοφανές.

Δεν φταίει μόνο η εκτός κάθε ορίου αστικής δημοκρατίας κατάσταση στα ΜΜΕ που λειτουργούν ως εκτελεστές επικοινωνιακών συμβολαίων για τον Μητσοτάκη. Φταίει και η αντιπολίτευση -σύσσωμη η αντιπολίτευση- που δεν τολμά να ζητήσει παραιτήσεις και να αναδείξει πολιτικές ευθύνες.

Χτίζεται με αυτόν τον τρόπο ένα πέπλο “αντικειμενικότητας” και “αναπόφευκτου” που μετατρέπει την πανδημία σε φυσικό γεγονός.

Μεταμφιέζεται η εξελισσόμενη τραγωδία και οι χειρισμοί που την προκάλεσαν σε φυσική εξέλιξη που δεν μπορεί να αποφευχθεί, σε φόρο αίματος που δεν μπορούμε παρά να πληρώσουμε παθητικά και σιωπηλά.

Η κοινωνία εθίζεται στο να παρακολουθεί καθημερινά αρνητικά ρεκόρ να καταρρίπτονται, πεισμένη κι αυτή, ότι όλα είναι αντικειμενικά και μοιραία.

Αυτή η διακομματική αποδοχή των “αναπόφευκτων” απωλειών αθωώνει τις προφανείς ευθύνες. Τις κυβερνητικές ευθύνες διαχείρισης της πανδημίας, αλλά και τις ευρύτερες πολιτικές ευθύνες όσων επί χρόνια αδιαφόρησαν για τη θωράκιση της δημόσιας υγείας.

Οι απολογητές της κυβέρνησης Μητσοτάκη συγκρίνουν διαρκώς τη χώρα με τις χειρότερες καταστάσεις στην Ευρώπη.

Αποκρύβουν ότι πέρα από την Ευρώπη υπάρχουν πολλές χώρες, από τη Νέα Ζηλανδία μέχρι την Ιαπωνία και από τη Νότια Κορέα μέχρι την Κούβα που απέδειξαν ότι η πανδημία δεν είναι φυσικό φαινόμενο που αφήνει τα κράτη μοιραία και άβουλα. Απέδειξαν πολύ περισσότερο ότι υπάρχουν πολιτικές αντιμετώπισής της που δεν οδηγούν σε εκατόμβες νεκρών.

Αποκρύβουν ακόμα ότι ακόμα και στην Ευρώπη να παραμείνουμε, η Ελλάδα ξεπέρασε πολύ γρήγορα χώρες όπως η Γερμανία, η Νορβηγία, η Κύπρος σε συνολικό αριθμό θανάτων ανά εκατομμύριο πληθυσμού από την αρχή της πανδημίας. Και αν εστιάσουμε στην τελευταία περίοδο, η Ελλάδα ξεπέρασε χώρες όπως οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία, η Σουηδία, η Ισπανία σε αριθμό θανάτων ανά εκατομμύριο πληθυσμού.

Καμιά ευθύνη δεν υπάρχει για αυτές τις μακάβριες επιδόσεις;

Η Ελλάδα στις 3 Δεκεμβρίου κατέγραψε το θλιβερό προνόμιο να είναι η χειρότερη χώρα στον κόσμο σε ρυθμό αύξησης των θανάτων από Covid-19, καθώς διπλασιάστηκαν οι συνολικές απώλειες μέσα σε 14 ημέρες.

Το γεγονός ότι στην Ελλάδα πρώτο κύμα επί της ουσίας δεν υπήρξε, κάνει την κυβερνητική διαχείριση του δεύτερου κύματος, ακόμα πιο τραγική.

Οι απολογητές της κυβέρνησης δεν διστάζουν να συγκρίνουν τη χώρα που σχεδόν εκμηδένισε τα κρούσματα τον Ιούνιο, με χώρες που μετρούσαν δεκάδες χιλιάδες νεκρούς ήδη από πριν το καλοκαίρι.

Μόνο που με αυτόν τον τρόπο φανερώνουν τις ακόμα βαρύτερες ευθύνες που φέρει η κυβέρνηση για το πώς άνοιξε εγκληματικά τον τουρισμό, πώς δεν ετοίμασε τον παραμικρό μηχανισμό ελέγχου, ιχνηλάτησης, απομόνωσης, πώς άφησε τα νοσοκομεία σε καθεστώς διάλυσης και υποστελέχωσης για να μπορέσει να ενισχύσει το ιδιωτικό κεφάλαιο στο χώρο της υγείας.

Όλα αυτά συνιστούν βαριές πολιτικές, και ίσως και ποινικές ευθύνες.

Ο Μητσοτάκης εκλέχτηκε πατώντας πάνω στο Μάτι.

Το γεγονός ότι κάθε μέρα έχουμε ένα ισοδύναμο Μάτι σε νεκρούς από την πανδημία, θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.

Το ότι δεν αποφεύχθηκε, είναι αντικειμενική πολιτική ευθύνη. Μόνο που για αυτήν δεν μιλά κανείς.

Και όχι, το να μιλάς για τους νεκρούς της πανδημίας και να αναδεικνύεις τις προφανέστατες πολιτικές ευθύνες, δεν συνιστά τυμβωρυχία. Το ανάποδο. Συνιστά δικαίωση.

Τυμβωρυχία είναι οι πανηγυρισμοί υπουργού της κυβέρνησης για τον μέχρι τώρα αριθμό νεκρών στη χώρα.

Τυμβωρυχία είναι να κάνεις σημαία τη Μαρφίν και το Μάτι για να κερδίσεις εκλογές.

Τυμβωρυχία είναι να μπουκώνεις με χρήμα τα κανάλια για να κάνουν υπερ-αφιερώματα στο εμβόλιο, στον εθελοντισμό, στις δωρεές ιδιωτών και σε οτιδήποτε άλλο σκαρφιστούν θλιβεροί γελωτοποιοί, ώστε να μην αναδεικνύονται οι εγκληματικές κυβερνητικές ευθύνες.

Τυμβωρυχία είναι να κλείνεις ένα μήνα από το λοκ ντάουν και ακόμα να ανοίγεις μαζικά τάφους στη Βόρεια Ελλάδα.

Ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα που υπηρέτησε τα μνημόνια, τις ιδιωτικοποιήσεις και τη απογύμνωση του δημόσιου τομέα πρόληψης και υγείας, οφείλει να δώσει λόγο.

Μια κυβέρνηση που μισεί τόσο πολύ τη δημόσια υγεία, που δεν έκανε τίποτα για να αποφευχθούν οι τραγικές διαστάσεις του δεύτερου κύματος της πανδημίας, που ενδιαφέρεται αποκλειστικά για το επικοινωνιακό κεφάλαιο του επικεφαλής της, ακόμα και σε βάρος χιλιάδων νεκρών, οφείλει να δώσει λόγο.

Να πληρώσει για την ευθύνη που αντικειμενικά έχει.

Και αν δεν το ζητήσουν αυτό τα κοινοβουλευτικά κόμματα, ας το ζητήσει ο λαός.

ΥΓ. Το Μάτι συνιστά απαράγραπτη πολιτική ευθύνη για την κυβέρνηση Τσίπρα. Η διαχείριση που έκανε, το κρύψιμο της καταστροφής, οι αποπροσανατολιστικές δηλώσεις, οι «στραβές στη βάρδια», ο πολιτικός και υπηρεσιακός σχεδιασμός της 23ης Ιουλίου του 2018, ήταν ένα πλέγμα εγκληματικών λαθών, παραλείψεων και πονηριών. Το γεγονός ότι η ΝΔ τυμβωρυχεί ασύστολα, δεν ήταν και δεν είναι δικαίωση της τότε κυβέρνησης. Κοινός παρονομαστής για τα κόμματα εξουσίας δεν είναι πλέον να αποφύγουν τους νεκρούς από μια πανδημία, ένα σεισμό, μια πλημμύρα ή μια πυρκαγιά, αλλά να αποφύγουν την πολιτική ζημιά που τυχόν θα έχουν οι κυβερνήσεις τους. Αυτό από μόνο του λέει πολλά για το βάθος της σαπίλας ενός κομματικού συστήματος που τάχα είναι πολωμένο, αλλά επί της ουσίας μοιράζεται κοινές πολιτικές.