Ο Ζελένσκι με ευχαρίστησε αυτοπροσώπως σαράντα φορές που ήρθα να πολεμήσω
Ο JLC με τον πρόεδρο της Ουκρανίας, Βλ. Ζελένσκι, που τον επισκέφθηκε στο νοσοκομείο. Κατά τον JLC, την φωτογραφία τράβηξε αυτοπροσώπως ο Ζελένσκι, ο οποίος τον ευχαρίστησε «σαράντα φορές» για τις υπηρεσίες του και του υποσχέθηκε ότι, αν χρειαστεί, θα έρθει ο ίδιος για να του παραδώσει το μετάλλιό του.
Το κείμενο που ακολουθεί παραθέτει αποσπάσματα από δύο αποκαλυπτικά ρεπορτάζ της Ισπανικής εφημερίδας La Razón, το πρώτο από τις 10 Απριλίου και το δεύτερο από τις 29 Ιουλίου. Τα ρεπορτάζ αφορούν την ιστορία ενός Ισπανού μισθοφόρου στην Ουκρανία, του οποίου η εφημερίδα παραθέτει μόνο τα αρχικά, JLC, ο οποίος σακατεύτηκε πρόσφατα.
Τι ενδιαφέρον όμως παρουσιάζουν οι ρήσεις και τα κατορθώματα ενός μισθοφόρου, που, όπως ο ίδιος λέει, πληρώνεται ως έξτρα μπόνους επιπλέον 300 δολάρια για κάθε Ρώσο στρατιώτη που εξακριβωμένα σκοτώνει;
Το πρώτο ενδιαφέρον σημείο είναι η απροκάλυπτη παραδοχή ότι οι ιδιωτικές εταιρείες εμπλέκονται μαζικά στη σύγκρουση—«δεν έχω δει ένοπλες πολιτοφυλακές εδώ, αυτό που έχουμε είναι στρατιωτικές εταιρείες από πολλές χώρες», λέει ο JLC.
Το δεύτερο ενδιαφέρον σημείο είναι ότι η διοίκηση των σχηματισμών των μισθοφόρων έχει αναληφθεί από Αμερικανούς—αυτοί, όπως αποτελεί κοινό μυστικό, είναι εν ενεργεία στρατιωτικοί ή μέλη κυβερνητικών υπηρεσιών—οι οποίοι έχουν αναλάβει τη διοίκηση αλλά και τον χειρισμό των νέων περίπλοκων οπλικών συστημάτων που υποτίθεται ότι παραδίδονται στους Ουκρανούς.
Το τρίτο ενδιαφέρον σημείο είναι η παραδοχή ότι οι μισθοφόροι («όλοι το κάνουν αυτό» λέει ο JLC για να δικαιολογηθεί) συμπεριφέρονται βάναυσα προς τους αμάχους. Ενδιαφέρον σημείο στη διήγηση του αποτελεί η ιστορία σύμφωνα με την οποία κυνηγήθηκε από τη μονάδα του επειδή προσέφερε μια σοκολάτα σε ένα «όμορφο ξανθό κορίτσι τριών ή τεσσάρων ετών». Γιατί άραγε;
Το τέταρτο ενδιαφέρον σημείο είναι η περιγραφή της μεταφοράς κοκαΐνης μέσω του φορτηγού που τον μετέφερε από την Ισπανία. Το φορτηγό μετέφερε «ανθρωπιστική βοήθεια» και ως εκ τούτου περνούσε όλα τα σύνορα χωρίς κανέναν έλεγχο.
Το πέμπτο σημείο είναι η παρατήρηση ότι δεν ξέρει ποια είναι η κατάληξη των Ρώσων αιχμαλώτων και ούτε θέλει να μάθει.
Το έκτο σημείο είναι η παρατήρηση ότι οι μισθοφόροι είναι εκείνοι που βγάζουν τη «βρώμικη δουλειά», είναι η «εργατική δύναμη» του πολέμου. Ενδιαφέρον είναι ότι αυτό το λέει περιγράφοντας μια επιχείρηση αγοραπωλησίας όπλων—αλλά γιατί να γίνεται αυτή με τόση μυστικότητα όση περιγράφει και γιατί να την θεωρεί «βρώμικη δουλειά», αν πρόκειται για νόμιμη δραστηριότητα; Και πιο κάτω μιλά για μια «μαύρη επιχείρηση, μια επιχείρηση χωρίς σημαία που θα εκτελέσει με τρεις συναδέλφους του υπό Αμερικανική διοίκηση».
Αλλά το βασικότερο σημείο είναι η περιγραφή της επίσκεψης του προέδρου Ζελένσκι, ο οποίος μάλιστα παρασημοφόρησε—αυτό το παρέλειψα από τα αποσπάσματα—τον JLC, στο νοσοκομείο όπου τώρα νοσηλεύεται σακατεμένος. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι η Ουκρανική διοίκηση νοιάζεται πολύ περισσότερο για τους μισθοφόρους παρά για τους δικούς της ανθρώπους. Και φυσικά, η μόνη εξήγηση είναι το ποντάρισμα της Ουκρανικής ελίτ στην εικόνα που θα μεταδώσουν οι μισθοφόροι στο εξωτερικό, προκειμένου να συνεχίσουν οι Δυτικοί να στέλνουν χρήματα και όπλα. Αλλά όχι μόνον αυτό. Αν διαβάσετε τα ρεπορτάζ, θα δείτε ότι η δράση ενός “στρατιώτη της τύχης”, που επιπλέον σακατεύτηκε, αγιοποιείται και παρουσιάζεται—έμμεσα—ως άξια μίμησης, έστω για ένα κοινό που θα καταπιεί αμάσητες τις σάλτσες που εγώ παρέλειψα από τα δύο ρεπορτάζ.
Διότι είναι γεγονός ότι και τα δύο ρεπορτάζ σερβίρονται με μπόλικες σάλτσες περί των δήθεν βαθύτατα ανθρωπιστικών κινήτρων του JLC, με στόχο να στηρίξουν τους ισχυρισμούς του ότι αυτά όλα τα κάνει όχι για τα λεφτά, αλλά για να βοηθήσει τους Ουκρανούς πολίτες. Φυσικά, και μόνο όσα λέει σε άλλα σημεία των δύο ρεπορτάζ αρκούν για να αναιρεθούν οι ισχυρισμοί περί ανθρωπιστικών κινήτρων και οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τόσο αυτός όσο και η εφημερίδα αντιμετωπίζουν το ακροατήριό τους ως αφελείς.
Ακολουθούν τα αποσπάσματα από τα δύο ρεπορτάζ.
* * *
Στις 18 Ιουλίου, το ρωσικό πυροβολικό έπληξε το τάγμα που διοικούσε ένας πρώην Ισπανός λεγεωνάριος στην περιοχή της Χερσώνας. Δύο από τους άνδρες του σκοτώθηκαν και ο ίδιος τραυματίστηκε σοβαρά. Πέρασε πέντε ημέρες στη ΜΕΘ ενός ουκρανικού στρατιωτικού νοσοκομείου, όπου τώρα αναρρώνει από τα επακόλουθα και όπου χθες (28 Ιουλίου) δέχθηκε μια απροσδόκητη επίσκεψη από τον Ουκρανό πρόεδρο, Volodimir Zelenski: «Με ευχαρίστησε σαράντα φορές που ήρθα να πολεμήσω για τη χώρα του», λέει.
Μιλώντας στο LA RAZÓN, ο Ισπανός σκοπευτής εξηγεί πώς ήταν η επίθεση. «Βρισκόμασταν σε ένα εγκαταλελειμμένο σχολείο που βρισκόταν δίπλα σε ένα ποτάμι…η τρίτη οβίδα πέρασε μέσα από ένα από τα παράθυρα- χτύπησε περίπου 20 μέτρα μακριά από μένα. Τα είδα όλα σε αργή κίνηση. Ήμουν περικυκλωμένος από ένα σύννεφο κόκκινου και μαύρου καπνού και μύριζα πολύ μπαρούτι. Ένιωθα σαν να ήμουν στην κόλαση. Κοίταξα το δεξί μου χέρι και ήταν σπασμένο και μου έλειπε το μισό δεξί μου πόδι. Έχω χάσει αρκετές φάλαγγες τριών δακτύλων του δεξιού μου χεριού, ολόκληρο τον αντίχειρα και μέρος του μηρού του δεξιού μου ποδιού. Έχω τρία σπασμένα πλευρά, ένα κατεστραμμένο συκώτι και νεφρό, ένα σώμα γεμάτο τρύπες από θραύσματα…. Αλλά είμαι ακόμα ζωντανός.»
Στις 10 Απριλίου, η LA RAZÓN είχε δημοσιεύσει μια συνομιλία με αυτόν τον επίλεκτο Ισπανό σκοπευτή, όταν ήδη βρισκόταν σε ουκρανικό έδαφος για μόλις ένα μήνα. Ο Χουάν, που δέχεται να αναφερθούν τα αρχικά του, J.L.C., υπολόγιζε ήδη τότε ότι η πιθανότητα να σκοτωθεί στη μάχη ήταν “περίπου 50%”. Αυτός ο πρώην λεγεωνάριος του Tercio Gran Capitán είπε τότε ότι πολεμά τους Ρώσους για περισσότερες από δύο εβδομάδες και ότι για κάθε “άνθρωπο που σκοτώνεται” λαμβάνει 300 δολάρια από μια αμερικανική εταιρεία ασφαλείας.
Το κτίσμα στο οποίο βρισκόταν ο JLC μετά την προσβολή του από το Ρωσικό πυροβολικό.
Σύμφωνα με όσα είχε πει τον Απρίλιο, η τελευταία αποστολή του ήταν στο Irpin. Ήταν μια γρήγορη επιχείρηση που διήρκεσε μόνο λίγες ώρες και συμμετείχε σε μια ομάδα με άλλους πέντε πρώην στρατιωτικούς. Επαγγελματίες στρατιώτες που προσλαμβάνονται από ιδιωτικές εταιρείες ασφαλείας, οι οποίοι, σύμφωνα με τον 42χρονο πρώην λεγεωνάριο, παίζουν βασικό ρόλο σε ένα μέρος των πολεμικών επιχειρήσεων και, παρεμπιπτόντως, κάνουν και άλλες δουλειές.
Πρώην δεκανέας του Tercio Gran Capitán de la Legión, όπου υπηρέτησε επί δεκατρία χρόνια ως ελεύθερος σκοπευτής, ζητά να μην εμφανίζεται το πρόσωπό του και να τον αναφέρουμε μόνο με τα αρχικά του.
Εκτός από τη σκληρότητα μιας σύγκρουσης στην οποία “όλοι ενεργούν με απάνθρωπο τρόπο απέναντι στους αμάχους”, ο επίλεκτος σκοπευτής από τη Μαδρίτη εξεπλάγη από την παρουσία τόσων πολλών ιδιωτικών εταιρειών ασφαλείας στο Κίεβο. «Δεν έχω δει ένοπλες πολιτοφυλακές εδώ. Αυτό που έχουμε είναι στρατιωτικές εταιρείες από πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας. Σας παίρνει συνέντευξη ένας διοικητής, σας γνωρίζει, σας φωτογραφίζει. Βλέπουν όλα όσα είστε και υπήρξατε. Υπάρχουν Πολωνοί, Σουηδοί, Δανοί και, κυρίως, Αμερικανοί. Συγκροτούν ομάδες των έξι ατόμων και, αν είστε το χαρτί που τους λείπει από την τράπουλα, σας προσλαμβάνουν. Καταλαβαίνω ότι το νούμερο τέσσερα του Ζελένσκι είναι υπεύθυνο για το συντονισμό των επιχειρήσεων με τους διοικητές, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι Αμερικανοί. Είναι αυτοί που κάνουν κουμάντο.»
Ο JLC με πλήρη εξάρτηση ποζάρει υπερήφανα για την La Razón στο ρεπορτάζ της 10ης Απριλίου, όταν ακόμη είχε το ποδαράκι του, το συκώτι και το νεφρό του και το σώμα του δεν ήταν «γεμάτο τρύπες».
Ο J.L.C. έφτασε με τη σκέψη να ενταχθεί στη Λεγεώνα των Ξένων που δημιούργησε ο Ουκρανός πρόεδρος για να ενσωματώσει μαχητές από άλλες χώρες. Δεν είχε καμία πρόθεση να “πληρωθεί ούτε δεκάρα” αλλά κατέληξε να υπογράψει συμβόλαιο με αμερικανική εταιρεία επειδή «έτσι λειτουργούν τα πράγματα». Τον εξέπληξε επίσης το ταξίδι έως την Πολωνία, το οποίο πραγματοποίησε με ένα τροχόσπιτο που μετέφερε ανθρωπιστικό υλικό: εκτός από είδη πρώτης ανάγκης, τρόφιμα και φάρμακα, μετέφεραν και τέσσερα μαύρα πακέτα που άφησαν πίσω τους στη Γερμανία. «Φαντάζομαι ότι ήταν κοκαΐνη, και δεν είναι όλα τόσο όμορφα όσο τα παρουσιάζουν. Τουλάχιστον, ο συγκεκριμένος οδηγός εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι αυτά τα φορτηγά δεν σταματούν ούτε ερευνώνται από κανέναν, ούτε στα σύνορα ούτε στο τελωνείο, για να βγάλει ένα μπόνους», επισημαίνει.
Ο μισθοφόρος JLC παρουσιάζει εδώ με υπερηφάνεια την εξάρτησή του, Αν δεν κάνω λάθος, το καπελάκι με τη φούντα δεν έχει σχέση με την Ουκρανία, αλλά με το Φρανκικό παρελθόν της Ισπανίας.
Ο Χουάν δεν θέλει να πει το όνομα του εργοδότη του, ούτε τον μισθό που του καταβάλλεται σε έναν ουκρανικό λογαριασμό κάθε δεκαπενθήμερο. Διευκρινίζει ότι το ποσό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τα προσόντα και την εργασία, «δεν πληρώνουν το ίδιο έναν παραϊατρικό με έναν ελεύθερο σκοπευτή. Ή ένα χειριστή μη επανδρωμένου αεροσκάφους με έναν ελεύθερο σκοπευτή ή έναν πυροτεχνουργό.»
Στη συνέχεια όμως, εκτός από τον μισθό, υπάρχουν και τα “μπόνους”. «Στην περίπτωσή μου, είναι 300 δολάρια για κάθε άνθρωπο που σκοτώνω. Και όχι, δεν πρόκειται να σας πω πόσα μπόνους έχω ήδη λάβει, απλά ότι εσείς [οι μισθοφόροι] δεν πληρώνετε από την τσέπη σας για να είστε εδώ και για αυτό που κάνετε. Και ούτε έχει σημασία πόσα χρήματα σας πληρώνουν. Κυρίως επειδή πρέπει να στέκεσαι πολύ καλά ψυχολογικά για να κάνεις αυτή τη δουλειά και να βλέπεις αυτά που βλέπεις». [ΣΗΜ. Μάλλον το αντίθετο ισχύει, αλλά η λογική είναι το πρώτο θύμα σε αυτή την ιστορία].
Αυτός ο πρώην λεγεωνάριος δεν έχει κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιεί τον όρο “μισθοφόρος” για τον εαυτό του και τους 200 άνδρες με τους οποίους μοιράζεται μια βάση επιχειρήσεων στην περιοχή του Κιέβου. «Αυτοί σαν κι εμένα, όσο άσχημο κι αν ακούγεται, είναι μισθοφόροι. Καθαροί μισθοφόροι που μπορούν να συμμετάσχουν στην εξαγωγή σημαντικών ατόμων από ένα κτίριο ή στην αγορά νόμιμων όπλων. Έχω κάνει δύο. Δύο πολίτες πηγαίνουν ως δόλωμα οδηγώντας δύο φορτηγά σε ένα σημείο, αγοράζουμε τα όπλα μαζί με έναν μεσάζοντα και τα μεταφέρουμε στον προορισμό. Σε κάθε πόλεμο υπάρχουν μισθοφόροι, ώστε οι άλλοι να μην χρειάζεται να λερώσουν τα χέρια τους. Εμείς οι στρατιώτες είμαστε η εργατική δύναμη, οι άλλοι έρχονται μετά και βγάζουν χρήματα και αυτό με θυμώνει, ναι.»
Και άλλος εξοπλισμός του μισθοφόρου—η εφημερίδα λέει ότι η φωτογραφία τραβήχτηκε στο δωμάτιό του στο Κίεβο. Η ορθοπεδική ζώνη μάλλον προσθέτει μια κωμική νότα.
Ζουν σε ένα κτίριο από το οποίο δεν μπορούν να φύγουν, παρά μόνο μέχρι την πόρτα για να καπνίσουν ένα τσιγάρο. Και τρώνε σιωπηλά: «Δεν αλληλοεπιδρούμε καθόλου μεταξύ μας ή με τους Ουκρανούς. Δεν μιλάμε στην τραπεζαρία, υπάρχει απόλυτη μυστικότητα. Δεν υπάρχει συντροφικότητα, φαντάζομαι ότι αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν όρεξη να μιλήσουν μετά από όλα όσα έχουν δει. Κάθεσαι, τρως, σηκώνεσαι και φεύγεις. Όποιος μιλάει, ανοίγει παρτίδες.»
Μετά από μια συγκεκριμένη επιχείρηση μπορεί να περάσουν τρεις ή τέσσερις ημέρες χωρίς καθόλου δράση. Ξεκουράζονται, πηγαίνουν στο γυμναστήριο και είναι γενικά ανυπόμονοι. Συχνά τους δίνουν μόλις πέντε λεπτά προειδοποίησης και πρέπει να τρέξουν αμέσως για την αποστολή τους. «Κανονικά, είμαι μπροστά από την ομάδα μου, υποτίθεται ότι είμαι τα μάτια της. Καλύπτομαι, βρίσκω μια θέση που προσπαθώ, αν είναι δυνατόν, να είναι ψηλά. Πρώτα πρέπει να δω πού βρίσκεται ο εχθρός κάτω από κάποιους χάρτες, κάποιες κατευθυντήριες γραμμές. Παίρνω θέση και δεν μπορώ να κουνηθώ. [ΣΗΜ. Θυμίζουμε ότι ο JLC αρχικά προσλήφθηκε ως ελεύθερος σκοπευτής]. Από εκεί συντονίζομαι με τους άλλους, οι οποίοι μπορεί να καθαρίζουν νάρκες από το δρόμο ή να καθαρίζουν ύποπτα οχήματα και εγώ πρέπει απλώς να τους καλύπτω. Αν δω κίνηση, πυροβολώ.»
Μερικές φορές, λέει, πρέπει να μείνει πίσω και να επιστρέψει μόνος του λόγω της φύσης της επιχείρησης. «Μερικές φορές πέρασα ολόκληρη τη μέρα χωρίς να μετακινηθώ από τη θέση μου, επειδή ο εχθρός ήταν ακριβώς δίπλα μου. Και αν κουνηθείς, σε σκοτώνουν. Κατουριέσαι πάνω σου, δεν τρως, είσαι σχεδόν νεκρός. Και περιμένεις να φύγουν. Τι σκέφτομαι τις νεκρές ώρες; Αν σας έλεγα ότι είμαι πάντα κυρίαρχος του παιχνιδιού, θα σας έλεγα ψέματα. Δεν είμαι ο Ράμπο, αυτό είναι ψέμα. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι τίποτα και καταλήγω να σκέφτομαι τα πάντα. Από εκείνη την κοπέλα που έχασα επειδή ήταν ηλίθια μέχρι το πώς θα είναι το ποδήλατό μου, το οποίο έπρεπε να βάλω στην άκρη. Τα πάντα περνούν από το κεφάλι σας, παράλογα θέματα, χωρίς λογική ή αιτία. Έτσι σκοτώνεις την ώρα σου. Και όποιος σας λέει το αντίθετο είναι είτε υποκινούμενος είτε φρικιό.»
Αυτός ο επίλεκτος σκοπευτής διαβεβαιώνει ότι στην Ουκρανία έχει νιώσει τον κίνδυνο περισσότερο από ό,τι σε άλλες συγκρούσεις και ότι μέσα σε μόλις δύο εβδομάδες κοιτάζεται στον καθρέφτη και βλέπει τον εαυτό του πιο γεραμένο, πιο αδύνατο και με περισσότερα γκρίζα μαλλιά: «Φυσικά, πάντα φοβάσαι, από την πρώτη μέρα που φτάνεις. Διακινδυνεύεις τη ζωή σου. Εξάλλου, είμαι μόνος εδώ, με συναδέλφους που δεν γνωρίζω και που δεν μιλούν τη γλώσσα μου. Αισθάνεστε ανασφάλεια στο 100 τοις εκατό του χρόνου. Υπολογίζω ότι οι πιθανότητες να βγω ζωντανός από εδώ είναι 50%.»
Ομολογεί ότι κάποια στιγμή του έβαλαν τις φωνές «επειδή παραμέλησα την προστασία μου, την ασφάλειά μου». Υπήρξε μια μέρα που άφησε την άμυνά του πιο χαλαρή απ’ ό,τι έπρεπε: «Βγήκε από την ψυχή μου, πλησίασα ένα ξανθό κορίτσι, τριών ή τεσσάρων ετών, που ήταν με τη μητέρα της. Ήταν όμορφη. Έβγαλα μια σοκολάτα Nestlé από το σακίδιό μου – έφερα πολλές μαζί μου – και της έδωσα μία. Οι συνάδελφοί μου επέστησαν την προσοχή για αυτή τη χειρονομία. Είμαι υπέρ αυτού που είμαι, αλλά αυτό βγαίνει από μέσα μου. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, παρόλο που είχαν δίκιο. Ίσως είναι ένα ένστικτο που πηγάζει από το γεγονός ότι δεν υπήρξα πατέρας, κάτι που θα ήθελα».
Ούτε τους επιτρέπεται να επικοινωνούν με τους Ρώσους: «Δεν με αφήνουν να τους μιλήσω, οι περισσότεροι από εμάς δεν επιτρέπεται να το κάνουν. Ούτε και οι Ουκρανοί. Τους δένουμε, τους αφαιρούμε τα όπλα τους, ελέγχουμε ότι δεν έχουν συσκευές στο σώμα τους και τους απομακρύνουμε. Υποθέτω ότι θα τους ανακρίνουν και θα τους ανταλλάξουν αργότερα. Δεν ξέρω περισσότερα και δεν θέλω να μάθω περισσότερα.»
Ο Χουάν [πάντα παραμένουμε στο ρεπορτάζ του Απριλίου] είναι σίγουρος ότι θα μείνει μέχρι να τελειώσουν όλα. Ένα τέλος που δεν το βλέπει πολύ κοντά, παρά το γεγονός ότι ανακτούν πόλεις και η θριαμβολογία εξαπλώνεται στις τάξεις των Ουκρανών: «Αυτό θα συνεχιστεί για πολύ καιρό και θα γίνει ακόμη χειρότερο. Αυτό που κάνουν τα ρωσικά στρατεύματα είναι να υποχωρούν για να ανασυνταχθούν και να ανασυγκροτηθούν και να ξαναγίνουν σημαντικός αριθμός για να επιτεθούν ξανά. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος θα με πιάσει εδώ. Δεν ξέρω. Βλέπω 75% πιθανότητα να μεγαλώσει.»
Η επόμενη αποστολή για την οποία έχει μόλις προσληφθεί θα είναι μια “μαύρη επιχείρηση”, μια επιχείρηση χωρίς σημαία, την οποία θα εκτελέσει με τρεις συναδέλφους του υπό αμερικανική διοίκηση. Αν συλληφθούν, κανείς δεν θα τους υποστηρίξει. «Είναι μια αποστολή κάτω από το ραντάρ. Επίσημα, ας πούμε ότι δεν υπάρχει. Δεν ξέρω πότε θα πραγματοποιηθεί.»
Παρόλο που τίποτα δεν εξελίχθηκε όπως ήλπιζε, θα ερχόταν ξανά στο κάλεσμα του Ζελένσκι: «Δεν μετανιώνω που ήρθα εδώ, η ζωή μου είναι γεμάτη λάθη όπως και του καθενός. Είμαι εδώ από τότε που γεννήθηκα. Από τότε που γεννήθηκα. Αυτό είναι ένα ακόμη σημάδι. Μια άλλη εμπειρία.»
Αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μαθηματικών του ΕΚΠΑ.
Leave a Reply
Want to join the discussion?Feel free to contribute!