Η Leni Riefenstahl είχε δηλώσει ότι οι επικές ταινίες της που εξυμνούσαν τους Ναζί βασίζονταν σε ένα “κενό υποταγής” του γερμανικού κοινού. Έτσι λειτουργεί η προπαγάνδα.

Στη δεκαετία του 1970 γνώρισα μια από τις κορυφαίες προπαγανδίστριες του Χίτλερ, τη Leni Riefenstahl[i], της οποίας οι επικές ταινίες δόξασαν τους Ναζί. Έτυχε να μείνουμε στο ίδιο καταφύγιο στην Κένυα, όπου βρισκόταν για μια φωτογραφική αποστολή, έχοντας γλιτώσει τη μοίρα άλλων φίλων του Φύρερ.

Μου είπε ότι τα ‘πατριωτικά μηνύματα’ των ταινιών της δεν εξαρτώνταν από ‘άνωθεν εντολές’ αλλά από αυτό που αποκαλούσε «κενό υποταγής (ενδοτικότητας)» του γερμανικού κοινού.

– Αυτό περιελάμβανε και τη φιλελεύθερη, μορφωμένη αστική τάξη; ρώτησα. «Ναι, ειδικά αυτούς», είπε.

Το σκέφτομαι αυτό καθώς κοιτάζω γύρω μου την προπαγάνδα που κατακλύζει τώρα τις δυτικές κοινωνίες.

Φυσικά, είμαστε πολύ διαφορετικοί από τη Γερμανία της δεκαετίας του 1930. Ζούμε σε πληροφορημένες κοινωνίες Είμαστε παγκοσμιοποιημένοι. Ποτέ δεν ήμασταν πιο συνειδητοποιημένοι, περισσότερο σε επαφή, καλύτερα συνδεδεμένοι.

Ή μήπως στη Δύση ζούμε σε μια κοινωνία των ΜΜΕ όπου η πλύση εγκεφάλου είναι ύπουλη και αδυσώπητη και η αντίληψη φιλτράρεται σύμφωνα με τις ανάγκες και τα ψέματα της κρατικής και εταιρικής εξουσίας;

Οι Ηνωμένες Πολιτείες κυριαρχούν στα μέσα ενημέρωσης του δυτικού κόσμου. Όλες οι 10 κορυφαίες εταιρείες μέσων ενημέρωσης, εκτός από μία, εδρεύουν στη Βόρεια Αμερική. Το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – Google, Twitter, Facebook – ανήκουν και ελέγχονται ως επί το πλείστον από τους Αμερικανούς.

Κατά τη διάρκεια της ζωής μου, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ανατρέψει ή έχουν επιχειρήσει να ανατρέψουν περισσότερες από 50 κυβερνήσεις, κυρίως δημοκρατίες. Έχουν παρέμβει σε δημοκρατικές εκλογές σε 30 χώρες. Έχουν ρίξει βόμβες στους λαούς 30 χωρών, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν φτωχοί και ανυπεράσπιστοι. Έχουν αποπειραθεί να δολοφονήσουν τους ηγέτες 50 χωρών. Έχουν αγωνιστεί για την καταστολή των απελευθερωτικών κινημάτων σε 20 χώρες.

Η έκταση και η κλίμακα αυτού του μακελειού παραμένει σε μεγάλο βαθμό χωρίς αναφορά, χωρίς αναγνώριση, και οι υπεύθυνοι συνεχίζουν να κυριαρχούν στην αγγλοαμερικανική πολιτική ζωή.

Ο Χάρολντ Πίντερ έσπασε τη σιωπή

Τα χρόνια πριν πεθάνει το 2008, ο θεατρικός συγγραφέας Χάρολντ Πίντερ[ii] εκφώνησε δύο εξαιρετικές ομιλίες, οι οποίες έσπασαν τη σιωπή.

«Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ», είπε, «ορίζεται καλύτερα ως εξής: Φίλα μου τον κώλο αλλιώς θα σου σπάσω το κεφάλι. Είναι τόσο απλή και τόσο ωμή όσο αυτό. Το ενδιαφέρον είναι ότι είναι τόσο απίστευτα επιτυχημένη. Διαθέτει τις δομές της παραπληροφόρησης, της χρήσης της ρητορικής, της διαστρέβλωσης της γλώσσας, οι οποίες είναι πολύ πειστικές, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα μάτσο ψέματα. Είναι μια πολύ επιτυχημένη προπαγάνδα. Έχουν τα χρήματα, έχουν την τεχνολογία, έχουν όλα τα μέσα για να το καταφέρουν χωρίς συνέπειες, και το κάνουν».

Παραλαμβάνοντας το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ο Πίντερ είπε τα εξής:

«Τα εγκλήματα των Ηνωμένων Πολιτειών είναι συστηματικά, συνεχή, μοχθηρά, ανελέητα, αλλά πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν μιλήσει γι’ αυτά. Πρέπει να το παραδεχτούμε αυτό στην Αμερική. Έχει ασκήσει μια αρκετά κλινική χειραγώγηση της ισχύος παγκοσμίως, υποδυόμενη παράλληλα τη δύναμη του παγκόσμιου καλού. Πρόκειται για μια λαμπρή, ακόμη και πνευματώδη, εξαιρετικά επιτυχημένη πράξη ύπνωσης».

Ο Πίντερ ήταν φίλος μου και ενδεχομένως ο τελευταίος μεγάλος πολιτικός σοφός – εννοώ προτού οι διαφωνούσες πολιτικές ευνουχιστούν. Τον ρώτησα αν η «ύπνωση» στην οποία αναφερόταν ήταν το «κενό υποταγής» που περιέγραψε η Leni Riefenstahl.

«Είναι το ίδιο πράγμα», απάντησε. «Σημαίνει ότι η πλύση εγκεφάλου είναι τόσο διεξοδική που είμαστε προγραμματισμένοι να καταπίνουμε ένα μάτσο ψέματα. Αν δεν αναγνωρίζουμε την προπαγάνδα, μπορεί να την αποδεχτούμε ως φυσιολογική και να την πιστέψουμε. Αυτό είναι το κενό της υποταγής».

Η Leni Riefenstahl και ένα τηλεοπτικό συνεργείο στέκονται μπροστά
από το αυτοκίνητο του Χίτλερ κατά τη διάρκεια
συγκέντρωσης στη Νυρεμβέργη το 1934.
(Bundesarchiv, CC-BY-SA 3.0, Wikimedia Commons)

Στα συστήματά μας της εταιρικής δημοκρατίας, ο πόλεμος είναι μια οικονομική αναγκαιότητα, ο τέλειος γάμος της δημόσιας επιδότησης και του ιδιωτικού κέρδους: σοσιαλισμός για τους πλούσιους, καπιταλισμός για τους φτωχούς. Την επομένη της 11ης Σεπτεμβρίου οι τιμές των μετοχών της πολεμικής βιομηχανίας εκτοξεύτηκαν στα ύψη. Ερχόταν περισσότερη αιματοχυσία, πράγμα που είναι καλό για τις επιχειρήσεις.

Σήμερα, οι πιο κερδοφόροι πόλεμοι έχουν το δικό τους εμπορικό σήμα. Ονομάζονται “πόλεμοι διαρκείας”—Αφγανιστάν, Παλαιστίνη, Ιράκ, Λιβύη, Υεμένη και τώρα Ουκρανία. Αυτοί όλοι βασίζονται σε ένα μάτσο ψέματα.

Η πιο περιβόητη περίπτωση είναι το Ιράκ, με τα όπλα μαζικής καταστροφής που δεν υπήρχαν. Η καταστροφή της Λιβύης από το ΝΑΤΟ το 2011 δικαιολογήθηκε από μια σφαγή στη Βεγγάζη που δεν συνέβη. Το Αφγανιστάν ήταν ένας βολικός πόλεμος εκδίκησης για την 11η Σεπτεμβρίου, ο οποίος δεν είχε καμία σχέση με τον λαό του Αφγανιστάν.

Σήμερα, οι ειδήσεις από το Αφγανιστάν είναι πόσο κακοί είναι οι Ταλιμπάν – όχι ότι η κλοπή 7 δισεκατομμυρίων δολαρίων από τα τραπεζικά αποθεματικά της χώρας από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν προκαλεί εκτεταμένη δυστυχία. Πρόσφατα, το Εθνικό Δημόσιο Ραδιόφωνο [National Public Radio–NPR] στην Ουάσιγκτον αφιέρωσε δύο ώρες στο Αφγανιστάν—και 30 δευτερόλεπτα στον πεινασμένο λαό του.

Στη σύνοδο κορυφής του στη Μαδρίτη τον Ιούνιο, το ΝΑΤΟ, το οποίο ελέγχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, υιοθέτησε ένα έγγραφο στρατηγικής που στρατιωτικοποιεί την ευρωπαϊκή ήπειρο και κλιμακώνει την προοπτική πολέμου με τη Ρωσία και την Κίνα. Προτείνει «πολεμικές επιχειρήσεις σε πολλαπλούς τομείς εναντίον ομότιμων ανταγωνιστών που διαθέτουν πυρηνικά όπλα». Με άλλα λόγια, πυρηνικό πόλεμο.

Ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Jens Stoltenberg, αριστερά,
και ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Pedro Sánchez στις 28 Ιουνίου στη Μαδρίτη. (ΝΑΤΟ)

Λέει: «Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ υπήρξε μια ιστορική επιτυχία».

Το διάβασα αυτό με δυσπιστία.

Οι ειδήσεις από τον πόλεμο στην Ουκρανία δεν είναι ως επί το πλείστον ειδήσεις, αλλά μια μονόπλευρη λιτανεία αλαζονείας, διαστρέβλωσης, παράλειψης. Έχω κάνει ρεπορτάζ για πολλούς πολέμους και δεν έχω γνωρίσει ποτέ μια τέτοια οριζόντια προπαγάνδα.

Τον Φεβρουάριο, η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία ως απάντηση σε σχεδόν οκτώ χρόνια δολοφονιών και εγκληματικής καταστροφής στη ρωσόφωνη περιοχή του Ντονμπάς στα σύνορά της.

Το 2014, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν προωθήσει ένα πραξικόπημα στο Κίεβο, το οποίο απομάκρυνε τον δημοκρατικά εκλεγμένο, ρωσόφιλο πρόεδρο της Ουκρανίας και εγκατέστησε έναν διάδοχο, τον οποίο οι Αμερικανοί κατέστησαν σαφές ότι ήταν ο άνθρωπός τους.

7 Δεκεμβρίου 2015: Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν συναντάται
με τον Ουκρανό πρόεδρο Πέτρο Ποροσένκο στο Κίεβο. (Πρεσβεία των ΗΠΑ στο Κίεβο, Flickr)

Τα τελευταία χρόνια, αμερικανικοί πύραυλοι ‘υπερασπιστές’ έχουν εγκατασταθεί στην ανατολική Ευρώπη, στην Πολωνία, στη Σλοβενία, στην Τσεχία, με στόχο σχεδόν σίγουρα τη Ρωσία, συνοδευόμενοι από ψευδείς διαβεβαιώσεις που φτάνουν πίσω έως την ‘υπόσχεση’ του Τζέιμς Μπέικερ προς τον σοβιετικό ηγέτη Μιχαήλ Γκορμπατσόφ τον Φεβρουάριο του 1990 ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί ποτέ πέρα από τη Γερμανία.

Το ΝΑΤΟ στα σύνορα του Χίτλερ

Η Ουκρανία είναι η γραμμή του μετώπου. Το ΝΑΤΟ έχει ουσιαστικά φτάσει στην ίδια την παραμεθόριο περιοχή από την οποία εισέβαλε ο στρατός του Χίτλερ το 1941, αφήνοντας πίσω του περισσότερα από 23 εκατομμύρια νεκρούς στη Σοβιετική Ένωση.

Τον περασμένο Δεκέμβριο, η Ρωσία πρότεινε ένα εκτεταμένο σχέδιο ασφάλειας για την Ευρώπη. Αυτό απορρίφθηκε, χλευάστηκε ή αποσιωπήθηκε από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Ποιος διάβασε τις βήμα προς βήμα προτάσεις του; Στις 24 Φεβρουαρίου, ο πρόεδρος Βολοντιμίρ Ζελένσκι απείλησε να αναπτύξει πυρηνικά όπλα εκτός αν η Αμερική εξοπλίσει και προστατεύσει την Ουκρανία.[iii]

Την ίδια ημέρα, η Ρωσία εισέβαλε—μια απρόκλητη πράξη εκ γενετής ατιμωτική, σύμφωνα με τα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Η προηγούμενη ιστορία, τα ψέματα, οι ειρηνευτικές προτάσεις, οι πανηγυρικές συμφωνίες για το Ντονμπάς στο Μινσκ δεν μέτρησαν καθόλου.

Στις 25 Απριλίου, ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας Λόιντ Όστιν πέταξε στο Κίεβο και επιβεβαίωσε ότι στόχος της Αμερικής ήταν να καταστρέψει τη Ρωσική Ομοσπονδία—η λέξη που χρησιμοποίησε ήταν «να αποδυναμώσει». Η Αμερική είχε αποκτήσει τον πόλεμο που ήθελε, τον οποίο πραγματοποιούσε ένα χρηματοδοτούμενο και οπλισμένο από τους Αμερικανούς πληρεξούσιο και αναλώσιμο πιόνι.

Σχεδόν τίποτα από αυτά δεν εξηγήθηκε στο δυτικό κοινό.[iv]

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι απερίσκεπτη και ασυγχώρητη. Είναι έγκλημα η εισβολή σε μια κυρίαρχη χώρα. Δεν υπάρχουν “αλλά”—εκτός από ένα.

Πότε ξεκίνησε ο σημερινός πόλεμος στην Ουκρανία και ποιος τον ξεκίνησε; Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, μεταξύ του 2014 και του τρέχοντος έτους, περίπου 14.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στον εμφύλιο πόλεμο που επέβαλε το καθεστώς του Κιέβου στο Ντονμπάς. Πολλές από τις επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν από νεοναζί.

Παρακολουθήστε ένα δελτίο ειδήσεων του ITV από τον Μάιο του 2014, από τον βετεράνο δημοσιογράφο James Mates, ο οποίος βομβαρδίζεται, μαζί με πολίτες στην πόλη Μαριούπολη, από το τάγμα Azov (νεοναζί) της Ουκρανίας.

Τον ίδιο μήνα, δεκάδες ρωσόφωνοι κάηκαν ζωντανοί ή υπέστησαν ασφυξία σε ένα κτίριο των συνδικάτων στην Οδησσό που πολιορκούνταν από φασίστες κακοποιούς, οπαδούς του συνεργάτη των ναζί και φανατικού αντισημίτη Στεπάν Μπαντέρα. Οι New York Times αποκάλεσαν τους κακοποιούς «εθνικιστές».

«Η ιστορική αποστολή του έθνους μας σε αυτή την κρίσιμη στιγμή», δήλωσε ο Αντρέι Μπιλέτσκι, ιδρυτής του τάγματος Αζόφ, «είναι να οδηγήσει τις Λευκές Φυλές του κόσμου σε μια τελική σταυροφορία για την επιβίωσή τους, μια σταυροφορία ενάντια στους ηγούμενους από τους σημίτες Untermenschen [υπανθρώπους–χιτλερική έκφραση]».

Από τον Φεβρουάριο, μια εκστρατεία αυτοαποκαλούμενων «ελεγκτών ειδήσεων» (που χρηματοδοτούνται κυρίως από Αμερικανικές και Βρετανικές πηγές συνδεδεμένες με τις αντίστοιχες κυβερνήσεις) προσπάθησαν να διατηρήσουν τον παραλογισμό ότι οι νεοναζί της Ουκρανίας δεν υπάρχουν.

O ‘ευπρεπισμός των εικόνων’, που κάποτε συνδεόταν με τις εκκαθαρίσεις του Στάλιν, έχει γίνει εργαλείο της κυρίαρχης δημοσιογραφίας.

«Έχω κάνει ρεπορτάζ για πολλούς πολέμους και δεν έχω γνωρίσει ποτέ τέτοια εν λευκώ προπαγάνδα»

Σε λιγότερο από μια δεκαετία, η εικόνα της “καλής” Κίνας έχει ευπρεπιστεί και μια “κακή” Κίνα την έχει αντικαταστήσει: από το ‘παγκόσμιο εργαστήρι’ τώρα περάσαμε σε έναν εκκολαπτόμενο νέο Σατανά.

Μεγάλο μέρος αυτής της προπαγάνδας προέρχεται από τις ΗΠΑ και μεταδίδεται μέσω πληρεξουσίων και “δεξαμενών σκέψης”, όπως το διαβόητο Αυστραλιανό Ινστιτούτο Στρατηγικής Πολιτικής, που αποτελεί τη φωνή της βιομηχανίας όπλων, και από δημοσιογράφους όπως ο Πίτερ Χάρτσερ της εφημερίδας The Sydney Morning Herald, ο οποίος έχει χαρακτηρίσει όσους «διαδίδουν την κινεζική επιρροή» ως «αρουραίους, μύγες, κουνούπια και σπουργίτια»’ και εισηγείται αυτά τα «παράσιτα» να «εξολοθρευτούν».

Ο Andriy Beletsky, διοικητής του ειδικού ουκρανικού νεοναζιστικού αστυνομικού συντάγματος Azov,
με εθελοντές το 2014. (My News24, CC BY 3.0, Wikimedia Commons)

Οι ειδήσεις για την Κίνα στη Δύση αφορούν σχεδόν αποκλειστικά την απειλή από το Πεκίνο. Ευπρεπισμένες είναι οι 400 αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις που περικυκλώνουν το μεγαλύτερο μέρος της Κίνας, ένα ένοπλο περιδέραιο που εκτείνεται από την Αυστραλία μέχρι τον Ειρηνικό και τη νοτιοανατολική Ασία, την Ιαπωνία και την Κορέα. Το ιαπωνικό νησί Okinawa και το κορεατικό νησί Jeju λειτουργούν ως όπλα έτοιμα να ρίξουν στοχεύοντας εξ επαφής τη βιομηχανική καρδιά της Κίνας. Ένας αξιωματούχος του Πενταγώνου το περιέγραψε ως «θηλιά αγχόνης».

Η Παλαιστίνη παρουσιάζεται ψευδώς από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Για το BBC, υπάρχει μια «σύγκρουση δύο αφηγήσεων». Η μακροβιότερη, πιο κτηνώδης, παράνομη στρατιωτική κατοχή της σύγχρονης εποχής δεν αναφέρεται.

Ο δοκιμαζόμενος λαός της Υεμένης μόλις και μετά βίας υπάρχει. Είναι μη-άνθρωποι των μέσων ενημέρωσης. Ενώ οι Σαουδάραβες ρίχνουν βροχή τις αμερικανικές βόμβες διασποράς με Βρετανούς συμβούλους να εργάζονται πλάι-πλάι με τους Σαουδάραβες αξιωματικούς στόχευσης, περισσότερα από μισό εκατομμύριο παιδιά αντιμετωπίζουν την πείνα.

Αυτή η πλύση εγκεφάλου μέσω της παράλειψης δεν είναι καινούργια εφεύρεση. Η σφαγή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου αποσιωπήθηκε από δημοσιογράφους που στη συνέχεια χρίστηκαν ιππότες για τη συμμόρφωσή τους. Το 1917, ο εκδότης της εφημερίδας The Manchester Guardian, C.P. Scott, εκμυστηρεύτηκε στον πρωθυπουργό Lloyd George: «Αν οι άνθρωποι γνώριζαν πραγματικά [την αλήθεια], ο πόλεμος θα σταματούσε αύριο, αλλά δεν γνωρίζουν και δεν επιτρέπεται να γνωρίζουν».

Η άρνηση να βλέπουμε τους ανθρώπους και τα γεγονότα όπως τα βλέπουν οι άνθρωποι σε άλλες χώρες είναι ένας ιός των μέσων ενημέρωσης στη Δύση, εξίσου εξουθενωτικός με το COVID. Είναι σαν να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από έναν μονόδρομο καθρέφτη, στον οποίο ‘εμείς’ είμαστε ηθικοί και καλοκάγαθοι και ‘αυτοί’ όχι. Είναι μια βαθιά ιμπεριαλιστική άποψη.

Η Ιστορία που αποτελεί μια ζώσα παρουσία στην Κίνα και τη Ρωσία σπάνια εξηγείται και σπάνια γίνεται κατανοητή [στη Δύση]. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι ο Αδόλφος Χίτλερ. Ο Σι Τζινπίνγκ είναι ο Φου Μαν Τσου. Επικά επιτεύγματα, όπως η εξάλειψη της άθλιας φτώχειας στην Κίνα, είναι ελάχιστα γνωστά. Πόσο διεστραμμένο και ελεεινό είναι αυτό!

«Οι ειδήσεις από τον πόλεμο στην Ουκρανία δεν είναι ως επί το πλείστον ειδήσεις, αλλά μια μονόπλευρη λιτανεία αλαζονείας, διαστρέβλωσης, παράλειψης»

Πότε θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να καταλάβουν; Η εκπαίδευση των δημοσιογράφων σε εργοστασιακό στυλ δεν είναι η απάντηση. Ούτε και το θαυμαστό ψηφιακό εργαλείο, το οποίο είναι μέσο και όχι σκοπός, όπως η γραφομηχανή με το ένα δάχτυλο και η λινοτυπική μηχανή.

Τα τελευταία χρόνια, μερικοί από τους καλύτερους δημοσιογράφους έχουν απομακρυνθεί από τα κυρίαρχα μέσα. Η λέξη που χρησιμοποιείται είναι «αποστερημένοι». Οι χώροι που κάποτε ήταν ανοιχτοί για τους ανεξάρτητους, για τους δημοσιογράφους που πήγαιναν κόντρα στο ρεύμα, τους ανθρώπους που έλεγαν την αλήθεια, έχουν κλείσει.

Η περίπτωση του Τζούλιαν Ασάνζ είναι η πιο συγκλονιστική. Όταν ο Τζούλιαν και τα WikiLeaks πετύχαιναν να κερδίζουν αναγνώστες και βραβεία για τον Guardian, τους New York Times και άλλες αυτάρεσκες «εφημερίδες αναφοράς», τον εξυμνούσαν.

Όταν το σκοτεινό κράτος διαμαρτυρήθηκε και απαίτησε την καταστροφή των σκληρών δίσκων και τη δολοφονία του χαρακτήρα του Τζούλιαν, τον έκαναν δημόσιο εχθρό. Ο αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν τον συνέκρινε με έναν «τρομοκράτη υψηλής τεχνολογίας». Η Χίλαρι Κλίντον ρώτησε: «Δεν μπορούμε απλά να τον εκτελέσουμε με ένα drone αυτόν τον τύπο;».

Η επακόλουθη εκστρατεία κακοποίησης και συκοφάντησης του Τζούλιαν Ασάνζ -ο αρμόδιος εισηγητής του ΟΗΕ για τα βασανιστήρια την αποκάλεσε «mobbing»[v]– έφερε τον φιλελεύθερο Τύπο στο ναδίρ. Τους γνωρίζουμε αυτούς. Στο μυαλό μου κατατάσσονται στην τάξη των δοσιλόγων: Όπως οι δημοσιογράφοι του Βισύ[vi].

Πότε θα ορθώσουν το ανάστημά τους οι πραγματικοί δημοσιογράφοι; Στο διαδίκτυο κυκλοφορούν ήδη εμπνευσμένα σαμιζντάτ[vii]: Το Consortium News, που ιδρύθηκε από τον σπουδαίο δημοσιογράφο Robert Parry, το The Grayzone του Max Blumenthal, το Mint Press News, το Media Lens, το DeclassifiedUK, το Alborada, το Electronic Intifada, το WSWS, το ZNet, το ICH, το CounterPunch, το Independent Australia, το έργο του Chris Hedges, του Patrick Lawrence, του Jonathan Cook, της Diana Johnstone, της Caitlin Johnstone και άλλων που θα με συγχωρήσουν που δεν τους αναφέρω εδώ.

Και πότε οι συγγραφείς θα ορθώσουν το ανάστημά τους, όπως έκαναν ενάντια στην άνοδο του φασισμού τη δεκαετία του 1930; Πότε οι κινηματογραφιστές θα ορθώσουν το ανάστημά τους, όπως έκαναν ενάντια στον Ψυχρό Πόλεμο τη δεκαετία του 1940; Πότε οι σατυρικοί δημιουργοί θα ορθώσουν το ανάστημά τους, όπως έκαναν πριν από μια γενιά;

Έχοντας μουλιάσει για 82 χρόνια σε ένα βαθύ λουτρό ορθότητας, που είναι η επίσημη εκδοχή του τελευταίου παγκόσμιου πολέμου, δεν είναι καιρός εκείνοι που υποτίθεται ότι θα κρατούσαν τα πράγματα στη θέση τους, να δηλώσουν την ανεξαρτησία τους και να αποκωδικοποιήσουν την προπαγάνδα; Η επείγουσα ανάγκη είναι μεγαλύτερη από ποτέ.

———————————————————————————

Το άρθρο αυτό, που αναρτούμε στη μνήμη του, βασίζεται σε ομιλία που εκφώνησε ο συγγραφέας στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ του Τρόντχαϊμ, στη Νορβηγία.

Πηγή: Consortium News

Μετάφραση – επιμέλεια: Κωστής Μηλολιδάκης

[i] Η Έλενα Μπέρτα Αμάλιε “Λένι” Ρίφενσταλ (1902-2003) ήταν Γερμανίδα ηθοποιός, σκηνοθέτης και φωτογράφος, η οποία έγινε διάσημη χάρη στις ταινίες προπαγάνδας που δημιούργησε για λογαριασμό της Ναζιστικής Γερμανίας. Στην αρχική φωτογραφία (1936), που είναι κλασική, την βλέπουμε (στο κέντρο) να τραβά σκηνές με δύο βοηθούς της.

[ii] Ο Χάρολντ Πίντερ (1930-2008) ήταν Άγγλος συγγραφέας θεατρικών έργων και θεατρικός σκηνοθέτης, από τους σημαντικότερους του 20ου αιώνα. Βραβεύτηκε με το Νόμπελ λογοτεχνίας το 2005.

[iii] Βλ. το σχετικό άρθρο του John Pilger https://consortiumnews.com/2022/02/17/war-in-europe-the-rise-of-raw-propaganda/ [Η σημείωση στο πρωτότυπο].

[iv] Διαβάστε: Joe Lauria: «Ο Μπάιντεν επιβεβαιώνει γιατί οι ΗΠΑ χρειάστηκαν αυτόν τον πόλεμο» [Η σημείωση στο πρωτότυπο].

[v] ‘Mob’ είναι η συμμορία, συνήθως της Μαφίας. ‘Mobbing’ είναι λέξη πλασμένη επί τούτου και σημαίνει την άσκηση πρακτικών Μαφίας.

[vi] H ‘Δημοκρατία του Vichy’ ήταν ένα ψευδοκράτος που δημιούργησαν στην κατεχόμενη Γαλλία οι Γερμανοί κατά τον Β’ ΠΠ με επικεφαλής τον στρατάρχη Πεταίν, ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο ως δοσίλογος, αλλά δεν εκτελέστηκε, μετά τη λήξη του πολέμου.

[vii] Samizdat: Απαγορευμένα ή μη προωθούμενα προς εκτύπωση έργα που κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι στις χώρες του συμφώνου της Βαρσοβίας, κυρίως στην ΕΣΣΔ.

Τώρα που οι καταναλωτές, ξεπαραδιασμένοι από τη λιτή ευωχία και γαστριμαργία των γιορτών, επιστρέφουν στην άπληστη ρουτίνα των οφειλών, με τις δόσεις της Εφορίας, του ΕΝΦΙΑ, των τραπεζικών δανείων, τα τέλη κυκλοφορίας και τα νέα, «φθηνά» τιμολόγια ρεύματος να περιμένουν να πάρουν το αίμα τους πίσω μέχρι τα τέλη Φλεβάρη, ίσως έχει ενδιαφέρον να παραλλάξουμε τη σαρκαστική παροιμία της μνημονιακής εποχής: «Γιατί στο τέλος του μισθού μένει τόσος μήνας;». Και η παραλλαγή που προτείνω είναι η εξής: «Γιατί στο τέλος του πληθωρισμού μένει τόση ακρίβεια;»

Η πληθωριστική κρίση της τελευταίας διετίας, εκτός του ότι άδειασε τις τσέπες δισεκατομμυρίων ανθρώπων και γέμισε τα ταμεία μερικών χιλιάδων επιχειρηματικών ομίλων και των ιδιοκτητών τους (πληθωρισμός κερδών, για να μην ξεχνιόμαστε, ονομάστηκε το φαινόμενο ακόμη και από τους καθωσπρέπει κεντρικούς τραπεζίτες), αποκάλυψε κάτι μυστηριώδες: ο πληθωρισμός μπορεί να φεύγει, αλλά η ακρίβεια να μένει. Το στατιστικό μέγεθος που μετρούν οι κυβερνήσεις και οι «ανεξάρτητες» (και αυτές!) στατιστικές αρχές μπορεί να συρρικνώνεται, αλλά οι τιμές να μένουν εκεί που αναρριχήθηκαν ή και να αυξάνονται. Με λίγα λόγια, άλλο πληθωρισμός και άλλο ακρίβεια.

Ο πληθωρισμός στην Ελλάδα τον Νοέμβριο έκλεισε μόλις στο 3%, από το διψήφιο ποσοστό που είχε εκτοξευτεί πριν από δύο χρόνια. Αλλά αυτό δεν μας κατέστησε κατά τι πλουσιότερους ή εν πάση περιπτώσει πιο «βιώσιμους». Αυτό που αποκαλείται τελευταία από Αμερικανούς αναλυτές «λαϊκός πληθωρισμός» (people’s inflation), δηλαδή οι τιμές των βασικών αγαθών και υπηρεσιών για τροφή και στέγαση, εξακολουθεί και ξεκοκαλίζει τουλάχιστον το 50% του μέσου εισοδήματος μισθωτών και άλλων βιοποριζόμενων με χαμηλά και μεσαία εισοδήματα. Δεν θέλει και καμιά σοφία, ούτε ειδική επιστημονική γνώση να καταλάβει κανείς το γιατί. Ας πάρουμε το απλούστερο παράδειγμα. Την τιμή του ψωμιού, του χωριάτικου, τύπου 70%, που λένε. Το 2021 η ταπεινή φραντζολίτσα στον φούρνο ετιμάτο περίπου 80 λεπτά. Σήμερα δεν τη βρίσκεις κάτω από 1,20. Η ΕΛΣΤΑΤ μπορεί να μετράει τον ετήσιο πληθωρισμό του ψωμιού στο 10% ή 15%, αλλά η πραγματική ανατίμησή του από το 2021 είναι 50%. Πόσο αυξήθηκε ο μέσος μισθός το ίδιο διάστημα; Ακόμη και με βάση τους φτιασιδωμένους κυβερνητικούς υπολογισμούς, η συνολική αύξησή του από το 2019 δεν ξεπερνά το 13%. Το ίδιο μετράει άλλωστε η ΕΛΣΤΑΤ για το μέσο διαθέσιμο εισόδημα: αύξηση 13,4% στην τετραετία. Αν βάλεις δίπλα και τον στατιστικό πληθωρισμό της ίδιας περιόδου, περίπου 14,5%, βγαίνει μία η άλλη. Βολικό, έτσι; Αλλά τι σχέση έχει αυτό το ποσοστό με τις αθροιστικές ανατιμήσεις 50% έως 100% στο ψωμί, στο λάδι, στα φρούτα, στα λαχανικά, στα ζυμαρικά, στο γάλα, στα νοίκια, στο ρεύμα, αλλά και στο ίδιο το χρήμα (το κόστος δανεισμού), δηλαδή σε όλα αυτά από τα οποία εξαρτάται η επιβίωση των ανθρώπων; Καμία.

Ετσι, την ώρα που οι κεντρικοί τραπεζίτες βαυκαλίζονται ότι με τις αυξήσεις επιτοκίων τιθασεύουν το τέρας, επαναφέρουν τον πληθωρισμό όλο και πιο κοντά στον ιερό στόχο του 2% και διατηρούν την ευρωστία των νομισμάτων τους στις αγορές, τα δικά μας νομίσματα και χαρτονομίσματα, σε φυσική ή άυλη εκδοχή, είναι σκοροφαγωμένα, πληθωριστικά και με υπονομευμένη αγοραστική δύναμη. Γιατί σημασία δεν έχει ποια είναι η τιμή ενός αγαθού, αλλά αν μπορείς να το αγοράσεις με τα λεφτά που έχεις στην τσέπη ή στην πιστωτική σου. Αν η στατιστική, η οικονομική και νομισματική πολιτική προσγειώνονταν στο επίπεδο των φτωχότερων και μέσων νοικοκυριών θα σταματούσαν να μετράνε το μυστικιστικό και ανώφελο για την πλειονότητα μέγεθος και θα μετρούσαν τα δύο άλλα, που αποτυπώνουν την ταξική άβυσσο του οικονομικού πολιτισμού μας: τον «λαϊκό πληθωρισμό» και τον «πληθωρισμό των κερδών».

Η προσήλωση της πολιτικής, οικονομικής και τεχνοκρατικής ελίτ στον στατιστικό πληθωρισμό είναι ένα απατηλό τρικ που οδηγεί σε ακραίες πλάνες. Ας πάρουμε δύο παραδείγματα. Στην Αργεντινή του φασίζοντος Μιλέι ο πληθωρισμός είναι 161% και στην Τουρκία του Ερντογάν 64%. Στο Νότιο Σουδάν ο πληθωρισμός είναι αρνητικός, -3,3% κατέγραψε η τελευταία μέτρηση, αλλά δεν βγήκαν να πανηγυρίσουν από χαρά οι 10,5 εκατ. κάτοικοί του, που ζουν με κατά κεφαλήν ΑΕΠ 1.700 δολάρια τον χρόνο. Ο πληθωρισμός πράγματι διαβρώνει το εισόδημα των ανθρώπων, το ίδιο και η εξασθένηση του εθνικού νομίσματος, όχι όμως ως στατιστικό μέγεθος, αλλά ως πραγματική μείωση της αγοραστικής δύναμης και των μισθών τους. Ο αρνητικός πληθωρισμός (αποπληθωρισμός) του Ν. Σουδάν δεν καθιστά τους κατοίκους του 50 φορές πλουσιότερους από τους Αργεντίνους ή 20 φορές από τους Τούρκους.

Αλλωστε, για να μην πάμε τόσο μακριά, σε άλλες ηπείρους, ας ρίξουμε μια ματιά στα νέα τιμολόγια ρεύματος, που η κυβέρνηση πανηγυρίζει για τη «φθήνια» τους, λέει και έχουμε φάει τόσους λωτούς που δεν θυμόμαστε ούτε ότι τους φάγαμε. Μετά τη διετία τρόμου με τη ρήτρα αναπροσαρμογής και τις αναγκαστικές κρατικές επιδοτήσεις, έσκασαν μύτη τιμολόγια περίπου 14 λεπτά την κιλοβατώρα (στα πράσινα). Σαμπάνιες! Οι πάροχοι ανακοίνωσαν χρεώσεις κάτω από τις αναμενόμενες. «Σ’ ευχαριστώ, ω εταιρεία, εν αφθονία μού παρέχεις σπίτι, τροφή και κιλοβατώρες!». Η πρώην δημόσια ΔΕΗ λίγο φθηνότερη, οι βασικοί ανταγωνιστές της ελάχιστα ακριβότεροι, άρα πρέπει να κάνουμε τουμπεκί, γιατί και ο πληθωρισμός του ρεύματος ελέγχεται. Πλάκα μάς κάνουν; Το αληθινό μέτρο, όμως, είναι το εξής: Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2019, η υπό κατάρρευση (κατά Χατζηδάκη) ΔΕΗ χρέωνε 9,4 λεπτά την κιλοβατώρα και 7 το νυχτερινό. Πόση αύξηση είναι μέχρι τα 14 λεπτά; 35%; Περίπου. Τόσο, λοιπόν, πρέπει να πέσουν κι οι τιμές του ρεύματος για να καταλάβει ο μέσος άνθρωπος ότι έπεσε και ο «πληθωρισμός της ενέργειας». Κι άλλο τόσο και περισσότερο πρέπει να ψαλιδιστεί ο «πληθωρισμός των κερδών», που τελικά αποδεικνύεται η βασική, αν όχι η μόνη εκδοχή πληθωρισμού, όπως αποδεικνύει το πάρτι κερδοφορίας και μερισμάτων στους μετόχους, που με τη μέγιστη αλαζονεία προβάλλουν από τρίμηνο σε τρίμηνο οι επιχειρηματικοί όμιλοι που έχουν τον έλεγχο της πείνας και της επιβίωσής μας.

Ο πληθωρισμός μάς έκανε γενικά φτωχότερους, αλλά μας έκανε λίγο πλουσιότερους σε γνώση και κατανόηση. Μάθαμε τουλάχιστον να ξεχωρίζουμε τον πληθωρισμό από την ακρίβεια και την αλήθεια από τη μούφα.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Το παρακάτω άρθρο του Mouin Rabbani πρωτοεμφανίστηκε ως νήμα στο X (πρώην Twitter)[1]. Το άρθρο ασχολείται με τη μακρά ιστορία των σιωνιστικών προτάσεων για την εθνοκάθαρση της Λωρίδας της Γάζας. Η εθνοκάθαρση ή η “μεταφορά” αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της πρώιμης ιστορίας του σιωνισμού και έχει παραμείνει βασικό χαρακτηριστικό της ισραηλινής πολιτικής ζωής. Πιο πρόσφατα, η “μεταφορά” έχει έρθει στο προσκήνιο μεταμφιεσμένη ως ενθάρρυνση της “εθελοντικής μετανάστευσης”.

Του Mouin Rabbani, 28 Δεκεμβρίου 2023

Ανώτεροι Ισραηλινοί ηγέτες, συμπεριλαμβανομένου του πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου, υποστηρίζουν και πάλι δημοσίως την εθνοκάθαρση της Λωρίδας της Γάζας. Οι προτάσεις τους παρουσιάζονται ως προγράμματα εθελοντικής μετανάστευσης, στα οποία το Ισραήλ παίζει απλώς το ρόλο του καλού Σαμαρείτη, μεσολαβώντας ανιδιοτελώς σε ξένες κυβερνήσεις για την εξεύρεση νέων σπιτιών για τους άπορους και απελπισμένους Παλαιστίνιους. Όμως, και πάλι πρόκειται για εθνοκάθαρση.

Τα καμπανάκια του συναγερμού θα έπρεπε να είχαν αρχίσει να χτυπούν στις αρχές Νοεμβρίου, όταν ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Antony Blinken και άλλοι δυτικοί πολιτικοί άρχισαν να επιμένουν ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει “καμία βίαιη εκτόπιση Παλαιστινίων από τη Γάζα”. Αντί να απορρίψουν οποιαδήποτε μαζική απομάκρυνση Παλαιστινίων, ο Μπλίνκεν και οι συνάδελφοί του αντιτάχθηκαν μόνο στις οπτικά προκλητικές εκτοπίσεις υπό την απειλή όπλων. Η επιλογή της “εθελοντικής” εκτόπισης, μέσω του να μην αφήνουν στους κατοίκους της Γάζας καμία άλλη επιλογή εκτός από την αναχώρηση, έμεινε επιδεικτικά ανοιχτή.

Η εθνοκάθαρση ή η “μεταφορά”, όπως είναι γνωστή στην ισραηλινή ορολογία, έχει μακρά ιστορία, η οποία ανάγεται στις απαρχές του σιωνιστικού κινήματος στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα. Ενώ οι πρώτοι Σιωνιστές υιοθέτησαν το σύνθημα “Μια Γη Χωρίς Λαό για Έναν Λαό Χωρίς Γη”, τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι, από την αρχή, οι ηγέτες τους ήξεραν καλύτερα. Πιο συγκεκριμένα, αντιλαμβάνονταν σαφώς ότι οι Παλαιστίνιοι αποτελούσαν το κύριο εμπόδιο στην ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. Και αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι, γι’ αυτούς, ένα “εβραϊκό κράτος” σημαίνει ένα κράτος στο οποίο ο εβραϊκός πληθυσμός του αποκτά και διατηρεί αδιαμφισβήτητη δημογραφική, εδαφική και πολιτική υπεροχή.

Ας δούμε λοιπόν τα περί “μεταφοράς”.  Ήδη από το 1895, ο Theodor Herzl, ο ιδρυτής του σύγχρονου σιωνιστικού κινήματος, προσδιόριζε την αναγκαιότητα της απομάκρυνσης των κατοίκων της Παλαιστίνης με τους εξής όρους: «Θα προσπαθήσουμε να διαπνεύσουμε την ιδέα [της μεταφοράς] πέρα από τα σύνορα στον άπορο πληθυσμό, φροντίζοντας να του εξασφαλίσουμε εργασία στις χώρες διαμετακόμισης, ενώ θα του αρνηθούμε οποιαδήποτε εργασία στη δική μας χώρα … η απαλλοτρίωση και η απομάκρυνση των φτωχών πρέπει να γίνει με διακριτικότητα και προσοχή». Ο David Ben-Gurion (το γένος Grün), πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Εβραϊκής Υπηρεσίας για την Παλαιστίνη και αργότερα πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ, ήταν πιο ωμός. Σε μια επιστολή του 1937 προς τον γιο του, έγραφε: «Πρέπει να εκδιώξουμε τους Άραβες και να πάρουμε τη θέση τους».

Γράφοντας στο ημερολόγιό του το 1940, ο Yosef Weitz, ανώτερος αξιωματούχος του Εβραϊκού Εθνικού Ταμείου, ο οποίος προήδρευε της σημαίνουσας ‘Επιτροπής Μεταφοράς’ πριν και κατά τη διάρκεια της Νάκμπα (“Καταστροφής”) και έγινε γνωστός ως ‘ο Αρχιτέκτονας της Μεταφοράς’, το έθεσε ως εξής: «Η μόνη λύση είναι μια Γη του Ισραήλ χωρίς Άραβες. Εδώ δεν υπάρχει χώρος για συμβιβασμό. Πρέπει να μετακινηθούν όλοι. Ούτε ένα χωριό, ούτε μια φυλή δεν μπορεί να παραμείνει.  Μόνο μέσω αυτής της μεταφοράς των Αράβων που ζουν στη Γη του Ισραήλ θα έρθει η λύτρωση». Τα ημερολόγιά του είναι γεμάτα με παρόμοια συναισθήματα.

O Yosef Weitz (κέντρο δεξιά) ήταν ο ‘αρχιτέκτονας της ‘μεταφοράς’.
Εδώ, μαζί με τον Yitzhak Rabin και τον Haim Laskov,
μελετάνε την εκδίωξη των Παλαιστίνιων κατοίκων
στο δάσος Yakir στην περιοχή Naquab.

Το νόημα των παραπάνω δεν είναι να καταδείξουμε ότι μεμονωμένοι σιωνιστές ηγέτες είχαν τέτοιες απόψεις, αλλά ότι η ανώτερη ηγεσία του σιωνιστικού κινήματος θεωρούσε σταθερά την εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης ως στόχο και προτεραιότητα. Πρωτοβουλίες όπως η Επιτροπή Μεταφοράς, και το Σχέδιο Dalet, το οποίο διατυπώθηκε αρχικά το 1944 και περιγράφηκε από τον εξέχοντα Παλαιστίνιο ιστορικό Walid Khalidi ως το “Master Plan για την Κατάκτηση της Παλαιστίνης”, καταδεικνύουν επιπλέον ότι το σιωνιστικό κίνημα σχεδίαζε δραστήρια γι’ αυτήν. Η Νάκμπα του 1948, κατά τη διάρκεια της οποίας περισσότερα από τα τέσσερα πέμπτα των Παλαιστινίων που κατοικούσαν σε εδάφη που περιήλθαν υπό ισραηλινή κυριαρχία εκκαθαρίστηκαν εθνοτικά, θα πρέπει, επομένως, να θεωρηθεί ως η εκπλήρωση μιας μακρόχρονης φιλοδοξίας και η εφαρμογή μιας καίριας πολιτικής. Ήταν αποτέλεσμα σχεδιασμού, όχι πολέμου (ιστορική χριστουγεννιάτικη υποσημείωση: η παλαιστινιακή πόλη της Ναζαρέτ γλίτωσε από μια παρόμοια μοίρα μόνο επειδή ο διοικητής των ισραηλινών δυνάμεων που κατέλαβαν την πόλη, ένας Καναδός Εβραίος ονόματι Μπεν Ντάνκελμαν, δεν υπάκουσε στις διαταγές για την εκδίωξη του πληθυσμού και απαλλάχθηκε από τη διοίκηση την επόμενη ημέρα).

Το γεγονός ότι η Νάκμπα ήταν προϊόν σχεδιασμού τεκμηριώνεται περαιτέρω από τους όρους με τους οποίους αναφερόταν η ‘Επιτροπή Μεταφοράς’. Αυτοί περιελάμβαναν όχι μόνο προτάσεις για την εκδίωξη των Παλαιστινίων, αλλά, εξίσου σημαντικό, ενεργά μέτρα για την αποτροπή της επιστροφής τους, την καταστροφή των σπιτιών και των χωριών τους, την απαλλοτρίωση της περιουσίας τους και τον εποικισμό των περιοχών αυτών από Εβραίους μετανάστες. Ο Weitz, μαζί με τα άλλα μέλη της Επιτροπής, τον Eliahu Sassoon και τον Ezra Danin, στις 5 Ιουνίου 1948, παρουσίασε στον πρωθυπουργό Ben-Gurion ένα τρισέλιδο πρόγραμμα, με τίτλο “Σχέδιο για την Επίλυση του Αραβικού Προβλήματος στο Κράτος του Ισραήλ”, για την επίτευξη αυτών των στόχων. Σύμφωνα με τον κορυφαίο ισραηλινό ιστορικό Benny Morris, «δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Ben-Gurion συμφώνησε με το σχέδιο του Weitz», το οποίο περιελάμβανε «ένα τεράστιο σχέδιο καταστροφής», που η εφαρμογή του κατέληξε στην ισοπέδωση περισσότερων από 450 παλαιστινιακών χωριών.

Παλαιστίνιοι πρόσφυγες φορτώνουν τα υπάρχοντά τους σε ένα φορτηγό
καθώς αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το χωριό Al-Falouja κατά την Νάκμπα.
© 1949 UN Archives

Η κατανοητή επικέντρωση στις εκτοπίσεις του 1948 συχνά παραβλέπει το γεγονός ότι οι εθνοκαθάρσεις παραμένουν ατελείς αν τα θύματά τους δεν αποκλειστούν από την επιστροφή στα σπίτια τους με ένα συνδυασμό ένοπλης βίας και νομοθεσίας, και στη συνέχεια δεν αντικατασταθούν από άλλους. Είναι η αποφασιστικότητα του Ισραήλ να καταστήσει μόνιμη την παλαιστινιακή εκδίωξη που διακρίνει τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες από πολλούς άλλους πρόσφυγες πολέμου.

Άλλη μία εικόνα από την εκδίωξη των Παλαιστινίων από τη γη τους το 1948.
Σήμερα, τόσο στην Παλαιστίνη όσο και σε άλλες χώρες, ζουν 14,3 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι.

Μετά το 1948, το Ισραήλ κατασκεύασε μια ολόκληρη σειρά από επινοήσεις για να μεταθέσει στους ίδιους τους πρόσφυγες και στα αραβικά κράτη την ευθύνη για τη μετατροπή των Παλαιστινίων σε αποστερημένους και απάτριδες πρόσφυγες. Σε αυτές περιλαμβάνονταν ισχυρισμοί ότι οι πρόσφυγες έφυγαν οικειοθελώς (ενώ είτε εκδιώχθηκαν είτε τράπηκαν σε φυγή με δικαιολογημένο τρόμο)- ότι αραβικές ραδιοφωνικές εκπομπές διέταξαν τους Παλαιστίνιους να φύγουν (στην πραγματικότητα, τους ενθάρρυναν να παραμείνουν στη θέση τους)- ότι το Ισραήλ πραγματοποίησε ανταλλαγή πληθυσμών με τα αραβικά κράτη (δεν υπήρξε τίποτα τέτοιο)- και το παράξενο επιχείρημα ότι επειδή είναι Άραβες, οι Παλαιστίνιοι είχαν πολλά άλλα κράτη, ενώ οι Εβραίοι έχουν μόνο το Ισραήλ (με την ίδια λογική, οι Σιχ θα είχαν το δικαίωμα να καταλάβουν την British Columbia και να απελάσουν τον πληθυσμό της είτε στον υπόλοιπο Καναδά είτε στις Ηνωμένες Πολιτείες). Το πιο σημαντικό είναι ότι, ακόμη και αν είχαν τεκμηριωθεί πλήρως, κανένα από αυτά τα προσχήματα δεν δίνει το δικαίωμα στο Ισραήλ να απαγορεύσει το δικαίωμα των Παλαιστινίων προσφύγων να επιστρέψουν στα σπίτια τους μετά τη λήξη των εχθροπραξιών. Πρόκειται, επιπλέον, για ένα δικαίωμα που καθαγιάστηκε με την απόφαση 194 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών της 11ης Δεκεμβρίου 1948, η οποία έχει επαναβεβαιωθεί επανειλημμένα έκτοτε.

Εθνοκάθαρση μετά το 1967

Το 1967, το Ισραήλ κατέλαβε το υπόλοιπο 22% της Εντολοδόχου Παλαιστίνης[2] – τη Δυτική Όχθη (συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ) και τη Λωρίδα της Γάζας. Η ερήμωση σε αυτά τα εδάφη λειτούργησε διαφορετικά από ό,τι το 1948. Το πιο σημαντικό είναι ότι το Ισραήλ, εκτός από την απαγόρευση της επιστροφής των Παλαιστινίων που διέφυγαν από τις εχθροπραξίες κατά τη διάρκεια του πολέμου του Ιουνίου του 1967 και την ενθάρρυνση άλλων να φύγουν (παρέχοντας, για παράδειγμα, καθημερινή συγκοινωνία με λεωφορείο από την πόλη της Γάζας προς τη γέφυρα Allenby που συνδέει τη Δυτική Όχθη με την Ιορδανία), πραγματοποίησε απογραφή κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1967. Κάθε κάτοικος που δεν ήταν παρών κατά τη διάρκεια της απογραφής δεν είχε δικαίωμα να λάβει ισραηλινό έγγραφο ταυτότητας και έχασε αυτόματα το δικαίωμα διαμονής του.

O πόλεμος που εξαπέλυσε το Ισραήλ τον Ιούνιο του 1967 οδήγησε σε νέα ‘μεταφορά’ Παλαιστινιακών πληθυσμών.
Η νέα εθνοκάθαρση αποκλήθηκε Naksa (πισωγύρισμα).
Στη φωτογραφία εκδιωγμένοι Παλαιστίνιοι προσπαθούν να περάσουν
στην Ιορδανία μέσω της κατεστραμμένης γέφυρας  Allenby.

Ως αποτέλεσμα, ο πληθυσμός αυτών των εδαφών μειώθηκε κατά περισσότερο από είκοσι τοις εκατό μέσα σε μια νύχτα. Πολλοί από αυτούς που εκτοπίστηκαν με αυτόν τον τρόπο είχαν ήδη εκτοπιστεί ως πρόσφυγες από το 1948. Ο προσφυγικός καταυλισμός Aqbat Jabr κοντά στην Ιεριχώ, για παράδειγμα—μέχρι το 1967 ο μεγαλύτερος της Δυτικής Όχθης—έγινε μια πόλη-φάντασμα αφού σχεδόν όλοι οι κάτοικοί του έγιναν και πάλι πρόσφυγες στην Ιορδανία. Τόσοι πολλοί Παλαιστίνιοι από τη Λωρίδα της Γάζας κατέληξαν στην Ιορδανία, ώστε δημιουργήθηκε ένας νέος προσφυγικός καταυλισμός, ο καταυλισμός Γάζα, στα περίχωρα της Ιεράς Επισκοπής. Τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη δεν θα ανέκαμπταν στα επίπεδα πληθυσμού του 1967 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980.

Εντός της Δυτικής Όχθης, υπήρξαν επίσης περιπτώσεις μαζικών εκτοπίσεων. Σε αυτές περιλαμβάνεται η πόλη Qalqilya, η οποία επιπλέον προοριζόταν για κατεδάφιση, αλλά στους κατοίκους της επετράπη αργότερα να επιστρέψουν. Οι κάτοικοι των οικισμών Imwas (η βιβλική Εμμαούς), Bayt Nuba και Yalu στην περιοχή Latrun της Ιερουσαλήμ ήταν λιγότερο τυχεροί. Εκδιώχθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες (πολλοί από αυτούς ζουν σήμερα στον καταυλισμό προσφύγων Qaddura της Ραμάλα), τα χωριά τους κατεδαφίστηκαν και προσαρτήθηκαν στο Ισραήλ και αντικαταστάθηκαν από το Canada Park, το οποίο ονομάστηκε έτσι επειδή το έργο ολοκληρώθηκε με δωρεές από την καναδική εβραϊκή κοινότητα. Στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ, η ιστορική συνοικία Mughrabi, που συνορεύει με το Haram al-Sharif, ισοπεδώθηκε με συνοπτικές διαδικασίες για να δημιουργηθεί μια πλατεία δίπλα στο Τείχος των Δακρύων. Με πολλούς κατοίκους να έχουν μόνο λίγα λεπτά για να εκκενώσουν τα σπίτια τους, αρκετοί σκοτώθηκαν όταν οι μπουλντόζες έπιασαν δουλειά. Σύμφωνα με τον Eitan Ben-Moshe, μηχανικό που επέβλεψε τη θηριωδία, «πετάξαμε τα συντρίμμια των σπιτιών μαζί με τα πτώματα των Αράβων».

Εκκένωση μέσω της διοικητικής εξουσίας

Τα επόμενα χρόνια, το Ισραήλ χρησιμοποίησε κάθε είδους διοικητικές αλχημείες για να μειώσει περαιτέρω τον παλαιστινιακό πληθυσμό της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας. Μέχρι τις συμφωνίες του Όσλο του 1993, για παράδειγμα, για να φύγει κανείς από τα κατεχόμενα εδάφη χρειαζόταν άδεια εξόδου από τη στρατιωτική διοίκηση του Ισραήλ. Αυτή ίσχυε μόνο για τρία χρόνια και στη συνέχεια ανανεωνόταν ετησίως για το πολύ τρία επιπλέον χρόνια (έναντι αμοιβής) σε ισραηλινό προξενείο. Εάν ένας Παλαιστίνιος έχανε την άδεια εξόδου ή δεν ανανέωνε την άδεια εξόδου πριν από τη λήξη της για οποιονδήποτε λόγο (συμπεριλαμβανομένης της γραφειοκρατικής κωλυσιεργίας), ή δεν μπορούσε να πληρώσει το τέλος ανανέωσης, ή δεν επέστρεφε στην Παλαιστίνη πριν από τη λήξη της, ο εν λόγω Παλαιστίνιος έχανε αυτόματα το δικαίωμα διαμονής [στην Παλαιστίνη]. Ξεχωριστά, το Ισραήλ, με την πάροδο των ετών, απέλασε πολυάριθμους ακτιβιστές και ηγέτες κοινοτήτων, κυρίως στην Ιορδανία και το Λίβανο. Κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και του 1970, εξόρισε επίσης Παλαιστίνιους της Γάζας που κατηγορούνταν ότι αντιστέκονταν στην κατοχή, μαζί με τις οικογένειές τους, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην κατεχόμενη χερσόνησο του Σινά. Μεταξύ εκείνων που πέρασαν εκεί ήταν και ο εμβληματικός Παλαιστίνιος ηγέτης Χαϊντάρ Αμπντέλ-Σαφί.

H διαδοχική εκδίωξη των Παλαιστινιακών πληθυσμών από την Παλαιστίνη.
Σήμερα ΗΠΑ και Ισραήλ πιστεύουν ότι θα πετύχουν την ολοκληρωτική εκδίωξη
των Παλαιστινίων από τη γη τους κάτω από διαδικασίες
κανονικής σφαγής υπό το βλέμμα της πολιτισμένης ‘Δύσης’.

Μια ιδιαίτερα αξιοσημείωτη περίπτωση διοικητικών απελάσεων συνέβη το 1992, αφού οι ισραηλινές ειδικές δυνάμεις απέτυχαν σε μια επιχείρηση διάσωσης ενός ισραηλινού στρατιώτη που είχε συλληφθεί από τη Χαμάς με σκοπό να τον ανταλλάξουν με τον φυλακισμένο ηγέτη της, Σαΐχ Αχμάντ Γιασίν. Ο ισραηλινός πρωθυπουργός Γιτζάκ Ράμπιν διέταξε τη συνοπτική απέλαση περίπου 400 Παλαιστινίων, πολλοί από τους οποίους ήταν φυλακισμένοι, που συνδέονταν με τη Χαμάς και την Ισλαμική Τζιχάντ (PIJ). Σημειωτέον ότι κανένας από αυτούς δεν κατηγορήθηκε για συμμετοχή στο περιστατικό που οδήγησε στην έξαλλη οργή του Ράμπιν.

Σε αντίθεση με τις προηγούμενες απελάσεις, οι οποίες θεωρούνταν μόνιμες, αυτές ήταν για ένα και δύο χρόνια. Στη βιασύνη του να πραγματοποιήσει τις απελάσεις υπό την κάλυψη της νύχτας, το Ισραήλ απέλασε αρκετούς Παλαιστίνιους που δεν ήταν στον κατάλογό του και άφησε πίσω άλλους που ήταν. Περιττό να πούμε ότι η μαζική απέλαση εγκρίθηκε, όπως πάντα σε τέτοια θέματα, από το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ μετά από μικρές τροποποιήσεις. Αποφάνθηκε, μεταξύ άλλων, ότι δεν επρόκειτο για συλλογική απέλαση αλλά για συλλογή ατομικών απελάσεων. Ίσως το πιο σημαντικό είναι ότι οι απελαθέντες είχαν εγκλωβιστεί σε μια αφιλόξενη no-man’s land, το Marj al-Zuhur, επειδή ο Λίβανος αρνήθηκε να διευκολύνει τις απελάσεις υποδεχόμενός τους. Κατά τη διάρκεια της ακούσιας παραμονής τους στο Marj al-Zuhur, αυτοί είχαν την συνδρομή κυρίως της Χεζμπολάχ, και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου παγιώθηκαν οι σχέσεις μεταξύ της Χαμάς, της PIJ και της Χεζμπολάχ.

Οι στρατηγικές του Ισραήλ για την “αραίωση” του πληθυσμού της Γάζας

Με την εστίαση τα τελευταία χρόνια στις εντατικοποιημένες εκστρατείες εθνοκάθαρσης στη Δυτική Όχθη, συχνά ξεχνιέται ότι, επί δεκαετίες, ο πρωταρχικός στόχος για αποψίλωση του πληθυσμού ήταν η Λωρίδα της Γάζας, ιδίως ο προσφυγικός πληθυσμός της, ο οποίος αντιπροσωπεύει περίπου τα τρία τέταρτα των κατοίκων της περιοχής. Ακόμα και πριν καταλάβει τη Γάζα το 1967, το Ισραήλ προωθούσε τακτικά πρωτοβουλίες για να επιτύχει την “αραίωση” του προσφυγικού πληθυσμού της, με προορισμούς τόσο μακρινούς όσο η Λιβύη και το Ιράκ. Όχι άδικα, οι ηγέτες του Ισραήλ αισθάνονταν ανήσυχοι από την παρουσία τόσων πολλών εθνικά εκκαθαρισμένων Παλαιστινίων σε κοντινή απόσταση από τα πρώην σπίτια τους. Μετά το 1967, ενθάρρυνε τη μετανάστευση των Παλαιστινίων από τη Λωρίδα της Γάζας όχι μόνο σε ξένες χώρες αλλά και στη Δυτική Όχθη.

Το 1969, το Ισραήλ επινόησε ακόμη και ένα σχέδιο για να στείλει 60.000 Παλαιστίνιους από τη Λωρίδα της Γάζας στην Παραγουάη με προσφορές επικερδούς εργασίας. Το σχέδιο αποτέλεσε αντικείμενο διαπραγμάτευσης μεταξύ του στρατιωτικού δικτάτορα της Παραγουάης Alfredo Stroessner και της Mossad, της ισραηλινής υπηρεσίας πληροφοριών εξωτερικού. Ήταν, φυσικά, καθαρά συμπτωματικό το γεγονός ότι, λίγο αργότερα, η Μοσάντ ανακάλυψε ότι δεν είχε πλέον τους πόρους για να κυνηγήσει φυγάδες Ναζί στην Παραγουάη, η οποία ήταν ένας από τους προορισμούς επιλογής τους. Το σχέδιο [μεταφοράς Παλαιστινίων στην Παραγουάη] τερματίστηκε όταν αρκετά από τα θύματά του, όταν συνειδητοποίησαν ότι η υπόσχεση για μια νέα άνετη ζωή αποτελούσε ολοκληρωτική απάτη, άνοιξαν πυρ στην ισραηλινή πρεσβεία στην Ασουνσιόν, σκοτώνοντας ένα από τα μέλη του προσωπικού της.

Η “Μεταφορά” και η Γάζα σήμερα

Τις δεκαετίες που ακολούθησαν, η “μεταφορά”, που συχνά παρουσιάζεται ως ενθάρρυνση της εθελοντικής μετανάστευσης είτε με την παροχή υλικών κινήτρων είτε με το να καθιστά αδύνατες τις συνθήκες ζωής, έχει γίνει όλο και περισσότερο κυρίαρχη στην ισραηλινή πολιτική ζωή. Το 2019, για παράδειγμα, ένας “ανώτερος κυβερνητικός αξιωματούχος”, που αναφέρθηκε στην ισραηλινή εφημερίδα Ha’aretz, εξέφρασε την προθυμία να βοηθήσει τους Παλαιστίνιους να μεταναστεύσουν από τη Λωρίδα της Γάζας.

Το κλειδί συμβολίζει την επιστροφή των Παλαιστινίων στη γη τους.
Το graffiti γράφει «Επιστροφή». Λωρίδα της Γάζας, 12 Μαΐου 2013,
κατά τη διάρκεια της ‘Κατασκήνωσης για την Επιστροφή’ που οργανώθηκε
για να υπογραμμίσει τους δεσμούς των προσφύγων με τη χαμένη γη τους.

Η μαζική απέλαση κερδίζει επίσης το μερίδιό της σε οπαδούς, και είναι μια θέση που εκπροσωπείται σήμερα στην κυβέρνηση συνασπισμού του Ισραήλ. Όπως και η ιδέα ότι η ‘μεταφορά’ θα πρέπει να περιλαμβάνει και τους Παλαιστίνιους πολίτες του Ισραήλ – ο Avigdor Lieberman, για παράδειγμα, ο οποίος ήταν υπουργός Άμυνας του Ισραήλ πριν από αρκετά χρόνια, είναι υπέρμαχος όχι μόνο της εκκένωσης της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας από τους Παλαιστίνιους, αλλά και της απαλλαγής από τους Παλαιστίνιους πολίτες του Ισραήλ[3]. Όπως θα περίμενε κανείς από έναν υπουργό που ήταν επικεφαλής του ισραηλινού στρατού, είναι επίσης υπέρμαχος του “αποκεφαλισμού” των άπιστων Παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ με “τσεκούρι”.

Το Ισραήλ για να διευκολύνει τον εποικισμό των Παλαιστινιακών εδαφών
τακτικά κατεδαφίζει με επινοημένες προφάσεις κατοικίες Παλαιστινίων.
Η φωτογραφία είναι από αφιέρωμα της ‘Διεθνούς Αμνηστίας’ με τίτλο
«Η Ισραηλινή Κατοχή: 50 χρόνια Απαλλοτρίωσης»,
© Oren Ziv/Getty Image

Σε αυτό το πλαίσιο, το Ισραήλ είδε τις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου όχι μόνο ως απειλή αλλά και ως ευκαιρία. Ενισχυμένοι με την άνευ όρων υποστήριξη των ΗΠΑ και της Ευρώπης, οι ισραηλινοί πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες άρχισαν αμέσως να υποστηρίζουν τη μεταφορά του παλαιστινιακού πληθυσμού της Γάζας στην έρημο του Σινά. Η πρόταση αγκαλιάστηκε με ενθουσιασμό από τις Ηνωμένες Πολιτείες και ιδιαίτερα από τον υπουργό Εξωτερικών Antony Blinken. Απελπιστικά έξω από τα νερά του όσον αφορά τη Μέση Ανατολή, όπως πάντοτε, φαίνεται ότι πίστευε ειλικρινά ότι θα μπορούσε να στρατολογήσει ή να πιέσει τα αραβικά πελατειακά καθεστώτα της Ουάσιγκτον για να κάνουν την επιθυμία του Ισραήλ πραγματικότητα. Δεδομένων των οικονομικών προβλημάτων του ισχυρού άνδρα της Αιγύπτου Αμπντελφατάχ αλ Σίσι, των συνεπειών του σκανδάλου Μενέντεζ[4] και των επικείμενων αιγυπτιακών προεδρικών εκλογών, του υποδείχθηκε [ΣΗΜ. στον Μπλίνκεν] από τους ‘διαδρόμους’ της Ουάσιγκτον ότι θα χρειαζόταν μόνο ένα δάνειο του ΔΝΤ, μια ελάφρυνση του χρέους και μια υπόσχεση να περάσει η υπόθεση Μενέντεζ στο αρχείο προκειμένου να συμμετάσχει το Κάιρο στο κόλπο. Όπως τόσο συχνά συμβαίνει όταν πρόκειται για τη Μέση Ανατολή, ο Μπλίνκεν, οπλισμένος μόνο με την τελευταία λίστα επιθυμιών του Ισραήλ, δεν είχε ιδέα ότι η άσεμνη πρότασή του θα απορρίπτονταν κατηγορηματικά, πρώτα και κύρια από την Αίγυπτο.

Η “Μεταφορά” ως “εθελοντική μετανάστευση

Η εναλλακτική θέση [της Ουάσινγκτον] είναι η εναντίωση στη “βίαιη μετακίνηση” με την απειλή των όπλων, ενώ οτιδήποτε άλλο είναι θεμιτό παιχνίδι. Αυτό περιλαμβάνει τη μετατροπή της Λωρίδας της Γάζας σε ερείπια σε μια εκστρατεία βομβαρδισμών που μπορεί να είναι η πιο εντατική στην ιστορία, μια γενοκτονική επίθεση εναντίον μιας ολόκληρης κοινωνίας που σκοτώνει αμάχους με πρωτοφανή ρυθμό, την εσκεμμένη καταστροφή μιας ολόκληρης αστικής υποδομής, συμπεριλαμβανομένης της στοχευμένης εξάλειψης των τομέων υγείας και εκπαίδευσης, το υψηλότερο ποσοστό νοικοκυριών σε κρίση πείνας που έχει καταγραφεί ποτέ παγκοσμίως και την πραγματική προοπτική προμελετημένου λιμού—διακοπή της παροχής νερού και ηλεκτρικού ρεύματος που οδηγεί σε οξεία δίψα, ευρεία κατανάλωση μη πόσιμου νερού και διακοπή της επεξεργασίας λυμάτων—και την προώθηση μιας απότομης αύξησης των μολυσματικών ασθενειών. Ένας Ισραηλινός στρατιώτης έχει ήδη πεθάνει από μυκητιασική λοίμωξη που προήλθε από την κατάρρευση των συνθηκών υγιεινής στην οποία συνέβαλε στη Λωρίδα της Γάζας. Πόσοι Παλαιστίνιοι έχουν καταβροχθιστεί από παρόμοιες ασθένειες, δεν γνωρίζουμε, αλλά είναι λογικό να υποθέσουμε ότι τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι πλήττονται ιδιαίτερα σκληρά.

Με άλλα λόγια, αν οι απελπισμένοι Παλαιστίνιοι προσπαθούν να φύγουν από αυτόν τον έβδομο κύκλο της κόλασης για να σώσουν το τομάρι τους, αυτό θεωρείται εθελοντική μετανάστευση—δική τους επιλογή. Αν δεν μπορούν να παραμείνουν στη Λωρίδα της Γάζας επειδή το Ισραήλ την έχει καταστήσει ακατάλληλη για ανθρώπινη κατοίκηση με τα όπλα των ΗΠΑ, αυτή είναι μια εθελοντική επιλογή που θα γίνει σεβαστή. Και οι ΗΠΑ και το Ισραήλ είναι εδώ μόνο για να βοηθήσουν, όπως η Μητέρα Τερέζα, αποφασισμένοι να συνδράμουν κάθε έναν από τους κατοίκους της Γάζας, είτε αυτό τους αρέσει είτε όχι.

Ο Danny Danon, μέλος του κοινοβουλίου που ήταν προηγουμένως απεσταλμένος του Ισραήλ στα Ηνωμένα Έθνη (ο τύπος που ακούγεται σαν τον Elmer Fudd[5]), ανέφερε πρόσφατα τη μαζική εκτόπιση των Σύρων σε πολλές στεριές κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας ως παράδειγμα προς μίμηση. «Ακόμα και αν κάθε χώρα δεχτεί δέκα χιλιάδες, είκοσι χιλιάδες κατοίκους της Γάζας, αυτό είναι σημαντικό».

Όταν ρωτήθηκε σχετικά με την πρόταση του Danon σε συνεδρίαση του Λικούντ την ημέρα των Χριστουγέννων, ο Νετανιάχου απάντησε: «Το επεξεργαζόμαστε. Το πρόβλημά μας είναι [να βρούμε] τις χώρες που θα είναι πρόθυμες να τους απορροφήσουν».

Αφίσα της δυτικοπρεπούς ‘Διεθνούς Αμνηστίας’ με τίτλο «50 χρόνια παράνομων δολοφονιών». Αν και το κείμενο επιχειρεί έμμεσα να εξισώσει θύτη και θύμα, παρόλ’ αυτά παραδέχεται ότι: «Οι ισραηλινές δυνάμεις έχουν μακρύ ιστορικό χρήσης υπερβολικής και συχνά θανατηφόρας βίας εναντίον Παλαιστινίων ανδρών, γυναικών και παιδιών, μεταξύ άλλων για αντίποινα κατά διαδηλωτών και για την καταστολή της διαφωνίας. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν σκοτωθεί και πολλοί άλλοι έχουν τραυματιστεί.  Η αποτυχία των αρχών να διεξάγουν ενδελεχείς, αμερόληπτες και ανεξάρτητες έρευνες ώστε να σπάσει ο κύκλος της ατιμωρησίας επέτρεψε τη συνέχιση αυτών των παραβιάσεων επί μισό αιώνα. Από το 1987, περισσότεροι από 10.200 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί, συχνά υπό συνθήκες που υποδηλώνουν ότι οι δολοφονίες ήταν παράνομες και μπορεί να ισοδυναμούν με εγκλήματα πολέμου». Παρατηρούμε ότι μέσα σε λίγες βδομάδες το Ισραήλ έχει δολοφονήσει υπερδιπλάσιους αμάχους από όσους από το 1987 έως το 2017, όταν εκδόθηκε η αφίσα, με προφανή στόχο να αναγκάσει το σύνολο του πληθυσμού της Γάζας να ‘μεταφερθεί’ αλλού.

 Όπως το έθεσε ένα κύριο άρθρο στην ισραηλινή εφημερίδα Ha’aretz στις 27 Δεκεμβρίου: «Οι Ισραηλινοί νομοθέτες συνεχίζουν να πιέζουν για μεταφορά με το πρόσχημα της ανθρωπιστικής βοήθειας».

Για να μην ξεπεραστεί από τους πολιτικούς, η Jerusalem Post δημοσίευσε ένα άρθρο γνώμης με τίτλο «Γιατί η μετακίνηση στη χερσόνησο του Σινά είναι η λύση για τους Παλαιστίνιους της Γάζας». «Το Σινά», δήλωσε με ενθουσιασμό ο συγγραφέας του, Joel Roskin, «περιλαμβάνει ένα από τα πιο κατάλληλα μέρη στη Γη για να προσφέρει στο λαό της Γάζας ελπίδα και ένα ειρηνικό μέλλον». Όχι σε μεμονωμένους κατοίκους της Γάζας, αλλά «στο λαό της Γάζας».

Αξίζει να σημειωθεί ότι τέτοιες προτάσεις θεωρούν σταθερά δεδομένο ότι όσοι φεύγουν δεν θα επιστρέψουν ποτέ. Περιμένει κανείς με κομμένη την ανάσα τη συνέχεια, καθώς η Ευρωπαϊκή Ένωση αναμένεται να απαντήσει σε αυτές τις εκκλήσεις για μαζική εκδίωξη με περαιτέρω έρευνα των παλαιστινιακών σχολικών βιβλίων[6].

Ενώ η εθνοκάθαρση ήταν από την αρχή εγγενής στη σιωνιστική/ισραηλινή ιδεολογία και πρακτική, έχει και μια άλλη πλευρά: η εκδίωξη των Παλαιστινίων το 1948 επέκτεινε αυτό που ήταν μια σύγκρουση μεταξύ του σιωνιστικού κινήματος και των Παλαιστινίων σε μια περιφερειακή, αραβοϊσραηλινή σύγκρουση. Η δεύτερη Νάκμπα που προκαλεί σήμερα το Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας φαίνεται ομοίως ότι βρίσκεται σε καλό δρόμο για να υποκινήσει την αναζωπύρωση των εχθροπραξιών σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.

Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι η Νάκμπα του 1948 δεν νίκησε τους Παλαιστίνιους, οι οποίοι ξεκίνησαν τον αγώνα τους από τα στρατόπεδα της εξορίας, μεταξύ των οποίων και εκείνα της Λωρίδας της Γάζας. Θα χρειαζόταν επίπεδο ανοησίας α-λα-Blinken για να υποθέσει κανείς ότι η εκδίωξη των Παλαιστινίων από τη Λωρίδα της Γάζας θα είχε διαφορετικό αποτέλεσμα.

Πηγή: Mondoweiss Net

Μετάφραση – επιμέλεια: Κωστής Μηλολιδάκης

---

[1] O συγγραφέας αυτού του άρθρου επέλεξε να το αναρτήσει ως ‘νήμα’ (thread) στο X (πρώην twitter). Από εκεί το πήραν και το ανάρτησαν σημαντικοί άλλοι δημοσιογράφοι, παρατηρητές κ.λπ., όπως ο Norman Finkelstein, το Mondoweiss.net, κ.α. προσθέτοντας τίτλους, υπότιτλους και κάποιες φωτογραφίες. Έτσι εξηγείται και η έλλειψη παραπομπών σε πηγές από τον ίδιο τον συγγραφέα. Η δική μας μετάφραση είναι από το Mondoweiss, από όπου προέρχεται και μία φωτογραφία—οι υπόλοιπες, όπως και οι λεζάντες τους, είναι από τον μεταφραστή.

[2] Η Εντολοδόχος Παλαιστίνη ήταν μια γεωπολιτική οντότητα που υπήρχε μεταξύ 1920 και 1948 στην περιοχή της Παλαιστίνης σύμφωνα με τους όρους της Εντολής της Κοινωνίας των Εθνών για την Παλαιστίνη.

[3] Να υπενθυμίσουμε ότι στο Ισραήλ κατοικούν περί τα 1,6 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι με δικαιώματα ‘πολίτη’. Αυτοί δεν είναι πρόσφυγες, εκπροσωπούνται στο κοινοβούλιο της χώρας και αποτελούν περί το 20% των πολιτών του Ισραήλ. Οι εκτοπισμένοι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες στη Λωρίδα της Γάζας και στη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη δεν είναι πολίτες του Ισραήλ αλλά κάτοικοι κατεχομένων περιοχών.

[4] Σκάνδαλο Μενέντεζ: Η πρόσφατη έρευνα των ομοσπονδιακών αρχών των ΗΠΑ κατά του γνωστού κορυφαίου (και ‘φιλέλληνα’) γερουσιαστή Μενέντεζ για χρηματισμό από την κυβέρνηση της Αιγύπτου.

[5] Έλμερ Φαντ, ο γνωστός φαιδρός ‘κυνηγός’ του Μπαγκς Μπάνυ στα καρτούν της Warner Bros. Μιλά με τρόπο πομπώδη χωρίς να μπορεί να προφέρει το ‘ρο’.

[6] Καθ’ όλο το 2023 οι Ευρωπαϊκοί ‘θεσμοί’, το ευρωκοινοβούλιο κ.λπ. ασχολούνται επισταμένα με έρευνες για το αν τα παλαιστινιακά σχολικά βιβλία προάγουν το ‘μίσος’ κατά του Ισραήλ.

Η εικόνα της διοικήτριας του νοσοκομείου Ερυθρός Σταυρός κ. Ταβιανάτου να χορεύει τσιφτετέλι μέσα στο νοσοκομείο την ώρα που περνά φορείο με ασθενή, είναι ύβρις για τη Δημόσια Υγεία και ντροπή για το υγειονομικό προσωπικό που βλέπει την κομματικά διορισμένη διοικήτρια της ΝΔ και της κυβέρνησης Μητσοτάκη να λικνίζεται, και δεν της αδειάζει μια γεμάτη πάπια στο κεφάλι. 

Από τους εικονιζόμενους στο βίντεο, οι μόνοι που έχουν σχέση με το σύστημα υγείας είναι οι τραυματιοφορείς που συνοδεύουν την ασθενή. Οι υπόλοιποι, είτε δεν έχουν συναίσθηση της κατάστασης των νοσοκομείων, είτε αδιαφορούν για την εικόνα που εκπέμπουν στους ασθενείς στους συνοδούς και σε όλη την κοινωνία, είτε είναι απλώς κομματικά γαϊδούρια γαλάζιου χρώματος, υποτακτικοί της διοίκησης, που επιχειρούν να εξαργυρώσουν τη συμμετοχή τους στο γλέντι της διοικήτριας με μια καλύτερη θέση στην εργασιακή γαλέρα και στην κοινωνική ντροπή που σήμερα είναι το Δημόσιο Νοσοκομείο.

• Την περίοδο που νοσηλευτές και γιατροί πηδάνε από τα παράθυρα των νοσοκομείων επιχειρώντας να βρουν μια καλύτερη τύχη οπουδήποτε αλλού (στον ιδιωτικό τομέα, στην Κύπρο ή οπουδήποτε στο εξωτερικό),
• την περίοδο που νοσηλευτές και νοσηλεύτριες τσακώνονται με διευθύνουσες και προϊσταμένες για το λειψό προσωπικό, για τις βάρδιες που δεν βγαίνουν, για τις άδειες που δεν δίνονται, για τα χρωστούμενα ρεπό που όλο και αυξάνονται,
• την περίοδο που οι τρομακτικές ελλείψεις στα δημόσια νοσοκομεία κυρίως σε προσωπικό αλλά και σε υλικό και εξοπλισμό, εμπεδώνουν στην κοινή γνώμη την πεποίθηση ότι ο ασθενής στο δημόσιο νοσοκομείο πάει σαν το σκυλί στο αμπέλι,
• την περίοδο που το δημόσιο νοσοκομείο γίνεται αβίωτο για το υγειονομικό προσωπικό και απάνθρωπο, εξευτελιστικό και βασανιστικό για τον ασθενή και τους συνοδούς του, ώστε να προστρέξουν όλοι (μα όλοι) στην ιδιωτική ασφάλιση και στα ιδιωτικά νοσοκομεία,

την περίοδο αυτή, είναι αδιανόητο να στήνονται υποκριτικά και εξοργιστικά γλέντια, υπό τις οδηγίες μάλιστα της διοίκησης, για να προβάλουν, τι ακριβώς;

Την εικόνα των ευχαριστημένων εργαζόμενων; Ή την εικόνα των ευχαριστημένων για τη νοσηλεία τους ασθενών;

Το δημόσιο νοσοκομείο σήμερα είναι ο ορισμός της δυστοπίας. Κανείς, μα απολύτως κανείς εργαζόμενος σε αυτό, στο βαθμό τουλάχιστον που δεν ανήκει στους κομματικούς εγκάθετους που τη σκαπουλάρουν διαρκώς από τις δύσκολες θέσεις και τρουπώνουν σε διοικητικά και άλλα καθήκοντα, δεν έχει την παραμικρή όρεξη για γλέντια και τσιφτετέλια. 

Τουλάχιστον όχι μέσα στο νοσοκομείο, την ώρα που περνούν δίπλα φορεία με ασθενείς. 

Τουλάχιστον όχι για όσους και όσες χάνουν εδώ και χρόνια – εδώ και δεκαετίες – τις σχολικές γιορτές των παιδιών τους, τις διακοπές μαζί με την οικογένειά τους, τα εορταστικά τραπέζια με τους δικούς τους, γιατί “οι βάρδιες δεν βγαίνουν” και το “προσωπικό δεν επαρκεί”.

Ντράπηκε η ντροπή με αυτά που είδαμε στο βίντεο.

Και περισσότερο, ντράπηκε η ντροπή, με αυτούς που διόρισαν τους διοργανωτές του τσιφτετελιού σε θέσεις ευθύνης, και οργάνωσαν και τον στρατό των ημετέρων που βαράνε παλαμάκια, ενώ οι ίδιοι, έχουν ήδη αποφασίσει να εξευτελίσουν τα δημόσια νοσοκομεία μέχρις του σημείου να τα κλείσουν.